Το μερτικό μου

Το μερτικό μου

Ξεχνάω...
ξεχνάω ονόματα..τόπους.. ημερομηνίες
κοιτάζω στον καθρέφτη
κάποια γκρίζα
κανα δυό ρυτίδες
κι αναρωτιέμαι
γερνάω ;
Στα μάτια μπλέκουν θύμισες
τόσες πατρίδες..τόσες πόλεις ..τόσες εικόνες...
άλλες εποχές
άλλες ημέρες
Μισώ τη σχετικότητα
τις σκόνες του πάθους
τα τρύπια ρούχα
τα λυγισμένα σώματα
την άνωση
τη μετέωρη θάλασσα
τα ναυάγια
τα δρομολόγια της ψυχής
τα νήπια όνειρα
τα πένθιμα εμβατήρια
το μαύρο
το γκρι
τους νοσταλγούς της ομορφιάς
την εκδίκηση του χρόνου
τα απουσιολόγια
το μερτικό μου....

 

 Αναρτήθηκε από Δέσποινα Γιαννάκου

 http://despinagian52.blogspot.gr/

..................................................................................................................................................................................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Με αφορμή μία συζήτηση που είχα τις προάλλες...

αναρωτιόμουν ...

γιατί πολλές φορές οι άνθρωποι...

ακόμα κι όταν έχουν ξεκαθαρίσει τα συναισθήματά τους...

κάνουν λάθη...

Αντί να εκδηλώσουν αυτό που νιώθουν πραγματικά (ή έστω να το αναζητήσουν)...

δημιουργούν σχέσεις που θα τους οδηγήσουν στο πουθενά...

αφήνουν τον άλλον με ψεύτικες ελπίδες...

που στο τέλος ...

μόνο άσχημο τέλος μπορούν να φέρουν και στους δύο...

Η πρώτη απάντηση που μου ήρθε ήταν ...

"για να καλύψουν την μοναξιά τους"...

Ο συνομιλητής μου δεν συμφώνησε με αυτό... "Μα όλοι μας...

όσο και να μη το παραδεχόμαστε...

έχουμε τουλάχιστον κάποιους ανθρώπους να νοιάζονται για μας... 

Ποτέ δεν είμαστε στα αλήθεια μόνοι"... 

Η αλήθεια είναι πως...

παρόλο που κατακρίνω τέτοιες συμπεριφορές... κατανοώ γιατί γίνονται... 

Έχω κάνει τέτοια λάθη ...

(και μάλλον θα κάνω ξανα)...
Γιατί όσους φίλους και να έχεις...

όσους ανθρώπους γύρω σου που να νοιάζονται για σένα...

ή όση αισιοδοξία και να σε διακατέχει...

στο τέλος της ημέρας είναι αδύνατο να μη νιώσεις ότι θέλεις περισσότερα...

Είναι αδύνατο να μη νιώσεις ότι είσαι μόνος...

και δε μπορεί κανένας να σε σώσει απ'τις ίδιες σου τις σκέψεις...
Για μένα...

αυτό είναι ένα απ'τα χειρότερα συναισθήματα...

μία απ'τις μεγαλύτερες μάστιγες στην σημερινή εποχή: 

το να μην είσαι σίγουρος για τους άλλους...

ή ακόμα χειρότερα για τον εαυτό σου...

Το να περικλύζεσαι από πολλούς ανθρώπους και πάλι να νιώθεις μόνος.....

 

 

 

....................................................................................................................................................................................

Ολόγιομο φεγγάρι ...

στο απλωμένο άπειρο... 

να σπέρνει συναισθήματα και να θερίζει μνήμες...

μνήμες όμορφες... 

μνήμες αθώες... 

μνήμες που πονάνε... 

μνήμες που σ’ οδηγούν πίσω στο χρόνο… Και ξάφνου ... 

γίνεσαι ταξιδιώτης ονείρων ... 

καθώς σε τύλιξε με το φως του... 

φως δανεικό αλλά τόσο υπέροχο... 

τόσο γλυκό...

Είναι αυτό που θέλεις... 

είναι αυτό που δεν έχεις ... 

κι είναι αυτό που δε θα έχεις ποτέ...

Αλλά όταν ταξιδεύεις ως λαθρεπιβάτης σ’ όνειρα... 

όλα σου ανήκουν... 

τείχη γκρεμίζονται... 

κλειδαριές θρυμματίζονται... 

θύρες αιώνια σφαλισμένες ανοίγονται... 

ορθάνοιχτα και δε θα κλείσουν ποτέ... 

ποτέ όσο διαρκεί το φως ... 

που ακατάπαυστα σε λούζει ... 

από αυτό το ουράνιο σώμα ... 

που σε κοιτάει τόσο προσεχτικά εσένα ... 

και μόνο εσένα…
θα σβήσουν αμέσως μετά ... 

τα όνειρα ... 

αλλά λίγο σε νοιάζει... 

η στιγμή που βιώνεις είναι αθάνατη και κανείς δε θα σου την πάρει.......

.................................................................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

Άγγιξέ με...
Χάσε το μυαλό σου ...

εκεί που έχασα το δικό μου...

πλέξε τα όνειρά σου ...

με εκείνα που μοιάζουν δικά σου μα που είναι δικά μου ...

κι ας μην είναι κανενός... 

Τα ορφανά και σπασμένα όνειρα ανήκουν σ' όλους...

καθένας δικαιούται το κομμάτι που του ταιριάζει...

που νομίζει ότι του ταιριάζει...
Ψάχνοντας σ' ατέρμονα μονοπάτια...

ακολουθώντας κίβδηλα όνειρα...

αγγίζοντας ξεφτισμένες στιγμές...
Απολεσθέντα όνειρα και ρωγμές στο χρόνο... 

Πού είναι όλα όσα σε καθήλωσαν και σ' έσερναν σ' ένα άρμα που ξέφρενα ορμούσε ...

παρασύροντας κάθε άσχημο στη διάβα του...
Αγγίγματα χωρίς επαφή...

επαφή χωρίς άγγιγμα ψυχής... 

Ποιο βαραίνει άραγε περισσότερο στη ζυγαριά της ψυχής σου ή της συνείδησής σου...
Μπες...
Κινήσεις με πάθος ...

που ντύνουν τον έρωτα και περιγράφουν την αγάπη... 

Μένοντας μόνη η αγάπη απλά περιγράφει το στατικό και την απώλεια των πρώτων... 

Δε θα φύγει ποτέ η αγάπη...

μα ορφανή χωρίς πάθος κι έρωτα απλά θα γυροφέρνει αέναα και θα φυτοζωεί...
Τι είσαι τελικά... 

Αν όχι όλα όσα ορίζουν οι αισθήσεις και η ζωή...

μια πρόταση χωρίς σημεία στίξης που θα διαβαστεί κι αντίστροφα... 

Ένας σπασμένος κρίκος...

αδύναμος...

που δεν άντεξε στην πίεση ανάμεσα στα πρέπει και στα θέλω... 

ένα ξωτικό που βρίσκεται πάντα εκεί...

κοντά στην πηγή των αισθήσεων...
Ξωτικά... 

Αιθέριες υπάρξεις...

δημιουργήματα της φαντασίας μας...

αναλλοίωτες μορφές που περιγράφουν τα όσα θα θέλαμε να αγγίξουμε...

τα όσα μας κατατρέχουν και στα σύννεφα μας οδηγούν...
Σύννεφα... 

Ορίζουν συναισθήματα...

κατευθύνουν τα όσα νιώθεις...

κρύβουν τα όσα αισθάνεσαι...

διώχνουν τα όσα θέλεις...

κρύβουν το φως μαζί και την ίδια σου την ψυχή...
Φως... 

Ναι...

ξημερώνει και πάλι...

αχνοφαίνεται μια ηλιαχτίδα που τρεμοπαίζει στον ορίζοντα...

κι ό,τι έρχεται φέρνει κι άλλα μαζί του ...

που θα γεμίσουν τα όσα μείναν άδεια... 

κι ό,τι φεύγει απλά αφήνει στίγματα στα τοιχώματα της ψυχής σου...

σαν έπιπλο που τραβήχτηκε κι άφησε μια γραμμή στον τοίχο που ακουμπούσε......

 

 

 

.......................................................................................................................................................................................................................................

Πόσα γίνονται γύρω μας και θα θέλαμε να είναι αλλιώς... 

Πόσα θεωρούμε ότι μας αξίζουν και δε θα τα γευτούμε ποτέ... 

Μένουμε στη σκληρή κρούστα...

δαγκώνουμε τον πάγο...

σταματάμε στον τοίχο μπροστά μας που ορθώνεται τείχος... 

Τείχος πανύψηλο...

θεόρατο...

απρόσιτο...

συμπαγής φυσική πέτρα...

χωρίς κάποια είσοδο...

χωρίς κάποιο σημείο χαλαρό ανάμεσα στους αρμούς ώστε να μπορείς να εισέλθεις... 

Κι ο πολιορκητικός κριός άχρηστος...

στο τείχος ρήγμα δε θα επέλθει όσο κι αν προσπαθείς…
…εκτός αν…
Πότε είπες τελευταία φορά "σ' αγαπώ"?
Ό χι μηχανικά...

όχι επειδή πρέπει να ακουστεί...

ή απλά επειδή πρέπει να ειπωθεί ...

ή επειδή κατάντησε μια λέξη καραμέλα ...

μέσα σε μία σχέση ανόμοιων μα τόσο όμοιων όντων...
Πότε ένιωσες ...την αύρα γύρω σου να ηλεκτρίζεται μέσα σ’ ένα αντίστοιχο πεδίο ενός άλλου πλάσματος και το αποτέλεσμα να σε τυλίγει με χρώματα...εικόνες... αρώματα...και μύρια συναισθήματα που δεν ήξερες καν ότι τα είχες? 

Να ανεχτείς στο ίδιο τετραγωνικό που σ' αναλογεί μια δεύτερη ψυχή να σε στοιχειώσει? 

Εκεί...

για πάντα...

κι ας μην το πίστεψε ποτέ...
Τ ι είναι η αγάπη...ξέρεις? 

Αφοσίωση...στοργή...ψυχικός δεσμός...αντικείμενο συμπάθειας...σκεύος ηδονής... αοριστολογίες φαντασιόπληκτου?
Αγάπη είναι ...

να δέχεσαι αδιαμαρτύρητα...

να δίνεις όσα έχεις και τίποτα να μην κρατάς...

να δέχεσαι αιμόφυρτο σ' αρένες να σε σέρνουν...

ξέροντας ότι ό,τι είχες απλά σε άλλον θα δοθούν...

κι εκείνος ή εκείνη τρόπαιο θα στήσουν αφού το σκηνικό με τα δικά τους συμπληρώνουν...

το σύνολο ως δικό τους θα διαφεντεύουν...

ζώντας απ’ αυτό...

ζώντας μ’ αυτό...

ζώντας γι’ αυτό…
Κι ο έρωτας?
Τ οξεύει αόριστα κι όποιον πάρει ο Χάρος...

Σε άλλους εξοστρακίζονται τα βέλη...

ούτε που ξύνουν την πανοπλία τους...

Άλλους τους καρφώνει και τους μεταμορφώνει ...

αφήνοντας πληγές δυσβάσταχτες ...

που δε θα κλείσουν ποτέ... 

Αλάτι στην πληγή ...

τα πάντα γύρω τους…
Αισθήματα που παραγκωνίζονται και λόγια που σταχυολογούνται…
Πότε είπες τελευταία φορά "σ' αγαπώ"?????