.....................................................................................................................................................................................................................................................







Μια μελωδία... αυτήν μόνο ακούω όπου κι αν βρίσκομαι... 
Οι λέξεις αντικαθιστώνται με νότες...
Άλλοτε σε πλήρη αρμονία...
άλλοτε ανακατεμένες και κρυμμένες σε συζεύξεις... 
και άλλοτε σκόρπιες...
που με προκαλούν να τις βάλω εγώ ο ίδιος σε σειρά...
Νότες... δεν είναι εφτάψυχες αλλά αιώνιες...
αδύναμες να αποδώσουν μόνες τους την ομορφιά μιας μελωδίας... Στιγμές...
δεν κρατάνε για πολύ ...
μα οι αναμνήσεις τους μένουν χαραγμένες ...
για όσο το θελήσουμε...
ανήμπορες να δείξουν την ευτυχία ή την δυστυχία της ζωής...
Έτσι λοιπόν... χρωματίζω τις στιγμές μου με νότες ...
Και η ζωή αποκτά την δική της μουσική...
Χωρίς τους ίδιους τόνους και χωρίς τους ίδιους σκοπούς...
Μην περιμένεις η μελωδία να έχει τον ίδιο ρυθμό...
Οι στιγμές διαφέρουν...
χαρίζοντας έτσι ένα τόνο μυστήριο στην μουσική μου...
Αν έμεναν ίδιες τότε αυτή η τελειότητα θα ήταν και η αυτοκαταστροφή μου...
Και δεν θα μπορούσα να εκτιμήσω τότε που θα αγγίζω ένα τόσο δα μικρό κομμάτι από την ευτυχία...
Καμιά μελωδία δεν είναι ίδια...
Ούτε καν όταν οι μελωδίες μας συναντιούνται...
Γιατί ο καθένας μας έχει διαλέξει...
ξεχωριστά...
την δική του συγχορδία...
Διαλέγεις?
Ναι...
ο καθένας είναι υπεύθυνος για την μουσική του... Ποτέ δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε κάποιον άλλον αν τυχόν φαλτσάρουμε ή όχι...
Ίσως όμως αυτό να σε νοιάζει? 
Αν φαλτσάρεις? Δεν έχει κανείς ...
δεν είναι ικανός να με κρίνει ούτε να με καθοδηγήσει...
Να με επηρεάσει...
ναι... 
Αλλά ο έλεγχος...
οι νότες και τα χρώματα είναι στα δικά μου χέρια...
Εγώ ξέρω καλύτερα την ταιριάζει στη ζωή μου... Είναι δική μου ζωή και μουσική!!! 
Μόνο έτσι το αποτέλεσμα θα δείχνει εμένα...
Καθόλου αντικειμενικά!!!
Γιατί εγώ χτίζω τις στιγμές μου...
εγώ τις μελοποιώ...
εγώ τις ξεχνάω και εγώ τις γκρεμίζω!!!
Να ξεχάσω...
μα όχι να τις διαγράψω!!!