VOULIARATINOS

GlitterGraphics
English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified


commentscute


thanks Comments

Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2014


..............................................................................................................................................................................................................................................................................................



Ερεθισμένες απολήξεις νεύρων ...
που διακλαδωθήκαν στου έρωτα τους δρόμους...
τα δάχτυλα μου...
αγγίζουν το ρεύμα του κορμιού σου και μυρίζουν την κάψα του...
καθρεπτίζοντας επάνω τους το ανομολόγητο της ψυχής μου...
Ολόκληρες στιγμές μας δίνονται χάρισμα,στιγμές που κρέμονται απ’ τα χείλια μιας ματιάς ηδονής...
Μιας τρελής ματιάς πόθου...
Εκεί στο ανάμεσα τους είναι που με φιλάς κοιτώντας με και με λιώνεις...
Με κάνεις να μην θέλω να ανασάνω...
να μην βγάλω ούτε έναν μικρούλι ψίθυρο...
Αδιαμαρτύρητα με γυρνάς μέσα στην αγκαλιά σου με αυτά τα χέρια κλειδιά...
Που με ανοίγουν...
Που με παραδίδουν σε ό,τι ανεπίτρεπτες σκέψεις μπορεί ένας έρωτας να γεννά...
Που με βυθίζουν σε στρώματα σκληρά...
στύσεις μιας ζωής που πάλλετε...
Μιας φωνής που ακόμη τρεμοπαίζει σαν φλόγα μέσα στον λαιμό μου...
Σταγόνα νερού στην ερημιά η γλώσσα σου...
με ξεδιψά απ’ την προαιώνια δίψα των ανθρώπων για ολοκλήρωση...
Οργασμός φωνών και λέξεων...
Σαν κηλίδες που επιθυμούν να απλωθούνε...
Να καταλάβουν ό,τι χώρο τους αφαιρούμε στην καθημερινότητα που διανύουμε σιωπηλοί...
Μυρωδιές ...
ανάκατες με το σκοτάδι...
ένας συνδυασμός έκρηξης πάθους...
Βρίσκεις το μονοπάτι της ηδονής μου απλά μυρίζοντας το...
Σαν ιχνηλάτης ικανός να βρει την λεία που ίσως κάποτε σε μια άλλη ζωή του κλέψανε...
Που δική του όμως υποσχέθηκε ότι θα ξανακάνει...
Και την στιγμή που μέσα ο ένας στον άλλο βουτάμε...
τιναζόμαστε ψηλά ...
σαν θυσία στον θεό που τώρα προσκυνάμε...
Τον θεό του Έρωτα…........!!!

Τετάρτη 13 Αυγούστου 2014

.................................................................................................................................................................................







Αδιαχείριστες καταστάσεις ψυχής ...
που δεν μπορεί να με κοιτάξει στα μάτια....
σταγόνες βροχής σ’ ένα πρόσωπο...
που δεν έχει πια δικό του, κανένα καθρέπτη...
Ίδιες λέξεις ...
εαναλαμβανόμενες και πλήρως συνεχόμενες...
που καταντάνε βαρετές...
λίγες...
μικρές και άκρως ψυχρές...
Όπως και τούτος ο Βαρδάρης...
Καθαρά όλα μέσα του....
Ποτισμένα μ’ ένα δάκρυ που χάνεται σιγά σιγά σε μια ζωή άλλη...
Χωρίς να αφοράς κανέναν πώς να βρεις αυτό που ίσως θες; 

Και ποια η σημασία πλέον, του να θέλεις κάτι; 
Κάποιον; 
Όλα τόσο σημαντικά, μέσα σε μια ασημαντότητα που δεν χωράς...
Που σε κάνει να ποθείς...
Να θέλεις...
Ε, και; 
Οξύμωρο σχήμα του χρόνου που έφυγε...
Στα χέρια σου έμεινε ό,τι ένιωσες...
Ποτέ δεν μεταφέρθηκε στην ανάσα κάποιου άλλου...
Κι ας πήγες κοντά...
Κι ας έβαψες ουρανούς με χρώματα...
Κι ας έντυσες τοίχους...
Κι ας έστρωνες δρόμους με το κορμί σου...
Δεν οδηγήθηκες πουθενά...
Σ’ ένα τίποτα καταδικάστηκες...
Κι όσο κι αν στάθηκες...
ποτέ δεν ήσουν εκεί που πίστευες...
Όχι γιατί δεν το έπραξες...
Όχι γιατί δεν το προσπάθησες...
Απλά γιατί κανένας δεν σε ήθελε εκεί...
Δεν αφορούσες...
Κι έτσι οι πράξεις έγιναν βρόγχος...
Και έτσι τα λόγια έγιναν λίμνες,που μέσα τους, σε ομόκεντρους κύκλους, πνίγηκες...
Έπεφταν τα λόγια και εσύ σε κάθε κύκλο τους...
πέθαινες...
λίγο λίγο...
Ώσπου ήρθε και η προδοσία των ελλειπτικών κύκλων ενός στόματος,..
που άρχισε να σιωπά...
Κι έφευγε ...
χωρίς εσύ να μπορείς να του δώσεις τίποτα πια...
Δίνεις τελικά όταν και ό,τι ο άλλος θέλει να πάρει...
Αν το μισό δεν είναι δίπλα σου και είναι απέναντι δεν μπορείς να το φτάσεις ...
όσα χιλιόμετρα κι αν περπατήσεις...
Όση ψυχή κι αν δαπανήσεις...
Κι όσα φεγγάρια κι αν δεις...
σε κανένα δεν θα υπάρχεις...
Στις ίδιες εικόνες πια δεν μπορείς να ζεις...
Χρόνια προθέσεις...
που όσο κι αν θέλησες δεν έγιναν θέσεις...
Μνήμες που στάζουν...
Ζωή που μπάζει....
Ψυχή που βουλιάζει...
Και μόνο τούτες οι λέξεις χτυπάνε το μυαλό μου...
Το παρελθόν τελικά δεν μπορείς να το κρατάς ζωντανό...

γιατί αν ζει αυτό...
εσύ πεθαίνεις καθημερινά μέσα του.........

Πέμπτη 7 Αυγούστου 2014


..................................................................................................................................................................................................................................................






Σημάδια ...
Πρόσημα ...
που κολλάνε στην γλώσσα λες και θέλουν να σφραγίσουν έτσι...
ακόμη ένα ανεπίδοτο γράμμα...
Αφήνονται όλα μέσα μου... 
σε στιγμές περασμένες ...
με μπογιές ...
που δεν άντεξαν στην βροχή των επίλογων...
Κυλάνε στον τοίχο των ματιών...
Πέφτουν στο κενό ενός προσώπου ...
που δεν αντικατοπτρίζει πια κανένας καθρέπτης...
Μπερδεύονται ...
πάνω σε δυο χείλια που έχασαν όλες τους τις λέξεις...
Αρνήσεις γεμάτες...
οι ρυτίδες στον λαιμό...
Σκοντάφτουν σ’ ένα σταυρό που περάστηκε στην αλυσίδα των αποφάσεων...
Αγγίζουν ένα στήθος...
που δεν κρύβει πλέον κανένα μυστήριο...
Καμιά ψυχή...
Μόνο μια μικρή όσο και αβαρής στιγμή που θέτει τις μνήμες της...
σε εικόνες βαλμένες σε κορνίζες...
Παντού γράφω πια αυτά τα σημάδεια...
Σταθμοί αναμνήσεων...
Αναχωρούν για το ταξίδι τους...
εξακολουθητικά...
επιμένοντας στο δρομολόγιο που τους τάχθηκε...
Πάνω σε ‘κεινες τις γραμμές που ζουν στις άκρες των ματιών μου...
Εισιτήριο χωρίς επιστροφή...
που όμως το κρατούν ευλαβικά εδώ και χρόνια...
Τσιγάρο τελευταίο ...
πριν το ταξίδι μέσα σ’ ένα στομάχι που σιώπησε...
Πνευμόνια που έπνιξαν όλες τις αναπνοές...
που φυσούσαν μανιασμένες στο στενό δρομάκι της καρδιάς...
που αφέθηκε πίσω εκεί...
να σπαρταρά ...
για ένα χάδι...
Βήματα που μετακίνησαν τις πατούσες μου...
πάνω στα κάρβουνα λέξεων...
που φλέχθηκαν επαναληπτικά...
Όλoς...
ένα σώμα γεμάτο από τούτα τα γαμημένα τα πρόσημα...
που σαν καρφιά τα νιώθω σε δυο χέρια που έπαψαν να αγγίζουν...
ό,τι τους πονά...
Απολογισμός λοιπόν ...
σε σημάδια,..
σε πρόσημα...
χαραγμένα πάνω σ’ ένα κορμί σιωπηλό...
με το μολύβι μιας μνήμης επικυρωμένης και υπογεγραμμένης πια...................

Κυριακή 8 Ιουνίου 2014


..................................................................................................................................................................................................................................................





Τα χείλια χαιδεύουν το ενα το άλλο ...
Η γλώσσα γλιστράει...
Ανάμεσα το πάθος ξεχειλίζει απο τους πόρους του κορμίου...
Με την φωτία δεν παίζουν ...
Μα ...
Το πάθος σε αλλάζει ...
Τα ενστικτα ξυπνούν και σαν ναρκωτικό ζήτας την επάφη με το δέρμα...
Ανεπνευσε αν το θέλεις ...
Μα την αναπνοη σου ρίξε στο κορμί μου...
Καψε με...
Αντέχω...
Παλομαι και φλέγομαι ...
Είμαι ανίκανος να αντιστάθω...

Σαν το χορό...
Τα σώματα ερχονται κόντα...
Συγχρονιζονται σε ενα τελείο βηματισμό...
Εκείνη τον οδήγει του δίνει την ''πνοή''...
Σαν φίδια γλιστράν πανω στα σώματα ...
Ιδρωτας ...
Πάθος ...
Ενταση...
Σαν εραστες ...
Η μουσικη δίνει ρυθμό...
Τα σώματα χωρις βούληση ακολούθουν...


Το τέλειο τάνγκο...
Δένοντας τα μάτια...
Στο έξω τον οδηγεί ...
Τον κάνει να την αισθάνεται αρχήγο...
Αφήνοντας το πιο τέλειο ουρλιαχτό να ξεφύγει απο μέσα τους...
Δίνουν στην μελωδια εναν παθιασμενο ...
Κόκκινο τόνο...
Το πάθος ...
Είναι σαν το κρασί ...
Που ξεφευγει απο την άκρη των χειλίων...
Ηδονικά ...
Κυλάει πάνω σου ...
Σε αντριχιάζει και όταν δοκίμαζεις να το γευτεις σε μεθα...
Σε κάνει να εθίζεσε...
Να παρακάλας ...
Να πιεις κι αλλό πάθος...
Να κυλήσει κι αλλο κρασί στα χείλια σου...
Λαίμαργα ρουφας ...
Κάθε σταγόνα πάθους που υπάρχει μέσα στο κόκκινο κρασι...
Μεσα σου...
Στο κοκκινο και ζεστό κορμί σου...
Το κρασί κυλαει στα χείλη μας και νοιοθουμε μέθη.......
Ζαλίσζομαστε...
Γινομαστε αχόρταγοι...
ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΕΝΑ.....!!!


Τρίτη 27 Μαΐου 2014

.....................................................................................................................................................................................






προγραμμα αγαπης...
Π - ΠΕΛΑΤΗΣ
Τ.Υ. - ΤΕΧΝΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ
Τ.Υ. Παρακαλω,πως να βοηθησω?
Π. χμ...
μετα απο πολυ σκεψη...
αποφασησα να εγκαταστησω το προγραμμα που ειναι δωρεαν και λεγεται "ΑΓΑΠΗ"...
μπορειτε να με καθοδηγησετε πως να το κανω?
Τ.Υ.φυσικα μπορω...εισαι ετοιμος να ξεκινησουμε?
Π. ειμαι λιγο ασχετος απο τεχνολογια,αλλα ας προσπαθησουμε...
τι πρεπει να κανω?
Τ.Υ.το πρωτο βημα ειναι να πατε στα προ-εγκατεστημενα προγραμματα...
να εντοπισετε και να ανοιξετε το παραθυρο που γραφει...
Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ...
μπορειτε να την εντοπισετε?
Π. ναι...
αλλα υπαρχουν αλλα τοσα προγραμματα που τρεχουν αυτη τη στιγμη...
υπαρχει προβλημα...
πως να εγκαταστησω το "ΑΓΑΠΗ" ενω τρεχουν τα αλλα?
Τ.Υ.ποια προγραμματα τρεχουν τωρα?
Π. μισο λεπτο να δω...
υπαρχει ενα που λεγεται"ΠΑΛΙΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ"...
αλλο ενα ¨ΧΑΜΗΛΗ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ"...
αλλα και καποια αλλα που διαβαζω...
"ΜΝΗΣΙΚΑΚΙΑ"...
"ΕΚΔΙΚΗΣΗ"...
"ΜΟΝΑΞΙΑ"ΚΙ "ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ"...
Τ.Υ. δεν υπαρχει προβλημα...
μολις εγκαταστησετε το προγραμμα ΑΓΑΠΗ...
θα διαγραψει βαθμιαια αυτα τα προγραμματα απο το λειτουργικο συστημα...
μπορει βεβαια να παραμεινουν στη μνημη αλλα δεν θα εμποδιζουν τη λειτουργεια αλλων προγραμματων....
το προγραμμα "ΑΓΑΠΗ"...
θα αντικαταστησει το "χαμηλη αυτοεκτιμηση" με μια ενοτητα που λεγεται...
"υψηλη αυτοεκτιμηση"...
ομως...
θα πρεπει να διαγραψετε οριστικα τα υπολοιπα προγραμματα που τωρα τρεχουν...
"ΜΝΗΣΙΚΑΚΙΑ"...
"ΕΚΔΙΚΗΣΗ"...
"ΜΟΝΑΞΙΑ" κι "ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ"...
αυτα τα τρια εμποδιζουν την εγκατασταση του προγραμματος ΑΓΑΠΗ...
Π.πως γινεται να τα διαγραψω?μπορειτε να μου πειτε?
Τ.Υ. φυσικα...
πηγαινετε με το ποντικη στην οθονη σας κατω αριστερα...
εκει που λεει εκκονηση...
επιλεξτε το προγραμμα "ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ" και καντε ενα κλικ πανω σ αυτο...
επαναλαβετε τη διαδικασια οσες φορες χρειαστει...
μεχρι να διαγραψετε τελειως τα δυο προγραμματα...
Π. α...ωραια...
εγινε κι'ολας...
ωχ...
ομως το προγραμμα "ΑΓΑΠΗ" ξεκινησε μονο του την εγκατασταση...
ειναι φυσιολογικο αυτο?
Τ.Υ.ναι...
αλλα να θυμαστε οτι εχετε μονο την πρωτη εκδοση του βασικου προγραμματος...
θα χρειαστει να συνδεθειτε με αλλες "ΚΑΡΔΙΕΣ" για να κανετε αναβαθμιση...
Π. με συγχωρειτε...
μου εμφανιζεαι ενα μηνυμα λαθους λεει...
ERROR...
το προγραμμα δεν μπορει να λειτουργησει με εξωτερικες παρεμβασεις...
τι ειναι αυτο?
Τ.Υ. μην ανησηχειτε...
αυτο σημαινει οτι το προγραμμα "ΑΓΑΠΗ" εχει φτιαχτει για να τρεχει με εσωτερικες "ΚΑΡΔΙΕΣ" αλλα δεν εχει ακομα τρεξει στη δικη σας "ΚΑΡΔΙΑ"...
δηλαδη ...
σε μη-τεχνικη γλωσσα σημαινει οτι θα πρεπει πρωτα να αγαπησετε τον εαυτο σας πριν ειστε ετοιμος να αγαπησετε τους αλλους...
Π. δηλαδη τι πρεπει να κανω?
Τ.Υ. κατεβαστε το προγραμμα "ΑΠΟΔΟΧΗ ΕΑΥΤΟΥ" και καντε κλικ στα παρακατω αρχεια...
"ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ ΕΑΥΤΟΥ"...
"ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ" της "ΑΞΙΑΣ" μου...
"ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΩΝ ΟΡΙΩΝ ΜΟΥ"
Π. ενα λεπτο...
το εκανα...
Τ.Υ.ωραια...
τωρα αντιγραψτε αυτα τα αρχεια στο βασικο σας φακελο...
"Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ"
το συστημα θα διαγραψει οποιαδηποτε ασυμβατο αρχειο...
θα επιδιορθωσει ολα τα λανθασμενα αρχεια...
επισης ...
χρειαζεται να διαγραψετε τα...
"ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ"...
"ΦΛΥΑΡΙΑ"...
"ΑΣΚΟΠΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ"...
μετα πηγαινετε στον καδο ανακυκλωσης και διαγραψτε τα οριστικα κι απο κει...
μονο ετσι θα καθαρισουν...
Π. εγινε...
ωπ...
ο φακελος "Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ " αρχιζει να γεμιζει με νεα αρχεια...
τα "ΓΑΛΗΝΗ" και "ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ"...
αντιγραφουν μονα τους  τα αρχεια στο φακελο "Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ"...
ειναι φυσιολογικο αυτο?
Τ.Υ. ναι...
αυτο δειχνει οτι το προγραμμα"ΑΓΑΠΗ" εχει εγκατασταθεικαι ηδη τρεχει...
κατι τελευταιο πριν κλεισουμε το τηλεφωνο...
το προγραμμα "ΑΓΑΠΗ" ειναι οπως ξερετε ΔΩΡΕΑΝ και δεν χρειαζεστε κωδικο ενεργοποιησης...
γι αυτο δωστε το σε οσους μπορειτε...
μπορει οι φιλοι σας να σας ανταποδωσουν και να σας στειλουν μερικα καλα ΑΡΧΕΙΑ για αναβαθμιση...
Π. ευχαριστω...καλο σας βραδυ.........




 







Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

...........................................................................................................................................................................................................
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Για πάντα...
Αδαής και άσχετος ...
εκτός χώρου...
δεν μούλαχε ...
ούτε σαν κομπάρσος να λάβω μέρος  σ' αυτό το δραματικό έργο  που παίζεται στον πλανήτη μας...
Παραμένω θεατής και προσεγγίζω την ΕΞΑΡΤΗΣΗ
με δέος... !!!
Ύστερα από τόσα χρόνια  στης ζωής τ΄ αλισβερίσι...
συνειδητοποίησα...
το ατομο...
ότι είμαι « εξαρτημένος»...
Η δόση μου δεν αγοράζεται...
δεν νοθεύεται...
Τιμή δεν έχει...
Είναι πανίσχυρη...
αδυσώπητη ...
αμείλικτη δύναμη ...
που με παίρνει και με δίνει ...
απο τον παράδεισο στη κόλαση ...
και τάνα πάλι...
Μου την προμηθεύει το ...
 «Κάρμα μου»
Γελάει ;
Λογίζεται σωστά;
εκπέμπει ηρεμία ;
γλύκα;
ευχαρίστηση;
σταθερότητα κ' ισορροπία;
μου τα λέει όλα με μια λοξή ματιά και διαβάζει στο φτερό την δική μου;
Ε...
μου ανοίγει flash στον παράδεισο να πάω!!!
Ανακαλύπτω τότε την αξία της λεπτομέρειας ...
διαβάζω...
γράφω...
ονειρεύομαι...
ερωτεύομαι...
θέλω να ζήσω και μπορώ !!!
Κλαίει πονάει;
Θυμώνει;
δεν ξέρει τι θέλει και τι κάνει ;
ή τα πάντα γυρεύει;
απεγνωσμένα το δίκιο της ζητάει ;
Τότε βουλιάζω...
Πέτρα ακατέργαστη ...
στο λαιμό μου δεμένη ...
το συναίσθημα με πνίγει...
Ξυπόλητος ...
στην κόψη του ξυραφιού περπατάω και ματώνω...
Παραπαίω ...
ανάμεσα στο σωστό η λάθος ...
σε απόσταση αναπνοής...
Απεγνωσμένα διέξοδο απ' την κρίση ζητάω...
την απώλεια του ελέγχου φοβάμαι ...
φλερτάρω με τον θάνατο...
Μια δρασκελιά με σώνει να πιάσω την άκρη του σωστού χειρισμού κάθε
φορά απ΄ τ΄ αδιέξοδο με βγάζει...
«Ηθικόν δίδαγμα»
Εξάρτηση δεν είναι μόνο η άσπρη ...
Είναι η αλυσίδα που με δένει ...
με ό,τι πολύ αγαπάω ...
ότι βαθιά πονάω...
Το ζύγι που ζυγίζει και ισορροπεί ...
της Ζωής την ζυγαριά μου...
Και την δύναμη που βάζω ?
Ενα σκαλί κάτω απ' το Πάθος...
Γιατί η Αγάπη σε οποιαδήποτε μορφή της...
είναι ...

ΜΕΓΑ ΠΑΘΟΣ.....!!!

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2014

.....................................................................................................................................................................................................................................................







Μια μελωδία...
αυτήν μόνο ακούω όπου κι αν βρίσκομαι... 
Οι λέξεις αντικαθιστώνται με νότες...
Άλλοτε σε πλήρη αρμονία...
άλλοτε ανακατεμένες και κρυμμένες σε συζεύξεις... 
και άλλοτε σκόρπιες...
που με προκαλούν να τις βάλω εγώ ο ίδιος σε σειρά...
Νότες...
δεν είναι εφτάψυχες αλλά αιώνιες...
αδύναμες να αποδώσουν μόνες τους την ομορφιά μιας μελωδίας... Στιγμές...
δεν κρατάνε για πολύ ...

μα οι αναμνήσεις τους μένουν χαραγμένες ...
για όσο το θελήσουμε...
ανήμπορες να δείξουν την ευτυχία ή την δυστυχία της ζωής...
Έτσι λοιπόν...
χρωματίζω τις στιγμές μου με νότες ...
Και η ζωή αποκτά την δική της μουσική...
Χωρίς τους ίδιους τόνους και χωρίς τους ίδιους σκοπούς...
Μην περιμένεις η μελωδία να έχει τον ίδιο ρυθμό...
Οι στιγμές διαφέρουν...
χαρίζοντας έτσι ένα τόνο μυστήριο στην μουσική μου...
Αν έμεναν ίδιες τότε αυτή η τελειότητα θα ήταν και η αυτοκαταστροφή μου...
Και δεν θα μπορούσα να εκτιμήσω τότε που θα αγγίζω ένα τόσο δα μικρό κομμάτι από την ευτυχία...
Καμιά μελωδία δεν είναι ίδια...

Ούτε καν όταν οι μελωδίες μας συναντιούνται...
Γιατί ο καθένας μας έχει διαλέξει...
ξεχωριστά...
την δική του συγχορδία...
Διαλέγεις?
Ναι...

ο καθένας είναι υπεύθυνος για την μουσική του... Ποτέ δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε κάποιον άλλον αν τυχόν φαλτσάρουμε ή όχι...
Ίσως όμως αυτό να σε νοιάζει? 

Αν φαλτσάρεις? Δεν έχει κανείς ...
δεν είναι ικανός να με κρίνει ούτε να με καθοδηγήσει...
Να με επηρεάσει...
ναι... 
Αλλά ο έλεγχος...
οι νότες και τα χρώματα είναι στα δικά μου χέρια...
Εγώ ξέρω καλύτερα την ταιριάζει στη ζωή μου... Είναι δική μου ζωή και μουσική!!! 
Μόνο έτσι το αποτέλεσμα θα δείχνει εμένα...
Καθόλου αντικειμενικά!!!
Γιατί εγώ χτίζω τις στιγμές μου...

εγώ τις μελοποιώ...
εγώ τις ξεχνάω και εγώ τις γκρεμίζω!!!
Να ξεχάσω...

μα όχι να τις διαγράψω!!!

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014

..............................................................................................................................................................................................






Ειμαστε πολυ εθισμενοι ...
στο παρον...
προσπαθουμε ...
να κρατηθουμε απο πραγματα για να θυμομαστε οτι ειμαστε
ζωντανοι...
δημιουργουμε ενδιαφεροντα και χαρακτηρες για να
χαλαρωσουμε απο τη ζωη...
φοβομαστε να αναλαβουμε τη ζωη μας και την αναβαλουμε
για οταν θα χουμε χρονο...
ωρες ωρες θυμωνω...
θελω να φωναξω οτι ολοι μου φταινε ...
νιωθω ...
ολο το παραλογο που με αποτελει και σε αποτελει να με
στραγγαλιζει...
σα λαγος που τρεχει αναμεσα σε σφαιρες...
σαν πουτανα αναμεσα σε νταβατζηδες...
παιρνουμε πολυ σοβαρα εννοιες που εμεις φτιαξαμε ...
και δε δινουμε βαση σ'αυτες που προυπηρχαν...
υπαρχουν και θα υπαρχουν...
οι εννοιες ουτως η αλλως υπαρχουν...
τα αισθηματα του ανθρωπου δε σταματουν να ειναι τα ιδια...
αλλαζει ο τροπος που εκφραζονται και ο λογος που τα
γεννα...
Δε θα ανακαλυψω εγω την αμερικη...
ουτε μπορω να ακυρωσω την ιστορια...
οι ανθρωποι χρειαζονται μια βαση ...
να βασισουν τη βαση τους...
χρειαζονται συμπερασματα...
δεν μπορουν να δεχτουν ...
οτι το ενα συμπερασμα οδηγει στο αλλο...
απο τη μια μου φαινεται τοσο δελεαστικο να ριξω ολο το
φταιξιμο στους αλλους...
απο την αλλη...
εγω σε τι διαφερω?
και δε μιλαω για τα ηδη υπαρχοντα πλαισια...
ξερω οτι διαφερω στο οτι χαμογελαω....
στο οτι σκεφτομαι θετικα...
πρατω θετικα...
ακομα και η ευτυχια ειναι στρατηγικη...
ισως ο ανθρωπος να μην αντεχει την παραδοχη ...
οτι ολα ειναι στιγμιαια και ταυτοχρονα αιωνια...
οτι ο καθενας επηρεαζει τον αλλο ανεπανορθωτα ...
και για παντα...
ισως αυτο να μας κανει ανεξελεκτους...
μια αισθηση οτι καποιον πρεπει να εκδικηθεις...
αλλα δεν μπορω...
δεν μπορω να εκδικηθω κανεναν...
ακομα και η καλοσυνη μπορει να αποτελεσει ανασταλτικο
παραγοντα...
ισως ...
να παραεχουμε εμπιστοσυνη στον αμφιβληστροειδη μας....
δεν ξερω  ...
ΙΣΩΣ........






Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014

...........................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................

















Τίποτα δεν είναι τυχαίο σ' αυτή τη ζωή...
Ό,τι συμβαίνει...
συμβαίνει για κάποιο λόγο...
Και πρέπει να μάθουμε να συνειδητοποιήσουμε... 
να αλλάξουμε...
να διορθώσουμε...
να συζητήσουμε...
να αναθεωρήσουμε...
να αποδεχθούμε...
να αποχαιρετήσουμε...
να προχωρήσουμε...
Θα πει κανείς ...
"μα τα χαστούκια...
η απώλεια εμψύχων και αψύχων...
τα εμπόδια...
η αποτυχία...
η φτώχεια κ.ά... 
Τι μας λες τώρα; 
Τι λόγο έχουν να μας συμβαίνουν;".
Ας τα πάρουμε ένα - ένα με τη σειρά:
Τα χαστούκια είναι το έναυσμα για να ψαχτούμε...
να επαναπροσδιοριστούμε...
να κάνουμε την αυτοκριτική μας...
να βρούμε τα πραγματικά θέλω μας...
να γνωρίσουμε...
να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και τελικά να χαράξουμε με θετική σκέψη το παρακάτω...
αφού πρώτα έχουμε καταλάβει τι έφταιξε!
Η απώλεια εμψύχων και αψύχων... 
Για όλα και όλους υπάρχει τέλος , αφού υπήρξε αρχή! 
Νόμος της φύσης...
του σύμπαντος...
των πάντων... 
Το μάθημα...
σ' αυτή την περίπτωση...
είναι να το δούμε...
να συνειδητοποιήσουμε ότι η ζωή μας είναι ένα πέρασμα ...
και σ' αυτό το πέρασμα ...
το πώς θα το ζήσουμε έχει να κάνει με μας...
Έχει να κάνει με τις επιλογές μας! 
Οι άνθρωποι ...
οι δικοί μας ...
που φεύγουν από τη ζωή...
πέρα από τον πόνο και το κενό που μας αφήνει ο χαμός τους...
μας δίνει την ευκαιρία να δούμε πόσα ίσως δε ζήσαμε...
ή πόσα λάθη κάναμε στα χρόνια που ήταν εν ζωή... 
καλές στιγμές που πιθανόν να στερηθήκαμε...
Πόσο καλύτερα μπορούμε να ζήσουμε με τους εναπομείναντες δικούς μας...
σε νέες βάσεις...
νέα αντίληψη και με γνώμονα την αγάπη και μόνο!
Είναι το πιο δυνατό μάθημα το να αναγνωρίσεις τι πιθανόν έχασες και συγχρόνως σου δίνεται η ευκαιρία να το κερδίσεις...
να το ζήσεις!
Τα υλικά αγαθά ...
πάλι κι αυτά έρχονται και παρέρχονται...
όπως όλα ...
τα νιάτα...
οι χαρές...
η επιτυχία...
η οικογένεια...
η σταδιοδρομία...
τα πάντα! 
Κάνουν τον κύκλο τους...
εναλλάσσονται και ενίοτε σβήνουν...
χάνονται ή μένουν ως απλή ανάμνηση!
Σημασία έχει λοιπόν ...
το αν τα ζούμε όλα αυτά τη στιγμή που τα έχουμε...
τη στιγμή που είμαστε μέσα σ' αυτά... 
Αν ναι...
τότε θα νιώθουμε πάντα χορτάτοι ...
και στα λίγα και στα πολλά...
γιατί κάθε στάδιο της ζωής μας έχει την ιδιαιτερότητά του...
γιατί να μην παίρνουμε όλες τις γεύσεις όπως ακριβώς μας έρχονται; 
Γιατί δυσκολευόμαστε να λειτουργούμε μέσα σ' όλα αυτά που στην ουσία τα θέλουμε...
μα συνήθως τα ζητάμε ή τα περιμένουμε στην επόμενη στιγμή... 
με αποτέλεσμα τότε που μας έρχονται ή τα έχουμε να μην τα γευόμαστε...
Τα εμπόδια...
η αποτυχία...
οι δυσκολίες στη ζωή...
μας κάνουν πιο δυνατούς...
μας αναγκάζουν να αναθεωρούμε πρόσωπα και πράγματα ...
να επαναπροσδιορίζουμε τα θέλω μας ...
τον τρόπο πραγμάτωσής τους...
Είναι το αλατοπίπερο αν θέλετε...
που κάνει τη διαφορά στα υπόλοιπα!
Όσο για τη "φτώχεια" ...
παλεύεται! 
Μας μαθαίνει τον αγώνα για κάτι καλύτερο (το οποίο και πάλι εμείς το επιλέγουμε ποιο κι ως πού θα είναι)...
μας εκπαιδεύει ...
στο να αντέχουμε ...
να είμαστε ολιγαρκείς...
αγαπημένοι κι ευτυχισμένοι...
αρκεί να έχουμε ποιότητα στη ζωή μας...
και η ποιότητα δεν είναι προνόμιο των πλουσίων μόνο!
Η ποιότητα ξεκινάει από μέσα μας...
από την ψυχή και το μυαλό...
τη σκέψη μας! 
Αν εκεί βάλουμε τον πλούτο μας...
δεν θα χωρέσει ποτέ η "φτώχεια" στη ζωή μας... σαν δυνάστης...
σαν δηλητήριο...
Θα είναι μια λέξη που θα προσδιορίζει...
πρακτικά θέματα...
που όμως αντιμετωπίζονται...
αρκεί να έχουμε βρει την ισορροπία του νου και της ψυχής μας...
Μη μου πει κανείς πως δεν έχει γνωρίσει φτωχούς κι ευτυχισμένους...
όπως πάλι πλούσιους και δυστυχισμένους...
Γιατί ...
και η ευτυχία είναι κάτι που αν δεν το βρούμε πρώτα μέσα μας...
μάταια το αναζητούμε στα πέριξ!
Τελικά είναι αυτό που έλεγα και θα λέω πάντα!
Δυο τρεις φορές το χρόνο ο καθένας μας ...
αν κάνει μια επίσκεψη σε ένα νοσοκομείο...
ένα γηροκομείο...
ορφανοτροφείο....
ή σε κάποια φτωχογειτονιά...
έχει πολλά να μάθει...
τόσα ...
που θα τον κάνουν αν εξελίσσεται πραγματικά ως άνθρωπος και να αντιμετωπίζει τα πάντα στη ζωή του διαφορετικά...
Άλλωστε...
ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και διαφορετικός...
λίγοι όμως είναι εκείνοι που το ανακαλύπτουν και το αποδέχονται! 
Ίσως...
γιατί η μοναδικότητα...
η ιδιαιτερότητα...
η διαφορετικότητα...
θέλει κόπο...
θέλει δουλειά...
θέλει αντοχές...
θέλει δύναμη ...
και όλα αυτά φοβίζουν...
Το πρόβλημα είναι στην "αποδοχή" και όλα τα κακώς κείμενα στις ζωές μας...
εκεί κολλάνε...
στην άρνησή μας για "αποδοχή"... 
Την αποδοχή ...
τη ζητάμε συνήθως από τους άλλους...
ποτέ από εμάς τους ίδιους! 
Ορισμένες φορές πονάει δε λέω...
(ολα στη ζωη πονανε...ερωτες...αγαπες...)
μα μετά έρχεται η λύτρωση και το αίσθημα της ελευθερίας...
της διάθεσης για νέα ζωή...
νέα ξεκινήματα!
Ποτέ δεν είναι αργά για ένα εκ βάθους "λίφτινγκ" ψυχής και σκέψης!!!
ΚΑΝΤΕ ΤΟ...!!!
ΧΩΡΙΣ  ΦΟΒΟ...!!!
ΖΗΣΤΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΙ ΖΩΗ ΣΑΣ...!!!
ΔΙΩΞΤΕ ΤΟ ΘΥΜΟ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΑΣ...!!!