Το Πιο Αληθινό μου Ψέμα

Σκίζω τη σάρκα να βρω την ψυχή μου

διαμάντι λερωμένο μέσα στην αντοχή μου....

Βρέξε, ουρανέ, φωτιές δικές σου,

δείξε μας κι εσύ τις ματωμένες πληγές σου...

Αν κάποια φορά είχες αγαπήσει,

κι είχες από δάκρυ πλημμυρίσει

του κόσμου το φως και το σκοτάδι

άπλωσε στο σώμα μου υδάτινο χάδι.....

Νιώθω τον πόνο στο δέρμα φιλί μου....

ένα κουβάρι μπλεγμένο η ζωή μου....

Έλα να ενώσουμε των πληγών μας τη λήθη...

να πλάσουμε δικό μας νέο παραμύθι

στην ιστορία του κόσμου που γερνά...

Πιες ... η καρδιά μου απόψε κερνά...

κόκκινο κρασί και άπλετο φως...

ατέρμονη διαδοχή σ' ό,τι έχω εντός....

Καλεσμένος σε δείπνο

με της καρδιάς μου το αίμα...

Απόψε σου δείχνω

το πιο Αληθινό μου Ψέμα...

Γυμνή Αλήθεια που δε νοείται,

σε ποιήματα μέσα να κατοικείται

από άπιστες σκέψεις και λίγο ουρανο,

όταν κάτω από το φόβο τρεμω κι εγω...

Τι κι αν μοιάζω θηρίο

στο κλουβί του κλεισμενο?...

Στου χειμώνα το κρύο

επίμονα αντασταίνω

θεϊκές μου προεκτάσεις

και ψευδαισθησεις του νου...

χαοτικές διαβάσεις

τεμαχισμενου κορμιού...