Η διαπαιδαγώγηση της κοινωνίας



Οφείλουμε να συμβάλουμε όλοι στην προσπάθεια για έξοδο από την κρίση, παροτρύνει τους πολίτες ο πολιτικός. Γιατί, μαζί τα φάγαμε; Αναρωτιέται ρητορικά ο πρώτος στο καυστικό σχόλιο σατιρικής εκπομπής, η οποία απηχεί το δημόσιο αίσθημα, τουλάχιστον εκείνων των πολλών που επί χρόνια προσπαθούν να διαβιώσουν έντιμα και στο φως.

Ολοι αυτοί γνωρίζουν καλά ότι οι ρίζες των σημερινών προβλημάτων εκτείνονται σε βάθος χρόνου. Εκεί, κοντά στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα, οπότε το πολιτικό σύστημα ξεκίνησε δειλά και στη συνέχεια με μεγαλύτερη ένταση τη δημιουργία του στρεβλού κρατικιστικού και διεφθαρμένου οικοδομήματος, που σήμερα απειλεί να καταβροχθίσει ολόκληρη τη χώρα.

Ολοι, μηδενός εξαιρουμένου, προέταξαν την ανάγκη τους να εξασφαλίσουν μία διαρκή εκλογική πελατεία και, για να την υπηρετήσουν, έφτιαξαν ένα τερατώδες Δημόσιο, με δαιδαλώδη γραφειοκρατία, με παρκαρισμένους και βολεμένους, με ρουσφέτια, αυτοεξυπηρετήσεις και μικρές ή μεγάλες ρεμούλες.

Αυτό το τέρας, λοιπόν, το οποίο σήμερα δείχνουν με το δάχτυλο οι πολιτικοί, δεν είναι δημιούργημα των ανθρώπων που εργάζονται σε αυτό και λοιδορούνται βάναυσα, αλλά παιδί του ίδιου του πολιτικού συστήματος. Σάρκα εκ της σαρκός του.

Τριάντα χρόνια τώρα, οι πολιτικές ελίτ στο όνομα του λαού, στο όνομα του δημόσιου συμφέροντος, στο όνομα του σοσιαλισμού, στο όνομα οποιουδήποτε ιδεολογήματος, κατακρεούργησαν το δημόσιο συμφέρον...
Τριάντα χρόνια οι πολιτικές ηγεσίες έπαιρναν μέτρα και πρόσφεραν παροχές που χάιδευαν και εξευμένιζαν τα δημόσια αισθήματα, αλλά ουδέποτε μπήκαν στον πραγματικό κόπο να δημιουργήσουν συνθήκες αναδιανομής του εισοδήματος επί το δικαιότερον.

Αδιαφορώντας για το φαινόμενο των επιχειρηματιών «μανιτάρια» που ξεφύτρωναν σε μία νύχτα στον δημόσιο βίο και στη συνέχεια μονοπωλούσαν την αγορά και όχι μόνο, αγοράζοντας πολιτικούς, δημόσιους παράγοντες, δικαστές, δημοσιογράφους και όσους μπορούσαν να επηρεάσουν την κοινή γνώμη υπέρ των συμφερόντων τους, περιλαμβανομένων και των συνδικαλιστών, που έχουν το δικό τους μεγάλο μερίδιο στη σημερινή κατάντια, εργαζόμενοι επί χρόνια για να μετατρέψουν τους κοινωνικούς αγώνες σε μοχλό αναρρίχησής τους στα σκαλοπάτια της πολιτικής εξουσίας και τις μάχες για τα κεκτημένα σε υλικά δημιουργίας των κομματικών τους μαγαζιών.

Με τη στήριξη των συνδικαλιστικών ηγεσιών και την ανοχή, αν όχι την υποβοήθηση, της καθεστωτικής Αριστεράς, η οποία με τα χρόνια μετατράπηκε σε βασικό κομμάτι του ευρύτερου συστήματος, αδιαφορώντας και αυτή για τις συνέπειες από τη δική της πλήρη ενσωμάτωση.

Φταίει η κοινωνία, γενικώς και αορίστως, για τη διαφθορά, τη φοροδιαφυγή και τη ρεμούλα; Μήπως φταίνε οι εκατοντάδες χιλιάδες σκληρά εργαζόμενοι για την παραοικονομία και τα δεινά της;
Οχι φυσικά. Και όμως. Η πραγματική κοινωνία είναι αυτή που καλείται σήμερα να γυρίσει τη ζωή της ανάποδα, να καταπιεί την αξιοπρέπειά της, να στερηθεί όσα πάλεψε για να αποκτήσει, για να συνδράμει πάλι την εθνική προσπάθεια.

Οι κοινωνίες διαπαιδαγωγούνται και διαπαιδαγωγούνται είτε με ιδανικά είτε με εκμαυλισμό. Συνηθίσαμε στην υποκρισία και στον στρουθοκαμηλισμό, δεν λέω, αλλά δεν έχουμε χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα.

Να συμβάλουμε λοιπόν, αλλά να ζητήσουμε ταυτόχρονα και το λογαριασμό από το πολιτικό σύστημα, που είναι εξ ολοκλήρου υπεύθυνο για ό, τι βιώνουμε σήμερα.

Περιμένουμε μέτρα, πρέπει να πάρουμε μέτρα, αλλά μετά πρέπει να ζητήσουμε τα ρέστα –για τα μέτρα που μας υποχρέωσαν να πάρουμε– από το κακούργημα που συντελέστηκε στη χώρα, ως πολιτικό αδίκημα.