VOULIARATINOS

GlitterGraphics
English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified


commentscute


thanks Comments

Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

...........................


Xαραγματιά Φωτός τόσο πολύτιμη


στους δρόμους της ατέλειωτης Νύχτας

του Χειμώνα του κόσμου...

Η Αλήθεια των απλών ανθρώπων..


Τα πάντα όλα αλλάζουν γύρω μας

με ταχύτητα φωτός.Και τι μ'αυτο;

Κάποιοι συνεχίζουν να γράφουν

στο βιβλίο του Ονείρου

και της Ουτοπίας τους.

Ποιός μπορεί να πάρει απο μια

Αδούλωτη Ψυχή την αλήθεια της;

H ψυχή που αντιστέκεται..

το άρωμα αλήθειας που παρενοχλεί..

το θάρρος που σώθηκε..οι χειμωνες

της πίκρας και της οργής

οι έντιμες σιωπές ο χρόνος

που περνα και όλα τα αλέθει

και η αληθεια μας σαν ορφανή

μέσα σ αυτη την τρέλλα της νεας

εποχης που ζούμε.


Εμάς..ποιός θα μας πλέξει

ένα ζεστό πουλόβερ στην

παγωμένη χώρα που ανασαίνουμε;


Διάφανα Κρίνα ακούω πάλι τώρα..

Δεν υπάρχει ομορφιά παρά μόνο

στο βλέμμα που την αλήθεια κοιτα

κατάματα κι όμως αντέχει.


Η Ζωή ξεκινά με ένα Ναί

αλλά Προχωρά με ένα ΟΧΙ.

Ψιλά Γράμματα ετσι;


Ποιός λέει σήμερα Όχι

και σε τί...Δε βαριέσαι

αδερφέ..Όλα περνούν και Φεύγουν..

Αυτό που χάνεται είναι απλά η Ζωή.....
.....................

Πάντα πίστευα πως το να μ’αρέσει η μοναξιά μου, να μπορώ να ζω άνετα στην δική μου σιωπή, ήταν χάρισμα ξέχωρο για μένα, ήταν κάτι σαν «δώρο» που μου δόθηκε, δεν ξέρω από ποιόν, για να με ισορροπεί και να με ανακουφίζει.


Και ακόμα το πιστεύω, ίσως περισσότερο τώρα, μετά από αρκετά χρόνια που επιλεγμένα τα διαβαίνω «μοναχικά». Ίσως πάλι να μην είναι καν επιλογή, να είναι επιβεβλημένη ανάγκη. Να μην μπορώ αλλιώς. Είναι αλήθεια πως πολύ πολύ κοντά μου δεν μπορώ εύκολα ν’αφήσω χώρο για επισκέπτες… Μπορεί πάλι να είναι και κουσούρι αυτό ή εγωισμός ή άμυνα ή δυσπιστία υπέρμετρη ή φόβος ή δειλία ή ποιος ξέρει και τι άλλο. Όμως ό,τι κι αν είναι ξέρω πως έτσι είμαι φτιαγμένος, έτσι είμαι συνηθισμένος.

Τελευταία όμως, μαθαίνω αυτό που πάντα θεωρητικώς και ενστικτωδώς γνώριζα. Μαθαίνω τι σημαίνει η λέξη «συντροφιά». Μην περιμένετε εδώ, να προσπαθήσω να την ορίσω. Όχι μόνο δεν θα τα κατάφερνα αλλά υπάρχει και πιθανότητα στην προσπάθεια να βάλω σε σειρά λέξεις που να λένε τι είναι η «συντροφιά» να έβγαινε το αντίθετο συμπέρασμα, δηλαδή τι είναι «μοναξιά». Και δεν είναι οξύμωρο αυτό. Θάλεγα δε πως είναι και το πιο πιθανό μιας και είναι πολύ πολύ αληθινό.

Την «συντροφιά» μόνο η «μοναξιά» την φτιάχνει. Και την φτιάχνει τόσο γερά, τόσο καθάρια και στέρεα που αν και κάθε «συντροφιά» φαντάζει σαν προαγγελία βέβαιης απώλειας, παρόλα αυτά η κάθε στιγμή του τώρα, του σήμερα είναι πέρα από κάθε … φαντασία, από κάθε … εφιάλτη, από κάθε … όνειρο απατηλό. Είναι μια ζωντανή ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

.....................

Εκείνη η νύχτα θα μου μείνει αξέχαστη..


Εσύ απέναντί μου, αμήχανη.. Εγώ το ίδιο.. Εσύ έπαιζες με τα γυαλιά σου, ενώ εγώ γελούσα νευρικά.. Και στην μέση ένας τρίτος, που απλά ήταν περαστικός. Η επόμενη νύχτα, ήταν μόνο η αρχή.. Δύο αρχές.. Δύο νύχτες συγχωνεύονταν σε μία.. Και μόνο λίγη ώρα μου απέμενε κάθε φορά να σε έχω στην αγκαλιά μου. Δεν αναρωτήθηκα ποτέ τι έκανες στις ελεύθερες ώρες σου. Δεν αναρωτήθηκα τι έκανες όταν δεν ήσουν μαζί μου.. Αναρωτήθηκα, μα και ακόμα αναρωτιέμαι, γιατί εκείνο το φιλί σου ήταν τόσο ξεχωριστό, με δική του γεύση; Γιατί το άρωμα που φόραγες, τότε που με πρωτοαγκάλιασες, το έχω ακόμα πάνω μου..;

Πέρασαν λίγες μέρες.. Λίγες βδομάδες.. Κι όλας δύο μήνες. Και μετά, τίποτα.. Σίγουρα;

Πέρασε ένας χρόνος.. Κύλισε γρήγορα. Ήρθε η ώρα που τα λόγια θα ήταν πλέον περιττά. Και ναι... Ήσουν εκεί, περνούσες, απέναντί μου. Και σου φώναξα. Ήρθες κοντά και σε ρώτησα αν έχεις λίγο χρόνο.. Είπες ναι. Ήταν για μένα η αφορμή. Σε πλησίασα, εσύ προσπαθούσες να κρυφτείς. Σου έδειχνα τα χαρτιά μου, εσύ κρυβόσουν.. Και αυτό με έφερνε όλο και πιο κοντά.. Και ήμασταν ήδη πολύ κοντά. Μέχρι που τα χείλια μας, για άλλη μια φορά μετά από έναν χρόνο ενώθηκαν..Νόμιζα για πολύ καιρό.. Έως και για πάντα. Πόσο ξεγελούν τα φαινόμενα..

Σ΄αγαπώ, μου είπες. Σου είπα να μην βιαστούμε. Και ας αφήσουμε τον καιρό να δείξει.. Δεν άντεξα όμως, και το ξεστόμισα γρήγορα και γω.. Καλό; Κακό; Αυτό το έκρινε το τέλος..

Περάσαμε μαζί δύο χρόνια.. Ο πρώτος χρόνος ήταν μέσα στον έρωτα και την αγάπη.. Τι όμορφα συναισθήματα ε; Δεν υπήρχε ζήλεια. Ναι.. Υπήρχε τυφλός έρωτας.. Όποτε σε άκουγα στο τηλέφωνο να μου μιλάς, νόμιζα πως μου μίλαγε άγγελος. Όποτε σε έβλεπα μπροστά μου, τίποτα άλλο δεν υπήρχε γύρω σου.. Μόνο εγώ.. Εκεί, μόνο εγώ και συ..

Στον δεύτερο χρόνο άρχισε το μεγάλο πρόβλημα.. Ζήλειες και φασαρίες. Ξέρεις.. Αν ένα ποτήρι ραγίσει, μπορεί να μείνει όρθιο.. Μα, εάν σπάσει εντελώς, τότε μένουν απλά γύρω γύρω σπασμένα κομμάτια. Δεν νομίζεις ότι είναι δύσκολο να κολλήσουν αυτά τα κομματάκια; Είναι αδύνατο, σου ειπα.. Αλλά δεν σου γύρισα την πλάτη.. Δεν μου γύρισες την πλάτη.. Στο τέλος, μόνο επιπόλαια φερθήκαμε..

Τώρα, μετά από έναν ολόκληρο χρόνο, έχει μείνει μόνο μια ανάμνηση.. Η ανάμνησή σου, σαν μια καλή παρουσία. Αυτό με κάνει να σκέφτομαι ότι, ναι, άξιζε ο χρόνος που πέρασα δίπλα σου. Κάθε λεπτό και κάθε δευτερόλεπτο.. Δεν ξέρω όμως, αν αξίζαμε τέτοιο τέλος.. Αν αξίζαμε τέτοια κατάληξη.. Επιλέξαμε έναν δρόμο που φαινόταν ατελείωτος. Μα, δίπλα από το ατελείωτο, υπήρξαν δυό στροφές. Και ο καθένας διάλεξε από μία.. Μετά από τόσο καιρό, κοιτάζω κάποιες φωτογραφίες σου, και σκέφτομαι τον τρόπο που σου είχα φερθεί.. Τι είχα κάνει.. Πόσο σκληρός γινόμουν μερικές φορές.. Και ζητώ συγνώμη. Άλλοτε ήρεμα, με ένα τσιγάρο στο χέρι και άλλες φορές με δάκρυα στα μάτια. Τα δάκρυα όμως φύγανε, γιατί ήρθε η ηρεμία. Ξέρω ότι δεν μου δίνεται πλέον η ευκαιρία να σου πω από κοντά την συγνώμη που σου χρωστώ μέσα από την καρδιά μου, μου δίνεται όμως η ευκαιρία να έχω σημαντικές αναμνήσεις από κάποια που άξιζε.. Και ότι αξίζει πρέπει να το προσέχουμε, αλλιώς.. Το κερδίζουν άλλοι.. Ποτέ δεν ένοιωσα έτσι ξανά. Και ξέρω πως, αν ξανανοιώσω, θα μαι πιο προσεκτικός...

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

...............

Τι είναι αυτό που πάλι με σκεπάζει σήμερα;
Δεν μπορώ να το δω καλά...
Γιατί είναι μαύρο..
Σαν την νύχτα.
 Δεν έχει καθορισμένο σχήμα..
Σαν τις σκέψεις μου...
Δεν έχει δικό του όνομα, και μάλλον παππάς δεν θα το βαφτήσει..
Αν το βάφτηζα εγώ;
 Πώς θα το έλεγα;
Πώς μπορείς να χαρακτηρίσεις κάτι άγνωστο στην όψη, μα τόσο γνώριμο όταν το αισθάνεσαι;
Άλλοι το λένε θλίψη.
 Άλλοι το λένε ταξίδι στο άγνωστο.
 Γιατί όταν θλίβεσαι, ταξιδεύεις στο άγνωστο, προσπαθώντας να πιαστείς από κάπου, ώστε να βρεις κάποια άκρη..
Έτσι μιλάει ο τρελός.
 Μα πιο πολύ έτσι μιλάει κάποιος που είναι μοναχός, σαν αυτή τη νύχτα, που μόνο τα αστέρια δεν είναι μόνα τους...


Οι σκέψεις μοιάζουν με λιοντάρι.
Αγέροχες στέκουν και φωνάζουν δυνατά, σαν να θέλουν να επιβληθούν σε κάποιον...
Σε κάτι...
Μάλλον στον εαυτό μας...
Μα είναι το μυαλό μια ζούγκλα όπου ζουν αυτές οι σκέψεις...
 Είναι ένας αχανής τόπος..
Δίχως αρχή, μα με ένα και μόνο τέλος.
Το τέλος αυτό έχει ένα αίνιγμα και μία λύση..
Τα οποία ονομάζονται "τέλος του ταξιδιού".
Ποιός όμως θα ορίσει που τελειώνει ένα ταξίδι νοητό;
 Μόνο ο ταξιδιώτης.
 Ναι, έτσι είναι που μιλάει ο τρελός.

Είναι όμως μια λύση αυτή που επιζητά;
 Ή κάτι πιο βαθύ;
Είναι μία απάντηση αυτή που του λείπει;
Ή απλά ταξιδεύει άσκοπα μέσα στις σκέψεις του με μαύρο φόντο, ζητώντας λίγο χρώμα..
Γιατί το μαύρο δεν είναι χρώμα..
Είναι η άρνηση του χρώματος και η απαλοιφή της χαράς.
 Το λευκό είναι η έμπνευση όλων των χρωμάτων και το πρόσφορο έδαφος της γαλήνης και της ευτυχίας...

Ο ταξιδιώτης άναψε ένα τσιγάρο στο ενδιάμεσο του ταξιδιού του.
 Κάνοντας ένα μικρό διάλειμμα...
Ναι...
Ένα διάλειμμα μέσα στο διάλειμμα της ζωής, αυτού του μαύρου ταξιδιού.
 Που το τέλος μόνο αυτός θα το ορίσει...
Καίγεται αργά και βασανιστηκά.
Είναι ο μόνος φίλος του που δέχεται να καεί με χαρά, μέχρι να πεταχτεί εκεί που ανήκει. Ώστε να υποδεχθεί τον επόμενό του φίλο. Με το ίδιο όνομα και την ίδια μορφή.
Τα τσιγάρα είναι δίδυμα.
Αδέρφια.
Και συντροφεύουν τον αδερφό τους που τα καίει...

Μα ποιο είναι το αποτέλεσμα αυτών;
 "Η ηρεμία" σκέφτεται πάλι ο ταξιδιώτης.
Ηρέμησε όμως πραγματικά;
 Δεν μας λέει τι περιείχε το ταξίδι του...
Δεν μας είπε τις εμπειρίες του.
Ας τον αφήσουμε να μιλήσει μόνο όταν αυτός το θελήσει.
 Γιατί είναι μάρτυρας ζωής.
 Της δικής του ζωής.
 Όλοι είμαστε ταξιδιώτες.
Και όλοι κάποτε θα ακούσουμε αυτόν τον ταξιδιώτη.
 Όπως και αυτός με την σειρά του θα μας υποδεχθεί, με ανοιχτά αφτιά, να ακούσει και τις δικιές μας αναζητήσεις...

Γιατί για αυτές τις αναζητήσεις ζούμε όταν αισθανόμαστε μοναξιά...
Όταν δίπλα μας είναι μόνο ο αέρας και η φύση...
Και εκείνο το λιοντάρι;
 Τι απέγινε;
Έμεινε στην ζούγκλα του, περιμένοντας να βγάλει από μέσα του τον επόμενο βρυχιθμό...
...................

Έρωτας....
Η ατμόσφαιρα έχει το άρωμα σου.... Όλα γύρω μου, είναι διαφορετικά... Μοιάζουν χαρούμενα και πιό φωτεινά...
Έπαψα να φοβάμαι ξαφνικά αλλά έχω μιά ταχυκαρδία που δε λέει να σταματήσει.. Απο εκείνη την γλυκειά νύχτα που σε γνώρισα.. Μες τα μάτια με κοίταξες κι ένιωσα να φτάνω τ'αστέρια...
Ένα φεγγάρι λαμπερό, ανάμεσα στα σύννεφα.. ήταν εκεί και μου χαμογελούσε..
Για σένα λάμπω.. είπε...Για να είναι αυτή η νύχτα η αρχή για ένα πιο φωτεινό μέλλον...
Έτσι μου είπε και μου έκλεισε το μάτι...
Ένα κοίταγμα στα μάτια, μιά αγκαλιά και ένα φιλί... Ένα φιλί που κράτησε όλη νύχτα..

Ένα φιλί που με έκανε κι έχασα την γή κάτω απο τα πόδια μου....


Σε ευχαριστώ.. Μπορεί να άργησες αλλά ήρθες την στιγμή που σε είχα τόση ανάγκη όσο ποτέ..

Στον Έρωτα.....
.................

Τι είναι ο έρωτας τελικά;


Τι είναι ο έρωτας τελικά; Ίσως το πιο απλό αλλά και πολύπλοκο συναίσθημα. Αφήνουμε όλο μας το είναι σε ένα άτομο και παρασυρόμαστε σε κάθε ξεχωριστή στιγμή μαζί του. Έρωτας είναι να είσαι με ένα άτομο και να αναρωτιέσαι αν αυτό που ζεις είναι όνειρο. Έρωτας είναι να ζεις την κάθε στιγμή με ένα άτομο σαν να είναι η τελευταία φορά που το βλέπεις... Έρωτας είναι να θέλεις αυτή η στιγμή να κρατήσει για πάντα...

ΠΩΣ ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΥΜΕ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ , δηλαδή όλη εκείνη τη συμπεριφορά που διαμορφώνουμε όταν τα βέλη του φτερωτού θεού μας χτυπούν, και κάνει τους άλλους ανθρώπους που μας περιβάλλουν να καταλαβαίνουν ότι σίγουρα κάτι δεν πάει καλά με εμάς. Φυσικά, σε αυτήν την προσπάθεια απαραίτητες είναι οι δικές σας απόψεις...
.................

Σαγαπώ
Τι σημαίνει τελικά αυτή η λέξη?
Γιατί όταν είμαστε πραγματικά ερωτευμένοι και θέλουμε να το πούμε χρησιμοποιόυμε αυτήν την λέξη?
Υπάρχουν πολλά ερωτήματα γύρω απο αυτή την τρισύλαβη λέξη αλλά επισης κρύβονται και πολλά συναισθήματα...φιλικά,οικογενιακά όπως και ερωτικά.
Μιας και το blog μας μιλάει κυρίως για αγάπη για το άλλο φύλο θα μιλίσω για τα ερωτικά.
Αγαπητοί αναγνώστες θέλω να σας ρωτήσω κάτι εμπιστευτικό.
Πότε νιώσατε για πρώτη φορά οτι θέλατε να πείτε το "Σαγαπώ" ή ακομα να αφιερώσετε ένα τραγούδι που οι στίχοι του δήλωναν την αγάπη σας προς το άτομο το οποίο το αφιερώσατε(Επειδή ντρεπόσασταν ή δεν είχατε ακόμη το θάρρος να το πείτε ενώ το νιώθατε έντονα).
Όταν το είπατε πώς νιώσατε?...
Κατα την γνώμη μου σε μια σχέση αυτή η λέξη είναι η μοναδική που γεννά τοσα πολλά συναισθήματα μόνο στο άκουσμά της...Τελίκα όμως μπορεί να δώσει κάπιος μια απάντησει?
Τι σημαίνει τελικά αυτή η λέξη?
......................

Ο έρωτας από την πρώτη ματιά είναι κάτι στο οποίο πολλοί δεν πιστεύουν μέχρι να τους συμβεί. Ως ένα βαθμό, όλοι μας έχουμε μια ανάλογη εμπειρία, η οποία μπορεί να προκύψει σε οποιοδήποτε σημείο, οποιαδήποτε στιγμή: Στο club , στην καφετέρια, στην παραλία, στο λεωφορείο. Αμέσως, ενθουσιαζόμαστε και, αν όλα πάνε καλά, κοιταζόμαστε στα μάτια και με την πρώτη ευκαιρία πιάνουμε τη κουβέντα. Αν νιώθουμε ότι χάνουμε τα λόγια μας ή βλέπουμε το ίδιο βράδυ στα όνειρα μας τη μορφή του/της, τότε πράγματι πρόκειται για κεραυνοβόλο έρωτα.




Το αίσθημα του έρωτα από την πρώτη ματιά, είναι σαν να έχουμε μπροστά μας το τέλειο άτομο(τουλάχιστον για εμάς!). Βέβαια, στην πορεία της σχέσης, και καθώς ο ένας γνωρίζει καλύτερα τον άλλον, πολλά μπορούν να προκύψουν και να αρχίσουμε να βλέπουμε τις ατέλειες που δεν είδαμε ή δεν θέλαμε να δούμε στην αρχή. Κάποιες μάλιστα φορές, θα θέλαμε να επιστρέψουμε στην πρώτη ματιά και στο αίσθημα που νιώσαμε, γιατί μόνο αυτό άξιζε από την σχέση. Πολλά άτομα, απογοητεύονται εύκολα, όταν αρχίζουν και συνειδητοποιούν τις ατέλειες. Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή! Μην εγκαταλείπεις ποτέ, απλά και μόνο επειδή συνειδητοποίησες ότι το αρχικό αίσθημα ξεθώριασε. Δώσε μία ευκαιρία στη σχέση που ξεκίνησε τόσο καλά και τόσο μαγικά, γιατί ο έρωτας από την πρώτη ματιά είναι πράγματι κάτι μαγικό



Ο έρωτας από την πρώτη ματιά είναι κάτι στο οποίο πολλοί δεν πιστεύουν απλά και μόνο επειδή δεν τους χτύπησε την πόρτα. 'Aλλοι απογοητεύτηκαν καθώς συνειδητοποίησαν ότι αυτό που τους έτυχε από την πρώτη ματιά, παρέμεινε ένα όνειρο. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για μία τόσο δυνατή εμπειρία που ακόμα και το να αισθανθείς ότι σε συνδέει κάτι δυνατό με ένα άλλο πρόσωπο, και αν ακόμα διαρκεί για λίγο, μπορείς να το ονομάσεις «έρωτα». Το αν θα διαρκέσει είναι κάτι που εξαρτάται από το άτομο και είναι μοναδικό σε μία σχέση, αλλά είναι πιθανό. Λοιπόν, πιστεύεις ;

Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

.......................

Για μια στιγμή που θα μείνει μέσα σου χαραγμένη, χρειάζονται δύο άνθρωποι ή παραπάνω. Πρωταγωνιστές και σκηνοθέτες ταυτόχρονα στο εκάστοτε έργο που η στιγμή καθορίζει. Μια λάθος κίνηση αλλάζει το ρου της ζωής. Μια σωστή κίνηση χρωματίζει τη στιγμή, της δίνει ξεχωριστή οντότητα και παρουσία μέσα στην καθημερινότητά μας και ταυτόχρονα κομβικό σημείο σκέψης και αναπόλησης στο μέλλον. Πασχίζουμε να ζήσουμε στιγμές ευτυχίας, καμιά φορά χωρίς να υπολογίζουμε τίποτα, γνωρίζοντας όμως ότι η ευτυχία κοστίζει ακριβά. Και ποιός άραγε σκέφτεται προκαταβολικά τί θα ακολουθήσει, όταν νιώθει πως η ευτυχία χτυπάει δειλά δειλά την πόρτα του; Αφήνουμε τον εαυτό μας, τη ψυχή μας, το σώμα μας να στροβιλιστεί στου πάθους τα δίχτυα, αφήνουμε ελεύθερη την καρδιά μας να αγαπήσει και να αγαπηθεί χωρίς όρια.



Το ίδιο μπορεί να συμβεί και στις ερωτικές - συντροφικές σχέσεις, μα και στις φιλικές. Δίνεις τον εαυτό σου, δείχνεις με κάθε τρόπο την αγάπη σου με πράξεις μα και με λόγια, εισπράττεις αγάπη και φροντίδα και νιώθεις γεμάτος ως άνθρωπος. Βλέπεις τους φίλους ή/και σύντροφό σου να απολαμβάνει τη φροντίδα και την αγάπη σου και τότε η ευτυχία σου διπλασιάζεται. Τί γίνεται όμως όταν διαπιστώνεις πως οι άνθρωποι που πίστευες μέχρι χθες ότι είναι δίπλα σου, στην ουσία είχαν ημερομηνία λήξης, σαν τα προϊόντα που βρίσκουμε στα σούπερ μάρκετς; Χα... εκεί ακριβώς νιώθεις πως όλα γύρω σου καταρρέουν, ή τέλος πάντων κάπως έτσι. Είναι σαν να νιώθεις να πέφτεις σε ένα μεγάλο λάκκο - παγίδα γεμάτο από λάσπη. Και σε εκείνο το σημείο, συνειδητοποιείς πως όλα όσο τόσο καιρό νόμιζες ή αισθανόσουν, ήταν μια φούσκα.


Δε ξέρω αν για όλα αυτά ευθύνονται οι λάθος επιλογές ανθρώπων ή απλά οι λάθος συγκυρίες. Όσες φορές έχω προσπαθήσει να αναλύσω το συγκεκριμένο ερώτημα μέσα μου και άλλες τόσες που το έχω συζητήσει, δεν κατέληξα πουθενά. Νιώθω σαν να είμαστε τα πιόνια σε μια παρτίδα σκάκι με γύρω μας αμέτρητους πύργους να εμποδίζουν κάθε μας κίνηση. Και όταν καταφέρνουμε τελικά να κινηθούμε στο επόμενο τετράγωνο μας περιμένει άλλος ένας πύργος που καλούμαστε να προσπεράσουμε. Ο βασιλιάς και η βασίλισσα κοιτούν ατάραχοι τις κινήσεις μας, σαν να γνωρίζουν εκ των προτέρων το αποτέλεσμα.


Την επόμενη κίνησή μου δεν την έχω προγραμματίσει. Τα δεδομένα είναι μάλλον συγκεκριμένα, από όσα μπορώ να αντιληφθώ. Όσο κι αν θέλω να εθελοτυφλώ ως προς κάποιες καταστάσεις, ξέρω πως είναι λάθος για το σήμερα. Για το αύριο δε ξέρω. Κανείς δε ξέρει. Απόψε ήθελα συγκεκριμένους ανθρώπους δίπλα μου. Μάλλον εξαφανίστηκαν με αξιωματικούς και ίππους σε μια ξεχασμένη παρτίδα. Άνθρωποι, επιλογές, στιγμές...
..........Oι ζωές μας (όχι η ζωή) είναι συσσωρευμένα θολά τοπία, το ένα πάνω στο άλλο. Τα στενά μεσοδιαστήματα είναι τα ξεθολώματα. Δώσε βάση: έχεις μια ζωή που συνίσταται σε αυτό, σ’ εκείνο και στο άλλο, που εφεξής θα καλούμε «δέντρα». Βέβαια, δεν είναι και τα τρία δέντρα, ουσιαστικά για την επιβίωσή σου αλλά από τη στιγμή που δε σε χαλάνε οι καρποί τους, τα ποτίζεις, αν και όχι πάντα με μεράκι. Έρχεται η ώρα της συγκομιδής και κουτσά-στραβά, μαζεύεις το κατιτίς σου. Επειδή όμως το πράγμα γυρίζει, κάποια στιγμή φτάνει κι η ώρα που το δέντρο μαραίνεται, κι ίσως μάλιστα να μαραίνεται γρηγορότερα του κανονικού, μιας και δεν το πότιζες τόσο τακτικά. Όταν μαραίνεται, δε στενοχωριέσαι, γιατί διαπιστώνεις πως δεν ήταν ζωτικής σημασίας αλλά σε πειράζει, προφανώς για εγωιστικούς λόγους. Μετά από λίγο καιρό, μαραίνεται και το δεύτερο δέντρο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Ξανά εσύ ενοχλημένος αλλά όχι θλιμμένος. Και μένεις με το ένα, που δεν έχει πάθει τίποτα, οπότε συνειδητοποιείς πιο καθαρά από ποτέ, ότι αυτό το ένα που απομένει είναι αυτό που σου πάει βρε αδερφέ κι ότι, όσο κι αν νομίζεις πως είσαι πλασμένος για κάτι άλλο (ω ουρανοί! Τι ψευδαίσθηση κι αυτή!), αυτό που είσαι κι αυτό που θες κατά βάθος, μένει εκεί, ακλόνητο, μαζί σου. Αυτό είναι εσύ και εσύ είσαι αυτό. Ευτυχώς, ο μαρασμός αποτελεί μια φυσική επιταγή, τόσο αναγκαία όσο και η άνθηση. Ο μαρασμός καθαρίζει το τοπίο και αφήνει όρθιο μόνο ό,τι μπορεί να αντέξει σε όλες τις εποχές. Το δικό σου κάτι, είναι αειθαλές. Μην το ξεχνάς. Είτε το ποτίσεις είτε όχι, είναι το δικό σου δέντρο και μια ζωή τώρα, τρως απ’ τους καρπούς του. Όσο κι αν βαριέσαι την ίδια γεύση, όσο κι αν σε πληγώνει που το κουβαλάς συνεχώς και σου θυμίζει τον εαυτό σου, είναι το αναλλοίωτο κάτι σου, κι έχεις μια σχέση μαζί του, σχεδόν παιδιού-μάνας, γης-χλωρίδας. Σχέση αίματος, σχέση συμπαντική, σχέση απαράλλακτη και ειρωνική, σχέση παράλογη. Να χαίρεσαι με το μαρασμό. Οι μεγαλύτερες αλήθειες προκύπτουν από την αφαίρεση.

Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

.........Οι άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας είτε για κάποιο λόγο, είτε για ορισμένο χρόνο, είτε για πάντα.
Όταν το ξέρεις αυτό, ξέρεις και τι να κάνεις για τον κάθε άνθρωπο.


Όταν κάποιος είναι στη ζωή μας για κάποιο λόγο, συνήθως απαντά σε μία ανάγκη μας που με κάποιο τρόπο έχουμε εκφράσει. Έχει έρθει για να μας βοηθήσει σε μια δυσκολία, να παρέχ...ει καθοδήγηση ή υποστήριξη, για να μας συνδράμει φυσικά, συναισθηματικά ή πνευματικά. Μοιάζει Θεόσταλτος και είναι. Είναι εκεί για το λόγο ακριβώς που τον χρειαζόμασταν....
Mετά, χωρίς να κάνουμε κάτι λάθος και ίσως ακόμα σε μια άβολη στιγμή και παρ' ότι μπορεί να πληγωθούμε, η σχέση θα τελειώσει. Κάποιος από τους δύο θα πει ή θα κάνει κάτι που θα βάλει τέλος. Μπορεί ο άνθρωπος αυτός να πεθάνει. Μπορεί απλώς να φύγει μακριά μας. Κάποιες φορές, μπορεί να ενεργήσει με τέτοιον τρόπο που να μας αναγκάσει να πάρουμε θέση. Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι, η ανάγκη μας βρήκε

ανταπόκριση, η επιθυμία μας εκπληρώθηκε, οπότε η δουλειά του ανθρώπου

αυτού τελείωσε. Η προσευχή μας πήρε απάντηση και είναι ώρα να προχωρήσουμε. Όταν κάποιος είναι στη ζωή μας για ορισμένο χρόνο, αυτό σημαίνει ότι ήρθε η ώρα να ωριμάσουμε, να μοιραστούμε και να μάθουμε. Μπορεί να μας φέρει μια ειρηνική εμπειρία, ή να μας κάνει να γελάμε. Θα μας μάθει να κάνουμε κάτι που δεν κάναμε ως τώρα και πάντως η παρουσία του θα μας δώσει μεγάλη χαρά. Παρ' ότι μπήκε στη ζωή μας για ορισμένο χρόνο, το έργο του ήταν σπουδαίο. Όταν κάποιος είναι στη ζωή μας για πάντα, μας διδάσκει μαθήματα ζωής. Θα μας διδάξει αυτά, πάνω στα οποία πρέπει να χτίσουμε στέρεα συναισθηματικά θεμέλια. Η δουλειά μας είναι να δεχτούμε το μάθημα, να αγαπήσουμε τον άνθρωπο

αυτό και να εφαρμόσουμε όσα μάθαμε στη σχέση μας μαζί του, σε όλες τις

σχέσεις και όλα τα πεδία της ζωής μας. Λένε ότι, η αγάπη είναι τυφλή, αλλά η φιλία διαισθητική.

Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

Βαρκούλα ακυβέρνητη...

...και σε γνώρισα... και με γνώρισες.....Απλά, χωρίς εμβαθύνσεις.... Υπόγεια, όμως με ρεύματα δυνατά, με τραβούσες μεσοπέλαγα.... Με έφερες στο επιθυμητό σου σημείο. Βαρκούλα ακυβέρνητη. Φυσάς και πάω. Αλυσίδες οι μακρόσυρτες εξιστορήσεις σου και με τραβούν. Θες ζερβά, πάω ζερβά. Μετανιώνεις και θες αντίθετα, πάω αντίθετα. Παίζω αρχικά. Ζαλίζομαι, μεθώ στην πορεία. Η ετοιμότητά σου απέναντι στις γρήγορες εναλλαγές στη ρότα μας, αρχίζει να μου προκαλεί απώλεια του προσανατολισμού μου. Το "εγώ" και το "είναι" μου στροβιλίζονται στα τοπία του κόσμου. Το χθες το δικό σου μετουσιώνεται στο δικό μου σήμερα. Ίδιες αγωνίες, ίδιος πόνος, ίδια λαχτάρα για αναζήτηση....


Αν με έλκεις δεν είναι κίνητρο η απροσπέλαστη ομορφιά σου..... κάποια στιγμή όλα παραδίνονται στο χρόνο.... δεν είναι η αψήφιστη προς τον κίνδυνο ψυχή σου.... μπορεί κάποια στιγμή να λυγίσεις.....Στο "είναι" σου μέσα κρύβονται ίχνη από τα πιο απροσάρμοστα ιδανικά.......τα πιο επικίνδυνα ταξίδια που έλκουν τους ταξιδιώτες των αναζητήσεων.....

Στο ταξίδι αυτό ανακάλυψα τα όπλα μου...... δεν είχα επίγνωση της αλήθειας..... μέσα σε μία μετριότητα μιας ευθύγραμμης ροής των πραγμάτων είχα κουρνιάσει κι εγώ.... Τώρα στις καμπύλες διαδρομές της σκέψης ανακαλύπτω το νόημα που μου διέφευγε......


Απροσάρμοστες υποθέσεις για την πρόβλεψη της επόμενης διαδρομής, με οδηγούν στην εγρήγορση μιας επιβεβαίωσης που ποτέ δεν επαληθεύεται..... Με αιφνιδιαστικές απουσίες...και ανατρεπτικές επιστροφές...... νιώθω βαρκούλα ακυβέρνητη δίχως κουπιά.... δίχως πανιά..... μόνο με αντοχές και επιμονή...... μόνο με λαχτάρα για το στιγμιαίο που θα με ξαφνιάσει.......


Αυτό είναι το κίνητρο και ο οδηγός μου....... το ξάφνισμα..... η ανατροπή ...... εκεί έκλεισες μία στιγμούλα του χρόνου....και μέσα σ' αυτή τη στιγμή χώρεσαν μερικά λεπτά ζωής....... τώρα υπάρχω αλλιώς......σε μια αισθαντικότητα που χαϊδεύει τη ροή του χρόνου, γιατί οι συγκυρίες συνομώτησαν και δε χάθηκε η ευκαιρία.......
Αιώρηση...




Κάθε φορά με εκπλήσσεις...

Κάθε φορά νιώθω να σε πρωτογνωρίζω...ξανά και ξανά....

σε μόνιμες διαθλάσεις μιας έλξης παράξενης...

Μια με απωθείς, μια με τραβάς......

σε έναν δρόμο αδιέξοδο.... προς έναν γκρεμό να πορεύεται...

κι εγώ ανυποψίαστος τον βαδίζω...ως το τέρμα... έτσι έχω μάθει να βαδίζω τους δρόμους...

μέχρι τέρμα...... όσα κι αν είναι τα εμπόδια... οι εκτροχιασμοί....

Βολέψου στο λίγο φως.... δε θα έχει περισσότερο...

κι εμένα πονάνε τα μάτια μου στο σκοτάδι, μα προσαρμόζομαι.....

Βολέψου στην αχανή απόσταση της απόκοσμης επαφής των ποιημάτων....

κι εγώ δυσκολεύομαι να σε ορίσω ...μα μου φτάνουν οι λέξεις...

είναι το πρόχειρο ρούχο μιας ψυχής, που αιωρείται πάνω από τις φιλοδοξίες μου.....

τι κι αν με βρήκες μόνο σε ένα έρημο τοπίο?...

ζωγράφισέ μου ένα φεγγάρι...

να 'χει το μονοπάτι μας φως...

ζωγράφισε εδώ στην άκρη του δάσους λουλούδια....νυχτολούλουδα....

να έχει το όνειρο μυρωδιά και χρώμα....

άγρια μυρωδιά....

άγριο χρώμα νυχτωμένης αντανάκλασης, στο βρόχινο επίπεδο της νοσταλγίας....

Θα είμαι κι εγώ ένα αγρίμι... που δεν εξημερώνομαι σαν την αλεπού του Μικρού Πρίγκιπα...

Θα χρειάζεται να ξενυχτήσεις πολλά βράδια.... κι άλλα τόσα να ξενυχτήσω εγώ....

αλλά στο τέλος μαζί θα πέσουμε στο γκρεμό, στο τέλος του δρόμου....

να εξοπλίσεις την ψυχή με θάρρος.... κι αν πέσουμε να μην τσακιστούμε....

να έχουμε αναπτύξει τα φτερά μας...και να πετάξουμε προς τα πάνω.....

σε μία αιώρηση ζηλευτή από θεούς κι ανθρώπους.....



Σ'ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ........!!!
Σ'αγαπάω μέσα από μία ροή....




Δρομάκι έξαψης το σώμα σου

κι η εξάρτησή μου ενπλω το διασχίζει...

Σε κυμάτων το λίκνισμα

στάλα ευρρυθμίας να χορεύει

παλλόμενη στο ρυθμό της ανάσας σου....

Η αφή μου...



Σ'αγαπάω μέσα από μία ροή

ενός χειμαρρώδη λυγμού ευτυχίας

που γλιστράει ανάμεσα στα δάχτυλά μου...

Συγχρονισμός πλεύσης

και όλη η σκέψη μου υπόγειο ρεύμα

που δονεί ανελέητα το Είναι σου...

ακόμη κι αν ανυποψίαστος

δε φαντάστηκες ποτέ πόση ροή ενέργειας

ξεφεύγει κάθε μέρα από μένανε

για να αγγίξει λίγο εαυτό μέσα από Σένα....



Η ενέργεια αποζητά το λόγο της...

Παύει η Άεργη Μορφή να περιφερεται

και ρευστή η επιθυμία ενός Αθάνατου Ερωτα

δημιουργεί παλμογραφικές ροές συναισθήματος

στο γράφημα της καρδιάς μου...



Δειγματοληψία ροής...

και στην επεξεργασία των δεδομένων μου

μία στάλα ιδρώτα σχηματίζει το Γράμμα σου..

Η ιστορία γράφει το Δικό μας Κεφαλαιο...

Εκεί που το ποτάμι μου

εκβάλλει στο Δελτα των χειλιών σου...



Σ'αγαπάω μέσα από μία συνεχόμενη ροή ενεργειας...

συναισθηματικής εντροπίας...

παλμικής αναγκης...

κυματομορφής που γεμίζει υγρασία φιλιών

κάθε λέξη που αποτυπώνεται,

κουκίδα ελάχιστης προσφοράς στο λευκό φόντο

μιας υπό έρευνα επαφής....



Πόση υγρασία να πιώ?...



Αναιρώ τη Φύση μου,

υδρόβια επιβίωση μέσα στη χερσαία Γη σου...



Γεώτρηση στο υπέδαφος της ευαισθησίας σου...

και η Δίψα μου, ροή ικανοποίησης

που επιβραβεύει την εμμονή μου...



Ροή σημαίνει μεταβολή... αλλαγής το αίτιο..

έτσι σ'αγαπώ...

μέσα από μεταβολές.. ροές... μεταλλάξεις..

και εξελικτικές πορείες

σε μία κοίτη αχανούς και ορμητικής σκέψης...

Να είσαι ο υδρόμυλος και να είμαι το νεράκι...
Ερωτικό Ατυχημα...




Σηκωσε τα γράμματα να βρεις την πληγή μου...

Έχω ξαπλώσει αναίσθητη σε μία υπόγεια διάβαση της σκέψης..

Έγινα παράβαση βραδινού εκτροχιασμού..

Κηλίδα που αποτυπώθηκε στης ασφάλτου το σώμα..



Σήκωσε τα γράμματα..

Ξεγύμνωσε τις λέξεις..

Απόψε, δε φόρεσα τίποτε...

Ντύθηκα τη βροχή πανω στο οδόστρωμα..

Φόρεσα υγρασία στου δρόμου την ολίσθηση..

Τεντώθηκα πάνω στη διαχωριστική γραμμή των δύο λωρίδων,

για να μην προσπεράσεις!..

για να επισπεύσω τη σύγκρουση μιας ακολουθίας

που έκανε νεύμα με τα φώτα πορείας

οδηγώντας με ξέφρενους ρυθμούς

στη Λεωφόρο της Καρδιάς...



Ξεδιπλώνεις ταχύτητες...

Διπλώνω υποδείξεις...

Μία διαδρομή εμπρόθετης σύμπραξης:



Προ-πορεύομαι..

Προ-φτανεις...

Προσ-περνάς..

Προ-λαβαίνω..

Πρόσ-κρούση!...

Στη στροφή επάνω, ένα χτιστό εκκλησάκι να θυμίζει

ότι εδω (Προ-Ετών) συνέβη ένα Ερωτικό Ατύχημα!...



Η κηλίδα νοπή φλόγα κατω από τα γραμματα!..

ακόμη να καίει την άσφαλτο!...


Η Ιδέα μετουσιώθηκε σε σταγόνα από kakia_p
Άφιξη...



Τόσο προσπάθησα να την αποφύγω!

Το δρόμο επιμήκυνα ακόμα λίγο...

Τοπία ζωγράφισα αγριεμένα,

μη προσπελάσιμα κι απομακρυσμενα...



Τόσο επιδίωξα να χαθώ στο δρόμο..

Να 'χω προμήθεις λίγες Σταγόνες μόνο...

Ξεψυχισμενη και σχεδόν νεκρή

βήμα βήμα να ικανοποιώ την Ψυχή...



Τόσο ικέτεψα τους Οδοιπόρους

να με μυήσουνε στους Αντι-Όρους..

Κόντρα στο γνέψιμο και στο συμβιβασμό...

Κόντρα ακόμη και στον ίδιο μου τον Εαυτό!...



Κι εκεί που τους κανόνες είχα ανατρέψει

Μοίρας το χέρι, που δεν είχα προβλέψει,

ζωγράφισε μια Άφιξη στη μέση της Πορείας

και σμίκρυνε το χρόνο της Επίγειας διορίας...



"Μη με εξορίσεις μές στον προορισμό!

Την Άφιξη την θέλω Στόχο Μακρινό!

Έκοψα εισιτήριο για τις περιπλανήσεις...

Της Ευτυχίας Παίδεμα, μη μου το στερήσεις"



"Λυπάμαι, αλλά φτάσατε στον Προορισμό σας!

Αυτό μόλις το όρισε ο Γήινος Θεός σας..."

...

...

Στην πρώτη μου Ασέβεια, σκοτώνω το Θεό...

και Ταξιδεύω Ελεύθερη, δίχως περιορισμό...



Η Ιδέα μετουσιώθηκε σε σταγόνα από kakia_p

Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

kakia_p είπε...




Απεραντοσύνη στο μπαλκόνι μου,

τυλιγμενο όλο το σύμπαν

σε μία βελούδινη κουβέρτα ...

Όλες οι λέξεις

μια γουλιά καφέ...



Κινήσεις μετρημένες

στον άβακα

που παιδικά μετράει ως το 9...

Κλείνω τα μάτια

κι εκεί ζωντανεύουν Όλα..

Όλα όσα δε χωράνε στην αγκαλιά μου..



οι ευτυχίες, που γλυκαίνουν τον καφέ μου...

οι περίπατοι, που μου έμαθαν τον Κόσμο σου...

οι εξομολογήσεις σου, που ακόμη ανάβουν τ'αστέρια...

οι πειρασμοί, που με αδέξια κόλπα,

χύνουν λίγες σταγόνες καφέ στην κουβέρτα.



Όμως, πάντα ξεχείλιζε το συναίσθημά μας..

πάντα έσταζε το κόκκινο του φιλιού

περίσσεμα αποχρώσεων

και γινόταν χάλια η Ζωή μας...



Σήμερα, δίχως Τίποτε.. μα με Όλα...

κουλουριασμένη γύρω από το Κέντρο του Εαυτού μου

μπροστά στο απέραντο γαλάζιο της θαλασσας,

σε νιώθω...

τριγυρίζεις ακόμη εδώ..



σαν βραχνή χροιά φωνής

στο παρασκήνιο των τραγουδιών...

σαν γεύση ονειροπόλησης

που βούλιαξε στον καφέ μου....
Κρύος αέρας, το στόμα της ξερό


ψηλά οι γιακάδες και τα χέρια στο σακάκι

όποιος κοιτάει και δεν φοβάται το κακό

χάνει τον κόσμο αλλά βρίσκει την Ιθάκη.



Μοιάζει με θάλασσα ετούτη η σιωπή

άδειο προάστιο σαν παλιό σπασμένο ντέφι

όποιος αγγίζει τα ξυράφια θα κοπεί

κι όποιος ξεχνιέται μέσα του δεν επιστρέφει.



Έχει στα μάτια της βαθιά μια προσευχή

την έκλεισε σε μια παγίδα από παιδάκι

ισορροπώντας τη δική της διαστροφή

σκαλίζει γράμματα κι ελπίδες στο παγκάκι.



Ήταν μεγάλη κι ας φαινότανε μικρή

γύρω απ' την έρημο μια όαση ξυπνούσε

μονάχα αστέρια που να πέφτουν έχω δει

το είπε τότε που γι αστέρια της μιλούσε.



Πνιγμένοι άγγελοι κοιμούνται στους βυθούς

μα οι ουρανοί είναι γεμάτοι με ναυάγια

ξύπνα τους έρωτες που έχεις μυστικούς

μ' ένα σου νόημα λύσε όλα μου τα μάγια.
.....Ήθελα να σου δείξω πως εσένα έχω μέσα στα όνειρα μου

Είχα κι άλλα κρυμμένα μέσα στην καρδιά μου που ήθελα να σου πω…

Αλλά έφυγες…..έφυγες μακριά….

Η αγάπη μου σ’ ακολουθεί σαν σκιά σε κάθε σου βήμα

Σαν λαβωμένος αετός που κρύφτηκε και δεν θέλει άλλο να πετάξει


Δεν έχει δύναμη γιατί δεν βρίσκει ουρανό……..έτσι είμαι πια…

Μαύρες οι μέρες μου, οι νύχτες δεν περνάνε…..


Τα μάτια δεν στερεύουνε κι όλα πίσω με πάνε…


Βουβά τα δάκρυα, Αναφιλητά, Πίκρα, Πόνος, Θλίψη, Ερημιά, Απώλεια


Απίστευτη μοναξιά…..


Κουβαριασμένη η ψυχή


Κομμάτια η καρδιά μου, στάζει αίμα….

Πώς να πιστέψεις πάλι?


Πόσες φορές μπορείς να βρεις το κουράγιο


Να μαζέψεις τα κομμάτια της ψυχής σου και ν’ αρχίσεις πάλι δειλά δειλά…


Να σηκώσεις το κεφάλι και να κοιτάξεις στα μάτια άλλον ήλιο?

Ποιος ήλιος θα σε κάνει να νιώσεις πάλι ζεστασιά και σιγουριά ?
Τα κομμάτια της καρδιάς θα φαίνονται, και πάντα θα πονά…..
.......Ο μεγαλύτερος μας φόβος δεν είναι μήπως είμαστε ανεπαρκείς. Ο


μεγαλύτερος μας φόβος είναι μήπως είμαστε δυνατοί πέρα από κάθε φαντασία. Είναι το Φως μας, όχι το Σκοτάδι μας, που μας φοβίζει πιο

πολύ. Αναρωτιόμαστε, ποιος είμαι εγώ που είμαι καταπληκτικός,

πανέμορφος, ταλαντούχος, θαυμάσιος; Για την ακρίβεια, ποιος είσαι εσύ

που ΔΕΝ ε...ίσαι όλα τούτα; Όταν αφήνουμε το Φως μας να λάμψει, δίχως να το

καταλαβαίνουμε, επιτρέπουμε και σε άλλους να κάνουν το ίδιο. Όταν

απελευθερωνόμαστε από τους φόβους μας, η παρουσία μας αυτόματα

απελευθερώνει και άλλους......

Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

........Έχω κρύψει βαθιά στην ψυχή μου τα λόγια σου



Για να μην ξεχαστούν με το πέρασμα του χρόνου


Πώς να ξεχαστούν;


Πέρασε τόσος καιρός και σε νιώθω ακόμα, σ’ ακούω…
Είσαι τόσο κοντά, μα τόσο μακριά μου


Θα αφήνω μικρά σημαδάκια στο δρόμο σου….


Μήπως θελήσεις να γυρίσεις και διστάζεις….


Όχι πετρούλες, δεν θα ξεχωρίσεις τις δικές μου….

Θα μπερδευτείς και θα χάσεις το δρόμο της επιστροφής….

Βοτσαλάκια….σου αρέσει η θάλασσα, θα τα προσέξεις…..

Τραγουδάκια….θα τραγουδώ και θα το θυμηθείς….


¨Και συνεχίζω να σ’ αγαπώ, κι όποτε πάω να στο πω τα χάνω σαν μικρό παιδί και κοκκινίζω¨


Θα συνωμοτήσω με όλα τα πουλάκια να σου σφυρίζουν ( αφού εσύ δεν ξέρεις να σφυρίζεις)


και να σου δείξουν το μονοπάτι που θα σε φέρει πάλι πίσω σε μένα…..


Ξέρεις, θα έρθει κάποια στιγμή που θα πεις:

¨Μα τι κάνω; Γιατί έφυγα? Θέλω να γυρίσω, πρέπει να τρέξω……¨


Και τότε θα δεις τα βοτσαλάκια να λάμπουν ακόμα και τη νύχτα…


Θ' ακούς το τραγούδι μου από μακριά και όποιο δισταγμό κι αν έχεις θα τον διώξεις

Θα βρεις και το μονοπάτι, δεν είναι δύσκολο….μόνο λίγα αγκαθάκια έχουν μεγαλώσει στο διάβα του

τώρα…

Θα το καθαρίσω όμως, δεν θα σε πληγώσουν τ’ αγκαθάκια μου…


Είναι οι πληγές μου, τις κουβαλώ μαζί μου αλλά δεν πονάνε τόσο πια και δεν πληγώνουν άλλους …….


Για σένα θα έχει λουλούδια, όμορφα χρώματα και μυρωδιές…


Να προσέχεις όμως τις λακκούβες ….αυτές δεν μπορώ να τις εξαφανίσω, δεν θέλω..

Αυτές είναι τα λάθη μου, οι εμπειρίες μου….χάρη σ’ αυτές έφτασα κοντά σου….

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Ερωτας σαν βροχη...
Οχι σαν καταιγιδα...
σαν βροχη....
Να φευγει και να ερχεται...
Να δυναμωνει και να χαμηλωνει...
Να δροσιζει και να πνιγει...
Να`απορροφαται απο τη γη,να χανεται...
Πως εζησα ετσι;
Γιατι δεχτηκα κατι μισο για μενα;
Γιατι προσπαθησα να κρατησω στις χουφτες μου κατι,που ηξερα οτι θα μου δωσει μονο μια ψευδαισθ...ηση δροσιας και μετα θα μ`αφησει πιο διψασμενο απο πριν,με τα χειλη ξερα και την καρδια στεγνη;
Πως μπορεσα να δεχτω να συμπληρωνω τη βροχη με τα δακρυα μου,για κατι που γνωριζα οτι ηταν ματαιο;
Ειδα χιλιαδες ηλιοβασιλεματα μονος μου,ο ηλιος βουτουσε στο τιποτα κι εγω πνιγομουν στη μοναξια...
Ακουσα εκατονταδες κεραυνους και με φοβισαν λιγοτερο απο τη σιωπη της αδειας ζωης μου...
Μυρισα χιλιαδες λουλουδια,αλλα το αρωμα τους δεν πλημμυρισε την αοσμη ζωη που ο <<ερωτας σαν βροχη>>με καταδικασε να ζησω....
Γευτηκα δεκαδες εδεσματα,αλλα μονο πικρα στα χειλη μου...
Αγγιξα απαλα το κορμι της,κρατησα στη μνημη της αφης μου καθε ποντο του σωματος της και αγκαλιαζα μονος μου τον εαυτο μου τις μοναχικες μου ωρες,με την ψευδαισθηση πως ηταν εκεινη που με χαιδευε,εχοντας την στα ακροδαχτυλα μου...
Γελασα δυνατα στην αρχη της ζωης μου και συνεχισα να χαμογελω απο συνηθεια,χωρις ποτε τα ματια μου να παρουν χρωμα απο τα χαμογελα που ζωγραφιστηκαν στο προσωπο μου,αλλα δεν ζεσταναν την ψυχη μου...
Εκλαψα πολυ για δυο ζωες,απο απελπισια,απο λαχταρα για καποιον που ηρθε κοντα μου για να μου φερει την επιγνωση οτι η ευτυχια ειναι στιγμες....
μονο στιγμες...
Και οι περισσοτερες κλεμενες......
Ζωγραφισα με φωτεινα χρωματα τις ωρες που ήμουν μαζι της αλλα η πραγματικοτητα ξεθωριαζε τους πινακες μου,οταν δεν τους βυθιζε στο χρωμα της απελπισιας...
Εγραψα το <<σ`αγαπω>>σε χιλιαδες χαρτια και τα εσκισα αμεσως μετα,σκορπιζοντας γυρω μου τα κομματια τους,οπως σκορπισμενη ηταν η ζωη μου...
Πονεσα τοσο που ματωσα και την ιδια στιγμη ημουν εγω πηγη πονου για καποιον που εν γνωσει μου υπεφερε οσο κι εγω...
Αγνοησα την αγαπη,γιατ δεν ηταν με τους δικους μου ορους...
Καταδικασα τον εαυτο μου στη μοναξια,δραπετευοντας απο τους δρομους οπου μπορει να σε συναντουσα,επιλεγοντας να φυγω εγω,<<ο δυνατος>>,τη στιγμη που η αδυναμια μου να σε κερδισω ηταν γραμμενη στον αερα που ανεπνεα...
Και μετα...
μετανιωσα...
Και γυρισα να ψαξω στο παρελθον αυτο που μου ελειπε στο παρον,μα δεν υπηρχε τιποτα εκει για μενα.
Η αληθινη αγαπη ειχε φυγει...
Την ειχα διωξει εγω.....
Ειχα διωξει οτι αξιζε και ειχα κρατησει το τιποτα..........
                                        Το περιτύλιγμα νίκησε το περιεχόμενο.




Η μεγάλη επέλαση απέναντι στον τρόπο ζωής μας και στην κουλτούρα της διασκέδασής μας, την αστική, δυνάμωσε κάπου γύρω στο 1992-93 και κορυφώθηκε κάπου γύρω στο 1995-97.


Μέχρι τότε.....

στους πάγκους των πλανόδιων με τις κασέτες εύρισκες λαϊκούς και ρεμπέτες, ροκ, Σαββόπουλο, Ασιμο ίσως, και τέτοια. Μετά, και με την έλευση του CD και την καθιέρωση της ελεύθερης, δεν ξέρω από τι, τηλεόρασης, το πράγμα χάλασε πολύ. Μα πάρα πολύ.

Βέβαια και πριν από αυτά είχαμε μια “κουλτουριάρικη” επέλαση με “κοντσέρτα για αρκούδες”, αμπέχωνα, δήθεν επανάσταση, δήθεν σοσιαλισμός και τα παρόμοια, αλλά η λαϊκή ψυχή ζούσε ακόμη. Μετά ξέφυγε η κατάσταση. Ξέφυγαν και οι ελπίδες μας, μακριά σαν πουλάκια.

Λουσάτοι “ερμηνευτές” και “ερμηνεύτριες”, διάφοροι γυαλιστεροί, που περνούσαν για νομιμοποίηση στην λαϊκή συνείδηση ακόμη και ως καλεσμένοι από σοβαρές τηλεοπτικές εκπομπές, άλωσαν τα γούστα και την αισθητική, των νέων κυρίως, που ήδη είχε δεχθεί σοβαρά χτυπήματα. Και μαζί την ιδεολογία τους για την ζωή. Εως εξαφανίσεως.

Τα μαγαζάκια των 150 καθισμάτων με την λαϊκή κομπανία, όπου πηγαινες με τα ρούχα που φορούσες στο σπίτι, εξαφανίστηκαν. Εκλεισαν.

Την θέση τους πήραν τεράστιοι χώροι, πολυ-χώροι διασκέδασης και άντε-μην-πω, όπου ορθιοι (ορθάδικα) ή πάνω σε βαρέλια (βαρελάδικα), αρχικά, 2 με τρεις χιλιάδες νέοι, φορώντας οτι καλύτερο και ακριβώτερο είχαν (19 χρονες κοπέλλες, σαν τα κρύα τα νερά, βαμμένες ως φύλαρχοι του Αμαζονίου), διασκέδαζαν μέσα σε έναν παροξυσμό ντεσιμπέλ, που απαγόρευε οποιαδήποτε επαφή. Με τα φώτα να εναλλάσσονται σε χιλιοστά του δευτερολέπτου και την συνείδηση να παραδίνεται αμαχητί.

Το περιτύλιγμα νίκησε το περιεχόμενο.

Οι γονείς είχαν ήδη παραδώσει την ανατροφή των παιδιών τους στην τηλεόραση, και τα παιδιά τους τώρα, μεγαλωμένα από την ολέθρια αυτή τροφό, έκαναν μεταπτυχιακά στην εξατομίκευση, το πρωτάθλημα του εγώ και της επίδειξης και στην διάρρηξη κάθε κοινωνικής σύνδεσης. Η έννοια της κοινωνικής ευθύνης και του χρέους απέναντι στον άλλο, τα ιδανικά για καλυτέρευση και προκοπή όλης της κοινωνίας, εξορίστηκαν από συζητήσεις, σκέψεις και παρέες. Εξαφανίστηκαν και οι παρέες, με την παλιά έννοια.


Η αναστροφή αξιών ολοκληρώθηκε. Ευμάρεια και κενότης. Αντικατέστησαν τον “πολιτικό ινστρούχτορα” και το αμπέχωνο της προηγουμένης περιόδου. Το οποίο όμως δεν είχε μπορέσει να μας κάνει τόση ζημιά. Στη νεολαία, ζημιά. Διότι πολλοί από κείνους τους αμπεχωνίτες, έγιναν στελέχια κομματικά και οικονομικά, κατέληξαν golden boys που πυρπόλησαν τις ελπίδες της πατρίδας για κάτι καλύτερο, βάζοντας ως υψηλό στόχο ζωής ένα Καγιέν και μια πισίνα, και μας έφεραν ως εδώ.

Είθε να ξαναγυρίσουμε στις υπόγειες ταβέρνες, όπου βραχνές τραγουδίστριες, ντυμένες με ένα απλό τζην, θα γίνουν οι αδέξιες ιέρειές μας, σε μια αναβάπτισή μας στην παλιά μας εκείνη συλλογικότητα που χάσαμε.


Ισως αυτά τα κοινά τραπέζια, που δεν στοιχίζουν και μισό μισθό, να μας ξαναδιδάξουν πως να είμαστε έλληνες.

Η αρετή πάντα θα σιγοκαίει μέσα στην ελληνική ψυχή.

Και ο ήρωας θα κρύβεται μέσα μας όσο νομίζει ότι είναι ντεμοντέ η παρουσία του.

Θα τον πείσουμε σιγά σιγά να επανεμφανιστεί.

Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

.......Άνθρωποι που περπατούν τριγύρω….



Γκρίζα χρώματα, μουντά κι ίδιες οι μέρες…


Μοναξιά, Έρημη γη χωρίς αρώματα Φόβος…


Είχα ξεχάσει πως είναι το χαμόγελο της καρδιάς
Το χαμόγελο που σε συνεπαίρνει κάθε στιγμή, χωρίς να το καταλάβεις…

Έτσι ήταν η ζωή μου πριν έρθεις….


Και ήρθες εσύ….μια αχτίδα στη σκοτεινιά μου…


Από πού ήρθες? Πως γλίστρησες στην πόρτα μου?


Μια αχτιδούλα που υπόσχεται τόσα πολλά …


Πώς να της αντισταθείς? Μέσα σε τόσο γκρίζο μία αχτιδούλα είναι Ζ Ω Η!!!!!!!!


Χτύπησες την πόρτα της καρδιάς μου κ σου άνοιξα δειλά…..


Φοβόμουν …..


Την ήξερα αυτήν την αχτιδούλα από παλιά…..

Τόσο όμορφη και λαμπερή, μα φέρνει τόσο πόνο…..

Ξέχασα το χθες…..το άφησα πίσω…..

Κοίταξα την αχτιδούλα και μαγεύτηκα με το χαμόγελό της…

Είπα :¨όλες οι αχτίδες δεν έχουν το ίδιο φως….μοιάζει να ‘ναι διαφορετική….....
......................Μαζεύεις τα κομμάτια σου ένα ένα....


μικρά κομματάκια που πονάνε..

προσπαθείς να τα ταιριάξεις

και να ξαναχτίσεις το νέο σου εαυτό....

Αλήθεια, αυτός ο καινούργιος εαυτός

τι θα έχει κρατήσει από το παρελθόν;

το άμεσο παρελθόν;

πόσο άμεσο μπορεί να είναι το παρελθόν;;

αφού είναι παρελθόν...το έχεις αφήσει πίσω

ή μήπως όχι;;

θέλεις να πιστεύεις πως προσπέρασες επιτέλους

αλλά δεν μπορείς...

κι έτσι το ονόμασες παρελθόν

για να πιστέψεις πως έκανες το επόμενο βήμα...

το παρελθόν όμως που σ' ακολουθεί

σε κάθε βήμα, σε κάθε σκέψη, εικόνα, μυρωδιά...

παρόν δεν είναι;;;

Π Α Ρ Ο Ν

με μεγάλα κεφαλαία γράμματα.....

Και ποιό είναι το παρόν;;

Ο καινούργιος εαυτός;;

Όταν καταφέρεις να κοιταχτείς

στον καθρέφτη και να χαμογελάσεις

χωρίς πίκρα και θλίψη.....

Τότε το παρόν και ο νέος σου εαυτός

θα σε περάσουν σε άλλα μονοπάτια...

Τί όμορφη που είναι εκείνη η στιγμή!!!

Η καρδιά ξελαφρώνει από το τόσο βάρος...

Όλα είναι ξεκάθαρα μέσα σου

κι έχουν καταλαγιάσει τα πάντα...

όλα τα συναισθήματα.......



Καιρός να ξυπνήσεις

να βγεις απ τη σκιά

καιρός να τολμήσεις

καιρός να ζήσεις ξανά

Καιρός να μοιράσεις

απ την αρχή τα χαρτιά

καιρός να κερδίσεις

καιρός να χάσεις ξανά

Είναι κανείς είναι κανείς εδώ

την πόρτα την πόρτα μου να σπάσει

είναι κανείς είναι κανείς εδώ

τα φώτα τα φώτα μου ν ανάψει

Καιρός να παλέψεις

του χρόνου τη φθορά

καιρός να διαλέξεις

καιρός ν' αρχίσεις ξανά.......
.....τη ζωη δεν την περπατω μεσα από σοκάκια


χαράζω μια πορεία στο κύμα

κι ανοίγω πανι

κι οταν αγριεύει ο καιρος

κι η θάλασσα βγάζει αφρούς θυμωμένους

κι ο ουρανος απο μπλε γίνεται μαύρος

και φουσκώνει τα μάγουλα του ο Αίολος

και πάει να σκίσει τα πανια και να τσακίσει το κατάρτι

σφίγγω τη λαγουδέρα στο χέρι

και δένομαι στη πρυμνιά κουπαστη μη με πάρει ο θυμος της

και την κοιταζω στα μάτια

κι ας με χτυπάει με μανία σα να θέλει να μ εκδικηθει

κι ας μου ξεριζώνει το πετσι η αρμύρα

κι ας με γελουν τα βράχια έτσι που μάχομαι δεμένος στο καρυδότσουφλο

και πάω...

κοιτάζω που και που το ίχνος της πρύμνης

και πάω

κι όταν καταλαγιάσει ο θυμος της

κι απλώσει να ξεκουραστει..

και πρασινίζει στου ήλιου την αντανάκλαση

κοιτάζω στα νερα

και τη βλέπω

να γιατι κυνηγω τις θύελλες και τη θυμώνω...

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

.........όταν ζητάς το λόγο, θα πρέπει να περιμένεις και την απάντηση...


κι όταν εκείνη έρθει

(η απάντηση)

τότε θα πρέπει να μάθεις να τη δέχεσαι...

να την αντιλαμβάνεσαι

να μπορείς να την προσμετρήσεις

στο ύψος, το βάθος, την ένταση

και τη σημαντικότητα

γιατι κάθε απάντηση

δεν έχει την αξία της ερώτησης που έκανες εσυ...

έχει την αξία εκείνου που στη δίνει

την αξία που εκείνος εννοούσε την στιγμή που στην έδινε...

λογον, λοιπόν, εζήτησες και λόγον θα λάβεις...

με τις υγείες μου.....
..................αναδρομές κι επιστροφές στο μέλλον...


κι η μελαγχολία είναι στο πρόγραμμα...

συντηρείται από εκείνη την αδιόρατη και σχεδόν ανεπαίσθητη συναίσθηση

μπορώ πια να γράφω όμως!

λυτρωτικό το χαρτι

καθρέφτης

σου επιστρέφει ό,τι του έδωσες

κι έχει το κάτοπτρό του αντανακλάσεις απ την πραγματικότητα

σα να βλέπεις τα τοτινά σου συναισθήματα ανασκευασμένα

διαμορφωμένα και δομημένα αρχιτεκτονικά σ ένα σύνολο

άλλες φορές σαν πύργος της Βαστίλλης

κι άλλοτε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα...

η διαφορα στα "υλικά" και στο κονίαμα...

συνηθίζω καμμια φορα να λέω "ζωή μας είναι ό,τι δώσαμε"

"...κι όσα μας χάρισαν, κάπως πληρώσαμε" θα μπορούσε να συμπληρώσει κάποιος

ή μήπως τό'χει ήδη κάνει;

(έχω ειλικρινά εντυπωσιαστεί απ το πόσο εύκολα μου βγαίνουν οι ρίμες τελευταία...)

κι όπως έτσι ξεκινάω με μια δόση μελαγχολίας, ξαφνικά...

κοιτάζω λίγο πιο προσεκτικά και παρατηρω

θέλω να φτάσω στην απαρχή και την πηγη

κι αρχίζω να σκάβω

κι έτσι όπως προχωρώντας βαθύτερα ξεθάβω και ξεσκονίζω και ανακυκλώνω

διαπιστώνω το εξης παράλογο:

είμαι πια τόσο γεμάτος που αντιμετωπίζω έλλειψη χώρου...!

ναι "ζωη μου είναι ό,τι έδωσα και δίνω"

μα όλα αυτα που ξαφνικά βρίσκομαι να ξεθάβω και να ξεσκονίζω και ν'ανακυκλώνω

πως βρέθηκαν εδω;

και δεν είναι αποδείξεις...

κι όσο τα κοιτάζω τόσο διακρίνω πολύτιμα...

σπάνια, συναρπαστικα, ερωτεύσιμα, ερωτικα... κι άλλα συναφή...

κι ούτε που σκέπτομαι να τ'απογράψω

είναι πολλά...

γράφω λοιπόν γι αυτά

όπως γράφω και για κείνα που έδωσα

που σκονίζονται σε άλλες αποθήκες

που περιμένουν τον παραλήπτη ν απορήσει όπως κι εγώ...

και να γράψει για κείνα

η να τα φορέσει περήφανα και να τα βγάλει βόλτες...

όπως τώρα δα κάνω κι εγώ...

είναι η δική μου σειρα...

"ζωη σου είναι ό,τι εδωσες, κι ό,τι πήρα χωρίς να το καταλάβω"

ευχαριστώ...
...............έτσι όπως το τελευταίο φως της μέρας έμπαινε απ το παράθυρο δυσκολεύτηκε να καταλάβει αν το περίγραμμα δήλωνε άγγελο ή διάβολο


ήξερε πως ήταν εκείνη

θα το ήξερε ακόμη κι αν δεν υπήρχε φως

ακόμη κι αν δεν υπήρχε ήχος

ακόμη κι αν όλες οι αισθήσεις ήταν σε ύπνωση

και μόνο απ την αίσθηση του χρόνου...

στοπ καρρέ...

στάθηκε πίσω της και δεν την άφησε να γυρίσει

ακόμη και μ' όλες τις αισθήσεις σε εγρήγορση το σημαντικότερο γνώρισμα ήταν ο χρόνος...

στοπ καρρέ...

δεν την άφησε να μιλήσει

δεν την άφησε να κοιτάξει παρα μόνο προς τη θάλασσα

ήξερε καλα τι να κάνει

και το έκανε

φεύγοντας δεν γύρισε να δει

είχε ήδη φυλάξει την εικόνα στο τελευταίο στοπ καρρε

...τυπώστε!
........είναι κάποιες μελωδίες που δεν λένε κατι συγκεκριμένο...


κάποια τραγούδια

που δεν θα τα αξιολογούσες ποτε σαν σημαντικα...

κάποιες εικόνες,

δυο τρεις ρίμες,

μια συγκεκριμένη ώρα της ημέρας,

ένα επιφώνημα,

ένα χαμόγελο,

μια Κυριακή,

ένα σκαμπω σ ένα μπαρ,

ένα συγκεκριμένο ποτο και τον τρόπο που το παραγγέλνεις,

μια αδιόρατη κίνηση,

ένα κρυφο βλέμμα,

ένα μισοσβησμένο τσιγάρο,

τον ήχο μιας καμπάνας που σημαίνει τις 10 το βραδυ,

την επίμονη μυρωδια μιας κολώνιας,

την υφή που έχει ενα αριστερό χέρι,

ένα βαμμένο νύχι,

μια τουφα από μαλλια που επιμένει να θέλει να ανεξαρτητοποιηθει

μια συγκεκριμένη καμπύλη στο ύψος ενός ώμου,

ένα κλειδι,

ένα γαλάζιο αναπτήρα,

το όνομα ενός πλανώδιου πωλητή λούτρινων,

τον τρόπο που δαγκώνει κάποιος τα χείλια του,

το χρυσαφί ως χρώμα,

το μπλέ ως συναίσθηση,

ένα χαζοξενύχτι σε ξεπεσμένο μπαρ,

ένα μισοπιωμένο μισόκιλο κόκκινο φτηνο κρασί,

ένα τυρκουάζ,

μια μαύρη πέτρα,

ένα χαίρετε,

ένα γειά σας

τη γεύση ενος φιλιού μετα από πιοτό....



δεν μπορεις ε?


λυπάμαι αλλα αν δεν μπορεις τότε δεν είναι για σένα αυτη η αφιέρωση....
..............τωρα κοίταξε πως έχουν τα πράγματα....


υπάρχουν μάτια φτιαγμένα να παρηγορουν τους κουρασμένους

υπάρχουν μάτια φτιαγμένα να ξυπνάνε στεναγμους

άλλα που δεν είναι να τα κοιτας πολυ γιατι μπορούν να σε ρουφήξουν μέσα τους μ'ένα και μόνο πετάρισμα

υπάρχουν ακόμη κάποια που ταξιδεύουν συνεχως και ποτε δεν μπορει κανεις να τα συναντήσει όσο κι αν προσπαθει

υπάρχουν μάτια σπηλιες και μάτια θάλασσες

μάτια ουρανος συννεφιασμένος

έχω δει και μάτια βροχές τροπικες

υπάρχουν επίσης μάτια που σε κοιτάζουν και νιώθεις διάφανος σαν μέδουσα

μάτια που σε καρφώνουν σε σταυρο και σε χλευάζουν

κάποιος μου είπε για μάτια σαν κάρβουνο αναμένο

άλλος πως έχει κοιτάξει μάτια που υπνωτίζουν

τις προάλλες είδα μάτια που μου μιλούσαν κι έλεγαν "έλα, έλα τώρα"

υπάρχουν μάτια εγγαστριμυθοι

μάτια τενόροι που ακούγονται μίλια μακρυα

επίσης μάτια που κάθε φορα που τα κοιτας δεν τα γνωρίζεις

μάτια που αλλάζουν χρώμα με τη διάθεση

μάτια που έχουν οργασμό

μάτια που τον προκαλουν

μάτια που γελουν σαν παιδια

υπάρχουν μάτια που ερωτεύονται και καίνε σαν λάβα

μάτια που δίνονται

ματια που θυμούνται και που θέλουν και να ξεχνουν

μάτια ορθάνοιχτα και μάτια κουρασμένα

τέλος είδα και μάτια που μπορουν να δουν ακόμη κι αν δεν κοιτάζουν....

που τα θυμάμαι όλα αυτα;

μα τόσην ώρα πού κοιτάζω...; να συνεχίσω;
Βρέχει κι εγώ τυλίχτηκα


σ' αυτή την αγκαλιά

στα σκουριασμένα σύννεφα στα φύλλα

στης βρεγμένης γης τη μυρωδιά



Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα

μέσα στα χείλια σου εγώ

βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά

τούτο το σώμα που διψά



Βρέχει και στους καταυλισμούς

χορεύουν τα παιδιά

στάζει ο θεός στις προσευχές στο ντέφι

στις καρδιές στα πόδια τα γυμνά



Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα

μέσα στα χείλια σου εγώ

βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά

τούτο το σώμα που διψά



Ήρθες βροχή μου κι άλλαξες

το δρόμο και το νου

και βούλιαξε το βήμα μου ποτάμι

κι άθελά μου με τραβάς αλλού



Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα

μέσα στα χείλια σου εγώ

βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά

τούτο το σώμα που διψά

Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

η νύχτα δεν είναι τόσο καλη φιλενάδα απόψε


έχει ανάσα της μια μυρωδια από φτηνο καπνο και νοθεμένο οινόπνευμα

ή ίσως νά'μαι κι εγω που μυρίζω έτσι

ίσως να φταίω εγω που μπερδεύτηκα κι αντι για το λιμάνι ανηφόρισα στην Ακρόπολη

σίγουρα ο βράχος δε φταίει

τουναντίον, μ'αγγάλιασε με τη σκια του που μ' είδε

περίεργο

σα νά'θελα απόψε ν αποφύγω τη θάλασσα

θα μου πεις, τι πα να πει "σα νά'θελα"

δε νογας τι θες και τι όχι;

απόψε όχι, δεν τό'χω

το μόνο που ξέρω είναι πως αν σταθω πλάϊ της μπορει να μη κρατηθω και να βουτήξω

και που καιρος για μακροβούτια απόψε

όχι, δε με χαλάνε τα λερα νερα του λιμανιου, ούτε κι ο βάλτος του βυθου

μη μείνω εκει ψάχνοντας σκέβομαι

γι αυτο καλύτερα ο βράχος

αλλα πάλι, κείνες τις κοπέλλες που βαστάνε το Ερεχθείο πρέπει να της αποφύγω

εδω στη παλια σιδερένια δεξαμενη, δεξιά απ τις πύλες, είχα ένα βράδυ φιλήσει μια ξένη

απο κάτω η Πλάκα ξενυχτάει

μπα, δεν είναι καλη παρέα η νύχτα απόψε

μα το θεο και τη θάλασσα, πρώτη φορα που θά'θελα νά'ταν μέρα

κι είναι κι οι μουσικες που ενοχλητικες με τριβελίζουνε...

αν ανεβω ψηλότερα;

καλα τα κατάφερα πάλι...

απο δω πάνω μοιάζει ο βράχος με νησι κι η Αθήνα με θάλασσα που χει καταπιει φωτεινες μέδουσες και λαμποκοπάνε

κι έλεγες πως θα ξεφύγεις;

δεν φταίω, έτσι γεννήθηκα φαίνεται

αν κλέψω μια πέτρα απ το βράχο και την πάω στη θάλασσα;

ε, εσυ είσαι ανεπίδεκτος... ναι, κι ανορθόγραφος είσαι αλλα τούτο είναι απ τ' άγραφα

κείνα τα φώτα στα νότια νά'ναι η αίγινα;

ωφουυυ... σήκω και πάμε... δεν εισαι για εδω

ώσπου να κλείσω τα μάτια μύρισα λαμαρίνα πάλι

ηρεμία...

και με κλειστα τα μάτια περπατάω αν θες στην άκρια στο μώλο χωρις να πέσω

πάλι ακροβατεις

γιατι; σάμπως σταμάτησα καθόλου;

καλα, και που πήγε όλος κείνος ο χθεσινος σου θυμος;

λογαριασμο θα σου δώσω; τον έκαψα αν θες να ξέρεις

με τσιγάρα και ποτο, γι αυτο ζέχνεις έτσι...

κι αξύριστος.... σαν άμπαρκος είσαι

και πού'χεις δει εσυ μωρε άμπαρκους για να ξέρεις; οι πατούσες σου ένα με τη μουράβια έχουνε γίνει κι αμα μακρύνεις λίγες οργιες απ τη θάλασσα ζαλίζεσαι...

να κάνεις δουλεια σου, δε σ έβαλα βατσιμάνη στο δεμένο...

να σου πω, είναι βαθια εδω;

είναι, δε πιστευω να σου ήρθε να πέσεις;

μπα, σκέβομαι μόνο

τι;

αν έπεφτα, λες ν'ακολουθήσει;

τρελλάθηκες μωρε; σαπιοκάραβο τσακισμένο; τι θες του λόγου σου;

σαπιοκάραβο αλλα στις φουρτουνες σε μένα κρύβεσαι...

άλλο αυτο...

άλλο τι;

είναι που δε σε καταδέχεται η θάλασσα να σε σκεπάσει...

τά'χουμε συμφωνήσει γι αυτο

περασμένη η ώρα... μισοφέγγαρο, δες, στο άδειασμα είναι

θα ζεστάνει ο καιρος

θέλω να κολυμπήσω

τώρα;

όχι τώρα, πάντα

προς τα που;

νότια... ώσπου να πιάσω Λυβικο και μετα Αλεξάνδρεια

μονάχος;

όχι

και που ξέρεις πως δε θά σαι μονάχος;

ξέρω, άμα δε φοβάται θά' ρθει

για του λόγου σου;

όχι, για κείνη....
είναι ένα σημείο πάνω της, που απ την αρχη είχε σημαδέψει στο κορμί της


ανάμεσα σε άλλα...

μια μυστικη πτυχη που εμφανίζεται μονάχα σ' εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις που αφήνεται να χαλαρώνει χωρις να προσέχει το πως θα φανει στους άλλους

χωρις να νοιάζεται για τους καθρέφτες

είναι τότε σαν να πέφτει, ή ν'ανεβαίνει, μια αυλαία

ανάλογα πως θα το δει κανεις, αν τύχει και προσέχει

ανάλογα με το πως νοιώθει εκείνη

κι εκείνος, που πάντα είχε το κουσούρι να μην προσέχει τα έκδηλα και τα προφανη, τό'χει σημαδέψει

ξέρει και περιμένει εκείνες τις στιγμες υπομονετικα

σαν λαγωνικο που φερμάρει στη μυρωδια ενος άγριμιου

μένει ακίνητος καρφωμένος στη θέα εκείνης της πτυχης σαν να την βλέπει για πρώτη φορα

την αγκαλιάζει με τα μάτια του

ρουφάει τη μυρωδια της σαν τον αέρα μετα από μακροβούτι

και κάθε μα κάθε φορα, αυτη η μυρωδια καίει τα πνευμόνια του μ ένα κάψιμο ζωογόνο

δεν είναι το σχημα μόνο, ή η υφη, το χρώμα, η γεύση, είναι όλα μαζι και τίποτε

τίποτε απ'όλα και όλα

είναι μια λεπτομέρεια

μια μικρη ασήμαντη λεπτομέρεια, αν καλοδει κανεις το σύνολο

δεν θα πήγαινε όχι το μυαλο, μα ούτε καν το βλέμμα κάποιου

αναρωτιόταν μήπως ο ηλίθιος είχε δίκιο να κοιτάζει το δάχτυλο...

κι έπειτα, εκείνη η πτυχη είναι η δικη του μυστικη σπηλια

δεν το έχει μοιραστει ούτε μαζι της

ίσως να τό'χει καταλάβει

ξέρει πως δεν μπορει εύκολα να της κρυφτει άλλωστε

δεν μπορει, δεν θέλει, δεν του χρειάζεται, δεν του αρέσει...

μα ούτε και της το λέει

σαν ένα μυστικο παιχνίδι μεταξυ τους

ένα πολυ προσωπικο, αδιόρατο, εκστατικο παιχνίδι

σαν κι αυτο που κι δύο ξέρουν πως ο μοναδικός κανόνας είναι το ποιος θα αντέξει, το αποτέλεσμα είναι δεδομένο, κι ο χαμένος, αυτος που παραδίνεται πρώτος...

συνήθως χάνει εκείνος

αλλα απόψε θέλει να πάρει τη ρεβάνς...

ανάβει νωχελικα τσιγάρο και κοιτάζει κατα τη θάλασσα μέσα απ τη τζαμαρία

ο νους του αλλου...

η μουσικη πάει κι έρχεται

εκείνη στην προσφιλη της στάση

σταυροπόδι πάνω στο ψηλο σκαμπω να κοιτάζει το λιγοστο κόσμο,

σιγοτραγουδάει μια παλια επιτυχια του Barry

γυρίζει στα δεξια της να κοιτάξει μια παρέα που μπαίνει

κάνει την αδιόρατη κίνηση

η αυλαία πέφτει

είναι η στιγμη του...

κέρδισε.....
για σένα...


για σένα, που βρέθηκες ξαφνικα στο δρόμο μου

για σένα, που με διάλεξες

που με είδες πρωτου σε δω εγω

που με πίστεψες πριν πίστη σου δώσω

για σένα, που με πρόδωσες πριν σου χαριστω

που με ξανακέρδισες πριν σε χάσω

για σένα, που σε έχασα, κι έτσι χαμένη σε ξαναβρήκα

που μου αποκαλύφθηκες

για σένα, που οι σπάγγοι, που ξεφτίζουν απ το κουβάρι του μυαλου μου, μπλέκονται συνεχώς στα όμορφα πόδια σου

για σένα, που δεν ξεχνας

για σένα, που δεν θυμάσαι

που δεν φοβάσαι

που δεν μιλας

για σένα, που μιλας χωρις φωνες, με βλέμματα και αδιόρατες κινήσεις

για σένα, που για σένα μιλάω εγω

για σένα, που δεν σε έχω

για σένα, που είσαι δικια μου

που είσαι δικια μου...

για σένα που δεν σε απόκτησα

για σένα που μου χαρίστηκες

για σένα που πρόδωσα,

για σένα, που φίλησα με το φιλι του Ιούδα

για σένα, που με συγχώρεσες πριν σου ζητήσω συγγνώμη

που μ'έμαθες να ακούω

για σένα που μ'ακους

για σένα που μαθητεύεις και διδάσκεις

που διστάζεις, που δεν αφήνεσαι

για σένα, που τα σχοινια που μας κρατάνε σε απόσταση εγω τα έπλεξα

για σένα, που η απόσταση δεν έχει σημασία, μέτρο, υπόσταση

για σένα, που σού'κλεψα

για σένα που μ'άφησες να σου κλέψω

για σένα, που σε νήστεψα

για σένα, που σε πίστεψα

που σε πιστεύω

που σε μαντεύω

για σένα, που περιμένω

για σένα που είμαι εκει

που με κουβαλας

που με αντέχεις

για σενα, που με βλέπεις όχι με τα μάτια σου

που με ακους όχι με τ'αυτια σου

που με νιώθεις

για σένα, που με μαθαίνεις ορθογραφία

για σένα που στο φιλι σου κρύβεις και κρύβεσαι

για σένα που ξενυχτας

για σένα της νύχτας και του ήλιου

για σένα φωτια

για σένα όνειρο

για σένα χωράφι σπαρμένο με οργασμους

για σένα που αρμέγω το χαμόγελό σου

για σένα που θηλάζω το γέλιο σου

για σένα, του μαζι και του χώρια

της Ανταρκτικης και του Ισημερινου

της ανάστροφης πορείας μου

για σένα με τα διστακτικα δάχτυλα

για σένα, που παράγεις έμπνευση

που δέχεσαι

που δεν παραδέχεσαι

που θέλεις

για σένα, με τις γραμμές των χειλιων σου κλεμμένες του Φειδία

για σένα, του Μορφέα ανταγωνήστρια

του Προμηθέα αδελφη

για σένα....



για σένα, που όταν έψαχνα τη θάλασσα, τη βρήκα να με κοιτάει με τα μάτια σου.....
Αποπλάνηση....




Ξετυλίγω της μαγείας το πέπλο και απλώνω μπροστά σου όλα μου τα παραμύθια.

Μη με πιστεύεις… δεν έχω αλήθειες,

μόνο λάγνες διαθέσεις αποπλάνησης….

Υπέκυψε στο κάλεσμα των λέξεων και πιες από το ποτήρι…

Φρούδες στάλες παραμυθένιας εκδοχής,

με όρκους μεγάλους και ψευδαισθήσεις που εθίζουν ανελέητα…

Η διαδικασία είναι απόλυτα μη αναστρέψιμη…

Το παραμύθι απόλυτα ευφάνταστο να υπόσχεται όσα λαχτάρησε μία ποιητική καρδιά

και δεν το γεύτηκε μέσα στης ζωής την πραγματικότητα…

Σήμερα έχει Πανσέληνο!... Όχι?... ας ζωγραφίσουμε μία… Πόσο κοστίζει?..

Το επίκεντρο της ζωής χάθηκε μέσα στον τυφώνα της απεραντοσύνης…

Το ραβδάκι της νεράιδας έπεσε στο κενό της αοριστίας…

Η φτώχια μας, ένας κόκκος έκρηξης που δημιούργησε τον κόσμο…

Κι εμείς, στη γλώσσα του κόσμου, συλλαβές δίχως νόημα…

Μπέρδεψέ με…. Μετέφρασέ με λάθος… Χάσε το νόημα… Άδραξε την ουσία…

Συνωμότες μου οι λέξεις… συνένοχοί μου οι αναστεναγμοί…

Μη με πιστεύεις!.... δεν έχω αλήθειες…

Οργώνω νεκρό χωράφι στο δίχως οξυγόνο χώρο της ακίνητης φωνής μου…



Κάποιος είχε πει:

«Εμένα μη με πιστεύεις… λένε γράφω ποιήματα!...»
Άκου...




Φόρεσα την ανάγκη κατάσαρκα,

ζεστάθηκαν οι ανασφάλειες

και τα χνώτα πνίγηκαν στον ύφαλο των ποιημάτων…

Ένα μεθύσι ανυπότακτης ευαισθησίας

ξηλώνει το ζεστό ρούχο,

ξεπροβάλλουν γυμνές οι αυταπάτες μου ….

γίνονται δεύτερη φύση

της αλήθειας που κρύβω μέσα μου…….

Ο κόσμος… η ζωή… το Όλο που μας περιβάλλει

χάρτης ασυνάρτητης πορείας

κι εγώ κουκίδα πολύχρωμης αναζήτησης

σ’ ένα τοπίο ανυπόμονης καρτερικότητας

να διεκδικώ το μυστικό που μας ενώνει,

να διεκδικώ το φως που σκιαγραφεί τη σκιά σου

πάνω στο ίχνος της ανάγκης μου για Έρωτα…

Ο κόσμος μου… η ζωή μου………

Το Όλο που κρύβω μέσα μου

αναπαράγουν τον χτύπο της φλέβας

που δημιούργησε το κίνητρο της κίνησης

και ακόμη και μέσα στην αδράνεια και στη σιωπή,

στη φλέβα μου μουρμουρίζει το αίμα και δαμάζει τα βήματά μου

στο οργασμικό μονοπάτι που χαράζει η απόλαυση

στο χάρτη της δημιουργίας…

Προσθέτω το ίχνος της ύπαρξής μου δίπλα στις συντεταγμένες σου…

Ατενίζω μαζί σου το λιμάνι του Απείρου

και Όλα νότες επιδέξιου συνθέτη

που ταξιδεύει την ακουστική μας ευαισθησία στον ήχο της ζωής…

Μη μιλάς…

Αφουγκράσου…………

………ακόμη και το χάδι απόψε φοράει τις νότες που του πρέπουν.....
Μεταμορφώνοντας τη μοναξιά




Μέσα σε κουτάκι μαγικό

ένας θόρυβος ενός μυστικού συνδυασμού

αγγίζει την στασιμότητα των αναμνήσεων

στο ποτάμι του χρόνου που αργοκυλάει...

κρυσταλλωμένη στιγμή...

Η σκέψη παράλυτη σε μία τροχιά επανάληψης...

Μοναξιά... μνήμη θολή... και μετά το ποτήρι που φτάνει στα χείλη......

Επιδίωξη λήθης, πίσω από το παραπέτασμα μιας ξεχασμένης ιστορίας...

Δεν επιβιώνω μεσα στην έλλειψη οξυγόνου...

Οξυγόνο το φιλί... η ατμόσφαιρα κενή...

Μία έρημος η απουσία, που δημιουργεί αντικατοπτρισμούς ερωτικών προσμίξεων..

Μόνο νοερές εικόνες περιφέρονται στον χώρο της αποπνικτικής ακινησίας...

Δίχως τον άνεμο να φερει συγκινήσεις... δίχως πνοή Ανοιξιάτικου σκιρτήματος...



...

Η νύχτα στο τελείωμά της, κατεβάζει το φως των άστρων πάνω από τα δακρυσμένα μάτια...

εκείνα τα ακίνητα που εστιάζουν στο χθες...

Το φιλί της υγρό χάδι στην Ύπαρξη που αδραχνει ευκαιρίες για Ζωή και Έρωτα...

... παίρνει ζωή το παγωμένο κορμί...

Η νύχτα ανταποκρίνεται...

Δεν αντέχει το είδωλο της μοναξιάς μέσα στα ερωτευμένα μάτια...

Δημιουργεί κίνητρα από το μηδεν..

ανακύκλωση μιας ενέργειας που έμοιαζε στασιμη...

Έκρηξη πίσω από δύο λέξεις: Πίστεψέ Με...

Άνοιξε το βιβλίο των εραστων... βρες την κομμένη σελίδα και γραψε το σενάριο που λείπει...

Η μοναξιά θα γίνει ιστορία... θα γίνει ερωτας... θα γίνει ρόλος Ζωής.. θα γίνει Γυναικα... θα γίνει η άγνωστη ερωμένη που περίμενες χρόνια...



Η Ιδέα μετουσιώθηκε σε σταγόνα από kakia_p

Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

Το Πιο Αληθινό μου Ψέμα

Σκίζω τη σάρκα να βρω την ψυχή μου

διαμάντι λερωμένο μέσα στην αντοχή μου....

Βρέξε, ουρανέ, φωτιές δικές σου,

δείξε μας κι εσύ τις ματωμένες πληγές σου...

Αν κάποια φορά είχες αγαπήσει,

κι είχες από δάκρυ πλημμυρίσει

του κόσμου το φως και το σκοτάδι

άπλωσε στο σώμα μου υδάτινο χάδι.....

Νιώθω τον πόνο στο δέρμα φιλί μου....

ένα κουβάρι μπλεγμένο η ζωή μου....

Έλα να ενώσουμε των πληγών μας τη λήθη...

να πλάσουμε δικό μας νέο παραμύθι

στην ιστορία του κόσμου που γερνά...

Πιες ... η καρδιά μου απόψε κερνά...

κόκκινο κρασί και άπλετο φως...

ατέρμονη διαδοχή σ' ό,τι έχω εντός....

Καλεσμένος σε δείπνο

με της καρδιάς μου το αίμα...

Απόψε σου δείχνω

το πιο Αληθινό μου Ψέμα...

Γυμνή Αλήθεια που δε νοείται,

σε ποιήματα μέσα να κατοικείται

από άπιστες σκέψεις και λίγο ουρανο,

όταν κάτω από το φόβο τρεμω κι εγω...

Τι κι αν μοιάζω θηρίο

στο κλουβί του κλεισμενο?...

Στου χειμώνα το κρύο

επίμονα αντασταίνω

θεϊκές μου προεκτάσεις

και ψευδαισθησεις του νου...

χαοτικές διαβάσεις

τεμαχισμενου κορμιού...
Είναι κάτι στιγμές που έχω μια πολύ δυνατή μελαγχολία....Είναι κάτι στιγμές...που απλά...εχω ανάγκη ενα χάδι....μια αγκαλιά...να με χωρέσει ολόκληρo...


Mε οτι έχω μέσα μου...να με κρατήσει σφίχτα και ολοκληρωτικά...παρά τα όσα...παρά το πόσο βαρύς είναι ο σταυρός που κουβαλάω...

Nα με νιώσει και να με τυλίξει...έστω και ...για λίγες στιγμές.....

Για μια νύχτα μόνο...για λίγες ώρες μόνο.....εκείνη να μείνει άγρυπνη στη θέση μου...κι εγω να θυμηθώ πως είναι να ονειρευεσαι...χωρίς διακοπές απο νυχτερινές σκιές.....

Ειναι κατι στιγμές που δεν θέλω άλλο να φροντίσω...μοναχα να με φροντίσουν...έστω για μια νύχτα...

Είναι κάτι στιγμές που έχω ανάγκη απο κάτι τόσο μικρό αλλα τόσο μεγάλο για την ψυχή μου......Αχχχ αυτές η στιγμές.......

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Θέλω τη Μοναξιά μου...



Ξεφύλλισε τις σκέψεις μου.

Αναπάντεχο αύριο στη ροή του χρόνου

που συνδέει άρρηκτα τα γεγονότα.

Αντιστοίχιση εικόνων στον ανορθόδοξο συλλογισμό μου.

Φαντάζει τρομαχτικό το τοπίο της μοναξιάς.



Ας ζωγραφίσουμε ένα μόνο λουλούδι

να μυρίσει Άνοιξη η σκέψη μας.

Να μπορούμε να ονειρευτούμε αναγεννήσεις,

εκεί που τώρα ευδοκιμούν οι μαρασμοί.



Σε ένα παραμύθι εσωκλείονται οι ανασφάλειες.

Ζωγραφίζω φως και χαμόγελα.

Σε πείσμα της ζωής.

Τελίτσα στην άκρη του νου.

Σκέψη μισοτελειωμένη σε μία άβυσσο αναζητήσεων.

Αχανείς οι εκτάσεις

κι οι δρόμοι σε άστατες καμπύλες τροχιές

να συνδέονται ακανόνιστα.

Όλα κενό.

Όλα ύλη.

Όλα σκοτάδι.

Όλα φως.

Διχάζομαι...

Ένα σταυροδρόμι με αποσπά από το βλέμμα σου.

Διαβάζεις, μα εγω λείπω.

Ακολουθείς, μα τα ίχνη χάνονται.



Μες στην πνοή ενός αποχωρισμού

η ζωή ξέπνοη ανασταίνει Φυγές.

Ροή της σκέψης στις φλέβες του χρόνου

κι εγώ μία ασυνέχεια φραγμένη από αποσιωπητικά.



Θέλω το σκοτάδι μου,

το δωμάτιο εκείνο

που ζεσταίνει την παγωνιά της φωταγωγημένης φυγής μου από τα εγκόσμια.

Θέλω το αχανές δωμάτιο της μοναξιάς μου.

Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

Κάπου θα υπάρχει ξεχασμένη μια πατρίδα


Για τους μυστήριους και τους σχιζοφρενεις

Κάποιον θα έχει για εραστή η καταιγίδα

Κάποιον τρελλό που δεν αγάπησε κανείς



Κάπως θ ανοίγει το κουτάκι της Πανδώρας

Κάποια του Αίολου κρατάει τους ασκούς

Κάτι μας σπρώχνει στην κορφη μιας κατηφόρας

Σου ψιθυρίζω και εσυ άλλα ακους



Δεν έχω ήχο

Κι οι κουρασμένες μου χορδές χτυπάνε τοίχο

Δεν λέω λόγια

Τα εργαλεία μου σκουριάζουν στα υπόγεια

Κι αφήνω ίχνη

Και ζωγραφίζω

Αλλα μου έτυχαν μα εγω άλλα αξίζω



Κάπου θα υπάρχει μία θάλασσα απο αίμα

Για να βαφτίζονται όσοι έχουν τρελλαθει

Κάποιοι θα έχουν για σημαία τους το ψέμα

Κάποιου τα όνειρα στ'αλήθεια έχουν χαθεί



Κάποιος χρησμός μας περιμένει στο μαντείο

Κάτι παράξενο μας έχει φυλαχτει

Κάποιος μας κλέβει το χρυσο απ τ'ορυχείο

Λύνω τα μάγια που για σένα έχουν φτιαχτει



Δεν έχεις ήχο

Μα η διψασμένη σου ψυχή σπάει τον τοίχο

Δεν είμαι τέρας

Είμαι τραγούδι που το σπρώχνει ο αέρας

Κι αφήνεις ίχνη

Και ζωγραφίζεις

Είσαι φευγάτη και γι αυτό και μου αξίζεις.....
Πείραμα Ζωής...



Κορεσμένη η ανάγκη μου

κι εγώ να ξεχειλίζω…

Δοχείο μικρό το κορμί…

Ίζημα μίγματος που δεν διαλύεται

το αέρινο συναίσθημα που ρευστοποιήθηκε…

και οι σταλίδες που στερεοποιήθηκαν στο βυθό της ανάλυσης…



Δεκτική στις μίξεις…

με δείγματα ερεθισμάτων ασυμβίβαστα…

αναμοχλεύω το μίγμα μου

Ψυχής απόσταγμα…

μέσα στου Καιρού το εργαστήρι…



Μαθητευόμενη στο βάθος του Χρόνου…

σε πειραματικό στάδιο η προσπάθεια αφομοίωσης…

και του Δασκάλου το ραβδί

γυμνό πάνω στα χέρια μου

καταθέτει την επιταγή της ανταπόκρισης

στον πειραματισμό με αντιδράσεις άυλων που υλοποιούνται…

ενέργειας που μεταλλάσσεται σε μάζα…



Κι εγώ με χέρι που τρέμει,

γυμνή προέκταση του φόβου της αποτυχίας

να βουλιάζω συναισθηματικά στο δοχείο συλλογής..

εκεί που τα μόρια των σωμάτων

αντιδρούν με τις συναισθηματικές μου φορτίσεις…

υπό το άγρυπνο βλέμμα της αυστηρότητας…



Δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία…

Η Ζωή ένα πείραμα χωρίς επανάληψη...



Η Ιδέα μετουσιώθηκε σε σταγόνα από kakia_p

Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

που νά'σαι τώρα;


αυτο το απλο μ' απασχολει

που νά'σαι τώρα;

που νά'σαι στ΄αλήθεια

ακόμη κι όταν εκει, σε βλέπω απέναντί μου

ακόμη κι όταν τότε, σ'ακούω να μου μιλας

να με πειράζεις

να με κερνας

που νά'σαι;

ακόμα και που ξέρω

ακόμα και που νιώθω

που νά'σαι;

τις προάλλες, έβαλα τις στιγμες μας στο κόσκινο

κι έμεινε το άσπρο σεντόνι αδειανό απο κάτω

καμμια δεν πέρασε

καμμια μικρότερη,

καμμια λιγότερη

μείναν όλες ανέγγιχτες μέσα στη κρισάρα του μυαλου μου

που νά'σαι;

δεν είναι πως θέλω να είμαι πάντα εκει

κι ούτε πως θέλω νά'σαι πάντα εδω

είμαι κι είσαι, και έτσι και αλλιως,

μόνο μ' αρέσει να βγαίνω έξω απ το πετσι μου και να σ' ακολουθω

ναι, μ' αρέσει να σε νιώθω κοντα

μ΄ αρέσει γιατι κάθε που σε κοιτάζω κάτι καινούργιο μένει πάνω πάνω στο κόσκινο

προχθες μου ζήτησες να σου κουμπώσω το μενταγιον που σού'χε πέσει

έβαλες τα χέρια και σήκωσες τα μαλλια σου

κι έτσι που στάθηκα εμπρός σου να στο κουμπώσω

και σε κοιτούσα ίσια στα μάτια

μπέρδεψα τα δάχτυλα μου στο λαιμο σου

κι ακόμη εκει τά'χω αφήσει

που νά'σαι;

όχι πως θέλω να πάρω τα δάχτυλά μου πίσω

ούτε κι άλλο τίποτε

μόνο που να,

θά'θελα να ήσουν κι απόψε εδω ...

κι αν δεν μπορεις εσυ

μπορω εγω
που νά'σαι τώρα;


αυτο το απλο μ' απασχολει

που νά'σαι τώρα;

που νά'σαι στ΄αλήθεια

ακόμη κι όταν εκει, σε βλέπω απέναντί μου

ακόμη κι όταν τότε, σ'ακούω να μου μιλας

να με πειράζεις

να με κερνας

που νά'σαι;

ακόμα και που ξέρω

ακόμα και που νιώθω

που νά'σαι;

τις προάλλες, έβαλα τις στιγμες μας στο κόσκινο

κι έμεινε το άσπρο σεντόνι αδειανό απο κάτω

καμμια δεν πέρασε

καμμια μικρότερη,

καμμια λιγότερη

μείναν όλες ανέγγιχτες μέσα στη κρισάρα του μυαλου μου

που νά'σαι;

δεν είναι πως θέλω να είμαι πάντα εκει

κι ούτε πως θέλω νά'σαι πάντα εδω

είμαι κι είσαι, και έτσι και αλλιως,

μόνο μ' αρέσει να βγαίνω έξω απ το πετσι μου και να σ' ακολουθω

ναι, μ' αρέσει να σε νιώθω κοντα

μ΄ αρέσει γιατι κάθε που σε κοιτάζω κάτι καινούργιο μένει πάνω πάνω στο κόσκινο

προχθες μου ζήτησες να σου κουμπώσω το μενταγιον που σού'χε πέσει

έβαλες τα χέρια και σήκωσες τα μαλλια σου

κι έτσι που στάθηκα εμπρός σου να στο κουμπώσω

και σε κοιτούσα ίσια στα μάτια

μπέρδεψα τα δάχτυλα μου στο λαιμο σου

κι ακόμη εκει τά'χω αφήσει

που νά'σαι;

όχι πως θέλω να πάρω τα δάχτυλά μου πίσω

ούτε κι άλλο τίποτε

μόνο που να,

θά'θελα να ήσουν κι απόψε εδω ...

κι αν δεν μπορεις εσυ

μπορω εγω
Πείραμα Ζωής...

Κορεσμένη η ανάγκη μου

κι εγώ να ξεχειλίζω…

Δοχείο μικρό το κορμί…

Ίζημα μίγματος που δεν διαλύεται

το αέρινο συναίσθημα που ρευστοποιήθηκε…

και οι σταλίδες που στερεοποιήθηκαν στο βυθό της ανάλυσης…



Δεκτική στις μίξεις…

με δείγματα ερεθισμάτων ασυμβίβαστα…

αναμοχλεύω το μίγμα μου

Ψυχής απόσταγμα…

μέσα στου Καιρού το εργαστήρι…



Μαθητευόμενη στο βάθος του Χρόνου…

σε πειραματικό στάδιο η προσπάθεια αφομοίωσης…

και του Δασκάλου το ραβδί

γυμνό πάνω στα χέρια μου

καταθέτει την επιταγή της ανταπόκρισης

στον πειραματισμό με αντιδράσεις άυλων που υλοποιούνται…

ενέργειας που μεταλλάσσεται σε μάζα…



Κι εγώ με χέρι που τρέμει,

γυμνή προέκταση του φόβου της αποτυχίας

να βουλιάζω συναισθηματικά στο δοχείο συλλογής..

εκεί που τα μόρια των σωμάτων

αντιδρούν με τις συναισθηματικές μου φορτίσεις…

υπό το άγρυπνο βλέμμα της αυστηρότητας…



Δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία…

Η Ζωή ένα πείραμα χωρίς επανάληψη...
Θα ζωγραφίσουμε τον έρωτα απόψε...



το δειλινό...

η ανασα...

η μαγεια...

το πλησίασμα...

η καρδιά κομμάτια..... νεκρή...

σε άπνοια για να μη χαλάσει το συγχρονισμό

στο εκκρεμές της συγκίνησης.....



Μία γέφυρα επαφής...

μία σύγκλιση...

ένα ολοκλήρωμα πλοήγησης στην αναζήτηση...

ένας καλλιτέχνης...

μία έμπνευση....

ένα πορτρέτο...

ένας έρωτας.....

μόνο ένας....

ο Αιώνιος.... ο μη-φθαρτός... ο ανεξίτηλος.....

πάρε τις μπογιές....

ουράνια τόξα λιωμένης ευτυχίας....

φέρνω τον καμβά....

{τη φαντασία μου στο άνω όριό της...}

θα ζωγραφίσουμε τον έρωτα απόψε.......
Ομοιότητες...




Το υλικο μας είναι κοινο...

κυτταρική μορφή συναισθηματικής απομόνωσης...

Ποτέ κανείς δεν ήταν μόνος στην τροχιά των αστεριών...

εκει συναντας το απομακρυσμένο...

το απροσπέλαστο...

το ανέγγιχτο.....

εκει ενωνεται η Αρχη με το Τελος...

εκει ο χωρος γίνεται χρονος και το αντιστροφο...

Εκεί στο απέραντο, που γεννιέται ο παλμός της καρδιάς...



Κοιτα στο βαθος του ορίζοντα...

ενας τεραστιος καθρεφτης φερνει κοντα σου το φως ενος ήλιου μακρινού...

το ίχνος των ματιων μου κουκίδα μικρής διάστασης....

κι ομως σε βλέπω....

χαϊδευω τη μοναξια στο κατωφλι της φυγης...



Πορευεσαι μονος σου...

μα παντα μια σκεψη και μία ομοιότητα θα συντροφευει το βήμα σου...

σαν ίχνος αντανακλασης κατω από το υδατινο δαπεδο των αστεριων...

το είδωλό μου ξαπλώνει πάνω στο περίγραμμά σου...

αναπαράγομαι, διαιωνίζομαι για να χωρέσω τις ομοιότητές μας...



Πόσο μοιάζουμε!...

Σαν δύο αστερια μακρινά, που φαντάζουν δίδυμα Όνειρα...

Ξετυλίγομαι, αποχωρίζομαι τα περιττά

και εκεί, στην γύμνια μου επάνω,

χαραγμένο το όνομά σου....

Σαν να είχαμε χωρίσει κάπου μέσα στο χρόνο - Ψυχές σε διάσπαση..

και ήρθε η στιγμή να ξαναγίνουμε Ένα...


--

Ευχαριστώ για το κίνητρο!...



Η Ιδέα μετουσιώθηκε σε σταγόνα από kakia_p
Αντιθέσεις...




Αναθεωρώ…

Μετατρέπω σε Αντιθέσεις τις Ομοιότητες…

Τις λάτρεψα πιο πολύ…

Ενισχύουν τη Μοναδικότητα…

Αναδεικνύουν την αυτονομία της Ύπαρξης…



Στο άνοιγμα της Πύλης

το φως μπλέκει τις ανάσες του

με την άπνοια του Σκοτεινού Διαδρόμου…



Μία φωτιά να σιγοκαίει

στο λιωμένο κερί…

ένα δάσος συναισθημάτων

να παραδίνεται στη μία και μοναδική φλόγα:

της ερωτικής εξάρτησης…



Υπόγειες υγρασίες

ανίκανης κατάσβεσης

σε αντίθεσης σύγκριση

προβάλλουν την ανομοιόμορφα κατανεμημένη δύναμη:



Φωτιά συμπυκνωμένη σε σπίθα καταστροφής…

Ωκεανός, μεγέθυνση σταγόνας που δεν ξεδιψά τη δίψα των Ποιημάτων…



Αντιθέσεις…

Το τόσο «πολύ» μας, τόσο λίγο μέσα στα χέρια του Χρόνου.

Η παρουσία μας, μία απουσία στην αίθουσα των Σπουδαίων Γεγονότων…



Σμίκρυνση και Μεγέθυνση…

κάτω από το πρίσμα της γραφής και της ανάγνωσης…



Να απλώνω το χέρι μου, κρατώντας το κολλημένο στο ασάλευτο σώμα…

Να τρέχω ξυπόλητος, όντας καθισμένος στην αιώνια αναποφασιστικότητα…

Να σε αγγίζω, απέχοντας χιλιόμετρα επαφής απ’ τη φυσική σου θέση…



Πες μου…

Τι αξίζει περισσότερο?...

Η πρόθεση ή το αποτέλεσμα?...



Ζυγίζω Ομοιότητες και Αντιθέσεις…

Ισοζύγιο…

Η Δημιουργία σε μαθηματική αρμονία…

Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

Ένα πράγμα που δεν αντέχω, είναι η αγένεια. Και ιδιαίτερα απο


καταστηματάρχες, περιπτεράδες, ταξιτζήδες, και επαγγελματίες τέλος

πάντων που σκοπός τους είναι να σε εξυπηρετήσουν. Πας να πάρεις τσιγάρα

στο περίπτερο, και είναι ο περιπτεράς εκεί, μέσα απο το μικρό παραθυράκι

του, με την άσπρη φανέλα του και τη μικροσκοπική τηλεόραση, με... κάτι

μούτρα μέχρι το πάτωμα και βλέμμα «Δεν μας... κι εσύ». «Καλημέρα»

του λες, σε κοιτάει σαν βόδι. Ζητάς τα τσιγάρα σου, στα δίνει,

πληρώνεις, «Ευχαριστώ πολύ» του λες, συνεχίζει να σε κοιτάει σαν βόδι.

Σκέφτεσαι πως μάλλον είναι μουγκός ο άνθρωπος, και τσάμπα έχεις αρχίσει

να λες πράγματα απο μέσα σου. Για να το επιβεβαιώσεις επιλέγεις να τον

ρωτήσεις για κάτι «πόσο κάνει». Διαλέγεις βέβαια κάτι που να κοστίζει

περισσότερο απο 10 ευρώ αλλιώς θα στο δείξει με τα δάχτυλα, και σε κάθε

περίπτωση αποφεύγεις να ρωτήσεις για κάτι που κοστίζει ακριβώς ένα ευρώ

γιατί είναι ικανός να στο δείξει με το μεσαίο δάχτυλο. Αφού λοιπόν μπορεί να

μιλήσει, γιατί είναι τόσο δύσκολο να χρησιμοποιεί κατά καιρούς τις τρεις

λεξούλες «καλημέρα, ευχαριστώ, παρακαλώ»;… Το ίδιο συμβαίνει και για

πολλούς ταξιτζήδες, που ανοίγουν το στόμα τους μόνο για να πουν «σιγά τη

μπόρτα». Ούτε που πας δεν σε ρωτάνε, αν δεν μιλήσεις θα ξεκινήσει και

θα σε πάει όπου γουστάρει αυτός.

Αλλά ακόμα πιο πολύ μου τη δίνουν οι γείτονες που δεν απαντάνε όταν

λες μια καλημέρα. Πόσο γαϊδούρι μπορεί να είσαι, για να σε χαιρετάει

ένας άνθρωπος και να μην γυρίζεις καν να τον κοιτάξεις;… Εντάξει, ο

ταξιτζής μπορεί να έτυχε σε άσχημη μέρα, να είχε τα δικά του, να δούλευε

όλο το βράδυ, οτιδήποτε. Σε όλους τυχαίνει να μας πάει στραβά μια μέρα

και να μη γουστάρουμε να μιλήσουμε σε άνθρωπο. Μπορούμε όμως να λέμε μια

καλημέρα όταν συναντάμε τον γείτονα καθημερινά στο δρόμο, στο ασανσέρ,

στην είσοδο. Τυχαίνει πολλές φορές να πω

καλημέρα σε κάποιον άγνωστο που έτυχε να μπούμε μαζί στο ασανσέρ της

πολυκατοικίας μου, και να με κοιτάξει με απορία λες και τον ρώτησα για

μεντεσέδες. Ελάχιστοι είναι αυτοί που θα χαμογελάσουν ευγενικά μόλις σε

δουν και θα σε χαιρετήσουν, ακόμα κι αν δεν σε ξέρουν.

Χαμογελάστε λοιπόν στους γύρω σας, και πείτε μια καλημέρα. Σίγουρα θα

τους ανεβάσετε τη διάθεση αλλά και τη δική σας. Έχουμε καταλήξει να

μένουμε για χρόνια στην ίδια γειτονιά και να μην έχουμε ανταλλάξει

κουβέντα. Ο κόσμος έχει ανάγκη απο καλοσύνη, ευγένεια, γενναιοδωρία,

ευαισθησία. Ας ξεκινήσουμε απο τα βασικά λοιπόν, απο ένα χαμόγελο και

μια καλή κουβέντα.



Καλημέρα λοιπόν....!!

Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

Σ'αγαπάω μέσα από μία ροή....




Δρομάκι έξαψης το σώμα σου

κι η εξάρτησή μου ενπλω το διασχίζει...

Σε κυμάτων το λίκνισμα

στάλα ευρρυθμίας να χορεύει

παλλόμενη στο ρυθμό της ανάσας σου....

Η αφή μου...



Σ'αγαπάω μέσα από μία ροή

ενός χειμαρρώδη λυγμού ευτυχίας

που γλιστράει ανάμεσα στα δάχτυλά μου...

Συγχρονισμός πλεύσης

και όλη η σκέψη μου υπόγειο ρεύμα

που δονεί ανελέητα το Είναι σου...

ακόμη κι αν ανυποψίαστος

δε φαντάστηκες ποτέ πόση ροή ενέργειας

ξεφεύγει κάθε μέρα από μένανε

για να αγγίξει λίγο εαυτό μέσα από Σένα....



Η ενέργεια αποζητά το λόγο της...

Παύει η Άεργη Μορφή να περιφερεται

και ρευστή η επιθυμία ενός Αθάνατου Ερωτα

δημιουργεί παλμογραφικές ροές συναισθήματος

στο γράφημα της καρδιάς μου...



Δειγματοληψία ροής...

και στην επεξεργασία των δεδομένων μου

μία στάλα ιδρώτα σχηματίζει το Γράμμα σου..

Η ιστορία γράφει το Δικό μας Κεφαλαιο...

Εκεί που το ποτάμι μου

εκβάλλει στο Δελτα των χειλιών σου...



Σ'αγαπάω μέσα από μία συνεχόμενη ροή ενεργειας...

συναισθηματικής εντροπίας...

παλμικής αναγκης...

κυματομορφής που γεμίζει υγρασία φιλιών

κάθε λέξη που αποτυπώνεται,

κουκίδα ελάχιστης προσφοράς στο λευκό φόντο

μιας υπό έρευνα επαφής....



Πόση υγρασία να πιώ?...



Αναιρώ τη Φύση μου,

υδρόβια επιβίωση μέσα στη χερσαία Γη σου...



Γεώτρηση στο υπέδαφος της ευαισθησίας σου...

και η Δίψα μου, ροή ικανοποίησης

που επιβραβεύει την εμμονή μου...



Ροή σημαίνει μεταβολή... αλλαγής το αίτιο..

έτσι σ'αγαπώ...

μέσα από μεταβολές.. ροές... μεταλλάξεις..

και εξελικτικές πορείες

σε μία κοίτη αχανούς και ορμητικής σκέψης...

Να είσαι ο υδρόμυλος και να είμαι το νεράκι...
Ερωτικό Ατυχημα...




Σηκωσε τα γράμματα να βρεις την πληγή μου...

Έχω ξαπλώσει αναίσθητη σε μία υπόγεια διάβαση της σκέψης..

Έγινα παράβαση βραδινού εκτροχιασμού..

Κηλίδα που αποτυπώθηκε στης ασφάλτου το σώμα..



Σήκωσε τα γράμματα..

Ξεγύμνωσε τις λέξεις..

Απόψε, δε φόρεσα τίποτε...

Ντύθηκα τη βροχή πανω στο οδόστρωμα..

Φόρεσα υγρασία στου δρόμου την ολίσθηση..

Τεντώθηκα πάνω στη διαχωριστική γραμμή των δύο λωρίδων,

για να μην προσπεράσεις!..

για να επισπεύσω τη σύγκρουση μιας ακολουθίας

που έκανε νεύμα με τα φώτα πορείας

οδηγώντας με ξέφρενους ρυθμούς

στη Λεωφόρο της Καρδιάς...


Ξεδιπλώνεις ταχύτητες...

Διπλώνω υποδείξεις...

Μία διαδρομή εμπρόθετης σύμπραξης:


Προ-πορεύομαι..

Προ-φτανεις...

Προσ-περνάς..

Προ-λαβαίνω..

Πρόσ-κρούση!...



Στη στροφή επάνω, ένα χτιστό εκκλησάκι να θυμίζει

ότι εδω (Προ-Ετών) συνέβη ένα Ερωτικό Ατύχημα!...



Η κηλίδα νοπή φλόγα κατω από τα γραμματα!..

ακόμη να καίει την άσφαλτο!...




Η Ιδέα μετουσιώθηκε σε σταγόνα από kakia_p
Λέξη Μικρή....




Πώς να μιλήσω

για όσα δε λέγονται?

Πού να σε χαράξω

Λέξη Μικρή?...



Τόσο ανεπαίσθητη

και τόσο ευαίσθητη,

δε σ’ εμπιστεύομαι

σε καμία στιγμή!...



Είναι που τρέμεις

κι εγώ που φοβάμαι

μην ξεψυχήσεις

στου καιρού τη ρωγμή…



Μα να σε πνίξω,

πάλι λυπάμαι,

μες στης σιωπής μου

την υγρή πληγή…



Θα σε κρύψω

μες στα ποιήματα…

Μεταμορφωμένη

σε σταγόνας την πτώση…



και μόνο μπροστά

σε ματιών τα κύματα

υγρασίας συγκίνηση

θα σε αναγνώσει!...



Τόσο ανεπαίσθητη

και τόσο ευαίσθητη

Κι όμως το Είναι μου

έχεις διαβρώσει!...



Λέξη Μικρή..

τώρα εισχώρησες

στη ματιά του αναγνώστη!....



Η Ιδέα μετουσιώθηκε σε σταγόνα από kakia_p

Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010

Κάπως έτσι ξεκινούν όλα. Με μιαν ανάσα. Με μια σκέψη. Με ένα χαμόγελο. Κάπως έτσι ξεκινώ να υπάρχω μέσα σε αυτόν το χώρο. Με διάθεση να μοιραστώ και να ταξιδέψω πετώντας μακριά από το αόρατο κλουβί του μικρόκοσμού μου, αφήνοντας πάντα το περιθώριο της επιλογής σε όσους καταφέρουν να αφουγκραστούν τους ήχους, τις λέξεις και τις σιωπές μου.

Η ζωή μου μια βόλτα...


Με ξεγνοιασιά, με λαχτάρα και κέφι για τη ζωή, με προβολείς στραμμένους στην απαγόρευση της παραδοχής, θα ταξιδέψω στο χθες στο σήμερα και στο αύριο, με πανιά που ελπίζω να αντέξουν στους ανέμους κάθε ανεκπλήρωτου.

Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010

Τα φώτα της πόλης έχουν σβήσει. Απόλυτη σιωπή τυλίγει κάθε σου κύτταρο. Βλέμμα στο πριν από λίγο, βλέμμα στο αύριο. Μια ρουφηξιά νικοτίνης και μια εκπνοή που γεμίζει το γύρω, αγκαλιάζοντας κάθε σκέψη, κάθε αναστεναγμό. Κομμάτια στάχτης αιωρούνται πηγαίνοντας ψηλά, ακόμα πιο ψηλά και μακριά.
Ο χρόνος. Υποκειμενικός, αδυσώπητος, κυλάει, προχωράει μα δεν προσπερνάει. Αυτή τη φορά δεν πήρε μαζί του τις στιγμές. Τις άφησε εκεί να αγκαλιάζουν την πληρότητα. Να αγκαλιάζουν τον αναστεναγμό, την λαχτάρα, το χαμόγελο, το ταυτόσημο, το ολόκληρο. Κι εσύ εκεί. Πλάθεις στιγμές, ζωγραφίζεις όνειρα, γεύεσαι το φιλί, ζεσταίνεσαι στην αγκαλιά, χαϊδεύεις, χαμογελάς, βουρκώνεις...


Με μιας το παγάκι θρυμματίζεται στο στόμα σου και συνειδητοποιείς πως όλα όσα νιώθεις δεν είναι ουτοπίες, μα πραγματικότητα. Η δική σου πραγματικότητα. Η δική σου αλήθεια. Νιώθεις γεμάτος. Νιώθεις μια μοναδική πληρότητα. Νίωθεις τη ζωή. Κυλάς μαζί της. Όχι σαν θεατής πια, αλλά σαν πρωταγωνιστής. Γίνεσαι ένα μαζί της. Της δικής σου ζωής το απόλυτο ένα.