..........Oι ζωές μας (όχι η ζωή) είναι συσσωρευμένα θολά τοπία, το ένα πάνω στο άλλο. Τα στενά μεσοδιαστήματα είναι τα ξεθολώματα. Δώσε βάση: έχεις μια ζωή που συνίσταται σε αυτό, σ’ εκείνο και στο άλλο, που εφεξής θα καλούμε «δέντρα». Βέβαια, δεν είναι και τα τρία δέντρα, ουσιαστικά για την επιβίωσή σου αλλά από τη στιγμή που δε σε χαλάνε οι καρποί τους, τα ποτίζεις, αν και όχι πάντα με μεράκι. Έρχεται η ώρα της συγκομιδής και κουτσά-στραβά, μαζεύεις το κατιτίς σου. Επειδή όμως το πράγμα γυρίζει, κάποια στιγμή φτάνει κι η ώρα που το δέντρο μαραίνεται, κι ίσως μάλιστα να μαραίνεται γρηγορότερα του κανονικού, μιας και δεν το πότιζες τόσο τακτικά. Όταν μαραίνεται, δε στενοχωριέσαι, γιατί διαπιστώνεις πως δεν ήταν ζωτικής σημασίας αλλά σε πειράζει, προφανώς για εγωιστικούς λόγους. Μετά από λίγο καιρό, μαραίνεται και το δεύτερο δέντρο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Ξανά εσύ ενοχλημένος αλλά όχι θλιμμένος. Και μένεις με το ένα, που δεν έχει πάθει τίποτα, οπότε συνειδητοποιείς πιο καθαρά από ποτέ, ότι αυτό το ένα που απομένει είναι αυτό που σου πάει βρε αδερφέ κι ότι, όσο κι αν νομίζεις πως είσαι πλασμένος για κάτι άλλο (ω ουρανοί! Τι ψευδαίσθηση κι αυτή!), αυτό που είσαι κι αυτό που θες κατά βάθος, μένει εκεί, ακλόνητο, μαζί σου. Αυτό είναι εσύ και εσύ είσαι αυτό. Ευτυχώς, ο μαρασμός αποτελεί μια φυσική επιταγή, τόσο αναγκαία όσο και η άνθηση. Ο μαρασμός καθαρίζει το τοπίο και αφήνει όρθιο μόνο ό,τι μπορεί να αντέξει σε όλες τις εποχές. Το δικό σου κάτι, είναι αειθαλές. Μην το ξεχνάς. Είτε το ποτίσεις είτε όχι, είναι το δικό σου δέντρο και μια ζωή τώρα, τρως απ’ τους καρπούς του. Όσο κι αν βαριέσαι την ίδια γεύση, όσο κι αν σε πληγώνει που το κουβαλάς συνεχώς και σου θυμίζει τον εαυτό σου, είναι το αναλλοίωτο κάτι σου, κι έχεις μια σχέση μαζί του, σχεδόν παιδιού-μάνας, γης-χλωρίδας. Σχέση αίματος, σχέση συμπαντική, σχέση απαράλλακτη και ειρωνική, σχέση παράλογη. Να χαίρεσαι με το μαρασμό. Οι μεγαλύτερες αλήθειες προκύπτουν από την αφαίρεση.