................................................................

Τι όμορφη που είναι η μέρα στο ξεκίνημα, στην χαραυγή των χρωμάτων, στο ξύπνημα του φωτός της.
Την ώρα που αρχίζει να ξετυλίγει τον μίτο της να μην χαθεί την νύχτα που θα έρθει. Για να ξαναβρεί την ζωή της το άλλο πρωί, τα βήματα μην χάσει και χαθεί.
Για να ξανάρθει.

Όσο περνούν τα χρόνια τόσο πιο πολύ την εκτιμώ σε βάρος της νύχτας.
Το φως, τον ήλιο που εισχωρεί μέσα σου να σε τροφοδοτήσει με ζεστασιά. Και να σου μεταγγίσει την απαραίτητη αισιοδοξία για να αντέξεις την αιμάσσουσα ζωή σου.
Το σκοτεινό είναι που θέλω να ξορκίσω να μην με αγγίζει.
Να το καταδιώξω ως τα πέρατα του νου.

Το πρωί έχει άλλη ποιότητα. Ευγενική.
Το μόνον φλύαρο είναι τα πουλιά που πιάνουν κουβεντούλα με τα άνθη και τις φυλλωσιές.
Κι εκείνη η σιωπή των μεταλλικών και μηχανικών ήχων, εκείνη η απουσία του ρόγχου του πολιτισμού μας, τι κατάλληλο φόντο για να συνθέτουν οι σπουργίτες το δίχτυ με τα τιτιβίσματα τους…. πιάνεσαι, αγκιστρώνεσαι από τον ήχο που σε παραπέμπει κατευθείαν στην φύση, που παρακάμπτει κάθε τσιμέντο και κάθε ανθρώπινη παρέμβαση, κι αιχμαλωτίζεσαι εκεί…
Στην ομορφιά, στην απόλυτη ομορφιά…