Πάλι σε όνειρο..
πάντα σε όνειρο ή το όνειρο μέσα μου;
Tα χέρια αλυσίδες..
Tυλίγουν σε σεντόνια τη μορφή σου..
Tα μάτια ερμητικά κλειστά..
Oι αισθήσεις οξυμμένες..
Σε κοιτώ στο ισχνό φως των κεριών..
Στα κορμιά που λιώνουν από πόθο...

Και εσύ...
Απλά χαμογελάς....!

Πόσο δυνατές πρέπει να 'ναι οι στιγμές
για να κρατήσουν μια ζωή...?
και ποιος τους δίνει δύναμη
αν όχι η αγάπη που τις γέννησε
αν όχι εγώ που την κρατώ αναμμένη φλόγα στην καρδιά μου...?
Πόσο δυνατές πρέπει να 'ναι οι στιγμές.....
Να συγχωρέσουν εκείνη που δεν είπε αντίο
Που δεν έδωσε το τελευταίο φιλί
και κυνηγά τώρα τα όνειρα να δώσει όσα δεν πρόλαβε...

Για πάντα...

Αδαής και άσχετος ...

εκτός χώρου...

δεν μούλαχε ...

ούτε σαν κομπάρσος να λάβω μέρος  σ' αυτό το 

δραματικό έργο  που παίζεται στον πλανήτη μας...

Παραμένω θεατής και προσεγγίζω την ΕΞΑΡΤΗΣΗ 

με 

δέος... !!!

Ύστερα από τόσα χρόνια  στης ζωής τ΄ αλισβερίσι...
συνειδητοποίησα...
το ατομο...
ότι είμαι « εξαρτημένος»...
Η δόση μου δεν αγοράζεται...
δεν νοθεύεται...
Τιμή δεν έχει...
Είναι πανίσχυρη...
αδυσώπητη ...
αμείλικτη δύναμη ...
που με παίρνει και με δίνει ...
απο τον παράδεισο στη κόλαση ...
και τάνα πάλι...
Μου την προμηθεύει το ...
 «Κάρμα μου»
Γελάει ;
Λογίζεται σωστά;
εκπέμπει ηρεμία ;
γλύκα;
ευχαρίστηση;
σταθερότητα κ' ισορροπία; 
μου τα λέει όλα με μια λοξή ματιά και διαβάζει στο φτερό την δική μου; 
Ε...
μου ανοίγει flash στον παράδεισο να πάω!!!
Ανακαλύπτω τότε την αξία της λεπτομέρειας ...
διαβάζω...
γράφω...
ονειρεύομαι...
ερωτεύομαι...
θέλω να ζήσω και μπορώ !!!
Κλαίει πονάει; 
Θυμώνει; 
δεν ξέρει τι θέλει και τι κάνει ; 
ή τα πάντα γυρεύει; 
απεγνωσμένα το δίκιο της ζητάει ; 
Τότε βουλιάζω...
Πέτρα ακατέργαστη ...
στο λαιμό μου δεμένη ...
το συναίσθημα με πνίγει...
Ξυπόλητος ...
στην κόψη του ξυραφιού περπατάω και ματώνω...
Παραπαίω ...
ανάμεσα στο σωστό η λάθος ...
σε απόσταση αναπνοής...
Απεγνωσμένα διέξοδο απ' την κρίση ζητάω...
την απώλεια του ελέγχου φοβάμαι ...
φλερτάρω με τον θάνατο...
Μια δρασκελιά με σώνει να πιάσω την άκρη του σωστού χειρισμού κάθε φορά απ΄ τ΄ αδιέξοδο με βγάζει...
«Ηθικόν δίδαγμα»
Εξάρτηση δεν είναι μόνο η άσπρη ...
Είναι η αλυσίδα που με δένει ...
με ό,τι πολύ αγαπάω ...
ότι βαθιά πονάω...
Το ζύγι που ζυγίζει και ισορροπεί ...
της Ζωής την ζυγαριά μου...
Και την δύναμη που βάζω ?
Ενα σκαλί κάτω απ' το Πάθος...
Γιατί η Αγάπη σε οποιαδήποτε μορφή της 
είναι .....
ΜΕΓΑ ΠΑΘΟΣ.....!!!

Καθώς έβλεπα μόνος την πανσέληνο και σε σκεφτόμουν... 
άρχιζα να σε βλέπω ...
σαν όνειρο ...
μπροστά μου ...
ένιωσα το άρωμα σου να γεμίζει τον χώρο και σκεφτόμουν με ποιόν τρόπο θα μπορούσα να σε ξεχάσω...
αφού δεν θέλεις να με θυμάσαι πια…
Πλύθηκα με το πιο καυτό νερό...
για να σε βγάλω από πάνω μου...
μέχρι που ένιωσα το δέρμα μου να καίγεται...
αλλά ...
δεν μπορούσα να ξεχάσω το άγγιγμά σου…
Άκουγα την αγαπημένη σου μουσική ...
ξανά και ξανά ...
μέχρι που έλιωσαν τα αυτιά μου… 
προσπαθώντας να σε ξεχάσω...
αλλά δεν μπορούσα να ξεχάσω την φωνή σου…
Είδα τις αγαπημένες σου ταινίες ...
την μία μετά την άλλη ...
μέχρι να δακρύσω με αίμα...
αλλά δεν μπορούσα να ξεχάσω την μορφή σου…
Ήπια τόσο αλκοόλ...
που με δίπλωσε μέσα στο έρημο δωμάτιο...
και όμως ...
δεν μπόρεσα να σταθώ όρθιος  μπροστά στα λόγια όλο μίσος που βγαίνουν στα μηνύματα σου…
Κόπηκα ...
με το πιο κοφτερό ξυράφι μέχρι να σε νιώσω στο αίμα μου...
αλλά δεν ήσουν εκεί…
Πέρασα με το μυαλό μου την γραμμή που χωρίζει την απόλαυση από τον πόνο...
την λογική από την τρέλα...
την ζωή από τον θάνατο...
και ούτε εκεί ήσουν…
Ξερίζωσα την καρδιά μου...
και την κράτησα μέχρι να σταματήσει να χτυπάει και συνεχίζω να μην σε βρίσκω!!!
Τώρα ...
περιμένω με το πιστόλι καρφωμένο στον κρόταφο ...
μήπως καταφέρω να βρω το θάρρος  να πατήσω την σκανδάλη…
Μήπως μπορέσω να σε ξεχάσω…
Αλλά δεν μπορώ…........

..............................................................................................................................................................................................................................................................................................

Ερεθισμένες απολήξεις νεύρων ...

που διακλαδωθήκαν στου έρωτα τους δρόμους...

τα δάχτυλα μου...

αγγίζουν το ρεύμα του κορμιού σου και μυρίζουν την κάψα του...

καθρεπτίζοντας επάνω τους το ανομολόγητο της ψυχής μου...

Ολόκληρες στιγμές μας δίνονται χάρισμα,στιγμές που κρέμονται απ’ τα χείλια μιας ματιάς ηδονής...

Μιας τρελής ματιάς πόθου...

Εκεί στο ανάμεσα τους είναι που με φιλάς κοιτώντας με και με λιώνεις...

Με κάνεις να μην θέλω να ανασάνω...

να μην βγάλω ούτε έναν μικρούλι ψίθυρο...

Αδιαμαρτύρητα με γυρνάς μέσα στην αγκαλιά σου με αυτά τα χέρια κλειδιά...

Που με ανοίγουν...

Που με παραδίδουν σε ό,τι ανεπίτρεπτες σκέψεις μπορεί ένας έρωτας να γεννά...

Που με βυθίζουν σε στρώματα σκληρά...

στύσεις μιας ζωής που πάλλετε...

Μιας φωνής που ακόμη τρεμοπαίζει σαν φλόγα μέσα στον λαιμό μου...

Σταγόνα νερού στην ερημιά η γλώσσα σου...

με ξεδιψά απ’ την προαιώνια δίψα των ανθρώπων για ολοκλήρωση...

Οργασμός φωνών και λέξεων...

Σαν κηλίδες που επιθυμούν να απλωθούνε...

Να καταλάβουν ό,τι χώρο τους αφαιρούμε στην καθημερινότητα που διανύουμε σιωπηλοί...

Μυρωδιές ...

ανάκατες με το σκοτάδι...

ένας συνδυασμός έκρηξης πάθους...

Βρίσκεις το μονοπάτι της ηδονής μου απλά μυρίζοντας το...

Σαν ιχνηλάτης ικανός να βρει την λεία που ίσως κάποτε σε μια άλλη ζωή του κλέψανε...

Που δική του όμως υποσχέθηκε ότι θα ξανακάνει...

Και την στιγμή που μέσα ο ένας στον άλλο βουτάμε...

τιναζόμαστε ψηλά ...

σαν θυσία στον θεό που τώρα προσκυνάμε...

Τον θεό του Έρωτα…........!!!

.................................................................................................................................................................................







Αδιαχείριστες καταστάσεις ψυχής ...
που δεν μπορεί να με κοιτάξει στα μάτια....
σταγόνες βροχής σ’ ένα πρόσωπο...
που δεν έχει πια δικό του, κανένα καθρέπτη...
Ίδιες λέξεις ...
εαναλαμβανόμενες και πλήρως συνεχόμενες...
που καταντάνε βαρετές...
λίγες...
μικρές και άκρως ψυχρές...
Όπως και τούτος ο Βαρδάρης...
Καθαρά όλα μέσα του....
Ποτισμένα μ’ ένα δάκρυ που χάνεται σιγά σιγά σε μια ζωή άλλη...
Χωρίς να αφοράς κανέναν πώς να βρεις αυτό που ίσως θες; 
Και ποια η σημασία πλέον, του να θέλεις κάτι; 
Κάποιον; 
Όλα τόσο σημαντικά, μέσα σε μια ασημαντότητα που δεν χωράς...
Που σε κάνει να ποθείς...
Να θέλεις...
Ε, και; 
Οξύμωρο σχήμα του χρόνου που έφυγε...
Στα χέρια σου έμεινε ό,τι ένιωσες...
Ποτέ δεν μεταφέρθηκε στην ανάσα κάποιου άλλου...
Κι ας πήγες κοντά...
Κι ας έβαψες ουρανούς με χρώματα...
Κι ας έντυσες τοίχους...
Κι ας έστρωνες δρόμους με το κορμί σου...
Δεν οδηγήθηκες πουθενά...
Σ’ ένα τίποτα καταδικάστηκες...
Κι όσο κι αν στάθηκες...
ποτέ δεν ήσουν εκεί που πίστευες...
Όχι γιατί δεν το έπραξες...
Όχι γιατί δεν το προσπάθησες...
Απλά γιατί κανένας δεν σε ήθελε εκεί...
Δεν αφορούσες...
Κι έτσι οι πράξεις έγιναν βρόγχος...
Και έτσι τα λόγια έγιναν λίμνες,που μέσα τους, σε ομόκεντρους κύκλους, πνίγηκες...
Έπεφταν τα λόγια και εσύ σε κάθε κύκλο τους...
πέθαινες...
λίγο λίγο...
Ώσπου ήρθε και η προδοσία των ελλειπτικών κύκλων ενός στόματος,..
που άρχισε να σιωπά...
Κι έφευγε ...
χωρίς εσύ να μπορείς να του δώσεις τίποτα πια...
Δίνεις τελικά όταν και ό,τι ο άλλος θέλει να πάρει...
Αν το μισό δεν είναι δίπλα σου και είναι απέναντι δεν μπορείς να το φτάσεις ...
όσα χιλιόμετρα κι αν περπατήσεις...
Όση ψυχή κι αν δαπανήσεις...
Κι όσα φεγγάρια κι αν δεις...
σε κανένα δεν θα υπάρχεις...
Στις ίδιες εικόνες πια δεν μπορείς να ζεις...
Χρόνια προθέσεις...
που όσο κι αν θέλησες δεν έγιναν θέσεις...
Μνήμες που στάζουν...
Ζωή που μπάζει....
Ψυχή που βουλιάζει...
Και μόνο τούτες οι λέξεις χτυπάνε το μυαλό μου...
Το παρελθόν τελικά δεν μπορείς να το κρατάς ζωντανό...
γιατί αν ζει αυτό...
εσύ πεθαίνεις καθημερινά μέσα του.........