VOULIARATINOS

GlitterGraphics
English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified


commentscute


thanks Comments

Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

.........................................


                                                    Καλή Πρωτοχρονιά



Ένας καινούργιος χρόνος.

Τι μας περιμένει?

Τι θα μας φέρει?

Όνειρα?

Φλοδοξίες?

Έρωτες?

Αινίγματα?.....


"Τασος Λειιβαδίτης"


Απόγευμα πρωτοχρονιάς ψυχή στους δρόμους.

Μονάχα κάτι γκρίζο παλαιό καινούργιου χρόνου…


Απόγευμα πρωτοχρονιάς ψυχή στους δρόμους

μόνο κλειστά μεγάλα γκρίζα παράθυρα

κι ένα φτωχό χιονόνερο που ζητιανεύει χιόνι.


Κικής Δημουλά-"το κοριτσάκι με τα σπίρτα"



Σε λίγες ώρες ο παλιός χρόνος, θα παραδώσει την σκυτάλη στον καινούριο..άλλος ένας χρόνος θα πάει να συναντήσει αυτούς που πέρασαν..και είναι τόσοι πολλοί!! Κι'εμείς θα υποδεχτούμε το 2011 με ευχές,και με την ελπίδα να είναι μια καλυτερή χρονιά απ'την προηγουμενη.

Η νέα χρονιά ας φέρει Υγεία και Αυτογνωσία,Τυχη,Αγάπη προς τον καθένα και Ειρήνη σε όλον τον κόσμο.
Ομορφα και διασκεδαστικα να περασετε....

να χαμογελατε........
                                                    Καλή Πρωτοχρονιά!

Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

.....................


"Είμαι από άμμο, στο είπα.


Είμαι ένα κουτί σαν εκείνα τα παλιά κουτιά - δώρα που το πιο μεγάλο κουτί έκρυβε ένα μικρότερο και πιο μέσα άλλο κι άλλο. Το τελευταίο κουτάκι τι περιέχει; Αν περιέχει και κάτι... Λες η πορεία της ζωής μας να είναι μια παρέλαση άδειων κουτιών μονάχα; Σκέψου! Είναι κι αστείο τελικά, μια φοβερή φάρσα που να μάθουμε να μην παίρνουμε σοβαρά τον ευατό μας. Θυμάσαι που συζητούσαμε πως κάποιος σοφός θα επινόησε εκείνες τις ξύλινες ρώσσικες κούκλες που η μια μπαίνει μέσα στην άλλη;

Σε μένα δυστυχώς ο αριθμός είναι αναρίθμητος. Αν αδειάσω και απλωθώ σε όσες κούκλες περιέχωθα πλημμυρίσω το σύμπαν.

Τι να σου πω λοιπόν και τι να σου υποσχεθώ κι εξ' ονόματος τίνος να σου μιλήσω; Κατάλαβέ με, συμπόνα με."



Μάρω Βαμβουνάκη ('Η μοναξιά είναι από χώμα')
.........................


Στο φώς η ματιά σου


επιμένει

η φωνή σου ψίθυρος

αντίλαλό της περιμένει.

Η ψυχή τινάζει τα φτερά της

στη βροχή





Τα βλέφαρα κρατάς κλειστά

στη θλίψη

στον χρόνο που φεύγει

στο ύψος που σε σκιάζει

στο άγνωστο που σε τρομάζει



Νεύμα κάνεις στον αγέρα

επιστροφή σε εκπνοή γυρεύεις

πίστη αναίτια

ελπίδα αξόδευτη



Εκτός τόπου ,εκτός χρόνου,

παντού και πουθενά

Παρών Απών στην ίδια την στιγμή

συνωστίζονται

όλα μαζί.



Και συ εκεί, Όρθια- Στητή

Ξένη

να κοιτάζεις την Αυγή

διάφανη, κρυστάλλινη, σκληρή

να σου γελά.



Εκείνη ξεδιάντροπη γυμνή

χορεύει

με την πλάτη γυρισμένη

στην Ανατολή

Καγχάζει, τα πουλιά τρομάζει

Ξύπνα , φωνάζει , είναι πολύ αργά !!!



Τι νάναι αυτό το τίποτα

Το « κατά τ騻 διάφορο

εκτός απ' όλα τ 'άλλλα

που γράφτηκε στον ουρανό

ερήμην σου?





Δεκάρα δεν δίνεις στην Αυγή

που σε σαρκάζει.

Η αλήθεια της τίποτα δεν αλλάζει

εσύ την μαγεία κράτησες

σε μιας αγάπης..... στάλα

που άφησε πίσω της

βροχή περαστική....
....................................



Αλανιάρικο φεγγάρι ξεστράτισες


κι έχασα το δρόμο

για τον ουρανό.

Αστέρι ματωμένο

στην καρδιά είχα κρυμμένο

το στειλα

για να σε βρω



Σούβαψε κόκκινη τη φλούδα

το χρυσό σου θάμπωσε

έπεσες στη θάλασσα

το αίμα να ξεπλύνεις

η λάμψη μη σου φύγει



Κοχύλι την καρδιά μου έκανα

για να σε κρύψει

έρωτα αγέννητε

κύμα να μη σε σβήσει



Να φέγγεις μέσα στ' αλμυρό νερό

έτσι όπως σε γνώρισα εγώ

στον ουρανό

τότε που όρκο έδωσα

να μην σ' αγγίξω και καώ.



Τότε που με τον ήλιο έπαιζες

κρυφτό

αλλά εγώ σε είδα,

σινιάλο σούκανα να βγεις,

σου φώναξα

καλημέρα ΕΛΠΙΔΑ

Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

Για τις Άγιες Ημέρες των Χριστουγέννων εύχομαι ολόψυχα σε εσάς και τις οικογένειες σας Χρόνια Πολλά και καλά Χριστούγεννα, με υγεία, ευτυχίa,τυχη και χαμογελο.....προσοχη στους δρομους και τα ποτακια.....!!!!!!!!!!!!!!!!
.........................


Τι κι αν κρατας το χερι μου;
Εχεις ηδη φύγει.
Τι κι αν μου μιλας;
Τίποτα δεν ακούω.
Γέρνω στο στήθος σου σαν σε έρημη ξέρα
Κι άρχισα κι όλας να ψάχνω την αγάπη αλλού.
Το δωμάτιο άδειασε, κρύωσε,
Δεν το γεμίζεις άλλο, δεν το γεμίζω.
Ο κάβος μ’ενα αθόρυβο κουφό κύμα
Ύπουλα λύθηκε.
Το μάυρο σκαρί κύλησε,
Σε παίρνει στο μεταλλικό πέρας μιας νεκρής
Θάλασσας.
Με αντήλιο το χέρι μου στα μάτια, απο συνήθεια,
Στη συννεφτιά, χωρίς καθόλου ήλιο,
Στέκομαι και αποχαιρετώ τη ράχη σου
Που κουρασμένα κωπηλατεί και φεύγει.
Χωρίς κουπιά, παριστάνεις πως κωπηλατείς.
Παριστάνεις πως αποδέχτηκες τον χωρισμό ετούτο.
Παριστάνω πως αποφάσισα τον χωρισμό ετούτο.
Έτσι απο μιαν αξιοπρέπεια αναγκαστική,
Του πώς διαλέγουμε,
Του πώς μοιράια δεν μας επιβάλλεται τίποτα,
Του πώς τη ζωή μας ό,τι θέλουμε την κάνουμε.
Κι αυτό το τέλος που όλο επιστρέφει
Την πιο βολική ώρα μες στα ζεστά δωμάτια
Και με πετά έξω στους πέντε δρόμους,
Στους πέντε ανέμους,
Μ’ένα φυλαχτό κατάρας μόνο στο λαιμό:
Να σ’αναζητώ, να μου ξεφεύγεις,
Να σε ψάχνω,
Να λέω για λίγο πως σε βρήκα...
Και πάλι έξω, πάλι,
Απ’την αρχή.

Η ΚΡΑΤΑΙΑ ΑΓΑΠΗ

ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ

Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

...............................


Απόψε ψυχή μου


σεργιάνι θα σε βγάλω

στην πανσέληνο

Ξυπόλυτη να περπατήσεις

στην άλλη της πλευρά.

Εκεί στα σκοτεινά

να ιχνηλατήσεις

Ζωές χαμένες

Ξεχασμένες ερωμένες

Αγέννητους έρωτες

Αγάπες παθιασμένες- προδομένες

Καρδιές φυλακισμένες

σβησμένα αστέρια

ένοχους όρκους ψεύτικους.

Σ'απόκρυφα λημέρια της σελήνης

Ψάξε να βρεις

της λησμονιάς κρασί

να πιεις

σ' ένα γλυκο μεθύσι

Ν' αποκοιμηθείς

Κι αν το γλυκοχάραμα
σου τύχει
την Αυγή να συναντήσεις
ψηλά το κεφάλι κράτησε
ψυχή μου
Αντίο στην Ανατολή
Πες της αν σε ρωτήσει
είμαι...περαστικoς......
.........................


Στα σημεία του ορίζοντα μιας ευκαιρίας αναζήτησα το χάδι.


Ένα κερί με άρωμα κανέλας μαράζωνε αργά αργά..

Στιγμές μετά το βαρύ πένθος άγγιξες την υπέρ-αίσθησή μου εσύ.
Σαν από χάσμα ουρανού έπεσες πλάι μου.
Το καρτέρι δεν άντεξε άλλο.
Όσα είχε ο ουρανός μαζέψει, ξέσπασαν σε μια καταιγίδα.
Απροσδόκητος ο ερχομός σου και σάστισα.
Γυμνος βγήκα έξω.
Ως το μεδούλι να βραχώ από τα φιλιά σου.
Μια Ενοχή, παλιά μου γνώριμη,
ομπρέλα πρόσφερε κι από συνήθεια την άρπαξα.
Βλέπεις πολλά τα χρόνια που είχε να πέσει βροχή στον τόπο μου.
Φωτιά και Λάβα με πλησίασαν και πιάσαμε κουβέντα.
Χρόνια φίλες μου κολλητές.
Ζήλεψαν δεν ήθελαν να με χάσουν.
Λυπήθηκα κι εγώ κι έπεσα πάνω τους.
Μια αγκαλιά γίναμε.
Εγώ, η Ενοχή μου, η Λάβα, η Φωτιά..
Δεν με πρόλαβε η μπόρα.
Εγώ μάλλον δεν τη πρόλαβα.
Κι εσύ έγινες σύννεφο γαλάζιο, ξεμάκρυνες.
Σαν από πυρετό καίγομαι απόψε.
Μα οι φίλες μου για ύπνο έπεσαν νωρίς.
Κρυφά θα σε καλέσω να ανταμώσουμε.
Ακούω τους κεραυνούς.
Πλησιάζεις.
Τα μάτια πλημμυρίζουν από υγρές, διάφανες στάλες, βουβές.
Έτσι παραπλανώ την ψυχή μου εγώ , ψυχή μου......

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

......................



Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο. Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν.


Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ' την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη κι η ψυχή διά της απωλείας της κερδίζεται.
Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα;

Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή, γι' αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με τον μίζερο εαυτό μας που τη στενεύει. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε· προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας.

Λέγεται πως: «Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη...»


Αποσπασμα απο το βιβλίο "το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης" της Μάρως Βαμβουνάκη
.............................



Θέλω να μου πεις μια ιστορία....



Nα, ξέρεις.....



Από αυτές που μου έλεγες παλιά...



Από αυτές που μπορούσα να κρατήσω στη ψυχή μου χωρίς φόβο...



Από αυτές που ταξιδεύουν την καρδιά στο παραμύθι και το μυαλό στο άπειρο...



Θέλω να κλείσω τα μάτια και η φωνή σου να πλάσει για μένα ορίζοντες και καινούργιους χαρακτήρες...



Να νιώσω τη ζεστασιά στο γέλιο σου και την ελπίδα στο δισταγμό σου...



Να με αγκαλιάσει το βλέμμα σου και να με παρηγορήσει η αίσθηση της ύπαρξής σου...



Θέλω να συμπληρώσω τις προτάσεις σου και να διακόψω τον ειρμό σου,



μόνο και μόνο για να τον χρωματίσω με το δικό μου....



Να σε επαληθεύσω τόσο μόνο όσο χρειάζεται για να σε εκπλήξω και πάλι...



Θέλω να πάψω να ζητάω αυτά που θέλω



και έτσι απλά για αλλαγή



να τα ζήσω...

.........................


για πάντα


΄ Αδαής και άσχετος .. εκτός χώρου,

δεν μούλαχε ούτε σαν κομπάρσος να λάβω μέρος

σ' αυτό το δραματικό έργο

που παίζεται στον πλανήτη μας.

Παραμένω θεατής

και προσεγγίζω την ΕΞΑΡΤΗΣΗ

με δέος. !!!

Ύστερα από τόσα χρόνια

στης ζωής

τ΄ αλισβερίσι,

συνειδητοποίησα,  το ατομο,

ότι είμαι « εξαρτημένος»

Η δόση μου δεν αγοράζεται, δεν νοθεύεται.

Τιμή δεν έχει.

Είναι πανίσχυρη, αδυσώπητη αμείλικτη δύναμη

που με παίρνει και με δίνει

απο τον παράδεισο στη κόλαση

και τάνα πάλι



Μου την προμηθεύει το .. «Κάρμα μου»


Γελάει ; λογίζεται σωστά,

εκπέμπει ηρεμία ,γλύκα ,ευχαρίστηση,

σταθερότητα κ' ισορροπία;

μου τα λέει όλα με μια λοξή ματιά

και διαβάζει στο φτερό την δική μου;

Ε, μου ανοίγει flash στον παράδεισο να πάω!!!!!!

Ανακαλύπτω τότε την αξία της λεπτομέρειας

διαβάζω, γράφω, ονειρεύομαι, ερωτεύομαι,

θέλω να ζήσω και μπορώ !!!

Κλαίει πονάει; Θυμώνει;

δεν ξέρει τι θέλει και τι κάνει ;

ή τα πάντα γυρεύει;

απεγνωσμένα το δίκιο της ζητάει ;

Τότε βουλιάζω.!

Πέτρα ακατέργαστη

στο λαιμό μου δεμένη

το συναίσθημα με πνίγει.

Ξυπόλητος στην κόψη του ξυραφιού

περπατάω και ματώνω.

Παραπαίω ανάμεσα στο σωστό η λάθος

σε απόσταση αναπνοής.

Απεγνωσμένα διέξοδο απ' την κρίση ζητάω,

την απώλεια του ελέγχου φοβάμαι

φλερτάρω με τον θάνατο.

Μια δρασκελιά με σώνει

να πιάσω την άκρη του σωστού χειρισμού

κάθε φορά απ΄ τ΄ αδιέξοδο με βγάζει



.«Ηθικόν δίδαγμα»


Εξάρτηση δεν είναι μόνο η άσπρη
Είναι η αλυσίδα που με δένει

με ό,τι πολύ αγαπάω

ότι βαθιά πονάω.

Το ζύγι που ζυγίζει

και ισορροπεί

της Ζωής την ζυγαριά μου..

Και την δύναμη που βάζω ?


---Ενα σκαλί κάτω απ' το Πάθος.

Γιατί η Αγάπη σε οποιαδήποτε μορφή της
είναι .....

ΜΕΓΑ ΠΑΘΟΣ.....!!!

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

.........................


σ'αγαπώ;



Τους τρόπους ας μετρήσω.
Σ'αγαπώ στο βάθος, πλάτος και ύψος που η ψυχή μου δύναται να φτάσει, σαν ψάχνει αόρατη να βρει το τέλος του Είναι και της Χάρης της ιδανικής.

Σ'αγαπώ στο επίπεδο της ταπεινότερης καθημερινής ανάγκης, κάτω απ'τον ήλιο ή του κεριού το φως. Σ'αγαπώ ελεύθερα, όπως παλεύουν οι άντρες για το Δίκιο.

Σ'αγαπώ αγνά, όπως απεχθάνονται τον Έπαινο.

Σ'αγαπώ με το πάθος που έντυνα παλιά τις λύπες μου και με την πίστη των παιδικών μου χρόνων.

Σ'αγαπώ με μιαν αγάπη που νόμιζα πως έχασα μαζί με τους χαμένους μου αγίους- σ'αγαπώ με την ανάσα,τα χαμόγελα, τα δάκρυα όλης της ζωής μου!- και αν ο Θεός ορίσει θα σ'αγαπώ περισσότερο μετά το θάνατο."......
........................


Aν με ξεχάσεις...


Ένα

θέλω να ξέρεις.


Ξέρεις πώς είν' αυτό:

κοιτάζω

το κρυστάλλινο φεγγάρι, το κόκκινο κλαδί

του αργού φθινοπώρου στο παράθυρό μου,

αγγίζω

πλάι στη φωτιά

την ατάραχη στάχτη

ή το ρυτιδωμένο σώμα του ξύλου,

κι όλα με φέρνουν σε σένα,

λες και ό,τι υπάρχει,

αρώματα, φως, μέταλλα,

είναι μικρά πλεούμενα που ταξιδεύουν

προς τα νησιά σου που με περιμένουν.

Ωστόσο,

αν λίγο λίγο πάψεις πια να μ'αγαπάς

θα πάψω κι εγώ να σ'αγαπώ λίγο λίγο.





Κι αν ξαφνικά

με ξεχάσεις

μην ψάξεις να με βρεις,

θα σ' έχω λησμονήσει.





Αν θεωρήσεις ότι κρατάει πολύ κι είναι τρελός

ο άνεμος από σημαίες

που περνάει απ'τη ζωή μου

κι αποφασίσεις

να με αφήσεις στην όχθη

της καρδιάς που έχω ρίζες,

σκέψου

πως εκείνη τη μέρα,

την ώρα εκείνη

θα σηκώσω τα χέρια

και θα βγουν οι ρίζες μου

για να βρούνε άλλη γη.





Όμως

αν κάθε μέρα,

κάθε ώρα,

νιώθεις προορισμένη για μένα

με γλυκύτητα αψεγάδιαστη.

Αν κάθε μέρα ανεβαίνει

ένα λουλούδι στα χείλη σου για να με βρει,

αχ αγάπη μου, αχ δικιά μου,

μέσα μου όλη τούτη η φωτιά θα επαναλαμβάνεται,

μέσα μου τίποτα δε θα σβήσει ούτε θα ξεχαστεί,

η αγάπη μου τρέφεται από την αγάπη σου, αγαπημένη,

κι όσο θα ζεις θα είναι μες στην αγκαλιά σου

χωρίς απ'τη δική μου να φύγει.....
..............................

Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε!


Είναι καλό το φεγγάρι, - δε θα φαίνεται

που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι

θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις.

Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.



Όταν έχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι,

αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες,

ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου

λησμονημένα λόγια - δε θέλω να τ' ακούσω. Σώπα.



Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου

λίγο πιο κάτου, ως τη μάντρα του τουβλάδικου,

ως εκεί που στρίβει ο δρόμος και φαίνεται

η πολιτεία τσιμεντένια κι αέρινη, ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο,

τόσο αδιάφορη κι αϋλη,

τόσο θετική σαν μεταφυσική

που μπορείς επιτέλους να πιστέψεις πως υπάρχεις και δεν υπάρχεις

πως ποτέ δεν υπήρξες, δεν υπήρξε ο χρόνος κ' η φθορά του.

Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.



Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα.......
......................................



Ήταν πολλές οι φορές,που, βλέποντας κάποιο δελφίνι, να κάνει μακροβούτια στον βυθό της θάλασσας και έπειτα να βγαίνει όλο νάζι στην επιφάνεια της,το ζήλεψα.. και δεν σάς κρύβω,πως κάθε που έβλεπα αυτο το θέαμα,ήθελα να το ρωτήσω : -πέσμου τι γίνεται εκεί κάτω?..πόσο όμορφα είναι?.....και αλήθεια δεν φοβάσαι το σκοτάδι?

Και άλλες τόσες φορές ζήλεψα τους γλάρους..που πετάνε ελεύθερα και όπου τους βγάλει..

Διάβασα ,τυχαία , σήμερα ενα απόσπασμα για ένα δελφίνι, που ζούσε μέσα στη θάλασσα και που θαύμαζε και χαιρόταν τις ομορφιές της!

Αν και ζούσε ευτυχισμένο το δελφίνι μας, υπήρχαν φορές που στεναχωριόταν.. θα ήθελε να μπορούσε να θαυμάσει και τον ουρανό,να μπορούσε να δεί τον ήλιο,τα αστέρια..

Δεν μπορούσε να απολαύσει το πέταγμα, να μυρίσει τη βροχή, και να αναρωτηθεί που φτάνει το ουρανιο τόξο..μιας και δεν το είχε συναντήσει ποτέ του!

Έτσι έβλεπε τους γλάρους να πετούν και ζήλευε γιατί δεν είχε τη δυνατότητα να χαρεί τον ουρανό όπως χαιρόταν τη θάλασσα και να τον γνωρίζει το ίδιο καλά μ'αυτούς!

Αφού το σκέφτηκε κάποιες μέρες, άρχισε να αναζητά τη φιλία ενός γλάρου.

Έτσι δεν άργησε να γίνει φίλος με έναν γλάρο που όχι μόνο δέχτηκε την φιλία του,μα πρότεινε στο δελφίνι,όσο θα ζουν να περιγράφουν ο ένας στον άλλον ότι όμορφο βλέπουν..ο ενας απο τον ουρανό και ο άλλος απο τον βυθό της θάλασσας..γιατί και ο γλάρος ένιωθε το ίδιο με το δελφίνι μας,δεν ειχε νιώσει ποτέ την μαγεία της θάλασσας , ένιωθε οτι ποτέ δεν θα είναι απόλυτα ικανοποιημένος απο τη ζωή του, αφου δεν μπορεί να δεί όλες τις ομορφιές που υπήρχαν γύρω του.

Με τη φιλία τους όμως, έγιναν και οι δυό ευτυχισμένοι.

Δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτα πιά,είχαν ο ένας τον άλλον.


Γιατί...όταν δύο ήλιοι συναντιούνται τότε δύο κόσμοι ενώνονται για πάντα.


...θα πρέπει να μοιάζει πανέμορφος από 'κει ψηλά...

- Ναι, πράγματι... Κοίταξε το νερό.

- ...Τι συμβαίνει κάτω, πολύ χαμηλότερα από εδώ; Είναι παντού το ίδιο σκοτεινά; Τι

γίνεται ο ήλιος που βυθίζεται;

- Δεν ξέρω. Παντού όμως υπάρχει σκοτάδι. Κανένα φως...

- Αλήθεια;

Δεν υπάρχει ούτε φεγγάρι στον κόσμο σου; Αστέρια τουλάχιστον;

Απάντησε κουνώντας αρνητικά το κεφάλι του. Ο ήλιος πέρα στη δύση ήταν έτοιμος να

αγγίξει τη θάλασσα. Γύρισε προς το γλάρο.

- Πέτα... Σε παρακαλώ, πέταξε και πες μου πώς φαίνεται τώρα από εκεί πάνω.

Ανέβηκε στον ουρανό για να ξαναπλησιάσει σε λίγο το ανυπόμονο δελφίνι.

- Από ψηλά είναι σαν δύο ήλιοι να συναντιούνται στην άκρη του ορίζοντα. Αυτός που

βλέπεις καθαρά και ένας άλλος παρόμοιος, κατακόκκινος, που επιπλέει για λίγο στο νερό.

Που στη συνέχεια μοιάζει σχεδόν να διαλύεται στο χρώμα της θάλασσας.

Το δελφίνι άρχισε να πηδά όσο το δυνατόν ψηλότερα, αναζητώντας τον «άλλο» ήλιο.

- Δεν τον βλέπω... Δεν τον βλέπω καθόλου...

Παρατηρούσε ένα πλάσμα να προσπαθεί να δει τον κόσμο με τον τρόπο που τον έβλεπε

εκείνος. Ένα πλάσμα που έβλεπε έναν κόσμο που εκείνος δε μπορούσε να δει.

«Μη στεναχωριέσαι»,του είπε τότε.«Θα σου λέω εγώ τι βλέπω.»«Εγώ θα πετώ για σένα....»

Μιας στιγμής σιωπή ακολούθησε. Κύκλοι νερού άνθιζαν αργά μπροστά από δύο ήλιους που

ενώνονταν πριν να χαθούν.

- Κι εγώ θα κολυμπώ για σένα...

Εκεί, καθώς ο ένας ήλιος διείσδυε όλο και περισσότερο στον άλλο, κλεινόταν η πιο

όμορφη, η πιο παράξενη συμφωνία στην ιστορία των δύο κόσμων.

Ένας καινούργιος ήλιος φαινόταν τώρα, γέννημα μιας απρόσμενης συνάντησης.

Κι έτσι όπως ταίριαζαν τα δύο κομμάτια του, δε μπορούσες πια να πεις με σιγουριά ποιο

τμήμα του ανήκε στον ουρανό, και ποιο στη θάλασσα.

Ποιος ήλιος αντικατόπτριζε ποιόν......Δεν υπήρχε, ωστόσο, άλλο δελφίνι που να ήξερε

όσα εκείνος.Για καρπούς, δένδρα και λουλούδια. Για λίμνες και ποτάμια.

Για καταρράχτες, φωτιές και ηφαίστεια, γκρεμούς και φαράγγια. Για τις εποχές, τη

βροχή και τα χιόνια. Για τα σύννεφα. Για την ξηρά, τα νησιά και τη θάλασσα όταν πετάς

ψηλά. Για την αίσθηση να πετάς. Δεν υπήρχε άλλος γλάρος που να ήξερε όσα εκείνος.

Για σφουγγάρια, κοράλλια και όστρακα. Για το βυθό. Για δίνες και θαλάσσια ρεύματα.

Για ψάρια και κήτη. Για ναυάγια. Για σπηλιές και βάραθρα. Για την αίσθηση να

κολυμπάς. Το συναίσθημα να πετάγεσαι ψηλά στον αέρα.Δεν υπήρχε άλλο δελφίνι και

άλλος γλάρος που να ήξεραν τόσα για τον ίδιο τους τον κόσμο. Είχαν μάθει γι' αυτόν

προσπαθώντας να μάθουν ο καθένας για τον κόσμο του άλλου...

 
Αν συναντήσετε κάποιον γλάρο να πετάει προς τα δώ..πείτε του να μη φύγει..θέλω κάτι να του πώ.......

..................

 

Δὲν εἶμαι ἐγὼ ποὺ τὴ ζωή σου

ᾖρθα σὰν ἥλιος νὰ φωτίσω:
τὸ φῶς στὰ μάτια μου
ποὺ λάμπει δικό σου
-καὶ σ᾿τὸ στέλνω πίσω!

Τοῦ μαγικοῦ τοῦ κόσμου
ἂν ἔχω ἀνοίξει διάπλατη τὴ θήρα,
τὸ μυστικὸ χρυσὸ κλειδί της
ἀπὸ τὸ χέρι σου τὸ πῆρα.

Κι ἂν ἀπ᾿ τὰ βάθη ἑνὸς ληθάργου
βγῆκα, σ᾿ ἐσένα τὸ χρωστάω,
σ᾿ ἐσένα τοὺς χυμοὺς ποὺ νοιώθω,
τὴ νέα γλῶσσα ποὺ μιλάω!
.....................................

Συναισθηματική νοημοσύνη: Η άγνωστη ευφυΐα



Όπως αναφέρει ο Αριστοτέλης στα Ηθικά Νικομάχεια, το να είσαι οργισμένος είναι εύκολο. Το να εξοργιστείς όμως με το σωστό άτομο, για το σωστό λόγο, στο σωστό βαθμό, τη σωστή στιγμή, για το σωστό σκοπό και με το σωστό τρόπο, αυτό είναι δύσκολο.

Η συναισθηματική νοημοσύνη είναι αρκετά σχετική με τέτοιου είδους προβληματισμού. Τί όμως είναι η συναισθηματική νοημοσύνη (EQ); Σε τι διαφέρει με τη διανοητική νοημοσύνη (IQ); Με ποιο τρόπο συμβάλλει στην επαγγελματική και στην προσωπική μας επιτυχία; Με ποιους τρόπους μπορεί να βελτιωθεί;

Για αρκετά χρόνια η νοημοσύνη σχετιζόταν με τον παραδοσιακό ορισμό της ευφυίας και μετριόταν με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Το γνωστό σε όλους μας δείκτη νοημοσύνης (IQ).
Μάλιστα, επικρατούσε η πεποίθηση ότι ένα άτομο με υψηλό δείκτη νοημοσύνης μπορεί να πετύχει σε κάθε τομέα της ζωής του. Ωστόσο, με το πέρασμα των χρόνων η θεωρία αυτή άρχισε να παρουσιάζει ”κενά” και να μην ανταποκρίνεται πλήρως στην πραγματικότητα.
Έτσι λοιπόν μελέτες και έρευνες απέδειξαν ότι υπάρχουν ορισμένοι παράγοντες εκτός της ευφυίας που επηρεάζουν αλλά και συμβάλλουν σημαντικά στην πορεία τόσο της επαγγελματικής όσο και της προσωπικής ζωής των ανθρώπων. Οι παράγοντες αυτοί αποτελούν και τη λεγόμενη συναισθηματική νοημοσύνη.
Το άρθρο συνεχίζεται παρακάτω Οι ρίζες της συναισθηματικής νοημοσύνης ανάγονται στην έννοια της ”κοινωνικής νοημοσύνης” που ανέφερε ο Thorndike το 1920 και κυρίως στον ψυχολόγο Howard Gardner που το 1983 πρότεινε τη θεωρία της πολλαπλής νοημοσύνης, υποστηρίζοντας ότι η νοημοσύνη περιλαμβάνει επτά μορφές. Η θεωρία της συναισθηματικής νοημοσύνης έγινε ευρέως γνωστή από τον Daniel Goleman, ψυχολόγο στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαντ.


Με τον όρο συναισθηματική νοημοσύνη νοείται ”η ικανότητα να αναγνωρίζει κανείς τα δικά του συναισθήματα, να τα κατανοεί και να τα ελέγχει. Είναι επίσης η ικανότητα να αναγνωρίζει και να κατανοοεί τα συναισθήματα των ανθρώπων γύρω του και να μπορεί να χειρίζεται αποτελεσματικά τόσο τα δικά του συναισθήματά του όσο και τις διαπροσωπικές του σχέσεις”. (Daniel Goleman, Συναισθηματική νοημοσύνη, εκδ. Ελληνικά Γράμματα)


Σε αυτό το σημείο οφείλουμε να επισημάνουμε ότι η διανοητική νοημοσύνη (IQ) και η συναισθηματική νοημοσύνη (EQ) είναι δύο διακριτές και ξεχωριστές ικανότητες του ανθρώπου. Ωστόσο, συνδέονται μεταξύ τους καθώς η μία συμπληρώνει την άλλη.

Διαφορές μεταξύ IQ και EQ
* Ο δείκτης IQ αφορά στο αριθμητικό, γνωστικό κομμάτι, ενώ ο δείκτης EQ σχετίζεται με τα συναισθήματα.
* Η διανοητική νοημοσύνη είναι κάτι προκαθορισμένο από τη γέννηση του ανθρώπου, που εξελίσεται μέχρι κάποια ηλικία και σταματά, ενώ η συναισθηματική νοημοσύνη είναι κάτι το οποίο μπορεί να αναπτυχθεί σε οποιαδήποτε ηλικία


* Το IQ ελέγχει τη λογική, ενώ το EQ τα συναισθήματά μας τόσο απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό όσο και απέναντι στους άλλους
* Το IQ επηρεάζει ελάχιστα τις σχέσεις μας με τους άλλους, ενώ το EQ παίζει καθοριστικό ρόλο στις σχέσεις μας με τους άλλους
* Το IQ είναι απαραίτητο για τη διεκπεραίωση κάθε μορφής εργασίας, ενώ το EQ είναι απαραίτητο για τη διαχείριση κάθε μορφής σχέσης.
Χαρακτηριστικά υψηλής συναισθηματικής νοημοσύνης
Με βάση λοιπόν τα παραπάνω, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ένας άνθρωπος με υψηλό δείκτη συναισθηματικής νοημοσύνης έχει τα εξής χαρακτηριστικά:
Είναι διορατικός, ελέγχει τα συναισθήματά του, καταβάλλει προσπάθεια να κατανοήσει τις απόψεις και τα συναισθήματα των γύρω του και να δει τα πράγματα από τη δική τους οπτική γωνία, ελέγχει τις προσωπικές του προκαταλήψεις και δεν τις αφήνει να επηρεάζουν την κρίση του για τις ικανότητες των άλλων, είναι ικανός να συσπειρώνει και να δραστηριοποιεί τους ανθρώπους γύρω του, δεν κρατά επικριτική στάση απέναντι στους υφισταμένους του, ασκεί κριτική με εποικοδομητικά σχόλια, είναι ειλικρινής για τα συναισθήματα και τις προθέσεις του, είναι υποστηρικτικός, αποφασιστικός, εκφραστικός, έχει με λίγα λόγια την ευκαιρία να γίνει ένας επιτυχημένος ”ηγέτης”.
Πολλοί θα αναρωτιέστε κατά πόσο στέκουν όλα τα παραπάνω και πώς είναι δυνατόν τα συναισθήματα να συμβάλλουν στην επαγγελματικής μας ζωή. Τη προσωπική μας ζωή την αφήνουμε προς το παρόν, αφού για τους περισσότερους η εργασία απορροφά το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειάς τους.
Κάποιοι ασπάζονται την πεποίθηση ότι ”στα επαγγελματικά δεν χωρούν συναισθηματισμοί”. Θα πρέπει όμως να γνωρίζετε ότι κάθε εργαζόμενος κουβαλάει στον εργασιακό του χώρο την συναισθηματική, προσωπική του agenda.
Η αλήθεια είναι ότι στη χώρα μας η συναισθηματική νοημοσύνη δεν τύχει της αναγνώρισης που της αρμόζει. Αντίθετα με την Αμερική και τώρα τελευταία τις χώρες της Σαουδικής Αραβίας όπου μεγάλες επιχειρήσεις δίνουν σημαντική βαρύτητα στη συναισθηματική νοημοσύνη όσον αφορά στη δυναμική των ομάδων εργασίας.
Πως να βελτιώσετε την συναισθηματική σας νοημοσύνη
Για να βελτιώσει κανείς τη συναισθηματική του νοημοσύνη χρειάζεται μεγάλη υπομονή και κυρίως θέληση. Μερικοί τρόποι είναι οι εξής:
* Αναγνωρίστε τα συναισθήματά σας.
* Αναλάβετε την ευθύνη των συναισθημάτων σας
* Προσπαθήστε να προβλέψετε τα συναισθήματά σας

* Προσπαθήστε να είστε λιγότερο επιθετικοί

Όσοι από εσάς νιώθετε την ανάγκη να γνωρίσετε περισσότερα για τη ”συναισθηματική νοημοσύνη”, όσοι από εσάς έχετε θέσει υψηλούς στόχους τόσο για την προσωπική όσο και για την επαγγελματική σας πορεία, τότε δεν έχετε παρά να διαβάσετε το ομώνυμο βιβλίο του Daniel Goleman από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα.


Το κείμενο είναι αποσπασμα του άρθρου της Έφης Ρουτζάκη

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

.......................


Υπάρχει μια γωνιά στο σπίτι μου που λατρεύω, και αυτή η γωνιά είναι το σημείο που βρίσκεται το τζάκι . Πέρα απο το διακοσμητικό στοιχείο μ'αρεσει η ζεστασιά και θαλπωρη που πλημμυρίζει στο χώρο .


Αυτήν την περίοδο ειδικά έχει την τιμητική του λόγω του ότι το στολίζω .


Ο χειμώνας άρχισε να μας δείχνει το αληθινό του πρόσωπο και ομολογώ πως δεν μου αρέσει καθόλου .
Χθές το άναψα πρωτη φορά για φέτος, κουβάλημα ξύλων, καθάρισμα , στάχτες κλπ..τα αναλαμβάνω εγω.
Λατρεύω να κάθομαι κοντά στο τζάκι με βιβλία, και ζεστό καφέ, κρασί πολλές φορές ιδίως τα βράδυα , μου αρέσει η μυρωδιά του ξύλου, ο θόρυβος του ξύλου που σκάει ,μ'αρέσει να βλέπω τις φλόγες να ξεπηδούν και να δημιουργούν μια ρομαντική ατμόσφαιρα.

Μ'αρεσει να ψήνω κάστανα, και πατάτες τυλιγμένες στο αλουμινόχαρτο μμμμ ....έχουν μια νοστιμιά ειδικά αν είναι και Νευροκοπίου!!

Εκείνο που μου αρέσει επίσης πολύ, ίσως σας φανεί αστείο, είναι να τρώω μανταρίνι, να πετάω τη φλούδα μέσα στη φωτιά, και να μυρίζω το άρωμα που βγάζει.

Για μένα αυτό, αυτή η μυρωδιά, είναι ένα από τα σημάδια ότι ήρθε για τα καλά ο χειμώνας.

Σκαλίζω την φωτιά, και χάνομαι στις σκέψεις μου θυμάμαι στιγμές που εζησα....που περασαν....που χαθηκαν....
Χαίρομαι να κάθομαι στο σπίτι , να χαλαρώνω ακούγοντας μουσική ,και να απολαμβάνω την γλυκειά ζεστασιά κάθε φορά που ανάβω το τζάκι...

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

.............................


Μόλις αποκοιμηθώ, ξυπνάω αθόρυβα~



Τα βράδια,

μόλις αποκοιμηθώ,

ξυπνάω αθόρυβα.

Εγώ... η αληθινή...



Σηκώνομαι,

σκεπάζω απαλά το Σώμα μου

και πηδώ απ'το Κατάστρωμα του Ύπνου....



Εγκαταλείπω ακυβέρνητο το πλοίο...

με σχεδία της Ψυχής την Ανάσα

ξεμακραίνω σε ναρκοπέδιο άυλων Σωμάτων

και γίνομαι σκόρπισμα...



Ιστορία που ακούστηκε σιγανά

στο παρασκήνιο του Ύπνου

και ξεχάστηκε πριν η Συνείδηση

αναλάβει τον Εαυτό της Σκέψης...



Σε μια κρυσταλωμένη στιγμή,

πριν την έκρηξη της νάρκης,

αιωρούμαι σε παράλληλες Ζωές...



αλλάζω σχήμα...

ταυτότητα...

σύσταση...



Στην ατέρμονη λεπτογραμμή

του Υπαρκτού και του Ανύπαρκτου,

μιας επιφάνειας το κύμα

νανουρίζει με εκρήξεις

την αυτοσχέδια σχεδία μου....



μόλις στ'όνειρο αποκοιμηθώ

με ραγίσματα που ακουγονται

στη διαπασών της Ψυχης που τρίζει,

ξυπνώ πάντα με κρότο στις παλάμες,

από τις νάρκες που εξόντωσα

ή με εξόντωσαν...

-ποτέ δε θυμόμουν επακριβώς τα όνειρα-



...και ξυπνάω Εγώ...

η δεύτερη...

αυτή που εγκλωβίστηκε

να ζει στις πραγματικότητες...



μα...

πάντα μία γωνία υφάσματος στο σεντόνι μου

φέρει αλμύρα

ή φωτιά...



και έχω τα θρύψαλα της Υπόνοιας

πάνω στο Δουλικό μου Σωμα,

να μουρμουρίζουν Ελευθερίες

που δε θ' αγγίξει ποτέ η Ζωή μου....

μόνο τ' Όνειρο...

σαν νάρκες που διαλύουν τα κλουβιά

και πετάνε οι Ψυχες

πιο πανω...

πιο περα...

πιο βαθιά στο Άγνωστο....



εκεί απ'όπου ξεπήδησαν μία νύχτα

καποιου Απόκοσμου Ονείρου...

Η Ιδέα μετουσιώθηκε σε σταγόνα από ~reflection~

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

..............
 
 
Τί ειναι αυτό που κάνει τον έρωτα τόσο τρομαχτικό και επίφοβο;
 Το να μην έχεις τον έλεγχο στον εαυτό σου που υπνοτισμένος τραβάει προς την παράδοσή του σε χέρια αγαπημένου εχθρού;
Γιατί είναι εχθρός ο καθένας που έχεις τόσο απελπισμένα ανάγκη. Γιατί τον φοβάσαι.
 Γιατί εξαρτάσαι.
 Γιατί με τα όλα τα «σ’αγαπώ» κρύβεις και κρύβει τα «σε τρώγω» και τα μικρά, κοφτερά μαχαιράκια την πέινας.
Μέχρι πότε;
Μέχρι ποιού σημείου;
Μέχρι να απομείνουν μαραμένα και ξερά τ’αποφάγια του.
Ποιός θα προλάβει να πρωτοτελειώσει τον άλλον είναι ένα μαύρο άινιγμα μέσα σε μαύρο κουτί που μόνο εκ των υστέρων αποκαλύπτεται.
 Τότε που είναι δώρο άδωρο η λύση.
Ποτέ σχεδόν δεν χορταίνουν και δεν τελειώνουν ταυτόχρονα οι δύο εραστές.
 Πάντα ο ένας τους – κατα κάποιο τρόπο- άσπλαχνα θα εγκαταλείψει τον άλλον.
Θα εγκαταλείψει και θα φύγει.
 Και μέσα στο ίδιο σπίτι, και πάνω στο ίδιο κρεββάτι να μείνει, πάλι θα φύγει και εσύ θα το ξέρεις καλά αυτό.
 Περισσότερο κι απ’ τον φυγάδα θα το ξέρεις.
Δεν υπάρχει έρωτας ατιμώρητος.
 Ανάλογα με το μέγεθός του και η τιμωρία.
 
Δεν είναι τυχαίο, που οι δήθεν αφελείς των προλήψεων, οι αγράμματοι της λαικής δοξασίας, θέλουν να συσχετίζουν το καταστροφικό κόκκινο μήλο της Εδέμ με την ερωτική πράξη [...]
 
Στο τέλος πάντα απομένει ένας προδομένος κι ένας προδότης.»
............


Η αγάπη δεν είναι κατα περίσταση, η αγάπη είναι άνευ όρων, δεν παζαρεύει δούναι και λαβείν, η αγάπη είναι έξοδος γιατί το εγώ το κάνει εσύ και σε λυτρώνει.
Στην αναμέτρηση ανάμεσα σε σένα και μένα αναμετρήθηκε ο εγωϊσμός μου με το σύμπαν. Αρχίζω να το αναγνωρίζω ύστερα από τόσες μάχες και τόσους τραυματισμούς πως η δόξα του πολέμου είναι η συμφιλίωση κι η δόξα του νικητή η υποταγή. Η ευγενική υποταγή όπως του βράχου που από σθένους περίσσια σκύβει και πλένει με θάλασσα τα πόδια της στεριάς.

Οι λέξεις είναι φυλακή, κατακρατούν τα δεύτερα και τους ξεφεύγει το κύριο που πετά πέρα σαν ήχος καμπάνας που σε τίποτα δεν φυλακίζεται. Οι λέξεις ταριχεύουν το ζωντανό και δεν το αφήνουν να περπατήσει.
...
Ο φόβος σου ήταν πανίσχυρος. Με φόβο γεννηθήκαμε, με φόβο ανατραφήκαμε, τίποτα σχεδόν δικό μας δεν είναι ελεύθερο κι είναι δύσκολο να ξαναγεννηθούμε. Λεγεώνες μέσα μας και λεγεώνες προγόνων πίσω μας φοβούνται.
 Ελευθερία είναι η νίκη του φόβου και τον φόβο η φιλαυτία μας τον σπέρνει. Από πάνω της περνά η πύλη που βγάζει στη ζωή την αληθινή κι άλλον τρόπο δεν έχουμε. Άλλο τρόπο δεν έχω για να ζήσω: να σ’αγαπώ άφοβα, ελεύθερα.
Αγαπώντας σε να υπάρχω, τι να τα κάνω τα ίχνη…
Να σε αγαπώ άφοβα, ελεύθερα! Αρχίζω να εμπιστεύομαι την ζωή και να μην έχω αγωνία. Ζωή δεν είπαμε πως είναι το άλλο όνομα της αλήθειας;
Οι λέξεις είναι ξένα σώματα. Μ’ ενοχλούν. Μπορώ πια να σωπάσω.




Μ. Βαμβουνάκη -Η μοναξιά είναι από χώμα
...............
 
Μέτρησα απώλειες σήμερα...

Ξύπνησα το πρωί με μια αριθμητική διάθεση και απλά άρχισα να μετράω. Πάντα η πρόσθεση ήταν το δυνατό μου σημείο. Στην αφαίρεση δεν τα πήγαινα και πολύ καλά.

Σήμερα αφαίρεσα τα πάντα! Κάθε πρόσθεση και δύο μείον κολλημένα δίπλα δίπλα. Απώλειες... Μάχες που έχασα. Μάχες που κέρδισα. Σε καμιά περίπτωση δεν ισοφάρισα.

Πάντα έχανα πολύ περισσότερα απο όσα κέρδιζα.
Μόνο ένα... Μόνο ένα βγήκε συν απο αυτή την πρωινή αριθμητική αναμέτρηση.

Οι αναμνήσεις.

Εκεί δεν είχα μείον. Μόνο συν. Συν καλές... Συν άσχημες...Και κατα ενα περίεργο τρόπο... παρόλο που οι μάχες που έχασα ήταν τόσες πολλές... Οι καλές αναμνήσεις υπερτερούν πολύ των υπολοίπων.
Έτσι γιατί κάπου κάπου είναι καλό να κάνω έναν απολογισμό, να βάζω τα παλιά στο συρτάρι και να ξεκινάω καινούρια.
 
Ε, οχι εντελώς καινούρια....
........................



Τα αληθινά χρώματα των ανθρώπων γυρεύω.


Γιγαντώνονται στο χρόνο οι σκιές «ντυμένων φίλων». Καλοραμμένα τα κοστούμια της κάθε εποχής τους, μα θαμπά. Ήλιος θρασύς ο χρόνος. Όλα τα φανερώνει. Καυτός. Δεν αντέχει στο φως του,στόφα δεύτερης ποιότητας. Ξεθωριάζει.

Μόνο τα αληθινά χρώματα των ανθρώπων γυρεύω.

Τα γνώρισα....

Τα ξεχωρίζω πια.

Την καθαρότητα ενός «ιουλιανού» πουκάμισου.

Το ακατέργαστο γέλιο της ...
Του φρέσκου μπουμπουκιού που σκάει στο κλαδί της μαμάς μηλιάς.
Χρώματα αληθινά όπως αυτά που εναλλάσσονται καθώς γλιστρά ο χρόνος στις επιφάνειες του μπαλκονιού μου, όταν εκεί στριμώχνω τις μικρές μου αποδράσεις, και χτίζω μικρές φωλιές για τις σκέψεις μου.
Της ανατολής
Της δύσης
Του νοτιά
Της βροχής
Της λιακάδας που ερωτοτροπεί με το υγρό στοιχείο
Εύχομαι σε κάθε περαστικό που ξαποσταίνει σε τούτο το κατώφλι να αξιωθεί αλήθεια και ομορφιά Και ας είναι αυτές οι μέρες αν όχι η αιτία, τουλάχιστον η αφορμή. Αλλά και σε όσους έχουν βρεθεί κατά καιρούς σε τούτα εδώ τα μέρη και έχουμε καιρό να ειδωθούμε, το ίδιο δυνατά στέλνω τις ευχές μου. Μοιάζει λίγο υπερβολικό, όμως εκεί είστε πάντα, σας συναντώ όταν φυσάει το αγέρι ....

 Το κουβάρι της σιωπής μου δεν συναντά στην άλλη του άκρη τη λήθη.....



ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ.....ΟΜΟΡΦΑ ΝΑ ΠΕΡΝΑΤΕ.....!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Η ψυχή του ναυτικού


Όποιο μέρος του κορμιού μου κι αν στύψεις


θαλασσόνερο θα βγει.

Αρμυρό.



Με όπλο το νου, που ερευνά, συγκρίνει,

αποτυπώνει και φτάνει στη γνώση

το πλεούμενο —ένα με μένα που ‘ναι—,

επιδέξια ορίζω,

κι ο Άξενος Πόντος, Εύξεινος πια,

τον ιχνηλάτη του άπιαστου,

τον δαμαστή καλοδέχεται,

ερέτη επιδέξιο, παγιδευτή ψαρά,

κι έμπορο μεταπράτη.



Σε όρμους νηνεμίας απάνεμους,

καιροφύλακας των ανέμων των ούριων,

—προσμονή, υπομονή κι απαντοχής σκληράδα—

μέχρι να πνεύσει ο Ζέφυρος,

μέχρις η Λευκοθέα* ν’ απλώσει τα λυτά μαλλιά,

μιαν αγκαλιά αφροστόλιστη

τριγύρω στο σκαρί μου,

για να ναι καλοτάξιδο.



Αυλακωμένα τα χέρια μου, δες.

Των χεριών οι παλάμες χαραγμένες βαθιά,

τραχιά των σκοινιών μονοπάτια,

της αγριάδας των κυμάτων καθρέφτες.



Όσο αγριεύει η θάλασσα,

τόσο η ψυχή βαθαίνει.



Το δικό μου το αύριο ξέρω τι κρύβει.

Ναυάγιο, φουρτούνα,

μπουρίνι άξαφνο, ολοσκότεινο,

για ταξίδι απρόσκοπτο,

όλα τα λογαριάζω προτού ν’ ανοίξω το πανί

και ξανοιχτώ στο πέλαγο.



Όντας χτυπάνε το σκαρί τα τρομερά δρολάπια

και ο πλατύς ορίζοντας απ’ τη ματιά μου φεύγει

και σμίγουν Γαία κι Ουρανός τέρατα να γεννήσουν,

τότες στυλώνονται γερά τα δυο μου τα ποδάρια,

χώνονται, λες, μέσα στη σάρκα του σκαριού,

βιδώνομαι και στο κατάρτι δένομαι

το κύμα μη με πάρει.



Κύμα το κύμα,



μια πάνω μετέωρος,

μια κάτω χαμένος στα άπατα βάθη,

παλεύω και μάχομαι

με στέρνο φουσκωμένο

από μιαν άγρια χαρά,

που όμοιά της καμιά οι στεριανοί δε γεύονται.



Την τραχιά μου την όψη

σμιλέψαν, χαράξαν οι άνεμοι,

του ήλιου η κάψα, οι καιροί οι αντίξοοι,

κι η διψασμένη αρμύρα της θάλασσας.

Μα πιότερο απ’ όλα, δώρο μου κάναν τη ματιά,

το καραβίσιο βλέμμα,

—αγριάδα και γλύκα μαζί—,

πόχει το χρώμα του χαλκού σαν αγριεύει το πέλαγο

το γαλανό και ξάστερο, όταν αυτό μερεύει.





Θαλασσογράφος πίνακας

σ’ όλα του Πόντου τα χρώματα.



Πλατιά η ψυχή σαν τη θάλασσα.

Η καρδιά, του κρυσταλλένιου νερού

καθάριο αντιφέγγισμα.



Τα λόγια μου λίγα, κοφτά και σταράτα,

καταφυγιώτες στις ρωγμές των κυμάτων,

αισθήσεων ο λόγος.

Μάινααα καρδιά, όρτσααα ψυχή.

Στις ρωγμές των κυμάτων τρυπώνουν οι λέξεις,

του πελάγου αντιβούισμα, χαραγμένος αχός

ζωντανεύουν το πέλαγο

και με τα πλάσματά του

αρχινώ τις κουβέντες.



Τα πελάγια ρεύματα οι δικοί μου οι δρόμοι.

Η ψυχή μου ακρόπρωρη

—άροτρο, λιβαδιών χαλκογάλανων—,

ορμητικά διαβαίνοντας

στα μάτια μου μπρος τους χαράζει

καθαρούς, διαυγείς για σταθερή πορεία.



Τις άφεγγες νυχτιές τις ατέλειωτες

τ’ αστροκεντήδια του θόλου του ουράνιου,

των εποχών ανάλογα,

οδηγοί μου για να βρω τη σωστή την πορεία.

Στης μέρας το φως,

των δελφινιών συντροφικά ξεπετάγματα,

αγαπημένοι φίλοι και πλοηγοί αλάνθαστοι.



Δεν την αντέχω την στεριά.

Αντραλίζομαι.

Στου σκαριού μου τη ράχη τα βήματά μου σταθερά,

το χώμα σαν πατώ παραπαίουν.

Της Γης και του Αιθέρα ο γιος,

ο Πόντος ο απέραντος,

το σπιτικό και το βιός μου.

Κι άμποτες, σαν έρθ’ η ώρα η καλή,

χώμα μη με σκεπάσει.

Η θάλασσα να με δεχτεί

κι ένα μ’ αυτή να γένω

Άμποτες.



Δέλτα Βήτα
 

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

..........................


Αλέξης: Θύμα της "Γενιάς του Πολυτεχνείου"



Πρίν απο δυο χρόνια γίναμε μάρτυρες μιας τραγωδίας. Ένα 16χρονο παιδί έπεσε. Κτυπήθηκε από την σφαίρα ενός ανθρώπου που πάτησε την σκανδάλη του όπλου του στην ώρα της υπηρεσίας που του είχαν αναθέσει. Το θύμα και ο θύτης δεν είναι παρά τα άβουλα πιόνια στην σκακιέρα ενός άνοστου, ανίερου και βάρβαρου πολιτικού παιχνιδιού που παίζεται χρόνια τώρα εις βάρος και πάνω στο σώμα της πατρίδας μας.
Ο ειδικός φρουρός μπορεί να πάτησε την σκανδάλη, το όπλο όμως το είχαν γεμίσει η μωρία, η αγυρτεία, η διανοητική αναπηρία της “γενιάς του Πολυτεχνείου”.


Η “γενιά του Πολυτεχνείου~” είναι ο ηθικός αυτουργός του....

τραγικού θανάτου του αθώου παιδιού.
Η “γενιά του Πολυτεχνείου” έφθασε στην Ελλάδα μέσα στους σάκους, τα λουκάνικα, του τουρκικού στρατού και για 36 χρόνια λυμαίνεται τα πανεπιστήμια, την εκπαίδευση, τον τύπο, παραποιεί ή και αντιστρέφει έννοιες, αλλά δεν παραλείπει να κάνει δώρα στον εαυτό της και να φροντίζει το μέλλον των παιδιών της.
Η “ γενιά του Πολυτεχνείου” πρωτοστάτησε στην οργουελικού τύπου αλλοίωση και διαστρέβλωση των εννοιών. Η βία ή τα συγκεκριμένα ποσά βίας χαρακτηρίστηκαν "πολιτικό γεγονός" , η κατάληψη και καταστροφή "διαμαρτυρία", η παρανομία "ανυπακοή", το έγκλημα "παράβαση", η εγκληματικότης "παραβατικότητα", ο νόμος "αυθαιρεσία" η νόμιμη εξουσία "αυταρχισμός".
Η “γενιά του Πολυτχνείου” ισοπέδωσε την ελληνική κοινωνία "προς τα κάτω"στο χαμηλότερο επίπεδο λειτουργίας ποιοτικών κριτηρίων, επιβάλλοντας έναν βάναυσο αμοραλισμό
Η “γενιά του Πολυτεχνείου” κατάντησε τον Έλληνας άνθρωπο του 21ου αιώνα να είναι ένα ηθικό ναυάγιο, κωφάλαλο, ανίκανο να ακούσει, ανήμπορο να μιλήσει και τυφλό σε ό,τι είναι απαγορευμένο να κοιτάξει.
Η “γενιά του Πολυτεχνείου” επέβαλε με τσαμπουκά, χυδαιότητα και νταϊλίκι στον Έλληνα άνθρωπο να ζει ενστικτωδώς τον "θάνατο του Έθνους", να στερείται κάθε αναφορά του βίου και με κοκαλωμένη ψυχή να μην υποψιάζεται τα μεγάλα ερωτήματα και να μην τα θέτει ποτέ στην ψυχή του.
Αλλά πάνω από όλα ηθικοί αυτουργοί είμαστε εμείς οι ίδιοι. Εμείς τους παραδώσαμε την εξουσία..... για ένα "κουστούμ".....

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

...........................


Κι αν μας χωρίζουν οι πατρίδες


γνωρίζουμε πως τα δάκρυά μας

αναβλύζουν απ᾿ την ιδια ψυχή.


Σ τη νύχτα.

Στις όχθες των φθαρμένων ημερολογίων που κρατούσα πάντα

μέσα στα χέρια μου, το φώς ήταν λιγοστό.


Γι᾿ αυτὸ εύκολα μπέρδεψα την ταπείνωση με άλλα ευγενικὰ αισθήματα.

Τίποτα δεν αντιλήφθηκα πριν την μεταλλαγή.


Δυσκολίες στην κατάποση ήταν σημάδια, αλλὰ τ᾿ αγνόησα.
Ώσπου ενα σαρκοφάγο ένστικτό μου, απάγγειλε την κατηγορία.


Το μεγάλο μου έγκλημα.. Η συνενοχή.


Θεέ μου σκέφτηκα, πως να σωθεί κανεὶς και απ᾿ τον εαυτό του

και έψαχνα μια γωνιὰ να κρυφτώ και πολλὲς

φορὲς τα κατάφερα,και τις περισσότερες ήτανε μέρα.


Γιατὶ η νύχτα κλείνει μια απέραντη σιωπὴ

(σαν τα τεράστια μάτια του Χριστού στον θόλο της εκκλησίας,

που με συνέπαιρναν παιδί)

και τίποτε απ᾿ αυτην δεν μπορεί να κρατηθεί μυστικό

Ανελέητη, φτάνει ώς της ψυχής το μεδούλι·

γι᾿ αυτὸ αγαπώ την νύκτα, γιατί σ᾿ εξιλεώνει

- ποιον δεν καθαγίασε ο πόνος !


Και ακόμη και ο δήμιος θα με λυπηθεί αν δει τις στάχτες μου την νύκτα.



Κάποτε σ᾿ έρημους δρόμους τα χειμωνιάτικα βράδια

στέκει παράμερα ένας παρείσακτος (είμαι εγώ)

κι όλα του φαίνονται ακατανόητα, προετοιμασμένα



για την λησμονιά.

Και μόνο οι ποιητὲς που κράτησαν την βαθύτερη μνήμη,

της ψυχής, ακέραιη, διέσωσαν τον γυρισμό.

Και ανέσυραν με τους ρυθμοὺς της νύκτας

τις εικόνες τις πιο αληθινές.
..................................


Ξένος πάντα ο άνθρωπος για τον εαυτό του, ώσπου να συνειδητοποιήσει ότι αυτός ο ίδιος είναι η μοναδική πηγή αλήθειας του εσώτερου ήλιου, του εσώτερου συμπαντικού είναι, φώτιση διαχρονική των όντων που το εκπροσωπούν, θαυμάζοντάς το στο αείροο, τελετουργώντας διηνεκώς στη μαγεία που εξασκεί υπέρ και κατά του ίδιου του του γίγνεσθαι.

Μαγική ισορροπία επιτυγχάνεται, όταν βεβαιώνεται ο άνθρωπος ότι από πουθενά αλλού, εκτός από τη μοναδική πηγή, την πηγή του εαυτού του, του ίδιου του του γίγνεσθαι, δεν εξέρχεται το φως, το οποίο σαν σιντριβάνι ανεβαίνει από τα μύχια του είναι του, και τον λούζει αναγεννώντας τον.

Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

...............


Χωρίς ταμπέλες


Συχνά άνθρωποι που γνωρίζω και νέα άτομα που αρχίζω να συναναστρέφομαι μου κάνουν την εξής ερώτηση:<<Τί είσαι;>> H ερώτηση αν και γελοία κατά την άποψή μου δεν παύει να είναι μια ερώτηση που θέλει απάντηση. Έτσι λοιπόν κάθε φορά που κάποιος μου ρωτάει κάτι τέτοιο πάιρνω το κατάλληλο ύφος και του απαντάω:<<Άνθρωπος;Ίσως;>> Όλοι στη συνέχεια μου εξηγούν -λες και εγώ δεν έχω καταλάβει που το πάνε- αν είμαι punk, gothic, ethnic ή κάτι άλλο τέλος πάντων. Η αλήθεια είναι πως δεν τους αφορά τι είμαι και τι δεν είμαι. Αλλά έτσι κι αλλιώς προτιμώ να μην δίνω ταμπέλες στους ανθρώπους. Γιατί θα πρέπει να είμαι κάτι; Γιατί θα πρέπει να ονομάζομαι και να κατατάσσομαι σε μια από αυτές τις κατηγορίες βάζοντας η ίδια ταμπέλες; Οκ έχω ξεχωρίσει ορισμένα πράγματα που μου αρέσουν, έχω ένα συγκεκριμένο στυλ το οποίο έχω προσαρμόσει στα μέτρα μου, ξέρω που βαδίζω, δεν είμαι ό,τι να ναι αλλά δεν χρειάζομαι ταμπέλες! Δεν αυτοαποκαλούμαι goth ή punk ή οτιδήποτε, το θεωρώ πολύ επιφανειακό να νοιάζει κάποιον τόσο πολύ μια χαζοονομασία μόνο και μόνο για να εντυπωσιάσει.

Και εσύ κόσμε σταμάτα να μας βάζεις όλους στο ίδιο σακί και να μας βάζεις ταμπέλες. Βλέπω τον κάθε άσχετο να λέει:<<εγώ είμαι gothic>>, άλλος πάλι ρωτάει << punk δεν είσαι;>>

Ο κόσμος έκρινε πάντα από την εμφάνιση και ξεχνούσε την ουσία, πάντα γι'αυτόν προτεραιότητα έχει το "φάινεσθαι" και όχι το "είναι" γι'αυτό και θα συνεχίσει να δίνει ταμπέλες και στον εαυτό και στους άλλους. Πιστεύουν πως δίνοντας μια ονομασία για το στυλ τους γίνονται κάποιοι άλλοι και έτσι νιώθουν μια ικανοποίση. Μην γίνεστε κατι που δεν σας εκφράζει. Να είστε αυτό που σας αρέσει να είστε, αυτό που αγαπάτε και αυτό που σας εκφράζει,να το νιώθετε αυτό που είστε, μην διατυμπανείτε σε όλους την ταμπέλα που οι ίδιοι φορέσατε είναι τόσο μα τόσο επιφανεικό.
.......Blue Cafe.........










Κάποτε υπήρχαμε αλλιώς,

με όλη τη δυναμική μας...



Σου μιλούσα

κι η χροιά μου ανεξίτηλη

αποτυπωνόταν στης κατανόησής σου το Λευκό...



Τώρα μόνο γράφω..

Δεν έχει ακούσει

πώς μιλάω

πώς γελάω

πώς Υπάρχω...



Λείπουν τα συμπληρώματα της συγκίνησης

κι οι λέξεις βουβές

διασχίζουν τους ψηφιακούς διαύλους,

τελείως ασυνόδευτες...



Ο ήχος μας απέμεινε πίσω,

πεισματικά α-ψηφιοποίητος,

στο μικρό καφέ,

όπου συχνάζουν οι αισθήσεις μας...



Ακόμη η Γεύση μου προτιμά σοκολάτα με άρωμα βανίλιας,

τ'αμύγδαλα συνοδευτικά

("...σαν τα μάτια σου..." έλεγε το τραγούδι),

τα ψιθυρίσματα,

με μουσική υπόκρουση από ένα cafe del mar...



Όταν κλείνω τα μάτια

είμαι ακόμη εκει...

στο γωνιακό τραπέζι

κι ας ξέρω δε θα 'ρθεις...

Απ' το σπίτι πλέον ταξιδέυουμε Διαγαλαξιακά,

χωρίς εισιτήριο...



μα εγώ, θα είμαι εδώ...

ως αργά στο Χρόνο...

κι όταν έρθεις

-αν έρθεις-

θα σου φανερώσω

πώς ο Νους ταξιδεύει ολοκληρωτικά,

μέσα στα σοκάκια της Ζωής...



Μην μείνεις μέσα απόψε....

η Νύχτα θα είναι εκεί,

at the Blue Cafe,

φορώντας όλες τις αισθήσεις της...



και έχει ήδη παραγγείλει και για μας...



Η Ιδέα μετουσιώθηκε σε σταγόνα από ~k.p
Τα βράδια,

μόλις αποκοιμηθώ,

ξυπνάω αθόρυβα.

Εγώ... η αληθινή...



Σηκώνομαι,

σκεπάζω απαλά το Σώμα μου

και πηδώ απ'το Κατάστρωμα του Ύπνου....



Εγκαταλείπω ακυβέρνητο το πλοίο...

με σχεδία της Ψυχής την Ανάσα

ξεμακραίνω σε ναρκοπέδιο άυλων Σωμάτων

και γίνομαι σκόρπισμα...



Ιστορία που ακούστηκε σιγανά

στο παρασκήνιο του Ύπνου

και ξεχάστηκε πριν η Συνείδηση

αναλάβει τον Εαυτό της Σκέψης...



Σε μια κρυσταλωμένη στιγμή,

πριν την έκρηξη της νάρκης,

αιωρούμαι σε παράλληλες Ζωές...



αλλάζω σχήμα...

ταυτότητα...

σύσταση...



Στην ατέρμονη λεπτογραμμή

του Υπαρκτού και του Ανύπαρκτου,

μιας επιφάνειας το κύμα

νανουρίζει με εκρήξεις

την αυτοσχέδια σχεδία μου....



μόλις στ'όνειρο αποκοιμηθώ

με ραγίσματα που ακουγονται

στη διαπασών της Ψυχης που τρίζει,

ξυπνώ πάντα με κρότο στις παλάμες,

από τις νάρκες που εξόντωσα

ή με εξόντωσαν...

-ποτέ δε θυμόμουν επακριβώς τα όνειρα-



...και ξυπνάω Εγώ...

η δεύτερη...

αυτή που εγκλωβίστηκε

να ζει στις πραγματικότητες...



μα...

πάντα μία γωνία υφάσματος στο σεντόνι μου

φέρει αλμύρα

ή φωτιά...



και έχω τα θρύψαλα της Υπόνοιας

πάνω στο Δουλικό μου Σωμα,

να μουρμουρίζουν Ελευθερίες

που δε θ' αγγίξει ποτέ η Ζωή μου....

μόνο τ' Όνειρο...

σαν νάρκες που διαλύουν τα κλουβιά

και πετάνε οι Ψυχες

πιο πανω...

πιο περα...

πιο βαθιά στο Άγνωστο....



εκεί απ'όπου ξεπήδησαν μία νύχτα

καποιου Απόκοσμου Ονείρου...




Η Ιδέα μετουσιώθηκε σε σταγόνα από ~k.p

Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

.........................


Έναν Μύθο θα σας πω
που τον λέγανε οι Μάγοι

τον Παλιό Καλό Καιρό

στα κορίτσια όταν ζητούσαν

να μάθουν την αλήθεια

και δοκίμαζαν να πιούνε

απ' της λήθης το αμίλητο νερό

Υπάρχουν ,λέει, κάτι αστέρια

Κομήτες ξενύχτηδες αλήτες

που διαλέγουν κάποιες νύχτες

να κατέβουνε στη Γη

και τότε γίνεται « το έλα να δεις.»

Οι χειμώνες φλερτάρουνε τα καλοκαίρια

πρόωρα ανθίζουν τα λουλούδια

στα παρτέρια

Οι κάκτοι βγάζουν άνθη
Τα χελιδόνια γυρίζουν πίσω

όπως-όπως φωλιές να χτίσουν

για να σμίξουν

Η Θάλασσα σωπαίνει

να μην ξυπνήσει των ναυτικών τα ονείρατα.

Κάποιους αγγίζουν τ' άστρα

και μέσα από τα χάδια τους

γεννιόνται , ποιήματα , συνθέσεις

της Τέχνης υπηρέτες

ενορχηστρωτές χρωμάτων

μάγοι του λόγου

Λαοπλάνοι.

Δεν προλαβαίνει το φεγγάρι

να γράφει τόσα θαύματα,

Έρωτες Πάθη, όνειρα αφανέρωτα

Αλήθειες και Ψέματα

Κραυγές Ψιθύρους Σιωπές !

Έτσι ένα βράδυ κουρασμένο

το πήρε ο ύπνος κι έγειρε

στ' ουρανού την αγκαλιά

Ο Μύθος λέει πως

σκορπίσανε οι γραφές του

στη Γη .

Άτσαλα. χωρίς διάκριση χωρίς συγνώμη

στις ζωές των ανθρώπων ζητήσαν καταφύγιο

Μία από τις γραφές του φεγγαριού

Βρήκε και σκάλωσε στο κορμό ενός δέντρου
Χάραξε το φλοιό του κ' έμεινε

εκεί για Πάντα η Αλήθεια

« Μην εισπράττεις σε προσωπικό επίπεδο

όσα τις νύχτες αραδιάζω με γράμματα»
............................


Λέξεις αγκιστρι ρίχνεις


Θάλασσα ο Έρωτας.

Από που να του ξεφύγω;

Πώς να γλιτώσω

απ' τ' ουρανού τα μάγια

νεροποντή στη χούφτα σου?

Απλώνω δίχτυ ασημί

να την μαζέψω την βροχή

δεν πρόκανα

Ο ήλιος με φιλιά την στέγνωσε

Πώς να ξυπνήσω

όταν τον ήλιο έβαλες

για προσκέφαλό μου;

που να το κρύψω

να μην το μάθεις
το μυστικό μου;
........................


Στείλε στο ΠΑΝΤΑ


όσα σου πήρε από το ΧΤΕΣ

ο χρόνος.

Σήμερα άσε να πέσει στο κενό

ο ουρανός

Δεν ήτανε Αυτός

που έλαμψε ένα βράδυ

σύννεφο ήταν

δεν το πρόσεξες

το πέρασες για φως

μες το σκοτάδι .

Αύριο άλλη μέρα ξημερώνει

είπε η Αυγή στη Γη.

Εκείνη κουρασμένη

σ ΄απάτητα στενά σοκάκια

στους ατέλειωτους δρόμους.

μ' αγκάθια σπαρμένους

εισπνέει άρωμα

απ ' αγιόκλημα και γιασεμιά

σε άναρχους γυρμένους κλώνους

¨Ένα κελάηδημα πουλιού

ακούγεται σαν κλάμα

ένα φτερό κόπηκε στα δυο

μια πεταλούδα κοκαλωμένη

την βρήκε το πρωί

πάνω σε αγέννητο ανθό.

Σε γέλασε η Αυγή
στο καταχείμωνο..,

και βγήκες στον Κόσμο

Ανοιξιάτικα ντυμένη.....
.....................................

ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ....


Αν μπορείς στην πλάση τούτη να περιφρονείς τα πλούτη

Κι αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό

Αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία

Κι αν μπορείς και στους εχθρούς σου να σκορπίσεις το καλό

Αν μπορείς με μια να παίξεις κάθε τι που έχεις κερδίσει

Στην καταστροφή ν΄αντέξεις και να δώσεις κάποια λύση

Αν μπορείς να υποτάξεις πνεύμα, σώμα και καρδιά

Αν μπορείς όταν σε βρίζουν να μην βγάζεις τσιμουδιά

Αν μπορείς στην καταιγίδα να μην χάνεις την ελπίδα

κι αν μπορείς να συγχωρήσεις όταν σε έχουν αδικήσει

Αν μπορέσεις το όνειρό σου να μη γίνει ο όλεθρός σου

κι αν μπορέσεις να αγαπήσεις όσους σ’ έχουνε μισήσει

Αν μπορείς να είσαι ο ίδιος στη χαρά και στην οδύνη

Αν η πίστη στη ψυχή σου μπρος σε τίποτα δε σβήνει

Αν μιλώντας με τα πλήθη, τη συνείδηση δε χάνεις

Αν μπορέσεις να χωνέψεις πώς μια μέρα θα πεθάνεις

Αν ποτέ δε σε μεθύσει του θριάμβου το κρασί

Αν στα ψέματα των άλλων δεν λες ψέματα κι εσύ

Αν μπορείς να μη θυμώνεις, αλλά μήτε και να κλαις

όταν άδικα σου λένε, πως εσύ μονάχα φταις

Αν μπορείς με ηρεμία, δίχως νεύρα ή δυσφορία

και τα ίδια σου τα λόγια να τα ακούς παραλλαγμένα

Αν μπορείς κάθε λεπτό σου να ‘ναι μια δημιουργία

και ποτέ σου να μη μένεις με τα χέρια σταυρωμένα
Αν οι φίλοι κι οι εχθροί σου δε μπορούν να σε πληγώσουν

Αν οι σχέσεις με μεγάλους τα μυαλά δε σου σηκώνουν
Αν τους πάντες λογαριάζεις , μα …κανέναν χωριστά
Αν μπορέσεις να φυλάξεις και τα ξένα μυστικά
ε !!! … θα μπορέσεις να απολαύσεις όπως πρέπει τη ζωή σου


Θα ‘σαι άνθρωπος σπουδαίος

ΚΙ ΟΛΗ Η ΓΗ ΘΑ΄ ΝΑΙ ΔΙΚΗ ΣΟΥ !!!!

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

.............................


Λένε οτι το μαχαίρι σκοτώνει!!


Σκέπτομαι πόσες φορές

πιο πολύ από μαχαίρι σκοτώνει μια λέξη –μια πράξη-μια κίνηση

Πόσο εύκολα ανοίγουμε το στόμα και λέμε αβίαστα στον άλλο το καθετί αδιαφορώντας για το νιωσημο που θα του προκαλέσουμε ,πόσες φορές αυτός ο ανυπέρβλητος εγωισμός μας μας κάνει να σκοτώνουμε το ταίρι μας –το φίλο μας –το συνεργάτη μας αδιαφορώντας και μετά γυρνώντας του την πλάτη μας??

Δε γυρνάς ούτε να το ξανασκεφτείς ούτε δεύτερη σκέψη σε αυτό που είπες και βέβαια ούτε λόγος να ακούσεις να αφουγκραστείς την ψυχή του άλλου που ίσως εδώ και καιρό να λέει όσα δεν μπορείς η δε θέλεις να ακούσεις!!!



Πόσο δύσκολο είναι να αντέχεις, να έχεις χωρίς να έχεις ,να δίνεις χωρίς να παίρνεις να διαλύεσαι και μετά να ξαναμαζεύεις τα κομμάτια σου και να χαμογελάς ξανά !!

Και γύρω σου δίπλα σου κοντά σου να υπάρχουν άνθρωποι χωρίς να υπάρχουν για σένα να υπάρχουν για το πρέπει το φαίνεστε και τα άψυχα που πρέπει να είναι σε τάξη

Η αταξία της ψυχής παντού και να βλέπεις μόνο την τάξη που πρέπει... στα άψυχα ….

Ένας άνθρωπος για όλα με τόσους γύρω του αλλά τελικά ….χωρίς κανέναν γύρω του

Γιατί να βλέπουν οι άνθρωποι μόνο το περιτύλιγμα και καθόλου την ψυχή …..

Μας τρελαίνει η ανάγκη δημιουργίας ανούσιων πραγμάτων και χάνουμε τη ζωή …το χαμόγελο ,το άγγιγμα , τη συγγνώμη, την αλήθεια ,το χρώμα στα μάτια της ψυχής ,την καλημέρα ,την αγκαλιά, το φιλί.........
...............................


Ινδιάνικη προσευχή



- Γη μάθε με να θυμάμαι -


Γη μάθε με ηρεμία

όπως τα χορτάρια ηρεμούν με το φώς.



Γη μάθε με να υποφέρω

όπως οι γηραιές πέτρες υποφέρουν από την μνήμη.


Γη μάθε με ταπεινοφρoσύνη

όπως τα άνθη είναι ταπεινά από την αρχή.


Γη μάθε με να νοιάζομαι

όπως η μάνα που προστατεύει τα μικρά της.



Γη μάθε με θάρρος

όπως το δέντρο που ορθώνεται μοναχό.


Γη μάθε με περιορισμό

όπως το μυρμήγκι που αργοσαλεύει στο έδαφος.



Γη μάθε μου ελευθερία

όπως τον αετό που πετάει στον ουρανό.



Γη μάθε μου παραίτηση

όπως το φύλλο που πεθαίνει το φθινόπωρο.


Γη μάθε με αναγέννηση

όπως τον σπόρο που φυτρώνει την άνοιξη.



Γη μάθε με να ξεχνάω τον εαυτό μου

όπως το λιωμένο χιόνι ξεχνά την ζωή του.


Γη μάθε με να θυμάμαι την καλοσύνη

όπως οι ξεροί αγροί κλαίνε στην βροχή.
.........................


Mια φορά κι ένα καιρό, εκεί ψηλά στον ουρανό, ζούσε η Αγάπη. Ήταν ένα πολύ γλυκό πλάσμα, γεμάτο ομορφιά και χάρη. Το χαμόγελο ποτέ δεν έφευγε από το πρόσωπό της κι απ' όπου περνούσε σκόρπιζε τη χαρά. Ότι άγγιζε μεταμορφωνόταν στη στιγμή κι όταν άρχιζε να μιλά χιλιάδες τραγούδια γέμιζαν τους αιθέρες. Όλα τα πλάσματα αποζητούσαν την παρέα της κι από τα λόγια της έπαιρναν ελπίδα. Η καρδιά τους γέμιζε ζεστασιά. Η πίστη τους για τη ζωή θέριευε και η χαρά απλωνόταν παντού.


Μια μέρα εκεί που όλα τα πλάσματα είχαν συγκεντρωθεί κι άκουγαν την Αγάπη να τους μιλά, ένας νεαρός άγγελος στεκόταν παράμερα θλιμμένος.

Τι έχεις; τον ρώτησε η Αγάπη. Ο άγγελος σήκωσε τα μάτια του και σαν αντίκρυσε την γεμάτη ενδιαφέρον ματιά της Αγάπης απάντησε:
- Χθες, επισκέφτηκα τη Γη κι ότι είδα κι ότι άκουσα με γέμισε θλίψη. Οι άνθρωποι εκεί κάτω έχουν μπερδευτεί. Αχ και να μπορούσαν να σε γνωρίσουν και να σ' ακούσουν. Α, πόσο πιο χαρούμενοι θα ήταν!


Χαμογέλασε η Αγάπη και το χαμόγελό της φώτισε ολόγυρα.

- Γιατί δεν πας εσύ να τους μάθεις; πρότεινε βάζοντας το μπράτσο της στοργικά γύρω από τους ώμους του. Ο άγγελός μας σάστισε για μια στιγμή. Κάτι τέτοιο δεν του ΄χε περάσει από το μυαλό.

- Αλήθεια, θα μπορούσα; συλλογίστηκε.

- Ναι, μπορείς, άκουσε την Αγάπη να του λέει φωναχτά, λες και είχε διαβάσει την σκέψη του. Ξέρεις τι σημαίνει να νοιάζεσαι κι εγώ θα είμαι μαζί σου. Κάθε φορά που θα θέλεις να πεις ή να κάνεις κάτι, αρκεί να ψάχνεις την καρδιά σου κι εκεί θα με βρίσκεις και μαζί θ' αποφασίζουμε.


Δάκρυα χαράς και συγκίνησης πλημμύρισαν τα πρασινογάλαζα μάτια του άγγελου. Αγκάλιασε την Αγάπη και για πολύ ώρα έμειναν έτσι αγκαλιασμένοι......
..................................



Πότε λησμονήσαμε να κλαίμε,
κάποτε αρκούσε ένα ηλιοβασίλεμα
βλέφαρα να νοτίσει
πότε γεμίσαμε τη μνήμη με εφιάλτες,
κάποτε ήταν αρκετός

ένας νερένιος ήχος για ν' ονειρευτούμε

πότε μάθαμε να μιλούμε

χωρίς τον άλλον να κοιτούμε

πάνε καιροί που με τα δάχτυλα συνομιλούσαμε

πάνε καιροί που τα μάτια μας κουβέντιαζαν

αφήνοντας γλώσσα δίκοπη στην άκρη

πότε νοικιάσαμε φωνές σε χαμηλή τιμή

με κούρασε των ανθρώπων η ερημιά ,

η πολυκατοικημένη μοναξιά

κοιτάζω τον ορίζοντα ,που πάντα αγαπούσα,
και νιώθω , φίλε μου, την νοσταλγία

κάπου εκεί υπάρχει της Σιγαλιάς η Πόλη

που τόσο πεθύμησα ν' αντικρίσω
να σχεδιάσω πράσινα νησιά στο χώμα

μόνος με τις λέξεις να κατοικήσω.......
............................


Σιωπώ κι αφήνω
τα θαμπά σου μάτια
ν' αγκαλιάζουν με στοργή
την νύχτα
που κατοικεί εντός μου
εισπνέω με πάθος
την ανάσα σου
και τα όνειρα συνωμοτούν
και αχνοφέγγουν
σαν αχτίδες μες το χάραμα
που από μακριά
μας γνέφει και μας χαιρετάει.



Στο χάραμα
θα ΄θελα πάντοτε
η μέρα αυτή να μείνει
ανάμεσα σε όνειρα νύχτας
Και σε αχτίδες έρωτα
τα μάτια μου να θολώνω
με τα κόκκινα φιλιά σου................
.............................


Κάποτε δυο άνθρωποι επικοινωνούσαν μέσα από το διαδίκτυο. Τους χώριζε μεγάλη γεωγραφική απόσταση. Εκείνος, με μεγάλη εξοικείωση στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, εργαζόταν σε μια εταιρεία με σκληρές απαιτήσεις, δεν είχε χρόνο ούτε δυνατότητα για άλλους , εκτός από το διαδίκτυο, τρόπους επικοινωνίας.


Εκείνη είχε επίσηςπολλές υποχρεώσεις, ήταν καινούρια στον ιστοχώρο, προσπαθούσε με κάθε τρόπο να γράψει τις σκέψεις της, να τηρήσει τους ηλεκτρονικούς κανόνες και να διατηρήσει τα δεδομένα, άλλοτε τα έχανε και άλλοτε όχι.

Σιγά σιγά ανοίχτηκαν, έγιναν λίγο φίλοι, μετά περισσότερο, συμπλήρωναν όλο και περισσότερες λεπτομέρειες ο ένας για τον άλλο, για τα πιστεύω τους, τις δουλιές και τα όνειρά τους. Φωτογραφίες; Οχι, γιατί μπορώ να σε φαντάζομαι όπως θέλω και δεν με νοιάζει κιόλας. Συμφωνούσαν και οι δυο πάνω σ΄αυτό.

Ομως, κάποια στιγμή η εταιρεία εκείνου περνούσε οικονομική κρίση, προχώρησε σε δραστική μείωση μισθών, εκείνος δεν μπορούσε πια να αντιμετωπίσει ούτε αυτή την ελάχιστη δαπάνη συνδρομής στο διαδίκτυο, λυπάμαι της λέει, δεν μπορώ να στηρίξω ούτε με αυτό τον τρόπο την γνωριμία μας. Τότε αυτή δειλά- δειλά του ζήτησε τη δ/νσή του, για να του γράψει κάτι, όπως είπε. Και τότε του έστειλε μια επιταγή, ένα ποσό που μπορούσε να περάσει άνετα ένα τρίμηνο κρίσης. Πράγματι, μέσα σ΄αυτό το διάστημα, η εταιρεία ορθοπόδισε πάλι, ο μισθός του έγινε ξανά ικανοποιητικός.Εκείνος, με πολλή ευγνωμοσύνη και συγκίνηση της επέστρεψε τα χρήματα και της είπε πως μια πρόσκληση την περιμένει, όποτε εκείνη θα επέλεγε, για ένα δείπνο στον τόπο διαμονής του. Τότε αυτή έκανε κάτι πιο αποφασιστικό: μετακόμισε, βρίσκοντας δουλιά κοντά, πολύ κοντά του. Το κράτησε μυστικό, κάτι σαν έκπληξη, και δέχθηκε την πρόσκλησή του για δείπνο. Πώς θα αναγνωρισθούμε; Α, θα έχω ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στο μέρος της καρδιάς, του λέει εκείνη. Πλησιάζοντας εκείνος βλέπει από μακριά μια κοντούλα, άχαρη γυναίκα, να φορά το κατακόκκινο τριαντάφυλλο στο μέρος της καρδιάς. Και ετοιμάσθηκε να φύγει. Δεν του άρεσε καθόλου η κοπέλλα. Ομως αμέσως ένιωσε εκείνη τη μοναδική συγκίνηση της επικοινωνίας τους, την τρυφερότητα και τη στοργή της και την πλησίασε αντί να φύγει. Εγώ είμαι, της λέει τρυφερά και λαχταρώ να σ΄αγαπήσω. Και τότε εκείνη, που στην πραγματικότητα δεν ήταν εκείνη, του δείχνει μια πανέμορφη κοπέλλα που καθόταν στο απέναντι εστιατόριο. "Μου ζήτησε", του λέει, "να φορέσω εγώ το τριαντάφυλλο, δεν ξέρω γιατί, μου είπε μόνο να σας πω ότι σας περιμένει.

Ηταν η τελευταία δοκιμασία ...;.

ΔΑΝΕΙΚΟ....
................


Έτσι ξαφνικά μπορεί




ένα πρωί



η ελπίδα να φανεί



ανάμεσα σε αποκαϊδια



σε στείρο έδαφος



χωρίς πολλά στολίδια



άρωμα και χρώμα



να βάλει στη ζωή μας



αγάντα



λίγο ακόμα,



της γέννησης τ' αστέρι



μηνυμα Αγάπης θα μας φέρει......

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

.........................


Διαδρομές προσπελάσιμες, επιλογές της ζωής μας..
Όπου κι αν ταξιδέψεις, όπου κι αν σταθείς

πατάς ουρανό,

σύννεφο,

που μεταφέρει το σταυρό

στο έδαφος του νου σου

Τίποτα δεν λείπει, τίποτα δεν έφυγε

όλα είναι εδώ

Μπαγκάζια ψυχών που πέρασαν

κι άφησαν ρούχα να φοράς

φθαρμένα και καινούρια

Μεταποιείς και ντύνεσαι

αυτοσχεδιάζεις ως ένας θεός ρομαντικός

που γεύεται τα όνειρα για πρώτη του φορά

Πλάθεις έναν κόσμο βαρύ ή ανάλαφρο

με μήκος και με πλάτος

κι αρχίζεις δρομολόγια

εξερευνήσεις αστεριών

κι ανείπωτων θαυμάτων.......
...............................


Τ' αλανιάρικο φεγγάρι ξεστράτισε


κι έχασα το δρόμο

για τον ουρανό.

Αστέρι ματωμένο

στην καρδιά έχω κρυμμένο

το στειλα

για να σε βρω



Κοχύλι την καρδιά μου έκανα

για να σε κρύψω

κύμα να μη σε σβήσει

Έρωτα !!!





Να φέγγεις μέσα στ' αλμυρό νερό

έτσι όπως σε γνώρισα εγώ

στον ουρανό

τότε που όρκο έδωσα

να μην σ' αγγίξω και καώ.



Τότε που με τον ήλιο έπαιζες

κρυφτό

αλλά σε είδα εγώ

σινιάλο σου κανα να βγεις

σου φώναξα

καλημέρα ΕΛΠΙΔΑ

είμαι εδώ.
................

Ξυπνας απο υπνο που επιδιωξες ναναι μεγαλος, ασχετα αν ηταν πολεμος, και ξανασκεφτεσαι ποτε θα κοιμηθεις παλι...


Να μη σκεφτεσαι, να ρθει ο χρονος σιγα σιγα και να βαλει μια πετρουλα, δυο...να πολεμησει τη μνημη...

Τα βαζεις με τον εαυτο σου τι εκανες λαθος, τι δεν εδειξες, γιατι εσυ ξερεις πολυ καλα τι ηθελες...

Ποτέ δεν ειχες ελευθερο χρονο πολυ...κι οσον ειχες τον αφιερωνες...Ναι αναμεσα απο χιλιες δυο ασχολιες...απο τρεξιμο μπολικο...

Πώς μπορει να αλλαξανμεσα σε τοσο λιγο διαστημα, πολλα...

Η παρουσια ισως ηταν εντονη, καθοριστικη...

Δεν εχουν μαθει να επιβραβευουν την διακριτικοτητα, την διαφορετικοτητα, την ελευθερια...

Η αγαπη δεν δειχνεται με τα τηλεφωνηματα, με το χρονο, με την πιεση...

Αγαπας τη συμπεριφερα του στους γυρω του, αγαπας την καλοσυνη του, αγαπας την αντιμετωπιση που εχει στο μικροκοσμο του, αγαπας και εκτιμας το ποσο σωστος ειναι κι ας σε ξεχνα καπου καπου γι αυτο

Εκτιμηση...ναι...ΝΑ κανει πραγματα που ειναι σωστα κι ας χαθει απο μενα...Ας παει στους γονεις του, ας μεινει με το φιλο του γιατι πρέπει
ας...
Κι ας μην ειναι μαζι μου...Εκτιμας γιατι το κανει...αγαπας αυτον τον ανθρωπο γιατι ξερεις οτι προσπαθει ναναι σωστος। οτι εκπληρωνει τα πιστευω του, τα πρέπει του...



Σκεψεις πολλες, μνημες πολλες...κι ειναι πρωι ακομη...
..........................


Κι εκει που νομιζεις οτι αναιβηκες ενα ακομη σκαλοπατακι, καταλαβαινεις οτι πας πολλα πισω...


Οτι ξαναγυριζεις παλι, οχι εκει που ησουν μα πιο βαθια...

Ο χρονος ειναι κατι περιεργο, αυτη η στιγμη που σε φερνει κοντα ή ακομη μακρυτερα...που αν δεν ησουν εκει, δεν θα την ενιωθες....θα σουν ενα σκαλοπατακι πιο πανω...

Ισως ομως ναναι και αυτη η στιγμουλα που μπορει να σε παει πισω, μπορει να σου δωσει ενα βραδυ ακομη που θα κοιτας ψηλά, μα δεν θα μπορεις να φτασεις...που μπορει να σου δωσει απαντησεις σε ερωτηματα, που μπορει να σου δωσει τη πραγματικοτητα...

Αν δεν την ειχες γευτει, ισως νασουν μια πιθαμη παραπανω, μα μαλλον θαταν ψευτικη...

Αραγε αυτο ειναι που ζητας;

Οχι...



Αν δεν βρισκομουν εκει, αυτη τη στιγμη, θαμουν απλα καπιος που δεν θα ηξερε...

Βρεθηκα εκει...ειμαι ενας ανθρωπος που ξερω..

Αν δεν ηξερα θα κοιμομουν πιο ηρεμα

Βρεθηκα, και ξερω...θα κοιμηθω ασχημα..μαλλον δεν θα κοιμηθω..

Τι ειναι αραγε πιο καλο;

Τι θελει ο ανθρωπος τελικα;

Την αληθεια;...ή απλα να κοιμηθει;

Δε ξερω πραγματικα....παντα ηθελα την αληθεια...μα ειναι φορες που δεν εχω το κουραγιο για να την αντιμετωπισω...

Χρονος λοιπον..στιγμη...Νασαι εκει;

Να τη ζησεις;

Να δεις την αληθεια;

Να μην εισαι εκει;

ΘΑ κοιμηθεις καλυτερα..ισως και να κανεις λαθος...

Ισως..

Μα δεν κανεις....

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

.........................


Ταξιδευουμε τοσον καιρο χερι-χερι...σου μιλαω για οσα αισθανομαι και σκεφτομαι,για τραγουδια που ακουω συνεχεια,για ποιηματα που αγαπαω,για ερωτηματα που μας βασανιζουν...πως ξεχασα να σου αναφερω μερικες αποδρασεις που γινονται ανα πασα στιγμη?για να με μαθεις λοιπον ακομα καλυτερα και να καταλαβεις οσα δε θα μπορεσω να σου πω ή δε θα εχω τον τροπο ειπα να αρχισω να σου αναφερω τις αγαπημενες μου ταινιες...αυτες που με εκαναν να γελασω,να κλαψω,να σκεφτω,να νοσταλγησω και γενικα να νιωσω με ολη μου την καρδια...αυτες που τις βλεπω ξανα και ξανα και ξανα..εξαλλου απο τα ερεθισματα που εχει ο καθενας και απο τις προτιμησεις του φαινεται το τι ανθρωπος ειναι και τι κρυβει μεσα του...δε θα ειναι με σειρα προτιμησης νομιζω..θα επανελθω ομως συντομα με το νουμερο 1..ξερω απο τωρα πως θα ξεκινησω......
.........................


Τοσο τρεξιμο,τοσες εννοιες,τοσα δρομολογια,τοση ρουτινα,τοσος ενθουσιασμος,τοσα σχεδια και ομως εσυ παρων-χωρις τη φυσικη σου παρουσια-και εγω παντα να γυριζω εδω εστω και για μια κουβεντα μετα απο μια κουραστικη μερα...που τα βλεφαρα κρατιουνται με δυσκολια πλεον ανοιχτα...


εψαχνα για κατι κειμενα και ξανα κατι τοσο "εσυ!!"μπροστα μου...

η αποψινη αφορμη για να περασω...

να λοιπον ενα- μαλλον- αποσπασμα απο τον ιωαννη τσιουρακη(ποιητη):



Ότι ζήσαμε βυθίζεται στην άκρη του χρόνου.

Μάτια παραδομένα στα δάκρυα, κινήσεις παγωμένες δίχως πνοή καμία.

«Κάποτε θα ζήσουμε με το χαμόγελο στα μάτια και την ελπίδα ποτισμένη στην ψυχή» είπες κι έκανες την ελπίδα ένα τρένο που ταξιδεύει δίχως επιβάτες και το χαμόγελο να μοιάζει ανάμνηση παιδική, ξεθωριασμένη από την βροχή και την πολυκαιρία.

Οι δρόμοι μοιάζουν ν' αποχαιρετούν την ύπαρξη μας.

Κλείνω σ' ένα τρένο μικρό κι εγώ τις αναμνήσεις, τις σπρώχνω για το μεγάλο τους ταξίδι.

Επιστρέφοντας θ' αντικρίσω τη σιωπή σου αγκιστρωμένη πάνω σε λέξεις, φωτογραφίες, στις ζάρες των τσακισμένων σεντονιών.

Δε θυμούμαι πότε πήρα να γράφω.

Ένα πρωί μονάχα, μετά την λειτουργία, αντίκρισα ένα άγγελο, έπεφτε κατακόρυφα από τον ουρανό.

Από τότε, πιστεύω στα θαύματα.

Και Τη μοναξιά..

εχω αδικο που στο αφηνω εδω?το δευτερο που σε εφερε ξανα "μπροστα μου" ακολουθει.......
..............................


Οι συζητήσεις περί εργασίας και εξελίξεων παίρνουν και δίνουν τον τελευταίο καιρό. Όχι ότι ποτέ σταμάτησαν, απλώς τώρα υπάρχει μια εύλογη ανησυχία σε αρκετό κόσμο του ιδιωτικού κυρίως τομέα για το τι μέλει γενέσθαι. Από την άλλη, μόνιμο κλασικό θέμα είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, με προεξέχουσες τις ερωτικές. Αυτές οι δύο κουβέντες καταναλώνουν την πλειοψηφία του χρόνου των διάφορων συζητήσεων. Άραγε πώς παντρεύονται μεταξύ τους;

Όταν βγαίνει κανείς στην αγορά εργασίας, ειδικά άμα έχει κάποια ειδίκευση αναζητά συνήθως κάτι που πιστεύει ότι του ταιριάζει. Κοσκινίζει τις θέσεις, απορρίπτει ορισμένες που τις θεωρεί κατώτερες, δεν καταδέχεται να κοιτάξει κάποιες άλλες, με αποτέλεσμα πολύ συχνά να μένει μεγάλο καιρό εκτός στίβου εργασίας - όχι απαραίτητα από τεμπελιά. Από την άλλη, κατά την διάρκεια της εφηβείας (σε ορισμένους κρατάει μέχρι τα -άντα -ήντα και βάλε) έχουμε την τάση να εξιδανικεύουμε την/ τον σύντροφο που αναζητούμε. Το ένα άτομο μας μυρίζει, το άλλο έχει πεταχτά αυτιά, το τρίτο πολύ φλώρικο και ούτω καθεξής. Και στις δύο περιπτώσεις αυτό γίνεται γιατί η θεωρία υπερέχει της πράξης.

Έρχεται η ρημάδα η ώρα που βρίσκει κανείς την πρώτη δουλειά. Ξεκινάει με ενθουσιασμό, μαθαίνει από τα λάθη, ερωτεύεται, δεσμεύεται, πέφτει με τα μούτρα, βλέπει ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως τα περίμενε και μπορεί και να τα απομυθοποιεί. Ομοίως και με την πρώτη σχέση και δη την ολοκληρωμένη. Ορισμένοι την πρώτη σχέση (είτε εργασιακή είτε ερωτική) την παντρεύονται. Μπορεί να ξενοκοιτάνε μία στο τόσο, παραμένουν πιστοί όμως. Και στο τέλος παίρνουν σύνταξη από εκεί.

Αρκετοί άλλοι κάποια στιγμή διακόπτουν την πρώτη σχέση τους, ξεκινώντας μια αναζήτηση διαφορετική. για την επόμενη σχέση και δουλειά. Κάπου κατασταλάζουν, κάπου μαλώνουν και χωρίζουν, κάπου τα ξαναβρίσκουν. Άλλοι παραμένουν φανατικοί εργένηδες, ενώ τα διαστήματα μπακουρίασης είναι και αυτά συχνά. Σύμβαση ορισμένου χρόνου οι σχέσεις με ημερομηνία λήξης, μεροκάματα τα one night stands, αορίστου οι σχέσεις τύπου "Πάμε και όπου μας βγάλει". Η μονιμότητα υπάρχει μόνο στο δημόσιο, γι αυτό και εξαιρείται από αυτές τις αναφορές...

Πάντως και στις δύο καταστάσεις, μία αξία παραμένει σταθερά. Το ξένο είναι πάντα πιο γλυκό, έστω και στην θεωρία. Αλλά άμα δεν έχεις το οικείο, πώς μπορείς να εκτιμήσεις το ξένο;
.......................


Κάθε μεσημέρι παρατηρώ τα φανάρια.Περνάω γρήγορα το δρόμο μα πάντα το κεφάλι που γυρνά κ τα μάτια μου πέφτουν πάνω σε αυτά τα παιδιά,τα παιδιά των φαναριών.


Τα περισσότερα είναι-δεν είναι δέκα χρονών.Τα μάτια τους μόνιμα θυμωμένα,τα χέρια τους ζητούν έστω μισό ευρώ ανάμεσα από αυτοκίνητα κ οδηγούς που δεν δίνουν μια για αυτές τις παιδικές ψυχές.

Βρώμικα,άπλυτα για μέρες,καθαρίζουν τα τζάμια των αυτοκινήτων πολλές φορές με το ζόρι κ με έξαλλους τους οδηγούς που δυσανασχετούν με την όλη κατάσταση.Στριμωγμένα,με τον κίνδυνο να παραμονεύει κάθε στιγμή,κάθε λεπτό..

Προχθές το μεσημέρι είδα και μια μάνα με ένα μωρό στην αγκαλιά.Δεν θα ήταν παραπάνω από τεσσάρων μηνών.Ίσια που φαινόταν μέσα από μια παιδική κουβέρτα.Πόσο λυπήθηκα,πόσο στεναχωριέμαι για αυτή την κατάσταση..

Ποιός αποφασίζει για αυτά τα παιδιά;Ποιοί είναι οι γονείς τους;Δεν θα έπρεπε να είναι στο σχολείο τους;Να έχουν μια ζωή φυσιολογική όπως όλα τα παιδιά;Γιατί να μην μπορούν να είναι παιδιά;

Που είναι η πολιτεία μας;Κανείς δεν κάνει τίποτα.

Κάθε εποχή και άλλα παιδιά στο ίδιο μέρος.Χειμώνα-καλοκαίρι.Με βροχή κ ήλιο.Πάντα εκεί,στο ίδιο μέρος.

Σκέφτομαι καμιά φορά πως πριν από χρόνια δεν ήταν έτσι η πόλη μας.Ήταν κάποιοι αλλά όχι τόσοι πολλοί αυτοί που ζητιάνευαν είτε στα φανάρια,είτε στο δρόμο.

Δεν με νοιάζει τόσο για τους μεγάλους,για τα παιδιά με νοιάζει.Γιατί δεν τους επιτρέπουν κάποιοι να μείνουν παιδιά.Κ είναι τόσο ωραίο να είσαι παιδί!

Βλέπω κ στη δουλειά.Μπαίνουν κάθε μέρα τόσοι κ τόσοι.Άνθρωποι ηλικιωμένοι,μητέρες που ζητάνε γάλα για τα παιδιά τους,άνθρωποι άνεργοι που πουλάνε μικροπράγματα για να ζήσουν,μικροί και μεγάλοι στον αγώνα για την επιβίωση.

Λυπάμαι φίλοι μου,πόσους να βοηθήσω κάθε μέρα;Δεν μπορώ να τους βοηθήσω όλους.Ο καθένας κουβαλάει το δικό του στραυρό,τον δικό του αγώνα...μα τα παιδιά..τα παιδιά μου σκίζουν την καρδιά.Τι μπορεί να φταίνε τα παιδιά;

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

................................



που σ' αγαπώ,


που θέλω να την μοιραστώ μόνο μαζί σου.



Μα εσύ λείπεις ...

Έφυγες για τ' άστρα ή την σκιά.



Ακούω μουσική, την δική σου μουσική. Πλανιέμαι μέσα της

σαν βάρκα σε άγνωστη θάλασσα.



Τετριμμένες εικόνες;Χιλιοειπωμένες λέξεις; Δεν με νοιάζει. Δεν γράφω για να πω τίποτα καινούριο.

Μου αρέσουν οι μουσικές σου. Όχι μόνο γιατί είναι δικές σου, αλλά γιατί είναι πράγματι ωραίες.

Από τότε που λείπεις, δεν τρώω, δεν κοιμάμαι. Μόνο ακούω μουσική, διαβάζω, γράφω άχρηστες σκέψεις



κι ύστερα βάζω το καλό μου χαμόγελο και διεκπεραιώνω τη μέρα



Μόνο μέσα στη μουσική ζωντανεύω.

Α! και στις λέξεις.

Στη μνήμη.

Α! και στα χρώματα.

«κόκκινο σε τρεις αποχρώσεις»

Κόκκινο που κρατάει το άρωμά σου. Το κόκκινο της αφής.

Το βρήκα! Αυτό είσαι για μένα: το κόκκινο της αφής.

Θα σε ξεχώριζα με κλειστά μάτια μέσα στο πλήθος


αλλά δεν είσαι εκεί....



Δεν είσαι του πλήθους.

Θα σ' αισθανόμουν ακόμη κι όταν θα δεν θα είχα αισθήσεις.

Δεν γίνεται;

Τι μου λες;

Γίνεται.

Όπως γίνεται στα παραμύθια.

Δεν τα πιστεύει κανείς τα παραμύθια. Οι άνθρωποι νομίζουν πως τα έφτιαξαν οι μεγάλοι για τα παιδιά. Λάθος.

Τα παραμύθια τα έφτιαξαν τα παιδιά για τους μεγάλους.

Να εκείνη: Η Χιονάτη. Ένα φιλί ήταν αρκετό για να ξυπνήσει.

Κι η άλλη, η Σταχτοπούτα. Μεταμορφώθηκε για χάρη του.

Ακόμη κι ο Μικρός Πρίγκιπας ή η Μικρή Γοργόνα ...



Ως τον θάνατο ... ως τον θάνατο έφτασαν.

Κρύβομαι στα παραμύθια.

Όταν πονάω.

Κι όταν χαίρομαι.

Κι όταν λυπάμαι.

Κι όταν μου λείπεις.

Παραμυθένιο κόκκινο της αφής.

Μνήμη της όσφρησης.

Φωτιά της γεύσης.

Βάθος της ακοής.

Έλα μου ...

Η όραση απωλέσθηκε.
........................



Τον έψαχνε


Ένα σκίτσο, ένα περίγραμμά του στη φαντασία της

Πλάσμα τρυφερό, άποικος αστερισμού δυσεύρετου

Ερχόταν πότε πότε στα όνειρα και στις επιθυμίες της

Ψάξε έλεγε, μη σταματάς, θα περιμένω

Κι εκείνη χαμογελούσε ενώ παράλληλα η θάλασσα ξεχείλιζε απ΄τα μάτια της

Πώς να νικήσει τη βαρύτητα, του σώματος το παρελθόν

και τις ρίζες να ξεκόψει που θάνατο και μοναξιά ρουφούσαν να τραφούν;

Συμβιβασμός μετριότητας ο φόβος, τον αποδέχτηκε ως τίμημα αγοραπωλησίας

Τα όνειρα ντύθηκαν ένα πέπλο μαύρο,

στερήθηκαν της άνοιξης τα χρώματα

η υποχρέωση να μη χαθεί το είδος που νοσούσε

κύκλωνε και πίεζε, πίεζε και κύκλωνε

Τρόμος, πανικός και παύση της ανάσας..



Λέξεις-κομήτες έπεφταν βροχή εκείνο το βράδυ

και η πορεία έλαμψε άξαφνα μπροστά της

νευρώσεις δυνατές αντιστέκονταν

Δύσκολο να μεταφυτέψεις δέντρο που καρπούς έβγαλε πρόωρα

Θέλει τέχνη

Όραση βαθιά και ακοή ισχυρή

Κινήσεις απαλές και βίαιες μα με συνδυασμό ακριβείας

Ποιος κατείχε την τέχνη του έρωτα;

Κανείς άλλος γήινος εκτός από εκείνη

Πλάνη η ταυτότητα

Ο μετανάστης γνώριζε

Έφτασε ώρα σωστή

Πάντα σωστή ώρα ξυπνάει το ηφαίστειο

Την ώρα που είσαι έτοιμος

να υποδεχτείς τη λάβα, όχι σαν καταστροφή

μα σαν θεό που γονιμοποιεί το νέο άστρο..
...............................



Μια συμμαχία που δεν έσπασε ποτέ


είναι αυτή που με του νου μου έχω συνάψει



Αυστηρός , καθαρός

νερά δε μούχει κάνει

αξιόπιστος, διορατικός

ευθύς στις εντολές του

μετρημένος, προστατευτικός ,

έμπειροι οικοδόμοι και οι δύο

εμπιστοσύνης σχέση χτίσαμε.



Μ' εκείνη που καλά δεν τα πηγαίνω

είναι η καρδιά μου.

Μια ζωή σε ανταγωνισμό μαζί μου

του κεφαλιού της κάνει .

Εκμεταλλεύεται την αδυναμία που της έχω

την προτεραιότητα που της δίνω.



Βρε καρδούλα μου της λέω με το καλό

γιατί αγριάδα δεν σηκώνει

φρόνιμα κάθισε

μη πετάς θα πέσεις , θα τσακιστείς

μη μεθάς ,παραπατάς θα λαβωθείς.



Σε βαθιά νερά βουτιές μη κάνεις

θα μου πνιγείς

χωρίς εσένα τι θα γίνω?

Μην ανεβαίνεις αψηλά

θα μου χαθείς στα ύψη

θα σε κρατήσουν οι αετοί

και δεν θα βρεις το δρόμο να γυρίσεις.



Μη πιάνεις νότες αψηλές ,

φάλτσα θε να τις βγάλεις

νανούριζε με με τραγούδι τροβαδούρου

πούχεις μάθει,

Ξύπνια μην ονειρεύεσαι

αν θες ξεκούραση να βρεις

κοιμήσου.



Λίγες στιγμές ανακωχής

σωπαίνω εγώ ,σωπαίνει αυτή

και μόλις της γνέψει η ανατολή

εμένα με ξεχνάει!!!!
..........................


Κάθε απόβραδο ένας διακριτικός αγέρας όπως ο κτύπος της καρδιάς

ανοίγει ελαφρά μια γρίλια να περάσει «μέσα» ένα «βλέμμα»

Αγγίζει ελαφρά εκεί όπου άλλοτε εύρισκε πηγή έμπνευσης να ξεδιψάσει


Βλέπει βιαστικά το τρένο να περνά και να μην σταματά

για κείνο το ταξίδι στο χρόνο που κράτησε όσο μια ξάγρυπνη νύχτα


Υγραίνει η ματιά σαν ακουμπά τα νοτισμένα φύλλα του Νοέμβρη

σε μιαν άκρη με σταλακτίτες σκόρπιες συλλαβές - θα- Σ'α-γα-πω- πα-ντα

και φεύγει βιαστικά ......

Το παραθύρι δεν το κατεδάφισε ο χρόνος

Η μελωδία της ανάμνησης νανουρίζει κάθε νύχτα την ψυχή

που κουρνιάζει σε μιαν άκρη πίσω απ' την γρίλια

και ξυπνά κάθε φορά που τ' αγέρι της αφήνει "θορυβώδη σιωπή"

μέσα από ένα "βλέμμα."