..................................................................................................................................






Οταν σηκώσω τα μάτια ψηλά...
Θα δω έναν άλλο κόσμο...

Θα δω φως και έναν επίγειο παράδεισο...
Σαν τα εγκαίνια μας νέας ζωής...
Όλα θα είναι διαφορετικά...

ή μήπως όχι?
Δεν είναι αυτό το ταξίδι προς την ωριμότητα...

το νιώθω...

Δεν αλλάζουν πολλά...

εγώ ανέκαθεν υπήρξα «ώριμος»...
Η ίσως θα έπρεπε να το θεωρήσω...

σαν μια καινούρια γέννηση...
Καινούρια αρχή...

Ελευθερία...

Ανεξαρτησία...
Και παράλληλα ευθύνες...

Υποχρεώσεις...
Ξαφνικά βουτώ σε έναν ωκεανό από υποχρεώσεις...
Ααα, υπάρχει και ο φόβος...
Φόβος μήπως κι ο νέος ουρανός...

μου συννεφιάσει...
Κουβαλάω τον φόβο από την προηγούμενη ζωή...
Δεν τον πέταξα...

δεν τον άφησα πίσω...
Ίσως κάνει καλό να υπάρχει και λίγος φόβος...
Έτσι, για να κρατάω τα πόδια μου στη γη...
Δεν ξερώ πια τι κρατώ και τι αφήνω πίσω...
Δεν αλλάζουν πολλά τελικά...
Έχω ακόμη καρδιά παιδιού ...

 κάνω όνειρα...
Έχω και την τετράγωνη λογική...

ενός ενήλικα...
Δεν έχει και τόση σημασία τελικά η μετάβαση...
Είμαι ακόμη εγώ...

είμαι ίδιος...
Περνώ μια νέα πύλη και είμαι χαμογελαστος τώρα...
Γιατί όλα πάνε καλά...
Και ποιος ξέρει για μετά? 

Κανείς δεν ξέρει...
Σβήνω τα κεριά...

οι φλόγες-χρόνια περασμένα σβήνουν...
Κι έρχεται το μέλλον ευοίωνο...

Ίσως κατά μια έννοια όλα αρχίζουν τώρα.........

...............................................................................................................................................................    






«Καληνύχτα»
Και ύστερα αναρίθμητα αστέρια και βεγγαλικά...
Κι εγώ παντού και πουθενά...
Ο νους δεν ταξιδεύει αλλού...
ως συνήθως...
Κολλάω στη μορφή σου...
Και κάπου εκεί...
γίνομαι μεσονύκτιος ήλιος...
Κάπου εκεί ...
χάνω τα λόγια και ίπταμαι...
Σ’ έφτασε άραγε το δειλό μου χαμόγελο?
Ελπίζω να κάλυψε την απόσταση...
Τώρα δεν μπορώ να ζητήσω τίποτα παραπάνω...
Θέλω πολλά...
πως να το αρνηθώ?
Μα ήδη έκανα την πρώτη κίνηση...
Σου αφιερώνω χώρο και χρόνο...
Τέτοιος ενθουσιασμός...
Η ανάσα μου έχει χάσει τον ρυθμό της...
Κι ακόμα τον ψάχνει...
Αφήνομαι ξανά...
Πιο πολύ απο ποτέ ζητάω...
Και πάλι απεγνωσμένα...
Ανατρέχω όπου μπορώ...
για να βρω τρόπους...
Θέλω να κάνω κάτι σωστά τώρα...
Αλήθεια το θέλω όσο τίποτα...
Μόνο δείξε μου το δρόμο...
Ένα σημάδι έστω...
Για να μην χαθώ πάλι..............

..............................................................................................................................................................................

 Κάθε φορά που μιλούσα από καρδιάς, τα χρόνια μου έμπαιναν εμπόδιο στην αποδεκτότητα των λόγων μου...  

Μια μέρα θα καταλάβεις, μου λέγανε... 

 Αφέλεια παιδική...

ακόμα στο μυαλό κι αυτή σε ορίζει... 

Κι ίσως έτσι να ήταν...

έτσι να είναι...

Φοβάμαι...

Δεν το κρύβω...

Ποτέ δεν το έκρυψα...

Τρέμω τον αδύναμο εαυτό μου...

Τρέμω...

Μια στιγμή αρκούσε...

Η παλάμη χάιδεψε ορμητικά τις λέξεις, κι αυτές σβήστηκαν, λες και το μελάνι τους ποτέ δεν στέγνωσε... 

Μια βόλτα στη θάλασσα...

Κοίτα ουρανός...

κοίτα αστέρια...

κοίτα κύματα...

Όλα τακτοποιημένα...

όλα στη θέση τους...

Η μουσική έπαιζε...

Η επίγνωση με βρήκε απροετοίμαστο...

κι όμως γαλήνια...

Είμαστε όλοι μόνοι μας...

Όλοι... 

Κανείς δε ξέρει τι σκέφτομαι...

τι νιώθω...

ούτε τι σκέφτεσαι και τι νιώθεις εσύ...

Ο καθένας μας βρίσκεται αλλού...

σ' ένα δικό του σύμπαν...

κι είναι δικαίωμα του...

Με ποιο δικαίωμα όμως να σε μπάσω εγώ στο δικό μου σύμπαν και με ποια δύναμη;

Υπάρχει άραγε κοινό σημείο συνάντησης;

Όχι για όλους, έστω για δυο... 

Τόσο διαφορετικά όμοιοι και συνάμα τόσο όμοια διαφορετικοί... 

Καμιά φορά βρισκόμαστε όμως, ε; 

 Πίσω απ' τις λέξεις... 

Μόνο έτσι...

Μόνο μέσα απ' ότι δημιουργούμε σκορπάμε τον εαυτό μας ...

δίχως να τον χάνουμε...

Στις λέξεις...

στις νότες...

στις σιωπές...

Στις υπογραμμισμένες φράσεις των βιβλίων...

στις τσακισμένες τους σελίδες...

Και μόνο έτσι ...

νιώθουμε ο ένας τον άλλο...

για λίγο...

μόνο για λίγο...

Πανάκριβα μας την πούλησε ο Θεός τη ζωή, έγραψε η Αλκυόνη... 

Ξέρεις τι ? 

Απόψε την πιστεύω...

Αναρωτιέμαι μονάχα, αν εκείνο το άστρο θα κοιτά αιώνια το κενό...

Ή αν κάποια μέρα αντικρίσει στην πανσέληνο το χρώμα απ' τα μάτια Του... 

Αν θα δώσει σημεία ζωής το παράλογο...

Γιατί το παράλογο δεν είναι να θες...

σ' αυτόν τον κόσμο...

να σ' αγαπουν και ν' αγαπάς...

αλλά τούτο το θέλω σου να εκπληρώνεται...

Η ίδια μας η ύπαρξη μας θέλει σκυφτούς...

Να μην κοιτάμε τριγύρω την ομορφιά και ξελογιαζόμαστε...

Να μην αγγίξουμε τ' άνθη και μας χαράξουν τ' αγκάθια τους...

Δεν είναι ώρα...

μας φωνάζει...

για πληγιασμένα δάχτυλα...

Φοβάται κι η ύπαρξη...

Φοβάται... 

Νομίζεις έχει πολλά και κείνη; 

Τούτες οι άμυνες της απέμειναν μονάχα...

Αγώνα κάνει για να μην καταργηθεί...

Αρκεί να ξεχωρίζεις τις ώρες που πρέπει να την ακούς...

Δε θ' αντικρίσεις ποτέ ουρανό αν σκύβεις συνεχώς...

Και  μη ξεχνάς...

τα όνειρα μόνο με κόκκινα δάχτυλα μπορούν ν' αγγιχτούν................

       

...............................................................................................................................................................................................................................

Μου γυάλισες τα όνειρα...

ξερίζωσες από την ψυχή μου το ακάνθινο στεφάνι...

σταματώντας την άχρωμη αιμορραγία μου...

Μου σύστησες τον ήλιο κρατώντaς μου το χέρι...

Έβαλες ασπίδα το χαμόγελο σου...

ικανότατο ...

να αφοπλίσει τις αχτίνες ...

του διχασμού ...

και του δισταγμού...

Κεντημένο καράβι με άρωμα από κρίνα...

το γέμισες ελπίδες ...

και το άφησες να σαλπάρει...

στα κατακόκκινα παθιασμένα σου νερά...

Γαλήνιες μελωδίες...

μελοποίησες...

στις χορδές του μυαλού μου ...

για να κρατήσεις μακριά...

την ανία και την πλήξη…

Τίποτα δεν είναι πλέον αδιαπέραστο...

μου απομόνωσες ...

την αλμυρότητα...

και λύτρωσες το όνειρο των αισθήσεων μου...

..............................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

Έχω φτάσει να μετρώ τα δευτερόλεπτα...

με στιγμές της ανάσας σου...

Να ταυτίζομαι μέσα στον αρμονικό κόσμο...

και να πραγματοποιώ...

την αλλιώτικη ζωή που μου διηγείσαι με

κλειστά μάτια...

Πόσο αληθινά ζω μέσα στο ακατανόητο κεφάλαιο?

Τοποθετείς τον σελιδοδείκτη στην όψη του γραμμένου...

σ αγαπώ ...

Κρασί νιώτικο η γεύση του...

Το γεύομαι και ας βλέπω τα είδωλα μετέωρα...

Και συνεχίζω να σε ρουφώ...

Συνεχίζω να σε ακούω...

και να προσμένω ...

όσο εσύ ξεκουράζεις την πνοή σου...

Η αγωνία αναζητά το τέλος της αφήγησης σου...

η απαντοχή ιδιόρρυθμη μέσα μου ...

Έχω αρχίσει ν ανησυχώ για το επόμενο κεφάλαιο...

Στάθηκες στο αλλά ...

πόσες αλαργινές λέξεις να είναι το θέλω σου...

 

Κλείνω τα μάτια και παίρνω μια ρηχή αναπνοή...

από την αγαπημένη μου μνήμη...

Έτσι γλυκά αναπνέουν τα πνευμόνια μου...

την επιθυμία...

της δικής μου φωτιάς...

Θέλω να τυλίξω τον φόβο μου σε μια κουβέρτα και να την πετάξω μακριά...

Να εξομαλυνθώ...

Να διεκδικήσω...

Να διατηρηθώ…

Να σου φωνάξω …

’’ότι έχει χαθεί, παύει να υπάρχει στον κόσμο μας’’…

Πως να διατηρηθεί έτσι το σύμπαν μας…

Ασφυκτιώ με τα τοιχώματά σου…

                         Κάνε την υπέρβαση …

                              Βοήθησε με… 

                            Ελευθέρωσε με…......................

.................................................................................................................................................................

Είχα κρυμμένο στην καρδιά μου ...

έναν ήλιο...

στην μοναξιά μου ...

για να τον έχω φίλο...

και περπατούσα ...

στη ζωή...

ελπίζοντας πως θα φανεί...

πριν το τέλος...

τ'όνειρο να μην χαθεί...

'Οπου κι αν πάω...

εισαι μαζί μου...

να θές ...

να πάρεις κρυφά το φιλί μου...

Όπου κι αν είμαι...

είσαι κοντά μου...

ταξίδια στ'αστέρια με κάνεις...

καρδιά μου...

Είσαι το μυστικό μου...

εσύ...

καλά κρυμμένο...

όνειρο ζωής...

ταξίδι μαγεμένο...

της μοίρας μου ...

εσύ...

η τελευταίας της ευχή...

κ δεν θ'αφήσω ...

να χαθεί ...

ούτε στιγμή....

Όπου κι αν πάω ...

είσαι μαζί μου...

να θές...

να πάρεις κρυφά το φιλί μου...

Όπου κι αν είμαι είσαι κοντά μου...

ταξίδια στ'αστέρια με κάνεις καρδιά μου......

                            

.................
.................



οταν σ'αγκαλιασα...

ενιωσα το σωμα σου...

να τρεμει...

να λιωνει...

μεσα στο σωμα μου...

ενιωσα ολη την φυση να φωτιζει...

ειδα τον ηλιο...

την γη...

να παρατηρουν...

εμας...

τον σημαδεμενο ημνο του ερωτα...

ενιωσα την αγαπη να  διαπερνα...

σε καθε κυψελη του κορμιου μου...

οταν σ αγκαλιασα...

ολος ο κοσμος...

ηταν δικος μου...

ολα μου εμιαζαν ομορφα...

γενηθηκε μια νεα ζωη...

 η αγκαλια μας ...

μας εδωσε ζωη...

ηταν η αρχη για μια νεα αυγη...

γενηθηκε ενας νεος ηλιος...

ηταν η αρχη μιας νεας ζωης...

 η αρχη μιας ευτυχιας...

 η αρχη των επιθυμιων μας...

των ονειρον μου...

χωρις τελος...

οταν αγκαλιασα εσενα...

ειδα τα δακρυα των ματιων μου...

ειχαν το χρωμα του ουρανιου τοξου...

κι ενιωσα της καρδιες μας ...

σαν δυο μουσικα οργανα...

να παιζουν ...

την συμφωνια της αγαπης μας...

της σημαδεμενης μας αγαπης...

οταν αγκαλιασα εσενα...

ενιωσα την ευχαριστηση και την επιθυμια...

να σ'αγκαλιασω για ολη τη ζωη ...

κι ακομα μεγαλυτερη η ευχαριστηση μου...

οταν μου ειπες...

θα σε κρατω στην αγκαλια μου για μια ζωη...

το πρωινο εκεινο ...

ο ηλιος ηταν ...
ποιο ομορφος απο ποτε........!!!

...................................................................................................................................................................

Εις το ονομα της Αγαπης...
Γινονται τα μεγαλυτερα εγκληματα Μισους...

Εις το ονομα του Ψευδους...
Αγνοουμε τις καθαρες αληθειες...

Εις το ονομα της Πλανης...

φοραμε κουστουμι κακοραμενο τις ηθικες... ασπιδες...

Παιζοντας με τους ανιδεους ανθρωπινους διακοπτες...

Εις το ονομα της ανηθικοτητας…
Παθαινουμε επιλεκτικη αμνησια...
και μιλώντας ...

για ηθική...

πειθομαστε πως ακουμε...

τα μεγαλυτερα βολικα παραμυθακια...

Εις βαρος μας τα λενε...

πάντα...

οι"ψευτρες μαγισσες ,

οι κακοι...

και κατι δ ι χ α σ μ ε ν α αξιολυπητα μοιρακια..."


Εις το ονομα της Ηθελημενης Απεχθειας...
Επικαλυπτουμε με Σκατα τα ευαλωτα εκμαγεια...

Τα κατανταμε Μαυσωλεια...

Εις το ονομα του «λανθανοντος ερωτισμου»
Αποκαλουμε Ερωτικο το Ανθρωπινο...

Εις το ονομα της Ελευθεριας...
Σκλαβωνουμε τις λεξεις ...

τις στοιχιζουμε...

κι υστερα τις στελνουμε στον διαολο...

σαν τα αποδημητικα πουλια...

Εις το ονομα της σκλαβιας...
Φοραμε δεσμα απο ηθικες αλυσιδες!

Και κατι βολικες ...

πολυ βολικες ...

ραμενες στο νουμερο μας...

μαλλινες ωτοασπιδες...

Ετσι η ζωη μας περναει…
Και χανεται...
αφηνοντας μας γερασμενους...

Μονους...
κι απανθρωπους...
Σε ένα καλουπι κακοτεχνο χυμενους …


Να αναρρωτιομαστε ...
Αν η μοναξια που ουρλιαζει...
Είναι η δικη μας …
Η του κακομοιρου του διπλανου…
Του αμοιρου μας γειτονα!

Υστερα...

αχ ύστερα...

κοιμομαστε στα πουπουλενια μας σεντονια ...

Ησυχοι ...
πως καναμε το καλυτερο για τον εαυτο μας…

Και ναι ευχαριστωντας αυτους που

μας "παροτρυναν"...

και μας ανοιξαν τα ματια...

φορωντας μας...

τις δικες τους ...

σκουριασμενες παρωπιδες...

Για το καλο μας!

......................................................................................................................................

 

 

 

 

 

Θα παρω την σκια μου από πίσω...

Θα κυνηγήσω κάθε της χνάρι...

σ’ έναν απάτητο δρόμο θα πατήσω...

θα την στέλνω μπροστά...

θα μένω πίσω...

να της κρατώ το λυχνάρι.

Να φωτίζω έναν δρόμο αδιάβατο...

Να παραβώ έναν νόμο απαράβατο...

Το κλειδί που κρατάει σφιχτά...

να της κρύψω...

να το πετάξω...

και να κάνω μια ευχή ...

να την κρύψω στο συρτάρι...

Θα της λύσω τη θηλιά που...

τη στενεύει...

Θα της φορέσω ρούχα ακριβά...

Αυτή να γελάει και να με κοροιδεύει...

Θα επιμείνω...

να τη μάθω να χορεύει ξανα...

Θα την μάθω να αγαπάει τα φιλιά...

Θα κουρσέψω τις νότες...

Να σκαρώσω ένα τραγούδι αγαπημένο...

πολύτροπο ...

Εναν άγγελο...

μόνο να πλανέψω στη γη...

να του χαρίσω δυο νότες...

για το όμορφο...

σαν τ' απάτητο χιόνι...

που δεν λασπώνει στη γη.......................

....................................................................................................................................................






Θελω να μεινω στην αγκαλια σου...
μεχρι τα δαχτυλα μου...
να αφησουν στην πλατη σου...
μικρα σημαδια ...
Να μοιαζουν κοκκινες ...
στιγμες μονο δικες μου...
στο λατρεμενο σου κορμι...
Να νιωσω το δερμα σου ...
να ανατριχιαζει...
και να θολωνουν τα ματια σου απο προσμονη.
Να τα σκεπαζει σαν χνουδι ολα η σιωπη .
Το ξερω πως λατρευεις τη δικη της μουσικη.
Δεν ειναι ο ερωτας .
Ειναι η ψυχη μου αυτη που γραφει τα τραγουδια μου.
Ειν' ο θυμος που αλλοτε με παρασερνει..κι η δυναμη σου να μου ηρεμει οτι αγριευει στο τοπιο που μου παιρνει τις στιγμες ..και με θερμαινει.
Τις κανει αλλοκοτα φεγγαρια γεμισμενα.
Ειναι η αγκαλια σου ...που μονωνει τη διαβρωτικη υγρασια εξω απο τα ερμητικα κλειστα παραθυρα ..και συντροφευει τη βροχη στα τζαμια ...και κεινη των ματιων μου την ανελεητη ροη ,καθε που φευγεις βιαστικα ..να μη τη δεις .
Ενας κοκος ιδρωτα που ποτιζει τους αρμους.
Η γατα η αναπαυτικα καθήμενη στο φόντο.
Μια διαμαντενια χτενα στα μαλλια ..που στην αφηνω τυχαια στο μαυρο σου σακακι ..μια φευγαλεα μυρωδια στο ατσαλακωτο σου πετο ,
που χαμογελαστος ισιωνεις φευγοντας .. καθε που η πολη σε καταπινει μακρυα ..με ενα βημα βιαστικο και ανεμελο που λατρευω..
κι ας σε παιρνει.
Εξω ..η νυχτα αναστεναζει και μουλιαζει στη βροχη .
Σ αυτην την αγκαλια ..
εχω αγαπησει παραφορα το φως,
το λιγοστο,
απο τα παραθυρα τους σκοτεινους χειμωνες ..
Ασε με,
κλεινω τα ματια και κοιμαμαι ..
μικρη πληγη στο στηθος σου που δεν πονα
κι ενα σημαδι σου
που κρυβουν στο πισω μερος του λαιμου μου
τα μαλλια.
οσο αγριευει χειμωνιατικα ο ανελεητος καιρος...
δεν φοβαμαι............

................................................................................................................................................

 

 

 

 

Tα πιο όμορφα μου ταξίδια...

τα αγγίγματα ...

στου κορμιού σου τις κοιλάδες...

Τα πιο ομορφα δωρα ...

τα σύννεφα ...

Εκεινα σε τράβηξαν ...

την ωρα που εψαχνες ...

 δυο ατίθασες κρυσταλλωμένες νιφάδες...

Το είχαν σκάσει ...

απο του Πυργου σου την πηγη...

λιγο πριν να τις λυώσει η βροχή...

Τα πιο όμορφα μάτια ...

τα δικά σου ...!

μια ματιά γαληνημενη...

απο της μέρας μας τα κύματα...

κι εγω προστατευμένος ...

στην σκια σου...

ειμαι εδω...

κοντά σου...

Παμε ...

θα σε παρω απο το χέρι ...

μαζί μου...

να σε πάω σε μέρη απάτητα ...

που μονο εσύ να γνωρίζεις ...

σήμερα...

εχεις πάρει την ψυχή μου...........

...................................................................................................................................................................... 






Δεν ξέρω ...

αυτή τη νύχτα στον κήπο μου ...
ακους τη μουσική?
γρατσάρει μια χορδή ...
θα της μιλήσω να ξορκίσω τη σιωπή...

Τι άλλο να πω πεισματάρα χορδή για να παίξεις ?
Πάει καιρός που όλα στα έχω πει ...
Σου έχω δωρίσει...
το νόημα από τις λέξεις...
έχεις φιλιώσει το φεγγάρι με τη γη...
έχεις μερώσει ...
τον αέρα ...
που σε κυβερνά και δεν σε φτάνω...
έχεις θεριέψει ...
τη φωτιά ...
που μου καίει την ψυχή...
και τη δική μας βροχή...
Έχεις πλανέψει ξωτικά θυμωμένα...
έχεις γητέψει ταξιδιάρικα πουλιά...
έχεις μαντέψει ...
τα κρυφά μου και τα φυλαγμένα ...
Μου έχεις κλέψει ...
απο το στόμα τη μιλιά...
τη λαλιά ...
με ταξιδεύεις ...
μακριά ...
σε ταξίδια κρυμμένα... 
μυστικά...
και με μερώνεις στην αγκαλιά σου...
Κλείσε ...
Κλείσε τα μάτια όπως ξέρεις...
θα σκύψω να σου υποσχεθω σιγανά...
σε λίγα χρόνια μπορεί κι ανάποδα μετρημένα...
θα έρθω...
να σε βρω...
κρυμμένη στα βιβλία...
μικρή μου σπίθα και πυρκαγιά...
Ανασεμιά...
θυμωμένη καρδιά μου...
φλόγα κλειδωμένη-και της ζωής μου πεθυμια...
Μένω ...
να σκαρώνω κάτι ρίμες...
μισές και ταραγμένα γραμμένες στη ψυχή μου ...
Το μυαλό μου να ρισκάρω ν΄ανταμώσω στις γωνίες,και στων τοίχων τις σκιές και τις εστίες...
Εκεί θα σε βρώ...
να σου μιλήσω...
όσο θα λείπεις και θα αργώ να σε φιλήσω...
Μένω...
να φιλιώνω στα πικρά...
να σου θυμώνω...
να σφαλίζω...
τα μάτια στις σιωπές... 
τα χείλη απο πείσμα να ματώνω ...
Να βουρκώνω ...
να ονειρεύομαι πως σε κρατάω και σε γεύομαι ...
Κι αφού με κάθε σου κουβέντα...
έχεις αφοπλίσει τους κακούς μου εαυτούς...
με ορκισμένο έλεγχο...
σε ξάστερο δικό σου ουρανό ...
να μεγαλώνω...
Μα να θυμάσαι ...
όσες νύχτες θα μου λείπεις ...
δέκα είναι οι ευχές ...
Κι άλλες τόσες ...
στους κορμούς θα χαρακώνω το χρησμό
σε προσευχές ...
Η δικιά σου η μαγεία ...
η ευλογία ...
μοναχά που σ' αγαπώ ...
μερώνω............

.........................................................................................






Να με κοιτας...

κι οσο κοιτας ...
θα χορευω...
σε εναν αεναο χορο... 
 χωρις διαβασμενα βηματα...

Σ' ενα τραγουδι...
που απο τα χειλη σου κλεβω...
το κανω ευχουλα...
και το στελνω στα κυματα...
Το κανω μικρο κεραμιδι...
σε απομερο καλυβι φτωχου κηπουρου...
Το κανω πετραδι...
σε ακριβο δαχτυλιδι ερωτευμενου αγαπητικου...
Το κανω κυμα ...
να σε συναντησει σε βραχια αποτομα ...
Το κανω βροχη του οκτωμβρη ...
σε διψασμενες ριζες...
και δακρυα μοναχικου ναυαγου...
σε μερη αφιλοξενα...

Φροντιδα το κανω...
στης ψυχης σου τα εσωτερα...
 
Καμια φορα θελω να χαιδεψω τους τοιχους...
Εκει κατοικει η δικη μας σιωπη... 
Η δυνατη ...
Αναπνεει σ΄ενα γεμάτο απο μένα στέρνο ...
και μια αγκαλια μου σφιχτη...
στο σφιχτο σου κορμι ...

Κι αλλες φορες μ΄ενα δοξάρι μαγεμένο...
θελω να κοιμησω ...
τις ωρες σε νυσταγμενα φεγγαρια...
αξημερωτα...
να τις κρατησω ακινητες...
σαν δωρο ανεκτιμητες...  
εγω ... 
ο χορευτης σε εναν χορο δικο σου...  
να μου μαθαινεις τα βηματα.............

.......................................................................................................................................................................

Σε αγαπώ...
Κι εγώ...
Μα ήρθε ο χειμώνας και θα χαθώ...
Δε θα σε αφήσω...
Δεν μπορείς...
Μπορώ...
Είμαι το σύννεφο...
εγώ θα σε ποτίζω κάθε μέρα...
Θα σε προσέχω...
Δε θα αντέξω το κρύο...
Σε παρακαλώ, μην κλαις...
Είμαι στη γη...κι εσύ στον ουρανό...
Η αγάπη δεν έχει όρια...
Μα είσαι τόσο μακριά...
Γι αυτό σε αγαπώ πιο πολύ...
είσαι το λουλούδι μου...
Υπόσχομαι να ξαναγυρίσω...
 Δε θα σε αφήσω να μαραθείς...
Δεν μπορείς...
αέρας παγωμένος θα φυσήξει και δε θα αντέξω...
Θα παλέψω μαζί του...
Θα παλέψω και με τον αγέρα και με το κρύο και με ό,τι σε τρομάζει...
δε θα σ αφήσω...
Κρυώνω...
Σε παρακαλώ...άντεξε!
Συγνώμη...
Πάρε τις στάλες μου και πιες ...
πιες...
Κρυώνω τόσο πολύ...
Μη...
Ένα πέταλο...
Φύσηξε αγέρα να το στείλεις ψηλά...
Φύσηξε να φτάσει το δικό μου σύννεφο...
φυλαχτό να το κρατήσει...
Θα σε περιμένω...
είσαι η αγάπη μου...
Υπόσχομαι ...
θα γυρίσω ...

Φούσκωσε τα πνευμόνια του ο αγέρας...
πέταξε το πέταλο ψηλά...
το έκλεισε στην αγκαλιά του το σύννεφο...
Πέρασαν οι μήνες...
 το λουλούδι άρχισε ξανά να μεγαλώνει...
να γεμίζει με λαχτάρα και χρώματα την καρδιά του σύννεφου που τόσο καιρό το περίμενε...
Κι εκείνο ...
το κοιτούσε και το πότιζε κάθε μέρα...
με τα δάκρυά του...
Ήθελε τόσο να το αγκαλιάσει...
Λυπήθηκε ο αγέρας...
το σύννεφο και φύσηξε δυνατά να στείλει ψηλά το λουλούδι ...
στην αγκαλιά που ανήκε...
Θα πεθάνω χωρίς χώμα...
Θα γίνω εγώ το χώμα σου...
Μπορείς;
Βαμβάκι θα γίνω να ριζώσεις...
Μπορείς;
 Ναι...
Η αγάπη μπορεί...
Ρίζωσε το λουλούδι στο σύννεφο και δεν ξαναχώρισαν ποτέ...
Γη και ουρανός ένα...
Αγάπη τους ένωσε.........

....................................................................................................





ειπα να βγω...
να ριξω μια ματια στον κοσμο ...
χωρις εσενα να περνας απο τ μυαλο μου...
κ ενιωσα ενα κενο ενα μονοπατι...
χωρις να ξερω που παω...
κι ομως ησουν εκει...
με περιμενες...
μου εδωσες το χερι...
με κρατησες...
και μου ειπες...
εδω ειμαι...

ΓΙΑ ΣΕΝΑ ... 

μη με ξεχνας ... 

ΣΕ ΘΕΛΩ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ...
 
μην κουραστεις να μ αγαπας...
οσο και να θελω να σου πω ποσο σαγαπω δεν μπορω...
 
ΑΓΑΠΑΜΕ ΑΝ ΤΟΛΜΑΣ...
 
αν μπορεις ...
να αντεξεις αυτα που σου λεει η καρδια σου...
τα θελω σου...
αν αντεχεις μακρυα μου...
αν μπορεις να δεχθεις οτι νιωθεις...
εστω και το ελαχιστο που μπορεις να δωσεις...
οσο και να το πολεμας εγω θα ειμαι μεσα σου...
εγω θα υπαρχω...
στην καρδια σου...
στην ψυχη σου...
 
ΜΟΝΟ ΕΓΩ...
 
δεν πιστευα ποτε οτι θα κυριαρχησεις μεσα μου...
κι ομως...
ενιωσα την ψυχη σου... 

ΤΗΝ ΛΑΤΡΕΨΑ...
 
ενιωσα τον χτυπο της ΚΑΡΔΙΑΣ ΣΟΥ...
περασε ο ρυθμος της ΜΕΣΑ ΜΟΥ...
και ετσι ξεκινησε μια αγαπη...
δυνατη και δεμενη οπως η στερια με τη θαλασσα...
σε εβαλα εκει που ανηκεις...
ΕΛΠΙΔΕΣ ...
 για ενα ομορφο υπογειο... 
ΟΥΡΑΝΟ...
ΤΥΧΑΙΑ ...
ΑΠΡΟΣΜΕΝΑ... 
ηρθες...
ενιωσες τα ΠΑΝΤΑ...
και μπορεσες να μαθεις ποσο σε χρειαζομαι...
στη ζωη μου...

ΑΓΑΠΑΜΕ...ΤΟΛΜΑΣ???????

         ...............................................................

Aπαλή μουσική...

Φλόγες κεριών...

Το άρωμα βανίλιας περιφέρεται στο χώρο...

Το laptop στο κρεβάτι και εγώ να γράφω όσα τελικά θα μείνουν πάλι κάπου κρυμμένα...

Μέρες περνάνε...
Έρχονται και φεύγουν και τι αλλάζει;

Πάνω και κάτω...
Ευτυχία και στασιμότητα...

Ο χρόνος είναι τόσο ύπουλος...

Σε κάνει να πιστεύεις πως σε μεταχειρίζεται καλά, όλα φαίνονται εύκολα να τα υπολογίσεις...

Μα μια στιγμή να κοιτάξεις πίσω θα δεις το πόσο πολύ μεταβλητό είναι όλο αυτό που ζεις...

Οι τελευταίες μέρες κρύβουν μια μοναξιά...
ίσως και χωρίς ιδιαίτερο λόγο...

Σκέψεις πραγμάτων που δεν ισχύουν απλά υπάρχουν για να σε παιδεύουν...

Πάλι πίσω δηλαδή...

Η βροχή και η συννεφιά τελικά μπορούν να σου βγάλουν την απαισιοδοξία που κρύβεις στο άψε-σβήσε...

Ποιός το λέει αυτό ε;!

Το πιο όμορφο και θετικό πάντως απ'όλα αυτά είναι το μετά...

Η επόμενη μέρα...

Αυτή της λιακάδας και της άλλης οπτικής των πραγμάτων...

Όταν πια έχεις ηρεμήσει απο ούτε κι εσύ ξέρεις τι...

Ότι κι αν ήταν πέρασε όμως...

Μαζεύεις...
πνίγεσαι...
ξεσπάς...
αποφορτίζεσαι...

Βροχή...
σκοτεινιά...
κι ύστερα ένας μεγάλος ήλιος ...
σαν αγκαλιά...
βγαίνει και σε ζεσταίνει...

Ίσως είναι ένας τρόπος για να προχωράς...

Ένας κύκλος που σε βοηθά να πηγαίνεις... παρακάτω...
περνώντας απο ένα στάδιο που σε κάνει πιο δυνατό στη συνέχεια......

ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΝΑ ΕΧΕΤΕ.....Μ'ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑ.....!!!