.....τη ζωη δεν την περπατω μεσα από σοκάκια


χαράζω μια πορεία στο κύμα

κι ανοίγω πανι

κι οταν αγριεύει ο καιρος

κι η θάλασσα βγάζει αφρούς θυμωμένους

κι ο ουρανος απο μπλε γίνεται μαύρος

και φουσκώνει τα μάγουλα του ο Αίολος

και πάει να σκίσει τα πανια και να τσακίσει το κατάρτι

σφίγγω τη λαγουδέρα στο χέρι

και δένομαι στη πρυμνιά κουπαστη μη με πάρει ο θυμος της

και την κοιταζω στα μάτια

κι ας με χτυπάει με μανία σα να θέλει να μ εκδικηθει

κι ας μου ξεριζώνει το πετσι η αρμύρα

κι ας με γελουν τα βράχια έτσι που μάχομαι δεμένος στο καρυδότσουφλο

και πάω...

κοιτάζω που και που το ίχνος της πρύμνης

και πάω

κι όταν καταλαγιάσει ο θυμος της

κι απλώσει να ξεκουραστει..

και πρασινίζει στου ήλιου την αντανάκλαση

κοιτάζω στα νερα

και τη βλέπω

να γιατι κυνηγω τις θύελλες και τη θυμώνω...