...................................................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο ουρανός ετοιμάζεται να σβήσει τους προβολείς...
Τα φώτα...

οι κολόνες στον κεντρικό δρόμο...

που άλλοτε έσφυζε από ζωή...

μα τώρα έρημος...

αρχίζουν να αχνοφαίνονται...
Μυρίζει βρεγμένο χώμα...

μα πάει μια εβδομάδα που έχει να βρέξει...
Μυρίζει ανθισμένη αμυγδαλιά...

μα η άνοιξη αργεί ακόμα...

Μια σκιά...

ακουμπισμένη στα κάγκελα...

με ένα πλατύ χαμόγελο για συντροφιά...
κοιτά με βλέμμα αδειανό ...

έναν κλειστό δρόμο...
Ένα βουητό πλησιάζει από κάπου μακριά... Τεντώνομαι...

Προσπαθώ να ακούσω...
Μήπως είναι λόγια; 

Κουβέντες που στο διάβα του παρέσυρε ο αγέρας;
Ή μήπως... 

Ναι...

μήπως είναι ένας ρυθμός; 

Μια μελωδία;
Πλέον...

τ' ακούω καθαρά...
Είναι λόγια ακουμπισμένα σε γρήγορο ρυθμό... Μοιάζουν λόγια του έρωτα...

απάνω σ' ένα ρυθμό του ενθουσιασμού...
Είναι η φωνή ενός αγοριού που λέει τα λόγια...

Είναι φωνή παιδιού...

Η σκιά μοιάζει να τα 'χει ξανακούσει...

Κουνά νωχελικά το κορμί της...
Ο αέρας της ανακατώνει τα μαλλιά...
Επιμένει να κοιτά τον αδειανό δρόμο και να χαμογελά...

Στρέφει το βλέμμα ψηλά...

Τα πάντα γύρω έχουν γίνει μαύρα...
Πάει καιρός...

που τ' αστέρια παίζουν κρυφτό με τα σύννεφα........