...........................................................






Ζω ψάχνοντας…
Ψάχνω τον εαυτό μου…
Ψάχνω τις ισορροπίες μου…
Ψάχνω απαντήσεις…
Για οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μου…
Για οτιδήποτε κεντρίζει το οπτικό μου πεδίο και, κατά συνέπεια, το μυαλό μου…
Το μυαλό μου…
Είναι φορές που πιστεύω ότι δεν είναι αρκετό…
Ότι δεν φτάνει να εξηγήσει τα συμβαίνοντα γύρω μου…
Χάνεται, φεύγει, παρερμηνεύει, κολλάει, αναστατώνεται, σταματάει…
Ένα μυαλό που ερεθίζεται σε βαθμό να μην μπορεί να ανταπεξέλθει στον ερεθισμό από κορεσμό…
Πονάει το κεφάλι μου…
Το νοιώθω βαρύ και όμως συνεχίζω να σκέφτομαι…
Γράφω μία πρόταση και σταματάω…
Κάνω κινήσεις στον αυχένα μου μήπως και σταματήσει αυτό το βάρος να πέφτει μπροστά στα μάτια μου…
Κλείνω τα μάτια και το βάρος είναι εκεί…
Τα ανοίγω, και πάλι εκεί είναι…
Ανάσες βαθιές για οξυγόνωση…
Δεν κάνουν τίποτα…
Το βάρος εκεί…
Τα ερεθίσματα εκεί…
Απώλεια επεξεργασίας…
Το τέλειο κενό…
Οι λέξεις βγαίνουν αυθόρμητα…
Ασυναίσθητα…
Απλώνω τα χέρια στο πληκτρολόγιο και αυτές είναι εκεί…
Σαν από καιρό…
Σαν να περίμεναν το κενό μου για να βγουν στην επιφάνεια…
Θλιβερό και όμορφο μαζί…
Θλιβερό το κενό, όμορφη η δημιουργία…
Αβίαστο γράψιμο, αβίαστες κινήσεις…
Προσπαθώ να φέρω το μυαλό μου πίσω…
Να αρχίσει να επεξεργάζεται τα ερεθίσματα…
Αρνείται πεισματικά…
Μάλλον λειτουργεί με δικούς του κανόνες…
Και μου κάνει εντύπωση, γιατί οι κανόνες του γράφτηκαν από εμένα…
Κουράστηκα να παλεύω μαζί του…
Έχει δικό του Θεό…
Τον Θεό που του έμαθα εγώ…