.........................


Στα σημεία του ορίζοντα μιας ευκαιρίας αναζήτησα το χάδι.


Ένα κερί με άρωμα κανέλας μαράζωνε αργά αργά..

Στιγμές μετά το βαρύ πένθος άγγιξες την υπέρ-αίσθησή μου εσύ.
Σαν από χάσμα ουρανού έπεσες πλάι μου.
Το καρτέρι δεν άντεξε άλλο.
Όσα είχε ο ουρανός μαζέψει, ξέσπασαν σε μια καταιγίδα.
Απροσδόκητος ο ερχομός σου και σάστισα.
Γυμνος βγήκα έξω.
Ως το μεδούλι να βραχώ από τα φιλιά σου.
Μια Ενοχή, παλιά μου γνώριμη,
ομπρέλα πρόσφερε κι από συνήθεια την άρπαξα.
Βλέπεις πολλά τα χρόνια που είχε να πέσει βροχή στον τόπο μου.
Φωτιά και Λάβα με πλησίασαν και πιάσαμε κουβέντα.
Χρόνια φίλες μου κολλητές.
Ζήλεψαν δεν ήθελαν να με χάσουν.
Λυπήθηκα κι εγώ κι έπεσα πάνω τους.
Μια αγκαλιά γίναμε.
Εγώ, η Ενοχή μου, η Λάβα, η Φωτιά..
Δεν με πρόλαβε η μπόρα.
Εγώ μάλλον δεν τη πρόλαβα.
Κι εσύ έγινες σύννεφο γαλάζιο, ξεμάκρυνες.
Σαν από πυρετό καίγομαι απόψε.
Μα οι φίλες μου για ύπνο έπεσαν νωρίς.
Κρυφά θα σε καλέσω να ανταμώσουμε.
Ακούω τους κεραυνούς.
Πλησιάζεις.
Τα μάτια πλημμυρίζουν από υγρές, διάφανες στάλες, βουβές.
Έτσι παραπλανώ την ψυχή μου εγώ , ψυχή μου......