........Έχω κρύψει βαθιά στην ψυχή μου τα λόγια σου



Για να μην ξεχαστούν με το πέρασμα του χρόνου


Πώς να ξεχαστούν;


Πέρασε τόσος καιρός και σε νιώθω ακόμα, σ’ ακούω…
Είσαι τόσο κοντά, μα τόσο μακριά μου


Θα αφήνω μικρά σημαδάκια στο δρόμο σου….


Μήπως θελήσεις να γυρίσεις και διστάζεις….


Όχι πετρούλες, δεν θα ξεχωρίσεις τις δικές μου….

Θα μπερδευτείς και θα χάσεις το δρόμο της επιστροφής….

Βοτσαλάκια….σου αρέσει η θάλασσα, θα τα προσέξεις…..

Τραγουδάκια….θα τραγουδώ και θα το θυμηθείς….


¨Και συνεχίζω να σ’ αγαπώ, κι όποτε πάω να στο πω τα χάνω σαν μικρό παιδί και κοκκινίζω¨


Θα συνωμοτήσω με όλα τα πουλάκια να σου σφυρίζουν ( αφού εσύ δεν ξέρεις να σφυρίζεις)


και να σου δείξουν το μονοπάτι που θα σε φέρει πάλι πίσω σε μένα…..


Ξέρεις, θα έρθει κάποια στιγμή που θα πεις:

¨Μα τι κάνω; Γιατί έφυγα? Θέλω να γυρίσω, πρέπει να τρέξω……¨


Και τότε θα δεις τα βοτσαλάκια να λάμπουν ακόμα και τη νύχτα…


Θ' ακούς το τραγούδι μου από μακριά και όποιο δισταγμό κι αν έχεις θα τον διώξεις

Θα βρεις και το μονοπάτι, δεν είναι δύσκολο….μόνο λίγα αγκαθάκια έχουν μεγαλώσει στο διάβα του

τώρα…

Θα το καθαρίσω όμως, δεν θα σε πληγώσουν τ’ αγκαθάκια μου…


Είναι οι πληγές μου, τις κουβαλώ μαζί μου αλλά δεν πονάνε τόσο πια και δεν πληγώνουν άλλους …….


Για σένα θα έχει λουλούδια, όμορφα χρώματα και μυρωδιές…


Να προσέχεις όμως τις λακκούβες ….αυτές δεν μπορώ να τις εξαφανίσω, δεν θέλω..

Αυτές είναι τα λάθη μου, οι εμπειρίες μου….χάρη σ’ αυτές έφτασα κοντά σου….