VOULIARATINOS

GlitterGraphics
English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified


commentscute


thanks Comments

Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

.................................................





Εσύ...


αποστασιοποιημένη από τις αισθήσεις που κυριεύουν την ψυχή σου.

κρυμμένη μέσα στις δικαιολογίες που έφτιαξαν οι σύμβουλοί σου.

σκεπασμένος καλά με το πέπλο του Εγώ σου.


Οι άλλοι...

κοντά όταν οι ίδιοι το θελήσουν.

στηρίζοντας όσο εκείνη πιστεύουν πως πρέπει.

παίζοντας και γελώντας σε κάθε μου βήμα.

αδιαφορώντας για το τέλος της φάρσας μας.

Κι εγώ...

ξεχασμένος στα θέλω της καρδιάς μου.

ισορροπώντας σε ένα τεντωμένο σκοινί.

νιώθοντας τον κίνδυνο να με ξυπνά.

γίνομαι ένα κομμάτι στο μονοπάτι που κρύφτηκαν τα όνειρα και οι πόθοι αυτών που πόνεσαν για την στιγμή.

ΜΟΝΟΣ... με τον χειρότερο μου φόβο, την παραίτηση!
ΜΟΝΟΣ... με τον δυσκολότερο κριτή: ο εαυτός μου που θέλει να ζήσει με τα ιδανικά του!
ΜΟΝΟΣ... με την πικρότερη αλήθεια: Τα λόγια αυτών που έπαιξαν κορώνα γράμματα την ψυχή μου!
Αν άλλαζαν οι ρόλοι θα άντεχες???
Θα αντέξεις στο παιχνίδι που οι κανόνες είναι φτιαγμένοι από αγκάθια που θα δηλητηρίαζαν το μυαλό σου????


Ίσως λοιπόν εδώ να διαφέρω από σένα!!!

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

.........................................................






Μια μελωδία,


. . .αυτήν μόνο ακούω όπου κι αν βρίσκομαι. Οι λέξεις αντικαθιστώνται με νότες. Άλλοτε σε πλήρη αρμονία.. άλλοτε ανακατεμένες και κρυμμένες σε συζεύξεις... και άλλοτε σκόρπιες, που με προκαλούν να τις βάλω εγώ ο ίδιος σε σειρά.

Νότες,

. . .δεν είναι εφτάψυχες αλλά αιώνιες, αδύναμες να αποδώσουν μόνες τους την ομορφιά μιας μελωδίας.

Στιγμές,
. . .δεν κρατάνε για πολύ μα οι αναμνήσεις τους μένουν χαραγμένες για όσο το θελήσουμε, ανήμπορες να δείξουν την ευτυχία ή την δυστυχία της ζωής.
Έτσι λοιπόν,

. . .χρωματίζω τις στιγμές μου με νότες Και η ζωή αποκτά την δική της μουσική. Χωρίς τους ίδιους τόνους και χωρίς τους ίδιους σκοπούς. Μην περιμένεις η μελωδία να έχει τον ίδιο ρυθμό. Οι στιγμές διαφέρουν, χαρίζοντας έτσι ένα τόνο μυστήριο στην μουσική μου. Αν έμεναν ίδιες τότε αυτή η τελειότητα θα ήταν και η αυτοκαταστροφή μου. Και δεν θα μπορούσα να εκτιμήσω τότε που θα αγγίζω ένα τόσο δα μικρό κομμάτι από την ευτυχία.
Καμιά μελωδία δεν είναι ίδια. Ούτε καν όταν οι μελωδίες μας συναντιούνται Γιατί ο καθένας μας έχει διαλέξει, ξεχωριστά, την δική του συγχορδία.
Διαλέγεις?
Ναι, ο καθένας είναι υπεύθυνος για την μουσική του. Ποτέ δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε κάποιον άλλον αν τυχόν φαλτσάρουμε ή όχι.
Ίσως όμως αυτό να σε νοιάζει? Αν φαλτσάρεις?

Δεν έχει κανείς δεν είναι ικανός να με κρίνει ούτε να με καθοδηγήσει. Να με επηρεάσει, ναι. Αλλά ο έλεγχος, οι νότες και τα χρώματα είναι στα δικά μου χέρια. Εγώ ξέρω καλύτερα την ταιριάζει στη ζωή μου. Είναι δική μου ζωή και μουσική!!! Μόνο έτσι το αποτέλεσμα θα δείχνει εμένα. Καθόλου αντικειμενικά!!!

Γιατί εγώ χτίζω τις στιγμές μου, εγώ τις μελοποιώ, εγώ τις ξεχνάω και εγώ τις γκρεμίζω!!!

Να ξεχάσω... μα όχι να τις διαγράψω!!!

.................................................





Όλα μένουν χαραγμένα στο μυαλό. Χαραγμένα με όνειρα απραγματοποίητα. Με πόθους και έρωτες. . . αμαρτωλούς και ανεκπλήρωτους. Καίνε όταν η ελπίδα τρυπώνει μέσα από της γρίλιες της ψυχής και επιβεβαιώνονται μέσα στα μάτια τρακαδόρων λέξεων.


Στιγμές. . . Λεπτά. . . Δευτερόλεπτα . .

Σαν τράπουλα, σημαδεμένες. Για να καταφέρουν επιτέλους να σου κλέψουν την παρτίδα. Χαρτιά φανερά, δεν μπορούν να κρυφτούν τελικά. Μπλόφες τυλιγμένες με στάχτες και δάκρυα, ίσα για να καταφέρουν να θολώσουν την αλήθεια.
Στιγμές. . . Λεπτά. . . Δευτερόλεπτα . .

Γεμίζουν τον ουρανό με αστέρια, στολίζοντας την μοναξιά του φεγγαριού με πυροτεχνήματα και χάντρες. Τα χαζεύουν οι γαλαξίες της ομορφιά, της θλίψης και της ευτυχίας. Στολίδια της νύχτας σε κάθε τρικυμία σαν ανηχυσώ για σένα.
Στιγμές. . . Λεπτά. . . Δευτερόλεπτα . .
Τρέχουν, ακατάπαυστα στα μονοπάτια του μυαλού. Στόχος τους μοναδικός, να γλιτώσουν από τα δεσμά και τα όρια του "πρέπει". Τίποτα δεν τα κρατάει. Φύση τους έτσι φτιαγμένη για να ζουν και να πετούν ελεύθερα. Κι ας είναι δέσμιες των παθών.
Στιγμές. . . Λεπτά. . . Δευτερόλεπτα . .
Γράφουν το δικό τους παραμύθι, χωρίς αρχή και τέλος. Με ήρωες αγγέλους έκπτωτους και πληγωμένους. Γιατρικό ζητούν για τα φτερά τους. Για να απελευθερωθούν τελικά από τον πόνο στην ψυχή τους. Για να φανερώσουν μονοπάτια κρυφά, ιστορίες ξεχασμένες.
Στιγμές. . . Λεπτά. . . Δευτερόλεπτα . .
Ελεύθερες για να μοιραστούν, να σκορπίσουν σε κύματα και σε ανέμους. Ταξιδιάρικα σαν το Εγώ μου, σαν το "είναι" σου. Χωρίς να μας ζητήσουν προορισμό, το που το έχουν ξεχάσει. Απαιτούν μόνο να γεννηθούν και να υπάρχουν μέσα μας.
Στιγμές. . . Λεπτά. . . Δευτερόλεπτα . .
Χτίζονται αέναες.. με αγάπη, με χαμόγελα, με πόνο, με δάκρυα. Θα μείνουν εκεί σαν μνημείο του χθες Επιμένοντας να σου θυμίζουν όλα αυτά που έζησες. Να σου θυμίζουν πως ακόμη ζεις. Να σου θυμίζουν πως πεθαίνουν κάθε ελπίδα και καημός μέσα σου.
Στιγμές. . . Λεπτά. . . Δευτερόλεπτα . .
Καταστρέφουν όσα μάταια προσπαθείς να φτιάξεις. Σαν κριτές θα δείξουν τελικά τι αξίζει, τι θες πραγματικά. Τι νιώθεις...
Στιγμές. . . Λεπτά. . . Δευτερόλεπτα . .

.........................................





Μια στιγμή αν κάτσεις να σκεφτείς....
τι έχεις κερδίσει...
τι έχεις χάσει...
αν είσαι ευχαριστημένος...
αν πονάς.....
αν ζητάς....
αν τρελαίνεσαι...
αν γελάς στη πραγματικότητα...
 αν δακρύζεις για το κοινό σου και μόνο....
Αλήθεια έχω κερδίσει...
μια θέση δίπλα σου...
και θέλω να πιστεύω πως βρίσκομαι κάπου στη καρδιά σου....
 αλλά έχω χάσει...
εμένα...
τον ρυθμό μου...
την ηρεμία μου....
 την σιγουριά για εμένα τον ίδιο...
συνέχεια ανησυχώ...
συνέχεια φοβάμαι...
και ζητάω να είσαι εκεί να μου πεις...
 να μου δείξεις πως όλα αυτά είναι στη φαντασία μου...
μην μου πεις "το ξέρεις" γιατί δεν το ξέρω....
δεν είμαι σίγουρος γιατί έχω δει την απογοήτευση στα μάτια πολλών...
και την βλέπω και σε σένα...
όταν...

Αλήθεια έχω χάσει εσάς...
αυτούς τους ανθρώπους που με έκαναν να γελάω κάθε στιγμή....
 εσάς που ήθελα να είστε στη ζωή μου για πάντα...
που περάσαμε καλές στιγμές...
και όλα αυτά γιατί???
Από τη μεριά μου που δεν αντέχω μακριά του γιατί έχει γίνει μέρος της καθημερινότητας μου...
γιατί τις μόνες ώρες που μπορώ να είμαι μαζί της είναι στα ονειρα μου..
την ώρα που εσείς έχετε άπλετο χρόνο...
και από την μεριά σας...
που δεν θελήσατε να δείτε με τα μάτια της ψυχής αλλά με τα μάτια της προκατάληψης...
δεν είμαστε ίδιοι αλλά πάνω κάτω πίστευα πως θέλατε την ευτυχία μου...
και βλέπετε...
ναι το βλέπετε πως χαμογελάω...
τότε γιατί....
 έριχνα αλλού τις ευθύνες αλλά δεν φταίνε οι άλλοι για κάτι που το διαλύουμε εμείς....

και εσύ που θέλω όσο κανένα άλλο άτομο να είσαι κοντά μου...
 σε φοβάμαι....
 για να μην με κρίνεις λάθος...
και σου κρύβομαι...

Δεν μπορώ να τα έχω όλα.... αλλά θα κρατήσω αυτά μου με κάνουν να χαμογελώ...

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

............................................





Στίχων Γεύσεις (από τη σειρά "Τα Ανυπόφορα Στιχάκια" )



 Χαρά και λύπη

γεύση καραμέλας

με φυστίκι.

 Φιλί και προδοσία

αρχαίων τροφή

ή αλλιώς, αμβροσία!

΄Ελλειψη επιθυμίας

μα και νοσταλγία

δίνει γεύση νεραντζιού

στην απουσία.

Σ'αγαπώ

καϊμάκι παγωτό

50 χρόνια σε ζητώ

Ημιτελής του Σούμπερτ

συμφωνία!

 αύριο πάλι

θα γευτώ

το "σε λατρεύω"

στο ακουστικό.

- τι γεύση έχει αυτό
μαστίχα υποβρύχιο

σε κρύο νερό!

Μάγδα "καφενείο "Το Όμορφο" "

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

...............................................





Ήχοι, εικόνες, φωνές, συναισθήματα.


Αλμπουμ στιβαγμένα σε κάποιο όμορφο κουτί, σημειώσεις σε ημερολόγια. Στιγμές σε κορνίζα σε περίοπτη θέση.

Το παρελθόν μας.

Πόσες φορές θελήσαμε να γυρίσουμε πίσω στον χρόνο. Να ξαναζήσουμε στιγμές από την αρχή. Να αλλάξουμε αυτά που δεν μας άρεσαν. Να διορθώσουμε λάθη. Να κάνουμε άλλες επιλογές.

Και όμως, δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω.

Δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στο ΤΟΤΕ. Ζούμε το ΤΩΡΑ. Ζούμε αυτή την ΣΤΙΓΜΗ.

Που θα κρατήσει μόνο μέχρι την επόμενη. Που θα ξεχαστεί ή θα γίνει και αυτή μια ανάμνηση με το πέρασμα της.

Αυτό είναι το παρών μας.

Τα λάθη που κάνουμε τώρα, οι επιλογές και οι αποφάσεις που παίρνουμε. Όσα ζούμε τώρα.

Που θα αποτελέσουν τις νέες εικόνες, τις νέες αναμνήσεις. Που αναπολώντας θα θυμόμαστε στο μέλλον και ίσως να θέλουμε να ανατρέξουμε.

Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν, μπορούμε ωστόσο να μην αφήσουμε καμία στιγμή στο τώρα να περάσει ανεκμετάλλευτη, για να διαμορφώσουμε το μέλλον.

Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

...........................................







Του μυαλού ταξίδια
Σαν διαμάντια οι δροσοσταλιές στα φύλλα..

Το χώμα αφράτο, νωπό..

Πίσω από τα σύννεφα προβάλλει το φεγγάρι..

Και στα νερά της λίμνης καθρεφτίζονται τα λιγοστά αστέρια..
Χρώματα, σκηνές μαγικές..
Και κάπου εκεί, βρέθηκα να πλανιέμαι και εγώ..
Πλημμυρίζουν συναισθήματα την καρδιά..

Λόγια δεν μένουν να περιγράψουν όσα νοιώθει..

Μικρές και ανάξιες οι λέξεις να χαρακτηρίσουν τόση ομορφιά..

Ταξιδεύει μαζί τους το μυαλό, αδειανό από κάθε σκέψη, σε μέρη άγνωστα, ονειρεμένα..





Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

..........................................



Καθισμένος στην ίδια θέση παρατηρεί μέσα από το μικρό παράθυρο της κάμαρας του τον κόσμο. Ο μόνος τρόπος επικοινωνίας που επέλεξε να έχει με την ζωή εκεί έξω. Μια συνήθεια καθημερινή, χρόνια τώρα.
Δεν έχει φίλους, ούτε γνωστούς.
Οι μόνοι του επισκέπτες οι λιγοστές αχτίδες του ήλιου που καταφέρνουν να ξεγλυστρίσουν μέσα από τις γρίλιες. Σύμμαχος μα και μεγάλος εχθρός που άλλοτε ευχαριστιέται να τις νιώθει καθώς του ζεσταίνουν το πρόσωπο και το κορμί, και άλλοτε πάλι τις μισεί γιατί τον τυφλώνουν και στην προσπάθεια του να τους ξεφύγει χάνει για λίγες στιγμές τον κόσμο από τα μάτια του.
Έναν κόσμο που τον ζει από απόσταση γιατί τον φοβάται.. Πόσο άδικα αλήθεια;
Είδε τις σκέψεις, τις αγωνίες τους, τον φόβο στα μάτια τους. Όλα αυτά που προσπαθούν οι άνθρωποι να κρύψουν..
Τον τρόπο με τον οποίο κρύβουν κάθε συναίσθημα, φοράνε μια μάσκα και προχωρούν..

Τον τρόπο με τον οποίο τρέχουν να προλάβουν την ζωή, χωρίς όμως να την ζουν πραγματικά..
Προσπάθησε κάποτε να καταλάβει από τις εκφράσεις τους τα όποια αισθήματα τους..

Να μάθει τι κρύβεται πίσω από το μουδιασμένο τους χαμόγελο..

Να βρει όσα τα μάτια τους βλέπουν..
Θέλησε να δει μέσα στην ψυχή τους.. Μάταιος ο κόπος όμως ..
Τον έλεγαν παράλογο, κάποιοι και τρελό, γιατί γελούσε δυνατά, έκλαιγε γοερά, φώναζε και θύμωνε, πονούσε και γλεντούσε..
Φέρεται, έλεγαν, αλλοπρόσαλλα. Έντονες, τους έμοιαζαν, οι αλλαγές στην συμπεριφορά του.
Μεταπτώσεις μια διαταραγμένης προσωπικότητας, τις χαρακτήρησαν..
Κανείς όμως δεν σκέφτηκε ότι απλά ήταν ο εαυτός του. Αληθινός, ζωντανός..

Χωρίς κάποιο από τα τόσο περίτεχνα στα αλήθεια προσωπεία που φορούν εκείνοι.
Ότι αντίθετα με τους "λογικούς" ζει κάθε συναίσθημα, κάθε στιγμή στο έπακρο. Δεν πνίγει τα αισθήματα του.

Και αφού είδε ότι δεν μπορούσε να υπάρχει ανάμεσα τους και ότι τους ξένιζε η συμπεριφορά του επέλεξε να τους αφήσει.

Να παρατηρεί τον δικό τους εκλεπτισμένο κόσμο από απόσταση.
Σε ένα δωμάτιο μικρό, μόλις με τα απαραίτητα.
.......................................................





Με ρώτησε κάποιος γιατί γράφω, ποιά η αφορμή, τι με ωθεί..

Δεν απάντησα, χαμογέλασα..

Όχι, δεν είναι υπεροψία, ούτε «δήθεν» μετριοφροσύνη..

Δεν είναι αποτέλεσμα μελετημένης σκέψης η γραφή μου, ούτε διαθέτω κάποιο ταλέντο..
Ασυνάρτητος είμαι, ω ναι.. ασυνάρτητος..
Γράφω τυχαία, ναι, τυχαία..
Σκόρπιες λέξεις είναι οι σκέψεις που ξεπηδούν ορμητικά σαν χείμαρος..
Βγαίνουν από την αφάνεια του ταραγμένου μου, στ' αλήθεια, μυαλού..
Σαν δύναμη άγνωστη με προκαλούν, ζητούν να «μιλήσουν», να «ακουστούν», να «εκφραστούν»..
Ένα αίτημα επίμονο που ζητά να εκπληρωθεί και τότε το χέρι, άδουλο, υπακούει, και πως αλλιώς αφού οι λέξεις τριβελίζουν το μυαλό..
Τρέχουν οι σκέψεις και οι αράδες στο χαρτί, και όλα όσα μοιάζαν ασύνδετα, σαν στοιχεία ακατέργαστα, μέχρι πρότινος, παίρνουν μορφή..
Γίνονται ιστορίες, αναμνήσεις, αποκτούν υπόσταση, παίρνουν υφή, γίνονται αισθήματα, εικόνες, άρωμα, Ζωή..

Δεν είμαι συγγραφέας, δεν γράφω βεβιασμένα, απλά αφήνω τις σκέψεις να με οδηγούν..

Έτσι και αλλιώς είναι αδύνατον να μην υπακούσω..

..................................................





Κούρνιασε στην άκρη του βράχου, αγκαλιάζοντας σφιχτά τα γόνατά του.


Οι σκέψεις του παράβγαιναν τα σύννεφα σε γρηγοράδα.

«Το δένδρο θέλει την ησυχία του, αλλά ο άνεμος δεν το αφήνει»

Τον ταλαιπωρούσε αυτή η παλιά κινέζικη παροιμία από τότε που την συνάντησε.

…δεν το αφήνει…. μονολόγησε και πέταξε μια πέτρα κάτω στα κύματα που έσκαγαν στα βράχια.


Είδε το πλοίο να έρχεται, πριν αυτό να τον δεί.

Χρόνια είχε να δεί πλοίο σε εκείνη την ακτή.

Κουτρουβαλώντας έτρεξε μαζί με τις πέτρες που τρέχαν κι’αυτές μαζί του, να φτάσει την άμμο, το κυμα.
«Έλα» του είπε ο καπετάνιος, και η ματιά του σκάλωσε.

«Έλα , μα μόνο με ένα όρο».

«Μόνο αν έχεις φόβο στη καρδιά, μόνο αν φοβάσαι.»

«Φοβάμαι…» είπε και έκανε ένα βήμα μπροστά.

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

....................................................




τελευταία λόγια για αρχή...
.......Αν θυμάμαι καλά αυτό το δημιούργημα είναι κάτι σαν ημερολόγιο. Ποτέ δε θα ήθελα να πετάξω το ημερολόγιο, το αγαπημένο μου. Ξέρω όμως πώς όλες αυτές οι αναμνήσεις είναι σπίθες στην αστροπελεκιά του χρόνου. Αγαπώ τις αναμνήσεις μου, τις φυλάγω προσεχτικά. Είναι ο,τι δε τόλμησα να γίνω και ο,τι πόθησα. Επειδή όμως τις περισσότερες φορές δεν συμφωνούν με αυτόν τον άνδρα που έχουν πλάσει είναι καιρός να κοιμηθούν σιωπηλά... Αλήθεια σας λέω, η δυναμική της αλλαγής έρχεται όταν καταδιώκεις να τη καταλάβεις. Δεν είναι ουτοπική η σκέψη της αλλαγής. Η σκέψη είναι αλλαγή, μεγάλη αλλαγή.

Δε ξέρω αν πια αυτοπροσδιορίζομαι σαν: "ουτοπία με πνοή".... Μάλλον αυτό, όπως και όλα τα άλλα εδώ μέσα απηχούν μια παλιά φθαρμένη Ιδέα που δεν έβλεπε τίποτε άλλο πέρα από τη μύτη της. Πρέπει να παραδεχθώ πως ήμουν εγωιστής (όχι ότι τώρα δεν είμαι) αλλά έχω πια ερείσματα για να πιστεύω πως η αλήθεια είναι πολύ πιο βαθιά από όλο αυτό το εγωκεντρικό φτύσιμο. Πέρα όμως από αυτό, το αγαπώ. Και τούτο διότι πέρασα και γνώρισα και πόνεσα και έμαθα και αναγεννήθηκα.

Έτσι είναι: γυρίζει σελίδα, σημαίνει ανοίγει μια άλλη! Δεν θα σταματήσω να γράφω. Η μισή μου ζωή είναι στις λέξεις.
Σας ευχαριστώ όλους όσους λυγίζατε τα γράμματα να ισιώσουν να δείξουν το δρόμο που σήμαινα. Σας ευχαριστώ όλους... Ο καθένας σας είμαι σίγουρος πως το ξέρει προσωπικά. Πέρα από την απροσωπιά και το γ' πρόσωπο με ακούγατε και σας άκουγα, με γνωρίζατε και σας γνώρισα και ας μην είπα ποτέ το όνομά μου.
..............................................................






Η αγάπη είναι σαν ένα πουλί που πετάει. Η αγάπη φέρνει την ελευθερία. Και μια αγάπη που δεν φέρνει ελευθερία δεν είναι αγάπη. Η αγάπη δεν είναι επιβολή. Πως μπορείς να επιβληθείς σε εκείνον που αγαπάς; Πως μπορείς να τον έχεις εξαρτημένο και να εξακολουθείς να τον αγαπάς; Αλλα αυτό συμβαίνει συνέχεια στον κόσμο, στο όνομα της αγάπης. Μια απληστία για δύναμη, για το πώς θα επιβληθείς στον άλλον. Φυσικό είναι να μην επιτρέπεται η ανεξαρτησία. Γίνεται κάθε προσπάθεια, ώστε ο άλλος να είναι το αντίγραφο σου. Φοβάσαι την ελευθερία του άλλου, γιατί η ελευθερία δεν ελέγχεται και την ελευθερία δεν μπορείς να την προβλέψεις. Γι’ αυτό, οι υποτιθέμενες αγάπες προσπαθούν με κάθε τρόπο να καταστρέψουν την ελευθερία. Και από τη στιγμή που η ελευθερία καταστρέφεται, η αγάπη πεθαίνει.
Η αγάπη είναι πολύ εύθραυστη, σαν το τριαντάφυλλο. Πρέπει να το αφήσεις να χορέψει στη βροχή, στον αέρα, στον ήλιο. Η αγάπη είναι σαν ένα πουλί που πετάει. Η ελευθερία του είναι ολόκληρος ο ουρανός. Μπορείς να πιάσεις το πουλί, να το βάλεις σε ένα όμορφο χρυσό κλουβί και να φαίνεται ότι είναι το ίδιο πουλί που πετούσε ελεύθερα και είχε όλο τον ουρανό δικό του. Αλλά μόνο θα φαίνεται ότι είναι το ίδιο πουλί, δεν θα ‘ναι το ίδιο. Θα το έχεις σκοτώσει. Του έκοψες τα φτερά. Του στέρησες τον ουρανό. Και τα πουλιά δεν νοιάζονται για το χρυσάφι σου. Όσο πολύτιμο και αν είναι το κλουβί σου, είναι σκλαβιά. Αυτό ακριβώς κάνουμε με την αγάπη μας: Φτιάχνουμε χρυσά κλουβιά. Φοβόμαστε επειδή ο ουρανός είναι απέραντος. Ο φόβος είναι ότι το πουλί μπορεί να μην επιστρέψει. Για να το ελέγχεις, πρέπει να είναι φυλακισμένο.
Να πως η αγάπη γίνεται γάμος. Η αγάπη είναι ένα πουλί που πετάει. Ο γάμος είναι ένα πουλί σε χρυσό κλουβί. Και βέβαια το πουλί δεν μπορεί ποτέ να σε συγχωρέσει. Έχεις καταστρέψει όλη του την ομορφιά, όλη του την χαρά, όλη του την ελευθερία. Κατάστρεψες την ψυχή του. Είναι μόνο ένα νεκρό αντίγραφο. Έχεις όμως σιγουρέψει ότι δεν μπορεί να σου φύγει, ότι θα είναι πάντα δικό σου, ότι και αύριο θα είναι δικό σου, και μεθαύριο… Οι εραστές είναι πάντα φοβισμένοι. Ο φόβος υπάρχει επειδή η αγάπη έρχεται σαν τον άνεμο. Δεν μπορείς να την κατασκευάσεις, δεν είναι κάτι που φτιάχνεται. Έρχεται! Αλλά ότι έρχεται μόνο του μπορεί να φύγει και μόνο του. Είναι φυσικό επακόλουθο.

Η αγάπη έρχεται και λουλούδια ανθίζουν μέσα σου, τραγούδια γεννιούνται στην καρδιά σου, η επιθυμία να χορέψεις… αλλά με έναν κρυφό φόβο. Τι θα γίνει αν αυτό το αεράκι που ήρθε σε εσένα δροσερό και μυρωδάτο σ’ αφήσει αύριο; Επειδή εσύ δεν είσαι η πεμπτουσία της ύπαρξης. Και το αεράκι είναι μονάχα φιλοξενούμενος. Θα μείνει μαζί σου όσο αισθάνεται και κάθε στιγμή μπορεί να φύγει. Αυτό φοβίζει τους ανθρώπους και γίνονται καταπιεστικοί. Αρχίζουν να κλείνουν πόρτες και παράθυρα για να κρατήσουν τον αέρα μέσα. Αλλά όταν οι πόρτες και τα παράθυρα είναι κλειστά, ο αέρας δεν είναι ίδιος. Η δροσιά χάνεται, η ευωδιά χάνεται. Γρήγορα γίνεται αποκρουστικός. Χρειάζεται ελευθερία και του την πήρες. Δεν είναι παρά κάτι νεκρό.
Στο όνομα της αγάπης, οι άνθρωποι κουβαλούν ο ένας το πτώμα του άλλου και αυτό το ονομάζουν γάμο. Και για να κουβαλάς πτώματα πρέπει να πας σε μια δημόσια υπηρεσία να το νομιμοποιήσεις. Η αγάπη δεν επιτρέπει το γάμο. Σε ένα αυθεντικό κόσμο, δεν θα υπάρχει γάμος. Πρέπει κανείς να αγαπά, να αγαπά έντονα, να αγαπά ολοκληρωτικά και να μην ανησυχεί για το αύριο. Αν η ζωή ήταν γεμάτη ευδαιμονία μέχρι σήμερα, τότε έχε εμπιστοσύνη ότι θα είναι ακόμα πιο όμορφη και με μεγαλύτερη ευδαιμονία αύριο. Όσο η εμπιστοσύνη σου μεγαλώνει, η ζωή γίνεται όλο και πιο γενναιόδωρη. Θα σε αγκαλιάσει περισσότερη αγάπη. Θα σου έρθουν περισσότερα λουλούδια χαράς και έκστασης.
Ότι γνώρισες στο όνομα της αγάπης, δεν ήταν αγάπη. Μπορεί να ήταν ένα κόλλημα, μπορεί να ήταν μια βιολογική έλξη, μπορεί να ήταν μια συνομωσία ορμονών εναντίον δύο ατόμων, αλλά δεν ήταν αγάπη. Γνωρίζεις την αγάπη για πρώτη φορά, επειδή το μοναδικό μέτρο κρίσης είναι ότι η ελευθερία σου μεγαλώνει, ότι η ανεξαρτησία σου σταθεροποιείται, ενσωματώνεται, αποκρυσταλλώνεται. Αυτό είναι το μοναδικό μέτρο να κρίνεις ότι η αγάπη σε εμπιστεύτηκε, ότι η αγάπη φιλοξενήθηκε στην καρδιά σου.
Και ποιος νοιάζεται για το αύριο; Οι άνθρωποι που ασχολούνται με το αύριο είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν το σήμερα, που είναι δυστυχισμένοι αυτή τη στιγμή και προσπαθούν να το κρύψουν, να το αγνοήσουν με την ελπίδα, με το όνειρο του αύριο. Αλλά το αύριο δεν έρχεται ποτέ. Αυτή είναι μια από τις δυσκολίες. Είναι πάντα το σήμερα που έρχεται. Και συνηθίζεις να είσαι δυστυχισμένος σήμερα με το να ελπίζεις να επιθυμείς και να ονειρεύεσαι το αύριο. Η ζωή σου έχει ξεφύγει. Οι άνθρωποι είναι τόσο συνηθισμένοι στο αύριο ώστε δεν σκέφτονται μονάχα το αύριο αυτής της ζωής, σκέφτονται και για τη ζωή μετά τον θάνατο. Συνήθιζαν να με ρωτάνε: «Τι θα συμβεί μετά από τη ζωή; Τι θα συμβεί μετά από το θάνατο;» Και εγώ τους έλεγα: «Θα συνεχίσει να συμβαίνει αυτό που συμβαίνει και πριν από το θάνατο. Είσαι ευτυχισμένος σήμερα; Το αύριο θα γεννηθεί από το σήμερα. Το σήμερα εγκυμονεί ολόκληρο το μέλλον σου» Καταρχήν το να ζει κανείς στα πλαίσια οποιουδήποτε θεσμού δεν είναι καλό. Όλοι οι θεσμοί είναι καταστρεπτικοί. Ο γάμος κατέστρεψε σχεδόν κάθε δυνατότητα σε εκατομμύρια ανθρώπους. Και όλα αυτά για άχρηστα πράγματα.

Πρώτα απ’ όλα ο γάμος, το ίδιο το λειτούργημα του γάμου είναι ψεύτικο. Αν δεν πάρεις το γάμο στα σοβαρά, τότε μπορείς να είσαι ελεύθερος. Αν τον πάρεις στα σοβαρά τότε η ελευθερία είναι αδύνατη. Δες το γάμο σου σαν παιχνίδι. Είναι ένα παιχνίδι. Έχετε λίγη αίσθηση χιούμορ ότι δεν είναι παρά ένας ρόλος που παίζεις στην σκηνή της ζωής αλλά δεν είναι κάτι που ανήκει στην ύπαρξη, δεν έχει υπόσταση, είναι μια φαντασίωση. Οι άνθρωποι όμως είναι τόσο ανόητοι, που παίρνουν την φαντασίωση για πραγματικότητα. Έχω δει ανθρώπους να διαβάζουν βιβλία φαντασίας και να έχουν δάκρυα στα μάτια, γιατί στη φανταστική ιστορία τα πράγματα γίνονται πιο τραγικά. Κάνουν πολύ καλά που στους κινηματογράφους σβήνουν τα φώτα, ώστε όλοι να μπορούν να διασκεδάσουν το έργο, να γελάσουν, να κλάψουν, να λυπηθούν, να χαρούν. Αν υπήρχε φως θα ήταν λίγο δύσκολο – τι θα σκέφτονταν οι άλλοι; Και ξέρουν πολύ καλά ότι η οθόνη είναι άδεια, ότι δεν υπάρχει κανένας, ότι δεν είναι τίποτα παραπάνω από την προβολή μιας εικόνας. Αλλά αυτό το ξεχνάνε τελείως. Και το ίδιο συμβαίνει με τις ζωές μας. Πολλά πράγματα που πρέπει απλώς να τα δούμε με χιούμορ, τα παίρνουμε τόσο σοβαρά. Και τα προβλήματα μας ξεκινάνε από αυτή τη σοβαρότητα.
Πρώτα απ’ όλα γιατί να παντρευτείς; Αγαπάς κάποιον, ζεις μαζί του. Αυτό είναι μέρος των βασικών σου δικαιωμάτων. Μπορείς να ζεις με κάποιον, μπορείς να τον αγαπάς. Ο γάμος δεν είναι κάτι που συμβαίνει στους ουρανούς, συμβαίνει εδώ μέσα. Αλλά αν θες να παίξεις το κοινωνικό παιχνίδι, αν δεν θες να βρίσκεσαι μόνος και απομονωμένος ξεκαθάρισε στον άντρα ή τη γυναίκα σου ότι αυτός ο γάμος δεν είναι παρά ένα παιχνίδι: Μην το πάρεις ποτέ στα σοβαρά. «Θα παραμείνω το ίδιο ανεξάρτητος, όσο και πριν το γάμο, κι εσύ θα παραμείνεις τόσο ανεξάρτητη, όσο και πριν το γάμο. Ούτε εγώ θα γίνω εμπόδιο στη ζωή σου ούτε εσύ θα γίνεις εμπόδιο στη ζωή μου. Θα ζήσουμε μαζί σαν δυο φίλοι, μοιραζόμενοι την ελευθερία μας, χωρίς όμως να γινόμαστε βάρος ο ένας στον άλλο.» «Και όποια στιγμή αισθανθούμε ότι η άνοιξη πέρασε, ότι ο μήνας του μέλιτος έχει τελειώσει, θα είμαστε αρκετά ειλικρινής ώστε να μην εξακολουθήσουμε να υποκρινόμαστε αλλά να πούμε ο ένας στον άλλον ότι αγαπήσαμε πολύ και ότι θα είμαστε ευγνώμονες ο ένας στον άλλο για πάντα, ότι οι ημέρες της αγάπης θα βρίσκονται στη θύμηση μας, στα όνειρα μας με χρυσά γράμματα, αλλά ότι η άνοιξη πέρασε. Οι δρόμοι μας έφτασαν στο σημείο, που παρόλο ότι είναι λυπηρό, πρέπει να χωρίσουμε, επειδή τώρα πια το να ζούμε μαζί δεν είναι ένδειξη αγάπης.» «Αν σ’ αγαπώ, θα σ’ αφήσω, τη στιγμή που βλέπω ότι η αγάπη μου έχει γίνει δυστυχία για σένα. Αν μ’ αγαπάς, θα μ’ αφήσεις τη στιγμή που βλέπεις ότι η αγάπη σου έχει γίνει φυλακή για μένα» Η αγάπη είναι η πιο υψηλή αξία στην ζωή. Δεν πρέπει να ξεπέφτει σε ανόητους θεσμούς. Και η αγάπη και η ελευθερία πάνε μαζί. Δεν μπορείς να διαλέξεις την μια και ν’ αφήσεις την άλλη. Ο άνθρωπος που γνωρίζει την ελευθερία είναι γεμάτος αγάπη. Και ο άνθρωπος που γνωρίζει την αγάπη είναι πάντα διαθέσιμος να δώσει ελευθερία. Αν δεν μπορείς να δώσεις ελευθερία στον άνθρωπο που αγαπάς, σε ποιον θα δώσεις ελευθερία; Όταν δίνεις ελευθερία δεν είναι παρά ένδειξη εμπιστοσύνης.

Η ελευθερία είναι μια έκφραση αγάπης. Γι΄αυτό είτε είσαι παντρεμένος είτε όχι, να θυμάσαι πως όλοι οι γάμοι είναι ψεύτικοι. Είναι απλώς κοινωνικές διευκολύνσεις.

Ο σκοπός του δεν είναι να σε φυλακίσει και να σε δέσει με τον άλλον. Ο σκοπός του είναι να σε βοηθήσει να ωριμάσεις μαζί με τον άλλον. Η ωρίμανση όμως χρειάζεται ελευθερία



Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

.............................................





Ο έρωτας, τρελλό πουλί


που δεν το ημέρεψε κανείς,

κι’ άδικα εσύ τον προσκαλείς,

αν τον βολεύει ν’ αρνηθεί.

Μάταια ικετεύουν ή απειλούν,

ο ένας μιλάει, ο άλλος σιωπά,

μα κάποιον άλλο προτιμώ,

μ΄αρέσει κι’ ας μη μου μιλά,

Ο έρωτας, ο έρωτας…

ο έρωτας, τσιγγάνων γιός,

νόμο δε γνώρισε ποτέ.

Δεν μ’ αγαπάς, μα σ΄αγαπώ

κι’ αν σ’ αγαπώ να φυλαχτείς.

Λες, το πουλί έχεις φυλακίσει,

μα αυτό, γοργόφτερο πετά,

ο έρωτας πάει, τον περιμένεις,

πια δεν ελπίζεις κι’ είναι εδώ.

Έρχεται γρήγορα και φεύγει,

πετάει κοντά σου και γυρνά.

Λες, τον κρατάς, μα σου ξεφεύγει,

του ξεφεύγεις , μα σε κρατά!



...................................................




Έξω από την πόρτα του κτιρίου, κρυφογελά η Άνοιξη.
Αυτή η πόρτα είναι μια πύλη σε κόσμους χρωμάτων. Μπαίνεις και κολυμπάς σε όλους του τόνους του γκρί, στο χρώμα της σκουριάς, στο βρωμισμένο βιολετί, και στο μπέζ, αυτό που και εκρού το λέμε αλλά είναι κι’ αυτό γκρί, μια που πέρασε ο χρόνος και κόλλησε πάνω του.
Βγαίνεις και μια ηλιαχτίδα μπλέκεται με τα μαλλιά σου, τα χαϊδεύει απαλά και γλιστρά στα μάτια. Γκρί είναι σήμερα αλλά αυτό το φωτεινό το ασημόγκριζο που κρύβει χίλια αστέρια. Όπως η μπλούζα σου. Ασημίζει. Ποιος θα δώσει σημασία σε μια σκούρα ασημί μπλούζα πρωϊνιάτικα.

Έβαλες και ένα ρολόϊ με αλυσίδα στο λαιμό, να κοροϊδέψεις τον χρόνο.
Σαν ονειροπαγίδα φαίνεται. Μόνο που αυτή δεν παγιδεύει τους εφιάλτες αλλά τα άλλα, εκείνα τα όμορφα τα φωτεινά και έτσι όπως ταλαντεύεται ανάμεσα στα στήθη, ακουμπά και εκείνο το μέρος της καρδιάς, κι’ αφήνει κι’ από ένα, όνειρο, φωτεινό.


Το θέλεις αυτό. Ξύπνησες με την ανάμνηση του πρωϊνού εφιάλτη. Δεν μπορείς να τον αποδικωποιήσεις. Κοιτάχτηκες στον καθρέφτη και είπες «ευτυχώς ήταν όνειρο».


Την Άνοιξη την βλέπεις πρώτα στα παιδιά. Είναι τα μόνα που χαμογελούν στους δρόμους. Τα μάτια τους ολάνοιχτα στο θαύμα του φωτός. Είναι τα μόνα που έχουν λουλούδια στα ρούχα, στα μαλλιά, στη καρδιά.

Όλοι θα έπρεπε να κρατάμε μια αγκαλιά λουλούδια, εκεί , στην αριστερή την αγκαλιά, κοντά στην καρδιά μας. Ευωδιαστά. Να μας παρασύρουν.

Θα αγοράσεις φρέζες, σε όλα τα χρώματα, αυτά τα άνθη που τόσο αγαπάς. Σε έχω δεί, να σκύβεις το κεφάλι ανάμεσά τους , να παίρνεις όλο το άρωμα και μετά τα μάτια σου να λάμπουν ευτυχισμένα. Να πόσο κοστίζει η ευτυχία, όσο ένα μάτσο φρέζες από την πλανόδια λουλουδού. Αν ήξερε ότι πουλά ευτυχία, θα στα πουλούσε πιο ακριβά.


Μα όχι, δεν θα της το πώ.





....................................................





Η ευχή είναι ποιο ισχυρή επειδή κρύβει μέσα της την ολόψυχη επιθυμία.


Είναι πάντα απόλυτα θετική ως προς το επιθυμητό και για αυτό υλοποιείτε.

Αντίθετα ο φόβος είναι δυνάστης,μια αθέλητη ευχή,δεν μπορεί να έχει τη δύναμη της ευχής γιατί λειτουργεί καταναγκαστικά.Είναι αδύνατον ο άνθρωπος να ευχηθεί το κακό του. Εκπληρώνεται απλά για να δικαιωθεί το συναίσθημα.

Για αυτό ας προσέξουμε τις εγκλωβισμένες φοβισμένες σκέψεις μας που τις καταχωνιάζουμε κάπου καταπιεζόμενες.

Αυτές είναι που θα φέρουν στη ζωή μας το ανεπιθύμητο...ας τις αφήσουμε να δραπετεύσουν ενεργειακά προς το άπειρο...γιατί αν τις εγκλωβίσουμε στην ψυχή μας θα υλοποιηθούν .

Σκέψου αυτό που θέλεις εσύ να σκέφτεσαι και όχι βάση των συνθηκών, παραστάσεων, γεγονότων η των συναισθημάτων σου .Αυτό είναι το μότο!Μπορείς να σκέφτεσαι ευτυχία, αφθονία, χαρά,όταν όλα γκρεμίζονται γύρω σου?

Χα,εκεί σε θέλω κάβουρα...να περπατάς ανάποδα !

Δύσκολο ε...Ναι, είναι δύσκολο ,θέλει πολύ δύναμη, όταν λέμε όμως αυτός έχει τη μοίρα στα χέρια του αυτό ακριβώς εννοούμε!

Αυτός κατευθύνει τη ζωή του εκεί που αυτός θέλει ακριβώς επειδή σκέφτεται αυτό που θέλει.

Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

......Διαδρομές......



Πορεύτηκα πάνω στ' αλάτι

μέσα στο φως

κι ίσως στην διαχωριστική γραμμή της Υποψίας των Φαινομένων

από τα ΑυτΑπόδεικτα...

Εισχώρησα ξυπόλητη στο ρίγος του Τρόμου

ίσα που ανέπνεε το βήμα μου

κι εγώ πάσχιζα να ελαφρύνω το κορμί

μην ματώσει πιο πολύ το πέλμα

από την αιχμηρή επαφή με τα Λάθη...

Περπάτησα πάνω σου..

σε όνειρα κι απόΝερα ευτυχίας..

Λύθηκε το βήμα μου από τους κομπους τόσων χρόνων

κι έτρεξα στον Κήπο με τις Μοναδικότητές σου...


Διέσχισα τα πέταλα των αγγιγμάτων σου

να βρω από πού αναβλίζει η Πηγή της Ευαισθησίας σου...


Ταξίδεψα σε άστεγους προορισμούς

που έγιναν Ποιήματα

και ο χάρτης του θησαυρού μου

χαρισμένος σε Σένα...


Μικρή στροφή μου,

Ζωή μου Ολόκληρη,

ένα Φεγγάρι Δρόμος

κι εγώ με μαθηματικούς ελιγμούς

ύψωσα τ' Αστέρια στη Δύναμη της Θέλησης

και γέμισαν οι Ουρανοί μας Αγγελους,

που περπατούν τις Νύχτες στα Όνειρά μας....

Γίναμε Εμείς Ταξιδιώτες και Διαδρομές

στο απύθμενο, α-Σύνορο, ατέλευτο

Παιχνίδι των Αναζητήσεων...

εις τους Αιώνες των Αιώνων...

σε περπάτησα......

και δεν σε έχω ανακαλύψει ακόμη....

μάτια μου....



Η Ιδέα μετουσιώθηκε σε σταγόνα από ~reflection~
.....................................................




 Tα βράδυα φεύγω κρυφά εκεί που κανείς δεν με βλέπει, ντύνομαι όνειρα και φτιάχνω καιρούς άλλους, ανεβαίνω σε ένα αερόστατο, σε ένα διαστημόπλοιο , πιάνω τις κλωστές του χρόνου , τις βάφω με χρώματα δικά μου , δένω φιόγκους τις σκέψεις μου κι΄όλα αυτά

Τα κρύβω μέσα σε ένα κουτί χρυσό που πάνω έχει ένα αστέρι και ένα φίδι, να τρέχει το ένα ξωπίσω από το άλλο σε παιδικές χαρές και χαρακώματα με σκελετούς που χαμογελάνε μέσα στο όνειρό τους. Και το κουτί σε μυστικό συρτάρι κρυμμένο , τρίζει όταν το ανοίγω, μα έχει ένα άρωμα που φωτίζει τα μάτια μου.

Τα μάτια μου είναι πράσινα αλλά άλλοι τα βλέπουν γαλάζια κι’ άλλοι γκρίζα, εγώ όμως τα βλέπω απλώς πιο σκληρά, και μερικές φορές φοβάμαι να τα κοιτάξω, αλλά μετά κάνω τσουλήθρα στις ρυτίδες του γέλιου μου και ξαναγίνομαι παιδί με μόνιμα ματωμένα γόνατα, αλλά καθόλου δεν με πειράζει γιατί τρέχω και μου αρέσει να τρέχω και να ανεβαίνω σε μάντρες και να κρεμιέμαι σε δένδρα.

Τα δένδρα τα χαϊδεύω και τα αγκαλιάζω όταν κανείς δεν με βλέπει και τους μιλώ ψιθυριστά και ξέρω ότι με ακούνε και με νοιώθουνε, γιατί με πλημμυρίζει ένα υπέροχο συναίσθημα και τα κοιτώ και εκείνα λάμπουν γιατί νοιώθουν ότι τα αγαπώ , νοιώθουν τις λέξεις μου, δεν είναι ξύλινα τα δένδρα απλώς έτσι μας είπαν και εγώ δεν θέλω να μου λένε, θέλω να ανακαλύπτω μόνη μου και αυτό που ανακαλύπτω είναι η μόνη πραγματικότητα γιατί είναι η δική μου.

 Η δική μου, όταν το λέω την κατέχω, αλλά τίποτα δεν είναι δικό μου πραγματικά αφού όλα αυτά που λέω δικά μου, απλώς ήρθαν για να μου μάθουν κάτι που ακόμη δεν το έχω μάθει. Δεν ξέρω γιατί δεν το έχω μάθει ακόμη, ίσως γιατί μετά δεν θα έχουν λόγω ύπαρξης στη ζωή μου και θα φύγουν όπως ήρθαν έτσι τυχαία και εγώ τα θέλω, και ξέρω ότι όταν χάνονται τα ξεχνώ και δεν θέλω να ξεχνώ, θέλω να θυμάμαι.

Θυμάμαι βέβαια, αυτά που με βολεύουν, και μου έδωσαν χαρά, αλλά τελευταία άρχισα να θυμάμαι και τα άλλα και τότε δένω τα μάτια και παίζω τυφλόμυγα με όλα εκείνα τα άλλα που δεν θέλω να θυμάμαι και τελικά γελώ μαζί τους και τα αγκαλιάζω και μ’ αγκαλιάζουν παίζοντας και κυλιόμαστε όλοι μαζί στα χώματα, και γίνομαι ένα με το χώμα που χώνεται στους πόρους του δέρματός μου και μυρίζω γη.

 Η γη γονιμοποιείται από το νερό που το σβήνει τη φωτιά αλλά μπορεί και να την κατευθύνει, που δυναμώνει από τον αέρα αλλά μπορεί και να τη σβήσει και υπάρχει και ένα πέμπτο στοιχείο που το ονομάζουν αιθέρα, αλλά η σύγχρονη επιστήμη δεν αποδέχεται την ύπαρξή του ακόμη αλλά και εγώ δεν ξέρω, γιατί ακόμη δεν έχω διαβάσει γι’ αυτό και πώς να διαβάσω για όλα τα θαυμαστά που υπάρχουν γύρω μας έξω και μέσα μας , πώς να προλάβω, που τα βράδυα τελειώνουν και γυρνώ πίσω εκεί που όλοι με βλέπουν και ντύνομαι ρούχα της νιογέννητης μέρας και φτιάχνω όλα αυτά που φτιάχνουν οι άνθρωποι στον ορατό τους χρόνο, ανεβαίνω πότε σε σκάλες, πότε σε πεζοδρόμια, πιάνω ματιές , εκφράσεις και λέξεις τις βάφω με χρώματα δικά μου και οι σκέψεις μου δεμένες φιόγκο αφήνονται εδώ πότε-πότε...



....................................................




Όλοι περνάμε αρκετές φορές απο
την κόλαση στην διάρκεια της ζωής μας..

Το πέρασμα μας όμως είναι παροδικό..

Είναι το κενό ανάμεσα σε αυτό που ήσουν
κ σε αυτό που έγινες μετά απο αυτό που ήσουν..

Οχι, οτι αλλάζεις επι της ουσίας το καλούπι σου..
Απλά περνάς σε μια άλλη πλευρά..

Διάσταση πλευράς είναι...

Οπτικής...

Μετατροπή οπτικών στον ίδιο πραγματικό κόσμο..

Κάτι σαν μεταμόρφωση..΄


Χωρις την ύπαρξη εξάλειψης

Κάπως έτσι ζούμε την ζωή μας..

Οσο ριζική και μοιραία κι αν είναι
μια απώλεια ή μια απόρριψη..

Οσο σημαντικό κι αν είναι αυτό που

μας άρπαξαν μέσα απ τα χέρια

ακόμη κι αν αλλάξαμε εντελώς, κι απ τον
προηγούμενο εαυτό μας

δεν ΄χει μείνει παρά μόνο η επιδερμίδα,
συνεχίζουμε να παίζουμε ρόλους

ζωής βουβά..

Αλλάζει ο ρόλος, αλλά τα σκηνικά ίδια..

Το μοτίβο ίδιο...Ζώντας..

Ανάθεμά κ αν καταλάβαινε ποτέ κανείς τις


ιδιότροπες μορφές τις σκέψεις μου

Να άλλη μια κόλαση.Ενα κενό μοναξιάς...

Η ακατανόητη σκέψη μου, η οποία μάλλον


φροντίζει να επηρεάζεται απο το συναίσθημά μου

και προκαλέι το γράψιμο

Αυτό το αταίριαστο γράψιμο σε εποχή βουής μεγάλης..

Οταν όλα βουήζουν πώς να ακουστείς εσύ;

Πώς θα κάνει η δική σου φασαρία τη διαφορά;

Φασαρία..Φασαρία..

Χωρίς αυτή ίσως όλα να χαν πάρει


ένα δρόμο πιο λιτό και βαθύ

Σωπαίνω κ γω μπας και αφουγκραστώ


το βάθος στην πραγματική του διάσταση..

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

.............................................




Κύκλοι,γύρω στο δωμάτιο.
Πουθενά μια άκρη.
Κοιτάζω το ταβάνι, έξω στο δρόμο...
Όλα παλιά τα βρίσκω, κουραστικά ίδια.
Αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει ποτέ.
 Κι αν αλλάξει, εγώ θα 'χω φύγει τότε...


Οι άνθρωποι ίδιοι κι αυτοί, άσχημοι όπως πάντα.
Χωρίς πρόσωπο, εκφράσεις, συναισθήματα,
αγάλματα άχρωμα με χίλιες μάσκες το καθένα.

Μουντζούρες στο χαρτί.
Κι άλλες μουντζούρες,
 στους τοίχους,
στον αέρα, στον ουρανό.
 Κρύψαν τον ήλιο!
Μουντζούρες παντού,
χωρίς αρχή και τέλος,
ένα χάος, σαν την ζωή.
Όχι, αυτή τέλος έχει, νόημα δεν έχει.
Μου πήρε χρόνια να καταλάβω ότι οι άνθρωποι αγαπάνε τα παραμύθια.
Όχι... δεν έχουν φαντασία...
 απλοί ψεύτες είναι.
 Αν είχαν φαντασία τα παραμύθια τους θα ήταν όμορφα, θα μιλούσαν για μαγεμένους κόσμους και για ευτυχία.

Αν είχαν φαντασία τα παραμύθια τους θα είχαν αξιοπρέπεια, όχι εγωισμό...

Κλείνω τα μάτια κι επιστρέφω στον δικό μου κόσμο ξανά.
Αν τα κλείσω σφιχτά, ίσως πιστέψω κιόλας πως χάθηκε αυτός.
 Το καλύτερο φάρμακο, αλλά δυστυχώς κρατάει λίγο...

Κι ακόμα αναρωτιέμαι πως μπορεί να ζήσει κανείς χωρίς φαντασία. Τα όνειρα δίνουν την αθανασία, όχι η πραγματικότητα...



Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011


........................................................




Μια ζωή έψαχνα ανθρώπους να με συντροφεύουν, που να είναι ίδιοι με μένα.

Αυτό που λέμε.. αδελφές ψυχές, άνθρωποι πλασμένοι ο ένας για τον άλλον.

Να σκέφτονται όπως κι εγώ...

Να μπορώ να μοιραστώ πράγματα μαζί τους...

Να μην χρειάζεται να μιλήσω, να με καταλαβαίνουν από πριν...

Είμαι δύσκολος χαρακτήρας, δε λέω...

Και πάντα απογοητευόμουν, όπως είναι φυσικό!

Που να βρεις αυτόν που περιμένεις;

Που να βρεις το άλλο σου μισό σε τέτοιο κόσμο;

(Και δεν εννοώ πάντα τον έρωτα.. γιατί σε όποιον έχω πει αυτές τις σκέψεις τις έχει παρεξηγήσει!)

Αυτό που μου έλειπε είναι η συντροφικότητα...

...απλά ένας άνθρωπος που να είναι ΔΙΚΟΣ μου, με όλη την έννοια της λέξης!

...να νιώθεις ότι είσαι σημαντικός για κάποιον, χωρίς να έχεις κάνει κάτι σπουδαίο γι' αυτόν.

Πρόσφατα, μετά από μια τυχαία συζήτηση, ανακάλυψα πόσο λάθος ήμουν τόσα χρόνια!

Ανακάλυψα πως είχα ανθρώπους γύρω μου που ήταν πραγματικά ΔΙΚΟΙ μου.

Και πως κάποιος για να σε καταλάβει δεν είναι ανάγκη να είναι ίδιος με σένα...

...αρκεί μόνο να σε αγαπάει.

Και ήταν πολλοί αυτοί! Πιο πολλοί απ' ό,τι περίμενα δηλαδή...

Απλά δεν το είχα καταλάβει αυτό, επειδή ήταν διαφορετικοί με μένα στον χαρακτήρα.

Τόσα χρόνια αναζητούσα κάτι συγκεκριμένο κι αυτό με είχε τυφλώσει!

Τώρα πια που κοντεύω να τους χάσω, ξεκινάω έναν αγώνα δρόμου να κερδίσω κάτι που ποτέ δεν είχα...

Αν θες πες το φιλία, αν θες πες το κάπως αλλιώς... εμένα το ίδιο μου κάνει.

Αλλά πιστεύω πως δεν είναι αργά...

Μπορεί να έχασα πολύτιμο χρόνο, μπορώ να ξεκινήσω όμως από τον δεύτερο γύρο...

Δεν ξέρω...

Ο καιρός θα δείξει!!!

Τ' Αστέρια, το Φεγγάρι και οι Άνεμοι, πάντως, είναι για μια φορά με το μέρος μου!



Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

..................................................




Όταν το χάλι του παρόντος σε καταπνίγει,


όταν η αδιαφορία των άλλων σου κόβει τα φτερά,

όταν κι ο ίδιος σου ο κακός εαυτός δεν σ' αφήνει ν' ανασάνεις...

τότε μοιραία το μυαλό σου γυρνάει προς τα παλιά...


σε ξάστερες νύχτες με φωτεινό ουρανό...

σε μεθυσμένες νύχτες που απλά παρακαλούσαμε να μην ξημερώσει κι ο χρόνος σαν να μας έκανε το χατίρι για λίγο και να κυλούσε απολαυστικά αργά...

σε δυο κερασμένα σφηνάκια πιο ευκολόπιοτα απ' τα υπόλοιπα...

σε ατελείωτες πρωινές βόλτες κάτω απ' τον ήλιο ή τα σύννεφα...

σε ατελείωτες μεσημεριανές βόλτες-συνέχεια των προηγούμενων...

σε θλιμμένα βλέμματα αποχωρισμού, ζεστές αγκαλιές και υποσχέσεις επιστροφής (σπάνια κρατώ τις υποσχέσεις μου, αυτές όμως δεν γινόταν να μην τις τηρήσω)...

σε απρόοπτα που αντί να μας χαλάνε το κέφι, το έφτιαχναν ακόμη περισσότερο...

σε ξαφνικές βροχές που έκαναν τις καρδιές μας να λαχανιάζουν και τις ψυχές μας να γεμίζουν με ομορφιά...

σε ευχάριστα παιδικά χαμόγελα και σε ακόμα πιο ευχάριστες παιδικές γκρίνιες...
σε μια φιλία που γινόταν μέρα με τη μέρα πιο δυνατή...
...και σε κάτι που έχει τελειώσει και είναι δύσκολο να επαναληφθεί...
Δύσκολο... αλλά όχι ακατόρθωτο.

Γιατί όσο ζει η ελπίδα, πάντα θα περιμένουμε, μέχρι να έρθει η κατάλληλη στιγμή που οι ευτυχισμένες στιγμές του παρελθόντος θα ανθίσουν ξανά, μαζί με τα όνειρα μας.

Σάββατο 12 Μαρτίου 2011


.......................................................





σκέψεις μεθυσμένες με τζιν...

σκέψεις χαμένες σ΄ ένα καλοκαίρι που δεν λέει να ξεκολλήσει από την μνήμη μου, αν και ξέρω ότι είναι δύσκολο όλα αυτά να επαναληφθούν...

ο καπνός έχει αγκαλιάσει όλες τις αναμνήσεις μ' ένα αχνό περίβλημα, αφήνοντας τες ακαθόριστες, να με ακολουθούν συνεχώς, στοιχειώνοντας με...

... και αφέθηκα σ' έναν ύπνο που με πήγε πολύ μακριά. Κάθε άλλο παρά γαλήνια όνειρα με σκοτείνιασαν. Φαντάστηκα πράγματα που δεν έγιναν ποτέ. Μπλέχτηκα στα δίχτυα της φαντασίας. Ήταν και το Φεγγάρι που με πλάνεψε με το φως και τα παιχνίδια του... σαν παιδί κι αυτό, να ψάχνει μια χαμένη ρότα στα ουράνια μονοπάτια.

... ένιωσα να χάνω τον χρόνο. Άλλες φορές να περνάει και να μην με ακουμπάει κι άλλες φορές να μου φέρεται αλύπητα. Σαν να μεγάλωσα χρόνια ολόκληρα μέσα σε λίγους μήνες. Ήταν ο μόνος που μου φώναζε την αλήθεια κι αυτό ήταν που δεν μπορούσα ν' αντέξω πιο πολύ απ' όλα. Μα το μυαλό ποτέ δεν ξεκολλάει απ' τα παλιά, σαν παιδί που αρνείται να μεγαλώσει.

... κι ύστερα άρχισαν τα ταξίδια. Πάνω-κάτω, μπρος-πίσω όλη την ώρα. Είτε διανοητικά είτε πραγματικά ταξίδια στον χάρτη, ήταν ο μόνος τρόπος ν' αντέξω το γκρίζο του χειμώνα που εγκαταστάθηκε στην ψυχή μου, μαζί με την απουσία, οριστική ή μη, αγαπημένων μου ανθρώπων. Ήταν ο μόνος τρόπος για να συνεχίσω να αναπνέω σχεδόν κανονικά.


... κι ενώ είχα καταφέρει να πέσω σε κάτι σαν χειμερία νάρκη, να μην σκέφτομαι πολύ, ήταν στιγμές που το σώμα μου ξυπνούσε. Σαν σε όνειρο, ζητούσε όσα είχε χάσει. Και προσπαθούσε να τα πάρει.. Κι όσο μου λέγανε να μην μεθώ, τόσο εγώ αποφάσιζα να πίνω πιο πολύ, σαν να μην έπιαναν τα λόγια σ' αυτήν την διάθεση για μέθη! Προτιμούσα στον δικό μου πίνακα να βάλω τα δικά μου χρώματα, κι όχι δανεικά... Κι ας ήταν να μην πάρω καλλιτεχνικά πρωτεία!

... μόνο που με φόβιζε κάτι, κι ακόμα με φοβίζει... οι ψεύτικες μάσκες που φαντάζουν απαραίτητες, τα ειρωνικά χαμόγελα και οι δήθεν υποσχέσεις φιλίας... Όταν ο άλλος κοιτάζει πρώτα να σε αλλάξει για να φτάνεις στα μέτρα του, πως γίνεται να σε αγαπάει; Δεν κοιτάζω να είμαι ίδιος με κανέναν, μόνο την αγάπη βάζω πάνω απ' όλα...
νότες μαγικές κι ένα τραγούδι μοιάζει να με πλησιάζει από μακριά.

μ' αρέσει... είναι το μοναδικό που μου 'χει μείνει τώρα που τα έχασα όλα.

θα 'ναι αυτό της άνοιξης, που ήρθε, παρά τα τελευταία κρύα.

την λατρεύω... πως θα μπορούσα αλλιώς;

...αφού είμαι παιδί της!



(Διάφανα Κρίνα- Μικρές αλήθειες)


Γιατί να χάνομαι για πάντα στη φωνή σου

να κλείνουν οι πληγές μου μόνο με φιλιά

έχει γεμίσει το μπουκάλι μου μ' αλήθειες

μα η καρδιά σου είναι ένα ψέμα απ΄ το βορρά


Ας ειν΄ τα χέρια σου, τα μάτια και η πνοή σου

Να μ΄ αγκαλιάζουν αιώνια ψεύτικα

Να με κοιτάζουνε φευγαλέα ερωτικά

Να ξεφυσάει η πνοή σου απ΄ το βορρά



Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

...............................................





Χάνομαι... το ξέρω...


Σιγά σιγά, αλλά χάνομαι...

Ψάχνω να με βρω, αλλά δεν είμαι πουθενά.

Τα παλιά λημέρια γέμισαν αίμα, με διώχνουν...

Μα εγώ επιστρέφω ξανά.

Επιστρέφω γεμάτος περιέργεια για να δω τη ζωή χωρίς εμένα.

Κρύβομαι και περνάω απαρατήρητος... κι οι άνθρωποι συνεχίζουν να περνάνε από μπροστά μου και να φεύγουν. Άλλοι, πάλι, κάνουν κύκλους κι επιστρέφουν ξανά, μ' αλλοιωμένη μορφή όμως.

Σκιές χορεύουν πάνω σε τοίχους, φώτα προσπαθούν να γεμίσουν το κενό, αλλά μάταια...

Διασταυρώνονται βλέμματα που πάντα έχουν κάτι να πουν, αλλά φοβούνται να ψελλίσουν και τον παραμικρό ψίθυρο.

Κι έτσι περνάει η στιγμή κι είναι αργά όταν οι καρδιές καταλαβαίνουν ότι η σιωπή πονάει πιο πολύ από τα λόγια...

Διάλεξα να ζω την ζωή μου ανούσια, άσκοπα... χρόνια τώρα.

Τρέφομαι με όνειρα κι ελπίδες ανώφελες, που σβήνουν σαν ανατέλλει ο ήλιος.

Κατά βάθος είμαι πολύ ρομαντικος αλλά μ' αρέσει να το κρύβω...

Κλαίω μονάχος μες στο σκοτάδι...

Μ' αρέσει να χάνομαι μέσα στο πλήθος, να χαζεύω τους ανθρώπους που περνάνε δίπλα μου.

Δεν μ' αρέσει να μιλάω όταν βρίσκομαι με φίλους.. προτιμώ να τους ακούω, κι ας έχω πολλά να πω...

Τις νύχτες βλέπω όνειρα που με γυρίζουν πίσω... θολά.

Βλέπω μοναχικές ψυχές πάνω σε στέγες.

Πως ανεβήκαμε εκεί πάνω? Ήσουν τόσο θλιμμένη σ' εκείνο το όνειρο κι εγώ σ' αγκάλιασα, μα δεν μπορούσα να κάνω τίποτα παραπάνω...

Κι είναι κάτι άλλες νύχτες που κυνηγώ τον φόβο μέσα στον ύπνο μου, διαλέγω όνειρα να ζω και τα σκοτώνω όταν χαράζει...

Κάθε αυγή με πνίγω στην πιο βαθιά θάλασσα, μα ζωντανεύω πάλι κάθε που νυχτώνει...
Δεν ξέρω τι θέλω να πω μ' όλα αυτά.

Χάνομαι.......

...........................................




Πόσες φορές στη ζωή του αντέχει ένας άνθρωπος να φτάσει στο μηδέν;


Αρχίζει ξανά από την αρχή σαν να μην τρέχει τίποτα;

...ή το κάθε μηδενικό αφήνει κι ένα νέο σημάδι πάνω σου;
Μια ζωή θυμάμαι να μου λένε να μαθαίνω από τα λάθη μου...

Μα δεν είναι τάχα η ζωή τόσο μικρή... μια αναλαμπή μέσα στο απέραντο σκοτάδι;

Πως γίνεται να βρεις μια δεύτερη ευκαιρία να διορθώσεις τα λάθη σου;

Οι άνθρωποι που πλήγωσες δεν είναι πια εκεί....

Και μια συγνώμη να αιωρείται κάπου στο κενό, να ψάχνει μια αγκαλιά να το σβήσει... μα μάταια...
Κλείνω τα μάτια,

σηκώνω το κεφάλι στον ουρανό

νιώθω την βροχή να μου ξεπλένει το πρόσωπο.

Οι άνθρωποι γύρω μου τρέχουν για να μην βραχούν...

Πάλι τρέχουν... που πάνε άραγε τώρα;

Μοιάζουν να μην έχουν προορισμό.

Τα πόδια και τα χέρια μου γεμίζουν νερά,

τα ρούχα μου βρέχονται,

στην πλάτη στάζουν τα μαλλιά μου...

Αυτή η βροχή φαντάζει ατέλειωτη... σαν να ξεκίνησε αιώνες πριν τον αποπλανητικό χορό της, για να σβήσει τα λάθη μου, να με κάνει να τα ξεχάσω.





..................................................




Σ' ευχαριστώ...


..για τα όνειρα που μου χάρισες

και για την ελπίδα

- έστω κι αν έσβησε κι αυτή σύντομα...

Πάντα να πιστεύεις σ' ένα φωτεινό χαμόγελο.

Να αφήνεσαι...

Να μην φοβάσαι...

Δεν μπορεί να σε βλάψει...

Ακόμα κι αν πονέσεις,

ο πόνος κάνει την ψυχή σου να μοιάζει δυνατή...

την ξεμουδιάζει από την αδράνεια...

την αφήνει ελεύθερη στον κρύο αέρα να την εξαγνίσει...

και στην θάλασσα να την ξεπλύνει με την αλμύρα της...

Κι άμα χάσεις αυτό που αγαπάς,

φτάνει και μόνο που είσαι ακόμα ζωντανός...

που συνεχίζεις να αναπνέεις...

για να μπορείς να το θυμάσαι.


η ζωή συνεχίζεται...



Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

...................................



Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι ένα μπερδεμένο κουβάρι


Μπορείς εύκολα να ισχυριστείς πως όλα είναι ξεκάθαρα

Μα δεν είναι

Ο καθένας φαντάζεται αυτό που θα ήθελε

Παρερμηνεύει εθελούσια κινήσεις μήπως νιώσει καλά

Ή και ακούσια παρεξηγεί

Κι έτσι απλά μπλέκονται όλα

Φυτρώνουν σκέψεις σαν τα ζιζάνια

Και μας τραβούν σε δύσβατα μονοπάτια

Εμείς άραγε επιμένουμε να τα κάνουμε όλα δύσκολα?

Ίσως να έχουν και την τάση να γίνονται απο μόνα τους...

Και όλο αυτό κάποτε κουράζει

Ασυνεννοησία

Παρανόηση

Και πολλά όνειρα

Κάστρα που χτίστηκαν σε κινούμενη άμμο

Δίχως θεμέλια

Δίχως σημάδια

Μα όταν αποκάμεις

Όταν σκύψεις το κεφάλι και αποδεχτείς μια μεγάλη ήττα

Όταν συνειδητοποιήσεις τη μεγάλη σου ανοησία

Όταν εν τέλει παραδώσεις τα όπλα

Τότε έρχεται η αλήθεια για να σε διαψεύσει

Να μην την περιμένεις νωρίτερα

Ποτέ πριν το τέλος...

Τότε θα έρθει για να σου αποδείξει το αντίθετο

Για να σε επιβραβεύσει

Μετά απο χίλια ετοιμόρροπα σκαλοπάτια

Θα βρεις εκείνο που με σιγουριά θα σε οδηγήσει στον παράδεισο

Και θα σου αξίζει τότε

Κράτα την ελπίδα σου μέσα στους καιρούς ζωντανή

Και φύλαξε το πιο φωτεινό χαμόγελο για όσα δεν ήρθαν ακόμη.....!

...............................................




Πόσο φοβάμαι μην ξεφτίσει η ανάμνηση


Περνούν οι ώρες και οι μέρες κι εγώ προσπαθώ ν’ ανακαλώ τη μορφή σου κάθε τόσο

Μην τύχει και ξεχάσω την όψη σου

Δεν θέλω να ξεχάσω…

Πρώτη φορά στη ζωή μου θέλω απλά να θυμάμαι κάθε τι μικρό ή ασήμαντο

Να μπορώ να το ξαναζώ με λεπτομέρειες,γιατί ήταν πολύ ωραίες οι στιγμές...

Σαν τρελος φαίνομαι έτσι που μόνος μου χαμογελώ

Μα που και που μου έρχεται στο μυαλό το πρόσωπό σου και τότε να δεις πόσο χαίρομαι

-σαν μικρό παιδί...σαν «δεκατριών χρόνων»,όπως με είπες κι εσύ

Δεν μπορώ να το ελέγξω και γελώ και κάνω παιδιάστικα πράγματα

και είναι τόση η χαρά μου που δεν με νοιάζει αν με κοιτούν

Ή αν γελούν μαζί μου...Όχι, αρκεί που εγώ είμαι καλά

Χάρη σ’ εσένα, που έχεις την επίγνωση της ακαταμάχητης γλυκύτητάς σου

και που μου τη μεταφέρεις ακόμα και μέσα απο αχνές εικόνες του νου

Και φωτίζομαι απο αδικαιολόγητη ευτυχία

Ετερόφωτος πάντα ήμουνα κι έμμεσα τώρα εσύ μ’ ανάβεις

Για να αστράφτω σαν άστρο

Κι αν είμαι έξω απο τον ουρανό σου,θα βρω τρόπο να μπω...θα δεις

Χωρίς να ξέρω άλλα, σ’ ευχαριστώ για αυτό το χαμόγελο που εξαπλώνεται στα χείλη μου

Γιατί εσύ είσαι η αφορμή...και η θύμησή σου

Σε αφήνω τώρα...πάω να ονειρευτώ
Ααα ξέχασα να σου πω...Ονειρεύομαι ξανά!!!

Και χαμογελώ χωρίς λόγο... :)
.....................................



ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΗΣ ΚΥΡΙΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ....
ΣΤΗΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΑΣ ΑΓΑΠΕΣ.....
Σ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΧΑΡΙΖΟΥΝ ....
ΖΩΗ,.......
ΑΓΑΠΗ,......
ΧΑΜΟΓΕΛΟ......
ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΜΑΣ.....!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

.........................................




Συνεχής προσπάθεια αποδοχής...


Από την ημέρα της γέννησης μέχρι το τέλος μας.



Αναζητάμε την αποδοχή,

αρχικά από την οικογένεια μας

(και όταν για οποιοδήποτε λόγο δεν την έχουμε μας χαράζει για μια ζωή)



Αναζητάμε την αποδοχή και την προσοχή ατόμων που αγαπάμε

(και όταν δεν την έχουμε τότε συννεφιάζει στον γαλάζιο ουρανό της διάθεσης μας)



Όταν χάνουμε αυτούς που αγαπάμε αναζητάμε μη-ισοδύναμα υποκατάστατα,

και όταν, μας περάσει η θλίψη της απώλειας καταλαβαίνουμε,

πως αυτά τα υποκατάστατα το μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν αυτό,

να είναι απλά υποκατάστατα



Αναζητάμε την αποδοχή από Κόσμους στους οποίους θέλουμε ή προσπαθούμε να μπούμε..

Τρώμε σφαλιάρες, δεχόμαστε ψευδή θετικά σχόλια, και αφήνουμε τον εγωισμό μας να ανέβει κιόλας.



Και μόλις μπούμε τελικά στον κόσμο που τόσο το επιθυμούσαμε.

βλέπουμε και εκεί πως πέρα από το χρυσό περίβλημα,

όλοι κολυμπάνε στα σκατά...



και τότε..

τότε κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη,

και σιωπηλά,

ρωτάς:



-Τελικά, μήπως είμαι εγώ αυτός που έχει το πρόβλημα?

Μη πώς όλοι αυτοί οι κόσμοι εκεί έξω λειτουργούν όπως θα έπρεπε και εγώ απλά αρνούμαι και δεν θέλω να το καταλάβω? Και πάλι όμως λέω δεν με νοιάζει,

εγώ θα πάρω την αιώνια συντρόφισσα στην αβάσταχτη μοναξιά μου, την κάμερα μου,

και θα χαθώ μονάχος μέσα στο πλήθος...
..................................................





Ειναι ωραια να ερωτευεσαι ξανα...ειδικα τωρα,που ειχες χασει εντελως την πιστη σου,ηρθε και παλι το φως...Ησουν απογοητευμενη,πληγωμενη,μονη...ολα τα καστρα σου γκρεμιστηκαν πανω σου κι εσυ νομιζες οτι δε θα ξαναβρεις τη δυναμη να χτισεις αλλο καστρο,ποτε ξανα...Φοβοσουν οτι δε θα ξαναποθησεις τιποτα και κανεναν...Τωρα ομως εχεις εναν ηλιο να κοιτας,εναν αγγελο που εχει κατεβει στη γη μονο για να τον χαζευεις εσυ...Ομορφα ειναι ετσι....δεν πιστευεις βεβαια σε τιποτα παραπανω,ο αγγελος ειναι εδω για να τον κοιτας μονο,δεν θα ακουσεις ποτε τη φωνη του,δε θα τον αγγιξεις...ομως θα σε κανει χαρουμενη μερχι να βρεις αυτο που ψαχνεις...Οι μερες θα ειναι πιο γλυκες τωρα,γιατι θα ανυπομονεις να ερθει το βραδυ για να τον δεις...στην πλατεια να κανει βολτες η να πινει καφε με τους φιλους του...Εσυ θα εισαι εκει να τον θαυμαζεις και να χαιρεσαι που υπαρχει...ο δικος σου αγγελος με τα γαλαζια του ματια πανω σου καπου καπου-ισως και τυχαια-αλλα δε σε νοιαζει...Εχεις ακομη συναισθηματα να δωσεις κι αν δεν τα παρει αυτος δεν πειραζει,εσυ τα εχεις και τα δινεις...και χαιρεσαι γιατι τα συναισθηματα δεν πεθαναν,οπως νομιζες,η καρδια δεν πεθανε...Εισαι καλα και προχωρας ακομα...και χαιρεσαι για το τιποτα...

Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011

................................................



Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να δώσει χρώματα στις μέρες,


στις καταστάσεις,

στα συναισθήματα...

μα δεν είναι πάντοτε εύκολο...

Με μπερδεύουν τα χρώματα που και που...

μα ακόμα πιο πολύ με μπερδεύουν οι καταστάσεις...

με μπερδεύουν τα συναισθήματα...

χρώματα λοιπόν...για να δούμε...


Με μια πρώτη ματιά νομίζω ότι τώρα διανύω τη γκρίζα περίοδο...αλλά όχι...

στην πραγματικότητα είναι ένα ανοιχτό κίτρινο, αχνό, θολό, σχεδόν άσπρο

με μια υποψία φωτός να παραμονεύει στην επόμενη γωνία

Και μαζί με αυτή την κίτρινη υποψία ανακατεύεται ένα φθαρμένο, εξασθενημένο μπλε

Σαν τη θάλασσα που ξέβαψε μετά απ’το πολύ χτύπημα πάνω στα βράχια

Ένα μπλε απ’τη μια αξιολύπητο κι απ’την άλλη υπερήφανο, βασιλικό

Το μπλε της αμφιβολίας,

της ξεχασμένης ελπίδας,

της πολυκαιρισμένης ανάμνησης που τελικά βαρέθηκες να ανακαλείς

Μα έχω ξεχάσει να καλωσορίζω νέα πράγματα

Πρέπει να μάθω πάλι απ’την αρχή τώρα

Όπως το μωρό παιδί μαθαίνει να μιλά και να αντιλαμβάνεται τον κόσμο

Ένα περίεργο παιδί μ'εναν κενό καμβά στα χέρια είμαι κι εγώ

Αβέβαια επιχειρώ το κάθε βήμα, σαν να'ναι η πρώτη φορά...

Επιβλητικό και συνάμα διστακτικό υπόλευκο του πάγου

Έτσι, για τη νέα αρχή...ενθουσιασμένα και ταυτόχρονα επιφυλακτικά

Έχω μπογιές σήμερα και έχω και όρεξη για ορισμούς...

Και για νέο ξεκίνημα...και για ουράνιο τόξο...

Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011

.............................................





                      Η Γωνιά του Καφέ!


Από τη τζαμαρία




κοιτάζω το δρόμο



καθισμένη



σε μια γωνία.







Μια κούπα καφές



με ή χωρίς κανέλλα



δεν έχει τώρα



σημασία.



Διαβάτες βιαστικοί



σίγουρα



στις σκέψεις τους



κλειστοί



όλοι, μα όλοι



μου φαίνονται



αδιάφοροι, πεζοί!



Ακόμα κι οι λάτρεις



του καφέ



αμίλητοι, σκεφτικοί



χαμένοι σε σκέψεις



προδομένοι.



Το γελαστό σου βλέμμα



περιμένω!



Γουλιά γουλιά



το δάκρυ της κανέλλας



μες τον καφέ μου



δεν χορταίνω.



Κλείνω τα μάτια



να μη βλέπω



αλλάζω θέση



σε μια γωνιά



χωρίς το τζάμι



τη σκέψη μου αδειάζω



στον γκρίζο τοίχο



το χαμόγελό σου



σχεδιάζω!



Μάγδα Ρ. 1η Μαρτίου 2011