..................................................................................................................................






Οταν σηκώσω τα μάτια ψηλά...
Θα δω έναν άλλο κόσμο...

Θα δω φως και έναν επίγειο παράδεισο...
Σαν τα εγκαίνια μας νέας ζωής...
Όλα θα είναι διαφορετικά...

ή μήπως όχι?
Δεν είναι αυτό το ταξίδι προς την ωριμότητα...

το νιώθω...

Δεν αλλάζουν πολλά...

εγώ ανέκαθεν υπήρξα «ώριμος»...
Η ίσως θα έπρεπε να το θεωρήσω...

σαν μια καινούρια γέννηση...
Καινούρια αρχή...

Ελευθερία...

Ανεξαρτησία...
Και παράλληλα ευθύνες...

Υποχρεώσεις...
Ξαφνικά βουτώ σε έναν ωκεανό από υποχρεώσεις...
Ααα, υπάρχει και ο φόβος...
Φόβος μήπως κι ο νέος ουρανός...

μου συννεφιάσει...
Κουβαλάω τον φόβο από την προηγούμενη ζωή...
Δεν τον πέταξα...

δεν τον άφησα πίσω...
Ίσως κάνει καλό να υπάρχει και λίγος φόβος...
Έτσι, για να κρατάω τα πόδια μου στη γη...
Δεν ξερώ πια τι κρατώ και τι αφήνω πίσω...
Δεν αλλάζουν πολλά τελικά...
Έχω ακόμη καρδιά παιδιού ...

 κάνω όνειρα...
Έχω και την τετράγωνη λογική...

ενός ενήλικα...
Δεν έχει και τόση σημασία τελικά η μετάβαση...
Είμαι ακόμη εγώ...

είμαι ίδιος...
Περνώ μια νέα πύλη και είμαι χαμογελαστος τώρα...
Γιατί όλα πάνε καλά...
Και ποιος ξέρει για μετά? 

Κανείς δεν ξέρει...
Σβήνω τα κεριά...

οι φλόγες-χρόνια περασμένα σβήνουν...
Κι έρχεται το μέλλον ευοίωνο...

Ίσως κατά μια έννοια όλα αρχίζουν τώρα.........