Αιώρηση...




Κάθε φορά με εκπλήσσεις...

Κάθε φορά νιώθω να σε πρωτογνωρίζω...ξανά και ξανά....

σε μόνιμες διαθλάσεις μιας έλξης παράξενης...

Μια με απωθείς, μια με τραβάς......

σε έναν δρόμο αδιέξοδο.... προς έναν γκρεμό να πορεύεται...

κι εγώ ανυποψίαστος τον βαδίζω...ως το τέρμα... έτσι έχω μάθει να βαδίζω τους δρόμους...

μέχρι τέρμα...... όσα κι αν είναι τα εμπόδια... οι εκτροχιασμοί....

Βολέψου στο λίγο φως.... δε θα έχει περισσότερο...

κι εμένα πονάνε τα μάτια μου στο σκοτάδι, μα προσαρμόζομαι.....

Βολέψου στην αχανή απόσταση της απόκοσμης επαφής των ποιημάτων....

κι εγώ δυσκολεύομαι να σε ορίσω ...μα μου φτάνουν οι λέξεις...

είναι το πρόχειρο ρούχο μιας ψυχής, που αιωρείται πάνω από τις φιλοδοξίες μου.....

τι κι αν με βρήκες μόνο σε ένα έρημο τοπίο?...

ζωγράφισέ μου ένα φεγγάρι...

να 'χει το μονοπάτι μας φως...

ζωγράφισε εδώ στην άκρη του δάσους λουλούδια....νυχτολούλουδα....

να έχει το όνειρο μυρωδιά και χρώμα....

άγρια μυρωδιά....

άγριο χρώμα νυχτωμένης αντανάκλασης, στο βρόχινο επίπεδο της νοσταλγίας....

Θα είμαι κι εγώ ένα αγρίμι... που δεν εξημερώνομαι σαν την αλεπού του Μικρού Πρίγκιπα...

Θα χρειάζεται να ξενυχτήσεις πολλά βράδια.... κι άλλα τόσα να ξενυχτήσω εγώ....

αλλά στο τέλος μαζί θα πέσουμε στο γκρεμό, στο τέλος του δρόμου....

να εξοπλίσεις την ψυχή με θάρρος.... κι αν πέσουμε να μην τσακιστούμε....

να έχουμε αναπτύξει τα φτερά μας...και να πετάξουμε προς τα πάνω.....

σε μία αιώρηση ζηλευτή από θεούς κι ανθρώπους.....



Σ'ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ........!!!