......................................................................................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ερωτήσεις άσκοπες...
Απαντήσεις δίχως νόημα...
Απλά ζω...
Ποιός νοιάζεται να ρωτήσει ...μ' αγαπάς...
Αφού ξέρει ήδη ότι το κάνω?
Για επιβεβαίωση ...
Για επανάληψη...
Γιατί τα αυτιά θέλουν να ακούν...
και η καρδιά θέλει να χτυπά ...
Πάντα όμως νιώθει ...
Αλλά μερικές φορές σταματά να χτυπά...
Τότε είναι που πρέπει να πιστέψεις ότι χτυπά πιο πολύ ...

από τις άλλες φορές...
Γι αυτό δεν την ακούς...
Έτσι χτυπά η καρδιά μου ...

συνέχεια για σένα ...
Υπόσχεση απλή?
Όχι...
Όρκος?
Πιάσε μου το χέρι... 

Μπορείς?
Σφίξε με πάνω σου... 

Θα με κρατήσεις εκεί?
Μίλα στην καρδιά μου... 

Χωρις να μιλάς...
Κοίτα με στα μάτια... 

Με βλέπεις? 

Πώς?
Γνώρισε κάθε γωνιά του εαυτού μου... 

Τολμάς?
Η αγάπη είναι αισθητή μόνο όταν εκείνη που έχεις απέναντί σου σε κάνει να την βλέπεις έτσι...
                    ''Θέλω να σε ζήσω''
Θα είμαι εκεί κι όταν θα είμαι... 

θα είμαι μόνο για σένα...
Τίποτα και κανείς δε πέρνει από κάποιον την ευτυχία ...
Βουτάς στην ευτυχία ...
Μην την αφήσεις να σε πνίξει...
Κάνε την να αναπνεύσει πάνω σου...
Για να χάσεις κάτι σημαντικό σημαίνει πως έκανες τα πάντα για να το κερδίσεις...
Αυτό δεν σου προκαλεί λύπη?
Μα είσαι ακόμη ευτυχισμένη γιατί ξέρεις ότι είμαι εδώ...
Περιμένω...
Όχι για να σου ανταποδώσω...
αλλά για να σου δώσω ...
Δέχεσαι?
Όχι σαν συμφωνία ...
Άλλωστε είναι ωραίο να διαφωνούμε...
Βάζω ένα όριο?
Βάζεις μια αρχή...
Κάποτε σε έχασα...
Μα ξαναήρθες παρ' όλο που ξέρεις ότι δεν είμαι τέλειαος...
αλλά εγωίστης...
Ήρθες...
Δεν σε ευχαριστώ γι αυτό...
αλλά παρακαλώ να έχω τα μάτια μου ανοιχτά...
για να μην σε χάσω στιγμή ξανά...
                ''Μην με πληγώσεις ποτέ''
Δεν στο ζητώ σαν χάρη ...
Στο ζητώ όμως...
Ίσως δεν άξιζα ...
Μου έδωσες ζωή...
Το πίσω μου το μετέτρεψες σε μπροστά ...

και ζεις εκεί...
Μόνο εσύ ζεις εκεί...
Το παρελθόν μου το αποτελούσαν άλλες...
και δεν θέλω να το επαναλάβουν...
Εσύ μου έδειξες όλα όσα φοβόμουν να ζήσω και να δω...
Δεν μου έμαθες το πως... 

Δεν μπορείς να μου μάθεις....
Μου το έδειξες όμως... 

Μπορείς να μου δείξεις...
Μου έδειξες πως να σταματήσω να ζω στο τίποτα ...
και να ψάξω για το κάτι...
Κι αυτό το κάτι είσαι εσύ...
Ζω για σένα...
Ζω για την στιγμή που θα σε δω...
που θα σε αγκαλιάσω...
που θα σου χαρίσω ένα χαμόγελο...
και θα σου δώσω το πιο γλυκό φιλί ...
που θα γαντζωθώ πάνω σου ...
και θα αρνούμαι να φύγω μακριά ...
Ζω για να ξυπνώ κάθε πρωί και να σου λέω καλημέρα...
Για την στιγμή που θα ακουμπήσω το στήθος σου ...
και θα νιώσω τον χτύπο της καρδιάς σου...
Ζω για τα λεπτά που θα νιώσω ότι αναπνέω πάνω σου ...

και μέσα σου...
Ζω για την ώρα που το δυο θα γίνει ένα...
και το εγώ και εσύ θα γίνει εμείς ...
Είμαι το λευκό σου ...
και εσύ είσαι ο μόνος λόγος που με κάνει να είμαι το λευκό σου...
        ''Θες να γίνεις η πρίγκιπισσα μου?''
''Η ζωή σου είναι ένα παραμύθι''...
''Μ' αρέσει η φράση <για πάντα>''...
''Και πιστεύεις πως ταιριάζει σε μένα?''
Μαζί...
Για πάντα.........

 

 

.........................................................................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Λατρευω να περπατω στο δρομο...

μονος μου ...
τη νυχτα...
να ακουω μουσικη...
και συγχρονως να τραγουδω ...
χωρις να με νοιαζει τι αποψη θα σχηματισουν για μενα οι αλλοι...
σηκωνω το βλεμμα και κοιτω τ' αστρα...
ποσο το λατρευω αυτο...
ποσο...
και συνεχιζω ...
να περπατω τραγουδωντας...
αναζητωντας καμια φορα ενα συναισθημα...
που κρυφτηκε βαθια ...
μεσα στην καρδια μου...
τα φυλαω ολα εκει...
ποσο μπορει να αντεξει...
ποσο...
ναι...
ειμαι περιεργο ατομο...
μα εχω ψυχη ηρεμη...
γαληνια...
μα εχω καρδια...
γεματη αισθηματα...
μπορω να συνεχισω να περπατω για ωρες... 
στο δρομο των ονειρων...
στο δρομο που η ελπιδα και η αισιοδοξια κυριαρχει...
στο δρομο που σου χαριζει απλοχερα ονειρα...
φυλαξε μου ενα για το τελος...
θα το παρω χωρις να σε ψαξω...
ξερω οτι κι εσυ αυτο θες...
μερικα πραγματα ειναι απαγορευμενα...
μερικες λεξεις ειναι καταραμενες...
ομως το απαγορευμενο σ' ελκυει περισσοτερο...
ομως το απαγορευμενο προσπαθουμε να πλησιασουμε...
να το αγγιξουμε..
να γευτουμε ...
εστω και λιγο ...
τη γοητεια του...
μετα ολα χανονται ...
σαν να μην υπηρξαν ποτε...
αληθεια υπηρξαν?
αληθεια υπηρξες ποτε??????

~Χρησμοί~

~Χρησμοί~

Γράφτηκαν μ’ αέρα οι χρησμοί
σε συρρώμενες κινήσεις Αποκάλυψης
κι όλο ένα νέο Στρώμα αέρινου Φωτός
ξεπροβάλλει στις γυάλινες επιφάνειες των ματιών μας…

Τι πιο Επιθυμητό
από ένα μπουκέτο Αλήθειες!..
Αναρωτιέμαι…
στη διπολικότητα του Φωτός
πόση Σκιά αναλογεί στο Κόκκινο της Αμαρτίας
και πόση στο Λευκό της Αθωότητας?....

Αινίγματα οι χρησμοί
Αβάφτιστες Λύσεις
στ’ ακροδάχτυλα του Πειρασμού..

Μόνο εκεί υποκύπτει η παρερμηνεία…

Απ’ το διφορούμενο, επιλέγω το Δέλεαρ…
Γλυκαίνω τη Γεύση μου
απ’ το μούστο των στα-Φιλιών
που κουρσεύουν με πόδια Ανέμου οι Αγγέλοι,
χτίζοντας παραδείσους κρεμαστούς
στ’ Ασταθή θεμέλια των Υπαρξιακών Καραβανιών
και σε πασσάλους στηρίζουν τις Καρδιές μας,
σχεδόν Σταυρωμένες
στο Σταυροδρόμι των Ανέμων…

Μ’ αέρα γράφονται οι χρησμοί
και τα Ονόματά μας
Λύσεις στον καθένα…
μα…
Πώς να εντοπίσω το χρησμό
που ξεκλειδώνει η Συλλαβή μου
μέσα σε Τόσους Τόμους Αρχαίας Μυθολογίας?...

Αδιάβαστοι ήρθαμε..
Αδιάβαστοι θα φύγουμε…

Ας απολαύσουμε τουλάχιστον
τη Φιλοσοφία της Χροιάς του Ανέμου
και τη Γλύκα απ’ το στα-Φιλι των Αγγέλων…

{όσο Υποκειμενικά κι αν η Άγνοιά μου
ορίζει τη Φιλοσοφία
κι η Πίστη μου ορίζει τους Αγγέλους!...}

Η Ιδέα μετουσιώθηκε σε σταγόνα από ~reflection~

................................................................................................................................................................................................................................











Τα βράδια μακριά σου είναι παράξενα...
Ακούγονται ήχοι μυστήριοι...
ανεξήγητοι...
Νιώθω μάτια πάνω μου...
πολλά μάτια...
Έχω την αίσθηση ότι δεν είμαι μόνος μου...
Κάποιες φορές ...
πιάνω τον εαυτό μου να έχει ξεχαστεί...
Να έχει χαθεί στην παραζάλη...
σ’ένα όνειρο που ποτέ δεν τέλειωσε ...
ή σε μια ακαταλαβίστικη σιωπή...
Κάποιες φορές... 
μου παίρνει ώρα να επανέλθω...
Προσπαθώ να μη σε σκέφτομαι...
αλλά είσαι πάντα εκεί...
Αυτό που γουστάρω τρελά στη νύχτα είναι η ησυχία που-φαινομενικά-επικρατεί...
Είναι ίσως οι μοναδικές ώρες της μέρας που είμαι μόνος... 
Που μπορώ να βυθιστώ στις σκέψεις μου...
να φτιάξω ένα δικό μου σύμπαν ...
για μας...
Μόνο για εμας...
μια σκεψη αρκεί ...
εστω για λίγο να σε σκεφτώ ... 
όλα αλλάζουν...
Χαμογελάω...
Γύρω μου όλα γίνονται πολύχρωμα...
Τα βράδια μακριά σου είναι ξεχωριστά...
Αλλά σίγουρα είσαι κι εσύ σ’αυτά.....

 Αφιερωμένο......σε σενα.......!!!!!!!!!

........................................................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

Για σένα ειμαι ακομα εδω...

μαθαινω να αντεχω...

να θυμαμαι...

να ξεχνω...

Τους ζωγραφιζω όνειρα...

αισθήματα και πάθη...

Το χρωμα των ονειρων μου...

μπλεκεται μες τα ματια σου...

Κι αλλαζει όταν αλλάζεις προοπτικές...

Το χρώμα των ονείρων μου ...

κυλάει πάνω στο σώμα σου...

κρύβεται στην ανάσα σου...

κάνει κύκλους γύρω απ' το είναι σου...

Αλλάζει... 

αλλάζει όψεις...

αλλάζει μορφές...

Για σένα είμαι ακόμα εδώ...

μαθαίνω ν'αντέχω...

να θυμάμαι...

να ξεχνώ...

Θέλω να σου φωνάξω δυνατά...

Τις πιο μεγάλες μου στιγμές...

 τις έζησα μαζί σου...

Γιατί εσύ μονάχα εσύ...

κατάργησες τη μοναξιά μου...

Έδωσες χρώμα στα όνειρά μου...

Έγινες φλόγα που σιγοκαίει μες στα μάτια μου...

για να βλέπω πάντοτε ...

τον κόσμο φωτεινό...

Μία αφορμή για να σωθώ ...

απ'τα σκοτάδια μου...

σ'ένα παρόν θαμπό και σκοτεινό...

Αυτή είναι η αλήθεια μου...

και υπάρχει μόνο γιατί τη μοιράστηκα κάποτε μαζί σου...

Θέλω να σου φωνάξω δυνατά...

Άκου τα λόγια μου...

Είναι φωνές που σκίζουν τη σιωπή σου...

Άκου τη σκέψη μου...

 (άκου τη σκέψη μου)...

Και την ελάχιστη μου αναπνοή...

Άκου τον ήχο μου...

που σε τυλίγει ...

κι ύστερα αφήνεται ...

να υπάρχει ...

για να τον ακούς...

Εσύ.........

 

 

..................................................................................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ξεκινώντας το δρόμο της επιστροφής... 

στην πραγματικότητα...
Έξω απ΄τα σύνορα των προσδοκιών μου...
Σε συνάντησα...
Απρόσμενα συνηθισμένη και προσιτη...
τόσο ...

που δεν ένιωσα την ανάγκη να λύσω το μυστήριο... 

της ύπαρξής σου...
Μαγεμένος απ΄τη λάμψη των αστεριών ...

στο ουράνιο στερέωμα που πια έβλεπα καθαρά...

και βυθισμένος σε μια γλυκιά...

πρωτόγνωρη μελωδία...

δεν άκουσα την ψυχή μου ...

που μ'αναφιλητά παρακαλούσε ...

να σ'ακολουθήσω ...

στα φωτεινά περάσματα που εδειχνες... 

Κι όμως...
                 ~Σε μια στιγμή κοντά σου... λύγισα~
Το άγγιγμά σου ...

έκρυβε όλα τα μυστήρια που ο νους αδυνατούσε να δεχτεί ...

να κατανοήσει...
Και τότε ...

γεννήθηκε αυτό που ο χρόνος είχε ξεχάσει να μου ομολογήσει...
       Η δύναμη που μ'έσπρωχνε στην τρέλα...
      Η λήθη της υποχρεωτικής καθημερινότητας...
     Η προσμονή ενός-άλλοτε- ενοχλητικού πρωϊνού ξυπνήματος...
    Ο Έρωτας...
Σήμερα άνοιξα τα μάτια λουσμένος στο ξανθό φως του ήλιου ...

που θαρραλέα έμπαινε στο δωμάτιό μου... 

Το ζεστό χάδι του μ'έκανε να σκεφτώ ...

την προστασία της αγκαλιάς σου...
                       Ξέρω...

δικαιολογίες...
Λές και ήταν το μόνο πράγμα που θα μ'εκανε να σε σκεφτώ...
Χαμογελώντας τωρα ψιθυρίζω...

Μείνε ...

ακόμα λίγο ...

κοντά μου.........

 

 

 

......................................................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Όλοι είναι φίλοι μας... 

μέχρι αποδείξεως του εναντίου... 

Όταν αντιλαμβανόμαστε πόσο πραγματικά μόνοι είμαστε ...

είναι οι στιγμές που έχουμε περισσότερο ανάγκη από ένα φίλο ...

να είναι εκεί ...

να μας πει απλά ότι θα συνεχίσει να είναι πάντα εκεί...

ακόμα κι αν αυτό είναι κάτι που κανείς δε μπορεί να υποσχεθεί ή να ελέγξει...

μόνο ένα παρήγορο ψέμα...

Είναι άτομα που είναι ...

-μάλλον- ...

αυτό που λένε πραγματικοί φίλοι...

που είναι εκεί και σε στηρίζουν όταν τους έχεις ανάγκη...

στη λύπη ...

και στη χαρά...

κι όμως αυτός που σε ξέρει καλύτερα... 

ο καλύτερος σου φίλος ...

είναι πάντα ο εαυτός σου... 

ναι ...

έχουμε μια προκλητικά έντονη ανάγκη για φίλους...

φίλους για να μιλάμε...

να ανταλλάσουμε απόψεις...

να διασκεδάζουμε...

να περνάμε καλά...

να μοιραζόμαστε στιγμές... 

Ο κάθε άνθρωπος όμως στην τελικη έχει τη ζωή του...

βαδίζει τον δικό του μοναχικό δρόμο ...

με συνοδεία κατα καιρούς από διάφορους συνταξιδιώτες ...

που σε επηρεάζουν... 

και σου δίνουν εφόδια να συνεχίσεις...

ο καθένας με το δικό του μοναδικό τρόπο... 

Κάθε καινούριος άνθρωπος στη ζωή σου... 

κάθε καινούριος φίλος ...

είναι μια πόρτα ...

σε ένα νέο εντελώς διαφορετικό κόσμο...

είναι η πρόσβαση ...

σε κάτι το άγνωστο ...

με την προσδοκία ότι θα το γνωρίσεις...

θα το καταλάβεις...

θα σ'αρέσει και θα γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής σου...

σας ευχαριστω ολους εσας που ειστε  κοντα μου σ'αυτο το ταξιδι.........

.........................................................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Είναι άνθρωποι που αγαπάμε πολύ...

που ερωτευτήκαμε ...

κι είναι δύσκολο ν'αφήσουμε πίσω...

άνθρωποι που έχουν σημαδέψει τη ζωή μας... άνθρωποι που ζήσαμε και μοιραστήκαμε μοναδικές στιγμές μαζί... 

Είναι αυτοί ...

οι ξεχωριστοί άνθρωποι ...

που ήταν εκεί όταν τους χρειαζόσουν...

που ίσως να σε πλήγωσαν ...

αλλά σε αγάπησαν πολύ... 

Σου είναι αφάνταστα επώδυνο ...

να πάρεις εκείνη την απόφαση και να φύγεις...

να προχωρήσεις τη ζωή σου ...

κι όμως είναι φορές που δε μπορεί να γίνει διαφορετικά... 

Έχεις πονέσει πολύ κι έχεις κι εσύ πονέσει άθελά σου...

ακούσια τον άλλο... 

Πάντα θα αναρωτιέσαι γι'αυτούς τους ανθρώπους ...

''τι κι αν...'' 

αλλά τη δεδομένη στιγμή ξέρεις ότι το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να απομακρυνθείς... χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχεις πάψει να νοιάζεσαι...

έχεις πάψει να αγαπάς...

να ενδιαφέρεσαι και να θέλεις να βοηθήσεις...

να αγκαλιάσεις τον άλλο...

να τον κάνεις να νιώσει χαρούμενος...

ευτυχισμένος...

μα δε μπορείς ...

γιατί απλά θα κάνεις τα πράγματα πιο δύσκολα ...

από ότι ήδη είναι...

Αυτοί οι άνθρωποι ...

θα κατοικούν πάντα μέσα σου...

μέσα στην καρδιά και στο μυαλό σου ...

κι όλα όσα έχετε ζήσει μαζί θα είναι πάντα καλά φυλαγμένα ...

ως ο πολυτιμότερος θησαυρός ...

στο μπαούλο των αναμνήσεων σου ...

θαμμένο στη ψυχή σου... 

Είναι φορές που εύχεσαι να ήταν διαφορετικά τα πράγματα...

οι συνθήκες...

Είναι φορές που σκέφτεσαι ...

''ίσως να πρέπει να κάνω μια ακόμα προσπάθεια, να δώσω μια ακόμα ευκαιρία...''

μα αντιθέτως ...

προτιμάς να πεις ''δεν ήτανε γραφτό''... 

Δεν πιστεύω στη μοίρα...

πιστεύω ότι εμείς καθορίζουμε τη ζωή μας...

αλλά πάντα υπάρχουν παράγοντες που δεν μπορούμε εμείς να ελέγξουμε ...

κι ίσως αυτό να είναι για το καλύτερο... 

Μακάρι να είναι για το καλύτερο...

Τώρα το μόνο που απομένει είναι να είσαι περήφανος κι ευγνώμων που έχεις γνωρίσει τέτοιους ανθρώπους...

που έχεις ζήσει τέτοιες στιγμές...

που έχεις γελάσει...

που έχεις κλάψει...

που ένιωσες τόσο έντονα συναισθήματα...

ευχαρίστησε ...

που είχες την ευκαιρία να βιώσεις κάτι τόσο υπέροχο.......

 

 

~The Phantom~

~The Phantom~  

Dedicated...

Υπάρχεις. Ηδονικά απλώνεσαι σ' ένα υπόστρωμα Ανάγκης, ενδοσκοπώντας τους Σκοπούς της Ζωής μου. Συμπαγής και διάτρητος. Μ' ένα σεντόνι Λευκής Μαγείας, ριγμένο χιτώνα στο Κορμί της Αμφίβολης Παρουσίας σου.
Είσαι, δεν είσαι.

Περνάς με ιδρωμένο βήμα δίπλα από τα χάσματα της Αυτογνωσίας μου. Με προκαλείς να εξομολογηθώ στο Αόρατο, όλες τις Ορατές μου Αυταπάτες. Διχάζομαι ανάμεσα στη Βεβαιότητα και στην Αμφιβολία. Φοβάμαι το απόκοσμο που εκπέμπεις και λύνομαι αποκαλύπτοντας την Εγκληματική μου Νοοτροπία.

Νιώθω τον αέρα του δωματίου ν' αλλάζει φορά. Κινείσαι. Ανεμίζει η κουρτίνα και η Σκέψη μου. Καμπυλώνεται η Υπόνοιά σου γύρω από τους Φόβους μου. Απουσία φωτός εστίασης, κι όμως το σκοτάδι που σε κρύβει, πιο εστιασμένο από ποτέ, με καταδεικνύει Πρώτη υποψήφια για το Ρόλο της Ύποπτης μες στον καθρέφτη του Εφιάλτη που φέρει γοητεία και ελκτική δύναμη Ονείρου.

Παραμιλάω ή μονολογώ. Σαν η σκηνή να είναι μονόπρακτο.
Τρέχω στο παρελθόν με αντιΣτροφές στο βηματισμό της Καρδιάς. Οι λέξεις κομπιάζουν, μα πρωταγωνιστούν ακόμη στο Σενάριο. Η ιστορία φυλλομετρεί τα κεφάλαια της Ζωής μου και στοιχειώνει το χώρο περισσότερο από την Αόρατη παρουσία σου. Γκρεμίζομαι σε συντρίμια παρελθόντος και πεθαίνω σε ενταφιασμούς κάτω από ενθύμια παλιάς Ζωής. Χρονομετρώ τις Ανάσες μου στο υπέδαφος της Ταφής μου και στην κατάλληλη στιγμή ακούγεται η φωνή μου να εξιστορεί:

"Υπήρξα Ευχή που πραγματοποιήθηκε. Υπήρξα Μούσα φτωχού Εμπνευστή. Μικρή κλωστή Θηλυκότητας σκαλωμένη στο Χέρι ενός Κλέφτη. Δεν πιάστηκε ποτέ. Ήταν Κλέφτης Έργων Τέχνης και μυήθηκε στην ηδονή της κατοχής του Πρωτότυπου Αριστουργήματος εν αγνοία του κόσμου όλου. Υπήρξα μάρτυρας στο ρίγος του Ποιήματος που γράφτηκε σε ώρες μικρές. Υπήρξα Σκιά Επιθυμίας ενός τυφλού Οραματιστή της Ζωής. Υπήρξα αναρριχόμενη. Δεν λύγισα ποτέ αν και εύπλαστη. Μόνο έσπασα το καλούπι μου για να αναδυθώ πιο αυθάδικα προς το Φως που παντα κάποιος μου έκρυβε. Τώρα φοβάμαι."

Συνεχίζω να εξιστορώ, ομολογώ, παραμιλώ, μονολογώ γιατί φοβάμαι την κυριαρχία σου στο χώρο. Έμαθα να φοβάμαι. Από μικρή ένας λύκος κυνηγούσε τα παραμύθια μου. Ένας δράκος στοίχειωνε τις Αρνήσεις μου. Ένας Θεός τιμωρούσε τις αμαρτίες πριν ακόμη τις διαπράξω. Κι όμως, τώρα, μέσα από την φοβία μου γιγαντώνεται το απωθημένο μου για Ανατροπή στα Δεδομένα του Σεναρίου μας. Μέσα μου ένα οξύ σταλάζει σε ποσότητα ικανή να διαβρώσει την Αδυναμία της Γυναικείας μου Φύσης. Γιγαντώνομαι. Αρχίζω να σβήνω το περίγραμμά μου και να διαλύομαι στη Μορφή που με συνήθισες να υπάρχω. Υπάρχω αλλιώς. Απλοποιημένη Διαφάνεια που ντύνεται κόμπους βροχής και γλιστρά κάθε που απλώνεις το Αόρατο χέρι σου για να αγγίξεις την υφή μου. Υδάτινη πιά. Ανομολόγητα τρυφερό το Οξύ μου βλέμμα. Μόνο υπονοείται.

Στοιχειώνω το χώρο περισσότερο από την Αόρατη Παρουσία σου. Ασπάζομαι τον Τρόπο σου και γίνομαι Ίδια. Απλώνομαι σ' ένα υπόστρωμα Ανάγκης σου και ενδοσκοπώ τους Σκοπούς της Ζωής σου. Συμπαγής και διάτρητη. Μ' ένα σεντόνι Λευκής Μαγείας, ριγμένο χιτώνα στο Κορμί της Αμφίβολης Παρουσίας μου.
Είμαι, δεν είμαι.

Φάντασμα Επιθυμίας.
Υπήρξα πολλά. Μα τώρα Υπάρχω Αλλιώς και όσο μαθαίνω να διαλύομαι, τόσο πιο επικίνδυνα κουρνιάζει η προσαρμοστικότητά μου στην Επιβίωση της Στοιχειωμένης μας πατρίδας.
Σαν στοίχημα παίζεται το Έργο μας πιά. Ποιος θα στοιχειώσει περισσότερο τον Άλλο.
Ξεφύγαμε από τον χώρο. Ξεφύγαμε από τις χρονικές προεκτάσεις της Ζωής.
Υπάρχει μόνο ο χωροχρονικός Ιμπεριαλισμός του Ενός μέσα στον Άλλο.

Σε λίγο, μες στην απουσία φωτός εστίασης, με το σκοτάδι να σε καταδεικνύει θα αναλάβεις Εσύ το Ρόλο στο Μονόπρακτο των Εξομολογήσεων...
Και Εγώ δε θα είμαι τόσο Αόρατα επιεικής μαζί σου...

Η Ιδέα μετουσιώθηκε σε σταγόνα από ~reflection~

...............................................................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Όμορφη εικόνα ...

δυο ερωτευμένες ψυχές...
δυο άνθρωποι να τρέχουν σε μια παραλία...
ένα ζευγάρι ...

χέρι-χέρι να βαδίζει σε δρόμους ευτυχίας...
ο ένας να κοιτάζει τα μάτια του άλλου ...

και να χάνεται...
Όμορφη εικόνα ...

δυο καρδιές ενωμένες ...

σα μία...
δύο φιγούρες κάτω από το ηλιοβασίλεμα...
δύο άνθρωποι αγκαλιασμένοι κάτω απ΄το φως του φεγγαριού...
δύο άνθρωποι ...

ένας κόσμος...

ο δικός τους κόσμος...
Χείλη ενωμένα...

δυο ψίθυροι...

δυο λέξεις ...

''σ'αγαπω...'''
Γλυκιά μελωδία ...

η μουσική δυο ερωτευμένων...
όμορφο το ταξίδι στα μάτια του...

στα μάτια της...
στο παραμύθι τους...
Δυο δάκρυα στα μάτια...

ευτυχίας...
ευγνωμοσύνης ...

για τούτες τις στιγμές...
Τίποτα άλλο δε φαντάζει σημαντικό...

όλα ασήμαντα...

σημασία έχουν τούτες οι στιγμές ...
Στιγμές ...

που οι ματιές γίνονται χάδια τρυφερά...
Στον κόσμο μόνοι...

αυτός κι αυτή...

αυτή κι αυτός...
μόνοι ...

σε μια άδεια παραλία...
αυτοί κι ο έρωτάς τους...

αυτοί οι δύο μαζί.....

 

 

 

............................................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Τη βροχή των λέξεων σου γεύομαι...
Χύνεται η ψυχή μου σταγόνα-σταγόνα ...

στο ποτήρι σου...
και στην κερνάω...
Ρυθμό δίνει η ανάσα σου ...

στους κτύπους της καρδιάς μου...
και αφουγκράζομαι ...

να ακούσω το τραγούδι τους...

Στους στοίχους του ...

το όνομά σου...

τραγούδι γραμμένο ...

για μια ταξιδιάρα ψυχή...
Ταξιδιάρα ψυχή ...

που κάτι ψάχνει να βρει...
να χορτάσει την παρουσία σου να μη μπορεί...
Μες τη νύχτα ψάχνει ...

να σε νιώσει...
να σε χαϊδέψει τρυφερά...
να σε κλείσει στη ζεστή της αγκαλιά...
Μακρυά σου μαύρα ρούχα φορεί...
κι όταν σε δει ...

θα σε ρωτήσει απλά...
''τι σκέφτεσαι τώρα''...
Στη φωτιά έπεσε μέσα...

κάηκε...
μα αν δει φωτιά μέσα θα πέσει πάλι...

κι αν καεί και στάχτες γίνει...
μη φοβάσαι ...

θα ξαναγεννηθεί...
κι όταν στα μάτια την κοιτάς...
πώς την μαγεύεις........

 

 

......................................................................................................................................................























Τα βράδια μακριά σου είναι παράξενα...
Ακούγονται ήχοι ...
μυστήριοι...
ανεξήγητοι...
Νιώθω μάτια πάνω μου...
πολλα μάτια...
Έχω την αίσθηση ότι δεν είμαι μόνος μου...
Κάποιες φορές πιάνω τον εαυτό μου να έχει ξεχαστεί...
Να έχει χαθεί ...
στην παραζάλη...
σ’ένα όνειρο που ποτέ δεν τέλειωσε ή σε μια ακαταλαβίστικη σιωπή...
Κάποιες φορές μου παίρνει ώρα να επανέλθω...
Προσπαθώ να μη σε σκέφτομαι...
αλλά είσαι πάντα εκεί...
Αυτό που γουστάρω τρελά στη νύχτα είναι η ησυχία που φαινομενικά επικρατεί...
Είναι ίσως οι μοναδικές ώρες της μέρας που είμαι μόνος... 
Που μπορώ να βυθιστώ στις σκέψεις μου...
να φτιάξω ένα δικό μου σύμπαν για μας...
Μόνο για μας...
Όταν βαριέμαι ...
αρκεί να σε σκεφτώ ...
για λίγο ...
και τσακ!... 
όλα αλλάζουν...
Χαμογελάω...
Γύρω μου όλα γίνονται πολύχρωμα...
Τα βράδια μακριά σου είναι ξεχωριστά........

.......................................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Yφαίνοντας διαβάσεις...
Η μοίρα διευκόλυνε τον δρόμο μου...
Μου πε…

 «Ακόμα κι αν δεν ξέρεις που πηγαίνεις, πάντα θα υπάρχει ένα μικρό κομμάτι γης που θα μπορέσεις να περάσεις λίγο πιο εύκολα, από τη μια μεριά στην άλλη…»
Στα σταυροδρόμια του μυαλού...

ευχήθηκα να αγναντέψω από ψηλά τις τέσσερις πορείες...

Κι απόρησα ...

πόσες φορές αυτοί που σταύρωνα και ψήφιζα για γνώριμους συμμάχους μου...

στις μοίρες που μου στρέψανε κατεύθυνση...

ένα μεγάλο Χ στο τέλος έβαλα...
Μα οι τέσσερις γραμμές...

όπως κι αν ήτανε...

ήταν εκεί…
Στο κέντρο τώρα βρίσκομαι ...

και περιστρέφομαι...
Πάντα ένας κύκλος αγκαλιάζει τις στιγμές μου...
Εγώ...

που ήμουν πριν εκεί ...
Κι εκεί που ήμουν πριν εγώ...
Ζαλίστηκα…
Το ένστικτο διαλέγει πάντα έναν δρόμο...
Κι ο δρόμος πορεία γίνεται για να μου αποκαλύψει αν το λάθος και το σωστό μπορεί να συνυπάρξει...
Και πως συμβαίνει πάντοτε...

να συνυπάρχει…
Πως γίνεται πάντα μα πάντα αυτό που απέρριψα ενστικτωδώς να απλώνεται εμπρός μου...

χαρίζοντάς μου άλλη μια ευκαιρία...

το Χ να το μεταμορφώσω και πάλι σε ακέραιο σταυροδρόμι...
Υφαίνοντας διαβάσεις…
Η μύτη του διαβήτη ναν' τα θέλω μου...
Και η πένα...

η ζωή μου........

 

 

 

............................................................................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Οι λέξεις δεν βγαίνουν πάλι ...

γιατί η στιγμή είναι "αλλού" και "αλλού" είναι οι σκέψεις...

Κενό...

Κενό; 

Πώς να συμβαδίσεις με την αοριστία και την αβεβαιότητα;

Σ' ένα παρόν που γεμάτο στιγμές απομονώνεται στην ουσία του πράγματος... 

Στην ουσία των συναισθημάτων... 

Των μπερδεμένων συναισθημάτων...

Ζεστό και κρύο... 

Χρωματιστό και άχρωμο... 

Λογική και συναίσθημα...

Κι όταν το συναίσθημα σε αναγκάζουν να το κρύψεις...

τότε η λογική επιπλέει ορατή και σε σημαδεύει στο κρανίο... 

Δες! Σου λεει... 

Κοίτα! 

Τι πας να κάνεις;

Μα για ποιά λογική μιλάμε; 

Δεν έχω ταλέντο στη λογική... 

Μόνο να την ανακαλύπτω...

να την επεξεργάζομαι ...

κι έπειτα ανίκανος να την ακολουθήσω... να επιστρέφω στα γνώριμα λημέρια των συν-αισθημάτων...

Δυσκολεύομαι να προσδιορίσω τα λάθη και αυτό καθυστερεί την "λύση"...

Σαν μια μαθηματική εξίσωση... 

Την ξεκινάς και βλέπεις να προχωράει σαν να είναι σωστή... 

Σαν να' σαι σίγουρος πως θα καταλήξεις στο σωστό αποτέλεσμα... 

Και ξαφνικά ...

κάποιος σου μαρτυράει το αποτέλεσμα...

και βλέπεις πως δεν είναι ίδιο με το δικό σου...

Πού έκανες λάθος; 

Σε ποιο σημείο; 

Ποιό αποτέλεσμα στο μεσοδιάστημα σε παρέσυρε; 

Ποιά κίνηση;

Ξεκινάς από την αρχή και προσπαθείς να βρεις το λάθος... 

Δύσκολο ...

αλλά όχι ακατόρθωτο...

Μα ο καιρός περνάει...

Κουράστηκα... 

Το μυαλό κουβάρι για να το ζορίσω... 

Και τότε κάποιος έρχεται και σου λέει: μη βιάζεσαι... 

κάνε υπομονή...

άσε λίγο να κυλήσει ο καιρός...

ν' αδειάσει το κεφάλι και να δεις πιο καθαρά...

Και αφήνεις... 

Κι ο καιρός κυλάει...

Και άλλες σκέψεις καινούριες... 

και ξεχνάς να ψάξεις πάλι...

Και θολώνεις κι άλλο... 

και αρχίζεις και λες ψέματα... 

Στον εαυτό σου ...

και στους άλλους... 

Για να βρεις μέσ απ' το ψέμα την αλήθεια ...

μάλλον αυτή... 

είναι η λύση όλων των εξισώσεων........

...............................................................................................................................................................

Κάπου υπάρχεις...

Δεν ξέρω πόσο χώρο καταλαμβάνεις ...

μα... υπάρχεις...

Σαν κάποιος που αφήνει μια ιστορία στην πόρτα μου και φεύγει...

Και γω ...

έχω να επιλέξω αν θα την πλάσω...

αν θα την κατανοήσω ή αν θα τη βάλω στο συρτάρι...

Δεν ξέρεις να μοιράζεσαι τις ιστορίες σου... 

Μόνο τις εναποθέτεις στον καιρό και αφήνεις τον άλλον να διαλέξει για σένα...

Μα εγώ τώρα διαλέγω να ασφαλίσω την πόρτα της καρδιάς...

Μια και καιρό είχα να νιώσω τι σημαίνει να ζεις χωρίς δανεικά δεκανίκια...

Να ζεις ...

σαν να έχεις τακιμιάσει με τον εαυτό σου...

τον χώρο και το χρόνο...

Και είναι ωραία...

Γιατί έτσι ο φόβος της επιλογής σκορπάει σαν μηδαμινή σκόνη στους αιθέρες...

Και το άγνωστο...

γίνεται φίλος σου...

Κάθε βράδυ που γυρνάω στο σπίτι μου... κλείνω την πόρτα πίσω μου και νιώθω τη στιγμή να μ' επαναφέρει στο παρόν...

Τόσο έντονα...

που ακόμα κι αν τρεκλίζω απ' το μεθύσι... 

αμέσως συνέρχομαι...

Κάθε νύχτα...

που ξαπλώνω στο κρεβάτι μόνος... ξυπνάω το άλλο πρωί πιο δυνατος...

Ο μόνος φόβος τώρα...

μήπως και δεν αντέξω να μοιραστώ ξανά τα ίδια σεντόνια...

Γιατί όταν κατακτάς τη γνώση της μοναξιάς...

η οποιαδήποτε δέσμευση σου φαίνεται βάρος στους ώμους...

Εγώ εκεί...

θέλω φτερά...

Κι αν τύχει και με φλερτάρει ο έρωτας με σάρκα και οστά...

μ' αυτά θέλω να τον σκεπάσω τρυφερά...

πλάι μου...

Κι όταν τ' ανοίγω διάπλατα... 

να θέλει να μείνει εκεί........

 

 

 

......................................................................................................................................................................

                    Δυό μάτια καθαρά...

Κοιτάζω...

(Ω! Πόσα βλέπω!)

Στο πιό όμορφο "τίποτα"...

τα βλέφαρά σου γίνονται πυξίδα...

Στο ανοιγόκλεισμά τους...

ω...! Πόσα "τίποτα" μου χαρίστηκαν!

Στο πιό όμορφο "τίποτα"...

τ' ακροδάχτυλά σου μου έδειξαν το δρόμο...

...για έναν παράδεισο...

Παράδεισο απ' τους λίγους...

Απ' αυτούς που όταν κοιμάσαι εγώ ξαποσταίνω...

...Κι όταν ξυπνάς...

εγώ το μόνο που θέλω είναι να συνεχίζω...

Απλώς...

να συνεχίζω...

Στο πιό όμορφο "τίποτα"...

η φωνή σου άηχη έφτανε στ' αφτιά μου...

και μίλαγε κατευθείαν...

σε κάθε χτύπο της καρδιάς...

...ρυθμός από τους λίγους...

Απ' αυτούς που σε παν...

...και σε φέρνουν...

Που σε κάνουν να σηκώνεσαι και να χορεύεις...

χωρίς να μπορείς να αντισταθείς με τίποτα...

...στο "τίποτα"...

Ρυθμός εθιστικός...

που οι λέξεις δεν χωράνε για άλλη μια φορά...

...πουθενά...

Μάλλον...όχι δε χωράνε...

δεν αρκούν...

Δεν αρκούν...

Δεν αρκούν οι λέξεις...

Δεν...ακούν...

Στο πιό όμορφο "τίποτα"...

ήρθε η στιγμή που έπρεπε να γυρίσω την πλάτη...

και να φύγω...

Έπρεπε...

Έπρεπε να γυρίσω την πλάτη...

Έπρεπε να φύγω...

Μα ένα χαμόγελο...

έμεινε να χαρίζεται...

σε όποιον τύχαινε και με κοίταζε...

όταν βγήκα στο δρόμο...

...στο δρόμο με τ'αμέτρητα πολύχρωμα φωτάκια...

Με τα μπαλόνια...

με τους μεγάλους και με τα παιδιά...

...που χαμογέλαγαν και γιόρταζαν κι αυτά...

το δικό τους πιό όμορφο "τίποτα"...

Σήμερα...

...σήμερα...

...σήμερα...

...σήμερα...

γιόρταζα και γω!!!!!