VOULIARATINOS

GlitterGraphics
English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified


commentscute


thanks Comments

Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

......................................................................................................................................................................................






Τελειώνει ένας χρόνος...
Χρόνος περίεργος...
Με πολλές αναμνήσεις...
Πολλά σκαμπανεβάσματα...
Πολλά ψέματα ...

πολλές αλήθειες...
Πολλές επιτυχίες ...

πολλές ήττες...
Πολλές στιγμές απόγνωσης...
Μα και πολύ περισσότερες χαμογελαστές στιγμές...
Και μαζί του κι εμεις μεγαλωνουμε...

αλλά μ’ αρέσει...
Όλες αυτές οι αλλαγές θα μπορούσαν να είναι ασήμαντες...
Αν δεν συνέπιπταν με δικη μου απόφαση γι’ αλλαγή...
Μια απόφαση τυχαία εντελώς...

μα και αναγκαία...
επείγουσα...
νέος χρόνος...

νέος εαυτός...
Δεν μεταμορφώνομαι αλλά βελτιώνω κομμάτια μου...
Απο δω και στο εξής παύω να χαρίζομαι...
Παύω να είμαι η πάντα δεύτερος...

πάντα λίγος...
Παύω να πέφτω χαμηλά...

να υποτάσσομαι...
Προσανατολίζομαι σε οτι αξίζει...
Κι εκεί πάλι με μέτρο θα δίνω...
Όμορφη νέα αρχή!!!
Σε μένα...

σε σας...
σε όλους μας!!!

Χρονιά καλή...

αληθινή...
γεμάτη...
Γεμάτη στιγμές όμορφες...

συντροφιά...
αγκαλιές...
τυχη...
θετικη ενεργεια...
οξυγονο ευτυχιας...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

...................................................................................................................................................................................
 
 
 
 
 
 
 
 
Ο ουρανός ετοιμάζεται να σβήσει τους προβολείς...
Τα φώτα...
οι κολόνες στον κεντρικό δρόμο...
που άλλοτε έσφυζε από ζωή...
μα τώρα έρημος...
αρχίζουν να αχνοφαίνονται...
Μυρίζει βρεγμένο χώμα...
μα πάει μια εβδομάδα που έχει να βρέξει...
Μυρίζει ανθισμένη αμυγδαλιά...
μα η άνοιξη αργεί ακόμα...

Μια σκιά...
ακουμπισμένη στα κάγκελα...
με ένα πλατύ χαμόγελο για συντροφιά...
κοιτά με βλέμμα αδειανό ...
έναν κλειστό δρόμο...
Ένα βουητό πλησιάζει από κάπου μακριά... Τεντώνομαι...
Προσπαθώ να ακούσω...
Μήπως είναι λόγια; 
Κουβέντες που στο διάβα του παρέσυρε ο αγέρας;
Ή μήπως... 
Ναι...
μήπως είναι ένας ρυθμός; 
Μια μελωδία;
Πλέον...
τ' ακούω καθαρά...
Είναι λόγια ακουμπισμένα σε γρήγορο ρυθμό... Μοιάζουν λόγια του έρωτα...
απάνω σ' ένα ρυθμό του ενθουσιασμού...
Είναι η φωνή ενός αγοριού που λέει τα λόγια...
Είναι φωνή παιδιού...

Η σκιά μοιάζει να τα 'χει ξανακούσει...
Κουνά νωχελικά το κορμί της...
Ο αέρας της ανακατώνει τα μαλλιά...
Επιμένει να κοιτά τον αδειανό δρόμο και να χαμογελά...

Στρέφει το βλέμμα ψηλά...
Τα πάντα γύρω έχουν γίνει μαύρα...
Πάει καιρός...
που τ' αστέρια παίζουν κρυφτό με τα σύννεφα........
 
 
 

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

................................................................................................................................................................................................









Έρχονται στιγμές που ξεχνώ τη μορφή σου...
κι όμως σε ξέρω καλά...
Σε γνώριζα καιρό πριν...
ήμασταν φίλοι....
έτσι νομίζαμε τουλάχιστον...
Νόμιζα πως θα σε αναγνώριζα...
ανάμεσα σε χιλιάδες κόσμο...
μα όταν κλείνω τα μάτια... 
όλα χάνονται...
ανάμεσα σε λόγια...
σε ελπίδες...
στα όνειρά μου!
Και μόνο το χαμογελώ σου...
μένει να σε θυμίζει...
Και ίσως και η φωνή σου...
Ο τόνος που έχει όταν μου μιλάς ...
κι όταν φωνάζεις το όνομά μου...
Και ίσως να θυμάμαι και το αποτύμωμα των χεριών σου ...
στο δέρμα μου...
όταν μ'αγγίζεις...
Κοιτώ τα σύννεφα και ψάχνω κάπου να βρω τα μάτια σου...
Μέσα σε θολές σκιές ...
αναζητώ το κορμί σου...
Πού είσαι;
Γιατί κρύβεσαι από τα όνειρά μου;
Δεν μπορώ να σ' έχω στη ζωή μου...
δε γίνεται...
δε πρέπει...
ας μου χαρίζεσαι τουλάχιστον στα όνειρα...
Το όνομά σου φωνάζω κάθε βράδυ...
μ' όλη τη δύναμη...
μ' όλη τη ψυχή...
Μα δεν ακούς...
Δεν έρχεσαι...
Μάταια περιμένω...
"Σ' αγαπώ"...
ψιθυρίζω κάθε φορά που στέκεσαι δίπλα μου...
"Σε χρειάζομαι"...
φωνάζει η ψυχή μου κάθε φορά που λες το όνομά μου...
"Σ' έχω ανάγκη..........

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

........................................................................................................................................................................................................








Ουρανός και γη...
Κι εγώ ανάμεσα...

να κοιτώ...
Θάλασσα και φωτιά ...

ο ήλιος...
Πυρώνονται τα νερά...
Κι εγώ...

κάπου εκεί ...
ανάμεσα...
Θέλω να σκεφτώ...
Να πάρω αποφάσεις...
Να συνειδητοποιήσω καταστάσεις...
Μα...

δεν μπορώ να καθαρίσω τη σκέψη...
Γλιστρούν απ’ το μυαλό εικόνες...

ασύμβατες...
Αιθάλη παντού...
Κι εγώ ανάμεσα...
Θαυμάζω τα στοιχεία και υποτάσσομαι...
Θα σκεφτώ ...

αργότερα...
Τώρα οι αισθήσεις αμβλύνονται...
Κι απλά κοιτώ...

Θα σε σβήσει το κύμα...
Όχι...

δεν περιμένω πια ...
κανένα σημάδι...
καμιά άλλη σκέψη..........



Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

..............................................................................................................................................







Θέλω να ευχηθώ σε όλους εσάς ...
τους αγαπημένους και πολύτιμους πλέον φίλους ...
Καλές Γιορτές !!!
Χρόνια Πολλά !!!
Και Μια Ζωή Γεμάτη Με Αγάπη !!!
Με Χαρά !!!
Με Ελπίδα Και Πίστη !!!
Με Πολλά Χαμόγελα !!!
Με Μουσική !!!
Με Καλούς Πολύτιμους Φίλους !!!
Με Παιχνίδι !!! 
Και Ελεγχόμενη Δύναμη !!!
Με Συνείδηση Της Πορείας Μας !!!
Με Στιγμές Ηρεμίας !!!
Με Στιγμές Κοντά Στη Φύση !!!
Μια Ζωή Γεμάτη Ομορφιά !!!
Με Αισθητική !!!
Με Αίσθηση Του Σημαντικού !!!

Με Μαγεία !!!
Γιατί η Ζωή Είναι Μικρή Και Πολύτιμη ( τον χαβά μου εγώ :))
Καλα Χριστουγεννα !!!


Καλές Ζωές Σε Ολους Μας !!!

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

............................................................................................................................................................................................




Είναι φορές που διαλέγεις μόνος σου να χαθείς...
Βουτάς μέσα σε εκείνο που σε κάνει να μην υπάρχεις...
και αιωρείσαι...
Τα μάτια ...

σου αφήνουν πίσω τοιχώματα χωρίς αρχή και τέλος ...
το μυαλό στριφογυρίζει σε επιφάνειες τόσο λείες που η ελπίδα τις εγκατέλειψε...
Γλίστρησε και χάθηκε...
Σε ένα τέτοιο δωμάτιο έχω μπει και εγώ...
Δεν υπάρχει στο χώρο...

δεν το ορίζει ο χρόνος...
Είναι μια λέξη...
είναι μια κίνηση στα δάχτυλα...
μια αμήχανη αλλαγή στο περπάτημα ...
Έχει καθρέφτες παντού και βλέπω την ανάσα μου...

να γεννιέται και να πεθαίνει...
Βλέπω τις σκέψεις μου καθαρές να κοιτάζονται με ένα θράσος χυδαίο .
Ακουμπάω το χρώμα του υδράργυρου και αφήνω αποτυπώματα απ΄το σώμα μου ...
Γκρίζο και ασημί...
Λάμπουν όλα...
Δε μου ανήκει τίποτα σε αυτό το δωμάτιο αλλά θέλω τα πάντα...
Ξαφνικά...

θέλω να χαθώ εδώ...
Επιλογή ΜΟΥ...
Ακόμα και η ψύχρα του καθρέφτη με ηρεμεί... αυτή τη στιγμή...
Η αλήθεια του στα μάτια μου...

είναι ότι λείπει απ΄τη φωνή μου...
Είναι ότι ψάχνω με μανία στα συρτάρια μου...

να φορέσω το πρωί και δεν υπάρχει πια...
Μη προσπαθήσεις να με βγάλεις από εδώ...

Θέλω να κάνω κύκλους...
μέσα μου...
μέχρι να μη χρειάζομαι καθρέφτες...
μέχρι να θυμηθώ τη μορφή μου...
με κλειστά μάτια...
να βρω τη φωνή που θα τους κάνει κομμάτια...
Άσε με να κοπώ με ένα κομμάτι μου ...

θέλω να δω τι χρώμα θα έχει το αίμα μου όταν θα βγεί από μια αληθινή πληγή...
Θέλω να έρθει να την κλείσει η απόφασή μου να βγω...

Είναι φορές που διαλέγεις μόνος σου να χαθείς…
Εσύ για ‘σένα...........




Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

.........................................................................................................................................................................................................
 
 
 
 
 
 
Πέρασε καιρός και ξέχασε το βράδυ εκείνο…
Πέρασαν αποφάσεις πολλές και ξέχασε τον επισκέπτη στο «απόρθητο οχυρό» του...
Αφέθηκε να βουλιάζει απλά στις νύχτες του...
Κι ήταν τόσες πολλές και τόσο βασανιστικά μοναχικές...
Οι νύχτες του...
Όλες δικές του...
Σταγόνες ...
που έσταζαν από κάποια πληγή του κορμιού του και τον αποδυνάμωναν με τον καιρό...
Μία μία ρουφούσαν τη δύναμή του...
το μυαλό και την υπομονή του...
Ήταν φορές ...
που τα ουρλιαχτά του ακούγονταν σε κάθε χαραμάδα της πέτρινης εξορίας του...
κι άλλες...
που η σιωπή ντυνόταν τον εαυτό του και σερνόταν σε σκάλες και σκοτεινές γωνίες...
Ψαχούλευε πίσω από κουρτίνες και πόρτες και σφάλιζε κάθε κλειδαριά...
Μια τέτοια νύχτα διάλεξε η σιωπή του να ξεχάσει μια και μόνη πόρτα ανοιχτή…
Εκείνη της ψυχής του...
Ο «βασιλιάς» ξάπλωσε στα μαρμάρινα σεντόνια του και έκλεισε τα βλέφαρα για να ξεγελάσει τους εφιάλτες...
να τον δουν ακίνητο και να πιστέψουν πως είναι αργά για να έρθουν πια...
Δε πίστευε στα όμορφα όνειρα ...
Είχε κουραστεί να περιμένει τους εφιάλτες να τελειώσουν…
Δε πίστευε σε πολλά πια...
Άφησε τους ήχους που ταξίδευαν έξω απ΄το παράθυρο να τον αποκοιμήσουν...
Ξαφνικά στη γυμνή του πλάτη ένιωσε να σέρνεται κάτι ζεστό...
σαν...
σαν ...
Μπήκε μες στα μαλλιά του και τα ανακάτεψε απαλά...
κατέβηκε απ΄το λαιμό στα πλάγια ανάμεσα στα χέρια του και τον αγκάλιασε...
Θυμήθηκε…
Χρώματα...
ήλιο και χαμόγελα...
Σώματα ιδρωμένα...
ανάσες που γεννιούνταν...
από φιλιά και έρωτα...
νύχτες που παρακαλούσε να μη τελειώσουν...
Θυμήθηκε και...
το πρώτο βράδυ που έμεινε μόνος στο κάστρο του...
Το ίδιο εκείνο βράδυ που σκότωσε μέσα του την τελευταία αγκαλιά...
Σκότωσε τα πάντα…
νόμιζε...
Την ανάγκη όμως?
Την έκρυψε και τώρα…
Τι παιχνίδια του έπαιζε το μυαλό του?
Λες και κάτι θαμμένο βαθιά ...
ανάμεσα στις παγωμένες πέτρες του οχυρού του αναζητούσε πάντα μια ανάσα να το ξυπνάει το πρωί και να το συνοδεύει στα μοναχικά του δωμάτια κάθε μια από τις ατελείωτες νύχτες...
Δεν άνοιξε τα μάτια…
Φοβήθηκε...
Έμεινε μόνο να αισθάνεται τη ζέστη από το άγγιγμα στο δέρμα του...
Το ξύπνημα των αισθήσεών του…
Τα σεντόνια του ζωντάνεψαν και ήχοι που είχαν παγώσει από καιρό βγήκαν από το στόμα του καθώς φιλούσε μια φωτιά...
'Αφησε τις άκρες των δαχτύλων του...
να εξερευνήσουν σημεία που όμοιά τους δεν είχε πουθενά ...
στις πεθαμένες μνήμες του...
Ένωσε τα χείλη του και τα έσυρε πάνω σε ένα σώμα που έτρεμε...
Βύθισε το πρόσωπό του σε μέρη που ούρλιαζαν από ηδονή...
Έκανε έρωτα...
όσο παράλογο κι αν ήταν αυτό...
με κάτι που δεν ήθελε να αντικρίσει...
Δεν ήθελε να το τρομάξει και να χαθεί...
Δεν ήθελε να τρομάξει τον εαυτό του...
μήπως χαθεί...
'Αφησε να ξεχυθεί ότι είχε κρυμμένο και η νύχτα έσβησε με ένα χαμόγελο πίσω απ΄τα σφαλιστά του βλέφαρα...
Το πρώτο φως χώθηκε ανάμεσα στις βαριές κουρτίνες και φώτισε το πρόσωπό του...
Σηκώθηκε και έριξε πάνω στο γυμνό του σώμα το μανδύα του...
Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα...
για όσα έζησε τη νύχτα που δεν ήρθαν οι εφιάλτες...
Τη νύχτα που γκρεμίστηκε το οχυρό του ...
από μια ανάσα...
Που κάηκε...
Σύρθηκε έξω απ΄το δωμάτιο...
Έπρεπε να ξαναφτιάξει τα πάντα απ΄την αρχή...
Πιο ασφαλή...
πιο σκοτεινά από ποτέ ...
Δε κοίταξε πίσω...
Έκλεισε την πόρτα και κλείδωσε το δωμάτιο των ονείρων του για πάντα.........
 
 
 
 
 
 


Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

.........................................................................................................................................................................................
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Έκατσα δίπλα...
σε μια πέτρα...
να μιλήσω...
Ήθελα λίγο να σταθώ...
να βρω το λόγο για να συνεχίσω τα βήματα που με περίμεναν...

Ψιθύρισα ...

στο γκρίζο χρώμα της...
ότι είχα αφήσει μέσα μου κρυμμένο...
Και εκείνη...

έστεκε εκεί ακίνητη...
αμίλητη ...
σαν ένα αίσθημα χαμένο...
σαν ένα φίλο που ποτέ δεν έκανες...
σαν τις προφάσεις που ποτέ δεν έγιναν απόφαση...

Έμεινα ...

θαρρώ για ώρα να ζηλεύω τη σκληράδα της...
να πολεμάω τον κόμπο στο λαιμό μου...
να αναρωτιέμαι πως γράφεται ότι δεν έχω...
Ζήτησα να θάψει μέσα της το φόβο μου...

τις σκέψεις που δε με αφήνουν να αλλάξω...
τα αρώματα που με τρομάζουν...
τις φωνές που ακούω και δεν τις ξέρω...

Νύχτωσε και έπρεπε να φύγω...
Ήθελα να μιλήσω μόνο...

να πιστέψω το αδύνατο...
Ήθελα να τα πω ...

σε εσένα ...
που δεν υπάρχεις...
σε εσένα ...
που θέλω να ακούς και να κρατάς το σκοτάδι μου μέσα...
εσένα...
μια πέτρα στο βάθος του μυαλού μου.......... 




Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

..........................................................................................................................................................................................
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Τώρα ...
λέξη περίεργη...
όπως όλες όσες ψάχνουμε για να χωρέσουν μια ανάσα...
και δε γίνεται...
Στο τώρα που σε έχασα...
επιπλέω απλά ...
δεν ξέχασα...
 
Δύο βήματα πίσω...
 
Χθες...
στην παιδική μου ηλικία...
τότε που ήταν φυσικό να κρύβομαι...
Στο χθες που μεταμφιέστηκε για πάντα με τη στολή του "πνίγομαι"...
 
Δύο βήματα πίσω...
 
Παρελθόν...
 χαμένο κάπου στην ψυχή μου...
Στο παρελθόν που κρύφτηκε το αγορι που έλεγαν "χαρούμενη ζωή μου"...
 
Δύο βήματα πίσω...
 
Πίσω...
στο απέραντο υγρό που ντύθηκε η αρχή μου...
Στο πίσω που δεν είχε ακόμα μάτια...
στόμα και φωνή ...
απ΄τη φωνή μου...
 
Δύο βήματα πίσω...
 
Στην απόφαση...
που πήρε ο κόσμος να με δει...
στη στιγμή που βγήκα με μια πρώτη ανάσα...
σε εκείνη που θα με πήρε ευτυχισμένη αγκαλιά... σε αυτην ...
που τότε ήταν ζωή και όχι σκιά...
 
Τόσα βήματα πίσω...
 
για να βρω πως ξεκίνησε το κορμί και η ψυχή μου...
για να δω το παιδί στο χαμόγελο...
να ζήσω την αγκαλιά... 
την αρχή μου...
Τόσα βήματα για μια στιγμή που θα ανασύρω από τη λήθη ...
Θα σηκωθώ στις μύτες να τον κοιτάξω κρυφά...
για να πεισθώ...
πως έστω αυτος επέζησε...
για να πιαστώ...
να πω πως είχε αρχή πριν να σκιστεί...
αυτό το παραμύθι............
 
 
 
 

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

.......................................................................................................................






Aισθάνομαι νοιώθω οτι ειμαι ετοιμος...

να σμίξω μαζί με ολους αυτούς...

που οι λέξεις τους σε ταξιδεύουν...

ταξίδι μακρυνό ...


με αυτούς που οι στοίχοι τους μιλάνε για σένα καρδιά μου...

Μαγεύομαι μαζί τους...


μου αρέσει να μιλώ για σένα...

Γιατι εσύ μου δίνεις νόημα και χρώμα στην ζωή μου...

Θέλω να σου πω πως ξυπνώ μονάχα για να σ αγαπώ...

Γιατι και εγω οπως οι ποιητές ανοιξα τα μάτια μου ...


μια μέρα...

και τότε κατάλαβα ...


πριν σε γνωρίσω δεν ζούσα...

απλα καρτερούσα...


εσένα !!!

Να με πιάσεις απο το χέρι...

και να με βγάλλεις στο ΦΩΣ...

Ελπίζω τώρα που γνωρίζω τι περίμενα τόσα χρόνια στην ζωή μου...


να με δεχτούν στην παρέα τους...

εχω τόσα πολλά να καταθέσω...


εχω πολλά να πώ..........



Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

...................................................................................................................................................
 
 
 
 
 
 
 
Tους ειδα...
και ήρθα να στο πω...
Στην αρχή δεν κατάλαβα τι έγινε...

άλλαξε χρώμα ο ουρανός ...
σαν να άνοιξε μέσα του ...
μια ρωγμή...
και άφηνε μια υποψία ...
απ’το ξημέρωμα...
αρκετή για να σκίσει τη νύχτα στα δύο...
Τα σύννεφα ενώθηκαν σε ένα τεράστιο πέπλο...

πολύχρωμο...
ονειρικό...
Κρύφτηκα πίσω από μια σκιά...

μαγεμένος...
Αν θέλεις με πιστεύεις...
Ήρθαν από τις δύο άκρες του ορίζοντα λες και αιωρούνταν καιρό ...

σε χίλιες ζωές και τελικά βρέθηκαν εκείνη τη στιγμή μπροστά μου...
Λες και ήξεραν το που...

το πότε...
και το πώς...
αλλά το περίμεναν αιώνες...
Τι να σου πω...
Αγκαλιάστηκαν αέρινοι...

σχεδόν διάφανοι...
σε μια απόλυτα άηχη νύχτα...
Ενώθηκαν σε ένα φιλί ...

τόσο αληθινό που έκανε όλα τα χείλη που θυμάμαι να φαντάζουν ψεύτικα...
Κι ήταν εκεί...

εμπρός μου...
στη μέση του ουρανού...
δύο πλάσματα που όριζαν τον έρωτα...
το πάθος...
το όνειρο...
όλα όσα νομίζεις ότι ξέρεις και έχεις ζήσει...
Όλα τα έφτιαξαν ξανά...

γλιστρώντας απαλά στο πουθενά που τα κρατούσε...
Έγραψαν με τα κορμιά τους ...

σχήματα γεμάτα ένταση...
Κι ύστερα αργά ο ένας χάθηκε μέσα στον άλλο ...

οι διάφανες υπάρξεις έγιναν ένα...
έγιναν νύχτα και ουρανός...
και έπαψα να τους βλέπω...
Έμεινα απλά κρυμμένος ...

πίσω απ΄τη σκιά μου...
έχοντας πάνω μου το χρώμα από εκείνο το φιλί που νιώθω ακόμα να με καίει......... 



Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011

.................................................................................................................................................
 
 
 
 
 
Υπάρχει μια λέξη που στην εποχή μας εχει υποστεί διαστρέβλωση...
Η λέξη Φίλος...
 Όταν τα κοινωνικά δίκτυα δεν είχαν μπει για τα καλά στη ζωή μας... αποκαλούσαμε αρκετούς γνωστούς μας ως φίλους...
είτε γιατί είχαμε καλές σχέσεις είτε γιατί κατείχαν μια θέση...
ένα αξίωμα...
ήταν γνωστοί και λέγαμε στον κύκλο μας...
«Ο τάδε;
Φίλος μου!»
Για λόγους μάρκετινγκ...
το facebook...
το myspace και διάφορα άλλα καλούδια ...
ονόμασαν «φίλους» οσους προστίθενται στο δίκτυό σου...
Τουλάχιστον το twitter είναι έντιμο καθώς τους αποκαλεί followers...
Από την άλλη βέβαια...
βρες μου εσυ μια λέξη που να ταιριάζει...
Οι λέξεις δικτυόπουλα...
e-φιλοι...
facebookers...
myspacακηδες...
οθονοσυνομιλητές και τηλεγνωστοί...
είναι χαριτωμένες αλλά δεν αντέχεις ουτε καν να τις προφέρεις...
Οπότε μένουμε με το «φίλοι» και καθαρίσαμε...
Τι γίνεται όμως με την πραγματική φιλία;
Οι δικοί μου κανόνες ζωής λένε πως οι φίλοι εχουν τρια χαρακτηριστικά...
Χωρίς αυτά είναι γνωστοί...
Φίλος είναι αυτός που...
μπορείς να τον πάρεις τηλέφωνο στις 4 το πρωί για να του ζητήσεις βοήθεια... είτε ψυχολογική ...
είτε υλική...
Αν βρεθείς σε ανάγκη και το σκέφτεσαι...
ασε μην ενοχλήσω...
και θα με βρίσει και δεν είναι πρέπον...
άφησέ το καλύτερα...
Φίλος είναι αυτός στον οποίο είσαι ο εαυτός σου...
Αν σκέφτεσαι και προσέχεις πως θα εκφραστείς...
τον κώδικα επικοινωνίας...
μην παρεξηγηθείς...
μην παρερμηνευθείς και που να εξηγείς μετά...
πως θα εκφέρεις την ειλικρινή σου άποψη...
αν καταφεύγεις σε διπλωματίες πνίγοντας τις θέσεις σου...
τότε δεν είναι φίλος σου...
Είναι μια κοινωνική συναναστροφή...
Τέλος...
 
το κλασικό και αξεπέραστο κλισέ...
 
ότι ο φίλος σου είναι αυτός στον οποίο...
 
λες τον πόνο σου...
 
τη χαρά σου...
 
την ευτυχία...
 
τα προβλήματα...
 
και τη λύπη σου...
 
Που φαίνεται ο φίλος;
Καταρχήν στην ευτυχία σου...
Στη δυστυχία σου θα τρέξουν περισσότεροι να βοηθήσουν...
γιατί ούτως ή άλλως θα είναι σε καλύτερη μοίρα από σένα και είναι πιο εύκολο... Στην ευτυχία σου όμως...
η ζηλοφθονία είναι πολύ δύσκολος αντίπαλος...
Δεν είναι τυχαίο που για παράδειγμα οι ωραίες γυναίκες δυσκολεύονται να βρουν πραγματικές φίλες...
Οι γυναικεία ζήλεια είναι θανάσιμη...
Σημαντική η ανθρώπινη συμπαράσταση στον πόνο ...
αλλά πιο δύσκολη η άδολη χαρά...

Για μένα όμως φαίνεται και στη μεγάλη πόλη...
Εκει που εχει χιλιάδες δικαιολογίες για να εξαφανιστεί…

Αφου διάβασες μέχρι εδώ...
σκέψου…
Ειλικρινά όμως…

Πόσους Φίλους εχεις??????????????????

 

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

......................................................................................................................................................................................
 
 
 
 
 
 
Όσα νομίζουμε οτι έχουμε...
δεν είναι δεδομένα...
αυτά που σίγουρα έχουμε είναι οι αξίες μας...
η αγάπη...
η κρίση μας και η ψυχή μας...
Η αγάπη είναι προσφορά και ανιδιοτέλεια...
Νοιώθουμε χαρά όταν είναι χαρούμενοι αυτοί που αγαπάμε ...
και να λυπόμαστε όταν πονάνε...
δεχόμαστε τις ατέλειες τους ...
Με σεβασμό στις επιλογές ...
και την προσωπικότητα τους...
χωρίς την πίεση για την αλλαγή τους...
 Οί άνθρωποι που αγαπάμε ...

δεν υπάρχουν μόνο για να ικανοποιούν τις δικές μας ανάγκες...
 Αυτό... 

όσο κι αν θέλουμε να το βαφτίσουμε αγάπη ...
δεν είναι τίποτε άλλο παρά εξάρτηση...
που σε καμία περίπτωση δεν μας δίνει την δυνατότητα της δικής μας εξέλιξης...
ισα ισα...
φέρνει στην επιφάνεια την δική μας κοινωνική ανασφάλεια και το φόβο της τυχόν απόρριψης...
 Κάποια στιγμή ...

αντιλαμβάνεσαι ότι χωρίς να κάνεις καμία προσπάθεια...
αγαπάς τον άλλον όπως είναι...
γιαυτό που είναι ...
με τις δίκες του επιλογές...
χωρίς να περιμένεις τίποτε από αυτόν...
ακόμη κι αν οι επιλογές του δεν περιλαμβάνουν εσένα...
ακόμη κι αν οι επιλογές του είναι έξω από τις δικές σου αξίες για τη ζωή...
 Έχει δικαίωμα ...

να χαράξει τον δικό του δρόμο...
με τα δικά του λάθη και τις δικές του αποτυχίες...
χωρίς να τον περιμένεις στη γωνία για να θρέψεις τον δικό σου εγωισμό με την αποτυχία του...
Αντίθετα ...
γiνεσαι μια αγκαλιά ηρεμίας...
να νιώσει αποδοχή για να μπορέσει να επαναπροσδιορίσει τον αγώνα του για να διεκδικήσει τη ζωή του...
 Στην αληθινή αγάπη αυτοί είναι οι κανόνες ...

της εσωτερικής ελευθερίας και δεν θά πρεπε να θες να τους παραβιάσεις...
 Ένα δέντρο ...

με τις δικές του ρίζες και το πυκνό του φύλλωμα ακόμη και αν του κόβουν κάποια κλαριά...
είναι εκεί έτοιμο να δεχτεί με αγάπη να ξαποστάσεις στον ίσκιο του.........



Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

................................................................................................................................................................................





Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς...
ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περίμενες να σου προσφέρει...
Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική... 
O άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου...
Κι αν όταν στερείσαι μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις...
όχι απ’αυτά που δεν έχεις...
αλλά απ’αυτά που έχεις...
δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις...
Από παντού ακούς χείλη πικρά ...
να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα...
δεν υπάρχει φιλία...
δεν υπάρχει εμπιστοσύνη...
αξίες...
φιλότιμο...
Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν...
Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη...
Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις...
Όσο κι αν αγαπιέσαι το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει...
Γεμίζουμε μονάχα απ’ την αγάπη που εμείς δίνουμε...
από την πίστη που ασκούμε...
από όσα δικά μας χαρίζουμε...
Ακόμη κι η ψυχή διά της απωλείας της κερδίζεται...
Είναι μοίρα...
ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα;  
Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή γι’αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με τον μίζερο εαυτό μας που τη στενεύει...
Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες...
είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε... 
Προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο...
Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται σαν φάντασμα...
στοιχειώνει τη ζωή μας... 
Λέγεται πως:
"Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη…"

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011


.................................................................................................................................................................................................






Τις περισσότερες φορές ζώντας μέσα στην μοναξιά και την απόρριψη...
στην ερήμωση και στην λησμονιά της ανθρώπινης παρουσίας...
στρέφουμε την οργή μας σε εκείνους που μας εγκατέλειψαν...
Στην αδιαφορία της κοινωνίας...
Στην αναλγησία και την σκληροκαρδία των ανθρώπων...
Αυτή είναι η εύκολη λύση...
Να επιλέγουμε την αναζήτηση ευθυνών έξω από εμάς... 
Στους άλλους...
Άλλωστε πάντα φταίνε οι άλλοι...
Η κακή κοινωνία...
Οι εποχές και οι άνθρωποι που άλλαξαν...
Άλλοτε φοράμε το κουστούμι του θύματος, και ανεβαίνοντας στο σανίδι της ψυχής, υποδυόμαστε τον ρόλο του μεγάλου αδικημένου...
Εκείνου που πάντα αδικείται...
Που αγαπάει αλλά δεν αγαπιέται...
Που προσφέρει ανιδιοτελώς ενώ πάντες τον εκμεταλλεύονται...
Που σταυρώνεται για τους άλλους την στιγμή όπου άπαντες του προσφέρουν χολή και όξος...
Και το παιγνίδι του ψυχισμού μας δεν έχει τέλος...
Ωστόσο όποια κι αν είναι...
η αιτία...
που ο ψυχισμός μας υποδύεται ρόλους επαιτώντας με άρρωστο τρόπο μια ματιά, πρέπει κάποια στιγμή να ωριμάσουμε...
Να σιωπήσουμε την εγωπαθή φλυαρία...
Τα υπαρξιακά μοιρολόγια...
Την θυματολογία και την αναζήτηση ...
ή κατασκευή «βαρβάρων»...
και να ομολογήσουμε στο εαυτό μας την αλήθεια...
Ναι φταίω και εγώ για την μοναξιά μου...
Πολλές φορές μπορεί να φταίω μονάχα εγώ...
Γιατί απομάκρυνα από κοντά μου όλους εκείνους που με είχαν πλησιάσει...
Δεν άφησα να έρθουν κάποιοι άλλοι και εκείνοι που το θέλησαν τους εκδίωξα με τον τρόπο μου...
Δεν φτάνει να λέμε ότι θέλουμε να μας αγαπάνε...
Πρέπει να το αντέχουμε...
Γιατί η αγάπη είναι ζωή...
Και η ζωή είναι η μέγιστη τέχνη που δυστυχώς δεν την γνωρίζουμε όλοι επιτυχώς...
Δεν φτάνει να λέμε ότι δεν μας αρέσει η μοναξιά...
πρέπει ώριμα να βαστάζουμε την παρουσία του άλλου...
Δεν αρκεί να διακηρύσσουμε την επιθυμία μας να υπάρχει ο άλλος στην ζωή μας...
Πρέπει να του κάνουμε χώρο για να υπάρξει...
Να τον συγχωρήσουμε μέσα μας...
Να του δώσουμε το χώρο του...
Τις περισσότερες φορές η μοναξιά μας είναι ο καρπός των επιλογών μας... 
Των ιδιορρυθμιών μας...
των παραξενιών μας...
των εγωισμών μας...
των αδεξιοτήτων μας..........

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

 
 
 
 
 
 
 
 
Δεν είναι απλό να λες Σ'  αγαπώ..♥

 
    Σ'  αγαπώ σημαίνει  σε α ν α πα ύ ω όσο
 
μπορώ περισσότερο...

 
Πολλές φορές και πάνω  απ τις δυνάμεις 
 
 
μου...

 Δεν σε προκαλώ...
                                    
 
Δεν σε προβληματίζω...

 
Γιατί θέλω να σε αισθάνομαι 
 
χαρούμενη.......

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

                      ...............................................................................................................................................................................
 
 
 
 
 
 
Οι φιλοι ειναι τα αδερφια που επιλεγουμε...
Φιλιες μικρες και μεγαλες...
Και αναμεσα σε αυτες, ξεχωριζω παντα και διατηρω σαν πολυτιμο δωρο τις φιλιες που ηρθαν στη ζωη μου...
φερνοντας ενα ιδιαιτερο φως...
μια αυρα...
που δεν αλλοιωνεται στο περασμα των ημερων... ουτε τις αγγιζουν δυσκολες συνθηκες... προβληματα...
ταξιδια...
νεοι ερωτες...
χιλιομετρα...

Φιλιες που λαμπουν ...
ακομη κι οταν η ζωη δεν τα φερνει ολα οπως θα θελαμε...
Οταν οι δουλειες μας κλεβουν πολυτιμο χρονο κι ετσι «αμελουμε» την καθημερινη μας επικοινωνια...

Φιλιες...
που δεν εκβιαζουν παρουσιες ...
αλλα τις απολαμβανουν οποτε αυτες ειναι εφικτες...
Που δεν καταδικαζουν τις απουσιες που καποιες φορες ειναι αναποφευκτες...
Φιλιες...
που κανουν ανθρωπους που χανονται ισως και για μεγαλα διαστηματα...
να ανοιγουν μια μεγαλη πραγματικη αγκαλια οταν ανταμωνουν...
Φιλιες ουσιας...
καρδιας ...
κι οχι επιφανειακες...
κενες...
σκοπιμες...
Ειναι μοναδικο να ζεις παραλληλα με πραγματικους φιλους !!!!!!!!!!!!!!!!!