.........................


Έναν Μύθο θα σας πω
που τον λέγανε οι Μάγοι

τον Παλιό Καλό Καιρό

στα κορίτσια όταν ζητούσαν

να μάθουν την αλήθεια

και δοκίμαζαν να πιούνε

απ' της λήθης το αμίλητο νερό

Υπάρχουν ,λέει, κάτι αστέρια

Κομήτες ξενύχτηδες αλήτες

που διαλέγουν κάποιες νύχτες

να κατέβουνε στη Γη

και τότε γίνεται « το έλα να δεις.»

Οι χειμώνες φλερτάρουνε τα καλοκαίρια

πρόωρα ανθίζουν τα λουλούδια

στα παρτέρια

Οι κάκτοι βγάζουν άνθη
Τα χελιδόνια γυρίζουν πίσω

όπως-όπως φωλιές να χτίσουν

για να σμίξουν

Η Θάλασσα σωπαίνει

να μην ξυπνήσει των ναυτικών τα ονείρατα.

Κάποιους αγγίζουν τ' άστρα

και μέσα από τα χάδια τους

γεννιόνται , ποιήματα , συνθέσεις

της Τέχνης υπηρέτες

ενορχηστρωτές χρωμάτων

μάγοι του λόγου

Λαοπλάνοι.

Δεν προλαβαίνει το φεγγάρι

να γράφει τόσα θαύματα,

Έρωτες Πάθη, όνειρα αφανέρωτα

Αλήθειες και Ψέματα

Κραυγές Ψιθύρους Σιωπές !

Έτσι ένα βράδυ κουρασμένο

το πήρε ο ύπνος κι έγειρε

στ' ουρανού την αγκαλιά

Ο Μύθος λέει πως

σκορπίσανε οι γραφές του

στη Γη .

Άτσαλα. χωρίς διάκριση χωρίς συγνώμη

στις ζωές των ανθρώπων ζητήσαν καταφύγιο

Μία από τις γραφές του φεγγαριού

Βρήκε και σκάλωσε στο κορμό ενός δέντρου
Χάραξε το φλοιό του κ' έμεινε

εκεί για Πάντα η Αλήθεια

« Μην εισπράττεις σε προσωπικό επίπεδο

όσα τις νύχτες αραδιάζω με γράμματα»

............................


Λέξεις αγκιστρι ρίχνεις


Θάλασσα ο Έρωτας.

Από που να του ξεφύγω;

Πώς να γλιτώσω

απ' τ' ουρανού τα μάγια

νεροποντή στη χούφτα σου?

Απλώνω δίχτυ ασημί

να την μαζέψω την βροχή

δεν πρόκανα

Ο ήλιος με φιλιά την στέγνωσε

Πώς να ξυπνήσω

όταν τον ήλιο έβαλες

για προσκέφαλό μου;

που να το κρύψω

να μην το μάθεις
το μυστικό μου;

........................


Στείλε στο ΠΑΝΤΑ


όσα σου πήρε από το ΧΤΕΣ

ο χρόνος.

Σήμερα άσε να πέσει στο κενό

ο ουρανός

Δεν ήτανε Αυτός

που έλαμψε ένα βράδυ

σύννεφο ήταν

δεν το πρόσεξες

το πέρασες για φως

μες το σκοτάδι .

Αύριο άλλη μέρα ξημερώνει

είπε η Αυγή στη Γη.

Εκείνη κουρασμένη

σ ΄απάτητα στενά σοκάκια

στους ατέλειωτους δρόμους.

μ' αγκάθια σπαρμένους

εισπνέει άρωμα

απ ' αγιόκλημα και γιασεμιά

σε άναρχους γυρμένους κλώνους

¨Ένα κελάηδημα πουλιού

ακούγεται σαν κλάμα

ένα φτερό κόπηκε στα δυο

μια πεταλούδα κοκαλωμένη

την βρήκε το πρωί

πάνω σε αγέννητο ανθό.

Σε γέλασε η Αυγή
στο καταχείμωνο..,

και βγήκες στον Κόσμο

Ανοιξιάτικα ντυμένη.....

.....................................

ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ....


Αν μπορείς στην πλάση τούτη να περιφρονείς τα πλούτη

Κι αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό

Αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία

Κι αν μπορείς και στους εχθρούς σου να σκορπίσεις το καλό

Αν μπορείς με μια να παίξεις κάθε τι που έχεις κερδίσει

Στην καταστροφή ν΄αντέξεις και να δώσεις κάποια λύση

Αν μπορείς να υποτάξεις πνεύμα, σώμα και καρδιά

Αν μπορείς όταν σε βρίζουν να μην βγάζεις τσιμουδιά

Αν μπορείς στην καταιγίδα να μην χάνεις την ελπίδα

κι αν μπορείς να συγχωρήσεις όταν σε έχουν αδικήσει

Αν μπορέσεις το όνειρό σου να μη γίνει ο όλεθρός σου

κι αν μπορέσεις να αγαπήσεις όσους σ’ έχουνε μισήσει

Αν μπορείς να είσαι ο ίδιος στη χαρά και στην οδύνη

Αν η πίστη στη ψυχή σου μπρος σε τίποτα δε σβήνει

Αν μιλώντας με τα πλήθη, τη συνείδηση δε χάνεις

Αν μπορέσεις να χωνέψεις πώς μια μέρα θα πεθάνεις

Αν ποτέ δε σε μεθύσει του θριάμβου το κρασί

Αν στα ψέματα των άλλων δεν λες ψέματα κι εσύ

Αν μπορείς να μη θυμώνεις, αλλά μήτε και να κλαις

όταν άδικα σου λένε, πως εσύ μονάχα φταις

Αν μπορείς με ηρεμία, δίχως νεύρα ή δυσφορία

και τα ίδια σου τα λόγια να τα ακούς παραλλαγμένα

Αν μπορείς κάθε λεπτό σου να ‘ναι μια δημιουργία

και ποτέ σου να μη μένεις με τα χέρια σταυρωμένα
Αν οι φίλοι κι οι εχθροί σου δε μπορούν να σε πληγώσουν

Αν οι σχέσεις με μεγάλους τα μυαλά δε σου σηκώνουν
Αν τους πάντες λογαριάζεις , μα …κανέναν χωριστά
Αν μπορέσεις να φυλάξεις και τα ξένα μυστικά
ε !!! … θα μπορέσεις να απολαύσεις όπως πρέπει τη ζωή σου


Θα ‘σαι άνθρωπος σπουδαίος

ΚΙ ΟΛΗ Η ΓΗ ΘΑ΄ ΝΑΙ ΔΙΚΗ ΣΟΥ !!!!

.............................


Λένε οτι το μαχαίρι σκοτώνει!!


Σκέπτομαι πόσες φορές

πιο πολύ από μαχαίρι σκοτώνει μια λέξη –μια πράξη-μια κίνηση

Πόσο εύκολα ανοίγουμε το στόμα και λέμε αβίαστα στον άλλο το καθετί αδιαφορώντας για το νιωσημο που θα του προκαλέσουμε ,πόσες φορές αυτός ο ανυπέρβλητος εγωισμός μας μας κάνει να σκοτώνουμε το ταίρι μας –το φίλο μας –το συνεργάτη μας αδιαφορώντας και μετά γυρνώντας του την πλάτη μας??

Δε γυρνάς ούτε να το ξανασκεφτείς ούτε δεύτερη σκέψη σε αυτό που είπες και βέβαια ούτε λόγος να ακούσεις να αφουγκραστείς την ψυχή του άλλου που ίσως εδώ και καιρό να λέει όσα δεν μπορείς η δε θέλεις να ακούσεις!!!



Πόσο δύσκολο είναι να αντέχεις, να έχεις χωρίς να έχεις ,να δίνεις χωρίς να παίρνεις να διαλύεσαι και μετά να ξαναμαζεύεις τα κομμάτια σου και να χαμογελάς ξανά !!

Και γύρω σου δίπλα σου κοντά σου να υπάρχουν άνθρωποι χωρίς να υπάρχουν για σένα να υπάρχουν για το πρέπει το φαίνεστε και τα άψυχα που πρέπει να είναι σε τάξη

Η αταξία της ψυχής παντού και να βλέπεις μόνο την τάξη που πρέπει... στα άψυχα ….

Ένας άνθρωπος για όλα με τόσους γύρω του αλλά τελικά ….χωρίς κανέναν γύρω του

Γιατί να βλέπουν οι άνθρωποι μόνο το περιτύλιγμα και καθόλου την ψυχή …..

Μας τρελαίνει η ανάγκη δημιουργίας ανούσιων πραγμάτων και χάνουμε τη ζωή …το χαμόγελο ,το άγγιγμα , τη συγγνώμη, την αλήθεια ,το χρώμα στα μάτια της ψυχής ,την καλημέρα ,την αγκαλιά, το φιλί.........

...............................


Ινδιάνικη προσευχή



- Γη μάθε με να θυμάμαι -


Γη μάθε με ηρεμία

όπως τα χορτάρια ηρεμούν με το φώς.



Γη μάθε με να υποφέρω

όπως οι γηραιές πέτρες υποφέρουν από την μνήμη.


Γη μάθε με ταπεινοφρoσύνη

όπως τα άνθη είναι ταπεινά από την αρχή.


Γη μάθε με να νοιάζομαι

όπως η μάνα που προστατεύει τα μικρά της.



Γη μάθε με θάρρος

όπως το δέντρο που ορθώνεται μοναχό.


Γη μάθε με περιορισμό

όπως το μυρμήγκι που αργοσαλεύει στο έδαφος.



Γη μάθε μου ελευθερία

όπως τον αετό που πετάει στον ουρανό.



Γη μάθε μου παραίτηση

όπως το φύλλο που πεθαίνει το φθινόπωρο.


Γη μάθε με αναγέννηση

όπως τον σπόρο που φυτρώνει την άνοιξη.



Γη μάθε με να ξεχνάω τον εαυτό μου

όπως το λιωμένο χιόνι ξεχνά την ζωή του.


Γη μάθε με να θυμάμαι την καλοσύνη

όπως οι ξεροί αγροί κλαίνε στην βροχή.

.........................


Mια φορά κι ένα καιρό, εκεί ψηλά στον ουρανό, ζούσε η Αγάπη. Ήταν ένα πολύ γλυκό πλάσμα, γεμάτο ομορφιά και χάρη. Το χαμόγελο ποτέ δεν έφευγε από το πρόσωπό της κι απ' όπου περνούσε σκόρπιζε τη χαρά. Ότι άγγιζε μεταμορφωνόταν στη στιγμή κι όταν άρχιζε να μιλά χιλιάδες τραγούδια γέμιζαν τους αιθέρες. Όλα τα πλάσματα αποζητούσαν την παρέα της κι από τα λόγια της έπαιρναν ελπίδα. Η καρδιά τους γέμιζε ζεστασιά. Η πίστη τους για τη ζωή θέριευε και η χαρά απλωνόταν παντού.


Μια μέρα εκεί που όλα τα πλάσματα είχαν συγκεντρωθεί κι άκουγαν την Αγάπη να τους μιλά, ένας νεαρός άγγελος στεκόταν παράμερα θλιμμένος.

Τι έχεις; τον ρώτησε η Αγάπη. Ο άγγελος σήκωσε τα μάτια του και σαν αντίκρυσε την γεμάτη ενδιαφέρον ματιά της Αγάπης απάντησε:
- Χθες, επισκέφτηκα τη Γη κι ότι είδα κι ότι άκουσα με γέμισε θλίψη. Οι άνθρωποι εκεί κάτω έχουν μπερδευτεί. Αχ και να μπορούσαν να σε γνωρίσουν και να σ' ακούσουν. Α, πόσο πιο χαρούμενοι θα ήταν!


Χαμογέλασε η Αγάπη και το χαμόγελό της φώτισε ολόγυρα.

- Γιατί δεν πας εσύ να τους μάθεις; πρότεινε βάζοντας το μπράτσο της στοργικά γύρω από τους ώμους του. Ο άγγελός μας σάστισε για μια στιγμή. Κάτι τέτοιο δεν του ΄χε περάσει από το μυαλό.

- Αλήθεια, θα μπορούσα; συλλογίστηκε.

- Ναι, μπορείς, άκουσε την Αγάπη να του λέει φωναχτά, λες και είχε διαβάσει την σκέψη του. Ξέρεις τι σημαίνει να νοιάζεσαι κι εγώ θα είμαι μαζί σου. Κάθε φορά που θα θέλεις να πεις ή να κάνεις κάτι, αρκεί να ψάχνεις την καρδιά σου κι εκεί θα με βρίσκεις και μαζί θ' αποφασίζουμε.


Δάκρυα χαράς και συγκίνησης πλημμύρισαν τα πρασινογάλαζα μάτια του άγγελου. Αγκάλιασε την Αγάπη και για πολύ ώρα έμειναν έτσι αγκαλιασμένοι......

..................................



Πότε λησμονήσαμε να κλαίμε,
κάποτε αρκούσε ένα ηλιοβασίλεμα
βλέφαρα να νοτίσει
πότε γεμίσαμε τη μνήμη με εφιάλτες,
κάποτε ήταν αρκετός

ένας νερένιος ήχος για ν' ονειρευτούμε

πότε μάθαμε να μιλούμε

χωρίς τον άλλον να κοιτούμε

πάνε καιροί που με τα δάχτυλα συνομιλούσαμε

πάνε καιροί που τα μάτια μας κουβέντιαζαν

αφήνοντας γλώσσα δίκοπη στην άκρη

πότε νοικιάσαμε φωνές σε χαμηλή τιμή

με κούρασε των ανθρώπων η ερημιά ,

η πολυκατοικημένη μοναξιά

κοιτάζω τον ορίζοντα ,που πάντα αγαπούσα,
και νιώθω , φίλε μου, την νοσταλγία

κάπου εκεί υπάρχει της Σιγαλιάς η Πόλη

που τόσο πεθύμησα ν' αντικρίσω
να σχεδιάσω πράσινα νησιά στο χώμα

μόνος με τις λέξεις να κατοικήσω.......

............................


Σιωπώ κι αφήνω
τα θαμπά σου μάτια
ν' αγκαλιάζουν με στοργή
την νύχτα
που κατοικεί εντός μου
εισπνέω με πάθος
την ανάσα σου
και τα όνειρα συνωμοτούν
και αχνοφέγγουν
σαν αχτίδες μες το χάραμα
που από μακριά
μας γνέφει και μας χαιρετάει.



Στο χάραμα
θα ΄θελα πάντοτε
η μέρα αυτή να μείνει
ανάμεσα σε όνειρα νύχτας
Και σε αχτίδες έρωτα
τα μάτια μου να θολώνω
με τα κόκκινα φιλιά σου................

.............................


Κάποτε δυο άνθρωποι επικοινωνούσαν μέσα από το διαδίκτυο. Τους χώριζε μεγάλη γεωγραφική απόσταση. Εκείνος, με μεγάλη εξοικείωση στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, εργαζόταν σε μια εταιρεία με σκληρές απαιτήσεις, δεν είχε χρόνο ούτε δυνατότητα για άλλους , εκτός από το διαδίκτυο, τρόπους επικοινωνίας.


Εκείνη είχε επίσηςπολλές υποχρεώσεις, ήταν καινούρια στον ιστοχώρο, προσπαθούσε με κάθε τρόπο να γράψει τις σκέψεις της, να τηρήσει τους ηλεκτρονικούς κανόνες και να διατηρήσει τα δεδομένα, άλλοτε τα έχανε και άλλοτε όχι.

Σιγά σιγά ανοίχτηκαν, έγιναν λίγο φίλοι, μετά περισσότερο, συμπλήρωναν όλο και περισσότερες λεπτομέρειες ο ένας για τον άλλο, για τα πιστεύω τους, τις δουλιές και τα όνειρά τους. Φωτογραφίες; Οχι, γιατί μπορώ να σε φαντάζομαι όπως θέλω και δεν με νοιάζει κιόλας. Συμφωνούσαν και οι δυο πάνω σ΄αυτό.

Ομως, κάποια στιγμή η εταιρεία εκείνου περνούσε οικονομική κρίση, προχώρησε σε δραστική μείωση μισθών, εκείνος δεν μπορούσε πια να αντιμετωπίσει ούτε αυτή την ελάχιστη δαπάνη συνδρομής στο διαδίκτυο, λυπάμαι της λέει, δεν μπορώ να στηρίξω ούτε με αυτό τον τρόπο την γνωριμία μας. Τότε αυτή δειλά- δειλά του ζήτησε τη δ/νσή του, για να του γράψει κάτι, όπως είπε. Και τότε του έστειλε μια επιταγή, ένα ποσό που μπορούσε να περάσει άνετα ένα τρίμηνο κρίσης. Πράγματι, μέσα σ΄αυτό το διάστημα, η εταιρεία ορθοπόδισε πάλι, ο μισθός του έγινε ξανά ικανοποιητικός.Εκείνος, με πολλή ευγνωμοσύνη και συγκίνηση της επέστρεψε τα χρήματα και της είπε πως μια πρόσκληση την περιμένει, όποτε εκείνη θα επέλεγε, για ένα δείπνο στον τόπο διαμονής του. Τότε αυτή έκανε κάτι πιο αποφασιστικό: μετακόμισε, βρίσκοντας δουλιά κοντά, πολύ κοντά του. Το κράτησε μυστικό, κάτι σαν έκπληξη, και δέχθηκε την πρόσκλησή του για δείπνο. Πώς θα αναγνωρισθούμε; Α, θα έχω ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στο μέρος της καρδιάς, του λέει εκείνη. Πλησιάζοντας εκείνος βλέπει από μακριά μια κοντούλα, άχαρη γυναίκα, να φορά το κατακόκκινο τριαντάφυλλο στο μέρος της καρδιάς. Και ετοιμάσθηκε να φύγει. Δεν του άρεσε καθόλου η κοπέλλα. Ομως αμέσως ένιωσε εκείνη τη μοναδική συγκίνηση της επικοινωνίας τους, την τρυφερότητα και τη στοργή της και την πλησίασε αντί να φύγει. Εγώ είμαι, της λέει τρυφερά και λαχταρώ να σ΄αγαπήσω. Και τότε εκείνη, που στην πραγματικότητα δεν ήταν εκείνη, του δείχνει μια πανέμορφη κοπέλλα που καθόταν στο απέναντι εστιατόριο. "Μου ζήτησε", του λέει, "να φορέσω εγώ το τριαντάφυλλο, δεν ξέρω γιατί, μου είπε μόνο να σας πω ότι σας περιμένει.

Ηταν η τελευταία δοκιμασία ...;.

ΔΑΝΕΙΚΟ....

................


Έτσι ξαφνικά μπορεί




ένα πρωί



η ελπίδα να φανεί



ανάμεσα σε αποκαϊδια



σε στείρο έδαφος



χωρίς πολλά στολίδια



άρωμα και χρώμα



να βάλει στη ζωή μας



αγάντα



λίγο ακόμα,



της γέννησης τ' αστέρι



μηνυμα Αγάπης θα μας φέρει......

.........................


Διαδρομές προσπελάσιμες, επιλογές της ζωής μας..
Όπου κι αν ταξιδέψεις, όπου κι αν σταθείς

πατάς ουρανό,

σύννεφο,

που μεταφέρει το σταυρό

στο έδαφος του νου σου

Τίποτα δεν λείπει, τίποτα δεν έφυγε

όλα είναι εδώ

Μπαγκάζια ψυχών που πέρασαν

κι άφησαν ρούχα να φοράς

φθαρμένα και καινούρια

Μεταποιείς και ντύνεσαι

αυτοσχεδιάζεις ως ένας θεός ρομαντικός

που γεύεται τα όνειρα για πρώτη του φορά

Πλάθεις έναν κόσμο βαρύ ή ανάλαφρο

με μήκος και με πλάτος

κι αρχίζεις δρομολόγια

εξερευνήσεις αστεριών

κι ανείπωτων θαυμάτων.......

...............................


Τ' αλανιάρικο φεγγάρι ξεστράτισε


κι έχασα το δρόμο

για τον ουρανό.

Αστέρι ματωμένο

στην καρδιά έχω κρυμμένο

το στειλα

για να σε βρω



Κοχύλι την καρδιά μου έκανα

για να σε κρύψω

κύμα να μη σε σβήσει

Έρωτα !!!





Να φέγγεις μέσα στ' αλμυρό νερό

έτσι όπως σε γνώρισα εγώ

στον ουρανό

τότε που όρκο έδωσα

να μην σ' αγγίξω και καώ.



Τότε που με τον ήλιο έπαιζες

κρυφτό

αλλά σε είδα εγώ

σινιάλο σου κανα να βγεις

σου φώναξα

καλημέρα ΕΛΠΙΔΑ

είμαι εδώ.

................

Ξυπνας απο υπνο που επιδιωξες ναναι μεγαλος, ασχετα αν ηταν πολεμος, και ξανασκεφτεσαι ποτε θα κοιμηθεις παλι...


Να μη σκεφτεσαι, να ρθει ο χρονος σιγα σιγα και να βαλει μια πετρουλα, δυο...να πολεμησει τη μνημη...

Τα βαζεις με τον εαυτο σου τι εκανες λαθος, τι δεν εδειξες, γιατι εσυ ξερεις πολυ καλα τι ηθελες...

Ποτέ δεν ειχες ελευθερο χρονο πολυ...κι οσον ειχες τον αφιερωνες...Ναι αναμεσα απο χιλιες δυο ασχολιες...απο τρεξιμο μπολικο...

Πώς μπορει να αλλαξανμεσα σε τοσο λιγο διαστημα, πολλα...

Η παρουσια ισως ηταν εντονη, καθοριστικη...

Δεν εχουν μαθει να επιβραβευουν την διακριτικοτητα, την διαφορετικοτητα, την ελευθερια...

Η αγαπη δεν δειχνεται με τα τηλεφωνηματα, με το χρονο, με την πιεση...

Αγαπας τη συμπεριφερα του στους γυρω του, αγαπας την καλοσυνη του, αγαπας την αντιμετωπιση που εχει στο μικροκοσμο του, αγαπας και εκτιμας το ποσο σωστος ειναι κι ας σε ξεχνα καπου καπου γι αυτο

Εκτιμηση...ναι...ΝΑ κανει πραγματα που ειναι σωστα κι ας χαθει απο μενα...Ας παει στους γονεις του, ας μεινει με το φιλο του γιατι πρέπει
ας...
Κι ας μην ειναι μαζι μου...Εκτιμας γιατι το κανει...αγαπας αυτον τον ανθρωπο γιατι ξερεις οτι προσπαθει ναναι σωστος। οτι εκπληρωνει τα πιστευω του, τα πρέπει του...



Σκεψεις πολλες, μνημες πολλες...κι ειναι πρωι ακομη...

..........................


Κι εκει που νομιζεις οτι αναιβηκες ενα ακομη σκαλοπατακι, καταλαβαινεις οτι πας πολλα πισω...


Οτι ξαναγυριζεις παλι, οχι εκει που ησουν μα πιο βαθια...

Ο χρονος ειναι κατι περιεργο, αυτη η στιγμη που σε φερνει κοντα ή ακομη μακρυτερα...που αν δεν ησουν εκει, δεν θα την ενιωθες....θα σουν ενα σκαλοπατακι πιο πανω...

Ισως ομως ναναι και αυτη η στιγμουλα που μπορει να σε παει πισω, μπορει να σου δωσει ενα βραδυ ακομη που θα κοιτας ψηλά, μα δεν θα μπορεις να φτασεις...που μπορει να σου δωσει απαντησεις σε ερωτηματα, που μπορει να σου δωσει τη πραγματικοτητα...

Αν δεν την ειχες γευτει, ισως νασουν μια πιθαμη παραπανω, μα μαλλον θαταν ψευτικη...

Αραγε αυτο ειναι που ζητας;

Οχι...



Αν δεν βρισκομουν εκει, αυτη τη στιγμη, θαμουν απλα καπιος που δεν θα ηξερε...

Βρεθηκα εκει...ειμαι ενας ανθρωπος που ξερω..

Αν δεν ηξερα θα κοιμομουν πιο ηρεμα

Βρεθηκα, και ξερω...θα κοιμηθω ασχημα..μαλλον δεν θα κοιμηθω..

Τι ειναι αραγε πιο καλο;

Τι θελει ο ανθρωπος τελικα;

Την αληθεια;...ή απλα να κοιμηθει;

Δε ξερω πραγματικα....παντα ηθελα την αληθεια...μα ειναι φορες που δεν εχω το κουραγιο για να την αντιμετωπισω...

Χρονος λοιπον..στιγμη...Νασαι εκει;

Να τη ζησεις;

Να δεις την αληθεια;

Να μην εισαι εκει;

ΘΑ κοιμηθεις καλυτερα..ισως και να κανεις λαθος...

Ισως..

Μα δεν κανεις....

.........................


Ταξιδευουμε τοσον καιρο χερι-χερι...σου μιλαω για οσα αισθανομαι και σκεφτομαι,για τραγουδια που ακουω συνεχεια,για ποιηματα που αγαπαω,για ερωτηματα που μας βασανιζουν...πως ξεχασα να σου αναφερω μερικες αποδρασεις που γινονται ανα πασα στιγμη?για να με μαθεις λοιπον ακομα καλυτερα και να καταλαβεις οσα δε θα μπορεσω να σου πω ή δε θα εχω τον τροπο ειπα να αρχισω να σου αναφερω τις αγαπημενες μου ταινιες...αυτες που με εκαναν να γελασω,να κλαψω,να σκεφτω,να νοσταλγησω και γενικα να νιωσω με ολη μου την καρδια...αυτες που τις βλεπω ξανα και ξανα και ξανα..εξαλλου απο τα ερεθισματα που εχει ο καθενας και απο τις προτιμησεις του φαινεται το τι ανθρωπος ειναι και τι κρυβει μεσα του...δε θα ειναι με σειρα προτιμησης νομιζω..θα επανελθω ομως συντομα με το νουμερο 1..ξερω απο τωρα πως θα ξεκινησω......

.........................


Τοσο τρεξιμο,τοσες εννοιες,τοσα δρομολογια,τοση ρουτινα,τοσος ενθουσιασμος,τοσα σχεδια και ομως εσυ παρων-χωρις τη φυσικη σου παρουσια-και εγω παντα να γυριζω εδω εστω και για μια κουβεντα μετα απο μια κουραστικη μερα...που τα βλεφαρα κρατιουνται με δυσκολια πλεον ανοιχτα...


εψαχνα για κατι κειμενα και ξανα κατι τοσο "εσυ!!"μπροστα μου...

η αποψινη αφορμη για να περασω...

να λοιπον ενα- μαλλον- αποσπασμα απο τον ιωαννη τσιουρακη(ποιητη):



Ότι ζήσαμε βυθίζεται στην άκρη του χρόνου.

Μάτια παραδομένα στα δάκρυα, κινήσεις παγωμένες δίχως πνοή καμία.

«Κάποτε θα ζήσουμε με το χαμόγελο στα μάτια και την ελπίδα ποτισμένη στην ψυχή» είπες κι έκανες την ελπίδα ένα τρένο που ταξιδεύει δίχως επιβάτες και το χαμόγελο να μοιάζει ανάμνηση παιδική, ξεθωριασμένη από την βροχή και την πολυκαιρία.

Οι δρόμοι μοιάζουν ν' αποχαιρετούν την ύπαρξη μας.

Κλείνω σ' ένα τρένο μικρό κι εγώ τις αναμνήσεις, τις σπρώχνω για το μεγάλο τους ταξίδι.

Επιστρέφοντας θ' αντικρίσω τη σιωπή σου αγκιστρωμένη πάνω σε λέξεις, φωτογραφίες, στις ζάρες των τσακισμένων σεντονιών.

Δε θυμούμαι πότε πήρα να γράφω.

Ένα πρωί μονάχα, μετά την λειτουργία, αντίκρισα ένα άγγελο, έπεφτε κατακόρυφα από τον ουρανό.

Από τότε, πιστεύω στα θαύματα.

Και Τη μοναξιά..

εχω αδικο που στο αφηνω εδω?το δευτερο που σε εφερε ξανα "μπροστα μου" ακολουθει.......

..............................


Οι συζητήσεις περί εργασίας και εξελίξεων παίρνουν και δίνουν τον τελευταίο καιρό. Όχι ότι ποτέ σταμάτησαν, απλώς τώρα υπάρχει μια εύλογη ανησυχία σε αρκετό κόσμο του ιδιωτικού κυρίως τομέα για το τι μέλει γενέσθαι. Από την άλλη, μόνιμο κλασικό θέμα είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, με προεξέχουσες τις ερωτικές. Αυτές οι δύο κουβέντες καταναλώνουν την πλειοψηφία του χρόνου των διάφορων συζητήσεων. Άραγε πώς παντρεύονται μεταξύ τους;

Όταν βγαίνει κανείς στην αγορά εργασίας, ειδικά άμα έχει κάποια ειδίκευση αναζητά συνήθως κάτι που πιστεύει ότι του ταιριάζει. Κοσκινίζει τις θέσεις, απορρίπτει ορισμένες που τις θεωρεί κατώτερες, δεν καταδέχεται να κοιτάξει κάποιες άλλες, με αποτέλεσμα πολύ συχνά να μένει μεγάλο καιρό εκτός στίβου εργασίας - όχι απαραίτητα από τεμπελιά. Από την άλλη, κατά την διάρκεια της εφηβείας (σε ορισμένους κρατάει μέχρι τα -άντα -ήντα και βάλε) έχουμε την τάση να εξιδανικεύουμε την/ τον σύντροφο που αναζητούμε. Το ένα άτομο μας μυρίζει, το άλλο έχει πεταχτά αυτιά, το τρίτο πολύ φλώρικο και ούτω καθεξής. Και στις δύο περιπτώσεις αυτό γίνεται γιατί η θεωρία υπερέχει της πράξης.

Έρχεται η ρημάδα η ώρα που βρίσκει κανείς την πρώτη δουλειά. Ξεκινάει με ενθουσιασμό, μαθαίνει από τα λάθη, ερωτεύεται, δεσμεύεται, πέφτει με τα μούτρα, βλέπει ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως τα περίμενε και μπορεί και να τα απομυθοποιεί. Ομοίως και με την πρώτη σχέση και δη την ολοκληρωμένη. Ορισμένοι την πρώτη σχέση (είτε εργασιακή είτε ερωτική) την παντρεύονται. Μπορεί να ξενοκοιτάνε μία στο τόσο, παραμένουν πιστοί όμως. Και στο τέλος παίρνουν σύνταξη από εκεί.

Αρκετοί άλλοι κάποια στιγμή διακόπτουν την πρώτη σχέση τους, ξεκινώντας μια αναζήτηση διαφορετική. για την επόμενη σχέση και δουλειά. Κάπου κατασταλάζουν, κάπου μαλώνουν και χωρίζουν, κάπου τα ξαναβρίσκουν. Άλλοι παραμένουν φανατικοί εργένηδες, ενώ τα διαστήματα μπακουρίασης είναι και αυτά συχνά. Σύμβαση ορισμένου χρόνου οι σχέσεις με ημερομηνία λήξης, μεροκάματα τα one night stands, αορίστου οι σχέσεις τύπου "Πάμε και όπου μας βγάλει". Η μονιμότητα υπάρχει μόνο στο δημόσιο, γι αυτό και εξαιρείται από αυτές τις αναφορές...

Πάντως και στις δύο καταστάσεις, μία αξία παραμένει σταθερά. Το ξένο είναι πάντα πιο γλυκό, έστω και στην θεωρία. Αλλά άμα δεν έχεις το οικείο, πώς μπορείς να εκτιμήσεις το ξένο;

.......................


Κάθε μεσημέρι παρατηρώ τα φανάρια.Περνάω γρήγορα το δρόμο μα πάντα το κεφάλι που γυρνά κ τα μάτια μου πέφτουν πάνω σε αυτά τα παιδιά,τα παιδιά των φαναριών.


Τα περισσότερα είναι-δεν είναι δέκα χρονών.Τα μάτια τους μόνιμα θυμωμένα,τα χέρια τους ζητούν έστω μισό ευρώ ανάμεσα από αυτοκίνητα κ οδηγούς που δεν δίνουν μια για αυτές τις παιδικές ψυχές.

Βρώμικα,άπλυτα για μέρες,καθαρίζουν τα τζάμια των αυτοκινήτων πολλές φορές με το ζόρι κ με έξαλλους τους οδηγούς που δυσανασχετούν με την όλη κατάσταση.Στριμωγμένα,με τον κίνδυνο να παραμονεύει κάθε στιγμή,κάθε λεπτό..

Προχθές το μεσημέρι είδα και μια μάνα με ένα μωρό στην αγκαλιά.Δεν θα ήταν παραπάνω από τεσσάρων μηνών.Ίσια που φαινόταν μέσα από μια παιδική κουβέρτα.Πόσο λυπήθηκα,πόσο στεναχωριέμαι για αυτή την κατάσταση..

Ποιός αποφασίζει για αυτά τα παιδιά;Ποιοί είναι οι γονείς τους;Δεν θα έπρεπε να είναι στο σχολείο τους;Να έχουν μια ζωή φυσιολογική όπως όλα τα παιδιά;Γιατί να μην μπορούν να είναι παιδιά;

Που είναι η πολιτεία μας;Κανείς δεν κάνει τίποτα.

Κάθε εποχή και άλλα παιδιά στο ίδιο μέρος.Χειμώνα-καλοκαίρι.Με βροχή κ ήλιο.Πάντα εκεί,στο ίδιο μέρος.

Σκέφτομαι καμιά φορά πως πριν από χρόνια δεν ήταν έτσι η πόλη μας.Ήταν κάποιοι αλλά όχι τόσοι πολλοί αυτοί που ζητιάνευαν είτε στα φανάρια,είτε στο δρόμο.

Δεν με νοιάζει τόσο για τους μεγάλους,για τα παιδιά με νοιάζει.Γιατί δεν τους επιτρέπουν κάποιοι να μείνουν παιδιά.Κ είναι τόσο ωραίο να είσαι παιδί!

Βλέπω κ στη δουλειά.Μπαίνουν κάθε μέρα τόσοι κ τόσοι.Άνθρωποι ηλικιωμένοι,μητέρες που ζητάνε γάλα για τα παιδιά τους,άνθρωποι άνεργοι που πουλάνε μικροπράγματα για να ζήσουν,μικροί και μεγάλοι στον αγώνα για την επιβίωση.

Λυπάμαι φίλοι μου,πόσους να βοηθήσω κάθε μέρα;Δεν μπορώ να τους βοηθήσω όλους.Ο καθένας κουβαλάει το δικό του στραυρό,τον δικό του αγώνα...μα τα παιδιά..τα παιδιά μου σκίζουν την καρδιά.Τι μπορεί να φταίνε τα παιδιά;

................................



που σ' αγαπώ,


που θέλω να την μοιραστώ μόνο μαζί σου.



Μα εσύ λείπεις ...

Έφυγες για τ' άστρα ή την σκιά.



Ακούω μουσική, την δική σου μουσική. Πλανιέμαι μέσα της

σαν βάρκα σε άγνωστη θάλασσα.



Τετριμμένες εικόνες;Χιλιοειπωμένες λέξεις; Δεν με νοιάζει. Δεν γράφω για να πω τίποτα καινούριο.

Μου αρέσουν οι μουσικές σου. Όχι μόνο γιατί είναι δικές σου, αλλά γιατί είναι πράγματι ωραίες.

Από τότε που λείπεις, δεν τρώω, δεν κοιμάμαι. Μόνο ακούω μουσική, διαβάζω, γράφω άχρηστες σκέψεις



κι ύστερα βάζω το καλό μου χαμόγελο και διεκπεραιώνω τη μέρα



Μόνο μέσα στη μουσική ζωντανεύω.

Α! και στις λέξεις.

Στη μνήμη.

Α! και στα χρώματα.

«κόκκινο σε τρεις αποχρώσεις»

Κόκκινο που κρατάει το άρωμά σου. Το κόκκινο της αφής.

Το βρήκα! Αυτό είσαι για μένα: το κόκκινο της αφής.

Θα σε ξεχώριζα με κλειστά μάτια μέσα στο πλήθος


αλλά δεν είσαι εκεί....



Δεν είσαι του πλήθους.

Θα σ' αισθανόμουν ακόμη κι όταν θα δεν θα είχα αισθήσεις.

Δεν γίνεται;

Τι μου λες;

Γίνεται.

Όπως γίνεται στα παραμύθια.

Δεν τα πιστεύει κανείς τα παραμύθια. Οι άνθρωποι νομίζουν πως τα έφτιαξαν οι μεγάλοι για τα παιδιά. Λάθος.

Τα παραμύθια τα έφτιαξαν τα παιδιά για τους μεγάλους.

Να εκείνη: Η Χιονάτη. Ένα φιλί ήταν αρκετό για να ξυπνήσει.

Κι η άλλη, η Σταχτοπούτα. Μεταμορφώθηκε για χάρη του.

Ακόμη κι ο Μικρός Πρίγκιπας ή η Μικρή Γοργόνα ...



Ως τον θάνατο ... ως τον θάνατο έφτασαν.

Κρύβομαι στα παραμύθια.

Όταν πονάω.

Κι όταν χαίρομαι.

Κι όταν λυπάμαι.

Κι όταν μου λείπεις.

Παραμυθένιο κόκκινο της αφής.

Μνήμη της όσφρησης.

Φωτιά της γεύσης.

Βάθος της ακοής.

Έλα μου ...

Η όραση απωλέσθηκε.

........................



Τον έψαχνε


Ένα σκίτσο, ένα περίγραμμά του στη φαντασία της

Πλάσμα τρυφερό, άποικος αστερισμού δυσεύρετου

Ερχόταν πότε πότε στα όνειρα και στις επιθυμίες της

Ψάξε έλεγε, μη σταματάς, θα περιμένω

Κι εκείνη χαμογελούσε ενώ παράλληλα η θάλασσα ξεχείλιζε απ΄τα μάτια της

Πώς να νικήσει τη βαρύτητα, του σώματος το παρελθόν

και τις ρίζες να ξεκόψει που θάνατο και μοναξιά ρουφούσαν να τραφούν;

Συμβιβασμός μετριότητας ο φόβος, τον αποδέχτηκε ως τίμημα αγοραπωλησίας

Τα όνειρα ντύθηκαν ένα πέπλο μαύρο,

στερήθηκαν της άνοιξης τα χρώματα

η υποχρέωση να μη χαθεί το είδος που νοσούσε

κύκλωνε και πίεζε, πίεζε και κύκλωνε

Τρόμος, πανικός και παύση της ανάσας..



Λέξεις-κομήτες έπεφταν βροχή εκείνο το βράδυ

και η πορεία έλαμψε άξαφνα μπροστά της

νευρώσεις δυνατές αντιστέκονταν

Δύσκολο να μεταφυτέψεις δέντρο που καρπούς έβγαλε πρόωρα

Θέλει τέχνη

Όραση βαθιά και ακοή ισχυρή

Κινήσεις απαλές και βίαιες μα με συνδυασμό ακριβείας

Ποιος κατείχε την τέχνη του έρωτα;

Κανείς άλλος γήινος εκτός από εκείνη

Πλάνη η ταυτότητα

Ο μετανάστης γνώριζε

Έφτασε ώρα σωστή

Πάντα σωστή ώρα ξυπνάει το ηφαίστειο

Την ώρα που είσαι έτοιμος

να υποδεχτείς τη λάβα, όχι σαν καταστροφή

μα σαν θεό που γονιμοποιεί το νέο άστρο..

...............................



Μια συμμαχία που δεν έσπασε ποτέ


είναι αυτή που με του νου μου έχω συνάψει



Αυστηρός , καθαρός

νερά δε μούχει κάνει

αξιόπιστος, διορατικός

ευθύς στις εντολές του

μετρημένος, προστατευτικός ,

έμπειροι οικοδόμοι και οι δύο

εμπιστοσύνης σχέση χτίσαμε.



Μ' εκείνη που καλά δεν τα πηγαίνω

είναι η καρδιά μου.

Μια ζωή σε ανταγωνισμό μαζί μου

του κεφαλιού της κάνει .

Εκμεταλλεύεται την αδυναμία που της έχω

την προτεραιότητα που της δίνω.



Βρε καρδούλα μου της λέω με το καλό

γιατί αγριάδα δεν σηκώνει

φρόνιμα κάθισε

μη πετάς θα πέσεις , θα τσακιστείς

μη μεθάς ,παραπατάς θα λαβωθείς.



Σε βαθιά νερά βουτιές μη κάνεις

θα μου πνιγείς

χωρίς εσένα τι θα γίνω?

Μην ανεβαίνεις αψηλά

θα μου χαθείς στα ύψη

θα σε κρατήσουν οι αετοί

και δεν θα βρεις το δρόμο να γυρίσεις.



Μη πιάνεις νότες αψηλές ,

φάλτσα θε να τις βγάλεις

νανούριζε με με τραγούδι τροβαδούρου

πούχεις μάθει,

Ξύπνια μην ονειρεύεσαι

αν θες ξεκούραση να βρεις

κοιμήσου.



Λίγες στιγμές ανακωχής

σωπαίνω εγώ ,σωπαίνει αυτή

και μόλις της γνέψει η ανατολή

εμένα με ξεχνάει!!!!

..........................


Κάθε απόβραδο ένας διακριτικός αγέρας όπως ο κτύπος της καρδιάς

ανοίγει ελαφρά μια γρίλια να περάσει «μέσα» ένα «βλέμμα»

Αγγίζει ελαφρά εκεί όπου άλλοτε εύρισκε πηγή έμπνευσης να ξεδιψάσει


Βλέπει βιαστικά το τρένο να περνά και να μην σταματά

για κείνο το ταξίδι στο χρόνο που κράτησε όσο μια ξάγρυπνη νύχτα


Υγραίνει η ματιά σαν ακουμπά τα νοτισμένα φύλλα του Νοέμβρη

σε μιαν άκρη με σταλακτίτες σκόρπιες συλλαβές - θα- Σ'α-γα-πω- πα-ντα

και φεύγει βιαστικά ......

Το παραθύρι δεν το κατεδάφισε ο χρόνος

Η μελωδία της ανάμνησης νανουρίζει κάθε νύχτα την ψυχή

που κουρνιάζει σε μιαν άκρη πίσω απ' την γρίλια

και ξυπνά κάθε φορά που τ' αγέρι της αφήνει "θορυβώδη σιωπή"

μέσα από ένα "βλέμμα."

...........................


Η πολυμήχανη θεά μιας απρόσιτης χαραυγής


εμφανίστηκε στα σύνορα της μαγικής πολίχνης,

αναστατώνοντας τη συνείδηση

του άπειρου αναζητητή των ονείρων

και βυθίζοντας την ύψιστη επιθυμία του

στην άβυσσο των πόθων…



Ο σιωπηλός οδοιπόρος των αχανών λαβυρίνθων

του νου, δεν αντιλήφθηκε

την επίθεση των ψυχρών κυμάτων

της ανεξιχνίαστης ψυχής της

και οδηγήθηκε ακούσια

στο ανύπαρκτο τοπίο της αυταπάτης…



Ισοι και ταυτόχρονα διαφορετικοί…

είλωτες αλλά και ισχυροί αντίπαλοι,

αγγίζουν το πάθος

που μόνο η γνώση προσφέρει

χωρίς ανταλλάγματα...



Στην αποσύνθεση της ζωής,

η θεά λυτρώνεται…

ο οδοιπόρος φυλακίζεται…

.........................

Ενα χαμόγελο δεν στοιχίζει τίποτα, κι όμως είναι πολύτιμο. Πλουτίζει εκείνον που το δέχεται, χωρίς να φτωχαίνει εκείνος που το δίνει. Δεν διαρκεί παρά μονάχα μια στιγμή, αλλά η ανάμνησή του είναι πολλές φορές αιώνια. Ενα χαμόγελο αναπαύει τον κουρασμένο, δίνει θάρρος στον απογοητευμένο, παρηγορεί τον λυπημένο, αναπτερώνει την αισιοδοξία και δημιουργεί την ευτυχία στο σπίτι. Κι όμως δεν δανείζεται, δεν κλέβεται, δεν αγοράζεται, δεν παίρνεται εκβιαστικά, γιατί είναι κάτι που έχει αξία όταν δίνεται. Κι αν καμιά φορά συναντήσετε κάποιον άνθρωπο που δεν σας χαρίσει το χαμόγελο που αξίζετε, φανείτε γενναιόδωροι κι ανώτεροι άνθρωποι και δώστε του εσείς το δικό σας, γιατί κανένας δεν το έχει τόση ανάγκη, όσο εκείνος που δεν μπορεί να το δώσει.

................................


Απλωσες στο πρόσωπο του έρωτα


τη δύση μιας ανεξιχνίαστης ομορφιάς…

κι έμεινε το ερώτημα,

να πλανάται

με τη σοφή μορφή της γοητείας…


Ταξίδεψες…

Κι ήταν ένας προορισμός απέραντης τέρψης,

που όμως δεν κατάφερε

να διδάξει το αυτονόητο…


Αγκάλιασες

με τη δύναμη ενός χαμένου κατακτητή

και βασάνισες με το μυστικό όπλο του χθες…


Η άνοιξη της σκέψης σου ήρθε αργά…

έφτασε δίπλα μου,

όταν πια το πνεύμα μου

είχε χαθεί μέσα σ' ένα αόρατο πεδίο…


κι εσύ ξεχνάς…

κι εγώ σωπαίνω…


ακολουθώ τα βήματα

που έστειλες σαν ίχνη από το παρελθόν,

αλλά τρομάζω

στην ιδέα

ενός άγνωστου ήχου…

Αποχαιρετώντας την ανάμνηση

της πιο ευάλωτης ώρας,

προκαλώ τη στιγμή

και μαγεύομαι από την πείρα…

η ανατολή της μνήμης

θα με βρει να αφουγκράζομαι

τις μουσικές της νύχτας σου.....

..............................


Είναι κάποιες φορές που τσεκάρουμε τα όρια μας…


Που ξεκινάμε με μανία ταξίδια, σβήνοντας πίσω

τα ίχνη μας, ώστε να είμαστε σίγουροι πως δεν

θα μας ακολουθήσουν άλλοι…



Πασχίζουμε να δούμε τι υπερέχει…

η δύναμη ή η αδυναμία μας…



Ναι, είμαστε απλά… άνθρωποι.



Αλλά όταν αποφασίσουμε να σταθούμε όρθιοι,

να νιώσουμε ελεύθεροι,

τότε η αδυναμία καταλαμβάνεται από την

απόλυτη δύναμη και τα μονοπάτια γίνονται

λεωφόροι, για να περπατήσουμε μαζί…



Γιατί μόνο όταν ξεχάσουμε τα καπρίτσια μας

και σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλο,

μεγαλουργούμε…



Τότε είναι που αφήνουμε στην άκρη το θλιβερό

«εγώ» μας και αγκαλιάζουμε το λαμπερό «εμείς»…



Και το τοπίο μεταμορφώνεται μαγικά…

Απλώνοντας σαν πέπλα τα συναισθήματα μας,

ρίχνουμε το βλέμμα μας στο παρελθόν, το παρόν

και το μέλλον… ψάχνοντας για μικρά σημάδια

πραγματικής ελευθερίας μέσα στη νύχτα…

...........................



Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου.
 
Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία της πρότεινε να παίξουν κρυφτό. Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε: 'Τι είναι το κρυφτό; Ο ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα, να παίξουν κι αυτοί. 

Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν: Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, Η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και η Δειλία δεν ήθελε να ρισκάρει. 

'Ένα, δύο, τρία, άρχισε να μετράει η Τρέλα. Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε. Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου ο oποίος με την δύναμη του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο. 
Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της οπότε το άφηνε ελεύθερο. Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα. 

Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο για αυτόν. Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού. Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο. 
Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί.....

1000, μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει. 

Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά. Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό για θεολογία. 

Ένιωσε τον ρυθμό του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου και αφού βρήκε την Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει και τον Θρίαμβο. Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί. Σιγά-σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα. 

Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δένδρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα. 

Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογκητό πόνου. Ήταν ο Έρωτας που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα του είχαν πληγώσει τα μάτια. 

Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζητούσε συγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα. 

Κι έτσι από τότε ο Έρωτας είναι πάντα τυφλός και η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει.......

.................................


Η σιωπή είναι μία περίεργη, αν μπορεί να χαρακτηριστεί, κατάσταση. Οι λέξεις είναι φυλακισμένες βαθιά μέσα σου κι όμως καταφέρνεις να πεις τόσα πολλά. Μία εικόνα, λένε, ισούται με χίλιες λέξεις. Αλήθεια είναι.


Όταν η σιωπή είναι μέσο ‘’επικοινωνίας’’ είναι αποδεκτή και περιζήτητη και από τον πομπό και από τον αποδέκτη. Κάποιες στιγμές δε χρειάζεται να μιλήσεις, θέλεις απλά να κοιτάζεις τον άλλο στα μάτια. Δεν είναι απαραίτητο να τον αγγίζεις, ούτε να του μιλάς, απλά να τον κοιτάς και να σε κοιτάει. Συνεπώς, περνάς μηνύματα τρυφερότητας, κατανόησης και φιλικής διάθεσης. Τυχεροί όσοι έχουν αυτό το είδος σιωπής. Τι γίνεται όμως όταν η σιωπή που σε τυλίγει δεν είναι σιωπή αγάπης και αλληλοκατανόησης, αλλά μοναξιάς, αδιαφορίας και μελαγχολίας;

Κάποιες φορές οι λέξεις είναι απαραίτητες. Όταν παρατηρείς τον συνομιλητή σου και βλέπεις αμηχανία και τάση υποχώρησης είναι αδύνατον να σκεφτείς ένα πρόχειρο θέμα συζήτησης. Ειδικότερα, όταν ο άλλος νιώθει άβολα είναι σύνηθες να διακόπτεται η συνομιλία με έναν από τους δύο να τρέπεται σε φυγή. Έτσι, αφήνεις ένα αίσθημα άγνοιας και αδιαφορίας προς το συνομιλητή σου.

Τέλος, το χειρότερο είδος σιωπής είναι αυτό των ψεύτικων λόγων. Όταν έχεις ευχέρεια λόγου και θεμάτων, συζητώντας ευχάριστα με το συνομιλητή, ενώ στην ουσία δεν λες τίποτα. Μιλάς απλά για να πεις κάτι κρύβοντας τα πραγματικά λόγια και τις αληθινές προθέσεις σου. Είτε από φόβο, είτε από συνήθεια συντηρείς μία κατάσταση που στην ουσία είναι φενάκη. Συνήθως συνδυάζεται με τη φυγή της δεύτερης περίπτωσης. Είναι μία ιδιαιτέρως άσχημη εμπειρία.

Αναρωτιέμαι ποια από όλες τις σιωπές βιώνω. Όχι, πάλι ψέματα λέω. Ξέρω, ξέρω καλά. Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν είναι δικό μου το λάθος. «Προφανώς», είναι η πιο συχνή απάντηση. Θέλω αλήθεια να ζω έτσι; Πολύ πιθανό. Η αλήθεια είναι ότι δε με ενοχλεί πλέον, παρ’ όλο που έχουν αυξηθεί οι σιωπηροί συνομιλητές. Είναι μία επώδυνη μετάβαση στη ζωή μου. Προσπαθώ να προσποιηθώ, να αδιαφορήσω, να λησμονήσω όλες τις όμορφες στιγμές που έζησα όταν δεν υπήρχε σιωπή (τουλάχιστον όχι η σιωπή νούμερο δύο ή τρία). Είναι δύσκολο. Όμως ούτε αυτή η συμπεριφορά με διευκολύνει. Παρ’ όλες τις υποκριτικές μου ικανότητες, είναι κουραστικό. Βαρέθηκα αυτήν τη σιωπή. Λέξεις, πού βρίσκεστε;

........................

Άλλο ένα βράδυ...
Περίεργη μου φαίνεται αυτή η σιωπή, γνώριμη και εύθυμη. Καιρό είχα να την ακούσω. Ευπρόσδεκτη, όπως πάντα, ήρθε και κάθισε δίπλα μου. Περίεργο βράδυ.


Άραγε τι σημαίνει ένα τρένο; Φεύγει, απομακρύνεται. Το βλέπεις και χάνεται στον ορίζοντα. Αναθεματίζεις τη στιγμή που έφυγε χωρίς να έχεις επιβιβαστεί, που δε σε περίμενε. Στενοχωριέσαι που το έχασες. Όμως στην πραγματικότητα δεν έφυγε για πάντα. Θα ξαναγυρίσει, θα προλάβεις να ανέβεις και να ταξιδέψεις μαζί του. Ακόμη κι αν δεν επιστρέψει, θα έρθει το επόμενο και θα είσαι ευγνώμων που έφτασε και σου δίνει την ευκαιρία να συνεχίσεις το ταξίδι.

Πόσα λάθη έχω κάνει με οδηγό τα όνειρα; Ίσως κανένα. Το όνειρο είναι αυτό που οδηγεί, που δίνει φτερά, που φέρνει το επόμενο τρένο. Κι αν το ξέχασες πάλι θα το ονειρευτείς. Είναι βαθιά χαραγμένο στο μυαλό, μέσα σου. Τι σημαίνει ένα τρένο; Αναμνήσεις που έφυγαν, μία νέα διαδρομή.

Ψάχνω κάτι καινούριο να πω. Νέα αρχή και νέες λέξεις. Όμως τριγυρνώ συνεχώς στα παλιά. Δεν είναι κακό να θυμάσαι. Η ανάμνηση, το παρελθόν, δημιουργούν το μέλλον. Πρόκειται για έναν αναγκαίο φαύλο κύκλο. Θέλω όμως, πραγματικά θέλω, να κάνω ένα νέο ξεκίνημα. Δεν πρέπει να είναι πολύ δύσκολο.

Καλημέρα χαμογελαστό πρόσωπο. Η μέρα φαίνεται τόσο όμορφη μαζί σου. Ξανά, για άλλη μία φορά. Μόνο που τώρα δεν υπάρχει πίεση, δεν υπάρχει ομίχλη. Έχασα τα λόγια μου. Πώς να μιλήσω και πώς να φερθώ; Περίεργο αυτό. Νιώθω μία άγνωστη οικειότητα και αυτό με συνεπαίρνει, με ενθουσιάζει. Χαμογέλα και μη σταματάς. Η ώρα κυλά γλυκά και απλά.

Σιγοτραγουδώ για ένα τρένο από το πουθενά. Σε πήρε κι έφυγες μακριά. Να το όμως που επέστρεψε. Ίσως δεν έφυγε ποτέ, ίσως να ήξερα ότι ήταν εκεί. Τώρα το βλέπω και τραγουδώ. Εγώ ανέβηκα σε ένα βαγόνι μία φορά. Η διαδρομή του δύσκολη, με στροφές, τούνελ και αναταράξεις. Όμως δεν αποβιβάστηκα. Προσπάθησα, ψέμα δε θα πω. Τελικά όμως δε σταμάτησα πουθενά. Κατέβηκα χτες στην τελευταία στάση. Ω, μα δες, κατέβηκες μαζί μου και περιμένουμε παρέα το επόμενο τρένο. Νέα διαδρομή. Δεν ξεχνάμε την παλιά, απλά την αφήνουμε πίσω και προσμένουμε την καινούρια.

Τι να σου πω χαμογελαστό πρόσωπο; Δε βρίσκω λέξεις να εκφράσω τις σκέψεις μου. Απλά χαίρομαι. Είμαι χαρούμενος!
Ω, μα τι εξέλιξη κι αυτή. Νιώθω, κλαίω και γελώ. Πόσο χαίρομαι γι αυτό. Σε λιγο θ'αρχισουν τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια... Τι όμορφη εποχή!

Ψάχνω κάτι καινούριο να πω, να μην το 'χω ξανακούσει ούτε κι εγώ. Χωρίς να καταλαβαίνω γιατί γυρίζω πίσω σε μία όμορφη στιγμή. Δεν ξέρω πώς, αλλά γύρισα. Να μια όμορφη ανάμνηση. Είδες; Θυμήθηκα χαρούμενη στιγμή. Να τι έψαχνα. Βρήκα κάτι, λοιπόν, να σου πω, που είναι πάντα καινούριο κι απλό...



Καλημέρα! Έλα να τραγουδήσουμε παρέα.......

..................

Βρέχει....
 Πόσα κομμάτια μου άραγε ξεκινούν με μία στάλα; Η βροχή είναι κάτι καθησυχαστικό, απαλό. Προσδίδει ισσοροποία στη ζωή μου, πάντα το έκανε. Ακουμπισμένος στην άκρη της μπαλκονόπορτάς μου χαζεύω τις λιλιπούτειες σταγόνες καθώς φιλούν τα φύλλα της μηλιάς. Τακ, τακ, τακ, ο ήχος του νερού που πέφτει, άλλοτε με δύναμη και άλλοτε με ευγένεια, στα κάγκελα του μπαλκονιού. Πόσα απογεύματα άραγε έχω σταθεί στο μπαλκόνι αυτό κοιτώντας νωχελικά τη βροχή;

Στρέφω την προσοχή μου στη μουσικούλα που βγαίνει από το κασετόφωνο, χαμένη, απροσδιόριστη, αταίριαστη κι όμως τόσο κατάλληλη. Το κεφάλι μου κινείται ρυθμικά χορεύοντας με τη μελωδία. Κι όμως, δεν επιθυμώ να τραγουδήσω ετούτη τη στιγμή αλλά απλώς να σταθώ. Πόσες φορές έχω την ευκαιρία ή την ψυχολογική ηρεμία ώστε να κάνω κάτι τέτοιο; Λίγες, δυστυχώς...


Δε σκέφτομαι. Προτιμώ να μείνω χαμένος στους ήχους της βροχής για λίγο. Απόκρυφοι, ενοχλητικοί, ερευνητικοί, υπενθυμιστικοί ήχοι εξαφανίζονται. Πέφτουν μαζί με τη βροχή και ποτίζουν το ξερό χώμα του κήπου. Ξεχνώ για μερικά λεπτά αυτά που θέλω να πω, να φωνάξω, να ουρλιάξω. Προβλήματα, υποχρεώσεις, ενοχλήσεις, μετάνοιες παραμερίζονται από την όμορφη μελωδία.


«Γεια σου!» μου ψυθιρίζει μία φωνή. Τέτοιες στιγμές συναντώ τον εαυτό μου, the undisputed, oft-saluted holder of my real inter-thoughts. “Hello!” I reply. Συζητάμε για μία μόνο στιγμή σε μία γλώσσα δική μας, ξεχωριστή και περίεργη. Τότε ακούω πραγματικά αυτό που απασχολεί τις σκέψεις και τον ψυχισμό μου. Λογικό να εκπλαγείς από τις αληθινές σου έγνοιες. Έχω την εντύπωση όμως ότι πάντα γνωρίζω.

Όμορφο βράδυ το σημερινό. Ξέχασα τι με απασχολούσε όμως. Δεν πειράζει, ίσως κάποια άλλη φορά. Πώς περνά έτσι ο καιρός; Σκέψεις, άνθρωποι, συναισθήματα έρχονται, φεύγουν, μεταβάλλονται. Μπερδεμένα πράγματα. Για την ώρα κοιτώ κλεφτά το διαμαντένιο συννεφάκι μου και χαμογελώ. Όνειρα γλυκά βροχούλα..............!

El corazon


Artist: Arno Elias lyrics

Title: El Corazon



Γιατί πας να ξεχάσεις;

Είχες τόσο φόβο;

Γιατί πας να ξεχάσεις,

εάν θέλω μόνο την αγάπη σου;



Είναι η ψυχή που μου λέει

που μου λέει να σε ακολουθήσω

Θέλω να δώσω,

να σου δώσω τόσο τόσο τόσο τόσο

τη συγνώμη μου

Αλλά ξέρω από αγάπη, καρδιά..

Ναι, ξέρω να σ' αγαπάω

Ναι ξέρω αγάπη μου,

καρδιά μου, καρδιά μου



Θέλω να ζητήσω συγνώμη

Ξέρω αγάπη μου...



Γιατί πας να φύγεις;

κατάλαβέ με, σ' αγαπάω

Και παλεύω για μια ζωή που να αξίζει

Αυτό είναι αγάπη

κατάλαβέ το αγάπη μου

Κι έχω συγχώρεση, έχω τη συγχώρεσή σου

Έχω περισσότερα από αυτό,

Έχω την αγάπη σου...

Θέλω να σου δώσω, όλα όσα θέλεις

Ξέρω αγάπη μου, καρδιά μου...

Ξέρω από αγάπη

Είσαι η καρδιά, είσαι η καρδιά μου

Είσαι η καρδιά μου...

Θέλω να σου δώσω αγάπη,

Κατάλαβέ τοοοοοο!!!!



Θέλω να σου ζητήσω συγνώμη

Ξέρω αγάπη μου..



Είναι η ψυχή που μου λέει

που μου λέει να σε ακολουθήσω



Είναι η ψυχή που μου λέει

που μου λέει να σε ακολουθήσω...

........................

Τα φώτα χαμηλώσανε, οι δυο κινητήρες βρυχήθηκαν και το αεροπλάνο άρχισε να τροχοδρομεί όλο και πιο γρήγορα και μετά άφησε το έδαφος, τα πολλά φώτα μείνανε πίσω, όλο και πιο χαμηλά. Πρώτα το ολόφωτο αεροδρόμιο και μετά ολόκληρη η πόλη χάνεται στο σκοτάδι της νύχτας.


Είμαι στο πίσω μέρος του αεροπλάνου και δεν υπάρχουν γύρω πολλοί επιβάτες, κανά δυο αλλά έχουν ήδη αποκοιμηθεί. Είμαι λοιπόν μόνος μου ανάμεσα στα αστέρια που μοιάζουν με διαμάντια σε απλωμένο βελούδο. Κλείνω το βιβλίο μου και αφήνω το μυαλό μου να ταξιδέψει, δε χάνομαι σε πολλές σκέψεις. Μόνο σε εκείνες που αφορούν εσένα.

Είμαστε όλη την ημέρα σε επαφή και μιλάμε συνέχεια και για τα πάντα, και όμως νιώθω ότι μου λείπεις. Όχι μόνο τώρα που είσαι μακριά. Μου λείπεις πολλές φορές, σε κάθε τι που κάνω και δεν είσαι μαζί μου. Από τα μικρότερα ως τα μεγαλύτερα, από την λίγη εκείνη ώρα που αφιερώνω στο διάβασμα βιβλίων ως την ώρα που αποτυπώνω στο χαρτί όλα αυτά που γράφω.

Θα ήθελα να σε έχω κοντά μου τώρα, να σε κρατώ στην αγκαλιά μου και να σου ψιθυρίζω ενώ θα είμαστε μόνοι μας, ταξιδιώτες σε μια θάλασσα αστεριών. Να σου λέω ιστορίες και στίχους και να μη σε αφήσω.
Ποτέ.....!!!

Ιδεο-Ψυχαναγκαστική διαταραχή (ΙΔΨ)




Μία από τις σοβαρότερες χρόνιες διαταραχές που ανήκουν στην ευρύτερη κατηγορία των αγχωδών διαταραχών και θα πρέπει να διαχωρίζεται από την Ιδεο-Ψυχαναγκαστική Διαταραχή Προσωπικότητας , διακρίνεται από εμμονές / ιδεοληψίες (σκέψεις, παρορμήσεις, εικόνες) ή/και καταναγκαστικές κινήσεις / ψυχαναγκασμούς.

Σύμφωνα με τα διαγνωστικά κριτήρια του DSM-IV-TR οι ιδεοληψίες είναι επαναληπτικές, συνήθως είναι δυσάρεστες και εκλύουν άγχος, δεν είναι απλές ανησυχίες για τα προβλήματα της ζωής και το άτομο προσπαθεί να τις αποφύγει ή να αποφορτίσει με κάποια άλλη κίνηση ή σκέψη (ψυχαναγκασμό).

Απαραίτητη επίσης για τη διάγνωση της διαταραχής είναι η προϋπόθεση να αναγνωρίζει το άτομο ότι αυτές οι σκέψεις, παρορμήσεις ή εικόνες είναι δημιούργημα του μυαλού του και μόνο. Οι εμμονές είναι ‘’εγω-δυστονικές’’ που σημαίνει ότι το άτομο δεν έχει τον έλεγχο τους και τις θεωρεί παράλογες, ερχόμενες σε αντίθεση με το εγώ του.

Οι ψυχαναγκασμοί χαρακτηρίζονται από την υπερβολή και είναι συμπεριφορές όπως συχνό πλύσιμο των χεριών, ταξινόμηση ή νοητικές δραστηριότητες όπως προσευχή, μέτρημα, επανάληψη λέξεων που το άτομο αναγκάζεται να κάνει ως αντίδραση στην εμμονή και στη δυσφορία που του δημιουργεί .

ΟΙ ψυχαναγκασμοί δεν προκαλούν ευχαρίστηση αλλά χρησιμοποιούνται από το άτομο με σκοπό να το ηρεμήσουν και να του δώσουν μία προσωρινή ανακούφιση από την πίεση και το άγχος που του δημιουργούν οι εμμονές.

Η συγκεκριμένη είναι μία διαταραχή που εμφανίζεται και στα δύο φύλα κυρίως ηλικίας 25-35 ετών κατά την ενήλικη ζωή αν και έχει παρατηρηθεί και σε παιδική ηλικία. Η έναρξη της νόσου είναι απότομη και οφείλεται σε διάφορους παράγοντες όπως κληρονομικότητα, ανώμαλα επίπεδα της ουσίας σεροτονίνης στον εγκέφαλο, ένα τραυματικό γεγονός στη ζωή του ατόμου όπως θάνατος κάποιου αγαπημένου προσώπου ή ακόμα και σε ορισμένα χαρακτηριστικά προσωπικότητας όπως τελειομανία και οργάνωση.

‘Άλλες διαταραχές όπως κατάθλιψη ή τοξικομανία είναι δυνατό να οδηγήσουν στην εκδήλωση της ΙΔΨ διαταραχής αλλά και να συνυπάρχουν μαζί της. Τα άτομα με ΙΔΨ διαταραχή νιώθουν ντροπή για πολλές από τις κινήσεις και τις εμμονές τους μιας και αντιλαμβάνονται ότι είναι υπερβολικές, παράλογες και δεν συνάδουν με την πραγματικότητα. Τα συμπτώματα συνήθως επιμένουν για τουλάχιστον μία ώρα την ημέρα και εμποδίζουν την ομαλή λειτουργία του ατόμου και την καθημερινότητά του.

Πολύ σημαντικό είναι να αναζητά βοήθεια όποιος έχει κάποιο από τα παραπάνω συμπτώματα ώστε να του συστήνεται κάποια μορφή θεραπείας φαρμακευτική ή/και ψυχοθεραπευτική αφού η πρόγνωση της ΙΔΨ διαταραχής δεν είναι καλή ειδικά αν ακολουθείται από άλλες διαταραχές όπως κατάθλιψη και χρήση ουσιών.

Εύη Ρομφαία Κλινική Ψυχολόγος- Σύμβουλος σχέσεων

.........................

Οι φοβίες σχετίζονται με ένα παράλογο φόβο π.χ. έντομα ή ζώα, αίμα, ασανσέρ, αεροπλάνο, τούνελ, κεραυνοί κ.ά . Τα άτομα αντιλαμβάνονται ότι ο φόβος τους είναι υπερβολικός αλλά δεν μπορούν να τον διαχειριστούν. Συνήθως αυτό που κάνουν είναι να αποφεύγουν ό,τι τους προκαλεί αυτό τον παράλογο φόβο.Οι φοβίες εμφανίζονται σε διάφορες ηλικίες ανάλογα με το είδος τους. Πιο συγκεκριμένα οι φοβίες για τα έντομα παρουσιάζονται κατά την ηλικία των 7 ετών, οι φοβίες για το αίμα κατά την ηλικία των 9 ετών, η κλειστοφοβία πριν από τα 20 έτη και οι φοβίες αεροπλάνων κατά την ηλικία 30-40 ετών.


Τα συμπτώματα αυτών των φοβιών εκδηλώνονται σωματικά, συμπεριφορικά και γνωστικά. Τα σωματικά συμπτώματα περιλαμβάνουν ταχυκαρδία, αδυναμία, ναυτία, εφίδρωση, ζάλη, γρήγορη αναπνοή. Τα συμπεριφορικά συμπτώματα περιλαμβάνουν αποφυγή της κατάστασης ή καμία αντίδραση. Τα γνωστικά συμπτώματα περιλαμβάνουν διαστρεβλωμένες σκέψεις.

Όλες οι φοβίες που αναφέρθηκαν πιο πάνω διατηρούνται καθώς τα άτομα αποφεύγουν την κατάσταση που τους προκαλεί φόβο, χωρίς να δοκιμάσουν να την αντιμετωπίσουν, έτσι ώστε να ελέγξουν αν οι σκέψεις τους αντιστοιχούν στην πραγματικότητα. Έτσι το άγχος παραμένει και τα άτομα διατηρούν την αντίληψη ότι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν το φόβο τους ενισχύοντας τη συμπεριφορά αποφυγής.

Αυτό το οποίο χρειάζεται να γίνει με τη βοήθεια του ειδικού για να αντιμετωπιστούν οι φοβίες είναι να αναγνωρίσει κανείς τις σκέψεις που κάνει, να ελέγξει αν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα έτσι ώστε να τις τροποποιήσει.

Έπειτα χρειάζεται να εκτεθεί σταδιακά στη φοβική κατάσταση όπου παράλληλα χρησιμοποιούνται και τεχνικές χαλάρωσης για να μπορέσει κανείς να αντιμετωπίσει τα σωματικά συμπτώματα.

Έτσι μόνον μπορεί να απελευθερωθεί κανείς από τις φοβίες που τον ταλαιπωρούν.

Αμανατίδου Φωστηρία

Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια

Ανατροπή...




Στο παιχνίδι της ζωής

Πορεύσου μ’ ευαίσθητα λόγια

που μες στης καρδιάς τα κατώγεια

θρέφουν ρίζες γερές.

Αλήθειες να τρέφεις τυφλές

σε ιστορίας χιλιοειπωμένης το ρου.

Ένα βήμα πριν την πτώση τ’ ουρανού

ακροβατείς στο έλεος του φόβου

με τις ελπίδες σου ανάσες να κόβουν

απ’ της φυγής τον πράσινο κήπο.

Εκεί που κρύβομαι κάθε που λείπω,

κι όλο με ψάχνεις με μια αγωνία

μην κι αποδράσω σε μια απουσία

κι όλη η ζέστη αυτή του κορμιού μου,

απ’ την παλάμη θαρρείς του χεριού μου,

απόληξης σημείο, σκορπίσει στο χώρο

κι ό,τι σου χάρισα, προσωπικό σου δώρο

σκόνη στο φύσημα μιας λέξης.

Τρέχεις, φιλί ένα να μου κλέψεις

μα έχω της πίκρας τη γεύση στα χείλη

μόνο στο τρίτο απάνεμο δείλι

μάγισσας βλέμμα και ξόρκι διπλό

ενώνουν το διχασμένο μου εαυτό.

Κι η ευαισθησία μου απελευθερωμένη

από το φόβο της μοίρας που γράφει.

Να βαφτίζω ρόδο το αγκάθι

και την ιστορία την χιλιοειπωμένη

εξιστορώ τώρα αντεστραμμένη.

Όχι τα Ναι και Ναι τα Όχι

μες στου μυαλού μου τη δίκοπη λόγχη,

με αίμα να γράφω τις δύσκολες λέξεις…

Αν εκπαιδευτείς, θα μπορείς να μ’ αντέξεις.

Είμαι φάλτση νότα στης ζωής το γέλιο

και ανυποψίαστα κάθε πρωί ανατέλλω

δίπλα στου ήλιου το άσβεστο φως.

Κόκκος εγώ… μαζί και Θεός.



Η Ιδέα μετουσιώθηκε σε σταγόνα από ~k.a.k.i.a-p

....................................



Το Απόλυτο Μπλε σε ατέλειωτες ιριδίζουσες λάμψεις.

Δεν έχει όριο.

Το βλέμμα στέκεται ανάμεσα.

Το βλέμμα έχει όριο.

Η σκέψη έχει;

Η θάλασσα.

Το Απόλυτο Νερό.

Δεν έχει όριο.

Οι λεπτές αδιόρατες αποχρώσεις δεν χωρίζονται και δεν είναι ενιαίες.

Έχουν όριο ανάμεσά τους.

Όριο είναι ότι βλέπουμε, ή ότι δεν βλέπουμε;

Το χρώμα στέκεται ανάμεσα.

Είναι όριο στην άκρη του ορίζοντα.

Ο ορίζοντας, μπορεί να μην έχει τέλος.

Ο άνθρωπος είναι απέραντος μέσα του, απέραντος ορίζοντας κι απέραντη θάλασσα μαζί, κι Απόλυτο Χρώμα.

Αγγίζει δίπλα του τον άνθρωπο.

Μία Αιωνιότητα εκτείνεται απέραντη ανάμεσα.

Δεν έχει τέλος.

Τι είναι αυτό που στέκεται ανάμεσα;

Χωρίζει ή ενώνει;

Λεπτή αδιαπέραστη γραμμή ανάμεσα στα πρόσωπα, ανάμεσα στα πράγματα..

Το ανάμεσα των πραγμάτων μπορεί να είναι μία Αιωνιότητα.

...................................



Όλοι οι μοναχικοί δρόμοι οδηγούν εκεί που τους χάραξε το λιγοστό φως που οδηγούσε έναν.

Οι πολλοί περνάνε τη φωτισμένη λεωφόρο, όλοι μαζί γιατί φοβούνται τον ήχο των βημάτων τους.

Ακούνε των πολλών τα σκονισμένα βήματα σε διατεταγμένη πορεία .

Προτιμούν να βαδίζουν πάνω στ αχνάρια των πολλών, χωρίς ν αφήνουν ίχνη ευθύνης.


Πολλοί δεν θέλουν να επιλέξουν το δρόμο τους.

Αφήνουν το δρόμο να τους επιλέξει.

Ακολουθούν τα βήματα, για εκεί που ήθελαν να πάνε οι άλλοι που χάραξαν τη γη κι άνοιξαν δρόμο.

Ακολουθούν χωρίς να ξέρουν που πάνε, τα βήματα των άλλων που ήξεραν γιατί.

Και πάνε εκεί που τους οδηγούν μη ξέροντας γιατί.


Αυτό το φως του φεγγαριού είναι για κάποιους το μοναδικό που διαθέτουν.

Κάποιοι άλλοι ζουν πίσω από το φεγγάρι, μη έχοντας ούτε αυτό το φως.

Αν είμαστε από εκείνους που βλέπουμε περισσότερα Φώτα στο δρόμο μας,

κι ένα μεγάλο Φως στο βάθος τ Ουρανού,

μπορούμε να οδηγήσουμε εκείνους που δεν βλέπουν,

μέχρι να βγουν στο σημείο που ο καθένας διαλέγει το δρόμο του.

Μετά ο καθένας ακολουθεί το δρόμο του αν θέλει.

Παίρνοντας το φαναράκι της ευθύνης του να φέγγει.

Η Ευθύνη είναι αντίδοτο του φόβου, τίμημα της Επίγνωσης, και φέγγει καλά τους μοναχικούς δρόμους......

...........................


Μαζεύεις τα κομμάτια σου ένα ένα....


μικρά κομματάκια που πονάνε..

προσπαθείς να τα ταιριάξεις

και να ξαναχτίσεις το νέο σου εαυτό....

Αλήθεια, αυτός ο καινούργιος εαυτός

τι θα έχει κρατήσει από το παρελθόν;

το άμεσο παρελθόν;

πόσο άμεσο μπορεί να είναι το παρελθόν;;

αφού είναι παρελθόν...το έχεις αφήσει πίσω

ή μήπως όχι;;

θέλεις να πιστεύεις πως προσπέρασες επιτέλους

αλλά δεν μπορείς...

κι έτσι το ονόμασες παρελθόν

για να πιστέψεις πως έκανες το επόμενο βήμα...

το παρελθόν όμως που σ' ακολουθεί

σε κάθε βήμα, σε κάθε σκέψη, εικόνα, μυρωδιά...

παρόν δεν είναι;;;

Π Α Ρ Ο Ν

με μεγάλα κεφαλαία γράμματα.....

Και ποιό είναι το παρόν;;

Ο καινούργιος εαυτός;;

Όταν καταφέρεις να κοιταχτείς

στον καθρέφτη και να χαμογελάσεις

χωρίς πίκρα και θλίψη.....

Τότε το παρόν και ο νέος σου εαυτός

θα σε περάσουν σε άλλα μονοπάτια...

Τί όμορφη που είναι εκείνη η στιγμή!!!

Η καρδιά ξελαφρώνει από το τόσο βάρος...

Όλα είναι ξεκάθαρα μέσα σου

κι έχουν καταλαγιάσει τα πάντα...

όλα τα συναισθήματα.......

Καιρός να ξυπνήσεις

να βγεις απ τη σκιά

καιρός να τολμήσεις

καιρός να ζήσεις ξανά

Καιρός να μοιράσεις

απ την αρχή τα χαρτιά

καιρός να κερδίσεις

καιρός να χάσεις ξανά

Είναι κανείς είναι κανείς εδώ

την πόρτα την πόρτα μου να σπάσει

είναι κανείς είναι κανείς εδώ

τα φώτα τα φώτα μου ν ανάψει

Καιρός να παλέψεις

του χρόνου τη φθορά

καιρός να διαλέξεις

καιρός ν' αρχίσεις ξανά.......

.................................



Τα μυστικά μιας σωστής σχέσης



Όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους... όλα είναι σχετικά. Κάτι που ισχύει για κάποιον μπορεί να μην ισχύει για κάποιον άλλον. Κάτι που λειτουργεί στον έναν ενδεχομένως να μην λειτουργεί στον άλλον. Υπάρχουν όμως κάποιοι “κανόνες” -αν αυτή είναι η σωστή λέξη- που αν ισχύσουν σε μια σχέση τότε δεν μπορεί παρά να κυλήσει σωστά, ομαλά και όμορφα.



1. Να αποδέχεσαι τον άλλον

Υπάρχουν οι περιπτώσεις που τα προτερήματα, αυτά που μας κέντρισαν το ενδιαφέρον σε κάποιον να είναι και αυτά που μας ενοχλούν στην πορεία. Όσο περνάει ο καιρός, όσο γνωρίζουμε τον άλλον αρχίζουμε και υπογραμμίζουμε ελαττώματα και μετά προσπαθούμε να τον αλλάξουμε. Λάθος. Κανένας δεν αλλάζει. Φυσικά και μπορούν με συζήτηση να “διορθωθούν” κάποιες συμπεριφορές, αλλά όχι χαρακτηριστικά. Το νούμερο ένα ζητούμενο σε μια σχέση είναι να αποδέχεσαι τον άλλον για αυτό που είναι. Και όχι να προσπαθείς να τον κάνεις αυτό που θα ήθελες να είναι. Αν δεν είναι ήδη, δεν θα γίνει ποτέ. Προχώρα παρακάτω.



2. Σεβασμός



Πρέπει ο ένας να σέβεται τον άλλον. Την προσωπικότητά του, τις ανάγκες του, τα θέλω του.



3. Να είσαι ξεκάθαρη



Να ξέρεις τι θέλεις και να το κάνεις ξεκάθαρο. Να ζητάς ξεκάθαρα, χωρίς υπεκφυγές, χωρίς πονηριές. Με ειλικρίνεια και σαφήνεια. Αν δεν ξέρει τι θέλεις, τότε πως θα ξέρει τι να σου δώσει;



4. Επικοινωνία



Ο διάλογος είναι βασικότατο συστατικό μιας σχέσης. Η επικοινωνία μεταξύ δύο ανθρώπων είναι το α και το ω. Χωρίς συζήτηση δεν γίνεται τίποτα, χωρίς διάλογο δεν λύνεται τίποτα. Αν δεν μπορείτε να κάνετε κουβέντα μεταξύ σας, ούτε και για τα πιο απλά πράγματα, τότε υπάρχει πρόβλημα.



5. Προσωπική ζωή



Μπορεί να είστε ζευγάρι, μπορεί να υπάρχει το “εμείς”, αλλά δεν πρέπει να παύει να υπάρχει και το “εγώ”. Ο προσωπικός χρόνος του καθενός, για να δει τους φίλους του, για να κάνει κάτι δικό του. Τα περισσότερα ζευγάρια σιγά-σιγά απομονώνονται, χάνονται από το φιλικό τους περιβάλλον και αυτό έχει αρνητικό αντίκτυπο στη σχέση.



6. Η γκρίνια κάνει κακό



Αρνητική ενέργεια, νευρικότητα, ένταση, κριτική που απομακρύνει τον απέναντι. Αν σε ενοχλεί κάτι επέλεξε έναν πιο ήπιο τρόπο να το πεις ή να το δείξεις. Η γκρίνια δεν οδηγεί πουθενά και κάνει κακό και στους δύο. Και φυσικά στη σχέση.



7. Ζήλια με μέτρο



Χρειάζεται. Δίνει μια πικάντικη νότα στη σχέση, όταν παραμένει στα λογικά πλαίσια. Όταν παρεκτρέπεται, όταν χάνεται το μέτρο, όταν γίνεται αρρώστια... οδηγεί στην καταστροφή: της ψυχολογίας, της σχέσης. Για τον λόγο αυτό ΠΑΝΤΑ ο ένας πρέπει να φροντίζει στο να μην ζηλεύει ο άλλος και το αντίθετο.



8. Εμπιστοσύνη



Αν δεν εμπιστεύεσαι τον σύντροφό σου, αν δεν έχεις κερδίσει την εμπιστοσύνη του τότε δεν γίνεται τίποτα. Η καχυποψία κάνει κακό. Αν δεν νιώθεις ασφάλεια στη σχέση τότε ταλαιπωρείς τον εαυτό σου και το ξέσπασμα που θα έρθει αργά ή γρήγορα δεν θα βγει σε καλό.



9. Δουλειά, δουλειά, δουλειά...



Μια σχέση χρειάζεται συνεχή φροντίδα. Αν την παραμελείς θα βαλτώσει και η ρουτίνα θα ροκανίσει τα θεμέλιά της σε χρόνο dt. Η οικειότητα άλλωστε είναι ένα νόμισμα που έχει δύο πλευρές. Μια σχέση για να διατηρηθεί ζωντανή χρειάζεται αμοιβαία προσπάθεια.



10. Αγκαλιές, φιλιά και σεξ



Το βαρόμετρο της σχέσης, ο καθρέφτης, εκεί που αντικατοπτρίζεται η παρούσα κατάσταση!

........................


Πάλι με κοίταξες με τα μπλε σου μάτια




Μια θάλασσα που χάνομαι μέσα της


Τόσο βαθιά και ήρεμη που με τρομάζει κάποιες φορές


Το βλέμμα που δεν χρειάζεται λέξεις


Όλα είναι γραμμένα σ’ αυτό το βλέμμα


Πάλι μου χαμογέλασες


Φωτίζεται όλο το πρόσωπό σου όταν χαμογελάς

Το γέλιο σου, σαν μικρού παιδιού

Πάλι μου ψιθύρισες στ’ αυτί κ με φίλησες απαλά

Τόσο απαλά που ανατρίχιασα


Το ξέρεις πως μ’ αναστατώνει και το κάνεις επίτηδες
Με πήρες αγκαλιά και χάθηκα


Η μυρωδιά σου μοναδική…..


Χάθηκα και ταξίδεψα για άλλη μια φορά….

.............................


να σβήσουν τα φώτα

να κλείσει το ρεύμα

και να σταθούμε αντίκρυ

τις ανάσες μας να ακούσουμε

να αγγίξουμε

να μυρίσουμε

του ανθρώπου μας την ύπαρξη

να ψηλαφίσουμε

τα χείλη που αγαπάμε

να ζωγραφίσουμε τις χιλιάδες αγκαλιές

χιλιάδες σ αγαπώ

με τις αφής μας τις κουβέντες

να αφουγκραστούμε τις φωνές μας

χωρίς τους ήχους των ηλεκτρικών μας συσκευών

που την ευτυχία μας ρυπαίνουν

να μιλήσουμε

για τα τότε και τα τώρα

να γελάσουμε δυνατά

πιο δυνατά

και επιτέλους

να σβήσουν τα φώτα

και με τη φλόγα ενός κεριού

να ξαναγνωριστούμε

εμείς

οι οικείοι..........

..................


.... σα να μην έφταναν οι ώρες εκείνες της αλήθειας

το δροσερό της βραδιάς αεράκι έπαιζε με τα μαλλιά της

Τα μάτια της έκλεισε

και έγειρε πλάι στα πυρωμένα βότσαλα

που όλη τη μέρα φυλάκιζαν τη θέρμη του ήλιου

Πόσα κ πόσα βράδια δεν το ζήτησε..

πόσα απογεύματα και πόσα άγουρα πρωινά

δεν της προκάλεσαν ανατριχίλα

...και τώρα..

μια ώρα τέτοια την βασανίζει

Εκείνο το χέρι ν αναζητά που θα οργώσει το αλμυρό κορμί της

Το χάδι το βίαιο , το τρυφερό, το ανυπόμονο

να περιπλανιέται από το λαιμό στο στήθος

και να το φυλακίζει

να ζυμώνει

να πλάθει

να γεύεται

να υγραίνει τη σάρκα

να ταράζει την ψυχή

Φουντώνει μια φλόγα

μια τρομερή γλώσσα φωτιάς

που καίει και εξαγνίζει

Και σα να σφίγγει την ψυχή της κόβεται η ανάσα

για να επανέλθει



γρήγορη

κοφτή

απελπισμένη

Σφάλει τα ματια


τα χείλη ν ακουμπήσουν στην κοιλιά


να παίξουν και να τρέξουν χαμηλά

να φωλιασουν εκεί

που η κόλαση τίποτα να ζηλέψει δεν θα βρει

εκεί που τόσα βράδια τώρα υποφέρει.......