...............................................................





Πίσω από ταράτσες, πίσω από κεραίες και ηλιακούς.
Ξεπροβάλλεις μέσα απ’ την ασκήμια για να την φωτίσεις έτσι ώστε να κάνεις την παρουσία της πιο έντονη…
Ανατέλλεις ενώ σε περιμένω…
Ακριβής στο ραντεβού σου πάντα έρχεσαι.
Αργά και νωχελικά χαράζεις την πορεία σου χρωματίζοντας τον ουρανό με αισιοδοξία.

Πόσο θα ήθελα κάθε αυγή να εισέρχομαι στον υδάτινο θαλασσινό καθρέφτη κι εκεί μέσα να σε περιμένω για να συναντήσω το ξύπνημά σου.

Βυθισμένος στην μήτρα της προσμονής σου, σαν να γεννιέμαι κάθε μέρα ξανά...
Στην σιωπή ενός κόσμου που αφουγκράζεται τους αιώνιους ήχους.
Με θρησκευτική κατάνυξη για αυτό που πάντα ήταν και πάντα θα είναι, για αυτό που μας υπερβαίνει.
Και να λούζομαι στις λάμψεις που σπέρνουν τα δάχτυλα των αχτίδων σου πάνω στο υγρό στοιχείο.

Να χάνομαι στο φως σου, να διαχέομαι εκεί.

Η ψυχή θρέφεται με φως.
Όπως τα φυτά που δεν μεγαλώνουν στο σκοτάδι, που αν τα αφήσεις χωρίς την πηγή της τροφοδοσίας τους, μακρόμισχα πλέον, αδύναμα, ανίσχυρα, ισχνά, ράκη σκέτα, κάμπτονται και πεθαίνουν. Θέλουν το φως για να υπάρξουν, για να ανθίσουν, να ίστανται και να υφίστανται στον χρόνο.

Ανατέλλεις πίσω από ταράτσες, κεραίες τηλεοράσεως και ηλιακούς θερμοσίφωνες, σύμβολα της άνεσης, της τεχνολογίας που ευκόλυνε την ζωή μας μα έπληξε την αισθητική μας.
Ανατέλλεις στην καθημερινότητά μου, στο κακόγουστο που περιβάλλει τους ορίζοντες μου, σε αυτό που δεν θέλω να βλέπω.
Στο ίδιο, στο φθοροποιό που με πονάει.

Ξεπροβάλλεις, διασχίζοντας την μέρα μου.
Θερμαίνοντας την μέρα μου.
Ακυρώνοντας το σκοτάδι, ακυρώνοντας τον θάνατο....