........................................................




Μια ζωή έψαχνα ανθρώπους να με συντροφεύουν, που να είναι ίδιοι με μένα.

Αυτό που λέμε.. αδελφές ψυχές, άνθρωποι πλασμένοι ο ένας για τον άλλον.

Να σκέφτονται όπως κι εγώ...

Να μπορώ να μοιραστώ πράγματα μαζί τους...

Να μην χρειάζεται να μιλήσω, να με καταλαβαίνουν από πριν...

Είμαι δύσκολος χαρακτήρας, δε λέω...

Και πάντα απογοητευόμουν, όπως είναι φυσικό!

Που να βρεις αυτόν που περιμένεις;

Που να βρεις το άλλο σου μισό σε τέτοιο κόσμο;

(Και δεν εννοώ πάντα τον έρωτα.. γιατί σε όποιον έχω πει αυτές τις σκέψεις τις έχει παρεξηγήσει!)

Αυτό που μου έλειπε είναι η συντροφικότητα...

...απλά ένας άνθρωπος που να είναι ΔΙΚΟΣ μου, με όλη την έννοια της λέξης!

...να νιώθεις ότι είσαι σημαντικός για κάποιον, χωρίς να έχεις κάνει κάτι σπουδαίο γι' αυτόν.

Πρόσφατα, μετά από μια τυχαία συζήτηση, ανακάλυψα πόσο λάθος ήμουν τόσα χρόνια!

Ανακάλυψα πως είχα ανθρώπους γύρω μου που ήταν πραγματικά ΔΙΚΟΙ μου.

Και πως κάποιος για να σε καταλάβει δεν είναι ανάγκη να είναι ίδιος με σένα...

...αρκεί μόνο να σε αγαπάει.

Και ήταν πολλοί αυτοί! Πιο πολλοί απ' ό,τι περίμενα δηλαδή...

Απλά δεν το είχα καταλάβει αυτό, επειδή ήταν διαφορετικοί με μένα στον χαρακτήρα.

Τόσα χρόνια αναζητούσα κάτι συγκεκριμένο κι αυτό με είχε τυφλώσει!

Τώρα πια που κοντεύω να τους χάσω, ξεκινάω έναν αγώνα δρόμου να κερδίσω κάτι που ποτέ δεν είχα...

Αν θες πες το φιλία, αν θες πες το κάπως αλλιώς... εμένα το ίδιο μου κάνει.

Αλλά πιστεύω πως δεν είναι αργά...

Μπορεί να έχασα πολύτιμο χρόνο, μπορώ να ξεκινήσω όμως από τον δεύτερο γύρο...

Δεν ξέρω...

Ο καιρός θα δείξει!!!

Τ' Αστέρια, το Φεγγάρι και οι Άνεμοι, πάντως, είναι για μια φορά με το μέρος μου!