VOULIARATINOS

GlitterGraphics
English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified


commentscute


thanks Comments

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

........................................................................................................................................................................................
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Ξημέρωσε και βράδιασε...
για άλλη μια φορά...
χμμμ...
τελικά αυτό είναι το μόνο μόνιμο και 
προγραμματισμένο που κάνουμε...
(οι περισσότεροι δλδ)
η ίδια διαδρομή...
το ίδιο "μονοπάτι"...
και ένα ταξίδι με ένα στόχο...
20' ...
και η ταχύτητα σταθερή...
κι αν λέμε ότι καθορίζουμε εμείς τον χρόνο...
ουσιαστικά ο ρυθμός παραμένει ο ίδιος...
οπότε το αποτέλεσμα ένα και το αυτό...
ο σκοπός δε...
πάντα ο ίδιος...
μια άσκηση...
καθημερινή...
τώρα θα μου πείτε...
εε μην καταντάς αυτή την άσκηση μαρτύριο...
απόλαυσέ την ...
κάνε την διαφορετικά...
όπως ...
παράδειγμα λέμε "πάρτο αλλιωωωώς"...
δες το διαφορετικά...
εκεί στο "αλλού"...
στο παραπέρα...
κάπου πιο δεξιά ...
και ίσως μετά την στροφή...
κάτι θ'αλλάξει...
ναιαι...
ξέρετε??
δεν είναι δα και τόσο κακό να έχεις ατίθαση φαντασία...
ζεις την χαρά της αναζήτησης και αυτό να μετατρέπεται σε ευχαρίστηση...
αν την "δολοφονήσεις" όμως...
πάααει...
ξόφλησες...
σταματάς να "τρέφεις" τα όνειρα σου...
και  "πεθαίνεις"...
οπότε...
κάθε μέρα...
κάτι καινούριο...
ανοίγεις το μυαλό σου για μια διαφορετική άποψη...
και..αι ...
τίποτα άλλο δεν έχει σημασία...
Πιο δυνατά η μουσική παρακαλωώ...
 
Life is ours, we live it our way

                           All these words I don't just say
and nothing else matters...........


Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

.....................................................................................................................................................................................
 
 
 
 
 
 
Ποτέ δεν χάνεις κάτι που είχες
πραγματικά μέσα σου...
κάτι που ήταν δικό σου...
που ήταν "κομμάτι" σου...
κι αν κάποτε νιώσεις ένα τεράστιο κενό...
αν νιώσεις κάτι να σε πνίγει...
κάτι που θέλει να φωνάξει μέσα σου...
για να βγει ...
είναι που είσαι εσύ...
και είσαι εκεί...
είσαι ακόμα εκεί...
μα ναι...
αρχίζεις να βρίσκεις ένα μικρό κομμάτι από την ουσία...
την δική σου πραγματική ουσία...
ίσως τελικά το ουσιαστικό να μην βρίσκεται

"έξω" ...
κι αν βρεθήκαμε να ψάχνουμε εκεί ...
δεν πειράζει...
με την βροχή ...
με τον αέρα...
με ένα στίχο...
με ένα τραγούδι του "δρόμου"...
σιγοτραγουδάω την νότα γι' αυτό που δεν ξεχνάμε να ζήσουμε
................
 


Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

.......................................................................................................................................................................................................
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Είναι κάποιες στιγμές που δεν χωρούν σε λέξεις...
Είναι απλά υπέροχες...
απερίγραπτα υπέροχες...
Και σου αφήνουν μια αίσθηση μετά...
Σαν να γύρισες μόλις από ένα ταξίδι στον παράδεισο...
Κάπως έτσι είμαι κι εγώ τώρα...
Με τα φτερά δυνατά και μεγάλα...
Δεν μπορώ να πατήσω στη γη...
Ξέρω «δεν έγινε και τίποτα»...
Αλλά αυτό το «τίποτα» για μένα ήταν υπέρβαση...
Είπα θ’ αναθαρρήσω και τα κατάφερα...
Ξεπέρασα τα όρια που είχα θέσει...
Έσπασα για μια φορά το τείχος που με περιόριζε...
Του χαμογέλασα...
Του μίλησα...
Του έδειξα...
Μπόρεσα επιτέλους να αγνοήσω τις φωνές στο κεφάλι μου...
Ή μάλλον τόσο αποφασισμένος ήμουν...
Που οι φωνές...
δεν πρόλαβαν καν να ακουστούν...
ή δεν τις πρόσεξα...
δεν ασχολήθηκα...
Χρειαζόμουν προφανώς αυτό το ταρακούνημα...
Για να καταλάβω ...
πόσο μετρημένες ήταν οι ευκαιρίες μου...
Έκανα μια προσπάθεια και είμαι απόλυτα ευτυχισμένος...
Κι ας ήταν μόνο για τρεις ώρες...
Κι ας μην κρίθηκε το αποτέλεσμα...
Κι ας έχω ακόμη χέρια αδειανά...
Είμαι καλά...
μετά απο καιρό...
Πιο καλά απ’ όσο θα τολμούσα να προσδοκώ...
λίγες ώρες πριν απλά ήλπιζα...
τώρα δε παύω να χαμογελώ ...
στην πρόσφατη ανάμνηση...
Πόσο λίγα θέλει τελικά ο άνθρωπος για να φωτίσει το βλέμμα του
και να ζωγραφιστεί με μελάνι ανεξίτηλο το χαμόγελο στα χείλη του!!!
Παύω να αναλύω...
Παύω να φιλοσοφώ...
Σε λίγες στιγμές μέσα έγινα πλήρης...
Μόνο αυτό έχει σημασία τώρα...
Κι όσο κρατήσει.................................

Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

......................................................................................................................................................
 
 
 
 
 
 
 
Πάμε και ερχόμαστε κάθε μέρα...
στην ίδια "διαδρομή"...
και πολλές φορές...
δεν ξέρουμε αν πραγματικά ο λόγος που το κάνουμε
είναι το ίδιο ιδιαίτερος με πριν...
χμμμ...
"..είναι μερικοί άνθρωποι που οι μέρες τους πάνε και έρχοντε...
χωρίς ν'αφήσουν πίσω τους ένα σημάδι...
μια μυρωδιά...
έναν ήχο..."
Μιλάμε και ξαναμιλάμε και πολλές φορές λέμε τα ίδια και τα ίδια...
και αλήθεια...
θυμόμαστε ότι αυτά που είπαμε είναι μια επανάληψη?
ότι ξεχάσαμε πως η στιγμή που το πρωτοείπαμε ήταν ιδιαίτερη ...
και όχι όλες οι άλλες...
"...είναι μερικοί άνθρωποι που μαδάνε με μανία όποια λέξη βρούν μπροστά τους...δεν υπολογίζουν..."
Ακούμε και ξανακούμε...
απορίες...
ερωτήσεις ...
και πάλι...
και πάλι...
και παλεύουμε για τις απαντήσεις...
ώσπου τελικά συνειδητοποιούμε ότι δεν χρειαζόμασταν την απάντηση ...
Και φυσικά υπάρχει και αυτό...
περπατάμε και περπατάμε και "τρέχουμε" για να φτάσουμε γρήγορα στον  προορισμό μας...
και κει...
στο τέλος του δρόμου...
στην στροφή και λίγο πριν ...
αααχ...
δεν έπρεπε να έρθω εδώ...
τόσος δρόμος...
τόσα "χιλιόμετρα" άδικα...
και...? 
γκρεμίζονται οι "προορισμοί" και μαζί με αυτούς και όλα τα άλλα...
δεν είναι κακό να πάμε και να έρθουμε...
δεν είναι κακό να πούμε και να ξαναπούμε...
δεν είναι κακό να ακούμε και να ξανακούμε...
και φυσικά δεν είναι κακό να περπατήσουμε και να γυρίσουμε πίσω...
ναι...
αλλά δεν είναι και καλό...
και όσο θα περνάνε αυτά...
όσο εμείς θα σκεφτόμαστε...
ξεχάσαμε να ανάψουμε το φως και μας πήραν τα σκοτάδια... 
πάλι..............


Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

.....................................................................................................................................................................................................
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Η ζωή μας είναι διαδρομές...
Σημασία, λέει ο ποιητής...
έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός... 
Αυτό είναι που σε κάνει να σκέφτεσαι... 
να αναπολείς...
να δημιουργείς...
να εξελίσσεσαι...
Από πολύ παλιά οι δρόμοι είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μένα... 
Στο δικό μου το μυαλό ...
οι γραμμές διαχωρισμού που διευκολύνουν και προφυλάσσουν τους οδηγούς από το να περάσουν στην αντίθετη πλευρά, είναι οι ίδιες...
γραμμές που διαχωρίζουν το σωστό από το λάθος...
το καλό από το κακό στη προσωπική μας ζωή... Τα φανάρια που συναντάμε μπροστά μας ...
είναι η υπενθύμιση που μας λέει ξεκάθαρα πότε πρέπει να σταματήσουμε και πότε να συνεχίσουμε αυτό που κάνουμε... 
Οι οδηγοί που βρίσκονται πίσω μας... 
μπροστά μας...
δίπλα μας ...
είναι οι άνθρωποι που ήρθαν... 
βρίσκονται...
πέρασαν...
θα περάσουν από την ζωή μας... 
Το κυριότερο όμως είναι αυτά που βρίσκονται έξω από τον δρόμο... 
Περαστικοί ...
διαβάτες...
κτίρια...
όμορφα ή άσχημα τοπία... 
Αυτά σε κρατάνε στον δρόμο στην πραγματικότητα...
Αυτή είναι η μια σκοπιά... 
Η άλλη έχει να κάνει με ερώτηση... 
«Και πως γίνεται και παρεκκλίνουμε της πορείας μας κάποιες φορές?» 
θα σκέφτονται πολλοί... 
Αυτό έχει να κάνει με τις εξόδους σίγουρα... 
τα ανοίγματα που υπάρχουν σε κάποια σημεία των δρόμων... 
Με μια πρώτη ματιά φαίνονται πως είναι για καλό... 
να ξαποστάσουμε... 
να χαλαρώσουμε... 
να σκεφτούμε... 
αλλά σε πολλές περιπτώσεις κρύβουν παγίδες... Άλλωστε πολλές είναι οι φορές που θέλουμε από μόνοι μας να παρεκκλίνουμε της πορείας μας... Είτε επειδή κουραστήκαμε από την διαδρομή...
είτε επειδή βαρεθήκαμε να κινούμαστε πάντα μέσα στις γραμμές σαν στρατιώτες...
Το θέμα είναι πως είτε με την μια οπτική είτε με την άλλη ο κύριος παρονομαστής είναι ο δρόμος... 
Το ταξίδι... 
το οποίο αν γίνει όπως πρέπει με τα καλά του και τα άσχημα του είμαι σίγουρος πως και ο προορισμός θα είναι έτσι όπως τον περιμένουμε...
Αυτοί που κατάφεραν να φτάσουν ως το τέλος της διαδρομής ...
έχουν να λένε πως αυτό το ταξίδι ήταν το ομορφότερο απ’ όλα... 
«Με λόγια να καίνε... οι αλήθειες να κλαίνε... 
να λες δε σε νοιάζει ο δρόμος που βγάζει...» 
λένε τα Κίτρινα Ποδήλατα... 
Αυτός ο στίχος νομίζω πως περικλείει μέσα του όλα όσα σκεφτόμαστε και νιώθουμε όσοι έχουμε κάνει αυτή την διαδρομή... 
έστω και μια φορά... 
έστω και χωρίς να την ολοκληρώσουμε... 
Γιατί όλα είναι δρόμος..........
 
 
 
 

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

.......................................................................................................................................................................................................................................













Νιώθω αυτόν τον καιρό παράξενα...
σαν να βρίσκομαι μπροστά σε μια μεγάλη βιβλιοθήκη...
κρατώντας στα χέρια μου ένα παλιό βιβλίο...
Ανοίγοντας και διαβάζοντας το...

το περιεχόμενο του είναι γνώριμο...
είναι το παρελθόν μου...
τα γεγονότα της ζωής μου...
Το κρατώ στα χέρια μου...
για λίγο στην αγκαλιά μου...
δεν υπάρχει πόνος...
οι πληγές έχουν κλείσει...
Και βάζω το βιβλίο στη βιβλιοθήκη...

εκεί που είναι η θέση του ...
μαζί με το παρελθόν...
Ένα καινούριο βιβλίο περιμένει να γραφτεί...

έχει λευκές σελίδες...
περιμένει να γεμίσει με εμπειρίες ...
όμορφες...
στιγμές χαρούμενες...
στιγμές αγάπης...
ξεγνοιασιάς...
ευτυχίας...
γαλήνης...
Αν δεν υπήρχε το πρώτο δεν θα υπήρχε τώρα αυτό...
κι αν το πρώτο είχε πόνο...
δυσκολίες...
λάθη...
απόγνωση...
είναι όλα αυτά που δημιούργησαν το δεύτερο...
Κι έτσι θα δημιουργήσουν ...

το δεύτερο ...
το τρίτο ...
και πάει λέγοντας...
μπροστά στη βιβλιοθήκη της ζωής μου...
Το βιβλίο της ζωής μας ...

το έχουμε εμείς οι άνθρωποι στα χέρια μας...
κι η εξουσία στη ζωή μας είναι τόσο μεγάλη όσο μεγαλειώδης...
είναι η αγάπη του Θεού για εμάς ...
τα παιδιά του...
ώστε να μας αφήνει ελεύθερους να τη δημιουργούμε ...
με εμπιστοσύνη στα Χέρια Του... 
με πίστη στον εαυτό μας... 
με υπομονή ...
με αγάπη περνώντας μέσα από τα πιο σκοτεινά μας κομμάτια...
για να βρούμε το φως...
για να κάνουμε την υπέρβαση ...
και η ζωή από κόλαση να γίνει παράδεισος...........

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

.......................................................................................................................................................................................






Χρονος...
Στιγμη...
Κι εκει που νομιζεις οτι ανεβηκες ενα ακομη Σκαλοπατακι...
Καταλαβαινεις ...
οτι πας πολλα πισω...
Οτι ξαναγυριζεις παλι...
οχι εκει που ησουν...
μα πιο βαθια...
Ο χρονος ειναι κατι περιεργο...
αυτη η στιγμη που σε φερνει κοντα ή ακομη μακρυτερα...
που αν δεν ησουν εκει...
δεν θα την ενιωθες...
θα σουν ενα σκαλοπατακι πιο πανω...
Ισως ομως ναναι και αυτη η στιγμουλα που μπορει να σε παει πισω...
μπορει να σου δωσει ενα βραδυ ακομη που θα κοιτας ψηλά...
μα δεν θα μπορεις να φτασεις...
που μπορει να σου δωσει απαντησεις σε ερωτηματα...
που μπορει να σου δωσει την πραγματικοτητα...
Αν δεν την ειχες γευτει...
ισως νασουν μια πιθαμη παραπανω...
μα ...
μαλλον θαταν ψευτικη...
Αραγε αυτο ειναι που ζητας;

Οχι...

Αν δεν βρισκομουν εκει...
αυτη τη στιγμη...
θαμουν απλα καποιος που δεν θα ηξερε...
Βρεθηκα εκει...
ειμαι ενας ανθρωπος που ξερω...
Αν δεν ηξερα...
θα κοιμομουν πιο ηρεμα...
Βρεθηκα...
και ξερω...
θα κοιμηθω ασχημα...
μαλλον δεν θα κοιμηθω...
Τι ειναι αραγε πιο καλο;

Τι θελει ο ανθρωπος τελικα;

Την αληθεια;
ή απλα να κοιμηθει;
Δεν ξερω πραγματικα...
παντα ηθελα την αληθεια...
μα ειναι φορες ...
που δεν εχω το κουραγιο για να την αντιμετωπισω...
Χρονος λοιπον...
στιγμη...
Νασαι εκει;
Να τη ζησεις;

Να δεις την αληθεια;

Να μην εισαι εκει;

ΘΑ κοιμηθεις καλυτερα...
ισως και να κανεις λαθος...
Ισως..

Μα δεν κανεις.........
 

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

........................................................................................................................................................................................................................
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Μ΄αρέσει άμα σωπαίνεις...
επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία...
κι ενώ μεν απ΄τα πέρατα με ακούς...  
η φωνή μου εμένα δε σε φτάνει...  
Μου φαίνεται ακόμα οτι τα μάτια μου σε σκεπάζουν πετώντας...
κι οτι ένα φιλί...
μου φαίνεται στα χείλη σου...
τη σφραγίδα του βάνει...  
Κι όπως τα πράγματα όλα ποτισμένα είναι απο την ψυχή μου...
έτσι αναδύεσαι κι εσύ μες απ΄τα πράγματα... ποτισμένη ...
απ΄την δική μου ψυχή ...
Του ονείρου πεταλούδα...
της ψυχής μου εσύ ...
της μοιάζεις έτσι...
σαν όπως μοιάζεις και στην λέξη μελαγχολία... καθώς ηχεί ...
Μ΄αρέσεις άμα σωπαίνεις...
επειδή στέκεις εκεί ...σαν ξενιτιά ...
Κι άμα κλαίς μου αρέσεις...
απ΄την κούνια σου... πεταλούδα μικρή μου εσύ... Κι ενώ μεν απο τα πέρατα με ακούς...
η φωνή μου εμένα δεν μπορεί να σε αγγίξει...
Άσε με τώρα να βυθιστώ και γώ...
με την σιωπή τη δικιά σου...
που είναι απέριττη ...
σα δαχτυλίδι αρραβώνων ...
και που λάμπει σαν αστραπή ...
Είσαι όμοια η νύχτα...
αγάπη μου...
η νύχτα που κατηφορίζει έναστρη ...
Απόμακρη ...
και τόση δα  ...
κι απ΄αστέρια φτιαγμένη είναι η δική σου σιωπή...
 Μ΄αρέσεις άμα σωπαίνεις...
επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία ...
 Μακρινή κι απαρηγόρητη...
σα να σε σκέπασε χώμα...
Μια λέξη μόνο αν πεις...
ένα χαμόγελο...
μου αρκεί για να πανηγυρίσω...

που είσαι εδώ...
κοντά μου.............
 
 

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

..................................................................................................................................................................................................................................
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Τις νύχτες αδειάζω την καρδιά μου...
Ένας πόνος και λίγες φωνές που δεν θέλω να ακούω ...
κι όμως ήρθαν...
Μια σκοτεινή παρουσία μ' ακολουθεί...
σε κάθε βήμα...
Νύχτες χωρίς φεγγάρι , και τα βήματα μου γίνονται πιο αργά...
αλλά συνεχίζω...
Δυο σκιές...
Μια ανάμνηση που ξεχάστηκε...
Προσπάθειες να θυμηθώ...
Όσο κι αν πιέζω το μυαλό , κάποιες αναμνήσεις προσπαθεί να τις αποβάλλει...
Λήθη που δεν επέλεξα αλλά μ' επέλεξε για να δημιουργήσει άμυνα...
για εμένα...
Οι φωνές...
Ποιό συναίσθημα να διαλέξω για να νιώσει ένα άδειο σώμα?
Μπορώ να νιώσω οτιδήποτε κινείται, αναπνέει ή απλά υπάρχει...
Ακούω μουσική αλλά ακούω και πέρα από τις νότες...
Aα μουσικά όργανα... τη φωνή... τους στίχους...
Ακούω το νόημα και μ' αγγίζει...
Θέλω να κλάψω...
Μα είναι στιγμές που ούτε τα δάκρυα επιλέγουν τα μάτια μου...
Τ' απωθούν...
Τόσες λέξεις...
Θέλω να πω αλλά τα χείλη παραμένουν σφραγισμένα...
Γιατί μου είπαν να περιμένω...
Χωρίς κάποια εξήγηση...
Και περιμένω...
Ξέχασα κι αυτό το σκοπό...
Περνούν οι μέρες ...μεγαλώνοντας... ωριμάζοντας...
μπαίνοντας στη μιζέρια των "μεγάλων" ...
"Υπομονή...όλα θα γίνουν" λέει ο καθένας...
Απλά άκου...μην μου δίνεις συμβουλές...
Άκου τι έχω να πω...
Τι πόνος θα βγει από μέσα μου χωρίς να σκέφτομαι ποιες λέξεις θα χρησιμοποιήσω...
Γιατί αυτές οι κουβέντες βγαίνουν από την καρδιά...
Κοίτα με...άκου...μη λες τίποτα...
Χρειάζομαι ένα αεράκι να διώχνει τις φωνές...
Μια μουσική να συμβαδίζει με τους αργούς χτύπους τις καρδιάς και ένα φεγγάρι για να εξαφανίσει την σκοτεινή παρουσία...
Κι όμως το μόνο που βλέπω είναι σκοτάδι...
Και βυθίζομαι ...σ' αυτό...
Δημιουργείτε ένας άλλος κόσμος...
Ή μάλλον είναι ο ίδιος με τις δυο πλευρές του...
Κι αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι...
Ποιον δρόμο να διαλέξω... 
και μην πεις τον σωστό...
Θα είσαι από την άλλη μεριά ...
και γω δεν περπατώ σε εκείνο το δρόμο...
Δέχεσαι το δικό μου μονοπάτι ή το απορρίπτεις?
Κάποτε θα φτάσεις στο δικό μου...
Μα θα είναι αργά...
Δεν άργησες για μένα...
Άργησες να κατανοήσεις τον κόσμο ...
τον πραγματικό κόσμο...
Εκεί που η ευτυχία και η δυστυχία είναι συνώνυμα...
και όχι αντίθετα...

Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2012

.......................................................................................................................................................................................................................












Σ' όσους έχασα νωρίς...
και σ' όσους δεν κατάφερα να ζήσω...
Αυτές τις μέρες μου έρχονται πολλά πρόσωπα στο μυαλό...
Πρόσωπα που έχασα νωρίς...
"Νωρίς" με την κάθε έννοια που μπορούμε να δώσουμε...
Πρόσωπα που τώρα με βλέπουνε από ψηλά...
και που δεν πρόλαβα να ζήσω μαζί τους αρκετά...
Να περάσω μαζί τους στιγμές που να έχω να θυμάμαι...
ακόμα και τώρα που απουσιάζουνε και λυπάμαι ...
Οι κάποια άλλα άτομα που έφυγαν νωρίς από κοντά μου...
αλλά όχι για τους ουρανούς...
ίσως για άλλη χώρα...
για άλλη πόλη...
για άλλο έρωτα...
Όλοι τους πρόσωπα που αυτές τις μέρες τα χρειάζομαι...
και τα θυμάμαι όλο και πιο έντονα...
Δεν ξέρω αλλά η θύμηση τους με σκοτώνει...
με πληγώνει...
με μαχαιρώνει...
Όλοι έρχονται κοντά μας για κάποιο λόγο...
αλλά δυστυχώς η παρουσία τους στην ζωή μας ...
έχει μια ημερομηνία λήξης και το μόνο που μένει τελικά είναι μια απλή ανάμνηση...
ένας πόνος και κάποιες φορές... 
ένα "γιατί"...
Μερικούς όμως ο χρόνος που τους δίνεται για να ζήσουν στο πλάι μας είναι πολύ λίγος...
και έτσι οι αναμνήσεις μας μαζί τους ελάχιστες...
Σκέφτομαι και τα άτομα που μένουν μακριά μου...
όσο και αν τους προσμένει η καρδιά μου...
Ανθρώπους που είμαι έξω απ' την ζωή τους...
γιατί δεν θελήσανε να ακούσουν την ψυχή τους ...
Πρόσωπα που νιώθω πως κι αυτά τα έχω χάσει...
αφού πριν έρθουνε καλά καλά...
για άλλα μέρη άνοιξαν φτερά...
Αν και σας έχασα πριν ακόμη σας ζήσω...
πάντα στο πλάι μου θα ήσαστε...
δεν θα σας αφήσω πίσω...
Σαν μια γλυκιά ανάμνηση...
σαν ένα ωραίο δώρο θα σας θυμάμαι πάντοτε...
και ας έμεινα με πόνο...
Σ' όσους έχασα νωρίς ...
Και σ' όσους δεν κατάφερα να ζήσω...
Ακόμη σας χρειάζομαι ...
Καληνυχτα οπου κι αν ειστε...........
 
 
 

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

................................................................................................................................................................







Για σένα ειμαι ακομα εδω...
μαθαινω να αντεχω...
να θυμαμαι...
να ξεχνω...

Τους ζωγραφιζω όνειρα...
αισθήματα και πάθη...
Το χρωμα των ονειρων μου...
μπλεκεται μες τα ματια σου...
Κι αλλαζει όταν αλλάζεις προοπτικές...
Το χρώμα των ονείρων μου ...
κυλάει πάνω στο σώμα σου...

κρύβεται στην ανάσα σου...
κάνει κύκλους...
γύρω απ' το είναι σου...
Αλλάζει... 
αλλάζει όψεις...
αλλάζει μορφές ...

Για σένα είμαι ακόμα εδώ ...
μαθαίνω ν'αντέχω...
να θυμάμαι...
να ξεχνώ...
Θέλω να σου φωνάξω δυνατά ...
Τις πιο μεγάλες μου στιγμές...
τις έζησα μαζί σου...
Γιατί εσύ...
μονάχα εσύ ...
κατάργησες τη μοναξιά μου ...
Έδωσες χρώμα στα όνειρά μου...
Έγινες φλόγα...
που σιγοκαίει μες στα μάτια μου ...

για να βλέπω πάντοτε τον κόσμο φωτεινό...
Μία αφορμή για να σωθώ...
απ'τα σκοτάδια μου ...

σ'ένα παρόν θαμπό και σκοτεινό...
Αυτή είναι η αλήθεια μου ...
και υπάρχει μόνο γιατί τη μοιράστηκα κάποτε μαζί σου...
Θέλω να σου φωνάξω δυνατά ...
Άκου τα λόγια μου...
Είναι φωνές που σκίζουν τη σιωπή σου ...
Άκου τη σκέψη μου ...(άκου τη σκέψη μου)...
Και την ελάχιστη μου αναπνοή ...
Άκου τον ήχο μου...
που σε τυλίγει...
κι ύστερα αφήνεται να υπάρχει...
για να τον ακούς ...
Εσύ...............



Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012

...............................................................................................................................................................................................................................
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                  Ψαχνω για φεγγαρι αποψε...
Για αλλη μια φορα βυθισμενος στη γλυκια μελωδια του ονειρου...
Μονο εκει βρισκω πια γαληνη...
στα σεναρια του αποκοιμισμενου μου εαυτου...
Τι κι αν εφυγες μακρια;
Για μενα παντα μακρια ησουν...
Τι κι αν σε εψαξα;
Τι κι αν χαθηκες;
Τι κι αν δεν υπηρξες ποτε...
Η μοναξια ειναι η ιδια...
Το ιδιο σκληρη...
το ιδιο απολυτη...
Διακρινω την παρουσια της και στην πλανη του ονειρου...
Κι ομως συνεχιζω να αγνοω το καλεσμα της...
Αρνουμαι να ξυπνησω σ'ενα κοσμο χωρις φεγγαρι...
Και η ιστορια συνεχιζεται...
μια ιστορια που κυλαει με δικη μου καθοδηγηση...
Χαμογελαω ασυναισθητα...
Πως αλλιως;
Το ξερω θα σε δω...
θα σ'αγγιξω...
Θα νιωσω ολα οσα για τοσο καιρο ειχαν ξεχαστει...
Και η μοναξια...
δεν θα υπαρχει μοναξια...
Μα ξερεις; 
Δεν θα γινει ετσι...
Αποψε μονη θα δεις το φεγγαρι...
Κανε μια ευχη για μενα...
για τον κοσμο μου...
Ζητα του να φωτισει μια στιγμη και το δικο μου ουρανο...
Και σ'αγαπαω μονο αυτο να ξερεις... Καληνυχτα...
Τι σημασια εχει να ξερεις εκ των προτερων το τελος μιας ιστοριας;
Το φως της μερας ξυπναει...
ο,τι προσπαθουσε ματαια να κρυφτει στο σκοταδι του νου...
Και η ανασα μου ...
δυσκολα βγαινει απ' το στηθος...
Ακομα ακουγονται γνωστοι ηχοι απ'τα ανοιχτα ακουστικα στα αυτια...
Ψιθυριζω τους στοιχους...
προσωρινη γαληνη..........



Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012

..................................................................................................................................................................................................
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Συγνωμη...
Καποιοι δε ξερουν τη λεξη...
Καποιοι κανουν οτι δεν τη ξερουν...
Αλλοι τη λενε τοσες φορές τη μερα που μενει αφωνη...
Καποιοι αλλοι δε ξερουν την ακριβη σημασια της...
Υπάρχουν κι αυτοί που τη λενε επιλεκτικα...
Καποιοι κερδιζουν απο αυτη...
Μια μεριδα ζουν απο αυτη...
Εγωισμος;..μπορει...
απανθρωποιηση;..μπορει...
Γιατι τι λεμε;
για να νιωσουμε καλα;
για να πετυχουμε κατι;
για να φυγουν τυχον τυψεις;
για να συνεχισουμε;
για να νιωσει ο ακουων καλα;
για να ειμαστε αρεστοί;
Ποιος ξερει;
μπορει και για ολα...
μπορει και για κατι αλλο...
Υπάρχουν και ανθρωποι που θελουν να την πουν...
γιατι ετσι το νιωθουν...
γιατι νιωθουν οτι ισως αδικησαν...
γιατι νιωθουν οτι οι ανθρωποι μεσα απο τη διαδικασια της σκεψης για να βγει προς τα εξω η λεξη αυτη,..
καλιτερευουν σαν ανθρωποι...
γιατι νιωθουν οτι εξωτερικευση των συναισθηματων τους...
τους βοηθουν...
γιατι θελουν να ακουμπησουν τις σκεψεις τους...
να τις κουβεντιασουν...
να κανουν πιο ομορφο τον εαυτο τους...
τη καρδια τους...
να χαμογελασουν παιρνοντας δυναμη απο τα σφαλματα τους...
να δωσουν μετα πιο πολλα...
οχι ντε και καλα εκει που εσφαλαν...
μα στη ζωη την ιδια...
Δε μπορουν ομως...
Αν δεν υπάρχει πια ο ανθρωπος που αδικησαν; 
αν δεν μπορει να βρεθει ο αποδεκτης;
Και ψαχνουν...
προσπαθουν να ανοιξουν κλεισμενες πορτες...
αμπαριασμενες καρδιες...
Πουθενα ζωη...
αναπνοη...
φαρος ερημος...
Μια ζωη να αναζητουν...
να ψαχνουν...
ψυχες μετεωρες αναμεσα στους δυο κοσμους...
αληθεια-ψεμα...
ζωη-θανατος...
Λενε οτι φτανει που το σκεφτεσαι εσυ...
φτανει που εσυ εχεις μετανιωσει...
Δε φτανει...
η καθαρση ερχεται εκει...
απεναντι με ματια στα ματια...
με δακρυ κρυφο...
με βλεμμα σκυθρωπο...
με μιλιά...
Για ολους...
για σενα ...
για σενα...
και για μενα..........