VOULIARATINOS

GlitterGraphics
English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified


commentscute


thanks Comments

Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

.....................................................................................................................................................................................................................
 
 
 
 
 
 
 
 
φευγαλέοι εραστές...
μ΄ ένα κλικ αυταπάτης ...
κρέμονται στις επιτύμβιες οθόνες...
υγρών ...
virtual στεναγμών ...
ανέγγιχτοι...
άψογοι...
μάρτυρες μιας demo λύπης ...
άτολμοι...
με αισθητήρες επαναλαμβανόμενων δακρύων ...
ποθώντας ...
διστάζοντας…
με το κέρμα της ανομολόγητης ευκαιρίας στο χέρι...

ποθώντας μα… 
διστάζοντας…
και μια μνήμη γονδολιέρισσα να πηγαινοέρχεται...
ακατάπαυστα ...
στα κανάλια μιας αρχέγονης επιθυμίας:
να γνωρίζεις ...
να τολμάς ...
να πεθαίνεις ...
κι ας πεθαίνεις…
πέφτοντας από γέφυρες βενετσιάνικης νοσταλγίας...

χωρίς trial προσομοίωση ματαιοδοξίας και fake ταξιδιωτικούς οδηγούς...
ονείρων ...
η aqua alta θα πλοηγήσει την τέφρα των στιγμών μου ...
στην άμπωτή της θα συλλέξετε
τους μίσχους των λόγων μου ...
και σε full version ...

την ψυχή μου.............
 
 
 

Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

..........................................................................................................................................................................................................................
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Όταν τ' άστρα φανούν και σκοτεινιάσει ο ουρανός...
 
όταν τους ανθρώπους φωτίζει της σελήνης το     γλυκό το φως...
όταν η όμορφη νύχτα σκεπάζει των ερωτευμένων τα μυστικά...

και η καρδιά των ανθρώπων γεμίζει με μια ζεστή αγκαλιά...

εκείνη τη νύχτα θα 'μαι και γω και θα περιμένω εσένα...
καρδιά μου...

έξω από το παράθυρο εσένα θα κοιτώ...
εσένα θα προσμένει η ματιά μου...

με πρόσωπο φωτεινό θα στολιστώ και γλυκά θα 'ναι τα ματάκια...

Όμορφος δεν είμαι εγώ...
όμορφος θα γίνω για σένα...

και στην καρδιά δεν θα 'χω σημάδι δυστυχίας...
κανένα...

Πού είσαι ήλιε μου...
όμορφε...
πού είσαι παράδεισε μου?

Πού είσαι άστρο...
του δειλινού...
πού είσαι άγγελε μου?

Έλα να με πάρεις από δω σ' άλλη πόλη να με πας...

Σ' άλλη χώρα να μ' αγκαλιάζεις...
σ' άλλη γη να μ' αγαπάς...

για προμήθειες μην πάρεις σκεπάσματα ή φαγητό...

μονάχα την αγάπη μας και ένα άλογο γοργό...

 η αγάπη είναι βαρύ φορτίο...
αν και δεν το κουβαλάς...

μα όταν τη μοιράζεσαι στα δύο αυτή σε κάνει να πετάς...

Αχ, πού είσαι καρδιά μου? 
η αρχοντιά σου δεν αργεί...

μα μου φτάνει που θα γίνεις δικιά μου για μια ολόκληρη ζωή...

Για δωράκι εγώ ,δεν θέλω κατι αρχοντικό...

μονάχα ένα φιλάκι να μου δώσεις ...
στο στόμα για να γλυκαθώ...

Γιατί τα χειλάκια σου είναι γλυκά σαν τα πέταλα ανθού...

και τα χαδάκια σου απαλά σαν το φτερό χελιδονιού...

Μα έχει περάσει η νύχτα πια και η μέρα ξημερώνει...

μα για σένα εγώ αγάπη μου θα περιμένω λίγο ακόμη..,

Θα περιμένω τα ματάκια σου που δεν είναι ούτε πράσινα ούτε γαλάζια...

μονάχα ανοιχτοκάστανα...
μεγάλα και γλυκά...
όλο νάζια...

Ξημέρωσε πια ...
ψυχή μου...
βγήκε ο ήλιος ο λαμπρός...

αχ, γιατί να σε ζωή μου τόσο μα τόσο πολύ αργη?

Τόσο καιρό σε περιμένω ...
μα εσύ ακόμα να 'ρθεις...

μήπως με ξέχασες λιγάκι γι' αυτό και τόσο πολύ αργείς?

Όταν έρχεται η νύχτα εγώ γεμίζω με χαρά...

μα όταν έρχεται η μέρα δάκρυα πνίγουν την καρδιά...

Παρόλα' αυτά αγάπη μου ...
εγώ σε περιμένω...

κι αν τις νύχτες δεν κοιμάμαι εσένανε προσμένω...

Το ξέρω πως κάποτε θα 'ρθεις ...
πως δεν κάνεις απάτη...

ποιος είπε άραγε πως δεν αξίζει να περιμένεις την αγάπη????

Σάββατο 26 Μαΐου 2012

.............................................................................................................................................................................
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Σ' ευχαριστώ...
που τραγουδώ ακόμα...
σ' έναν άπιαστο ρυθμό...
σ' ένα σκοπό όλο δικό μου...
ευχαριστώ...
που τραγουδώ ακόμα...
Σ' ευχαριστώ...
που με αφήνεις και μιλώ...
που σου ζητώ να με προσέχεις...
που σε ξεχνώ... 
και συ μ' αντέχεις...
ευχαριστώ...
που σου μιλώ ακόμα...
Ζητώ συγγνώμη...
που αφήνω τις στιγμές να μιλάνε ...
για το χθες...
και για τα χρόνια...
ξέροντας πως ...
κι αν εγώ θα φεύγω εσύ θα είσαι πάντα εκεί ...
για να γυρνώ...
Σ' ευχαριστώ...
γιατί τα λάθη άνθρωπο με κάνουν...
κι αφορμή δίνουν στην αγκαλιά σου να χωθώ...
 
 
 

Τρίτη 22 Μαΐου 2012

....................................................................................................................................................................................................
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Ο έρωτας...
το αίσθημα και το συναίσθημα...
Σε ερωτεύομαι...

σε ζω...
σε γεύομαι...
πλήρης που σε αγγίζω...
σε επάρκεια...
σε εγρήγορση...
σε θέλω...  
ο έρωτας...
Πράξη συνιφασμένη...

ταυτισμένη...
να εμπεριέχει χαρά και ζωή...
κι εσένα για μένα...
για το πολύ και το λίγο μας...
για το όσο μας...
για το κάτι...
για τη στιγμή και τη διάρκεια...
είσαι και σε ζω...
σε ευχαριστώ...
Η νύχτα...

ο χώρος μας...
η πράξη...
το σκηνικό...
της επαφής...
της δύναμης...
της δυναμικότητας... 
της κατάκτησης...
της πάλης...
της ολοκληρωσεις...
Η νύχτα μας...
Σε θέλω...
Σε έχω ανάγκη...

το κορμί μου σε ζητά...
τα χέρια μου ψάχνονται για εσένα...
τα μάτια μου ...
δαμάζουν τον πόθο σου...
τα χείλη μου ...
δοκιμάζουν τη γεύση σου...
ταιριαστή...
απόλυτα...
ιδανικά...
Δύναμη και αδυναμία...

πράξη...
επιβολή...
λαχτάρα...
Σε ζω...

σε υποκεινώ...
υποκεινούμαι...
σου επιβάλλομαι...
γεμίζω από εσένα...
με εσένα...
Ο έρωτας...

με δύναμη...
με επιρροή...
με θέληση...
με ανοησία...
με ακόρεστη επιθυμία...
Ο έρωτας μας..............



 

Σάββατο 19 Μαΐου 2012

................................................................................................................................................
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Στο ίδιο δωμάτιο...
Στον ίδιο χώρο...
την ίδια ακριβώς στιγμή...
τα λεπτά...
οι διάρκειες...
η ένταση...
Δεν μιλιούνται...
δεν κοιτάζονται...
δεν αγγίζονται...
αλληλοπροσπερνούνται...
αλληλοκρύβονται με κοροϊδία...
με χλευασμό...
με προσπάθεια...
Η θύμηση...
γλυκιά...
αγκαλιάζει το σώμα...
χαϊδεύει το μυαλό...
γαληνεύει το πνεύμα...
γεννάει χαμόγελο...
ελκύει εικόνες ευτυχίας...
χαράζει τη νέα πορεία...
έξω...
εκτός...
αλλού...
να σημάνει την αλλαγή...
Η έλλειψη πικρή...
σκληραίνει το σώμα...
δαιμονίζει το μυαλό...
οργίζει το πνεύμα...
γεννάει πόνο...
ελκύει εικόνες...
χαράζει μια πορεία εντός...
εγκλωβισμένoς επίμονα εκεί...............


Τετάρτη 16 Μαΐου 2012

......................................................................................................................................................................................................
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Mνημες...
αχνες...
ποτε γεματες...
στοχασμενες...
λειτουργικα ανικανες να αποδοσουν το σχημα...
την εκφραση...
τη στιγμη...
ισως ουτε καν την αισθηση...
αισιοδοξα...
ετσι μονο...
απο εδω και περα...
για ισορροπια...
τι χρωμα να εχει η μνημη μου...
ποσα χρωματα...
χαρουμενα...
μαυρα...
εντονα...
απελπισμενα...
ποσα ερωτηματικα...
ποσες σκιες και ποσες χαρες...???
μνημη αγκαλια...
η πιο εντονη...
η πιο ζεστη...
η πιο ικανη...
και γελια...
ημουν παιδι...
πως αλλιως...???
η μνημη μου οδηγειται απο τα θελω ...
απο ανικανοποιητους λογους...
απο ανεπαρκη επαφη...
απο ακορεστη επιθυμια...
μπερδευονται τελικα...
μηνμες και ονειρα...
αδυνατη η αναπαραγωγη ψυχη μου...
αδυνατο να φερω τη στιγμη μας στο απολυτο εδω...
εκει που βρισκω την εικονα σου...
μου ξεγλιστρας...
ξεφευγεις...
δεν ειναι πως ξεθωριασε η μορφη σου...
ειναι που κουραστηκαν οι μνημες...
δεν κατορθωνω να σχεδιασω τη μορφη σου...
το προσωπο σου...
με το μυαλο...
ατελη να μεινουν τα χαρακτηριστικα...
οι λεπτομεριες παντα σε ελειψη...
τα ζυγωματικα...
τα φρυδια...
τα βλεφαρα...
μοναχα τη ματια...
αυτη δεν με μπερδευει...
υπαρχει και με καθηλωνει...
βαθια χαραγμενη...
εγωιστικα...
ισως και την αυρα την αποδοση της εκφρασης...
ταυτισμενη αρτια με τον ηχο το γελιου.........





Δευτέρα 14 Μαΐου 2012

.....................................................................................................................................................................................................................






















Στο σκοτάδι ...
ηχεί ακομα η μελωδιά σου...
εκεί που βρίσκει το χωρο της ...
η μοναξιά...
Μια φιγούρα κουρνιασμένη στη γωνία της...
περιμένει...
μια σταγόνα φεγγαρόφωτου να μπεί ...
απ΄το ανοιχτό παράθυρο ...
στην ψυχή...
Ζεστό βράδυ ...
Οχι δεν νιώθω θλίψη...
Η γαλήνη της νύχτας ...
ηρεμεί το μυαλό και η ηρεμία είναι καθαρότητα...
Βλέπεις τον κόσμο ...
σαν θεατής παράστασης νιώθωντας την κάθαρση του τέλους... 
Τί γλυκό βράδυ!
Στο δρόμο οι σκιές χορεύουν στο θρόισμα των φύλλων που φέρνει το ανοιξιατικο αεράκι...
Και οι αναμνήσεις ζωντανεύουν ...
για να χαρίσουν στα΄χείλη το πικρό χαμόγελο της νοσταλγίας...
Όχι δεν κλαίω...
Το παρελθόν ειναι για να το θυμάσαι...
Το παρόν πρέπει να ζείς...
Θα βρώ αλλού την ακρη... 
Μη φοβάσαι...
Στο όνειρο... 
στο φεγγάρι...
Σ'αυτά που πάντα πίστευα...
Στην πεθαμένη ελπίδα των ανθρώπων...
Στη γαλήνη της θάλασσας...
Θα τη βρώ αλλού την ακρη...
Και μια μέρα θα φύγω...
Στο ΄χα πει...
όταν πια δεν θα με κρατάει τίποτα εδώ...
Αυτά που αγαπάω...
ο ίδιος μου ο εαυτός...
θα μείνουν μαζί σου... 
Μην τα εγκαταλείψεις...
Μην φοβάσαι...
Πάντα είχες το θαρρος να αντιμετωπίζεις ο,τι δεν μπορούσα εγω...
Πάντα ησουν παράτολμος με αυτα που αγαπούσες...
Και εγω;
Εγω σ'αγαπούσα... 
Στο είπα αυτό;
Ναι τωρα το νιωθω ξανά...
Σ'αγαπούσα...
Ο χρόνος δεν γυρναει καρδιά μου...
Μην το προσπαθήσεις...
θα πονέσεις περισσότερο...
Τα λάθη δεν σβήνονται ...
συγχωρούνται...
Γι αυτο και δεν ξεχνω... 
Μην με ξεχάσεις...
Σ'αγαπουσα...
Σ'αγαπάω...
Θα σ'αγαπαω.............!!!



Παρασκευή 11 Μαΐου 2012

.................................................................................................................................................................................................
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Μπήκες στο σπίτι...
εσύ...
Κι ο άνεμος...
Κι όταν περπάτησες...τα ρολόγια έδειξαν σιωπή...
Εκεί που στάθηκες...
εκεί...

πατρίδα αγαπημένη...
ολόχρυσο...απάνεμο ακρογιάλι...
Εκεί που κοίταξες...
παράδεισος και άβυσσος μαζί και ουρανός...
Πάνω στο κόκκινο που έγειρες να κοιμηθείς...
όλα τα χρώματα μαζί...
όλα τα τολμηρά χαμόγελα..
σκιά ο πόθος...

ξωτικό..
κι ο έρωτας φωτιά...
Εκεί που ήπιες...
Θάλασσα απύθμενη...βαθειά και τρικυμία...
Στο φως στραμμένο ηλιοτρόπιο...
εκεί που γεύτηκες...
Εκεί που χάιδεψες...
δέντρα πυκνά σε δάσος σμαραγδένιο...

άνοιξη...
Εκεί που έκλαψες ...
μνήμες ανάγλυφες...

ρωγμές...
γυμνά πετράδια που χαράζουν...
Φεγγάρι στα μαλλιά σου τ’ όνειρό μου...
Άστρα στο πρόσωπό σου οι ανάσες μου...
Ασάλευτα...

βαριά...
βράχοι τα βλέφαρα...
Παραθυρόφυλλα κλειστά...
Τα χείλη σου γλυπτές καμπύλες...
πέπλο...

μετάξι πορφυρό ...
και το φιλί λυχνάρι αναμμένο...
Πόσο μικρή η κάμαρα...
Πόσο βαθύ το μπλε...
Πόσο αντέχει η αγάπη να σωπαίνει........



Σάββατο 5 Μαΐου 2012

..........................................................................................................................................................................................................
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Κάποιες φορές νομίζω βυθίζομαι...
βουλιάζω γυμνος ...
στα σκοτεινά νερά μιας άγριας θάλασσας...
Κι όλο βυθίζομαι σε υδάτινη άβυσσο...
Χωρίς ανάσα...
Χωρίς σφυγμό...
Μα δε με νοιάζει...
Κι αν θα πνιγώ ...
θα είναι μονάχα ένας λυγμός για όσο δεν πρόλαβα μαζί σου να ζήσω...
Κάποιες φορές ...
νομίζω πως ρίχνω το σώμα μου κόντρα στον άνεμο...
κόντρα στη θύελλα...
Δυνατά αντιστέκομαι...
Κι απλώνω τα χέρια...
Αφήνω να πέσει ένας ψίθυρος τρόμου...
Εγώ ...
στον αέρα ενός άγνωστου κόσμου...
Μα δε με νοιάζει...
Κι αν παρασυρθώ ...
θα είναι μονάχα ένα στροβίλισμα...
ένα ξέφρενο βάλς ...
στο ρυθμό της καρδιάς σου...
Κάποιες φορές ...
νομίζω πως βρίσκομαι στη σκηνή του θεάτρου...
πάνω ακριβώς  απ' τα φώτα της ράμπας...
Να ερμηνεύω ένα ρόλο μιας άλλης ζωής...
Χωρίς χειροκρότημα...
Μα δε με νοιάζει...
Κι αν θα πέσει η αυλαία...
αν σβήσουν τα φώτα...
θα είναι μονάχα η αρχή μιας δεύτερης πράξης...
η αρχή μιας άλλης ζωής...
Κάποιες φορές ...
νομίζω αιμορραγώ....
Πορφυρό ποτάμι όλο το σώμα μου...
Μια απύθμενη...
απέραντη...
άλικη λίμνη όλο το είναι μου...
Με κόκκινο χρώμα ...
βάφω τις νύχτες...
Σημάδια από κόκκινο αφήνω παντού...
Μα δε με νοιάζει...
Κι αν θα πονέσω...
θα είναι μονάχα μια πληγή λατρεμένη...
αναπόφευκτη...
ένα κόκκινο σημείο-φιλί...
μικρό μα βαθύ...
χαραγμένο στο χάρτη της μοίρας..............
 
 
 
 
 
 

Παρασκευή 4 Μαΐου 2012


Σήμερα σε θέλω
πνοή ανέμου
σ' έχω άνθρωπε μου
τόσο επιθυμήσει...
που όσα έχω ζήσει
φυγής κομμάτια,
τεμαχισμένες μνήμες
σε δακρυσμένα μάτια.
Κάθε στιγμιότυπο
και μια φωτογραφία.
Χάνω το πρωτότυπο
και την αυθεντία
μέσα στων ανθρώπων
τις προκαταλήψεις,
σε λαθεμένων τρόπων
τις επαναλήψεις.
Μα... σήμερα σε θέλω
πνοή ανέμου,
σ' έχω άνθρωπε μου
τόσο επιθυμήσει...
που τρόμαξε η σιωπή
της νοσταλγίας,
κι όλες μου οι λέξεις
μιας αμαρτίας
ανάσα βαθιά.


Κάκια Παυλίδου

Από τη συλλογή Σταγόνες Συναισθημάτων (2009)

Το blog της Κάκιας http://pavlidoykakia.blogspot.com/

Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

....................................................................................................................................................................................................
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Ένα παιχνίδι λέξεων σου είπα...
Ένα παιχνίδι ...
σαν χάρτινο καράβι μες στο πέλαγος...
Εμείς παρόντες....
Αρχηγοί. Κι Αιχμάλωτοι...
Σαν εραστές...
Οι λέξεις ...
που τα χείλη ποτέ δεν τόλμησαν να ψιθυρίσουν...
κοράλλια στο βυθό της θάλασσας ...
που ανασύραμε ...
αργά αργά...
στη γυάλινη επιφάνεια...
δύτες χωρίς το σκάφανδρο...
γυμνοί στο φόβο και στο απέραντο....
Πρώτα εσύ...
ύστερα εγώ...
Μ’ ένα άσπρο σύννεφο για φόντο...
στο ζωντανό πορτραίτο της ψυχής σου...
βάφω με σκούρο μπλε τις ενοχές μας...
Κι όλες τις συνειδήσεις μας ...
που ξέφυγαν.τις βάφω κόκκινες...
Στο βάθος των ματιών σου ...
μια λάμψη έρωτα αντανακλά στο φως....
Στις άκρες των χειλιών σου...
μια ξεχασμένη γεύση αμβροσίας που έμεινε απ’ το όνειρο
στο παραμιλητό σου...
Ένα παιχνίδι λέξεων σου είπα...
Κι οι λέξεις ...
χόρεψαν σα Νύμφες να ξορκίσουν το δάσος που αλυχτούν οι σκέψεις και στοιχειώνουν.... Χείμαρρος η φωνή σου...
ποταμός να παρασέρνει κάθε δισταγμό μου ...
με μανία...
κι όλες τις λύπες μου να πνίγει μες στο διάβα του...
Βράχος ο αναστεναγμός σου...
που στέκεται αιώνια και προσμένει  το κύμα απ’ την ανάσα μου...
Στο πιο ψηλό κι απόκρημνο σημείο...
την τελευταία λέξη μου θα πω...
Κι αυτή...
μες στο σκοτάδι.................