..........................................................................................................................................................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Δεν Μπορώ ν σου δώσω λύσεις για όλα τα προβλήματα της ζωή σου...

ούτε έχω απαντήσεις για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου...

μπορώ όμως να σ’ ακούσω και να τα μοιραστώ μαζί σου...
Δεν μπορώ ν’ αλλάξω το παρελθόν ή το μέλλον σου...
Όμως όταν με χρειάζεσαι...

θα είμαι εκεί μαζί σου...
Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματά σου...
Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου...

να κρατηθείς και να μη πέσεις...
Οι χαρές σου...

Οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου δεν είναι δικές μου...

Όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένη...
Δεν κρίνω τις αποφάσεις που παίρνεις στη ζωή σου...
Αρκούμαι να σε στηρίξω να σου δίνω κουράγιο και να είμαι πάντα δίπλα σου ...

όποτε το θελήσεις...
Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις...

Όμως ...

θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις...
Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου...

όταν κάποιες θλίψεις σου σκίζουν την καρδιά...

όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου και να μαζέψω τα κομμάτια...

για να τη φτιάξουμε ξανά δυνατή...
Δεν μπορώ να σου πω ποια είσαι ούτε ποια πρέπει να γίνεις...
Μόνο μπορώ να σ΄ αγαπώ όπως είσαι ...
Και να είμαι φίλος σου. ..
Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν τους φίλους μου και τις φίλες μου...

δεν ήσουν πάνω ή κάτω ή στη μέση...
Δεν ήσουν πρώτη ούτε τελευταία στη λίστα...
Δεν ήσουν το νούμερο ένα ούτε το τελευταίο...
Να κοιμάσαι ευτυχισμένη...

Να εκπέμπεις αγάπη...
Να ξέρεις ότι είμαστε εδώ περαστικοί. ..
Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις μας...
Να αρπάζουμε τις ευκαιρίες...
Να ακούμε την καρδιά μας...
Να εκτιμούμε τη ζωή...
Πάντως δεν έχω την αξίωση να είμαι ο πρώτος...

ο δεύτερος ...

ή ο τρίτος στη λίστα σου...
Μου Αρκεί που με θέλεις σαν Φίλο...
Ευχαριστώ που είμαι.....
“Μην περπατάς μπροστά μου...

μπορεί να μην σε ακολουθήσω...

Μην περπατάς πίσω μου μπορεί να μην σε οδηγήσω...

Απλώς περπάτα δίπλα μου και γίνε φίλος μου...“ "Αlbert Camus"
Υ.Γ. Μετά απο αρκετή προσπάθεια...

διότι οι περισσότερες εικόνες υπήρχαν στο αρχείο μου σαν παρουσίαση...

(και εδώ, πρέπει να ομολογήσω ότι κατά καιρούς μου έχουν σταλεί καταπληκτικά mail που τα έχω φυλάξει)

αποφάσισα κάποια να τα επεξεργαστώ...

(τρομάρα μου)και να τα μοιραστώ μαζί σας...

Δεν περίμενα όμως ότι το "μαγείρεμα" αυτο θα ήταν τόσο περίπλοκο...

ώρες τώρα παιδεύομαι!
Πιστεύω κάτι κατάφερα :).. .

Ανάρτηση αφιερωμένη στους αγαπημένους μου φίλους...

μα και στους δικούς σας...γιατί οι φίλοι μας,είναι πολύτιμοι!!!!!!!

 

 

.....................................................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Είναι φορές που γίνομαι βράχος ...

το ξέρω δεν είναι για καλό...

Άλλες πάλι ο βράχος γίνεται πλωτό ... ταξιδεύει δίχως χάρτη...

Μου αρκεί μόνο να είμαι κοντά σου...

να ακούω τα μυστικά σου ...

τις ιστορίες σου...

Πόσες αλήθεια ιστορίες μου λες...

και εγώ τις καταγραφώ...

στο κογχυλένιο μυαλό μου...
Αν τις εκδώσω θα με πούνε ψεύτη..

αν τις αφήσω μέσα μου ...

θα με πούνε εγωιστή...

Μα εγώ που σ’ αγαπώ στέκομαι εκεί...

ατάραχος ...

πάνω στις δυο καφετιές γυαλιστερές σου πέτρες ...

και γίνομαι ένα με αυτές...

Μα οι ιστορίες σου με λαξεύουνε...

κάθε που σε αγκαλιάζω...

Είναι εκείνα τα αλμυρά δάκρυα σου...

που μου κάνουν την ζημιά...

που με μικραίνουν ...

που με καταλύουν...

Αν με αγαπούσες με εμπιστοσύνη και εσύ...

έστω για λίγο ...

αν με άκουγες και εσύ ...

όπως εγώ… 

Θα ήμασταν για πάντα μαζί...

Μα εσύ θαρρώ είσαι ολόιδια η θάλασσα...

Πότε έτσι ...

πότε αλλιώς...

Για κοίτα...

έμεινε μέσα μου λίγο γλυκό νερό...

Το θέλεις και αυτό;

.............................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Πάνε κι' έρχονται...

Στούς δρόμους...

στα γραφεία...

στα σπίτια...

στα καβούκια τους...

Πάνε κι' έρχονται...

Σε αεροπλάνα και τρένα...

σε καράβια και μοτοσυκλέτες...

με τα κεφάλια σκυφτά...

με τα μάτια κενά χαράζουν με σάλιο διαδρομές...

που χωρίς να το ξέρουν...

οδηγούν πάντα στο ίδιο σημείο...

Εκεί που ξεκίνησαν...

εκεί που το σκοτάδι της μήτρας γίνεται απειλητικό και αδιαπέραστο...

Δεν το γνωρίζουν...

Νομίζουν πως προχωρούν...

όμως μόνο προσχωρούν...

σε στρατόπεδο εχθρικό και άγνωρο...

δεν είναι η μήτρα αυτή της μάνας που τους γέννησε...

είναι η τελική παγίδα που ενεδρεύει ξανά και ξανά ...

στα ίδια περάσματα τα χιλιοπατημένα μα άγνωστα...

που τους καταβροχθίζει τελικά...

τους αναλώνει λαίμαργα και μετά φτύνει τ' απομεινάρια τους ...

και πρόχειρα και βιαστικά τά ραντίζει με σταγόνες ζωής ανακατεργασμένης...

ανακυκλωμένης και μικρότερης αντοχής...

νάχουν να πορεύονται...

ξανά και ξανά ...

πάνω στα χνάρια που ήδη πέρασαν τόσες φορές...

χωρίς να το ξέρουν...

Και πάλι πάνε...

και πάλι έρχονται...

αλλάζουν μόνο μέσο μεταφοράς...

αλλάζουν και λίγο το βηματισμό τους...

πότε πιό γρήγορα...

πότε πιό αργά...

πότε σ' ευθεία...

πότε σε κύκλους...

πάντοτε όμως σκυφτοί...

με τα μάτια κενά και μ' ένα όραμα νεκρό στη θέση της καρδιάς...

Ακούνε ιστορίες απ' τα παλιά...

με το πικρό χαμόγελο να κρέμεται στις άκρες των χειλιών τους και μιά πελώρια σκιά να καλύπτει το αναιδέστατο φώς των ματιών που προσπαθεί μάταια ν' ανάψει...

Δεν επιτρέπεται...

Απαγορεύεται αυστηρά και το γνωρίζουν...

Μπορεί όμως και όχι...

Απλά, έχουν εκπαιδευτεί να το ξεχνούν...

Ακούνε πάντως ιστορίες θάρρους και ανθρωπιάς και κουρασμένοι γυρνούν προς το παρελθόν το κεφάλι...

μήπως και ώ του θαύματος...

ανακαλύψουν το μυστικό και απροσπέλαστο μονοπάτι...

εκείνο το απάτητο...

εκείνο το χωρίς επιστροφές και μυστικές παγίδες που φωταγωγεί...

το ξέρουν...

όλα τα διπλοκλειδωμένα δωμάτια της ψυχής και αποκαλύπτει τελικά την Πηγή της Αθανασίας...

Τό Οραμα...

Ενας λαός...

Χίλιοι λαοί...

Ενας που κάνει χίλιους...

Χίλιοι που κάνουν έναν...

Υπήρξαν κυνηγώντας το...

Με οποιοδήποτε όνομα κι' άν του δόθηκε...

Πέθαναν κυνηγώντας το...

Ξανά και ξανά..

μέσα στα βάθη των αιώνων έγραψαν και κατέγραψαν πράξεις και μνήμες ηρωϊκές...

παράδοση και πρωτοπορεία...

νίκες απρόσμενες και θυσίες ανυπέρβλητες...

όλα βαφτισμένα στ' όνομά του...

όλα χαραγμένα με μελάνι ανεξίτηλο στους πάπυρους της Ιστορίας...

να φέγγουν...

να ζωοποιούν...

να οδηγούν...

να τρέφουν τ' όνειρο...

να χορταίνουν...

να δικαιολογούν τις διαδρομές...

το ταξίδι...

την ύπαρξη...

Το "πήγαινέλα"...

Ανθρωποι κουρασμένοι πάνε κι' έρχονται...

Βλέπεις μονάχα βλέμματα άδεια και ψυχές στραγγιγμένες ...

να πορεύονται προς το φώς που τρεμοσβύνει...

χωρίς επιλογές...

Κρατάνε στο χέρι το μίτο της Αριάδνης που οδηγεί ξανά και ξανά στο σημείο μηδέν...

Ενας μίτος δόλωμα...

Που καταλήγει στο στόμα του Μινώταυρου και κανένας Θησέας δεν έρχεται για να τούς σώσει...

Στα πελάγη του κόσμου αυτού όλα τα καράβια φοράνε τα μαύρα τους πανιά...

Οι καπετάνιοι τους ξεχνάνε επίτηδες να σηκώσουν στα κατάρτια τα λευκά...

Η τριήρης που κουβαλάει το Οραμα στ' αμπάρια της έχει μείνει πολύ πίσω...

Τόσο, που αναρωτιέμαι μήπως και τσακίστηκε ανάμεσα στις Συμπληγάδες...

Δώστε μας ένα Οραμα ρε γαμώτο!

 

 

 

...................................................................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Θέλω να γράψω για τ' απλό, απόψε...

Να ξεχάσω τίς λέξεις και να καταθέσω νοήματα μουγγά...

Και ν' αστράφτουν απ'αλήθεια και απλότητα...

Ανεπίδεκτος μαθήσεως ο νούς...

χάνονται τ' απλά του κόσμου μέσα στα ελικοειδή του μονοπάτια...

Μπαίνουν τα χρώματα  στη μέση...

και οι σκέψεις παραπλανούνται κι' ύστερα περιπλανιούνται...

Ανόητες προσπάθειες αφαίρεσης καταλήγουν πάντα στο ίδιο σημείο...

Ο λόγος γίνεται αντίλογος...

γυρνάει και δαγκώνει την ουρά του...

άμυνα και επίθεση μαζί...

καταλήγει ένα κουβάρι πρίν πεθάνει...

δεν βρίσκεται το απλό στον κύκλο...

ο κύκλος είναι περίπλοκο σχήμα...

στίς κοίλες επιφάνειες δεν υπάρχει ούτε τέλος, ούτε αρχή...
Πόσο απερίγραπτα δύσκολο είναι να γράψω για τ' απλό... 

Να κάνω τα μάτια μου σχισμές...

χάνονται έτσι τα περιττά...

το βλέμμα εστιάζει σ' ότι πραγματικά υπάρχει...

Να γεμίσω πέντε σελίδες λέξεις ...

και με τα μάτια μου σχισμές ν' απομονώσω τρείς προτάσεις που να μπορούν να τις συλλαβίσουν μωρά παιδιά...
Ν'απαριθμήσω τ' απλά εκατό φορές...

να μάθω να μη τα ξεχνάω...

Ν' αποκωδικοποιήσω τα νεύματα των ματιών και τα πρωτόγονα αγγίγματα...

Να πετάξω στα σκουπίδια όλα τα διφορούμενα και τα υπερθετικά...
Να ανακαλύψω όλες τις μουσικές του κόσμου μές στο "ντο"και στο λευκό να βλέπω χρώματα...

Να γυρίσω χίλιες στροφές γύρω απ' τον αξονά μου...

να ξετυλίγονται ένα-ένα τα "επιπλέον"...

να χάνονται μές στη φυγόκεντρο τα λόγια...

έναν αιώνα λόγια κυοφορώ μές στο μυαλό μου...

τις σημασίες μόνο να κρατήσω και στην ουσία των πραγμάτων να με ταξιδεύω...
Αδύνατον να γράψω για τ' απλό!

Ολα τ' απλά που έχω εύκαιρα...

χοροπηδούν ξεδιάντροπα κι' αρνούνται να γίνουν λέξεις...

Δεν χωράνε...

Γλιστρούν στα πλήκτρα οι Κυριακάτικες χειμωνιατικες λιακάδες...

τα χιλιοειπωμένα "σ'αγαπώ" όλου του κόσμου...

ένα ζευγάρι μάτια παιδικά...

ένα χαλί απο φύλλα...

μιά χούφτα φρέσκα καρύδια...

η "Σονάτα υπο το σεληνόφως"...

δυό ζωγραφισμένα βότσαλα...

τα παραμορφωμένα χέρια των γερόντων...

ένα ποτήρι γιοματάρι...

ο ύπνος των μωρών...

οι ψάθινες καρέκλες καφενείων...
Με περιπαίζουν και δραπετεύουν...
Προλαβαίνω στον αέρα ένα χαμόγελο...

Πάτάω το enter και το φυλακίζω....
Κι' ότι γίνει....................

 

 

 

................................................................................................................................................................................................








Η δύναμη της εικόνας;
Η, η δύναμη της μουσικής;  
Πώς διαλύεται ο χρόνος στιγμιαία...
χίλια κομμάτια γίνονται τα χρόνια που πέρασαν...
και σαν σε έκρηξη εκσφενδονίζονται ...
βίαια...
και μές στο άπειρο της στιγμής έρχονται εικόνες μαζί με νότες και καρφώνονται αναίμακτα στο μυαλό...
Δεν πονάει...
Εκπλήσσει...
Ενας Γεναρης μακρινός...
πίσω αφημένος στα χρόνια...
πάντα τρυφερός αυτός ο μήνας...
ερωτικός και μυστήριος...
υπόσχεται κι' αποκαλύπτει...
με κινήσεις αργές...
απολαυστικές...
πετάει τα ρούχα του...
δεν βιάζεται καθόλου...
σφυρίζει μελωδίες...
ξεχασμένες...
ίσως λιγάκι ντεμοντε...
καί πάντα καταφέρνει να ιδρώνει τα κορμιά των ανθρώπων ...
χαμογελώντας...
να παίρνει μετά ένα σφουγγάρι απο βρύα και λειχήνες και να τα σκουπίζει στοργικά...
Ενας Γεναρης μακρινός κι' ερωτευμένος με τον έρωτα...
ν' απλώνει ομίχλες που κρύβουν τίς ντροπές...
να λούζει στην ώχρα το κόκκινο της ηδονής...
να προσγειώνει και ν' απογειώνει συνάμα την υπόσχεση...
την προσδοκία...
τον πόθο...
τη φυγή...
το τέλος...
Οτι τελειώνει...
Οτι δεν τελειώνει ποτέ... 
Τούς φευγάτους έρωτες του παρελθόντος...
όλα τα ά-μορφα που πρέπει να πραγματωθούν...
όλα τ' αθάνατα που αναπνέουν μέσα μας...
μα δεν τα νοιώθουμε...
Ενας Γεναρης μακρινός λοιπόν...
χαμένος στο "τότε"...
και μιά μουσική! 
Σε μιά στάση του χρόνου...
που μερικές φορές μοιάζει αιώνια και ώ! του θαύματος...
παραμένει αιώνια!
Σε πείσμα τών καιρών και μιάς μνήμης ισοπεδωτικής...
μιά εικόνα και μιά μουσική πιάνουν στα χέρια τους το καλέμι και σμιλεύουν...
τίς θύμησες ...
τις μακρινές...
"ξεσκαρτάροντας" επιδέξια το περιττό και το ανώφελο...
την ουσία μόνο κρατώντας,την απόλυτη αξία της στιγμής...
χωρίς τα "πρίν" και τα "μετά"...
χωρίς στολίσματα και εξηγήσεις...
χωρίς "γιατί" και "επειδή"...
εικόνα μόνο κι' ήχος...
χρειάζεται "γιατί" η εικόνα; 
Χρειάζεται "επειδή" ο ήχος;
Στροφές ανάβασης μέσα σε τοπίο χειμωνιατικο...
ανυποψίαστος ο νούς σιγοτραγουδάει ευτυχισμένος για την ομορφιά εκεί γύρω...
για την ομορφιά εκεί μέσα του... 
Ρουφάνε τα μάτια το χρυσό ολόγυρα...
μαζεύουνε το κόκκινο απ' τα δέντρα...
το κάνουν ένα με το κόκκινο της καρδιάς...
αναβλύζει η ψυχή το χρυσό του έρωτα...
το κόκκινο της προσμονής...
το χλωμό καφεκίτρινο του φόβου που δεν αντέχει τα μεγάλα φορτία ευτυχίας...
Εκεί...
σε μιά στροφή...
ξεπροβάλλει η Δημητσάνα...
Ακουμπισμένη με τό'να χέρι στη μέση και τ' άλλο απλωμένο στα υψώματα πίσω της...
σα να στηρίζεται νωχελικά κι' αγέρωχα στα χώματά της...
με τα πόδια ανοιχτά και τα μάτια μισόκλειστα...
με πεντακάθαρη ποδιά και μπούστο κεντημένο...
Καλύπτει ομίχλη τα κεραμίδια των σπιτιών, μόνο κομμάτια αποκαλύπτονται σιγά-σιγά...
"θέλει υπομονή η ομορφιά"...
σα να σου λέει χαμογελώντας με σιγουριά...
σκορπίζει κάπνα στον ουρανό και ευωδιά καμμένου ξύλου στα ρουθούνια...
κι' ύστερα παίρνει τις σκιές απ' τα σύννεφα και τις φοράει τσεμπέρι...
μισό να φαίνεται το πρόσωπο...
"έλα κοντά" ...
φωνάζει ...
"μέσα στις πέτρες των σπιτιών μου, έχω φυλαγμένες αγκαλιές και χάδια"...
υπόσχεται...
και υποδέχεται...
Και μιά κασέττα στο αυτοκίνητο σα να σταμάτησε στο χρόνο...
"Think twice, it's another day for you and me in Paradise"...
Πώς γίνεται αλήθεια,ένα απλό, σχεδόν παιδικό τραγουδάκι να χωρέσει έναν ολόκληρο Παράδεισο; 
Να δυναμώνει η φωνή του Phil Collins,ν'αγκαλιάζει την εικόνα κι' η εικόνα να επιστρέφει τη φωνή;
Να γίνεται αυτό το μαγικό ταίριασμα, χωρίς πεντάγραμμα, χωρίς φίλτρα, μόνο με την αδιαφιλονίκητη εξουσία της στιγμής, που έρχεται απρόβλεπτα και απρόβλεπτα φεύγει;
Είναι αυτά τα ελάχιστα λεπτά που καθορίζουν τις μνήμες...
που διαχωρίζουν το "ζώ" απ' το "βιώνω"...
που συμπυκνώνονται οι μουσικές όλου του κόσμου με τις μουσικές της καρδιάς...
που ανακαλύπτεις ένα κρυφό παράθυρο στην έκσταση...
είναι το "τίκ" του ρολογιού που μοιάζει να διαρκεί αιώνια...
είναι το "τάκ" του ρολογιού...
που μοιάζει να μην ήρθε ποτέ στ' αυτιά ...
να το πήρε ο Λούσιος στα νερά του...
μόνο την ώρα του θανάτου θ' ακουστεί ξανά...
Γίνεται...
Οταν, η εικόνα σφραγίζει τη μνήμη με νότες...
Οταν οι νότες έχουν το χρώμα του έρωτα...
Οταν οι έρωτες βάφουν με τ' άλικο χρώμα της Κνωσσού τη Στιγμή...
Οταν η Στιγμή, πνίγει τους φόβους και την άρνηση...
Οταν η μνήμη δεν σκέφτεται ποτέ δυό φορές.........

.............................................................................................................................................................












Αφενός τυχαία...
εντέχνως μοιραία...
Κάπως έτσι σε φαντάστηκα...
μέσα στην άχλη του ονείρου μου...
Όταν ξαπλωμένος σε ένα διπλό κρεβάτι... ονειρεύτηκα όλες εκείνες τις στιγμές...
της πλήρωσης...
που έγιναν πλάι σου στιγμές εκπλήρωσης...
Και έμεινες εκεί...
μέσα στο όνειρο και στην πραγματικότητα...
να ζεις έναν έρωτα...
αντίγραφο πίνακα αναγεννησιακού ζωγράφου... απόμακρη και κοντινή...
έρωτά μου...
Όργωσα το μυαλό μου...
με την προδότρα σκέψη μου που σε ακολουθούσε...
Δεν σε άφηνα στιγμή...
Μου άρεσε να είσαι εκεί...
Μου άρεσε να σε ζω σε μία μη πραγματικότητα... Έξω από καθετί συμβατικό...
Σαν μία ανολοκλήρωτη εικόνα που μόνο το περίγραμμά της σχηματίζεται...
Κι’ όταν έφτασε η στιγμή του αποχωρισμού... στάθηκες ακίνητη μπροστά μου...
Το πρόσωπό σου φωτίστηκε και στα μάτια σου φάνηκαν δύο σταγόνες βροχής...
Δεν τις κατάλαβα...
παρά μόνο όταν έσταξαν επάνω στα χέρια μου... Τις έφερα κοντά ...
στο στόμα μου...
τις γεύτηκα...
Έτσι ένοιωσα πόσο πικρή μπορεί να είναι η θλίψη...
Δεν έφερα αντίσταση...
Σε άφησα να φύγεις χωρίς κουβέντα...
Χωρίς λόγια...
Το ξέρεις ότι πάντα άφηνα τις εικόνες να γεμίζουν τον λεκτικό χώρο ανάμεσά μας...
Έτσι έκανα και τώρα...
Οι εικόνες πάντα αφήνουν καλύτερη ανάμνηση... Πίστεψέ με.....................

.......................................................................................................................................................................................










Πλησίασα αθόρυβα...
για να μη με αντιληφθεί η Μνήμη...
Ήθελα απλά ν'αφουγκραστώ...
την ιδιάζουσα τεχνοτροπία με την οποία ενεργοποιεί τη Νοσταλγία...
Είχα ακούσει ότι δρα αφαιρετικά...
Εστιάζει στην Ουσία...
Δουλεύει με ωραιοποιήσεις πάνω στο Αντικείμενο εστίασης...
Μα...
στο εργαστήρι που βαλσαμώνονται οι στιγμές...
άγγιξα με το επίμονο φως του περίεργου βλέμματος το Παράξενο Τέχνασμα...
Η Μνήμη κάποιες φορές λειτουργεί προσθετικά...
Στο χημείο των συναισθημάτων μπερδεύει τα αρώματα...
Προσθέτει γιασεμί της τρυφερότητας και στάλες παραισθησιογόνου αψέντι...
και μέσα στα Νέφη των αναθυμιάσεων ...
αρχίζει η Παλίρροια...
Η Στιγμή μεγενθύνεται υπό το κύρτωμα της Ανάγκης για Κορυφώσεις...
Επιμηκύνονται οι συγκινήσεις...
Βαθαίνει το Συναίσθημα και το Παλιρροιακό Κύμα της Νοσταλγίας ποτίζει το σώμα με πολλαπλάσια Αισθήσεων...
Η Ένταση του ρίγους αγγίζει τον πόνο ηλεκτρικής εκκένωσης...
Η γεύση απλώνει στους στοματικούς αδένες στάλες εθισμού...
κι ο ουρανίσκος...
ευαίσθητος στους πειραματισμούς,...
αφήνεται στο Παιχνίδι με τα κύματα...
Η Αφή μιμείται υγρασία, που απορροφάται με ανάγκης ταχύτητα...
από έδαφος ξηρασίας...
Η Επιθυμία ανεβάζει τη στάθμη της ...
πάνω από το σημείο Πνιγμού!...
Το σκηνικό Ολοκλήρωμα Παλίρροιας σε χέρια βρεφικής βαρκάδας στον αχανή Ωκεανό των Αισθήσεων...
Κοιτάζω κι αναρωτιέμαι...
Εγώ έζησα αυτόν τον Πνιγμό?...
Μην εμπιστεύεσαι και μην επενδύεις στη Μνήμη μου...
Κάνει Αλχημείες...
Λειτουργεί προσθετικά και πάντα θυμάται περισσότερα απ' όσα ειπώθηκαν...
περισότερα απ' όσα έγιναν...
Πίνει συναίσθημα και μεθυσμενη γεμίζει τα εργαστήριά της με Παλίρροιες..........

......................................................................................................................................................................................................











Oι άνθωποι που μπορουν να μας πληγώσουν ...
πιο πολυ απο τον καθένα...
είναι μονάχα εκείνοι που τους δώσαμε το μεγαλύτερο περιθώριο να το κάνουν....
Δεν σε πληγώνει ...
και δε σε προδίδει κανείς ...
πέρα απο ότι όλοι εκείνοι μαζί που εσύ το επέτρεψες...
πέρα από ότι εσύ τον ίδιο σου τον εαυτό...
Δεν είναι ο άλλος που φταίει...
γιατί φέρθηκε σκάρτα ...
εσύ που τον είδες μέσα από τα δικά σου μάτια ...
και πίστεψες...
σε κάτι που δεν ήταν...
γιατί απλά σε βόλευε...
Δεν σε προδίδει αυτός που σήμερα είναι μαζί σου και αύριο δεν σε θέλει...
Τα σημάδια ειναι ορατά από την αρχή...
αλλά ο φτερωτός θεός δυστυχώς δε κάνει διακρίσεις....
Πλάσατε ο ένας τον άλλον ...
όπως θα θέλατε να είστε ...
και ξεχάσατε να δείτε πως πραγματικά είστε...
Ορίσατε όρια...
ό ένας στον άλλον ...
χωρίς να μπείτε στην διαδικασία να ρωτήσετε...
μα είναι αυτά τα όρια του...
ή εγώ κρίνω πως είναι;;
Δεν σε πρόδωσε κανείς ...
εσύ πρόδωσες τον εαυτό σου...
για να έχεις κάτι που δεν θα μπορούσες αλλιώς...
Η ζωή είναι πολύ απλή ...
κι όμως ...
εμείς την κάνουμε δύσκολη...
περιμένουμε από τους άλλους πράγματα που ούτε εμείς δεν θα κάναμε ...
όμως τα περιμένουμε...
Aποζητάμε αυτό που δεν έχουμε...
και έχουμε αυτό που δεν θα θέλαμε...
Μετά παραπονιόμαστε γιατί μας φταίνε οι άλλοι...
πάντα οι άλλοι...
Και η ζωή συνεχίζετε ...
χωρίς ποτέ κανείς να υπολογίζει την οδύνη σου... τις ευαισθησίες σου...
την ευάλωτη πλευρά του χαρακτήρα σου...
που απο ηλιθιότητα ξέχασες να θωρακίσεις...
και εσύ πάντα κατηγορείς...
τις λάθος επιλογές σου...
και τα λάθη του παρελθόντος σου...
Γ Ι Α Τ Ι Ι ;;;;;
Να σου πω το γιατί... ;;;;;; 
μόνο που θα πρέπει να το αντέξεις...
γιατί δε θέλεις να συνειδητοποιήσεις την απλή λογική του...
ΣΕ ΕΠΛΑΣΑ ΟΧΙ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ...
ΑΛΛΑ ΟΠΩΣ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ...
Σ'αγάπησα όχι γι αυτο που μπορούσες εσύ να μου δώσεις ...
αλλά γι αυτό που ήθελα και περίμενα εγώ να μου δώσεις ... 
(πόσο εγωϊστικό ακούγετε τελικά...)
Με πρόδωσες γιατί δεν ήσουν αυτό που είχα πλάσει αρχικά στο μυαλό μου...
ότι είσαι...
ΜΙΑ ΓΟΗΤΕΥΤΙΚΗ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ...
Αλλά τελικά ένα πράγμα να ξέρεις...
δε μπορείς και δεν εχεις τη δύναμη να με πληγώσεις περισσότερο ...
ο διακόπτης είναι στο OFF...
τα ρολά κατεβασμένα...
είσαι ο ΚΑΝΕΝΑΣ πλέον για μένα....
Λυπάμαι αλλά δεν σε θυμάμαι...
κι όσο κι αν προσπαθώ να αναμοχλεύσω αναμνήσεις...
πράγμα περίεργο...
ένα κενό συναντάω μόνο...
με όλες τις αισθήσεις ερμητικά κλειστές...
Είμαστε ξένοι...
γιατί απλά δεν γνωριστήκαμε ποτέ...
Τα όνειρα είναι για να σε προδίδουν τελικά...
να σου υπενθυμίζουν...
κάθε φορά την πραγματικότητα...
όσο σκληρή κι αν είναι ...
και μόνον αυτή........

................................................................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

 

 Απλωσες στο πρόσωπο του έρωτα τη δύση...

μιας ανεξιχνίαστης ομορφιάς…
κι έμεινε το ερώτημα, να πλανάται με τη σοφή μορφή της γοητείας…
Ταξίδεψες…
Κι ήταν ένας προορισμός απέραντης τέρψης...
που όμως δεν κατάφερε να διδάξει το αυτονόητο…
Αγκάλιασες με τη δύναμη ενός χαμένου κατακτητή...
και βασάνισες ...
με το μυστικό όπλο του χθες…
Η άνοιξη της σκέψης σου ήρθε αργά…
έφτασε δίπλα μου όταν πια το πνεύμα μου είχε χαθεί ...
μέσα σ' ένα αόρατο πεδίο…
κι εσύ ξεχνάς…
κι εγώ σωπαίνω…
ακολουθώ τα βήματα που έστειλες...
σαν ίχνη από το παρελθόν...
αλλά τρομάζω στην ιδέα ενός άγνωστου ήχου…
Αποχαιρετώντας ...
την ανάμνηση της πιο ευάλωτης ώρας...
προκαλώ τη στιγμή και μαγεύομαι από την πείρα…
η ανατολή της μνήμης θα με βρει ...
να αφουγκράζομαι τις μουσικές της νύχτας σου..... 

...............................................................................................................................................................................................................................

Τα αληθινά χρώματα των ανθρώπων γυρεύω...
Γιγαντώνονται στο χρόνο οι σκιές «ντυμένων φίλων»...

Καλοραμμένα τα κοστούμια της κάθε εποχής τους...

μα θαμπά...

Ήλιος θρασύς ο χρόνος...

Όλα τα φανερώνει...

Καυτός...

Δεν αντέχει στο φως του...

στόφα δεύτερης ποιότητας...

Ξεθωριάζει...
Μόνο τα αληθινά χρώματα των ανθρώπων γυρεύω...
Τα γνώρισα...
Τα ξεχωρίζω πια...
Την καθαρότητα ενός «ιουλιανού» πουκάμισου...
Το ακατέργαστο γέλιο της ...
Του φρέσκου μπουμπουκιού ...

που σκάει στο κλαδί της μαμάς μηλιάς...
Χρώματα αληθινά...

όπως αυτά που εναλλάσσονται...

καθώς γλιστρά ο χρόνος στις επιφάνειες του μπαλκονιού μου...

όταν εκεί στριμώχνω τις μικρές μου αποδράσεις...

και χτίζω μικρές φωλιές για τις σκέψεις μου...
Της ανατολής...
Της δύσης ...
Του νοτιά...
Της βροχής...
Της λιακάδας ...

που ερωτοτροπεί με το υγρό στοιχείο...
Εύχομαι σε κάθε περαστικό που ξαποσταίνει σε τούτο το κατώφλι ...

να αξιωθεί αλήθεια και ομορφιά ...

Και ας είναι αυτές οι μέρες ...

αν όχι η αιτία...

τουλάχιστον η αφορμή...

Αλλά και σε όσους έχουν βρεθεί κατά καιρούς σε τούτα εδώ τα μέρη και έχουμε καιρό να ειδωθούμε...

το ίδιο δυνατά στέλνω τις ευχές μου...

Μοιάζει λίγο υπερβολικό...

όμως εκεί είστε πάντα...

σας συναντώ όταν φυσάει το αγέρι ...
Το κουβάρι της σιωπής μου...

δεν συναντά στην άλλη του άκρη τη λήθη..........

..............................................................................................................................................................................................................

Πότε λησμονήσαμε να κλαίμε?
κάποτε αρκούσε ένα ηλιοβασίλεμα...
βλέφαρα να νοτίσει...
πότε γεμίσαμε τη μνήμη με εφιάλτες?
κάποτε ήταν αρκετός ...
ένας νερένιος ήχος για ν' ονειρευτούμε...
πότε μάθαμε να μιλούμε χωρίς τον άλλον να κοιτούμε?
πάνε καιροί ...
που με τα δάχτυλα συνομιλούσαμε...
πάνε καιροί ...
που τα μάτια μας κουβέντιαζαν...
αφήνοντας γλώσσα δίκοπη στην άκρη ...
πότε νοικιάσαμε φωνές σε χαμηλή τιμή ?
με κούρασε των ανθρώπων η ερημιά ...
η πολυκατοικημένη μοναξιά...
κοιτάζω τον ορίζοντα ,που πάντα αγαπούσα...
και νιώθω ...
φίλε μου...
την νοσταλγία...
κάπου εκεί υπάρχει...
της Σιγαλιάς η Πόλη...
που τόσο πεθύμησα ν' αντικρίσω ...
να σχεδιάσω πράσινα νησιά ...
στο χώμα...
μόνος...
με τις λέξεις να κατοικήσω...........

.................................................................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Xαραγματιά Φωτός ...

τόσο πολύτιμη...
στους δρόμους της ατέλειωτης Νύχτας του Χειμώνα ...

του κόσμου...
Η Αλήθεια των απλών ανθρώπων.. .
Τα πάντα όλα αλλάζουν γύρω μας με ταχύτητα φωτός...

Και τι μ'αυτο;
Κάποιοι συνεχίζουν να γράφουν στο βιβλίο του Ονείρου  και της Ουτοπίας τους...
Ποιός μπορεί να πάρει απο μια Αδούλωτη Ψυχή την αλήθεια της;
H ψυχή που αντιστέκεται.. .
το άρωμα αλήθειας που παρενοχλεί.. .
το θάρρος που σώθηκε...

οι χειμωνες της πίκρας και της οργής ...
οι έντιμες σιωπές ...

ο χρόνος που περνα και όλα τα αλέθει...
και η αληθεια μας ...

σαν ορφανή μέσα σ αυτη την τρέλλα της νεας εποχης που ζούμε...
Εμάς...

ποιός θα μας πλέξει ένα ζεστό πουλόβερ στην  παγωμένη χώρα που ανασαίνουμε;
Δεν υπάρχει ομορφιά ...

παρά μόνο στο βλέμμα ...

που την αλήθεια κοιτα κατάματα ...

κι όμως αντέχει...
Η Ζωή ξεκινά με ένα Ναί ...
αλλά Προχωρά με ένα ΟΧΙ. ..
Ψιλά Γράμματα ετσι;
Ποιός λέει σήμερα Όχι και σε τί...

Δε βαριέσαι αδερφέ...

Όλα περνούν και Φεύγουν...
Αυτό που χάνεται είναι απλά η Ζωή....................

 

 

 

......................................................................................................................................................................................................








Xειμώνας...

Το μοναδικό φώς στον ουρανό ειναι ενα αστέρι ...
φωτεινό...

Ενα αστέρι που καλύπτεται κάθε φορά με ανθρώπινη αγάπη ...
Ενα αστερι ...
που θέλει να μας χαρίσει με το δικό του φώς αγάπη σ ολο τον Πλανήτη...

Χειμώνας και πάλι ηρθε...

απλώνοντας το κρύο του...

μέσα στα σύννεφα...

και σ ολον τον ουρανό...

Χειμώνας ...
και εγώ κοιτώντας ψηλά στον ουρανό...

κάτι αρχισε να με τυλίγει...
Δεν ηταν τίποτε αλλο...

παρά μια νιφάδα απο χιόνι...

που ελιωσε στο χέρι μου...

Ναι ...
ειναι αλήθεια...
Αρχισε ο χειμώνας βρε παιδια...

Ασπρισε ο τόπος ...

Η χιονόπτωση αρχισε...
δειλά δειλά...

Χειμώνας...

Το άσπρο τοπίο πολύ φωτεινό...

Το ζεστό χιόνι βγαλμένο από τις ψυχές των ανθρώπως μας κάλυψε...
Όλη η αγάπη...
ο πόνος και η λύπη ...
ήταν πολλά ...
ώστε να μην χωρούν πλέον άλλα μέσα μας...

Χειμώνας...

το χιόνι λιώνει...

Μα ξανα ερχεται...

Σύννεφα έρχονται...

απο εκεί ...
και το αστέρι μόνο του...

παλεύει...
Παλεύει να επαναφέρει την αγάπη που έχει χαθεί...
μα είναι μόνο του...
Το χιόνι έπεσε και πάλι...
Καλο χειμώνα να εχουμε.......


Αυτό που αξίζει στην ζωή μας ειναι μόνο η αγάπη!!!

Αυτή που στο ακουσμά της ολα ανθίζουν ολα λάμπουν......!!!!!!!!

..............................................................................................................................................................................................









Γέλα και μη κοιτάς...
Προχώρα και μη σταματάς...


Φυσάει και ο κορμός του κουνιέται...
τα ξερά φύλλα κόβονται...
Δε βαριέσαι...
ότι αντέξει θα μείνει...
Χώμα μπαίνει στα μάτια μου και δε μπορώ να τα ανοίξω...
Δε με νοιάζει...
βλέπω καλύτερα όταν είναι κλειστά...
Το γκρίζο του ουρανού κατάπιε τη μέρα σήμερα...
δε θα την ξαναδεί κανείς...
Θα περιμένει μέχρι να βαφτεί νύχτα και θα κρατήσει αυτή τη μπογιά για πάντα...
Για όσο ζει το πάντα στον κόσμο αυτό που η αλήθεια ...
δεν αντέχει ούτε καν να συρθεί στο δέρμα πια...
Κι αν βρέξει?
Κι αν καίει πάλι η βροχή?
Θα με δουν να βρέχομαι και δεν πρέπει...
Υποσχέθηκα να μη με ξαναδούν...
Ο ιστός βάρυνε...
ζαλίστηκα χθες και τον έπλεξα γύρω μου...
Μου έκλεψα την ανάσα ...
την ώρα που χαμογελούσα και ξέχασα να πάρω μια άλλη μαζί μου ...
για να αλλάξω ...
όταν αυτή λερωθεί...
Ξαπλωμένος ...
στο δικό μου κολλώδες δημιούργημα...
με μια βρόμικη φορεσιά που γυαλίζει και καταστρέφει το πολύτιμο σκοτάδι μου...
Πως να ηρεμήσεις?
Πως να κουνηθείς...
όταν δε θυμάσαι που είναι το τέλος και που η αρχή?
Κι αν θυμάσαι αλλά δεν έχει σημασία?
Μια τελεία σκάλωσε σε μια σελίδα...
Διάλογος ανάμεσα σε ρήματα απρόσωπα...
Πρέπει-είναι...
Δεν πρέπει-δεν είναι...
Κομματιάζεται η τελεία σε μύρια αποσιοποιητικά...
Μαύρες στιγμές για να αναπνεύσεις...
να σηκωθείς...
Τελικά μόνο ένα φύλλο έμεινε...
Ο κορμός του κι ένα φύλλο...


Στο γυρισμό μια λάμπα τρεμοσβήνει...
Κάνει κρύο και θες αγκαλιά...
Κουράστηκες να συγκρατείς τους μυς σου...
Θα βγει από μέσα αυτή η κρυμμένη κραυγή....
Θα βγει και τότε θα χαθείς...
Θα σβήσει τα πάντα..
για πάντα...


Προχώρα και μη σταματάς...
Δε βαριέσαι...
ότι αντέξει θα μείνει...........

................................................................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

Για όποιον σε κράτησε ποτέ...

Θα ήθελα να σου πω για τον τρόπο που αισθάνομαι...
Για όποιον σε θέλησε ποτέ...
Θα ήθελα να προσπαθήσω να σου πω πως αισθάνομαι ...
μέσα μου...
Το μόνο πράγμα που θέλησα ποτέ ...
Ήταν το αίσθημα ότι δεν ήσουν ψεύτικη ...
Η μοναδική που σκεφτόμουν ποτέ...
Ένα λεπτό ...
δεν βλέπεις ότι Θέλω να πέσω απ’τα αστέρια κατ’ευθείαν στην αγγαλιά σου?
Εγώ...
Σε αισθάνομαι...
Ελπίζω να καταλαβαίνεις ...
Για τον άνθρωπο που προσπάθησε να σε πληγώσει ...
Σου εξηγεί τον τρόπο που αισθάνομαι ...
Για όλη την ζήλια που σου προκάλεσα ...
Παραμένει ο λόγος που προσπαθώ να κρυφτώ ...
Όπως και για όλα τα πράγματα που με δίδαξες ...
Στέλνει το μέλλον μου σε καθαρές διαστάσεις ...
Ποτέ δεν θα μάθεις πόσο με πλήγωσες ...
Στάσου ...
ένα λεπτό...
δεν βλέπεις ότι εγώ Θέλω να πέσω απ’τα αστέρια κατ’ευθείαν στην αγγαλιά σου?
Εγώ...
Σε αισθάνομαι...
Ελπίζω να καταλαβαίνεις ...
Τόσες καρδιές πληγώθηκαν...
Πότε μια υπόσχεση του εραστή δεν βγήκε με ένα «ίσως» ...
Τόσες πολλές λέξεις που δεν ειπώθηκαν ...
Οι ήσυχες φωνές ...
με οδηγούν στην τρέλα...
Όπως όλος ο πόνος που μου προκάλεσες ...
Δείχνει ...
πως ποτέ δεν ήταν στην πρόθεση σου...
Ποτέ δεν θα μάθεις πόσο πολύ με πλήγωσες ...
Στάσου...
δεν βλέπεις πως εγώ Θέλω να πέσω απ’τα αστέρια κατ’ευθείαν στην αγγαλιά σου?
Εγώ...
Σε αισθάνομαι...
Ελπίζω να καταλαβαίνεις.........

...........................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

Τί ειναι αυτό που κάνει τον έρωτα τόσο τρομαχτικό και επίφοβο;

 Το να μην έχεις τον έλεγχο στον εαυτό σου που υπνοτισμένος τραβάει προς την παράδοσή του σε χέρια αγαπημένου εχθρού;

Γιατί είναι εχθρός ο καθένας που έχεις τόσο απελπισμένα ανάγκη...

Γιατί τον φοβάσαι...

 Γιατί εξαρτάσαι...

 Γιατί με τα όλα τα «σ’αγαπώ» κρύβεις και κρύβει τα «σε τρώγω» και τα μικρά, κοφτερά μαχαιράκια την πέινας...

Μέχρι πότε;

Μέχρι ποιού σημείου;

Μέχρι να απομείνουν μαραμένα και ξερά τ’αποφάγια του...

Ποιός θα προλάβει να πρωτοτελειώσει τον άλλον ...

είναι ένα μαύρο άινιγμα μέσα σε μαύρο κουτί που μόνο εκ των υστέρων αποκαλύπτεται...

 Τότε που είναι δώρο άδωρο η λύση...

Ποτέ σχεδόν δεν χορταίνουν και δεν τελειώνουν ταυτόχρονα οι δύο εραστές...

 Πάντα ο ένας τους ...

κατα κάποιο τρόπο...

άσπλαχνα θα εγκαταλείψει τον άλλον...

Θα εγκαταλείψει και θα φύγει...

 Και μέσα στο ίδιο σπίτι...

και πάνω στο ίδιο κρεββάτι να μείνει... πάλι θα φύγει ...

και εσύ θα το ξέρεις καλά αυτό...

 Περισσότερο κι απ’ τον φυγάδα θα το ξέρεις...

Δεν υπάρχει έρωτας ατιμώρητος...

 Ανάλογα με το μέγεθός του και η τιμωρία...

 

Δεν είναι τυχαίο...

που οι δήθεν αφελείς των προλήψεων...

οι αγράμματοι της λαικής δοξασίας... θέλουν να συσχετίζουν το καταστροφικό κόκκινο μήλο της Εδέμ με την ερωτική πράξη [...]

 

Στο τέλος πάντα απομένει ένας... προδομένος...

κι ένας προδότης.........

 

 

.........................................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

Τα όνειρά σου...
Το νέκταρ των χειλιών σου...
Ξεδίψασμα μου...
Η αμβροσία των λόγων σου...
τροφή της ψυχής μου...
Αθάνατη την έντυσες...
στην αγνότητα της σκέψης σου...
Από το ξεχείλισμα της αγάπης σου...
βαπτίστηκα...
Τάχτηκα...
να σε ακολουθούν οι οφθαλμοί μου...
Ως φάρο σε δύσκολο ακρωτήρι...
Να σε υπηρετώ ...

δούλος του έρωτα σε νηνεμία και σε ανέμου ξέσπασμα...
σε άνυνδρες μέρες και σε δακρυσμένα βράδια...
Στο φως και στο έρεβος...
Αιωρούμαι ...

στα μέρη της ψυχής σου...
ακουμπώντας τα χείλη μου ...

στα χείλη σου...
Κάνω ταξίδια μέσα από τα μάτια σου...
σε μονοπάτια αγγέλων στολισμένα από νεράιδες της άνοιξης...
Δροσίζομαι σε θάλασσες απέραντες...
κρατώντας τα δυο σου χέρια...
Αφουγκράζομαι την μουσική της ευφροσύνης...
στον χτύπο της καρδιάς σου...
Χάνομαι προσπαθώντας...
να σπάσω τους κωδικούς...
Ν'ανοίξω την πόρτα που οδηγεί στα άδυτα της ψυχής σου...
Προσπαθώ να ξεκλειδώσω τη φυλακή...
των ονείρων σου...
Ελεύθερα να είναι τα όνειρά σου...
να ταξιδεύουν ...

απ’ την πόρτα της ματιάς σου με οδηγό την καρδιά σου...
Σε αισθάνομαι ........