........................................................

Οι άλλοι το λένε ταλέντο
εγώ το λέω ευκολία
να καταφεύγω στα πλήκτρα
και στη μουσική
όταν εκτεθειμένος νιώσω
από την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους

Πάντα θαυμαζα
την ευκολία- σαν τα στρείδια-
που έχουν οι συγκεκριμένοι
να ανοίγουν, να δεις το μαργαριτάρι
και μόλις αποτολμάς κι εσύ ένα βήμα να κάνεις
να κλείνουν απότομα
με μια σκληρότητα
που δεν αντιλαμβάνονται
με μια έπαρση αθόρυβη
αυτή την ειδική έπαρση
των πρώην θυμάτων
που για να εξισορροπήσουν
το θυμό με τον φόβο ,
σενάριο επιθυμίας τη κάνουν
λες και δεν υπάρχουν άλλα σενάρια
ενδιαφέροντος του ενός για τον άλλο
πόσους ανικανοποίητους ακόμη
θα καταστρέψει αυτό το modus vivendi
του ανεκπλήρωτου αναρωτιέμαι
βλέποντας το φεγγάρι να χάνεται στη μέρα

Σα πρωταγωνιστές της παλιάς ταινίας
με την Βαλάκου και τον Παπαμιχαήλ
που δεν κατάφεραν τη ζωή και τα νιάτα τους
να χαρούν γιατί τα όνειρα τους
ήταν άλλα
ώσπου γίναν χαμένα
και μετά μια ηρωική και πένθιμη μπαλάντα του Χατζιδάκι
για να θυμούνται οι παλιοί
και να προσέχουν οι νεότεροι

Όταν κλείνουν οι δρόμοι
μιας επικοινωνίας
ανοίγουν οι δρόμοι της μουσικής
κι εκεί
όλα παίρνουν τη θέση που τους αναλογεί
για πάντα

Από εδώ , το μέρος του μαζί,
μια χάρη σας παρακαλώ
μην αφήσετε τη ζωή σας να γίνει
ηρωίδα μιας ακόμη μπαλάντας χαμένων ονείρων
για χάρη μιας ηρωικής ιδιωτικής επιθυμίας
μη ξεχαστείτε στους δρόμους του εγώ
αναζητώντας την
αλλά στα βαθιά νερά του μαζί
κολυμπήστε κι όσο κι αν πληγωθείτε
χαμένο τίποτε δεν είναι
κυρίως η δική σας προσωπική μπαλάντα της ζωής.....