Αποπλάνηση....




Ξετυλίγω της μαγείας το πέπλο και απλώνω μπροστά σου όλα μου τα παραμύθια.

Μη με πιστεύεις… δεν έχω αλήθειες,

μόνο λάγνες διαθέσεις αποπλάνησης….

Υπέκυψε στο κάλεσμα των λέξεων και πιες από το ποτήρι…

Φρούδες στάλες παραμυθένιας εκδοχής,

με όρκους μεγάλους και ψευδαισθήσεις που εθίζουν ανελέητα…

Η διαδικασία είναι απόλυτα μη αναστρέψιμη…

Το παραμύθι απόλυτα ευφάνταστο να υπόσχεται όσα λαχτάρησε μία ποιητική καρδιά

και δεν το γεύτηκε μέσα στης ζωής την πραγματικότητα…

Σήμερα έχει Πανσέληνο!... Όχι?... ας ζωγραφίσουμε μία… Πόσο κοστίζει?..

Το επίκεντρο της ζωής χάθηκε μέσα στον τυφώνα της απεραντοσύνης…

Το ραβδάκι της νεράιδας έπεσε στο κενό της αοριστίας…

Η φτώχια μας, ένας κόκκος έκρηξης που δημιούργησε τον κόσμο…

Κι εμείς, στη γλώσσα του κόσμου, συλλαβές δίχως νόημα…

Μπέρδεψέ με…. Μετέφρασέ με λάθος… Χάσε το νόημα… Άδραξε την ουσία…

Συνωμότες μου οι λέξεις… συνένοχοί μου οι αναστεναγμοί…

Μη με πιστεύεις!.... δεν έχω αλήθειες…

Οργώνω νεκρό χωράφι στο δίχως οξυγόνο χώρο της ακίνητης φωνής μου…



Κάποιος είχε πει:

«Εμένα μη με πιστεύεις… λένε γράφω ποιήματα!...»