VOULIARATINOS

GlitterGraphics
English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified


commentscute


thanks Comments

Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

           ......................................................

 

 

 

 

Ασε με...

κρατάς την πένα μου στα χέρια σου... 

κρατάς την σκέψη μου...

κοντά στην καρδια σου..
 

κρατάς τις νύχτες μου ...
 
τις μέρες μου ...


τη ζωή μου...

Αφησέ με ελεύθερο...
άσε με να πετάξω...

ζωντανο ...
γεμάτο...
άσε με να ακούω τους χτύπους της καρδιάς σου...
άσε με...

να ακούσω την ανάσα σου...

άσε με ...

άσε με να υπάρχω ...
άσε την ψυχή μου να ζήσει...

άσε με να ζήσω...
άσε με να υπάρχω χωρίς να τριγυρνάς...
να τριγυρνάς κ να αφήνεις τα σημάδια σου...
στην ψυχή μου ...
άσε με να ζήσω...
άσε με να σε δω...
άσε με να σε αγγίξω...
άσε με να υπάρχω όπως κ συ ...
άσε με να σε μυρίζω...
άσε με να σε φιλώ...
άσε με να σε θέλω ελεύθερα χωρίς όρια...
χωρίς πρέπει χωρίς γιατί χωρίς αντίο...
άσε με να σου γράφω ...

άσε με να σε ακούω...
ασε με να υπάρχω...
άσε με να ζω...
άσε με να αναπνέω...
άσε μένα να σε τριγυρίζω...
άσε με να σε κοιτώ στα μάτια κ ας γίνομαι κομμάτια...
άσε με να σ αγαπάω έτσι όπως μπορώ...
άσε με να σε χαϊδεύω...
άσε με να γύρω πλάι σου...
άσε με να σ' αγαπάω κ ας μη με έχεις ποτέ...
άσε με να σου χαμογελώ...
άσε με να κλαίω...
άσε με να φωνάζω ...
άσε με ...
άσε με να σ' αγαπάω έτσι όπως εγώ μονάχα μπορώ...
άσε με να τραγουδάω...
άσε με να φωνάζω...
να σε φωνάζω κ να έρχεσαι...

να σε ακουμπάω κ να εξαφανίζεσαι...
ασε με απλά να υπάρχω εκεί κ παντού γύρω σου κ πουθενά...
άσε με τις νύχτες να γίνομαι κομμάτια...

ασε με να σε λατρεύω...

ασε με να σου γράφω...

ασε με να υπάρχω...

ασε με να σε θέλω...

άσε με να σ' αγκαλιάσω...

άσε με να σε φιλήσω...

ασε με να σου τραγουδήσω ...

άσε με...

ασε με να υπάρχω σε μια γωνιά της καρδιας σου ...

Ασε με να Σ'ΑΓΑΠΑΩ ετσι οπως μονάχα ξερω εγώ.........

Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

          ..............................................................





Θέλω ένα νησί...
ένα μικρό νησάκι...
δε θα το ονομάσω Ιθάκη ...
θα το ονομάσω αγάπη....

με μεγάλα γράμματα να φαντάζει και ας είναι μικρό!!!

Θέλω ενα φάρο με ένα μεγάλο μπαλκόνι με την πιο όμορφη θέα στον ορίζοντα να τελειώνει...

Θέλω μια αγκαλια μεγάλη ...
Θέλω ενα φιλί ...
Θέλω ...
μια παραλία να ταξιδευω...
να είναι μικρή...
ενα χαρτί κ ενα μολύβι θέλω ...

ενα καβαλέτο και τις ανεξίτιλες μπογιές μου...
θέλω...

Θέλω ...
Θέλω όλα να τα γκεμίσουμε και να τα χτισουμε ξανα απ 'την αρχή...

θέλω..

Θέλω εσένα μαζι με μένα...

Θέλω...

Θέλω ακούς?

θελω εσένα...

θέλω εμένα...

Θέλω ακους?

θέλω τη γη ολόκληρη στα πόδια μου...

θέλω τον ουρανό στην αγκαλιά μου...

θέλω τα αστέρια στο παρτέρι μου...

Θέλω ακούς?

θέλω εμένα μαζι με'σένα...

Θέλω να μεθύσω ...

θέλω αγκαλιά να σε κρατήσω ...

Θέλω ακούς?

θέλω εσένα ...

να είσαι γεμάτη απο μένα...

Θέλω μ'ακούς?

Ακούς?

Θέλω...

Θέλω μια βαρκα με πανιά...

θέλω μια θάλασσα...

Μ'ακους?

Μ'ακούς?

θέλω...

Θέλω να μου χαμογελας!!

Θέλω μαζί μου να πετάς ...

ΝΑΙ ΘΕΛΩ!!!ΟΛΑ ΕΓΩ ΤΑ ΘΕΛΩ...

Όλα μαζι με ΕΣΕΝΑ  εγω τα θέλω...

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

         .......................................................




Ξερω τι ψάχνεις...
ξέρω για που βαδίζεις...
νύχτες μάζευα σε ενα κουτάκι τα ιχνη που άφηναν βηματα της ψυχής σου ένα ένα...
και διπλα τους ζωγράφιζα τα δικά μου... ηρθε η ώρα ,οι δρόμοι να ενωθούν πλάι σε εκείνο που λέγεται φώς...
με ανοιχτά παράθυρα ...
με θέα μια όμορφη θάλασσα,ήρεμη,γαλήνια,δυνατή...
και απέραντο φώς...

Ξέρεις που είμαι ...

στην άμμο σου γραφω μυνήματα...
όχι σαν εκείνα που ποτέ κανείς δε μπορεσε να νιώσει...
ίσως γιατί ποτέ δεν είχε στα μάτια του τόσο φώς...
όσο έχουν τα δικά σου ...

για να μπορέσουν 
να διαβάσουν...
να νιώσουν...
γιατί είσαι εσύ...

Ξέρω που είσαι ...

με χαζευεις απ'το παράθυρο...
αρπάζεις τις στιγμές μου και της κρύβεις στη χούφτα σου...
σαν να κρατάς περιστέρι...
που ώπου να ναι θα πετάξει...
Ηταν ξάστερη η νύχτα μου και η ψυχή μου...
ξύπνησε με μια αγκαλιά γεμάτη απο πανέμορφες άσπρες αθωες ...
μαργαρίτες...
Ξέρω που είμαστε...

σε ένα δρόμο με στροφές ...
και απέραντες ευθείες... 
και όλα αυτά γιατί ποτέ δε σε περίμενα...
άσε με να ζήσω...
όσο μπορώ...
όχι για πάντα........

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

         ...............................................................





                                 ΚΙ ΑΝ...... 

           Εχω χαθεί στου δρόμου τις στροφες
και στης θάλασσας το κύμα
κ αν έρθεις εγω θα φύγω
κ αν μείνεις θα γίνω σκιά
κ αν τα χνάρια σου δείχνω με πονάει φριχτά...

Κι αν ο ουρανός ειναι γεμάτος αστέρια
η νυχτα μου ειναι γεμάτη με δάκρυα
που ποτίζουν τη γή
κι αν εσυ τη σκέψη γεμίζεις
εγώ παραμένω γυμνος
κι αν εσυ δεν έρθεις
θα ντυθω ξανά με σιωπή...


Εχω χαθεί στην έρημο και στης νύχτας
τη μαύρη σιωπή κι αν εσυ γυρίσεις
εγώ θα σε κοιτάζω σκυφτος
κι αν εσυ μ'αγκαλιάσεις
εγω θα παραμείνω βουβος...


Κι αν η γή ειναι γεμάτη λουλούδια
ο κήπος μου είναι γυμνός
κι αν εσύ μου απλώνεις το χέρι
εγω ακροβατώ σε τεντωμένο σκοινί
κι αν εσύ με γυρευεις
θα με βρείς να κολυμπώ
      σε θάλασσα δίχως νερό.......

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

                                   ...........................................................................................








Ποιος θα αρνιόνταν μια δεύτερη ευκαιρία;
Μια ευκαιρία για να διορθώσει και να διορθωθεί....
να εξιλεωθεί...
Το δίλημμα τεράστιο...

Η δεύτερη ευκαιρία μια...
Και αυτά που θέλουμε να αλλάξουμε πολλά...
Στις παρυφές του νου η μάχη μαίνεται σκληρή, αβυσσαλέα...
Η καρδιά άλλα προσδοκεί...
Η λογική άλλα προστάζει...
Μια δεύτερη ευκαιρία αιωρούμενη παρουσιάζεται
και αυτός που θα το αντιληφθεί θα την καρπωθεί.....!

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

         ...............................................................





Ξεκίνησα να παίζω τον δικό μου σκοπό,
τον δικό μας σκοπό...
Διάλεξα τις πιο όμορφες νότες...
τις πιο τρυφερές...
αυτές που μας ταίριαζαν...
Ακουγόταν στα αυτιά μας σαν μελωδία...
μάθαμε με αυτόν...
Προσθέσαμε χρόνο...
αφαιρέσαμε λόγια...
βάλαμε μια αγκαλιά...
βγάλαμε ένα δάκρυ...
Κάναμε ότι μπορούσαμε καλύτερο για να μην είναι μόνο ένας σκοπός...
Κάναμε ότι μπορούσαμε για να τον κάνουμε ζωή...

Kαι εκεί που έχω μάθει να ζω...
εκεί που παίρνω χαρά...
βλέπω πως κάποιες νότες δεν σου ταιριάζουν και δεν μου ταιριάζουν...
Καταλαβαίνω πως κάποιες από αυτές δε θες να τις ακούς...
και άλλες δε θέλω εγώ να ακούω...
Η ζωή που είχα φτιάξει με αυτές τελειώνει σιγά σιγά...
και ο σκοπός θα σταματήσει να ακούγεται...


Προσπάθησα αλλά δεν κατάφερα να πάρω...
Προσπάθησα αλλά δεν θέλησες να μου δώσεις...
Κρίμα...
ήταν μια πολύ όμορφη μελωδία...
για μένα πανέμορφη.......

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011



...........................................................





Πέρασε πολύς καιρος και μια καλημέρα δε φτάνει...
μια καληνύχτα δεν αρκεί...
ένα γεια είναι μικρό και ένα αντίο πληγώνει...



Παιχνίδια μόνο με χαμένους...
ιστορίες μόνο λύπης ...
και η ζωή συνεχίζεται...



Κράτα γερά και θα προχωρήσεις...
κράτα απ όπου βρεις...
κρατήσου από μένα και εγώ θα σταθώ...
αλήθεια σου λέω...
δε θα πέσω...



Μόνο ένα μπορεί να με ρίξει και ξέρεις τι είναι, αλλά δε μπορείς να κάνεις κάτι...
έτσι λες...



Διαφορετικοί είμαστε μα τελικά τόσο ίδιοι και καταλαβαίνω...
καταλαβαίνεις και τα λόγια δεν έχουν νόημα μα κάποιες φορές μαλακώνουν και ο πόνος γίνεται ζυμάρι και πονάει λιγότερο...



Σταμάτα σε παρακαλώ να μου ρίχνεις πέτρες... αυτές πονάνε...
μπορεί να στέκομαι και να μη πέφτω αλλά τα σημάδια φαίνονται και μένουν...



Πολύς καιρός τελικά...
πολύ κουράγιο...
πολύ υπομονή...
πολύ...
και στέκομαι...
ακόμα στέκομαι...




Εφτά προτάσεις που έχουν τις ομοιότητές τους... έχουν σχέση μεταξύ τους...
αλλά είναι και τόσο διαφορετικές...

Εφτά προτάσεις που κάθε μια έχει μέσα της σκέψεις και ερωτήματα αμέτρητα...

Αυτές για σήμερα εδώ και στο μυαλό άλλες τόσες και τόσες και...

καλημέρα... 

καληνύχτα... 


ένα γεια...

και ένα αντίο που δε θέλω να έρθει ποτέ.........

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

               ...........................................................      





                Μου αρέσει να βλέπω ανθρώπους 
                       που ζουν την κάθε στιγμή
                        και την απολαμβάνουν...
Μου αρέσει να βλέπω ανθρώπους να προσφέρουν...

Kάποιον που αντί να πιεί λαίμαργα το κρασί του,
το μυρίζει, το γυρίζει στο στόμα του μέχρι να καταλάβει καλά την γεύση του...

Κάποιον που μιλάει σε ένα λουλούδι...
το κοιτά...
το θαυμάζει και το φροντίζει...
αντί να το βάλει σε μία άκρη και να του ρίχνει νερό όταν δει ότι έχει μαραζώσει...

Κάποιον που κάνει την βόλτα του και γνωρίζει το μέρος απ' όπου περνά
και όχι βιαστικά να το διασχίζει...

Kάποιον που συναντά ένα πληγωμένο ζώο
και σταματά για να το φροντίσει
και δεν το προσπερνά σα να μην είδε τίποτα...

Μα πάνω απ' όλα όταν βλέπω κάποιον
να κάνει όλα αυτά που μου αρέσουν σε έναν


ΑΝΘΡΩΠΟ.

Έναν άνθρωπο που έχει την ανάγκη
να τον φροντίσουν...
να τον θαυμάσουν...
να του μιλήσουν...
να τον γνωρίσουν...
να τον χαϊδέψουν...
να τον μυρίσουν...
να τον απολαύσουν...

Και όλα αυτά να δίνονται σε αυτούς
που τα έχουν πραγματικά ανάγκη
και τα ζητάνε αλλά δεν βρίσκεται κανείς να τους τα δώσει.

Μα ποτέ από οίκτο... ποτέ από συμφέρον...
ποτέ για να καλύψουν δικές τους ανάγκες...
παρά μόνο γιατί πραγματικά το θέλουν...
χωρίς να περιμένουν τίποτα να τους δωθεί πίσω........

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

......................................................





Εγώ και εσύ...οι δυο μας.
Μαζί και χώρια.
Μοναξιά και παρέα.
Μια αγκαλιά μέσα στην βροχή.
Μια ζεστή κουβέντα μέσα στο κρύο.
Η αγάπη μέσα στην ψυχή μας.
Ο χρόνος που περνά και χάνεται.


Σκέψεις...επιθυμώ...


Να μου τραγουδάς ένα γλυκό σκοπό.
Να ονειρευόμαστε το αύριο.
Να μου χαμογελάς και να το νιώθεις.
Να με κρατάς.


Σκέψεις...ονειρεύομαι...


Ένα απαλό σου χάδι.
Ένα γλυκό φιλί.
Ένα ψιθύρισμα στ 'αυτί.


φαντάζομαι...


ΥΠΑΡΧΩ

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

           ............................................................









Σήμερα καρδιά μου, είμαι πολύ κοντά.. 
Είσαι πολύ κοντά..
Και όμως τόσο μακριά..
Νομίζω πως θ' απλώσω το χέρι και θα σε αγγίξω..
Αργότερα θα σε δω..
Και πάλι...
θα μαζέψω εικόνες...
θα πλησιάσω να μυρίσω το άρωμά σου...
θ' αφήσω το βλέμμα σου να με ταξιδέψει και ίσως αγγίξουν τ' ακροδάχτυλά μας...
Τόσο όμορφο και ταυτόχρονα τόσο βασανιστικό...
Πόσες μέρες ατέλειωτες πρέπει να περάσουν πάλι, για να 'ρθουμε πιο κοντά...
Σε λίγο...
καποτε...
θα σε δω...
Και πάλι, θα πεις με το βλέμμα σου
" τι θέλεις από εμένα..." 
και γω θα σου απαντήσω 
" εσένα...ολόκληρη..."
Θα κοιτάξω το στήθος σου μαντεύοντας το γρήγορο ρυθμό που θα χτυπάει η καρδιά σου... Θα κοιτάξω τα χείλη σου και μόλις φύγω θα κλείσω τα μάτια μου και θα κάνω πως τα φιλάω...
Θα χαζεψω το κορμάκι σου καθως θα πηγαινόρχεσαι και θα το πάρω κι αυτό μαζί μου...
Να το αγκαλιάσω τρυφερά, ερωτικά, στοργικά... Το βλέμμα μου θα σου χαιδεψει τα μαλλιά και συ θα χαμηλώσεις τα ματάκια σου από τη γλύκα...
Πόσο όμορφο, πόσο μοναδικό...
και πόσο πόνο πρέπει να φέρνει...
Δεν το αλλάζω με τίποτα..
καποτε θα σε δω...
Και θα δεις μωράκι μου...
έβαλα τα καλά μου...
στολίστηκα...
αρωματίστηκα...
να με δεις...
να με χορτάσεις...
από τόσο κοντά...
και τόσο μακριά...
Μόλις φύγω χαρίζοντάς σου ένα μεγάλο χαμόγελο...
θα τρέξω προς τα έξω βιαστικά...
μην προλάβει και φανερωθεί το δάκρυ μου...
και το άλλο...
και το επόμενο...
Και εκεί που θα παλεύω φεύγοντας να κρατήσω τους λυγμούς μου, θα έρχεται η εικόνα σου, να μου λέει...
"ματάκια μου..."
Θα σε δω...
Το περιμένω με λαχτάρα...
Η καρδιά μου από τώρα πάει να φύγει από τη θέση της...
Και θα περιμένω...
σε λίγες μέρες ίσως να σε ξαναδώ...
από πιο κοντά... 
όπως θέλω...
όπως θέλεις... 
όπως θέλουμε... 

Σ' αγαπώ ζωή μου...

Σ' αγαπώ!!!

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

          ..............................................................







Με δυσκολία ανοίγω τον υπολογιστή (η διασκέδασή μου ως διαβάτης φράσεων), δεν ξέρω αν θέλω πράγματι να γράψω.
Σκονισμένος νοερά με μια πάχνη αδιαφορίας.
Προς τι;
Τι κείται εκεί;
Ομιλούσες λέξεις (έτερο ουδέν)
Τινάζω τα σύννεφα λες και είναι πάπλωμα που τον επικαλύπτει.
Νάτος. Καθαρός (;) και μαύρος και μικρός.
Το επίκεντρο του έξω κόσμου, του αόρατου κόσμου, του ψευδούς κόσμου.
Κι ο ομφάλιος λώρος με το δήθεν όμοιο. 
Την επίλυση της μοναξιάς του διαφορετικού.
Και η δήθεν ευτυχία της πρόσβασης.
Φωτεινή οθόνη –σκοτεινή οθόνη.
Ένα παιχνίδι με το φως.
Πού πράγματι είναι αυτό, στην φωτεινή ή στην σκοτεινή οθόνη, κανείς δεν ξέρει..
(τείνω προς το δεύτερο)
Έτσι επικοινωνούν οι άνθρωποι σήμερα. 
Για ποικίλους λόγους. 
Να προβάλλουν εαυτόν και μέσω της προβολής αυτής να επιτύχουν άλλα (οιαδήποτε άλλα)
Ή να ξεχάσουν όλα όσα τους βασανίζουν ευρισκόμενοι σε έναν εικονικό τόπο, ιδεατό τόπο. 
Που τον φαντάζονται όπως νομίζουν ότι θα πρέπει να είναι. 
Και τον βρίσκουν όπως ήταν ο άλλος και ακόμα χειρότερον.
Ο καθένας στον μικρόκοσμό του.
Ο καθένας στις ανάγκες του.

Ο καθένας με τις ανάγκες του σφιχταγκαλιασμένος.


Επικοινωνία, ευτυχία, ευαισθησία, ελευθερία, ευσπλαχνία.
Λέξεις από έψιλον. 
Λέξεις βαρύνουσας σημασίας
Όλες μπορείς να τις ορίσεις, εκτός από αυτήν την μικρή παράταιρη: ευτυχία
Τι αστεία λέξη!

Όπως όλες οι τόσο απροσδιόριστες ώστε να μπορούν να ορισθούν ως ανύπαρκτες.
Την ευτυχία την έχεις μόνον όταν είσαι αυτάρκης. 
Όταν ορίζεις τα μικρά σου θέλω μόνος εσύ.
Από την στιγμή που βάζεις ένα άλλο πρόσωπο συμμέτοχο στην ευτυχία σου, την έχεις χάσει.


Νοιώθω την ευτυχία μου σαν κατακάθι άλικου οίνου. Συμπαγές κατακάθι στον πάτο της συνειδητοποίησης. Συμπυκνωμένη ως πέτρα. Αμέθυστος πλέον. Δεν έχει άλλη μέθη ψευδαισθήσεων, απεταξάμην.


Πού είναι η ζωή μας άραγε;
Στις αλήθειες και ας πονάνε;
Στα ψεύδη που δήθεν καλύπτουν;
Τι από όλα βολεύει;
Μήπως η ζωή μας είναι στην αδιαφορία; 
Μήπως εκεί είναι η γαλήνη;


Α, αυτή δεν είναι ζωή για τους συναισθηματικούς. 
Κι ακόμα πιο πολύ, σίγουρα δεν είναι ζωή για τους ευφυώς διορατικούς. 
Τους ιχνηλάτες των καταστάσεων, τους εξερευνητές της αληθείας. 
Μέσα στην ζούγκλα των ψευδαισθήσεων και των παραισθήσεων, αυτοί με μια ματσέτα τεμαχίζουν τα όσα τους τριγυρίζουν και ανοίγουν δρόμο να περάσει η μόνη πραγματικότητα.
Να περάσει το απτό, το υπαρκτό. 
Το μόνο αληθές. 
Ποδοπατάνε το όνειρο και το στέλνουν εκεί που του πρέπει.

σαν κληματσίδα είναι το όνειρο, σαν λιάνα των τροπικών, σε αρπάζει και σε βαστάει, αναρριχώμενο και κολλώδες. Επάνω σου μένει αν δεν βιαστείς να το αποτινάξεις, και πώς πονάει αυτό το κολλώδες που αφήνει, πώς διαβρώνει την επιδερμίδα σου αν του επιτρέψεις να μείνει παραπάνω..

Τι σημασία έχει να βγήκες πληγωμένος από τα αγκάθια της συνειδητοποίησης, χαραγμένος από τις ώρες και τις εικόνες; 
Βγήκες εσύ, κι όχι το φάντασμά σου.
Εσύ με τις πληγές σου, με τις ουλές σου, ατόφιος.




Κοίτα με λοιπόν...
Εδώ είμαι...
Στητος και πάλι...
Σε βρήκα...
Σε συνάντησα...
Σε είδα...
Και ξέρω πια πού είμαι...
Αν αυτό είναι δύναμη, ναι, την έχω...

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

         ................................................................









Δεν ξέρω…
Δεν ξέρω αν μπορώ να σε καταλάβω…
Κάνω μεγάλες προσπάθειες…
Μου είναι δύσκολο…
Δεν είναι μόνο η διαφορετικότητα του ανθρώπου με άνθρωπο…
Είναι και η διαφορετικότητα του φύλου…
Εσύ γυναίκα, εγώ άντρας…
Δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι, δύο εντελώς διαφορετικές κοσμοθεωρίες…
Ο άντρας, εγώ, πιο απλός, πιο ξεκάθαρος, ως ‘κατασκευή’…
Η γυναίκα, εσύ, πιο πολυσύνθετη, αποτελούμενη από πιο πολλά κομμάτια…
Προσπαθώ να λύσω τον γρίφο σου…
Προσπαθώ να μάθω τον τρόπο λειτουργίας σου…
Να μπορώ να καταλαβαίνω, χωρίς πολλές σκέψεις, ενστικτωδώς θα έλεγα, τον τρόπο που γυρίζει ο κόσμος μέσα στο κεφάλι σου…
Δύσκολο το εγχείρημα…
Και το πιθανότερο είναι ότι δεν θα τα καταφέρω ποτέ…
Με πιάνει απελπισία…
Βέβαια, έχω να ομολογήσω, ότι η βοήθειά σου είναι μεγάλη…
Κάνεις τα πάντα, ερμηνεύεις, εξηγείς, αναλύεις την σκέψη σου, για να μπορέσω να σε καταλάβω…
Για να μπορέσω να σε ακολουθήσω…
Και φτάνω σε ένα σημείο που το προσεγγίζω το θέμα…
Πάντα όμως κάτι διαφεύγει…
Μια μικρή λεπτομέρεια…
Η οποία κάνει την διαφορά…
Την όποια διαφορά…
Ξέρεις, πιστεύω ότι ως άντρας είμαι πιο προβλέψιμος…
Πιο σταθερός, πιο συγκεκριμένος, πιο μέσα σε πλαίσια…
Εσύ από την μεριά σου, βασιζόμενη στην πολυπλοκότητα των αισθημάτων και των σκέψεών σου, οδηγείσαι σε μία αντίστοιχη πολυπλοκότητα συμπεριφοράς, ακατανόητη από εμένα…
Και αυτό μας φέρνει σε αντιπαράθεση…
Και σε αδιέξοδο, κάποιες φορές…
Με υπερθεματίσεις του τύπου ‘δεν με καταλαβαίνεις’, ‘εμένα, ποιος θα με καταλάβει;’, ‘μα, καλό μου, γιατί δεν μπαίνεις ποτέ στη θέση μου;’, οδηγούμαστε σε μία ρήξη μεταξύ μας, ευτυχώς πρόσκαιρη…
Από την άλλη, δεν τολμώ να μην παραδεχτώ, ότι και ‘συ κάνεις αντίστοιχες φιλότιμες προσπάθειες να αντιληφθείς τη δική μου θέση επάνω στη δική σου πολυπλοκότητα…
Και σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό…
Θέλω να πιστεύω ότι ξέρεις ότι προσπαθώ…
Προσπαθώ καλή μου…
Και θέλω να το καταλάβεις…
Θέλω και προσπαθώ…
Για να σε καταλάβω…

Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

           ...........................................................






Ζω ψάχνοντας…
Ψάχνω τον εαυτό μου…
Ψάχνω τις ισορροπίες μου…
Ψάχνω απαντήσεις…
Για οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μου…
Για οτιδήποτε κεντρίζει το οπτικό μου πεδίο και, κατά συνέπεια, το μυαλό μου…
Το μυαλό μου…
Είναι φορές που πιστεύω ότι δεν είναι αρκετό…
Ότι δεν φτάνει να εξηγήσει τα συμβαίνοντα γύρω μου…
Χάνεται, φεύγει, παρερμηνεύει, κολλάει, αναστατώνεται, σταματάει…
Ένα μυαλό που ερεθίζεται σε βαθμό να μην μπορεί να ανταπεξέλθει στον ερεθισμό από κορεσμό…
Πονάει το κεφάλι μου…
Το νοιώθω βαρύ και όμως συνεχίζω να σκέφτομαι…
Γράφω μία πρόταση και σταματάω…
Κάνω κινήσεις στον αυχένα μου μήπως και σταματήσει αυτό το βάρος να πέφτει μπροστά στα μάτια μου…
Κλείνω τα μάτια και το βάρος είναι εκεί…
Τα ανοίγω, και πάλι εκεί είναι…
Ανάσες βαθιές για οξυγόνωση…
Δεν κάνουν τίποτα…
Το βάρος εκεί…
Τα ερεθίσματα εκεί…
Απώλεια επεξεργασίας…
Το τέλειο κενό…
Οι λέξεις βγαίνουν αυθόρμητα…
Ασυναίσθητα…
Απλώνω τα χέρια στο πληκτρολόγιο και αυτές είναι εκεί…
Σαν από καιρό…
Σαν να περίμεναν το κενό μου για να βγουν στην επιφάνεια…
Θλιβερό και όμορφο μαζί…
Θλιβερό το κενό, όμορφη η δημιουργία…
Αβίαστο γράψιμο, αβίαστες κινήσεις…
Προσπαθώ να φέρω το μυαλό μου πίσω…
Να αρχίσει να επεξεργάζεται τα ερεθίσματα…
Αρνείται πεισματικά…
Μάλλον λειτουργεί με δικούς του κανόνες…
Και μου κάνει εντύπωση, γιατί οι κανόνες του γράφτηκαν από εμένα…
Κουράστηκα να παλεύω μαζί του…
Έχει δικό του Θεό…
Τον Θεό που του έμαθα εγώ…

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

         ................................................................




Και ξαφνικά το απόλυτο κενό… 
Η απόλυτη σιωπή και απόρριψη…
Και ξαφνικά καταλαβαίνεις τον πόνο που σου προκαλεί η απώλεια και η αδιαφορία του άλλου…
Ενός ανθρώπου που σου τον θυμίζει κάθετι…
Ενός ανθρώπου που, ενώ δεν του το είχες πει ποτέ, δεν πίστευες ότι θα έφευγε από δίπλα σου. Οτι θα περίμενε να σε δει να αλλάζεις και να ξαναερχόταν κοντά σου…
Και τότε σε πιάνει η τρέλλα και η απελπισία…
Και τρέχεις να βρεθείς κοντά της, να της πεις αυτά που δεν της είχες πει τόσο καιρό, αλήθειες που έκρυβες από τον εαυτό σου και από εκείνη…
Λάθη που έκανες ή συνεχίζεις να κάνεις…
Αλυτα μέσα σου προβλήματα που μόνο μαζί της μπορείς να λύσεις…
Απαντήσεις που ξέρεις και φοβάσαι να τις της πεις…
Και της ζητάς να της μιλήσεις…

Και δεν δέχεται… 
Αργησες; 
Το πιθανότερο…
Τόσο όμως ώστε να μην πέρνει μια μικρή παράταση;

Δεν θέλεις να το πιστέψεις…
Της ζητάς, για ένα τελευταίο ίσως δίωρο, μία τελευταία συνάντηση…
Δεν θέλεις και δεν μπορείς να δεχτείς ότι έχεις δώσει τόσο λάθος εντύπωση σε έναν άνθρωπο που σου έδωσε τόσα… 

Δεν είσαι τόσο άχρηστος… 
Ούτε κανα ρεμάλι και αλήτης, όπως θέλει να σου φέρεται…
Ούτε τόσο καιρό φερόσουν έτσι…
Δεν ζητάει δεύτερη ευκαιρία, αν και θα το ήθελε πολύ…

Να της προσφέρει πια αυτά που της στέρησε τόσο καιρό…
Ξέρει ότι μπορεί να πάρει αρνητική απάντηση… Ξέρει ότι ο χρόνος έπαψε να λειτουργεί υπέρ του…

Ομως δεν το βάζει κάτω…
Θα είναι εδώ και θα περιμένει… 

Οποτε νοιώσεις έτοιμη… 
Οποτε και αν το θελήσεις…
Πέρασε πολλά αυτό το διάστημα… 

Βούτηξε στα έγκατα της ψυχής του και τελικά ξέρει τι θέλει… 
Δεν πρόλαβε να σου το φωνάξει…
Δώσε του τουλάχιστον την ευκαιρία να σου τω πει… 

Και μετά κρίνεις…
Πόνεσε και ένοιωσε… 

Εκλαψε και άδειασε…

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

           ..........................................








Βηματίζουμε δίπλα...
στο φως...
κάποιες στιγμές το διακρίναμε...
κάποιες πάλι...
μας φεύγει...
ανάμεσα στις σιωπές μας...
στα ταξίδια μας...
παραμονεύουμε να το πετύχουμε...
σε γραφεία υπερωριών ...

της θλίψης...
σε τηλέφωνα που δεν απαντούν...
σε κλήσεις που προωθούνται...
σκοντάφτουμε...
ανάμεσα σε συρμούς και αποβάθρες
φορώντας vetiver πάνω σε μαύρα T-shirts
που γράφουν no tengo alma...
προσποιούμαστε τους σκληρούς...
αυτοανατρεπόμαστε...
επιμένουμε...
δίπλα...
διπλά...
ενα απροσδιόριστο δύο...
μοναχικό και κρυπτικό...
σα νεολογισμός της ψυχής...
που δεν βρίσκεται στα λεξικά του συναισθήματος...

υπάρχει μια δύναμη επιβίωσης...
αυτού του δικού μας δύο...
που ακυρώνει τις φορτίσεις...
επαναφέρει λειτουργίες...
παιδικής ηλικίας...
και λευτερώνει...
κι όσο αναζητάμε...
το φως...
τόσο πιο δυο θα παραμένουμε......

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

         ................................................................








Περπατώ στα μονοπάτια του μυαλού κι εκείνη με ακολουθεί,
ακούω την ρυθμική αναπνοή της
και εκείνον τον ανατριχιαστικό θόρυβο που αφήνουν τα βήματα της.
Κάποιες στιγμές μου ψιθυρίζει,
δειλά στην αρχή,
για όσα άφησα πίσω μου.
Γρατσουνά με τα νύχια της τις πληγές που ακόμη αιμορραγούν.
Της φωνάζω να πάψει μα εκείνη καλύπτει την φωνή μου με την δική της.

Απόψε βρέχει,

τραβάω τις κουρτίνες και στέκομαι στο περβάζι,
οι στάλες χορεύουν πάνω στους δρόμους γεμίζοντας μικρά ποτάμια
που τρέχουν
θαρρείς και προσπαθούν να προλάβουν κάτι.
Μια μελωδία απλώνεται στον χώρο,
απορροφώντας την εκκωφαντική σιωπή.

Κάποιος μου είχε πει πως έρχεται μια στιγμή που πρέπει να φύγεις.
Ακόμη κι α αγαπάς πρέπει να φύγεις....

στα επίμονα "γιατί" μου δεν απάντησε ποτέ,
με φίλησε βιαστικά και χάθηκε.

Την στιγμή που έξω η βροχή κάλυπτε την κραυγή μου
και μούσκευε την ψυχή μου ως το μεδούλι.

Αστείες δικαιολογίες για εκείνους που δεν αγάπησαν ποτέ κι ας
το είπανε χιλιάδες φορές.

Το μυαλό επαναστατεί...
τραβάω την κουρτίνα,
όχι δεν θέλω να βλέπω
δεν θέλω να ακούω
δεν θέλω να νιώθω πια...

Στην αποθήκη του μυαλού μου πέρασα διπλά λουκέτα,
τα κλείδωσα όλα μέσα και έκρυψα το κλειδί...

Μια ρυθμική αναπνοή ακούγεται ....
κι εκείνο το ανατριχιαστικό τρίξιμο
που αφήνουν πίσω τους τα βήματα...

δεν θέλω να σ'ακούσω ξανά,
θέλω να βάλω σε μια τάξη την ζωή μου....
φύγε σε παρακαλώ.....
φύγε.
Μα η ανάσα γίνεται πιο γρήγορη...

Δεν θα φύγει ποτέ.

Θα είναι πάντα δίπλα μου....

να μην συγχωρεί ποτέ τα λάθη μου.
Να ξεθάβει νεκρές θύμησες,
να σκαλίζει πληγές.

Θα είναι πάντα εκεί στιγμές που ο πόνος θα γίνεται ασήκωτο φορτίο,

να μου λέει πως φταίω ...
πάλι φταίω...για όλα.

Πάντα θα μου δείχνει εκείνα που θέλω να ξεχάσω....

ο κρυφός εαυτός μου.....
ο εκδικητικός εαυτός μου που πάντα στρέφεται εναντίον μου.
Η κρυφή σκιά μου......

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2011

        ...............................................................








Είναι ποιήματα που σε τυλίγουν κι είναι και κάποια άλλα που σε τσακίζουν...
Ακόμα δεν μπορώ να κατατάξω αυτό της Κικής Δημουλά. Ίσως είναι και η ώρα που επέλεξα να το πρωτοδιαβάσω, το διάβασα όταν νυχτώνει, και νύχτωσε.
Συνειδητοποιώντας πως νύχτωσε, το διάβασα.

Διάβασα πρόσφατα ότι δεν υπάρχει χρόνος.

Μου άρεσε σαν ιδέα να μην υπάρχει, να είναι όλα μια ατέρμονη στιγμή… αλλ'αμ δε!
Υπάρχει.
Όχι αυτός που εννοούν οι φυσικοί, αλλά ο άλλος, αυτός που εννοούν οι άνθρωποι όταν λένε "πέρασα". 

Ήμουν, μα όχι πια.
Τώρα είμαι εδώ. 
Ρέω, κυλώ, ένα μικρό, ελάχιστο φυλλαράκι είμαι πάνω σε νερά μιας πηγής που κάποτε ανέβλυσε και τώρα, τρέχει τρέχει, δεν γυρίζει πίσω....
(κι ο Έλιοτ στην Τετάρτη των Τεφρών: "επειδή δεν ελπίζω να ξαναγυρίσω…")
Υπάρχει χρόνος.
Που κυλάει, που διαρρέει, που φεύγει, που χάνεται, που μου ξεφεύγει, ο πανδαμάτωρ....
Ο χρόνος που μετριέται με την φθορά.
Ο χρόνος που δεν γυρίζει πίσω.
Ο ανάλγητος χρόνος.

Ο χρόνος που αφήνει πίσω του ενθυμήματα μονάχα, στατικές εικόνες μνήμης, αν τις αθροίσεις όλες μαζί πόσο να πιάνουν, δυο λεπτά, τρία; (αυτό του Μίλαν Κούντερα από την "Άγνοια", αίνιγμα μνήμης λέει ο Κούντερα, οι αναμνήσεις δεν έχουν μετρίσιμη διάρκεια, δεν έχουν καν διάρκεια. Το παρελθόν που θυμόμαστε στερείται χρονικής διάρκειας)

Έχουν ζωή οι αναμνήσεις; 

Ούτε σαν πίνακας ιμπρεσιονιστικός δεν είναι, ομιχλώδεις, άνευρες, σβήνουν μόλις πας να τις δεις λίγο καλύτερα.
Ούτε σαν κακοδιατηρημένη κόπια ταινίας.
Φθίνουν και αποχρωματίζονται.
Ξέψυχα χρώματα, ξεθυμασμένα και θολά.

Θολά περιγράμματα, θολοί άνθρωποι λες και τους βλέπεις πίσω από νοτισμένα τζάμια, μέσα από ένα τρένο που κινείται πολύ γρήγορα και για ένα κλάσμα δευτερολέπτου έχεις την εικόνα τους. Μετά είσαι αλλού.
Πάντα είσαι αλλού.
Ο χρόνος είναι ένας αποχρωματισμός, ξεθώριασμα ζωής (ένα τραγούδι από το παρελθόν μου έρχεται στο μυαλό..."we fade to grey"), ο χρόνος είναι όλες οι ελπίδες που θα σβήσουν, όλα που περίμενες και δεν θα αγγίξεις, ο χρόνος είναι το ποτάμι που παρασύρει μέχρι να ενωθεί με τη θάλασσα.

Ευτυχώς που οι φυσικοί διαφωνούν.

Γιατί τους ποιητές ο χρόνος τους βαραίνει.
Κι ας αφήνουν κάθε λίγο και λιγάκι το χνάρι τους καθώς αυτός κυλάει.
Καθώς
περνούν.

"Υπάρχουν ποιήματα
που αυταρχικά απαιτούν
αιμοδιψή δάκρυα ανάγνωσης"
(στίχοι του ποιητού Γιάννη Τόλια από το "Αμαρτολόγιο")
Ένα από αυτά είναι το "
Πέρασα" της Κικής Δημουλά
Το πρωτοδιάβασα πριν κάποια χρόνια, κάπου 4-5, όταν έγραψα το παραπάνω κείμενο.
Άργησα, μια και είναι πολύ παλαιό μα έκτοτε το διαβάζω συχνά, καθώς περνώ....

Και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι: Όχι, δεν είμαι λυπημένoς(γι’ αυτό.....)
την φράση που επίμονα ως motto επαναλαμβάνει η κορυφαία μας ποιήτρια στο τέλος κάθε στροφής
Εννέα φορές συνολικά
(δεν είναι μόνον η ακριβής φράση που δίνει το στίγμα ενός στίχου, αλλά και η έμφαση της επανάληψης της ίδιας φράσης. 

Αυτά για όσους μιλούν και παίρνουν θέση χωρίς να έχουν διαβάσει και συγκρίνει -τέλος παρένθεσης, ελπίζω και ως αποκατάστασης της αλήθειας των πραγμάτων)

Προς τι όλα αυτά;

Μα δεν είμαι λυπημένος!
Αν με έβλεπε κανείς θα διαπίστωνε ότι χαμογελώ…

πόσο προβλέψιμα είναι όλα...
πόσο περίεργα κυλάμε πάνω στις ράγες των ημερών…
Πόσο το μόνον που αποδεικνύουμε είναι τους εαυτούς μας.
Περίτρανα.
Πόσο αφήνουμε την αξία και την ουσία προς χάριν του ταπεινού, του ελάχιστου, του βραχύβιου.
Όταν θα φτάσει η πραγματική η ώρα που το πέρασα θα συναντήσει τον τοίχο της πρόσκρουσης με το αμετάκλητο και αναπότρεπτο Τέλος, τι θα έχουμε να απολογηθούμε στο εαυτό μας για αυτό το πέρασμα;
Τι άγγιξα;;;
Και σε ποια ώρα τελικά νύχτωσε;
("Σε σωστή ώρα νυχτώνει" έτσι καταλήγει, το γράφω επειδή όπως απεδείχθη σπανίζουν οι άνθρωποι που πράγματι το διάβασαν)
Μην ήταν όταν ακόμα μπορούσαμε να δούμε φως;
Μην βάλαμε τα μαύρα γυαλιά και υποδεχτήκαμε πρόωρα το σκοτάδι των επιλογών μας;

".........

Μίλησα πολύ. Στους ανθρώπους,
στους φανοστάτες στις φωτογραφίες.
Και πιο πολύ στις αλυσίδες.
Έμαθα να διαβάζω χέρια
και να χάνω χέρια.
Όχι, δεν είμαι λυπημένος.

.........."


"Υπάρχουν ποιήματα που αυταρχικά απαιτούν αιμοδιψή δάκρυα ανάγνωσης"
Υπάρχουν ποιήματα που δεν μπορείς να απαγγείλεις χωρίς να σπάσει η φωνή σου έτσι όπως συγκλονισμένος περιφέρεσαι στους στίχους τους, τόσο έκπληκτος κι έκθαμβος ακόμα επειδή κάποιος μίλησε πριν από σένα έτσι, με τέτοια λαγαρή και λαμπερή αποτύπωση, αποδίδοντας όλα όσα εσύ ένοιωσες. Λες και ήταν κρυμμένος στα φυλλοκάρδια σου και σε παρατηρούσε.
Στο άβατο της ψυχής σου.


Υπάρχουν Ποιήματα που είναι Ιεροί Ναοί Λόγου.
Από μάρμαρο οικοδομημένα συμπαγή στην τελειότητά των, κι υπέροχα.
Ανυπόδητοι κι έμπλεοι σεβασμού ας εισερχόμεθα.

Ευχαριστώ τους Ποιητές που υπάρχουν
Όσοι Είναι!!!!!!!!!

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

          .............................................................









Η ποίηση είναι μια συμπυκνωμένη μαγεία.
Τόπος που με κάνει και ριγώ, τρόπος που με φέρνει τα εντός μου να κοιτώ κι ακροβολίζει το δάκρυ να υδατώσει τις παρυφές της μνήμης μου.


Τα ποιήματα τα αγαπημένα είναι αυτά που χαράζουν τόσο την μνήμη ώστε να κατοικούν για πάντα εκεί και να αναδύονται στην σκέψη όποτε τα χρειαστεί κανείς.
Εξέρχονται τότε ελεύθεροι από όλα τα δεσμά οι στίχοι και σε πλημμυρίζουν όλον.
Είναι κάποιοι από αυτούς έτσι που επιλέγεις, που απομονώνεις από το ποίημα, κι άλλοτε σου κρατούν παρηγοριά, κι άλλοτε σε ματώνουν, κι άλλοτε σου δίνουν κουράγιο, και άλλοτε οριοθετούν το θέλω σου και το περικλείουν.
Σαν βιβλιοθηκάριοι των σκέψεών σου.
Όλοι τους, σε συνεργασία αρμονική.


Να αναφέρω μερικούς....
μα είναι τόσοι πολλοί, ποιον να πρωτοβάλω;
Έναν κήπο από στίχους έχω στο μυαλό μου, έναν ανθώνα πανώριο..
Ποιο άνθος εξ αυτών να επιλέξω για να αναφέρω εδώ, χωρίς να αδικήσω κατάφορα τα υπόλοιπα;


Δεν ηγείται κανείς, όλοι τους έχουν την τιμητική τους ανάλογα την στιγμή. 
Άλλοι πιάνουν λίγες στιγμές επιλεγμένες, και άλλοι πολλές…
Άλλοι σε στιγμές απόγνωσης, άλλοι σε στιγμές βαθύτατης θλίψης, άλλοι σαν βρίσκεσαι σε περισυλλογή, άλλοι σαν βλέπεις το βάθος ή την αλήθεια των πραγμάτων, άλλοι παντός καιρού…
Ποίηση, στίχοι, χαράγματα
Στίχοι πασίγνωστων ποιητών, ή σχεδόν άγνωστων, δεν έχει σημασία, στο μυαλό μου κάθονται ακριβώς στις ίδιες θέσεις (καμία πιο επίσημη και πιο πολυτελής) στο ίδιο αμφιθέατρο, μου δίνουν την γραφή τους και μου χαμογελούν: Πάρε -μου λένε- γι' αυτό γράψαμε, για ανθρώπους σαν και εσένα να μας νοιώθουν
Γράψαμε γιατί έχουμε την δύναμη να μιλάμε εκ μέρους όλων όσων δεν μπορούν να το κάνουν. Είμαστε η φωνή σου, η φωνή άλλων, η φωνή όσων όπως εσύ θέλετε να πείτε κάτι μα δεν ξέρετε τον τρόπο.

Σας δανείζουμε την δική μας.
Πάρτε την με αγάπη ...(αλλιώς, πώς;) 
υιοθετήστε την...
αναθρέψτε την στην μνήμη....
να ενηλικιωθούν οι σκέψεις σας και να ωριμάσουν....
Πάρτε την χιτώνα να σας τυλίξει, να σας ενδύσει το γυμνό της αλήθειας σας να πάψει να κρυώνει πια (δεν είναι μόνο)
Δίνουν με γενναιοδωρία τα κομμάτια των ψυχής των
Με σεβασμό συλλέγω
Αγαπημένη Ποίηση, Ποιητές μου που με ποιήσατε όπως είμαι, να νοιώθω, να αισθάνομαι έτσι, πόσα σας οφείλω…
Ίσως και είστε σεις ο τρόπος που η αφή μου αγγίζει τα πράγματα....


Ποιήματα, αγγίγματα ζωής
Οι στίχοι των, είναι ένας τρόπος να ταξινομώ τις μνήμες.
Σαν να είναι κάποια ποιήματα, κάποιοι στίχοι, περίτεχνα κουτιά, χρωματιστά, με άνθη απέξω ή με πλουμίδια όμορφα, γυαλιστερά υπέροχα κουτιά που βάζουμε φωτογραφίες μέσα.

Επειδή δεν ελπίζω να ξαναγυρίσω
Επειδή δεν ελπίζω
Επειδή δεν ελπίζω να γυρίσω
Λαχταρώντας το χάρισμα του ενός και την φήμη του άλλου
Δεν αγωνίζομαι πια να ν’αγωνιστώ για τέτοια πράγματα
(Γιατί να απλώνει τα φτερά του ο γέρικος αετός;)
Γιατί να πενθώ
Τη χαμένη δύναμη της συνηθισμένης βασιλείας;

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011

         ................................................................







Τα συναισθήματα δεν σωπαίνουν ποτέ
Αν πάψουν οι λέξεις, αν τύχει και στερέψει η μουσική των, τότε μιλούν με νότες
Κι αν σιγήσουν κι αυτές, υπάρχουν τα χρώματα
Ο κόσμος τους πάντα μας περικλείει
Και μέσα μας εισχωρεί
Οι λέξεις, οι ήχοι, οι αισθήσεις είναι χρώματα.
Ένα ουράνιο τόξο κι ο άλλος περιλαμβάνει όλο του το φως
Το φως που γεννά τα χρώματα
Και την ζωή
(που παύει να είναι ασπρόμαυρη)




Στον χώρο που θα στεγαστούν τα όνειρα, ένας χορός αρχίζει.
Τα βήματα τα μαθαίνεις χορεύοντας....
Κανείς δεν θα σε καθοδηγήσει....
κανείς δεν θα σου πει τι να κάνεις....
Μόνος σου διδάσκαλος είναι η μελωδία
κι η αρμονία της συνύπαρξης
Περιδινίζεσαι οδυνηρά
Μα δεν θέλεις να ξεφύγεις πια.....

"όταν εσύ έρχεσαι
    γιορτάζει το ΦΩΣ"

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011

        ................................................................





Τι όμορφη που είναι η μέρα στο ξεκίνημα, στην χαραυγή των χρωμάτων, στο ξύπνημα του φωτός της.
Την ώρα που αρχίζει να ξετυλίγει τον μίτο της να μην χαθεί την νύχτα που θα έρθει. Για να ξαναβρεί την ζωή της το άλλο πρωί, τα βήματα μην χάσει και χαθεί.
Για να ξανάρθει.

Όσο περνούν τα χρόνια τόσο πιο πολύ την εκτιμώ σε βάρος της νύχτας.
Το φως, τον ήλιο που εισχωρεί μέσα σου να σε τροφοδοτήσει με ζεστασιά. Και να σου μεταγγίσει την απαραίτητη αισιοδοξία για να αντέξεις την αιμάσσουσα ζωή σου.
Το σκοτεινό είναι που θέλω να ξορκίσω να μην με αγγίζει.
Να το καταδιώξω ως τα πέρατα του νου.

Το πρωί έχει άλλη ποιότητα. Ευγενική.
Το μόνον φλύαρο είναι τα πουλιά που πιάνουν κουβεντούλα με τα άνθη και τις φυλλωσιές.
Κι εκείνη η σιωπή των μεταλλικών και μηχανικών ήχων, εκείνη η απουσία του ρόγχου του πολιτισμού μας, τι κατάλληλο φόντο για να συνθέτουν οι σπουργίτες το δίχτυ με τα τιτιβίσματα τους…. πιάνεσαι, αγκιστρώνεσαι από τον ήχο που σε παραπέμπει κατευθείαν στην φύση, που παρακάμπτει κάθε τσιμέντο και κάθε ανθρώπινη παρέμβαση, κι αιχμαλωτίζεσαι εκεί…
Στην ομορφιά, στην απόλυτη ομορφιά…

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

           .............................................................









Ένας τόπος εικονικός -μη τόπος- που προσομοιάζει με το ντιβάνι ενός ψυχιάτρου.
Την ίδια δουλειά -να μιλάς στον τοίχο με την εντύπωση πως τα λες σε ευήκοον ους- μόνον που εδώ δεν υπάρχει θεραπεία, δεν υπάρχει ίαση, μόνον βύθισμα:
Στην αυταρέσκεια ή στην αυταπάτη.
Στον εγωισμό ή στις ψευδαισθήσεις.
Διαλέγετε και παίρνετε, ανάλογα με τις αντοχές σας και την δύναμη του χαρακτήρα σας.
Την ιδιοσυστασία σας.

Οι ανόητοι θα την πατήσουν. Όσοι έχουν κενά να κλείσουν στην καθημερινότητά τους, όσοι διψάνε για αναγνώριση, όσοι θέλουν να μικρύνουν τις οπές διαφυγής της φιλαρέσκειάς των φορώντας παραμορφωτικά γυαλιά στην αυταρέσκειά τους, ή επιθυμούν να αναστηλώσουν αυτόν τον ταλαίπωρο ερωτικό τους κόσμο που -κυρίως αυτός- διψάει μανιωδώς για σοβαντίσματα ψευδαισθήσεων, σαφώς και θα νομίσουν πως εδώ είναι η διέξοδος.
Πως ανέξοδα θα παραστήσουν ότι κάτι πέτυχαν.
Θα κλείσουν τα μάτια υπνωτισμένοι και θα ακούνε μόνον τις Σειρήνες.
Θα νομίζουν πως κάτι έγινε.

Δεν έγινε.
Περνάς τις μέρες σου μπρος σε μια φωτεινή οθόνη ενώ η ζωή σου σκοτεινιάζει.

Και οι αμετανόητοι θα προσπαθήσουν να πάνε και στο επόμενο βήμα, να φέρουν το εικονικό στο πραγματικό.
Μα τα παιχνίδια δεν έχουν διάρκεια.
Κι όταν κάποιος ως τέτοιο υπολογίζεται ευθύς εξ αρχής, είναι και αναλώσιμο.

Τα αθύρματα, συμφύρματα με ό,τι φθηνό.



Φυσικά όμως υπάρχει και η σεμνή χρήση του νετ ως πηγή πληροφοριών, γνώσεων κλπ.


Ευτυχώς!

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

         ...............................................................







Υπάρχει ένας ήχος ρήματος που τραγουδά καλύτερα με πιο πολύ πάθος αυτό που θέλει να πει…
Το σ’αγαπώ ορθώνεται κοφτό, αιχμηρό, απόλυτο.
Στυλάτο.
Το σ’αγαπάω όμως είναι κυματιστό, αυτά τα άλφα που εναλλάξ βρίσκονται ανάμεσα, απλώνονται και αγκαλιάζουν σφιχτά σαν να είναι άκρα που τυλίγουν το πάθος της αγάπης να προστατεύσουν από την φθορά. 
Με ένταση, με ζέση, με φροντίδα.
Τόσα πολλά, που βάζουν στην πάντα το ω του τέλους.
Σ’αγαπάω 

Δεν μπορείς να το πεις χωρίς να χρωματίσεις την φωνή σου με λατρεία.
Και καθώς το προφέρεις, κερνάς το ίδιο σου το στόμα με το άνοιγμα ενός χαμόγελου. 
Γίνεται χαρμόσυνο άγγελμα που δεν σκοπεύεις να εμποδίσεις.
Τα μάτια σου λούζονται φως που εκπέμπει η φλόγα ψυχή σου.
Σ’αγαπάω
Δεν μπορείς να το πεις με υποκρισία, η υποκρισία δεν αντέχει, ξεφτίζει.
Δεν μπορεί να υπάρξει στον τόνο που χρειάζεται για να ειπωθεί αυτό εδώ.
Γιατί σε εκείνο το άλφα πριν από το ω, εκείνο το άλφα του τόνου, θα ηχήσεις την κραυγή της αγάπης σου, το άλφα και το ωμέγα της ζωής σου που είναι ο άλλος, και θα συμπτύξεις όλη την ψυχή σου σαν θύελλα να βγαίνει έξω, σαν άνεμος σαρωτικός, σαν καταιγισμός συναισθήματος..
Και αυτό δεν ξέρει από τεχνάσματα.
Ή έχεις, ή όχι......

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2011

          ...............................................................





Πίσω από ταράτσες, πίσω από κεραίες και ηλιακούς.
Ξεπροβάλλεις μέσα απ’ την ασκήμια για να την φωτίσεις έτσι ώστε να κάνεις την παρουσία της πιο έντονη…
Ανατέλλεις ενώ σε περιμένω…
Ακριβής στο ραντεβού σου πάντα έρχεσαι.
Αργά και νωχελικά χαράζεις την πορεία σου χρωματίζοντας τον ουρανό με αισιοδοξία.

Πόσο θα ήθελα κάθε αυγή να εισέρχομαι στον υδάτινο θαλασσινό καθρέφτη κι εκεί μέσα να σε περιμένω για να συναντήσω το ξύπνημά σου.

Βυθισμένος στην μήτρα της προσμονής σου, σαν να γεννιέμαι κάθε μέρα ξανά...
Στην σιωπή ενός κόσμου που αφουγκράζεται τους αιώνιους ήχους.
Με θρησκευτική κατάνυξη για αυτό που πάντα ήταν και πάντα θα είναι, για αυτό που μας υπερβαίνει.
Και να λούζομαι στις λάμψεις που σπέρνουν τα δάχτυλα των αχτίδων σου πάνω στο υγρό στοιχείο.
Να χάνομαι στο φως σου, να διαχέομαι εκεί.

Η ψυχή θρέφεται με φως.
Όπως τα φυτά που δεν μεγαλώνουν στο σκοτάδι, που αν τα αφήσεις χωρίς την πηγή της τροφοδοσίας τους, μακρόμισχα πλέον, αδύναμα, ανίσχυρα, ισχνά, ράκη σκέτα, κάμπτονται και πεθαίνουν. Θέλουν το φως για να υπάρξουν, για να ανθίσουν, να ίστανται και να υφίστανται στον χρόνο.

Ανατέλλεις πίσω από ταράτσες, κεραίες τηλεοράσεως και ηλιακούς θερμοσίφωνες, σύμβολα της άνεσης, της τεχνολογίας που ευκόλυνε την ζωή μας μα έπληξε την αισθητική μας.
Ανατέλλεις στην καθημερινότητά μου, στο κακόγουστο που περιβάλλει τους ορίζοντες μου, σε αυτό που δεν θέλω να βλέπω.
Στο ίδιο, στο φθοροποιό που με πονάει.

Ξεπροβάλλεις, διασχίζοντας την μέρα μου.
Θερμαίνοντας την μέρα μου.
Ακυρώνοντας το σκοτάδι, ακυρώνοντας τον θάνατο....

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011

                                Σκηνικό

Λεωφορος Χρωμάτων,
εκει που τα φωτα τρεχουν με ταχυτητες ανθρωπινες
και προλαβαινεις να δεις μεσα τους
την κίνηση των σωματιδίων της Κοσμικής Σκονης...
και μεταφρασμένη όλη την Ιστορία της Ζωής...

Εκει μία Μισοτελειωμένη Ιστορία
αναθεώρησε το Λογο Ύπαρξής της
και απέδειξε στο Τυχαίο
πως Υπαρχουν παντού Απαντησεις...

Χάραξε με υγρασία στο τραπεζι
το Ονομά της....

Σμιλευμένο το Γιατί
με χρώμα που απορροφάται απ' το ξύλο
και καθώς ρουφά εκεινο τη σταγόνα
μεθάνε τα δεντρα που κοπηκαν
για να φτιαχτεί το Τραπεζι
που φιλοξένησε τη Συναντησή μας με το Πεπρωμενο...

Μεθυσμενη Φύση...
η Φύση μου...
και ο Χορός
μονοπάτι στα "νερά" του αρχαίου ξύλου
που καίμε για να ζεστάνουμε τις σάρκες των Θηρίων
που ευαίσθητα μεσα μας
ώρες ώρες βιώνουν το Κοσμικό Κρύο της Άρνησης...

μα...
η Καταφαση πίνει ένα σφηνάκι Ζωής ακομη...
κοχλάζει το αίμα...
και η επομενη Στροφή μας
πιο αρμονική φαντάζει
στο Στερέωμα του Λείου Επιπέδου της Συναναστροφής μας..

Χιλια Ονοματα....
μεσα σε όλα Εγω κι Εσυ...
κι ας ειμαστε σκόνη...
ερωτησεις με απάντηση γραμμενη στη Μεθη της Στιγμης...
εκει που όλα όσα θελουμε
παντα μισοτελειωμενα μενουν,

γιατι Όλο και θελουμε περισσοτερα...