"Πεθαίνουν τα όνειρα μέσα στην εκπλήρωση.


Και μόνο εκείνα τ άλλα, που η τύχη ή έστω οι περιστάσεις

Τους αρνήθηκαν την ύπαρξη, εκείνα ζουν για πάντα.

Κι όταν, καμιά φορά, ξυπνάς τη νύχτα

Τ ακούς να πεταρίζουν μέσα σου, τεράστια κι άγρυπνα

Σαν τα δυστυχισμένα βλέφαρα των τυφλών."


Όλα δείχναν πως είχε τελειώσει η αγάπη μας.

Τα χάδια μας ξυπνούσαν τώρα πιότερο την ανάμνηση

παρά το ίδιο μας το κορμί.

Κι όμως δε θέλαμε να το πιστέψουμε,

επιμέναμε.

Σκεπάζοντας τις ρωγμές του χρόνουμε όρκους, δάκρυα, ασέλγειες, κι άλλες τέτοιες υπέροχες

και μάταιες υπερβολές.



Μα όταν εκείνο το βράδι σηκωθήκαμε και ντυθήκαμε σιωπηλά

κι έφυγες χωρίς να σε σταματήσω ή να σε καλέσω πίσω

και το κρεβάτι έμεινε βουλιαγμένο κι αδειανό,

σαν ένας τάφος που ζητάει τον νεκρό του,

και βρέθηκες μονάχη στη μέση του δρόμου, κι εγώ

καταμόναχος στην άδεια παγωμένη κάμαρα,έκλαψα,

έκλαψα τότε ατέλειωτα,

καθώς είδα με τρόμο ξαφνικά, πόσο είχαμε σταθεί για πάντα

...ξένοι......