.................................................................................................................................................................................







Αδιαχείριστες καταστάσεις ψυχής ...
που δεν μπορεί να με κοιτάξει στα μάτια....
σταγόνες βροχής σ’ ένα πρόσωπο...
που δεν έχει πια δικό του, κανένα καθρέπτη...
Ίδιες λέξεις ...
εαναλαμβανόμενες και πλήρως συνεχόμενες...
που καταντάνε βαρετές...
λίγες...
μικρές και άκρως ψυχρές...
Όπως και τούτος ο Βαρδάρης...
Καθαρά όλα μέσα του....
Ποτισμένα μ’ ένα δάκρυ που χάνεται σιγά σιγά σε μια ζωή άλλη...
Χωρίς να αφοράς κανέναν πώς να βρεις αυτό που ίσως θες; 
Και ποια η σημασία πλέον, του να θέλεις κάτι; 
Κάποιον; 
Όλα τόσο σημαντικά, μέσα σε μια ασημαντότητα που δεν χωράς...
Που σε κάνει να ποθείς...
Να θέλεις...
Ε, και; 
Οξύμωρο σχήμα του χρόνου που έφυγε...
Στα χέρια σου έμεινε ό,τι ένιωσες...
Ποτέ δεν μεταφέρθηκε στην ανάσα κάποιου άλλου...
Κι ας πήγες κοντά...
Κι ας έβαψες ουρανούς με χρώματα...
Κι ας έντυσες τοίχους...
Κι ας έστρωνες δρόμους με το κορμί σου...
Δεν οδηγήθηκες πουθενά...
Σ’ ένα τίποτα καταδικάστηκες...
Κι όσο κι αν στάθηκες...
ποτέ δεν ήσουν εκεί που πίστευες...
Όχι γιατί δεν το έπραξες...
Όχι γιατί δεν το προσπάθησες...
Απλά γιατί κανένας δεν σε ήθελε εκεί...
Δεν αφορούσες...
Κι έτσι οι πράξεις έγιναν βρόγχος...
Και έτσι τα λόγια έγιναν λίμνες,που μέσα τους, σε ομόκεντρους κύκλους, πνίγηκες...
Έπεφταν τα λόγια και εσύ σε κάθε κύκλο τους...
πέθαινες...
λίγο λίγο...
Ώσπου ήρθε και η προδοσία των ελλειπτικών κύκλων ενός στόματος,..
που άρχισε να σιωπά...
Κι έφευγε ...
χωρίς εσύ να μπορείς να του δώσεις τίποτα πια...
Δίνεις τελικά όταν και ό,τι ο άλλος θέλει να πάρει...
Αν το μισό δεν είναι δίπλα σου και είναι απέναντι δεν μπορείς να το φτάσεις ...
όσα χιλιόμετρα κι αν περπατήσεις...
Όση ψυχή κι αν δαπανήσεις...
Κι όσα φεγγάρια κι αν δεις...
σε κανένα δεν θα υπάρχεις...
Στις ίδιες εικόνες πια δεν μπορείς να ζεις...
Χρόνια προθέσεις...
που όσο κι αν θέλησες δεν έγιναν θέσεις...
Μνήμες που στάζουν...
Ζωή που μπάζει....
Ψυχή που βουλιάζει...
Και μόνο τούτες οι λέξεις χτυπάνε το μυαλό μου...
Το παρελθόν τελικά δεν μπορείς να το κρατάς ζωντανό...
γιατί αν ζει αυτό...
εσύ πεθαίνεις καθημερινά μέσα του.........

..................................................................................................................................................................................................................................................

Σημάδια ...

Πρόσημα ...

που κολλάνε στην γλώσσα λες και θέλουν να σφραγίσουν έτσι...

ακόμη ένα ανεπίδοτο γράμμα...

Αφήνονται όλα μέσα μου... 

σε στιγμές περασμένες ...

με μπογιές ...

που δεν άντεξαν στην βροχή των επίλογων...

Κυλάνε στον τοίχο των ματιών...

Πέφτουν στο κενό ενός προσώπου ...

που δεν αντικατοπτρίζει πια κανένας καθρέπτης...

Μπερδεύονται ...

πάνω σε δυο χείλια που έχασαν όλες τους τις λέξεις...

Αρνήσεις γεμάτες...

οι ρυτίδες στον λαιμό...

Σκοντάφτουν σ’ ένα σταυρό που περάστηκε στην αλυσίδα των αποφάσεων...

Αγγίζουν ένα στήθος...

που δεν κρύβει πλέον κανένα μυστήριο...

Καμιά ψυχή...

Μόνο μια μικρή όσο και αβαρής στιγμή που θέτει τις μνήμες της...

σε εικόνες βαλμένες σε κορνίζες...

Παντού γράφω πια αυτά τα σημάδεια...

Σταθμοί αναμνήσεων...

Αναχωρούν για το ταξίδι τους...

εξακολουθητικά...

επιμένοντας στο δρομολόγιο που τους τάχθηκε...

Πάνω σε ‘κεινες τις γραμμές που ζουν στις άκρες των ματιών μου...

Εισιτήριο χωρίς επιστροφή...

που όμως το κρατούν ευλαβικά εδώ και χρόνια...

Τσιγάρο τελευταίο ...

πριν το ταξίδι μέσα σ’ ένα στομάχι που σιώπησε...

Πνευμόνια που έπνιξαν όλες τις αναπνοές...

που φυσούσαν μανιασμένες στο στενό δρομάκι της καρδιάς...

που αφέθηκε πίσω εκεί...

να σπαρταρά ...

για ένα χάδι...

Βήματα που μετακίνησαν τις πατούσες μου...

πάνω στα κάρβουνα λέξεων...

που φλέχθηκαν επαναληπτικά...

Όλoς...

ένα σώμα γεμάτο από τούτα τα γαμημένα τα πρόσημα...

που σαν καρφιά τα νιώθω σε δυο χέρια που έπαψαν να αγγίζουν...

ό,τι τους πονά...

Απολογισμός λοιπόν ...

σε σημάδια,..

σε πρόσημα...

χαραγμένα πάνω σ’ ένα κορμί σιωπηλό...

με το μολύβι μιας μνήμης επικυρωμένης και υπογεγραμμένης πια...................