........................

Τα φώτα χαμηλώσανε, οι δυο κινητήρες βρυχήθηκαν και το αεροπλάνο άρχισε να τροχοδρομεί όλο και πιο γρήγορα και μετά άφησε το έδαφος, τα πολλά φώτα μείνανε πίσω, όλο και πιο χαμηλά. Πρώτα το ολόφωτο αεροδρόμιο και μετά ολόκληρη η πόλη χάνεται στο σκοτάδι της νύχτας.


Είμαι στο πίσω μέρος του αεροπλάνου και δεν υπάρχουν γύρω πολλοί επιβάτες, κανά δυο αλλά έχουν ήδη αποκοιμηθεί. Είμαι λοιπόν μόνος μου ανάμεσα στα αστέρια που μοιάζουν με διαμάντια σε απλωμένο βελούδο. Κλείνω το βιβλίο μου και αφήνω το μυαλό μου να ταξιδέψει, δε χάνομαι σε πολλές σκέψεις. Μόνο σε εκείνες που αφορούν εσένα.

Είμαστε όλη την ημέρα σε επαφή και μιλάμε συνέχεια και για τα πάντα, και όμως νιώθω ότι μου λείπεις. Όχι μόνο τώρα που είσαι μακριά. Μου λείπεις πολλές φορές, σε κάθε τι που κάνω και δεν είσαι μαζί μου. Από τα μικρότερα ως τα μεγαλύτερα, από την λίγη εκείνη ώρα που αφιερώνω στο διάβασμα βιβλίων ως την ώρα που αποτυπώνω στο χαρτί όλα αυτά που γράφω.

Θα ήθελα να σε έχω κοντά μου τώρα, να σε κρατώ στην αγκαλιά μου και να σου ψιθυρίζω ενώ θα είμαστε μόνοι μας, ταξιδιώτες σε μια θάλασσα αστεριών. Να σου λέω ιστορίες και στίχους και να μη σε αφήσω.
Ποτέ.....!!!