........................



Τον έψαχνε


Ένα σκίτσο, ένα περίγραμμά του στη φαντασία της

Πλάσμα τρυφερό, άποικος αστερισμού δυσεύρετου

Ερχόταν πότε πότε στα όνειρα και στις επιθυμίες της

Ψάξε έλεγε, μη σταματάς, θα περιμένω

Κι εκείνη χαμογελούσε ενώ παράλληλα η θάλασσα ξεχείλιζε απ΄τα μάτια της

Πώς να νικήσει τη βαρύτητα, του σώματος το παρελθόν

και τις ρίζες να ξεκόψει που θάνατο και μοναξιά ρουφούσαν να τραφούν;

Συμβιβασμός μετριότητας ο φόβος, τον αποδέχτηκε ως τίμημα αγοραπωλησίας

Τα όνειρα ντύθηκαν ένα πέπλο μαύρο,

στερήθηκαν της άνοιξης τα χρώματα

η υποχρέωση να μη χαθεί το είδος που νοσούσε

κύκλωνε και πίεζε, πίεζε και κύκλωνε

Τρόμος, πανικός και παύση της ανάσας..



Λέξεις-κομήτες έπεφταν βροχή εκείνο το βράδυ

και η πορεία έλαμψε άξαφνα μπροστά της

νευρώσεις δυνατές αντιστέκονταν

Δύσκολο να μεταφυτέψεις δέντρο που καρπούς έβγαλε πρόωρα

Θέλει τέχνη

Όραση βαθιά και ακοή ισχυρή

Κινήσεις απαλές και βίαιες μα με συνδυασμό ακριβείας

Ποιος κατείχε την τέχνη του έρωτα;

Κανείς άλλος γήινος εκτός από εκείνη

Πλάνη η ταυτότητα

Ο μετανάστης γνώριζε

Έφτασε ώρα σωστή

Πάντα σωστή ώρα ξυπνάει το ηφαίστειο

Την ώρα που είσαι έτοιμος

να υποδεχτείς τη λάβα, όχι σαν καταστροφή

μα σαν θεό που γονιμοποιεί το νέο άστρο..