...........................................................................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Για πάντα...
Αδαής και άσχετος ...
εκτός χώρου...
δεν μούλαχε ...
ούτε σαν κομπάρσος να λάβω μέρος  σ' αυτό το δραματικό έργο  που παίζεται στον πλανήτη μας...
Παραμένω θεατής και προσεγγίζω την ΕΞΑΡΤΗΣΗ
με δέος... !!!

Ύστερα από τόσα χρόνια  στης ζωής τ΄ αλισβερίσι...
συνειδητοποίησα...
το ατομο...
ότι είμαι « εξαρτημένος»...
Η δόση μου δεν αγοράζεται...
δεν νοθεύεται...
Τιμή δεν έχει...
Είναι πανίσχυρη...
αδυσώπητη ...
αμείλικτη δύναμη ...
που με παίρνει και με δίνει ...
απο τον παράδεισο στη κόλαση ...
και τάνα πάλι...
Μου την προμηθεύει το ...
 «Κάρμα μου»
Γελάει ;
Λογίζεται σωστά;
εκπέμπει ηρεμία ;
γλύκα;
ευχαρίστηση;
σταθερότητα κ' ισορροπία;
μου τα λέει όλα με μια λοξή ματιά και διαβάζει στο φτερό την δική μου;
Ε...
μου ανοίγει flash στον παράδεισο να πάω!!!
Ανακαλύπτω τότε την αξία της λεπτομέρειας ...
διαβάζω...
γράφω...
ονειρεύομαι...
ερωτεύομαι...
θέλω να ζήσω και μπορώ !!!
Κλαίει πονάει;
Θυμώνει;
δεν ξέρει τι θέλει και τι κάνει ;
ή τα πάντα γυρεύει;
απεγνωσμένα το δίκιο της ζητάει ;
Τότε βουλιάζω...
Πέτρα ακατέργαστη ...
στο λαιμό μου δεμένη ...
το συναίσθημα με πνίγει...
Ξυπόλητος ...
στην κόψη του ξυραφιού περπατάω και ματώνω...
Παραπαίω ...
ανάμεσα στο σωστό η λάθος ...
σε απόσταση αναπνοής...
Απεγνωσμένα διέξοδο απ' την κρίση ζητάω...
την απώλεια του ελέγχου φοβάμαι ...
φλερτάρω με τον θάνατο...
Μια δρασκελιά με σώνει να πιάσω την άκρη του σωστού χειρισμού κάθε
φορά απ΄ τ΄ αδιέξοδο με βγάζει...
«Ηθικόν δίδαγμα»
Εξάρτηση δεν είναι μόνο η άσπρη ...
Είναι η αλυσίδα που με δένει ...
με ό,τι πολύ αγαπάω ...
ότι βαθιά πονάω...
Το ζύγι που ζυγίζει και ισορροπεί ...
της Ζωής την ζυγαριά μου...
Και την δύναμη που βάζω ?
Ενα σκαλί κάτω απ' το Πάθος...
Γιατί η Αγάπη σε οποιαδήποτε μορφή της...
είναι ...

ΜΕΓΑ ΠΑΘΟΣ.....!!!

.....................................................................................................................................................................................................................................................







Μια μελωδία... αυτήν μόνο ακούω όπου κι αν βρίσκομαι... 
Οι λέξεις αντικαθιστώνται με νότες...
Άλλοτε σε πλήρη αρμονία...
άλλοτε ανακατεμένες και κρυμμένες σε συζεύξεις... 
και άλλοτε σκόρπιες...
που με προκαλούν να τις βάλω εγώ ο ίδιος σε σειρά...
Νότες... δεν είναι εφτάψυχες αλλά αιώνιες...
αδύναμες να αποδώσουν μόνες τους την ομορφιά μιας μελωδίας... Στιγμές...
δεν κρατάνε για πολύ ...
μα οι αναμνήσεις τους μένουν χαραγμένες ...
για όσο το θελήσουμε...
ανήμπορες να δείξουν την ευτυχία ή την δυστυχία της ζωής...
Έτσι λοιπόν... χρωματίζω τις στιγμές μου με νότες ...
Και η ζωή αποκτά την δική της μουσική...
Χωρίς τους ίδιους τόνους και χωρίς τους ίδιους σκοπούς...
Μην περιμένεις η μελωδία να έχει τον ίδιο ρυθμό...
Οι στιγμές διαφέρουν...
χαρίζοντας έτσι ένα τόνο μυστήριο στην μουσική μου...
Αν έμεναν ίδιες τότε αυτή η τελειότητα θα ήταν και η αυτοκαταστροφή μου...
Και δεν θα μπορούσα να εκτιμήσω τότε που θα αγγίζω ένα τόσο δα μικρό κομμάτι από την ευτυχία...
Καμιά μελωδία δεν είναι ίδια...
Ούτε καν όταν οι μελωδίες μας συναντιούνται...
Γιατί ο καθένας μας έχει διαλέξει...
ξεχωριστά...
την δική του συγχορδία...
Διαλέγεις?
Ναι...
ο καθένας είναι υπεύθυνος για την μουσική του... Ποτέ δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε κάποιον άλλον αν τυχόν φαλτσάρουμε ή όχι...
Ίσως όμως αυτό να σε νοιάζει? 
Αν φαλτσάρεις? Δεν έχει κανείς ...
δεν είναι ικανός να με κρίνει ούτε να με καθοδηγήσει...
Να με επηρεάσει...
ναι... 
Αλλά ο έλεγχος...
οι νότες και τα χρώματα είναι στα δικά μου χέρια...
Εγώ ξέρω καλύτερα την ταιριάζει στη ζωή μου... Είναι δική μου ζωή και μουσική!!! 
Μόνο έτσι το αποτέλεσμα θα δείχνει εμένα...
Καθόλου αντικειμενικά!!!
Γιατί εγώ χτίζω τις στιγμές μου...
εγώ τις μελοποιώ...
εγώ τις ξεχνάω και εγώ τις γκρεμίζω!!!
Να ξεχάσω...
μα όχι να τις διαγράψω!!!

..............................................................................................................................................................................................






Ειμαστε πολυ εθισμενοι ...
στο παρον...
προσπαθουμε ...
να κρατηθουμε απο πραγματα για να θυμομαστε οτι ειμαστε
ζωντανοι...
δημιουργουμε ενδιαφεροντα και χαρακτηρες για να
χαλαρωσουμε απο τη ζωη...
φοβομαστε να αναλαβουμε τη ζωη μας και την αναβαλουμε
για οταν θα χουμε χρονο...
ωρες ωρες θυμωνω...
θελω να φωναξω οτι ολοι μου φταινε ...
νιωθω ...
ολο το παραλογο που με αποτελει και σε αποτελει να με
στραγγαλιζει...
σα λαγος που τρεχει αναμεσα σε σφαιρες...
σαν πουτανα αναμεσα σε νταβατζηδες...
παιρνουμε πολυ σοβαρα εννοιες που εμεις φτιαξαμε ...
και δε δινουμε βαση σ'αυτες που προυπηρχαν...
υπαρχουν και θα υπαρχουν...
οι εννοιες ουτως η αλλως υπαρχουν...
τα αισθηματα του ανθρωπου δε σταματουν να ειναι τα ιδια...
αλλαζει ο τροπος που εκφραζονται και ο λογος που τα
γεννα...
Δε θα ανακαλυψω εγω την αμερικη...
ουτε μπορω να ακυρωσω την ιστορια...
οι ανθρωποι χρειαζονται μια βαση ...
να βασισουν τη βαση τους...
χρειαζονται συμπερασματα...
δεν μπορουν να δεχτουν ...
οτι το ενα συμπερασμα οδηγει στο αλλο...
απο τη μια μου φαινεται τοσο δελεαστικο να ριξω ολο το
φταιξιμο στους αλλους...
απο την αλλη...
εγω σε τι διαφερω?
και δε μιλαω για τα ηδη υπαρχοντα πλαισια...
ξερω οτι διαφερω στο οτι χαμογελαω....
στο οτι σκεφτομαι θετικα...
πρατω θετικα...
ακομα και η ευτυχια ειναι στρατηγικη...
ισως ο ανθρωπος να μην αντεχει την παραδοχη ...
οτι ολα ειναι στιγμιαια και ταυτοχρονα αιωνια...
οτι ο καθενας επηρεαζει τον αλλο ανεπανορθωτα ...
και για παντα...
ισως αυτο να μας κανει ανεξελεκτους...
μια αισθηση οτι καποιον πρεπει να εκδικηθεις...
αλλα δεν μπορω...
δεν μπορω να εκδικηθω κανεναν...
ακομα και η καλοσυνη μπορει να αποτελεσει ανασταλτικο
παραγοντα...
ισως ...
να παραεχουμε εμπιστοσυνη στον αμφιβληστροειδη μας....
δεν ξερω  ...
ΙΣΩΣ........