VOULIARATINOS

GlitterGraphics
English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified


commentscute


thanks Comments

Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

................................................................
 
 
 
 
 
Νήματα σκέψης
απλωμένα
στη σκιά των ονείρων
ποτισμένα
με τα θέλω
του άλλου εαυτού
λιπασμένα
μ’ αναστολές
γέμισαν
μ’ ανθούς
τα λιβάδια της ψυχής.
Γονάτισα
στην ομορφιά τους.
Έκοψα
κρίνους, ασφοδέλους
τ’ απόθεσα
στη μεγαλοσύνη
της άδολης σκέψης.
Ξάπλωσα
στην αλμύρα
γεύθηκα
τη γλύκα που ανάδιναν
μύρισα
την ευωδιά τους
μπήκα
στους μίσχους.

Οι κάλυκες έκλεισαν.
Ένας άλλος κόσμος
υποδέχθηκε
την καμένη σάρκα.
Δροσοσταλίδες
πάνω στα πούπουλα
αγκάλιασαν
το κορμί
Η ζωή του χθες
έφυγε.
Ο άλλος εαυτός
άδειασε.
Κουφάρι διπλωμένο
στις όχθες του ποταμού
στα λασπόνερα
μιας ζωής εφήμερης.......

Τρίτη 30 Αυγούστου 2011

 
 

 
 
 
Σε σχήμα Ελευθερίας
εφαπτομενικά ξαπλώθηκα
και επόμενη Μνήμη
ένας Λευκός Διάδρομος
να σκίζει το Γαλάζιο τ' Ουρα-Νού...

Τραυματίστηκα στη Σύλληψη της πρώτης Ιδέας..

Πληγωμένο πουλί..
Πιάστηκα στα δίχτυα του κυνηγού Χρόνου
και σε αυτοκρατορικό κλουβί
Φυλακισμένη θεράπευα τις ΕΞΩπληγές μου,
ανοίγοντας άλλες στο ΕσώΨυχο...

Ώσπου το σχήμα της Ελευθερίας μου άλλαξε..

πήρε ο Φόβος το διαβήτη
και σχεδίαζε ολοένα πιο μικρούς ομόΚεντρους Κύκλους Επιβίωσης.

Τα τοιχώματα πνιγμένα σε αναστεναγμό Φυγής.

Καμία ακρόαση.
Απουσίας αναπάντεχο Κενό
κι αυτό σε αποπνικτική Συρρίκνωση.

Μικροί οι Κύκλοι μου,

τετραγωνίστηκαν σε Κουκίδας Σχήμα
και οι Τοίχοι πέφτουν πάνω μου...

Έξ-Οδος Κινδύ-ΝΟΥ μηδενικής Πιθανότητας

και οι Πληγές μου Λίμνες Φοβισμένου Αίματος..

Ώσπου στένεψε τόσο ο Χώρος

κι ο επίΓειος Εαυτός,
που στο τελευταίο ανοιγοκλείσιμο των ματιών
σε αντανάκλαση εικόνας στον Τοίχο
είδα τη Ρωγμή μου...

Ολόκληρη χώρεσα στην Πύλη του Νου

-Έξ-Οδος Κινδύ-ΝΟΥ μου-
και χάθηκα σε μια αδέσμευτη Ελευθερία
στην Άβυσσο που Μέσα μου Φιλοξενούσα...
κι ο Χώρος απλώθηκε από Έξω προς τα Μέσα
αναιρώντας το Κλουβί
τον Εαυτό
το Φόβο
και τη Συρρίκνωση...





Δευτέρα 29 Αυγούστου 2011

         ...............................................................





Γιατί γυρνάς;
Που θέλεις να πας;
Πες μου μια μέρα σου όπως σ'αρέει.
Δικές σου είναι ψυχή μου οι μέρες σου, δική σου κι η ζωή.
Δεν είναι διάλειμμα η ζωή δε δικαιούσαι μόνο τις στιγμές που σου προσφέρουν ν' αποδράσεις. Που είναι η γαλήνη που ζητάς,
το φως που σε θρέφει,
οι μυρωδιές που σε ξυπνούν, που είναι οι τόποι που αγαπάς;
Πες μου που σφίγγεται η καρδιά σου,
πες μου που ζει,
που αναπνέει!
Πες μου που κλαίει από ευτυχία σαν πατά,
που λιώνει όταν φεύγει.
Πες μου δυνατά τη σκέψη που σε καίει όταν γυρνάς στο γκρίζο μιας πόλης.
Όταν γυρνάς χωρίς να θέλεις,
χωρίς να αναρωτιέσαι γιατί... 

Μα τι να σας δώσω από μια ψυχή που συνεχώς αδειάζει...
φυλακισμένη σε ρυθμούς απάνθρωπους και ξένους;

Κυριακή 28 Αυγούστου 2011

       ................................................................





Ξύπνησα το πρωί με ένα τεράστιο βάρος στο στήθος,
σαν κάτι να εμπόδιζε την αναπνοή μου.
Οι σκέψεις ένα κουβάρι στο μυαλό μου.
Που η αρχή και πιο το τέλος.
Πως να βάλω σε τάξη όλο αυτό το χαμό.
Άνοιξα το παράθυρο με την ελπίδα πως ο πρωινός ήλιος
που απλώθηκε βιαστικά στο δωμάτιο θα με βοηθούσε να βρω τις απαντήσεις
εκείνες που όλο το βράδυ βασάνιζαν το μυαλό μου.
Γιατί πρέπει να είμαστε αληθινοί όταν κάθε μέρα πρέπει να προσπαθούμε να το αποδείξουμε ;

Δεν με πειράζει που δεν με πίστεψες
με πειράζει που εγώ προσπάθησα να σε πείσω

Το ψέμα πρέπει να το εφεύρεις ενώ η αλήθεια υπάρχει και είναι δειλός εκείνος που της αλλάζει όνομα Γιατί δεν μπορεί να δει πίσω από την σκιά του.
Τελικά είναι τόσο δύσκολο να αποδεχθείς πως υπάρχουν και εκείνοι που βαδίζουν χωρίς να κάνουν άλματα.


Κάποτε διάβασα κάτι που χαράχτηκε στην μνήμη μου με ανεξίτηλα γράμματα:

-Δεν σε θέλω για το τι μπορείς,
για το τι μου προσφέρεις,
Γιαυτό που είσαι σε θέλω.
Επειδή είσαι ΕΣΥ σ αγαπαω.
Και στην κόλαση πάω γιαυτό που είσαι.
Δεν θέλω να ζω Για να περνώ καλά
Γιατί υπάρχεις εσύ θέλω να ζω.

Τι γλυκό να σ αγαπουν και να σου το λένε έλεγε η Χαρούλα και είναι το μόνο που Τελικά έχει σημασία...να σου το λένε.
εκείνοι που αμφισβητούν την κάθε στιγμή,
εκείνοι που λένε φενάκη την κάθε σου λέξη προσπαθούν να κρύψουν την δική τους απάτη στα δικά σου λόγια.

Ευτυχισμένος είναι εκείνος που μπορεί να σφίγγει τον σύντροφο της ζωής του στο στήθος του και μαζί να χαίρονται ότι δεν ξέρουν ούτε υποπτεύονται οι άλλοι.
Αυτό που διασχίζει τη νύχτα τον λαβύρινθο της καρδιάς μας.....

Σάββατο 27 Αυγούστου 2011

........................................................................
 
 
 
 
 
Αν ήσουν όνειρο δεν θα ξυπνούσα ποτέ από το λήθαργο σου,
αν ήσουν ψέμα θα το πίστευα βαθιά.
Μα είσαι σκέψη και αυτό με πονά……
Είσαι η πρώτη σκέψη και η τελευταία....
Κάθε πρωί και κάθε βράδυ,
κάθε στιγμή,
κάθε λεπτό,
όταν κλαίω και Όταν γελάω.
Είσαι πάντα εκεί,
στο μυαλό μου πάντα….
Κλείνω αργά τα μάτια και νιώθω το άγγιγμα σου,
Σαν πνοή ανέμου.
Μέσα στην σιγή αυτής της στιγμής ανοίγω τα χέρια και σε κλείνω μέσα.
Να μην σε πάρει κανείς από κοντά μου…ποτέ…για πάντα.
Γέρνω στον ώμο σου και σου ψιθυρίζω…….
Θα Θέλα να παγώσω τον χρόνο εδώ,
Να σβήσω το κενό που μας χωρίζει
Να σε κοιτάξω στα μάτια και να σου πω
Σσσσσ.

Μη λες τίποτε άλλο,
κράτα με
 
σφιχτά..
Για όσο μπορώ να κρατήσω ακόμα το χρόνο..
Κράτα με.
Κι ύστερα άνοιξε τα χέρια σου να χαθώ μέσα στο πλήθος…….

Παρασκευή 26 Αυγούστου 2011

      ...............................................................






Ανάγκη φυγής.

Θαρρείς και ήμουν χρόνια δεμένος πίσω από τεράστια κάγκελα αιχμαλωσίας.

Σιωπηλός κατάδικος στην απεραντοσύνη του ανεκπλήρωτου.

Να φύγω...

καβάλα σε μια μηχανή να πετάξω...

τον άνεμο να αφήσω να στάζει στην ψυχή μου ελευθερία.

Να ανοίξω τα χέρια κι εκείνη να τρέχει,

να κλείσω τα μάτια κι εκείνη να τρέχει.

Δεν με νοιάζει για που...

μόνο να τρέχει,

όπως το αίμα στις φλέβες...

να τρέχει...

ο άνεμος να μπερδεύεται στα μαλλιά μου,

ν'αγγίζει το πρόσωπο μου,

να γεμίζει το μέσα μου οξυγόνο.

Κι εκείνη να τρέχει....

Ένα στενό τζιν να κρατά σφιχτά το κορμί μου...
κι εκείνη να τρέχει...

Χωρίς αποσκευές...
χωρίς προορισμό....
χωρίς "γιατί"....

εκείνη μόνο να τρέχει...
Με τα μάτια κλειστά,
τα χέρια ανοιχτά,
ένα στενό τζιν.
ο αέρας στα μαλλιά μου,
ένας απέραντος ουρανός,
μια γαλάζια θάλασσα....

κι εκείνη να τρέχει.....

                                 μπορώ;

Πέμπτη 25 Αυγούστου 2011

         ..............................................................
 
 
 
 
 
Αυτές τις ώρες έκανε αγώνα να μη σκέφτεται
και ν' αναρωτιέται αν έκανε καλά
να διαλέξει αυτόν τον δρόμο.
Αν τελικά αξίζει περισσότερο
να ζεις πλάι σε κάποιον,
όποιος κι αν είναι,
να κινείσαι μέσα στους ήχους,
ακόμα και κακόηχους,
ενός άλλου,
από το να μετεωρίζεσαι σ'αυτο το μαύρο τούνελ
της νύχτας με το ανυπόφορο βόμβο της σιγαλιάς
όπου τίποτα να μην επιβεβαιώνει ότι υπάρχει.
Αν είναι αλήθεια
πως δεν είμαστε παρά αντικατοπτρισμοί
στα μάτια των άλλων,
τότε εκείνος-η
χωρίς καθρέπτες πως να σιγουρευτεί πως ζει απόψε;
Νύχτες και νύχτες,
χρόνια και χρόνια,

μια ζωή σχεδόν
ζει χωρίς κάποιον μάρτυρα του ότι ζει.....

Σαν να μη σ' έχασα ποτέ,
στήνω σκακιέρα
να ξανακάνεις χίλια ματ στην ευτυχία
σαν στρατιωτάκι σου έτοιμο για θυσία
στα άγρια μεσάνυχτα σου λέω καλημέρα

Δωσ' μου φωνή δώσε μου χρώμα
κι' όνειρο γίνε πλάνο μου
πόσο μελό να γίνω ακόμα
για να κολλήσεις πάνω μου........

Τετάρτη 24 Αυγούστου 2011


         ................................................................










Κι ύστερα σου μιλώ για μένα….
Πως να μιλήσω στ'άστρα…..
Έχω τόσα βαθιά κρυμμένα…
Όνειρα...
Εφιάλτες...
Χαμόγελα...
Δάκρυα....

Μια αγκαλιά γεμάτη αγκάθια μου φιλάει η ζωή…..
Κι ύστερα για το δάκρυ μου μιλάς...
πως να στολίσω τα νερά...
πως να μιλήσω στ άστρα....
Μέσα στα μάτια μου βαθιά να ψάξεις...
την ηχώ της φωνής μου ν' ακούσεις...
μύρισε το άρωμα μου...
και...
νιώσε με.....
αν το αντέχεις....
νιώσε με...
άγγιξε με.....
για όσο σε χρειάζομαι....
και αγάπα με....
όσο ακόμα πονώ....
αγάπα με...
όσο δυνατά μπορείς....
αγάπα με....
και κράτα με....
σφυχτά...
κράτα με....
φέρε μου πίσω την αυγή
και πάρε μου την νύχτα....
κι ύστερα μου μιλάς για τα τραγούδια
που έγιναν περιστέρια και φωλιές.....
και φύγαν μεσ' στο δειλινό ....
και πια δεν θα γυρίσουν....
πως .....
πως να μιλήσω στ'άστρα.....
κι ύστερα μου μιλάς για μοναξιά....
λες.....
λες και δεν έχω νιώσει.....
μέσα στην τόση ερημιά.....
έχουν περάσει δειλινά που μ'έχουνε σκοτώσει ....

Τρίτη 23 Αυγούστου 2011

...............................................................................................

 

 

 

 

 

Τούτες τις μέρες  

"σκονταψα"

και  ”βρήκα σοφά “ τα παρακάτω λόγια…..


�”ΖΩΗ
Είναι η ύπαρξη της αγάπης
ΛΟΓΙΚΗ
Είναι η αγάπη που υπολογίζει
ΜΕΛΕΤΗ
Είναι η αγάπη που αναλύει
ΕΠΙΣΤΗΜΗ
Είναι η αγάπη που ερευνά
ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ
Είναι η αγάπη που σκέπτεται
ΘΡΗΣΚΕΙΑ
Είναι η αγάπη που αναζητάει το Θεό
ΑΛΗΘΕΙΑ
Είναι η παντοτινή αγάπη
ΙΔΑΝΙΚΟ
Είναι η αγάπη που ανεβάζει
ΠΙΣΤΗ
Είναι η αγάπη που μεταδίδεται
ΕΛΠΙΔΑ
Είναι η αγάπη που ονειρεύεται
ΚΑΛΟΣΥΝΗ
Είναι η αγάπη που βοηθάει
ΑΔΕΛΦΙΚΟΤΗΤΑ
Είναι η αγάπη που αγκαλιάζει
ΘΥΣΙΑ
Είναι η υπέρτατη αγάπη
ΑΠΑΡΝΗΣΗ
Είναι η αγάπη που εγκαταλείφθηκε
ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ
Είναι η αγάπη που χαμογελάει
ΔΟΥΛΕΙΑ
Είναι η αγάπη που ”χτίζει”
ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ
Είναι η αγάπη που κρύβεται
ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ
Είναι η αγάπη που χάνει τον έλεγχο
ΠΑΘΟΣ
Είναι η αγάπη που χάνει την ισορροπία
ΖΗΛΙΑ
Είναι η αγάπη που πληγώθηκε
ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ
Είναι η αγάπη που τραυματίστηκε
ΠΡΟΚΛΗΣΗ
Είναι η αγάπη που υποβαθμίστηκε
Τέλος το ΜΙΣΟΣ,
που σίγουρα πιστεύεις ότι είναι το αντίθετο της αγάπης,

δεν είναι τίποτα άλλο από την
ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΑΡΡΩΣΤΗΣΕ ΒΑΡΙΑ! “


Δευτέρα 22 Αυγούστου 2011

       ...........................................
 
 
 
 
 
Ροκ είναι τα φιλμ της ζωής σου, 
που δεν είναι υπερπαραγωγές,
 οι πόρτες που κλείνουν με δύναμη,
 το ασανσέρ που κατεβαίνει,
 τα κλειδιά στην μίζα του αμαξιου. 
Τα απρογραμμάτιστα ταξίδια με πλοία για την άγονη γραμμή. 
Τα κουφονήσια το καλοκαίρι, ο βυθός τους. 
Ροκ είναι τα τηλέφωνα και οι άηχες φωνές τους. 
Απότομα παύει το φως πολλές φορές.
 Ο τοίχος τότε, ζει όλες εκείνες τις σκηνές που φτιάχνουν παραμύθιαΤα μάτια σου. Ξανάρχονται μέσα μου. 
Χωρίς ούτε μία προειδοποίηση έστω. 
Ονειρεύομαι την μέρα.
 Την νύχτα ζω την πραγματικότητα. 
Δεν μετανοιώνω για τίποτα.
 Η μάχη δόθηκε και χάθηκε. 
Τα γαλάζια δειλινά, μπλέκονται στις κουρτίνες του σαλονιού. 
Πάνω στο τζάμι , χοροπηδάνε ανάκατες οι διαβαθμίσεις του μωβ. 
Από κάτω, οι άνθρωποι παραμένουν αστείοι και αγχωμένοι για μια μέρα πιο κοντά στον θάνατο. 
Μωβ και γαλάζιο.
 Επιμήκυνση της ζωής. 
Προσπαθώ να μην μπλεχτώ στο τρελλό μαυσωλείο των αποτυχιών μου. 
Μπορείς να παίρνεις τηλέφωνο για να μου στέλνεις χαμόγελα; 
Δεν χρειάζεται να μιλάμε.
 Οι μάσκες είναι πίσω, ή μπροστά από την αλήθεια;
 Αν πονάω που δεν σε έχω, δεν είναι και αυτό μια ένδειξη ότι νοιώθω, ότι υπάρχω; 
Χτες βράδυ, ξάπλωσα στην λακουβίτσα του λαιμού σου. 
Δεν μίλαγα. 
Τι να πεις όταν ξεχειλίζεις; 
Τι;
H σύνδεση με τον αριθμό που καλέσατε, δεν είναι εφικτή.Aπο(σιωπητικά) . 
H αίσθηση του βρεγμένου από την θάλασσα ξύλου, στα ξυπόλητά μου πόδια, είναι όλα τα λεφτά σε εκείνο το μπαράκι που πηγαίνουμε μαζί. 
«Απουσία είναι η αυτογνωσία μέσα απ’ την απώλεια.
 Είναι το repeat στο τέταρτο κομμάτι απ’ το αγαπημένο σου CD. 
Είναι να συνεχίζεται η μουσική και στη σιωπή.
 Απουσία είναι το μισοσκόταδο. … 
Απουσία είναι η βεβαιότητα που καταρρέει με τους τίτλους του τέλους. 
Απουσία είναι οι πιθανότητες και οι προσδοκίες.
 Ένα σωρό μικροπράγματα που άφησες πίσω σου και δε θα σε απασχολήσουν ποτέ ξανά. 
Απουσία είναι οι αμέτρητες μικρές παρουσίες. 
Που δεν έχουν αρκετή δύναμη να προφέρουν ένα όνομα. 
Απουσία είσαι εσύ...και η ολοκαίνουργια διάσταση του να μου ανήκεις ολοκληρωτικά...αφού δεν είσαι εδώ».
 When the first baby laughed for the first time,The laugh broke into a thousand pieces and they all went skipping about,And that was the beginning of fairies.Sir James Matthews Barrie 
Ένα παιδί ζωγράφισε στο τζάμι και ολόκληρη η πολυκατοικία έγινε αερόστατο. 
Αυτό εννοούσες ότι θα με πονέσεις.
 Eντάξει.
 Πονάω. 
Λοιπόν; 
Διάβασα κάπου ότι τα ξωτικά, ενηλικιώνονται στα 50 τους χρόνια. 
Χαμογέλασα. 
Εχω ακόμα χρόνια... 
Τώρα που γράφω, ακούω το Again των Archive. 
Είναι αυτές οι στιγμές που δεν βρίσκεις παρηγοριά στην μουσική. 
Ανεπανάληπτο τραγούδι, ανεπανάληπτη ερμηνεία. 
Αγάπη, χθες βράδυ σε ψιθύρισα και μου είπαν να τραγουδάω σιγότερα.
Λέω να ανεβάσω την ένταση στο τέρμα. 
Κι ας ενοχλούνται «οι γείτονες» και "κλείνουν" τα "παράθυρα""
Την νύχτα γίνεσαι πληγή, που καίει τα σωθικά μου" 
Στο είπα.
 Άπειρα βράδια κλεισμένα σε έναν μόνο στίχο.
 Κι είναι κι εκείνα τα πρωινά που σε βρίσκουν με τις μνήμες της προηγούμενης νύχτας στην καρδιά ακόμα μπηγμένες.
 Κι εσύ τις τραβάς με μανία.
 Αστραπιαία μπας και πονέσει λιγότερο η εξαγωγή.
 Απότομα. 
Αναβοσβύνω την ψυχή μου σαν πινακίδα νέον κρεμμασμένη στην εθνική.
 Σαν διαφήμιση από σκυλάδικο.
 Σαν κράχτης σε μαγαζί με γυμνές γυναίκες.
 Δεν την πουλάω όμως, την χαρίζω. 
Σε ψάχνω. 
Στους πολύβοους δρόμους που περπατώ,στις γεμάτες αίθουσες των σινεμά,στα αστεία των φίλων,στις ταινίες που βλέπω χωρίς εσένα,στις Κυριακάτικες εφημερίδες και στον άνοστο χυμο μου. 
Βρίσκω μόνο εμένα όμως.
 Καμιά φορά. 
Εγώ Θα ήθελα να είμαι ο κύβος του Rubik!
 Να πρόσπαθείς καιρό να φτιάξεις σωστά την πλευρά μου και να μην τα καταφέρνεις με τίποτα.
 Από που πάνε για τα χρώματα; 
"Πατάς τα πιο καλά κρυμμένα και περίεργα κουμπιά τους και μετά μου λες ότι φοβάσαι τους ανθρώπους" . 
Yποκλείνομαι.
 «Mεγάλωσα,ο τηλεφωνητής μου έγινε ευγενικός,προσθέτει λέξεις,σημεία στίξης,του χρόνου θα μιλάει και αγγλικά,we are not available now, please leave your message.
 Mεγάλωσα, δεν λέω, μπορεί να 'ναι κι έτσι» 
Σήμερα θέλω να κρυφτώ "μέσα" σου, να κοιμηθώ. 
Αλλά μη με μαρτυρήσεις... 


Κυριακή 21 Αυγούστου 2011

...................................................................................






Στην πόλη που αλλάζει χρώματα και διαθέσεις
κάθε τρίμηνο,
σα βαθμολογία σχολείου
οι άνθρωποι χαμογελούν με αδιαφορία.
Νεα μαγαζιά, σε απείραχτες ως χθες γειτονιές
του εμπορίου
ανοίξανε και με περιμένουνε
εστιατόρια
και bar με μουσικές κατεβασμένες
η ακριβή διασκέδαση του τζάμπα
η παρενδυσία της επιθυμίας
αντί ζωής
Ακολουθώ τον συρμό
ανταποκρίνομαι
καταναλώνω εικόνες
στους δρόμους
και τις σκοτεινές αίθουσες
Οι χαιρετισμοί με αποπροσανατολίζουν
θέλω να αφοσιωθώ σε αυτό που ήρθα
αλλα οι σειρήνες παντού
αφήνομαι να παρασυρθώ
ετσι ξεχνώ τη γενέθλια πόλη σου
ετσι ξημερώνομαι
στις οθόνες
Κρατώ 3 ταινίες απουσίας
μια μισή συζήτηση γνωριμίας έξω απο το ........
μια νύχτα αλκοολική στο ......


με τον dj στα deck
να μου αφιερώνει τραγούδια πόνου
Συγκρατώ τη μνήμη μη ξεφύγει
πέρα απο τα βουνά του Λαγκαδά
στην πατρίδα σου
Επικεντρώνω το βλέμμα μου
λίγα πράγματα βλέπω τελικά
Τα περισσότερα είναι οι εντός εικόνες μου
Περιμένω να τελειώσει η ημέρα
μετά η εβδομάδα
μετά...




Σάββατο 20 Αυγούστου 2011

........................................................................
 
 
 
 
 
 
Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου…
Και να σου κάνω τα ψώνια σου,
και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,
Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,
Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,
Και να σου δίνω τα ρούχα μου,
και να σου λέω πόσο μ’ αρέσουν τα παπούτσια σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,
Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,
Και να σου φιλάω τα πόδια σου,
Και να σου κρατάω το χέρι σου,
Και να βγαίνουμε για φαγητό,
και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,
Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου,
και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,
Και να γελάω με την παράνοια σου,
Και να σου δίνω τα cd που δεν θα τις ακούς,
και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες,
και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες,
και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο,
και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι,
και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,
Και να πηγαίνουμε για καφέ ....τα μεσάνυχτα,
Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,
Και να μη γελάω με τα αστεία σου,
και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ’ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα. 
Και να φιλάω την πλάτη σου,
και να χαϊδεύω το δέρμα σου.
Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου,
τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,
Και να τρελαίνομαι όταν αργείς,
Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,
Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,
Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός,

Και νάμαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,
Και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,
Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,
Και να παρακαλάω να σ’ ήξερα μια ζωή.
Και ν’ ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,
Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,
Και να τρομάζω όταν θυμώνεις,
Και τόνα σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο,
Και να σ’ αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,
Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,
Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,
Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω,
Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου,
και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,

Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,
Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες,
και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,
Και να λιώνω όταν χαμογελάς
και να διαλύομαι όταν γελάς,
Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,
Και ν’ αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ’ το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,
Και ν’ αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,
Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος,
τον άγγελο του δέντρου,
το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ’ αγαπούσε,
Και να σου γράφω ποιήματα,
και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,
Και να σ’ αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,
Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,
Και να μη σ’ αφήνω να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,
Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις,και πάλι να τα παίρνω πίσω,
Και να σου λέω να παντρευτούμε,και συ να μου λες πάλι όχι,
Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδεια χωρίς εσένα,
Και να θέλω ότι θέλεις,
Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής,
Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,
Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο,
Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω,
Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,
Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ’ ζωή σου,
Και να ξεχνάω ποιος είμαι,
Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί,
Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο
Τον ακάθεκτο
Τον ακατάλυτο
Τον ακατάσβεστο
Τον μεταρσιωτικό
Τον ψυχαναλυτικό
Τον άνευ όρωντον τα πάντα πληρούντα,
 τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,
ερωτά μου για σενα.....

Παρασκευή 19 Αυγούστου 2011

........................................................





Οι άλλοι το λένε ταλέντο
εγώ το λέω ευκολία
να καταφεύγω στα πλήκτρα
και στη μουσική
όταν εκτεθειμένος νιώσω
από την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους

Πάντα θαυμαζα
την ευκολία- σαν τα στρείδια-
που έχουν οι συγκεκριμένοι
να ανοίγουν, να δεις το μαργαριτάρι
και μόλις αποτολμάς κι εσύ ένα βήμα να κάνεις
να κλείνουν απότομα
με μια σκληρότητα
που δεν αντιλαμβάνονται
με μια έπαρση αθόρυβη
αυτή την ειδική έπαρση
των πρώην θυμάτων
που για να εξισορροπήσουν
το θυμό με τον φόβο ,
σενάριο επιθυμίας τη κάνουν
λες και δεν υπάρχουν άλλα σενάρια
ενδιαφέροντος του ενός για τον άλλο
πόσους ανικανοποίητους ακόμη
θα καταστρέψει αυτό το modus vivendi
του ανεκπλήρωτου αναρωτιέμαι
βλέποντας το φεγγάρι να χάνεται στη μέρα

Σα πρωταγωνιστές της παλιάς ταινίας
με την Βαλάκου και τον Παπαμιχαήλ
που δεν κατάφεραν τη ζωή και τα νιάτα τους
να χαρούν γιατί τα όνειρα τους
ήταν άλλα
ώσπου γίναν χαμένα
και μετά μια ηρωική και πένθιμη μπαλάντα του Χατζιδάκι
για να θυμούνται οι παλιοί
και να προσέχουν οι νεότεροι

Όταν κλείνουν οι δρόμοι
μιας επικοινωνίας
ανοίγουν οι δρόμοι της μουσικής
κι εκεί
όλα παίρνουν τη θέση που τους αναλογεί
για πάντα

Από εδώ , το μέρος του μαζί,
μια χάρη σας παρακαλώ
μην αφήσετε τη ζωή σας να γίνει
ηρωίδα μιας ακόμη μπαλάντας χαμένων ονείρων
για χάρη μιας ηρωικής ιδιωτικής επιθυμίας
μη ξεχαστείτε στους δρόμους του εγώ
αναζητώντας την
αλλά στα βαθιά νερά του μαζί
κολυμπήστε κι όσο κι αν πληγωθείτε
χαμένο τίποτε δεν είναι
κυρίως η δική σας προσωπική μπαλάντα της ζωής.....

Πέμπτη 18 Αυγούστου 2011

........................................................






Αποξηραίνομαι
Περπατώ στους δρόμους και μου φεύγουν κομμάτια
Ξερά
Νεκρά
Τόσο παλιά που κι εγώ τα είχα ξεχασμένα

Μόνο που την ώρα της πτώσης
Ασυναίσθητα μου δημιουργείται
Μια αίσθηση απώλειας
Του περιττού εαυτού μου
Στο χώρο

Δεν κάνω καμιά προσπάθεια
Να συγκρατήσω κάτι
Μια μνήμη
Μια κίνηση
Μια λέξη

Ότι παλιώνει τ’ αφήνω να φεύγει
Να με εγκαταλείπει
Μέχρι
Να μη μείνει τίποτε άλλο πια

Παρά μόνο
Η ανάμνηση της ύπαρξης μου

στις κενές σελίδες
της βιογραφίας των φίλων μου

ώσπου κι αυτή να ξεραθεί
να πέσει
να χαθεί...........

Τετάρτη 17 Αυγούστου 2011

        ...................................................................




κοίταζα τον ήλιο κατάματα
επιστρέφοντας
να τυφλωθω...
είχα ανάγκη από μια σπάνια αρρώστια
κάτι ξεχωριστό...
που κανένα εμβόλιο δε σε σώζει
καμιά αγωγή δεν είναι ικανή
να σε θεραπεύσει...
αναζητούσα τον θάνατο του παλιού μου κόσμου
για να συνεχίσω τη ζωή...
                                  .......και τότε
από το πουθενά
χωρίς καν να υποδυθώ τα γνωστά τερτίπια
του παγονιού που αντιγράφω
όταν να εντυπωσιάσω επιθυμώ....
                                       .....ήρθες
κι απλά βολευτηκες με άνεση
στην αγκαλιά μου...
κι ακόμη
με φιλησες όπως εγώ κατανοώ να φιλιούνται
όταν γίνονται οι δυο...
                                    .....ένα
κι ακόμη.....
απάντησες με απίστευτη επιτυχία
στις ερωτήσεις που δε σου έκανα....
κι αυτό τώρα
είναι μια βραδυφλεγής συναισθηματική επαναφόρτιση
των σκουριασμένων μπαταριών της ψυχής μου
με άγνωστες παρενέργειες.....
Παρακαλώ σταμάτα να μου στέλνεις sms την ωρα που τα θέλω....
                       ....δεν είναι χάπια
Που έμαθες αυτή τη νέα θεραπευτική οδό...?
σε ποιο σχολείο μαθαίνουν να απαντάμε σε αυτό που ποτέ δε μας ρωτάνε....?
τι εξωγήινη,
ζωδιακή
καρμική
συνάντηση μου επιφύλαξε η κρυφή μου εκδρομή στα ερημικά τοπία της επιθυμίας μου....?
ποια μνήμη μου μεταφυσικά σε δημιούργησε....?
Και τι γούστο μπορεί να χει όλο αυτό στα χρόνια μιας αισθηματικής ηλικίας
που ανακαλύπτει αμήχανη
ότι έκρυβε από κάτω της
ένα εκρηκτικό εφηβικό πάθος
κι αρκούσε νά 'ρθει
κάποιος να ξύσει την κρούστα
για να εμφανιστεί
σαν τα ψηφιδωτά στην Αγιά Σοφιά
τόσα χρόνια μετά...
η αρχική αμόλυντη....
αχειροποίητη ουσία της ύπαρξης.....

Τρίτη 16 Αυγούστου 2011

                                                ..................................................................................






Μπορώ να σε ξεχάσω
ακολουθώντας την πορεία
των σιωπηλών σπουργιτιών
μπορώ να συμμαχήσω
με έναν κόσμο διαφορετικό
που εσύ δε γνωρίζεις
Μπορώ να αφεθώ σε προκατασκευασμένες αγάπες
που δε θέλω
να με ακούω να πεθαίνω ολομόναχος τα βράδια
χωρίς να σου ζητήσω καμιά βοήθεια
πια
Εγώ μπορώ να σε ξεχάσω…
Μαγειρεύοντας κάθε μέρα κι άλλο φαγητό
εγώ μπορώ να σε ξεχάσω
να περνάω τις ώρες μου μετρώντας τα δάκτυλα μου
μπορώ να με εξαντλήσω
ώστε όταν έρχεται η νύχτα να μαι πεθαμένος κι όχι ζωντανός
στο κρεβάτι μου να μπερδεύω τα όνειρα με κόκκινο κρασί
Θα τα καταφέρω όμως να μην υποφέρω πια
να πάψω να παραμιλώ
θα τα καταφέρω να μη σε σκέπτομαι
να μη σε θέλω άλλο πια
εξαφανισμένη από την μνήμη μου
να μείνεις…


Δευτέρα 15 Αυγούστου 2011

                   ......................................................
Τι χρώμα έχουν οι αποχαιρετισμοί
ποτέ δε το χα
κι όμως οι εραστές ξέρουν καλά πότε είναι η τελευταία φορά
ξέρουν πότε σου ζητούν να τους δεις κι όχι να τους κοιτάξεις
και αφήνουν σε σένα πια την προοπτική που επιθυμείς
νιώθοντας το κορμί σου πως ήδη είναι κάπου αλλού
την ίδια εκείνη στιγμή
που το αποφασίζεις
μα δεν το λες


αργότερα
συναντάς τον μεγάλο έρωτα
τι χρώμα έχουν οι μεγάλοι έρωτες
όταν ξανασμίγουν ...
μέσα από τυχαίες καλοκαιρινές συναντήσεις
βράδυ σε αεροδρόμια γεμάτα τουρίστες
πως καταλαβαίνεις ότι σε κοιτούν
τα μάτια που χαθήκατε
αφού καταφέρατε αλλεπάλληλα εγκαύματα αγάπης

συναντιέστε
τι λένε σε αυτές τις περιπτώσεις
αυτή η σιωπή που πέφτει
τι χρώμα έχει

στο τέλος του καλοκαιριού
με τη φωτιά να έχει κάψει κάθε ελπίδα για ζωή
πόσο κανονικά μπορείς να θες να ζήσεις
πόσο παράλογο να θες να ονειρευτείς
να επιθυμήσεις
πόσο κυνικά ώριμο
να πρέπει να αποφασίσεις
το τελικό σενάριο
του χειμερινού ρεπερτορίου σου :

  • μόνος
  • ένα απλό sex body ανάμεσα στα επαγγελματικά σου ραντεβού
  • σε μια ξαναζεσταμένη πολύ δυνατή φωτιά που τα σημάδια της κουβαλάτε κι οι δυο ακόμη
  • την κλασσική σίγουρη σταθερότητα που πλήττει
η
  • μήπως ανοιχτός σε νέες γνωριμίες σε πρωτόγνωρες προτάσεις συνύπαρξης σε πειραματισμούς αντοχής συναισθημάτων
η
  • πάλι μια δοκιμή σε ιντερνετικές προσωπικές κατασκευές αισθημάτων
...σηκώνομαι αργά από το κρεβάτι, κλείνω απαλά την πόρτα, βγαίνω...
Γράφω στο παγκάκι
που κοιτά το σκοτεινό δωμάτιο
ενός μεγάλου έρωτα
και ελπίζω να ξημερώσει γρήγορα.....


Κυριακή 14 Αυγούστου 2011

         ..................................................................





καθώς το καλοκαίρι εξατμίζεται στον αέρα
κι οι μέρες λιγοστεύουν
κοιτώ
τις αποσκευές που θα ταξιδέψουν
την εικόνα του άδειου δωματίου μου
μέσα στην νύχτα ακούω τη φωνή σου
να μου το λέει
ναι
σου κάνω σήμα
πιο σιγά
να μη ξυπνήσει ο ταξιδιώτης
τακτοποιώ τις δύσκολες μέρες
στα συρτάρια
ταξίδια, λόγια, τηλέφωνα,
ταξίδια ανομολόγητα
λόγια της δουλειάς
τηλέφωνα του φθινοπώρου
ακούω το τραγούδι που μου στέλνεις
με αμηχανία
στο μέσα σκοτάδι μου
ανάβει λάμπα θυέλλης
που σβήνει ξαφνικά
λόγω της απουσίας σου
μόνο μαζί νιώθω να είμαστε ένα
πως μεταφράζεται κάτι τέτοιο σε συναίσθημα
που να αντέχεται τις ώρες του ...χωρίς
διαβάζω λεξικά, ψάχνω παλιές γραφές
να μάθω
από αύριο
το έρημο δωμάτιο να μάθω
να γεμίζω
άμαθος από τέτοιες διαδικασίες
κι αθώος όσο ένας "τρελός Πιερό"
έξω από το κάδρο της κάμερας
και μετά η σιωπή ενός ύπνου
που αρνείται να έρθει
πως μαθαίνει κανείς να κοιμάται
ξανά, όταν τα μέσα κύτταρα έχουν εντελώς ξυπνήσει ;
ζητώντας ανεξέλεγκτα να επαναφέρουν σκουριασμένες απο χρόνια λειτουργείες...
Παραμένω άγρυπνος στα Εξάρχεια του Σηάτλ
περιμένοντας το παυσίπονο ξημέρωμα
και το μαζί
που μου μαθες
πριν εξαφανιστείς
στο τρίτο κουδούνι του φθινοπώρου.....