.........................


Τοσο τρεξιμο,τοσες εννοιες,τοσα δρομολογια,τοση ρουτινα,τοσος ενθουσιασμος,τοσα σχεδια και ομως εσυ παρων-χωρις τη φυσικη σου παρουσια-και εγω παντα να γυριζω εδω εστω και για μια κουβεντα μετα απο μια κουραστικη μερα...που τα βλεφαρα κρατιουνται με δυσκολια πλεον ανοιχτα...


εψαχνα για κατι κειμενα και ξανα κατι τοσο "εσυ!!"μπροστα μου...

η αποψινη αφορμη για να περασω...

να λοιπον ενα- μαλλον- αποσπασμα απο τον ιωαννη τσιουρακη(ποιητη):



Ότι ζήσαμε βυθίζεται στην άκρη του χρόνου.

Μάτια παραδομένα στα δάκρυα, κινήσεις παγωμένες δίχως πνοή καμία.

«Κάποτε θα ζήσουμε με το χαμόγελο στα μάτια και την ελπίδα ποτισμένη στην ψυχή» είπες κι έκανες την ελπίδα ένα τρένο που ταξιδεύει δίχως επιβάτες και το χαμόγελο να μοιάζει ανάμνηση παιδική, ξεθωριασμένη από την βροχή και την πολυκαιρία.

Οι δρόμοι μοιάζουν ν' αποχαιρετούν την ύπαρξη μας.

Κλείνω σ' ένα τρένο μικρό κι εγώ τις αναμνήσεις, τις σπρώχνω για το μεγάλο τους ταξίδι.

Επιστρέφοντας θ' αντικρίσω τη σιωπή σου αγκιστρωμένη πάνω σε λέξεις, φωτογραφίες, στις ζάρες των τσακισμένων σεντονιών.

Δε θυμούμαι πότε πήρα να γράφω.

Ένα πρωί μονάχα, μετά την λειτουργία, αντίκρισα ένα άγγελο, έπεφτε κατακόρυφα από τον ουρανό.

Από τότε, πιστεύω στα θαύματα.

Και Τη μοναξιά..

εχω αδικο που στο αφηνω εδω?το δευτερο που σε εφερε ξανα "μπροστα μου" ακολουθει.......