.............................................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Τελικά ...

το μυαλό λειτουργεί με πολύ παράξενους τρόπους... 

Κι όταν το κατακλύζει το συναίσθημα...

αντιδράς με συμπεριφορές απροσδόκητες...

τόσο που δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου...

Πόσο ανιδιοτελείς είμαστε στην πραγματικότητα; 

Πόσο μπορούμε όντως να βάλουμε τους άλλους πάνω από εμάς και τα θέλω μας; 

Μάλλον ...

έρχεται η ώρα που ανακαλύπτουμε μια πλευρά του εαυτού μας ...

αρκετά εγωιστική...

ώστε να μας οδηγεί στο να ακολουθήσουμε το θέλω μας ...

ακόμη κι αν αυτό συνεπάγεται να πληγωθεί κάποιος... 

Να γίνουμε άδικοι...

να ξεχάσουμε το "σωστό" και το τι "πρέπει" να πράξουμε...

να αφήσουμε να μας οδηγεί ένα κομμάτι μας...

που παλεύει έντονα να μείνει θαμμένο... 

Μάταια όμως...
Και ποιο είναι άραγε το χειρότερο; 

Να αφεθούμε στην επιθυμία μας χωρίς να αναλογιστούμε τις συνέπειες ,ή να την κρατήσουμε για εμάς,μέσα μας να τριγυρίζει ακατάπαυστα στο μυαλό μας, καταπιεσμένη

από το σωστό και το πρέπει που μπαίνει στη μέση όταν πρόκειται για κάποιον άλλο; 

Πόσο εγωιστική σκέψη... 

Μα πόσο...
Κι ακόμη κι αν καταφέρεις ...

να αφήσεις στην άκρη το κομμάτι αυτό που σε οδηγεί σε τύψεις για τις πράξεις σου ...

Τι γίνεται όταν δεν μπορείς να τις εξηγήσεις αυτές τις πράξεις ούτε καν στον εαυτό σου; 

Όταν δεν έχουν καμία λογική, καμία εξήγηση; Όταν αυτό που σε ωθεί σ' αυτή τη δύνη δεν μπορείς καν να καταλάβεις τι είναι; 

Πώς γίνεται ένα συναίσθημα, ή μάλλον πολλά συναισθήματα, να είναι τόσο δυνατά και έντονα όμως παράλληλα να μην μπορείς να βρεις τον λόγο που συμβαίνει αυτό; 

Όσο κι αν ψάξεις...

δεν υπάρχει απάντηση... 

Είτε ψάξεις με τη λογική...

είτε με την καρδιά... 

δεν υπάρχει ικανοποιητική αιτιολογία... 

Γίνεται άραγε αυτό; 

Ή απλώς, χωρίς καν να το συνειδητοποιείς, κοροϊδεύεις τον εαυτό σου;
Υπάρχουν μάλλον στιγμές ...

που τυφλώνεσαι ...

από την επιθυμία σου και την αφήνεις να σε κατευθύνει σε τέτοιο βαθμό...

που οποιοδήποτε "πρέπει" και οποιοδήποτε "γιατί" είναι σκέψεις περιττές... 

Εγωιστικό; 

Άδικο; 

Παράλογο; 

Έστω... 

Δεν μπορώ να μετανιώσω... 

Δεν με αφήνει η καρδιά και η ψυχή μου να το κάνω... 

Για κανένα "πρέπει" ...

για κανένα "γιατί"... 

Κάποιες στιγμές ...

δεν ανταλάσσονται ...

δεν μετριούνται με κανένα από τα δύο.....

........................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Κλείνω τα μάτια... 

Παράλληλα...

κλίνω κι ένα ρήμα...

Σε όλους τους χρόνους... 

Σε όλες τις εγκλίσεις... 

Στο απαρέμφατο ...

σκοντάφτει λίγο η ροή ...

και τούτο...

γιατί αίρεται το απρόσωπο του πράγματος... 

Μη με ρωτάς ποιο... 

Δε θα σου πω...
Σφίγγω τα χέρια... 

Πρώτα...

Μετά τα δόντια... 

Είναι τελετουργική αφύπνιση αυτό... Λίγο πριν η μνήμη βάλλει το δικό της χέρι ...

στην κατσαρόλα του μυαλού ...

και πριν οι μνήμες-κρεμμυδότσουφλα στροβιλιστούν στο διάκενο του απαγορευμένου... 

Λίγο μετά ...

μου κάνουν ένα δώρο... 

Μη με ρωτάς τι... 

Δε θα σου πω...
Τεντώνω τα αυτιά μου... 

Με πονούσαν από χθες... 

Κυματιστές ορδές χαχανητών...

λυγμών...

δακτυλογραφημένων καημών...

ταξιδεύουν γύρω μου...

μπρος και πίσω... 

Με έναν...

όμως...

προορισμό... 

Μη με ρωτάς πού...

Δε θα σου πω...
Στις παρειές γράφεται η λέξη αμήν... 

Εις διπλούν... 

Μόνο ένα μικρό υστερόγραφο ...

στο άκρο των χειλιών αλλά αρκετά μελανό...

ώστε να πικρίζει η όψη...

κατρακυλά σα μαύρο μέλι: 

δήθεν... 

Μη με ρωτάς γιατί... 

Δε θα σου πω...

Ένα μόνο θα σου πω τραγουδιστά:

 

Γύρω-γύρω όλοι...

στη μέση η στιγμή...

γύρω-γύρω όλοι...

στη μέση η σιωπή...

γύρω-γύρω όλοι...

στη μέση όλα ...

και τίποτα.......

 

 

 

.............................................................................................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

Τα χείλια χαιδεύουν το ενα το άλλο ...
η γλώσσα γλιστράει ανάμεσα ...
το πάθος ξεχειλίζει ...
απο τους πόρους του κορμίου...
με την φωτία δεν παίζουν ...
μα το πάθος σε αλάζει ...
τα ενστικτα ξυπνούν ...
σαν ναρκωτικό ζήτας την απάφη με το δέρμα...
ανεπνευσε αν τ θέλεις...
μα την ανπνοη σου ρίξε στο κορμί μου...
καψε με ...
αντέχω.....
παλομαι και φλέγομαι ...
είμαι ανίκανος να αντιστάθω...

Σαν το χορό....
τα σώματα ερχονται κόντα...
συγχρονιζονται ...
σε ενα τελείο βηματισμό...
εκείνη τον οδήγει ...
του δίνει την ''πνοή''...
Σαν φίδια γλιστράν ...
πανω στα σώματα ...
ιδρωτας ...
πάθος ...
ενταση...
Σαν εραστες ...
η μουσικη δίνει ρυθμό...

Τα σώματα χωρις βούληση ακολούθουν....

Το τέλειο τάνγκο...
Δένοντας τα μάτια ...

στο έξω τον οδηγεί ...

τον κάνει να την αισθάνεται αρχήγο...αφήνοντας ...

το πιο τέλειο ουρλιαχτό ...

να ξεφύγει απο μέσα τους...
δίνουν στην μελωδια εναν παθιασμενο κόκκινο τόνο...
Το πάθος ...

είναι σαν το κρασί ...

που ξεφευγει απο την άκρη των χειλίων...
ηδονικά ...

κυλάει πάνω σου ...

σε αντριχιάζει ...

και όταν δοκίμαζεις να το γευτεις ...

σε μεθα...
σε κάνει να εθίζεσε...

να παρακάλας να πιεις κι αλλό πάθος...

να κυλήσει κι αλλο κρασί ...

στα χείλια σου...
λαίμαργα ρουφας ...

κάθε σταγόνα πάθους που υπάρχει ...

μέσα στο κόκκινο κρασι...
μεσα σου...
στο κοκκινο και ζεστό κορμί σου...

το κρασί ...

κυλαει στα χείλη μας και νοιοθουμε μέθη...
ζαλίσζομαστε ...

γινομαστε αχόρταγοι................

......................................................................................................................................................................................

Πύρινο βλέμμα κι αχόρταγη αγκαλιά...
αδηφάγος ο πόθος ...

η επιθυμία ξέχειλη...
συναισθήματα γνώριμα...

οικεία μυρωδιά...
άγγιγμα γνωστό...

χάδι αγαπημένο...
στιγμές που νοσταλγήθηκαν...
σκηνές που ζωντάνεψαν ξανά...
ανάσες που φέρνουν θύμισες και κορμιά ...

που αναγνωρίζουν την ένωση...
Πρόσκληση αφήνω ...

στα πόδια σου εμπρός...
κάλεσμα στων ματιών σου το άπειρο...
και στου νου σου το απέραντο...
Έλα και κλείσε με μέσα σου...
να οχυρωθώ στην ύπαρξη σου...
Γίνε κάστρο απόρθητο...
ηθελημένα να χαθώ ...

στη φυλακή σου...
Έλα και πάρε με μακριά...
καμία να μη με έχει...
οδήγησε με στα κρυφά...
καμία να μη με βρίσκει...
Κι όπως το χέρι άπλωσες...
δίπλα σου να βρεθώ...
μέσα σου ν' αποτραβηχτώ και στο πλευρό σου να ξημερωθώ...
έλαβε τέλος το όνειρο...
και βρέθηκα τρομαγμένος
να κοιτώ το κενό...
και να αντικρίζω το βλέμμα σου..........

.......................................................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

ειπα να βγω ...

να ριξω μια ματια ...

στον κοσμο ...

χωρις εσενα να περνας απο το μυαλο μου...
κι ενιωσα ...

ενα κενο ...

ενα μονοπατι...
χωρις να ξερω που παω...
κι ομως ησουν εκει...

με περιμενες....
μου εδωσες το χερι...

με κρατησες...
και μ'ειπες...

εδω ειμαι ...

ΓΙΑ ΣΕΝΑ ...

μη με ξεχνας ...

ΣΕ ΘΕΛΩ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ...
μην κουραστεις να μ αγαπας...
οσο και να θελω να σου πω ποσο σαγαπω δεν μπορω...
ΑΓΑΠΑΜΕ ΑΝ ΤΟΛΜΑΣ...
αν μπορεις να αντεξεις αυτα που σου λεει η καρδια σου...

τα θελω σου...
αν αντεχεις μακρυα μου...
αν μπορεις να δεχθεις οτι νιωθεις,,,
εστω και το ελαχιστο που μπορεις να δωσεις...
οσο και να το πολεμας ...

εγω θα ειμαι μεσα σου...
εγω θα υπαρχω στην καρδια σου...

στην ψυχη σου..
ΜΟΝΟ ΕΓΩ...
δεν πιστευα ποτε οτι θα κυριαρχησεις μεσα μου...

κι ομως...
ενιωσα την ψυχη σου... 

ΤΗΝ ΛΑΤΡΕΨΑ...
ενιωσα τον χτυπο της ΚΑΡΔΙΑΣ ΣΟΥ...
περασε ο ρυθμος της ΜΕΣΑ ΜΟΥ...
και ετσι ξεκινησε μια αγαπη...
δυνατη και δεμενη ...

οπως η στερια με τη θαλασσα...
σε εβαλα εκει που ανηκεις...
ΕΛΠΙΔΕΣ ...

για ενα ομορφο υπογειο ΟΥΡΑΝΟΟ ...
ΤΥΧΑΙΑ... 

ΑΠΡΟΣΜΕΝΑ ...

ηρθες...
ενιωσες τα ΠΑΝΤΑ...
και μπορεσες να μαθεις ποσο σε χρειαζομαι στη ζωη μου.......................

 

 

 

............................................................................................................................................................................................................................................

αρμενίζουν οι λέξεις σου απόψε...

ξεπροβάλλουν με κόκκινα πανιά...

μέσα στην ομίχλη του αδύνατου...

ναυαγούν ...

στα αβαθή των στιγμών ...

επιπλέουν οι λέξεις σου απόψε...

στα λιμνάζοντα φώτα της πόλης...

πολύχρωμα νούφαρα της προσμονής...

με το τελικό τους μωβ φωταγωγημένο...

ανεμίζουν οι λέξεις σου απόψε...

λάβαρα κουρελιασμένα...

από τα μποφόρ της αγωνίας...

θηράματα που αντιστέκονται...

στα γαμψά νύχια της σιωπής...

κι ύστερα ...

πέφτουν...

κουρελάκια του ουρανού...

αγκαλιάζουν στοργικά ...

τους ώμους μου...

φωσφορίζουν επικίνδυνα...

οι λέξεις σου ...

απόψε...

εμπρηστές των βλεφάρων...

με την πανοπλία του διφορούμενου...

στις τάφρους των δακρύων...

μισοκρύβονται ...

ύστερα συλλαβιστά...

περνούν το τούνελ της ματιάς...

και πέφτουν σφαίρες στην ανάσα μου...

οι λέξεις σου απόψε...

θρυμματίζουν το εφήμερο...

μόνο στα σφιγμένα χείλη σου...

αιώνια...

θα αιμορραγεί...

το ρόδι των θαυμάτων...

το κάθε σπειρί του που δεν μπόρεσε...

                  την έκρηξη να αξιωθεί.............

............................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Είχαν κοινή καταγωγή...

τον ίδιο κωδικό αριθμό στη δημιουργία του κόσμου... 

Κωδικό για το πνεύμα και το σώμα... κωδικό για την ψυχή... 

Που ρέουν... 

μεταβάλλονται και εξελίσσονται...  παίρνουν χίλιες δυο μορφές... 

μα παραμένουν πάντα ίδια στην ουσία τους... 

Αρσενικό και θηλυκό... 

άνδρας και γυναίκα... 

κόκκινο και κόκκινο...

κόκκινο ...

όπως το κόκκινο της μεγάλης έκρηξης... στον πυρήνα του σύμπαντος δισεκατομμύρια χρόνια πριν... 

Και τίποτα άλλο... 

Τα δύο σε ένα... 

πλασμένα από το ένα... 

ταγμένα να γίνουν και πάλι ένα... 

Ίσως φωτεινές ακτίνες του ίδιου ήλιου στο διάστημα...

δροσερό νερό από την ίδια βουνοκορφή στο ποτάμι...

φύλλα του ίδιου ανθισμένου δέντρου στις κοιλάδες του πλανήτη... Πολύχρωμα ψάρια στον ίδιο ωκεανό... εξωτικά πουλιά στο ίδιο δάσος των τροπικών...

λευκές αρκούδες με το ίδιο χνώτο στην παγωμένη ερημιά των πόλων... πρωτόγονοι άνθρωποι στο βάθος της ίδιας σκοτεινής σπηλιάς.......

 

Σ' έχω βράδια ατενίσει,
αψεγάδιαστη κι απρόσιτη φύση...
Δεν σου πρέπουν λόγια της γης,
ήσουν σ' όλα τόσο ασταθής.
Ήταν που είχες κομμάτι ουρανού,
ασπίδα θανάτου σε βόλι αετού.
Ό,τι σ' εγκλώβιζε με μένα να δεθείς
το απαρνήθηκες ευθύς εξαρχής.
Μα μες στου ύπνου σου τη μαύρη ομίχλη,
άνεμο ονείρων η πνοή μου ρίχνει
παραπέτασμα στο θολό σκηνικό,
κι ονειρεύομαι πως αρχίζω να ζω.
Διαύγειας όραμα σου ρίχνω στα μάτια,
καρδιά μου χώρεσες στα τόσα σκοτάδια...
Ορκίσου μου πως δε θα 'ρθει το φως,
τυλιγμένη, κουρνιάζω εντός...
μια κραυγή μόνο μου αποσπά
της ύπαρξης την προσοχή
και στο αδιέξοδο μπροστά
η ψυχή μου λιποτακτεί....
Μες του ονείρου σου τον ίσκιο
έχω αφήσει υγρό μου ίχνος
αν το ακολουθήσεις ως την αυγή
μπρος στο κελί μου, μεγάλη διαδρομή,
θα 'χω απλώσει ικεσίας ποτάμι
σε θάλασσας άγιας σου χτίζω λιμάνι...
Μόνο αν του ύπνου σου η φυγή
σε οδηγήσει στη δική μου διαδρομή...

Κάκια Παυλίδου
Από τη συλλογή Σταγόνες Συναισθημάτων 

 

Το blog της Κάκιας http://pavlidoykakia.blogspot.com/

..........................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Πύρινο βλέμμα κι αχόρταγη αγκαλιά...
αδηφάγος ο πόθος κι η επιθυμία ξέχειλη...
συναισθήματα γνώριμα...

οικεία μυρωδιά...
άγγιγμα γνωστό...

χάδι αγαπημένο...
στιγμές που νοσταλγήθηκαν...
σκηνές που ζωντάνεψαν ξανά...
ανάσες που φέρνουν θύμισες...

κορμιά που αναγνωρίζουν την ένωση...
Πρόσκληση αφήνω ...

στα πόδια σου εμπρός...
κάλεσμα στων ματιών σου ...

το άπειρο...
και στου νου σου το απέραντο...

Έλα και κλείσε με μέσα σου...
να οχυρωθώ στην ύπαρξη σου...
Γίνε κάστρο απόρθητο...
ηθελημένα να χαθώ στη φυλακή σου...
Έλα και πάρε με μακριά...
καμία να μη με έχει...
οδήγησε με ...

στα κρυφά...
καμία να μη με βρίσκει...

Κι όπως το χέρι άπλωσες...
δίπλα σου να βρεθώ...
μέσα σου ν' αποτραβηχτώ...
και στο πλευρό σου να ξημερωθώ...
έλαβε τέλος το όνειρο...
και βρέθηκα τρομαγμένος...
να κοιτώ ...

το κενό...
και να αντικρίζω το βλέμμα σου.......