VOULIARATINOS

GlitterGraphics
English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified


commentscute


thanks Comments

Τρίτη 31 Μαΐου 2011

                   ............................................................



Όταν ξεκινάω κάτι να γράφω, χαμογελάω. Γιατί ξέρω ότι πάλι θα ταξιδέψω. Πρόσφατα διάβασα ότι η τέχνη κάθε ανθρώπου τον βοηθάει να κρύβει καλά τον ευατό του κι όχι να τον αποκαλύπτει όπως θα 'πρεπε να ισχύει. Έτσι εξηγούνται όλα λοιπόν. Κάπως έτσι...
Ήρθε πάλι η ώρα. Πάντοτε αργοπορημένος. Δε συμπαθώ καθόλου το χρόνο. Άλλωστε είμαι σίγουρος ότι τα συναισθήματα είναι αμοιβαία. Όλο κόντρα μου πάει. Μα τον συνήθισα. Ανακάλεσα σ' αυτό το σημείο. Μετά από τη συνήθεια έρχεται η δημιουργία...
Έφθασε η ώρα. Φοράω το φαρδύ κοστούμι, τα τεράστια παπούτσια και στέκομαι μπροστά στο μικρό καθρέφτη. Ζωγραφίζω κόκκινο μεγάλο χαμόγελο στα χείλη, λευκούς κύκλους γύρω από τα μάτια, λίγο ροζ στα μάγουλα να δείχνω υπερζώντανος, φοράω τη λαστιχένια κόκκινη μύτη και βγαίνω στη ζωή. Μακάρι να δούλευα στο τσίρκο, σκέφτομαι. Τώρα όμως μ' αυτή την αμφίεση βγαίνω στη ζωή...
Με ρωτάς γιατί χρησιμοποιώ τόσα σημεία στίξης! Όχι, δεν είναι από συνήθεια, απλώς με αυτό τον τρόπο εκφράζομαι. Για να μιλήσεις για κάτι πρέπει πρώτα να το σκεφτείς. Χρειάζεται χρόνος και πρέπει να σταματήσεις τα χείλη για λίγο. Μην κοιτάζεις όλους αυτούς που μιλούν και ξαναμιλούν, αργότερα το μετανιώνουν και την επόμενη φορά επαναλαμβάνουν τα λάθη τους. Για να κρίνεις κάτι πρέπει να γνωρίζεις γι' αυτό, όχι να υποθέσεις κάτι! Όχι να φανταστείς τι μπορεί να συμβαίνει! Πρέπει να ρωτήσεις! Κι αν δεν πάρεις απάντηση να σταματήσεις! Έτσι και στο χαρτί, όπως συμβαίνει με την ανάσα μου, σταματάω τακτικά. Όταν μιλώ, δε μπορώ να μιλώ για ώρα πολλή. Σα να κουράζομαι. Ίσως και να βαριέμαι. Έτσι λοιπόν και στο χαρτί. Η έκφραση είναι όπως και στη ζωή. Αργά, σταδιακά, σκεπτικά. Το τελευταίο είναι βέβαια που πονάει. Αλλά χαλάλι. Τελευταία αξίζει τον κόπο...
Με παίδεψε αρκετά η ζωή. Μα δε βαριέσαι... Ακόμη κι όταν πετρώνει η καρδιά, δεν παύει από μέσα να χτυπά. Ξέρω ότι μοιάζω με παιδί, και να 'ξερες πραγματικά πόσο με πονά, αλλά μεγάλωσα. Μέσα μου βαθιά θα το δεις αν ψάξεις. Ίσως το ξεχωρίζεις καμιά φορά και στα λόγια μου. Με παίρνει πολλές φορές από κάτω...
-Θα 'θελες να 'σαι κάποιος άλλος?
-Ίσως και να 'θελα. Ίσως πάλι και όχι. Το μόνο για το οποίο είμαι πραγματικά σίγουρος είναι ότι έμαθα πολλά όλον αυτό τον καιρό από τη ζωή. Κι έχω να μάθω ακόμη περισσότερα. Θέλω είμαι αυτός που είμαι, αλλά με κάποιες μικροαλλαγές. Βλέπεις όμως, άλλος αποφασίστηκε να πλάσει τον άνθρωπο, άλλος να τον μεγαλώσει, άλλος να του χαρίσει και να του στερήσει πράγματα. Τι μπορούμε να κάνουμε περίεργέ μου ευατέ εδώ που φθάσαμε? Υπομονή να υποθέσω! Και να δεχθούμε τη χαζοψυχή μας ως έχει. Το κατάλαβα. Αν και αργά, το κατάλαβα!
Τι άλλο έχουμε να πούμε κι απόψε? Α, ναι, να μιλήσουμε λιγάκι για τότε. Όταν ξεκίνησε τούτο το κακό... Το πιο αφηρημένο παιδί. Τότε είπαν ότι δε νοιάζεται για τα μαθήματα. Τώρα λένε ότι σκεφτότανε πολύ. Το πιο αργοπορημένο παιδί. Τότε έλεγαν ότι είναι αγενής. Τώρα λένε ότι έφταιγε το γεγονός ότι σκεφτόταν διαρκώς. Το πιο ήσυχο παιδί. Τότε έλεγαν ότι είναι ντροπαλός. Τώρα λένε ότι είναι τρελός. Ο νεαρός που δεν κοιμόταν ποτέ. Τότε έλεγαν ότι φταίει η εφηβεία. Τώρα λένε ότι σκέφτεται διαρκώς και δε μπορεί να ηρεμήσει τα βράδυα. Πάντοτε κάποιος κάτι λέει, ανεξάρτητα αν γνωρίζει πραγματικά τι φταίει ή όχι. Έτσι ανοίγουν κι οι πληγές. Κανένα απ' τα μεγάλα στόματα δε λογαριάζει τις συνέπειες των λέξεών του. Γιατί τα παιδιά ακούνε και καταλαβαίνουν πολλά περισσότερα απ' ότι οι μεγάλοι "σοφοί" πιστεύουν. Πόσο μάλλον τα "περίεργα" παιδιά!
Είχε φαντασία. Μια τρομερή φαντασία. Έβλεπε τις γυναίκες σαν πλάσματα έξω από τούτο τον κόσμο. Τις αγαπούσε παράφορα, αλλά κάτι τις κρατούσε μακριά του. Ίσως ο τρόπος έκφρασής του. Ίσως ο κυκλοθυμικός χαρακτήρας του. Ίσως η διαρκής θλίψη στον τρόπο σκέψης του. Ίσως η μελαγχολική αδιαφορία του...
Τα θρανία και τα τετράδιά του ήτανε γεμάτα στίχους. Τα έγραφε τόσο απότομα, τόσο εύκολα, στη στιγμή. Στην αρχή ποιήματα, μετά hip hop στιχάκια, μετά ροκ εκδοχής, μετά ξανά ποιήματα και τώρα έντεχνης σημασίας. Άκουσε... και τι δεν άκουσε... Ότι τα λόγια του επηρεάζουν ψυχές. Ότι θα πεθάνει από κατάθλιψη. Ότι πρέπει να χαμογελά. Μα κανείς δεν ξέρει ότι κάθε βράδυ ντύνεται κλόουν στα όνειρά του. Αφού είπαμε. Όλοι κρίνουν δίχως να γνωρίζουν να κοιτούν βαθύτερα...
Μητέρα μου η μουσική. Πάντοτε ήθελα να το πιστεύω. Πολλοί το αμφισβητούν. Κι εγώ ο ίδιος πολλές φορές. Γούστα είναι θα μου πεις και θα ΄χεις και δίκιο. Εγώ ψάχνω μονάχα μια αλήθεια. Κι ας είναι και ψέμα. Όταν εκφράζεσαι με κάποιον τρόπο, τον θεωρείς τόσο σημαντικό, ώστε θέλεις να μάθεις αν πραγματικά πρέπει να ξοδεύεις το χρόνο σου σ' αυτό. Αν εκφράζονται κι οι άλλοι μέσω του τρόπου σου. Μα δε βγάζεις ποτέ άκρη. Απόψεις μπερδεύονται, σπάνε τα σκοινιά και μένεις μετέωρος στο κενό. Δε βαριέσαι... Η ζωή είναι μικρή κι οι τρόποι έκφρασης σπανίζουν. Θα συνεχίσω να το κάνω μέχρι να με πετάξουν από τη σκηνή. Φοράω το χαμόγελο και πάλι. Άλλωστε μονάχα μ' αυτή ταξιδεύω. Με τις νότες και με τις λέξεις. Καμιά φορά ταξιδεύω και με λέξεις που βγαίνουν από γυναικεία χείλη. Αλλά ετούτες οι στιγμές είναι τόσο σπάνιες τελευταία. Σίγουρα κάποιος θα ρωτήσει τι φταίει! Σίγουρα κάποιος θα θεωρήσει ότι υπάρχει πρόβλημα εδώ. Κι αν απαντήσω ότι φταίει που ο κόσμος επιπλέει, θα με κατηγορήσουν ότι κοιτάζω ψηλά και θεωρώ τους κοινούς ανθρώπους φελλούς. Άντε μετά να δικαιολογήσεις τη θέση σου! Σ' αυτό τον κόσμο ήρθαμε για να διασκεδάσουμε. Να γνωρίσουμε τον άνθρωπο. Να συνυπάρξουμε. Τελικά απομακρυνόμαστε, αποξενονόμαστε, λατρεύουμε τον ευατό μας, μιζεριάζουμε. Ματαιότης αγαπημένε μου άνθρωπε, ματαιότης! Όλοι μοιάζουμε όμορφοι, όλοι νομίζουμε ότι είμαστε όμορφοι, αλλά αν τύχει και συναντήσουμε κανέναν άγγελο στο διάβα μας κάποια φορά, θα αναιρέσουμε όλα τα πιστεύω μας. Πόσο μάλλον όταν καταλάβουμε ότι αυτός ο άγγελος είναι άνθρωπος κατά βάθος. Δεν είναι ένα τυχαίο αερικό.
Όταν μάθουμε να μιλάμε με λόγια αληθινά, ίσως καταφέρουμε να ζήσουμε την ουσία της ευτυχίας....


Κυριακή 29 Μαΐου 2011

                      ..........................................................






 



Και τι δεν θα έδινα να είχα εναν τρόπο για να εκφραστώ...
Είναι ευλογημένοι οι άνθρωποι που μπορούν να εκφράσουν τις σκέψεις κ τα συναισθήματα τους με λόγια ή πράξεις...
Ακόμη περισσότερο αυτοί οι άνθρωποι που μπορούν να εκφραστούν μέσα από κάποια μορφή Τέχνης...
Έγω νιώθω εγκλωβισμένος,νιώθω πως υπάρχουν μέσα μου σκέψεις και συναισθήματα που παλεύουν να βρουν διέξοδο,που παλεύουν να βρουν ένα παραθυρο για να πετάξουν μακριά,μακριά από την συγχηση που επικρατεί μέσα μου...
Θέλω να εκραγώ...

Άπλά να εκραγω σαν ηφαίστειο...
Τίποτα άλλο...
Πάντα συμβαινει το ίδιο!

Άλλα λέω,άλλα κάνω κ άλλα εννοώ!
Και στο τέλος τα κάνω θάλασσα γιατί κάνεις δεν μπορεί να με καταλάβει,γιατί κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι νιώθω,γιατί κανείς μέχρι τώρα δεν έχει καταφέρει να βγάλει άκρη μ'αυτά που λέω και με τον τρόπο που τα λέω...
Μακάρι να μπορούσα να πω με τις κατάλληλες λέξεις και να εκφράσω με τις κατάλληλες πράξεις αυτά που νιώθω άλλα είμαι καταδικασμένος να ζω με.....

.....απωθημένα....
.....σκέψεις....
.....συναισθήματα ..... 

Σάββατο 28 Μαΐου 2011

                          ..................................................



Είχε αράξει σε μια γωνιά δίπλα στο κρεβάτι κι άκουγε μουσική.
Ήταν βράδυ,αργά δεν ήξερε τι ώρα.
Κοίταζε έξω απ'το παράθυρο το σκοτάδι,τ'αστερια στον ουρανό...
Αφηρημένες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό του...

Πραγματα χωρίς ουσία,άσχετα μεταξύ τους...
Έστριψε ένα τσιγάρο, το άναψε...

Ένα απαλό αεράκι μπήκε στο δωμάτιο και σκόρπισε τον καπνό που έβγαινε απ'το στόμα του...
Του άρεσε να παίζει με τον καπνό και να τον φυσάει αργά αργά...
Ένιωθε καλά...

Μετά από πολύ καιρο ήταν καλά...
Απαλλαγμένος από εσωτερικές συγκρούσεις και πράγματα που του έφθειραν την ψυχή...
Τον τελευταίο χρόνο έμαθε πολλά...

Είδε και έζησε πράγματα πρωτόγνωρα για εκείνον...
Γνώρισε ανθρώπους με διαφορετική νοοτροπία,με άλλες εμπειρίες.
Άλλες του έδωσαν χαρά κι άλλεσ τον πλήγωσαν,όμως απ'όλες πήρε κάτι,έμαθε πολλά...
Γνώρισε καλύτερα τον εαυτό του μέσα από πολλές εναλλαγές συναισθημάτων,έμαθε τα οριά του.
Όμως,κυρίως και πάνω απ'όλα έμαθε να ζει!

Έμαθε να εκμεταλλεύεται κάθε ευκαιρία που του εμφανιζόταν!
Έμαθε να εκτιμά την αξία της κάθε στιγμής,όπως αυτή τη στιγμή τώρα που καθόταν και χάζευε τ'αστέρια κι έτσι για πρώτη φορά στη ζωή του ένιωσε ευτιχισμένος...
Και χαιρόταν πολύ γιατί εκείνος τουλάχιστον το ένιωσε ενώ άλλοι περνούν όλη τους τη ζωή χωρίς ούτε μια στιγμή ευτυχίας...
Ούτε μια στιγμή...
Τώρα πλέον ένιωθε έτοιμος ν'αντιμετωπίσει ότι κι αν παρουσιαζόταν στο μέλλον...

Ένιωθε σίγουρος για τον εαυτό του και για τις δυναμεις του...
Όλα ήταν πιο καθαρά........

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

                        ......................................................



Στριμωγμένα συναισθήματα που αγωνίζονται να ελευθερωθούν...
Εχω την ανάγκη να κλάψω,να βάλω μέσα στα δάκρυα μου όλα αυτά που θέλω να πετάξω στα σκουπίδια...

Αλλά δεν μπορώ...
Ποτέ δεν μπόρεσα...
Ένας κόμπος στο στομάχι,θέλω να εκραγώ,πρέπει να εκραγώ,πρέπει να μιλήσω αλλά δεν μπορω,τα λόγια δεν συνδέονται μεταξύ τους,δεν βγάζουν νόημα,ποτέ δεν ημουν καλος σε αυτό...
Κι εσύ δεν είσαι εδώ...

Δε φταις,όχι δε φταις...
Το ξέρω ότι αν μπορούσες θα έκανες τα πάντα για να με ηρεμήσεις,το ξέρω αλλά δεν είναι λάθος σου,δεν μπορείς...
Κανείς δεν μπορεί μόνο εγώ μπορω,μόνο εγώ φταίω που έφτασα τα πράγματα ως εδώ...
Ναι ήθελα να γνωρίσω τα όρια μου, να τεστάρω τις αντοχές μου,να παίξω,να παίξω με τη ζωή,με τη ζωή και την τύχη,ήθελα να ξεφύγω από την αδράνεια,να δώσω νόημα,το έδωσα ναι τα κατάφερα,δεν το μετανιώνω,όχι σε καμία περίπτωση δεν το μετανιώνω...
Να!
Ξαναεμφανίζεται το χάος,το χάος στις σκέψεις μου,το χάος στις πράξεις μου στα λόγια μου...
Αυτό που ήταν πάντα ορατό κι εγώ προσπαθούσα να το διώξω...
Όμως τώρα ξέρω,δεν είναι αυτή η λύση,είναι κομμάτι του εαυτού μου αυτή η κατάσταση είμαι εγώ...
Πρέπει να ζήσω με αυτό,πρέπει να μάθω πάντα να μην κουκουλώνω το χάος μου κάτω από ένα σεντόνι ώστε να φαίνεται λευκό και καθαρό,ωραίο...

Πρέπει να μπαίνω εγώ κάτω από αυτό το σεντόνι και να ξεχωρίζω έναν έναν τους κόμπους,με υπομονή κι επιμονή-θυμάσαι?
αυτό εσύ μου το έμαθες!
-αλλά πρέπει αν με δω στην πράξη,
η πάλη,
εκείνη η πάλη με τα φαντάσματα μέσα μας,με τους δαιμονές μας,αυτά που φυλακίζουν την ψυχή μας...
Δεν υπάρχει ελευθερία αν δεν έχεις ελευθερωθεί από τα πάθη σου,η αιχμαλωσία των συναισθημάτων είναι χειρότερη απο την σωματική....
Θέλω να έρθω εκεί που είσαι,το ξέρω ότι δεν μπορώ,απλά νιώθω την ανάγκη να σου πω ότι το θέλω...

Μόνο εσύ μπορείς να με βγάλεις από αυτό το αδιέξοδο...
Όμως από την άλλη δε θέλω να ανησυχείς για μένα...

Με σκοτώνει να ξέρω ότι κάποιος ανησυχεί για μένα...
Ότι ενα κομμάτι δικό μου ταράζει ένα δικό σου κομμάτι...
Έχω δύναμη,έχω αντοχή,εσένα δεν έχω..
Το μόνο πράγμα που μπορεί να μου δείξει το δρόμο τώρα είναι η τύχη...
Αυτή η τρελή θεά που μας κάνει όλους ότι θέλει χωρίς καν να το παίρνουμε χαμπάρι...
Κι είμαι ικανος στο βωμό της τύχης να τα θυσιασω όλα...

Καληνύχτα...
Σ'αγαπάω...
Θέλω να περνάς καλα...


Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

........................................................................



Ανασφάλειες...
Μικρές ακροβάτριες στο σκοινί της καρδιάς...
Πότε άραγε θα μάθουν να ισορροπούν??
Πότε θα μάθουν να μην κουνούν τα χέρια τους άτσαλα ψάχνοντας κάπου να κρατηθούν??
Αφού το βλέπουν κι οι ίδιες πως δεν υπαρχει κανείς να στηριχθούν πάνω του...
Μοναξιά...
Τόσοι άνθρωποι γύρω που ξέρεις πως σε αγαπούν...
Εσύ όμως πως γίνεται να νιώθεις μόνος σου??

Μισός??
Ναι το άλλο σου μισό είναι αυτό που σου λείπει...
Όμως πως το έκανες εσύ αυτό??

Πως αφησες το άλλο σου μισό να φύγει??
Γιατί δεν έμεινες ολόκληρός???
Ψέμματα δεν ήσουν ποτέ ολόκληρος...

Έτσι νόμιζες...
Ναι ακριβώς αυτό...

Νόμιζες πως ήσουν ένας...
Και κατάλαβες πως δεν είσαι τώρα που βρήκες τον άλλο σου εαυτό...

Που παρεπιπτόντως τώρα δεν είναι εδώ...
Έδωσε όμως την υπόσχεση πως θα ξαναγυρίσει...
Και θα ξαναγυρίσει ναι...

Όμως θα'ναι ο ίδιος??
Θα είσαι άραγε ακόμη το μισό από εμένα?

Η θα το έχω χάσει??

Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

                .............................................................................             
 
 
 
                                      AΛΛΟΘΙ

Να ψάχνεις απεγνωσμένα να βρεις ένα άλλοθι και να μη βρίσκεις...
Σε λιθόστρωτο πεζοδρόμιο ν' αναζητάς τη διαφορά...
στο χρώμα του αρμού...και να μη τη βρίσκεις...
Σαν τις άσκοπες σκέψεις που κάνεις κοιτώντας στο πουθενά...
Κι όμως να νομίζεις ότι έχεις στόχο...στο βλέμμα...
Κάνοντας το γύρο του κορμιού σου ένα ξημέρωμα αναρωτήθηκα πώς θα ήταν αν τον έκανα κανονικά χωρίς τοίχους κι αναστολές...
όχι σεξουαλικές...
τις άλλες...
τις πιο σοβαρές...
ξέρεις ...
Δίχως άλλοθι να προσπαθώ το ακατόρθωτο που τόσο εύκολο φαινόταν πριν και τόσο δύσκολο τώρα...
Εξάλλου το άλλοθι είναι η δικαιολογία που δε χρειαζόμαστε...
όχι πια..
Εγώ κι εσύ ζούμε μαζί σε ένα παράλληλο σύμπαν...
δεν είμαστε οι μόνοι...
αλλά τόσο μόνοι...
παράλληλα.....

Τρίτη 24 Μαΐου 2011

                             ...................................................




Μου’ χες πει ψιθυριστά κάτι που μου ‘μεινε
Πως αν δε θες κάτι πολύ, ποτέ δε γίνεται
Εγώ να χάνομαι μαζί σου ονειρεύομαι μ’ αυτό που θέλω πιο πολύ πάντα μου χάνεται.

Έτσι όπως χάθηκε το βλέμμα όταν σ’ αντίκρισα
Το γκάζι πάτησα, θυμάμαι δε σου μίλησα
για όλα αυτά που ‘χα σκεφτεί, κι αυτά που ένιωσα
στην αγκαλιά σου, στο φιλί. 
Τα χέρια ένωσα
μέσα στον κόσμο μου, τον κόσμο σου συνάντησα
Έναν ήλιο που οι αχτίδες του, είχαν χρώματα,
πολύ παράξενα. 
Δε τρόμαξα, τα άγγιξα.
Ένα όνειρο, μα αλλόκοτα καμώματα.
Μια σκιά μέσα στο σύμπαν μου, βυθίζεται
κι η εικόνα σου, στον ύπνο μου ζαλίζεται.
Μαζί και τα’ άρωμά σου που’ ν’ ακόμα ‘δω
για να μου δείξει πώς να βγάλω το καλοκαιρι αυτό.

Μου’ χες πει ψιθυριστά, κάτι που μου ‘μεινε
Πως αν δε θες κάτι πολύ, ποτέ δε γίνεται.
Εγώ να χάνομαι μαζί σου ονειρεύομαι
μ’ αυτό που θέλω πιο πολύ πάντα μου σβήνεται.

Μου’ χες πει ψιθυριστά, κάτι που μου ‘μεινε
Πως αν δε θες κάτι πολύ, ποτέ δε γίνεται
Εγώ να χάνομαι μαζί σου ερωτεύομαι
μ’ αυτό που θέλω πιο πολύ πάντα μου λύνεται

Έτσι όπως λύθηκε στο χρόνο η αγάπη μου
Έτσι όπως λύθηκε για πάντα η αγάπη μου...

Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

                   .................................................................



Ποσο θα' θελα να σε παρω να φυγουμε... Σ' ενα νησι μακρια απ' ολους και απ'ολα...
Μακρια απ' αυτους που θα' θελαν να μας σταματησουν, που θα μας εκριναν και θα χαρακτηριζαν "ανηθικη" καθε μας πραξη...
Σ' ενα νησι, μονοι μας... 

Να δροσιζει το απογευματινο αερακι τις επιθυμιες μας και να ζεσταινει καθε μας σκεψη ο καυτος ηλιος...
Να σε κοιταζω με τις ωρες, να μην υπαρχει χρονος, να σε χορτασω...
Αυτη η φυγη δινει ελπιδες
Απομονωνει
Φυλακιζει
Να σε αγγιζω και να νιωθω τη ζεστασια του κορμιου σου, να αναζηταω καθε σου χαμογελο, καθε ρυτιδα εκφρασης στο αψεγαδιαστο προσωπο σου...
Να αφουγκραζομαι τη σιωπη σου και να λουζομαι με το βλεμμα σου.
Να σταματησει ο χρονος, να χαθουμε στη βουη αυτου του κοσμου, να μη μας ψαξει κανεις, μονο εγω κι εσυ...
Θελω να λατρεψω την ψευδαισθηση της μαγειας σου, να αναλυσω καθε σημειο του κορμιου σου, να σε παρω και να φυγουμε...

Να βλεπω τα ματια σου να αντανακλουν τις ταχτοποιημενες κια τσαλακωμενες σταλες της βροχης, παμε να φυγουμε...
Να φτιαξουμε τραγουδια απο τη σιωπη και να ντυσουμε ολο το νησι με αυτα.. Να ξεσκεπασουμε με τη γυμνια μας καθε κρυμμενο μυστικο, να μιλησουμε, να γελασουμε, ν' αγαπησουμε και ν' αγαπηθουμε.
Ποσο θα' θελα να φυγουμε.. Μια διαδρομη που θα ξεχυνεται απο τα χειλη σου, μια ψυχη που θα σου ταζει τοσα ονειρα.. Παμε να φυγουμε..Να, ειναι που θα' θελα να ταξιδεψουμε σε καθε ποθο και επιθυμια, αχ Θεε μου, ποσο θα' θελα να σε παρω να φυγουμε...

Σάββατο 21 Μαΐου 2011

                     ............................................................




''Δεν ξερω ακομα με σιγουρια τι χαρακτηρισμο θα εδινα για τις "σχεσεις" που αναπτυσσουμε καθημερινα μεταξυ μας σ'αυτον τον bloggόκοσμο. Μπαινουμε, γραφουμε, καταθετουμε ενα κομματι του εαυτου μας, "διαβαζουμε" αλλους, τους εξερευνουμε, τους ανακαλυπτουμε, συμμεριζομαστε ή διαφωνουμε με τις αποψεις τους...
Για ενα πραγμα ειμαι σιγουρος, δυο λεξεις, ενα σχολιο μπορουν ν'αποτελεσουν μια χειρα βοηθειας ανα πασα στιγμη....''


Τα πιο σπουδαία στην πραγματικότητα, δηλαδή τα θεμελιώδη, της ζωής βρίσκονται μπρος στα μάτια μας, πλάι μας, σε απόσταση μιας αγκαλιάς.
Η απόσταση όμως,σε γδέρνει...
τρίβεσαι γυμνος πάνω σε αιχμηρό βράχο...
αφήνεις κομμάτια της σάρκας σου,και της ψυχής σου,εδώ και εκεί...
Όλα τα σημαντικά που θες να μοιραστείς με τον άλλον υποτιμούνται...
Αλλά για μένα περισσότερο μετράνε τα ασήμαντα... τα πιο ασήμαντα μέσα στην ημέρα,που σε δένουν με τον άλλον,που σε κάνουν να μοιράζεσαι...
άλλωστε απο τον άνθρωπο σου,σου μένει ένα χαμόγελο,ο τρόπος που μιλάει,κάποιες εκφράσεις...
τα μικρά,τα ασήμαντα,όχι τα βαθυστόχαστα...
Αυτά τα "σπουδαία",με την απόσταση τρίβονται...και γίνονται βοτσαλάκια...
ο χρόνος,αμείλικτος τα λειαίνει... και σε πολλές περιπτώσεις,με το πέρας του,τα κάνει να χάνουν την αξία τους...
Απομακρύνεσαι απ' την ψυχή σου, από την τοποθεσία των κυττάρων σου.
Βέβαια,τον έρωτα...την αγάπη,τα όρια τα "σπουδάζουμε" μόνο όταν βρεθούμε να είμαστε εξόριστοι,απο την πληρότητα,που αυτός ο ίδιος μας χαρίζει...
Ο κάθε έρωτας,ανεξαρτήτου απόστασης μας δίνει μια μικρή ανάμνηση,μια μικρή γεύση απο τον παράδεισο,και την απώλεια αυτού...
Η ουσία είναι οτι η απόσταση για τον έρωτα είναι ό,τι ο άνεμος για τη φωτιά. 
Σβήνει τη μικρή, φουντώνει όμως τη μεγάλη...
Η απόσταση μπορεί να είναι άπειρη ακόμα και μόλις ένα μέτρο δίπλα στον κάθε άνθρωπο.
Και αυτό είναι το χειρότερο.η χειρότερη μορφή να χάσεις κάποιον...να είναι δίπλα σου,ΜΟΝΟ σωματικά...
Πολλές φορές νιώθω ασφυκτικά γύρω μου αμέτρητους ανθρώπους σε απόσταση αναπνοής μα ταυτόχρονα και σε απόσταση ετών φωτός απο μένα...
Ο έρωτας είναι αυτό που ενώνει και διαιρεί, που καταστρέφει και γεννά, και βρίσκεται πάντα σε πόλεμο με το πνεύμα μας. όλα είναι σχετικά ;)  ΣΕ κάθε περίπτωση τα αρνητικά...έχουν και κάποια θετικά.....γινεσαι πιο δυνατος.....ωριμαζεις μεσα σου.....

Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

                    ..........................................................

 


Θελω να φυγουμε, οι δυο μας, καπου μακρια...
Καπου που να μη μας ξερει κανεις, καπου που να μη λογοδοτουμε για τιποτα..

Να φυγουμε...
Να χαθουμε στην ομιχλη ενος ορεινου χωριου, να περπατησουμε στα αδειανα σοκακια ενος νησιου...

Να'μαστε δυο μας, μονοι μας...
Να σου πω ποσο Σ'αγαπαω, να'χω μονο εσενα και να μη χρειαζομαι τιποτα αλλο για να ζησω Ν'ανασαινω απ'την ανασα σου, να ζω μεσα απο σενα...

Να τρυπωσουμε σ'ενα απομερο ξενοδοχειο και να περασω ολη τη νυχτα κοιταζοντας σε...

Παμε να φυγουμε... μακρια απ'ολους και ολα...
Στη δικη μας ανοιξιατικη ατμοσφαιρα
Στα δικα μας "θελω", να μην εχουμε αντοχες για τιποτα αλλο...
Μονο να μας αγαπαμε...

Θελω να με παρεις και να φυγουμε, να μη κοιταξουμε πισω μας

Και αν σου δειξω πως εισαι πολλα περισσοτερα απ'οσα σου'χω πει ...
Θελω να ξυπνησω και να γευτω εκεινο το πρωινο σου φιλι που με γεμιζει ...
Να βαριανασανω μεσα στην αγκαλια σου...
Να ζησω "μεσα σου"

Θελω να φυγουμε....

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

                     ............................................................



 Μια γλυκιά μελωδία μπορεί να σε ταξιδέψει να σε κάνει να νιώθεις κάποιος άλλος , μπορεί να σε μαγέψει και να σε πλανεύσει.... 
Είναι σαν μια μάγισσα που προσπαθεί να σε επηρεάσει να σε κάνει να νιώθεις όπως νιώθει κι εκείνη.... 
Κλείνω τα μάτια.... 
Αφήνομαι στα γλυκά κύματα της μουσικής.....
Χάνομαι στον βυθό.....
Ταξιδεύω....
Η μαγεία κυριαρχεί στα όνειρά μου, το ακατόρθωτο και το λογικό έχουν λάβει τέλος στον κόσμο μου..... 
Εδώ όλα γίνονται
Ναι εδώ μπορώ να πετάξω, εδώ μπορώ να κολυμπήσω όσο θέλω, εδώ μπορώ να ερωτευτώ όποια θέλω, να ξαναζήσω,να αγαπήσω, να κλάψω, να γελάσω!!!
Μπορώ να γεύομαι το καθημερινό πρωινό, να γεύομαι την χαρά της φύσης αυτής της ασπροφορεμένης καλλονής και να την μοιραστώ μαζί της.....
Εδώ τα λουλούδια ανθίζουν όχι με την ακτίνα ενός ήλιου.... 
Αλλά με το άκουσμα ενός γέλιου και μαραίνονται με τον πόνο κάποιου, ενώ φυτρώνουν με το δάκρυ και την αγάπη.....
Εδώ κυριαρχούν νεράιδες..... 
Νεράιδες που κάθε σου ευχή την πραγματοποιούν..... 
Εδώ ζει η κάθε πρίγκιπισα που ονειρεύεσαι , εδώ υπάρχει το κουτί της αγάπης που μέσα του είναι τοποθετημένη η καρδιά ενοσ πληγωμένου αντρα η οποία είναι κρυμμένη βαθιά,βαθιά στην θάλασσα και όποια την αποκτήσει θα αγαπήσει αληθινά... 
Οι νότες της μελωδίας λιγοστεύουν....
Ανοίγω τα μάτια και βρίσκομαι στην πραγματικότητα.......

Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

                  ..............................................................



Κλείσε τα μάτια σου και δες την παλέτα της ψυχής σου .....  
Άσε τα χρώματα να σου δείξουν το ουράνιο τόξο που κρύβεις μέσα στον καμβά της ψυχής σου...
Πόσοι απο εμας θα θέλαν να έχουν την ικανότητα να ζωγραφίζουν σ'ένα τέτοιο καμβά; 

Παίρνω την παλέτα των χρωμάτων που καθρεφτίζονται σε μια άκρη της ψυχής μου να τα ζωντανέψω απ'την αρχή να δώσω πάλι χρώμα στην ζωή μου που φαντάζει γκρίζα...
Ολα μοιάζουν να είναι ίδια... 
Αρχίζω λοιπόν η παλέτα των χρωμάτων χορεύει και αφήνει πίσω της ζωγραφισμένες τις αναμνήσεις, ενώ χαρούμενες πινελιές ξεπιδούν απο μέσα της, και ξυπνά την φαντασία που έχει φτάσει στο αποκορύφωμα και παρουσιάζεται στον καμβά,σαν να είναι ζωντανή οπτασία. 
Η παλέτα χορεύει τρελά,τα χρώματα ακολουθούν, αστέρια είναι η κάθε πινελιά λαμπιρίζουν και γελούν, χρωματίζοντας την κάθε γωνιά μέσα στο μυαλό σαν νέα ζωή να ξεπηδά, σαν ...
'Ονειρο φανταστικό,αγάπη γεννιέται ξαφνικά και αφήνεται στο Δημιουργό, συνθέτει νότες απαλές και ξεπροβάλλει με ζωντάνια λές και είναι αληθινό......
Χρωματισμένο, φωτεινό άχ πόση ομορφιά ......ταξίδι μπλέ στα γαλανά νερά, κόκκινο σαν αίμα που κυλά σαν κόκκινα χείλη που όπου ακουμπούν αφήνουν την πνοή του Mαη σαν κόκκινο τριαντάφυλλο που μοσχοβολά... 
Λευκό σαν περιστέρι που πετά... 
Σαν ροδοπέταλα το ρόζ το ντροπαλό διστακτικά να ξεπηδά, στο μόβ του αγριολούλουδου την μεθυσμένη ομορφιά, το κίτρινο να ξεπροβάλλει απο τις τουλίπες, 
άχ!!
πόση ομορφιά!
το χρώμα το πορτοκαλί του ήλιου που στέλνει τις ηλιαχτίδες του στην γή! 
λές και χάρισε το φεγγάρι το χρώμα του το γκρί.
Τα πράσινα απέραντα λιβάδια σαν φύλλα, των λουλουδιών πετράδια, το πράσινο χρώμα της ζωής! 
Πόσα χρώματα υπάρχουν ακόμη χαρούμενα και φωτεινά μα ...ίσως και κάποια λυπημένα μα κι' αυτά συνθέτουν μια ομορφιά! Κάποια λουλούδια δακρυσμένα σαν νούφαρα πανέμορφα υγρά.. . Μα το πέπλο της φαντασίας τα τυλίγει όλα μαζί ....
ταιριάζουν σαν κλαδιά απο δέντρο με μπουμπούκια που ξεπηδάνε ζωηρά, η φαντασία δεν τελειώνει στον καμβά , τα χρώματα είναι τόσα πολλά.... 
Ανοίξτε λοιπόν και εσείς την παλέτα της ψυχής σας και ζωγραφίστε τον κόσμο που ονειρεύεστε!! 
Ακόμη κι'αν αυτός ο κόσμος κρύβει μόνο το γκρί.
Θα είναι ο δικός σας κόσμος.....

Τρίτη 17 Μαΐου 2011


  .............................................................




Η καρδιά μας είναι το μέρος που βιώνουμε τα πάθη μας.
Είναι εύθραυστη και ραγίζει εύκολα, έχει όμως μια θαυμαστή ευλυγισία και δυνατότητα επαναφοράς.
Δεν υπάρχει περίπτωση να εξαπατήσουμε την καρδιά μας.
Η επιβίωσή της εξαρτάται απο την ειλικρίνειά μας.
Συχνά, οταν υποπτευόμαστε πως η καρδιά μας είναι έτοιμη να ραγίσει, αποσυρόμαστε στο δικό μας σίγουρο παράδεισο, εκεί όπου μάθαμε να μεταμφιέζουμε τον πόνο μας ή να τον αρνούμαστε ολοκληρωτικά.
Εκεί προσποιούμαστε οτι νιώθουμε σιγουριά και ασφάλεια.
Ο αγώνας με τους πόνους της καρδιάς είναι ένα θετικό στοιχείο για την αλλαγή.
Ελάχιστα πράγματα με ανθεκτική αξία κατακτώνται χωρίς σύγκρουση.
Αν δεν υπάρχει τιποτα να μας εναντιωθεί, κινούμαστε απο τη δράση στην αυταρέσκεια, όπου τελικά ανακαλύπτουμε οτι η απουσία του πόνου δεν είναι απαραίτητα η καλύτερη απάντηση.

Ορισμένοι άνθρωποι νιώθουν με το κεφάλι τους και σκέπτονται με την καρδιά τους.

Κυριακή 15 Μαΐου 2011

                        .....................................................
 
 
 
 
Γνωριζόμαστε, συμπαθιόμαστε, ερωτευόμαστε και ξεχνιόμαστε. Περνάμε ώρες, μέρες, εβδομάδες, μήνες για να γνωριστούμε, να αγαπηθούμε και τελικά να ξεχαστούμε. Είμαστε τραγικοί οι άνθρωποι...
Κάνουμε τόσο κόπο και τόση προσπάθεια, για να καταλήξουμε εκεί από όπου ξεκινήσαμε.
Μόνοι.
Και ξανά προς την δόξα τραβά. 
Σπάμε τα μούτρα μας και υποσχόμαστε στον εαυτό μας, ότι δεν θα ξανασυμβεί. Δεν θα αφεθούμε ξανά στα ίδια λάθη. Γιατί αυτή την φορά, θα γνωρίσουμε κάποιον-α, που θα μας ταιριάζει περισσότερο, θα μας ακούει περισσότερο, θα μας αγαπήσει περισσότερο, θα υποχωρεί περισσότερο. Και όταν αυτό πραγματικά συμβαίνει, δεν το παίρνουμε χαμπάρι. Δεν κατανοούμε πόσο τυχεροί είμαστε, που αγαπήσαμε και αγαπηθήκαμε, που νιώσαμε τόσο σπουδαία συναισθήματα και βιώσαμε ευτυχισμένες στιγμές.
Δεν σκεφτόμαστε πριν μιλήσουμε, πριν φωνάξουμε, πριν πληγώσουμε. 
Γιατί έχουμε δίκαιο. 
Και όλες οι στιγμές που ζήσαμε με τον άλλον-η δεν πιάνουν μια, μπροστά στο δίκαιο μας. 
Δεν υποχωρούμε. 
Έχουμε δίκαιο.
Ο-Η άλλος-η πρέπει να ζητήσει συγνώμη, ο-η άλλος-η να υποχωρήσει.
Εμείς, είπαμε, έχουμε δίκαιο.
Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες...
Δεν με νοιάζει τι γράφω. Ήρθα για να αδειάσω το κεφάλι μου.
Άλλα πράγματα ήθελα να κάνω σήμερα.
Δεν ήθελα να κάτσω στον υπολογιστή. 
Ήθελα να βγω.
Να δω κόσμο. 
Να περπατήσω χωρίς άγχος.
Να μην κλειστώ μέσα.
Όπως φαίνεται, δεν έχω επιλογή. 
Και έτσι σου μιλάω.
Ξέρω πως είσαι κάπου εκεί έξω. Όποιος-α κι αν είσαι, με διαβάζεις και με καταλαβαίνεις.
Αυτό που έχει σημασία, είναι ότι με καταλαβαίνεις. Δεν μπαίνεις εδώ μέσα για να αφήσεις σχόλια, ούτε για να προβληθείς ο ίδιος,η ιδια, αλλά για να με διαβάσεις, να μάθεις τι κάνω. Και αν μπορείς να με βοηθήσεις με μια σου κουβέντα, τότε θα πατήσεις τα πλήκτρα σου. 
Όπως εγώ τώρα τα δικά μου.
Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο όπως και να χει. 
Σε ευχαριστώ. 
Ανθρώπινα και ειλικρινά.
Γιατί σήμερα, είσαι εδώ για μένα, σήμερα που έμεινα μέσα, που δεν έχω διάθεση, 
Είσαι εδώ.
Και μπορώ να σου μιλήσω για όσα με απασχολούν.θα μπορούσα να κρυφτώ πίσω από μια άλλου είδους ανάρτηση, αλλά σήμερα είναι μια δύσκολη μέρα.
Και το είχα ανάγκη....!!!
          ....................................




 Μάλιστα. Αυτό είναι δηλαδή, αυτό που λένε ζωή. Ξυπνάς το πρωί, πίνεις ένα καφέ στα γρήγορα, ντύνεσαι, τσουβαλιάζεσαι στο λεωφορείο με άλλους 100, πας στην δουλειά, ξεπατώνεσαι για 3ς και 60, γυρνάς στο σπίτι, κάνεις ένα ντους και βλέπεις λίγη τηλεόραση μέχρι να αποκοιμηθείς.. Εκτός αν θυμηθείς να φας κι όλας.. Περιμένεις στην ουρά για το Σ/Κ μήπως και ανασάνεις, μήπως και προλάβεις να πλύνεις το αμάξι, μήπως και χαλαρώσεις, μήπως και κάτσει καμιά έξοδος με κάποιο φίλο-η, μήπως κάνεις σεξ, μήπως,μήπως...Όχι δεν έγινα ξαφνικά απαισιόδοξος, απλά σκέφτηκα δυνατά....

καλη κι ευχαριστη εβδομαδα,γεματη ομορφες στιγμες να ειναι.....!!!!


..................................................



Χαμογελω...

Με μια ματιά εισχωρείς στην πιο Κρυφή μου σκέψη
Δεν προσπαθώ να σε Αποτρέψω
Δε Θέλω
Προλαβαίνεις κάθε μου Επιθυμία
Και Δίνεις Λύση σε κάθε μου Προβληματισμό
Η Έγνοια μου Αγγίζει τα όριά σου
και μονομιάς Μετατρέπεται και σε Δική Σου
Αφήνομαι με Ταξιδιάρικη Διάθεση
Στον ορίζοντά σου
Και με περίσσια νοσταλγία
Σου Χαμογελώ

Σάββατο 14 Μαΐου 2011

                 .............................................................
 
 
 
Σκεψεις......


Κι είν' εκείνος ο ήλιος. Εκείνος ο αλήτης ήλιος. Αυτός που στέλνει την αχτίδα του να φωτίσει ακριβώς το κέντρο ενός τοίχου. Στα πλάγια , σκιά. Στη μέση αυτή η αχτίδα. Την παρατηρώ και βλέπω τις σκιές των φύλλων του δέντρου.
Παίζουν μαγικά με το μυαλό μου, δεν ξέρω τι θέλουν να μου πουν. Ίσως θέλουν να μου δείξουν πως η ελπίδα πάντα υπάρχει για όλα τα πρόσωπα, πράγματα... Κλισέ. Δεν με νοιάζει, μ'αρέσει.

Σκιές που τρεμοπαίζουν στον τοίχο μου, σκέψεις που παίζουν στο μυαλό μου. Άλλη μια νύχτα δεν κοιμήθηκα. Περίεργο πως η ζωή περνάει από την ευτυχία στη δυστυχία και το αντίθετο. Εκεί είναι η στιγμή που ίσως θα έπρεπε να δείξουμε πόσο εκτιμάμε αυτά που έχουμε. Μα πως να λυπηθείς λιγότερο γι αυτά που έχεις χάσει? Για όλα αυτά που χάνεις...

Αναθεματισμένοι φόβοι. Αναθεματισμένοι υπερευαισθησία. Τι να αποδιώξεις πρώτο? Κι αυτός ο κυκλοθυμικός χαρακτήρας έρχεται κάποιες ώρες που δεν θα έπρεπε. Βαρετά και τα πρέπει.

Ένα κουβάρι τυλιγμένο το μυαλό μου. Σαν κι αυτά που παίζουν οι γάτες. Πολύχρωμο θέλω να είναι το κουβάρι. Ξέρω που είναι η άκρη του, ξέρω πως να το ξετυλίξω. Όμως νιώθω εγκλωβισμένος μιας κι οι προτεραιότητές μου είναι οι άλλοι, εγώ έρχομαι δεύτερος, ίσως και τρίτος... ίσως και παρακάτω.

Ποιός είναι πιο δυνατός τελικά? Αυτός που δεν μοιράζετε , δεν μιλάει? Ή αυτός που τα λέει όλα ? Πείτε μου εσείς , γιατί εγώ κουράστηκα ακόμη και να σκέφτομαι.

                           ...............................................................

 

 

Δεν έχει σημασία σε ποιόν και γιατί λέμε αντίο. Είναι ένας αποχωρισμός.

Πάντα το αντίο πονάει.. Συνήθως όμως πιο πολύ πονάει η συνειδητοποίηση πως πρέπει να το πούμε. Και όσο δεν το λέμε, πονάει περισσότερο. Αντίο λοιπόν.. και εύχομαι ο πόνος που θα μου προκαλέσει να είναι μικρότερος σε ένταση από ότι μέχρι τώρα.. γιατί σε διάρκεια, θα κρατήσει όσο ζω. Αντίο λοιπόν και μη μου πεις ποτέ πως εγώ το ήθελα. Για σένα είναι. "Θέλω ότι θέλεις " μου έλεγες.. και εγώ τώρα βλέπω πως αυτό θέλεις.. Σε προλαβαίνω για να αντέξεις.. Έχεις να κρατηθείς. Εγώ δεν έχω... Όπως καταλαβαίνεις, σε αγαπώ πιο πολύ από ότι πίστευες, τώρα που θα δεις πως σε αφήνω, που είσαι το μόνο μου κράτημα..
Μη ρωτήσεις ποτέ τίποτα.. Το αντίο το λέμε μια φορά στη ζωή μας ακόμα και σε πρόσωπα που αγαπάμε πολύ..  Δεν αντέχω να το ξαναπώ.
Ξέρεις πολύ καλά τι θέλεις.. Θυμάσαι ; " όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων.." και συ μου έλεγες, όχι..
Τελικά, έτσι είναι.. Ο πρώτος στην καρδιά σου, είναι και ο μόνος στη ζωή σου.. Οι " υπόλοιποι " εισπράττουν απλώς τη μεγαλοψυχία σου, τη φροντίδα σου, την αγάπη σου.. Μόνο που για μένα δεν είναι έτσι.. δεν είμαι φτιαγμένος να περιμένω στη σειρά.. Η καρδιά μου χωράει μια σύντροφο, έναν έρωτα, για μια ζωή.. Δεν λειτουργούμε όλοι το ίδιο..
Αντίο λοιπόν, γι' αυτή τη ζωή που ονειρεύτηκα πως τα όνειρα μπορούν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους και με την καρδιά μου δώρο, μπορούν κάποτε να βγουν αληθινά.. Και το όνειρο όμως, ήθελε δυο καρδιές..
Θέλω μου μοναδικό, ζωή μου, όνειρό μου, ανεκτίμητο πλάσμα, πάντα θα είσαι το φως μου, μέχρι το τέλος.. Αντίο..

Πέμπτη 12 Μαΐου 2011

                    ............................................



Κρύβομαι πίσω από το γέλιο, το αστείο
Κλέβω ένα χαμόγελο και λέω πως είναι αρκετό
Κρέμομαι απ' τις λέξεις σου, μέχρι το αντίο
Και χάνομαι για ώρες όταν τις φέρνω στο μυαλό

Κλείνω τις στιγμές σ' ένα κουτί από ατσάλι
Και όταν με κοιτάς φεύγει το βλέμμα μου μακριά
Κάθε μου παράπονο αδειάζει το μπουκάλι
Και ζαλίζω το φεγγάρι με ότι έχω στην καρδιά

Διαφάνεια δεν έχει η ψυχή μου
Μα πόσα ακόμα θες να κάνω για να δεις
Ότι ανοίγω με λαχτάρα την καρδιά μου
Και δεν κατάλαβες ποτέ σου για να μπεις
Διαφάνεια ζητώ για να μπορέσω
Μέσα στα χέρια σου για λίγο να χαρώ
Χάνω την δύναμη να φύγω, αλλού να τρέξω
Που δεν κατάλαβες το πόσο σ' αγαπώ

Για λίγο ακουμπάς το χέρι πάνω στο δικό μου
Δεν νοιώθεις το κορμί μου που δεν έχει αντοχή
Και εκεί που λέω να κρατηθώ πριν χάσω το μυαλό μου
Παγιδεύομαι στο βλέμμα σου και με πνίγει η σιωπή
...................................





Που είσαι τώρα; Πίστεψες κάποτε σε μέρη μακρινά.  Παραμυθένιες ιστορίες κεντημένες από βελόνες χρυσαφιού  και κλωστή μεταξένια κυλούσαν από τα όμορφα σου χείλι, αφήνοντας ένα χαμόγελα σε κάποτε θλιμμένα πρόσωπα. 

 Που είσαι τώρα;  Σε ψάχνω παντού.  Μια ακτίνα του ήλιου της αυγής ακουμπάει κάθε μέρα το πρόσωπο μου καθώς κάνω τα δικά μου ταξίδια,  και θυμίζει το τρυφερό σου χάδι.  Ένα τραγούδι που παίζει, μοιάζει με κάτι που κάποτε ψιθύρισες, και ο άνεμος μήπως έκλεψε σήμερα το άρωμα σου;  

Πως χάνεσαι όταν όλη μου η ψυχή ψάχνει να σε βρει;

  Το χρώμα σου στάζει από τους τοίχους που έχτισα με τόσο προσοχή γύρω από μια ραγισμένη, πεταμένη καρδία, και το τελευταίο κομμάτι της μεταξένιας κλωστής το κράτησα γιατί πιστεύω στο αίσιο σου τέλος ... αλλά οι αναμνήσεις δεν αρκούν για τούτο το κορμί.  Το δικό μου παραμύθι ζητάει σάρκα και οστά για να ολοκληρωθεί ... που είσαι τώρα;   

Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

              ...............................................................





Καινούργια μέρα. Οι προτροπές γι’ αυτήν πολλές.
Πηγαίες απ’ τη μαγεία, που του άγνωστου η πρόκληση
μπερδεύει με την ανθρώπινη αύρα
και τις δεισιδαιμονίες του χθες.

Ένα μικρό σημάδι στης ζωής το βιβλίο.


Αμείλικτος καταμετρητής, προσδοκιών κριτής
που σημαδεύει με πέλεκυ ή χάδι τις θύμησες όσων περάσαν.

Σχέδια δεν κάνω για ό,τι σήμερα θα καταφέρω,
μπορεί και τίποτε. Αύριο θα ξέρω.

Η καινούργια μέρα αρχίζει χωρίς διαπιστεύσεις.
Μόνιμη καταδίκη και σε ό,τι μας αφορά
η ελπίδα των προκλήσεων, μόνο για να ξυπνά
τη νοσταλγία του παραμυθιού και τα όνειρα…

Αν στο χέρι μου ήταν θ’ άλλαζα του χρόνου τη φορά.
Στου λυκόφωτος την ώρα, θα γυρνούσα πίσω
της σελίδας τα γραμμένα για να αλλάξω,
το νου να αφυπνίσω οριστικά για τα μελλούμενα,
που όταν αδύναμα παραπαίει,
τα αποδίδει στης μοίρας τα χέρια.
Τάματα δε θα ’κανα ξανά στα αστέρια
φόβος για το αύριο δε θα νοούσε.
Το βιβλίο ό,τι επέλεγα εγώ, σωστά θα ιστορούσε.

Μέχρι σήμερα στις δικές μου σελίδες
με πέλεκυ έχουν γραφεί ρήσεις που λεν
τη μοίρα μου στα χέρια πως κρατάω.
Με χάδι στον αντίποδα, άλλες στιγμές μετράω
για όσα με δυσκολία πίσω αφήνω, όσα μπορώ και ξεπερνάω
που λεν με ευγένεια περίσσια, και ίσως χροιά παρηγοριάς
πως το πεπρωμένο να αποφύγω δε μπορώ.
Μάταια παλεύω, ό,τι είναι γραμμένο…
όσο και αν δεν πιστεύω, να αποφύγω δε μπορώ.

Καινούργια μέρα. Επιλέγω να αδιαφορώ.
Ό,τι προκύψει θα ’τανε γραφτό να γίνει.
Στα χέρια μου ευθύνες δεν κρατώ.
Θα μετρώ των ημερών το χάραμα, στο δείλι
ρόλο κομπάρσου αδιαμαρτύρητα θα δεχθώ;

Και ύστερα; όταν του χρόνου τα σημάδια
μαρτυρούν…πολλές σελίδες
και η σκέψη, πίσω με γυρίζει, προσδίδοντάς μου
ρόλο, νόημα και σκοπό για του βιβλίου το κενό,
πρόχειρο θα ’χω και εύκολα θα μπορώ να πω
το χάδι πως μου έτυχε, δεν έφταιξα εγώ…
Έτσι να ’ναι;

Σήμερα στέκομαι εύκολα κριτής στων άλλων τις σελίδες.

Καινούργια μέρα. Μπροστά μου το ίδιο δίλημμα. Τι να πω;
Πώς για τους δικούς μου θα τελειώσει
ή γραμμένο ό,τι και να ’ναι να δεχθώ;

Της μοίρας τα παιχνίδια δεν εγκρίνω...
Μοιάζει του μέσου όρου να ’ναι ρυθμιστής.
Από τη μία ιππότης, ανεμόμυλους να κυνηγάω
και από την άλλη ολιγωρίας κατηγορίες
που δεν τους βρήκα χθες.

Θεού επικλήσεις και αμφισβήτηση
γέλιο που διαδέχεται το δάκρυ
αναγκαιότητες και καταδίκες
έμφυτα στοιχεία γονιδιακής χημείας
ψυχή και καλλιέργεια…άγνοια και περιέργεια
ηχούν σαν φόβοι τιμωρίας
για την αδυναμία της γνώσης.

Και το ερώτημα με εμμονή διαχρονικό
σε παράλληλους δρόμους με παραπέμπει.
Αν στη δική σου θέση ήμουν εγώ
τα πώς και τα γιατί σου να εξηγώ.

Αν πέσω θα μπορέσω μόνος μου να σηκωθώ;
Θα ψάχνω φίλους; Θα στραφώ σε συγγενείς;
Στου έρωτα αλλότριες υποχρεώσεις;
Ένα θαύμα απ’ της πίστης την ελπίδα θα ζητώ;
Δύναμη απ’ του εγώ μου τις σελίδες θα μπορώ να αντλώ;

Εικασίες δεν κάνω για ό,τι σήμερα θα καταφέρω,
μπορεί και τίποτε. Αύριο θα ξέρω.

Στη μοίρα προσδίδω ρόλο, ρυθμιστή.
Του μέσου όρου ας κρατά ισορροπία.
Όταν με ρίχνει, τον πήχη θ’ ανεβάζω,
θα στοχεύω όσο πιο ψηλά μπορώ.
Την ισορροπία θα επιλέξω μόνο εγώ που θα κρατώ.
Σε ρόλο κομπάρσου το ρυθμιστή θα βάλω.
Έτσι μου είναι πιο εύκολο το παιχνίδι να δεχθώ
και όταν απ’ του χρόνου τα σημάδια
σελίδες πολλές θ’ αναπολώ… τις ρήσεις θα θυμάμαι
και εύχομαι, να νιώθω
πως έφτασα ως εδώ σε ρόλο πρώτο…


Τρίτη 10 Μαΐου 2011


                                     ...................................................





Απροσδιόριστη…η αίσθηση που εμμένει
να ευθύνεται για του μυαλού τις λειτουργίες
καθώς αντλεί απ’ την παραίσθηση…γυρεύει
στηρίγματα που αποδεικνύονται, εικασίες…

Απροσδιόριστη…η αίσθηση που πλάθει
στοιχεία ελαφρυντικά για το εγώ σου,
ακατανόητο…πως γίνεται τα λάθη
μακριά να μένουν από κάθε τι, δικό σου.

Σε μαύρους κύκλους φυλακίστηκαν τα μάτια
βαθιές στο πρόσωπο ρυτίδες σχηματίσαν
καινούργια αυλάκια διεξόδου, για τα δάκρυα
που ξέπλυναν το χρώμα και κάτωχρο τ’ αφήσαν…

Τους μαύρους κύκλους, τώρα σβήνεις στον καθρέφτη
και ζεις με μάσκες που το ψέμα ξεγελούνε
όμως το μέσα σου φωνάζει πάλι…ψεύτη
θα ’ρθουν μια ώρα οι ερινύες…θα σε βρούνε…

Όταν μαζέψεις της ζωής σου τα κομμάτια
και κάποιον άλλο στον καθρέφτη αντικρίσεις…
όταν αφήσουν μόνο άλατα τα δάκρυα
τα θέλω του εαυτού σου τότε…θα γνωρίσεις…

Ίσως για πρώτη σου φορά…τον αγαπήσεις
σαν θυμηθείς πρώτη φορά…σ’ αυτά τα λόγια να γυρίσεις.

Τώρα…τον χρόνο σαν γυρίσεις
Τώρα…που λες πως…δεν καταλαβαίνεις…
όμως το θέμα…θες να κλείσεις…
κι απροσδιόριστα…σωπαίνεις.

                                      ...............................................





...Ναι...θελω να ειμαι...μια ηλιαχτιδα που θα κανει ταξιδι στο απεραντο γαλαζιο του ουρανου...μια ταξιδιαρα ηλιαχτιδα ...που οταν ακουμπα πανω σε συννεφο θα θελει..να το διαπερνα...για να αγγιξει το γαλαζιο της θαλασσας....για να αγγιξει το βουνο...για να διαπερασει το πυκνο πρασινο των φυλλωματων των δεντρων και να κανει αντανακλαση στο τρεχουμενο νερο...ετσι...για να τελειοποιησει τη συνθεση της φυσης..... Θελω να μαι ηλιαχτιδα και να βγαινω απο τον ηλιο Θεο να μη καιω.....αλλα να ακτινοβολω...να λαμπω και μαζι μου να λαμπουν κι αυτα που αγγιζω.....Να παιζω με τα παιδια στους δρομους κ να γελω μαζι τους.....κ συνχρονως να κανω παρεα στα πουλια του ουρανου....αλλα και στο μοναχικο βοσκο που εχει το πηγουνι του γερμενο πανω στη γκλιτσα του..και με ευχαριστιετε μεσα στην ησυχια του....Να παιζω....να παιζω...παρεα με αλλες ηλιαχτιδες παιχνιδιαρες που θα τους αρεσουν επισης τα ταξιδια.....οπως κ οι ξαφνικεςεμφανισεις τους στο ουρανιο τοξο......και ναι ...!!!...εκει θα δεινω τη πιο λαμπρη παρασταση μου....θα μαι προταγωνιστια...αναδυκνειοντας τα χρωματα του ουρανιου τοξου.....!!! ΤΕΛΙΚΑ ΑΥΤΟ ΘΕΛΩ....ΝΑ ΜΑΙ ΜΙΑ ΛΑΜΠΕΡΗ ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ...................... 

ΤΗΣ ΛΙΤΣΑΣ ΣΚΟΥΡΟΥ

Δευτέρα 9 Μαΐου 2011

                           ............................................



Λένε πως η ευτυχία ειναι στιγμές,εικόνες με υπέροχο φόντο,που θέλει η ψυχή να ζωγραφίζει,εικόνες που αποτελούν το σημείο εκκίνησης της διαπλοκής των γεγονότων,πριν,μετά,αργότερα απο εκείνη την στιγμή,την τότε χρονική περίοδο...

Στιγμές μοναξιάς,αναζητουν την γαλήνη στις στιγμές ευτυχίας...Αναπολούν μεγαλεία,τα καθιστούν σπουδαία και σου χαρίζουν ένα πεπλο θλίψης,χαράς και ίσως λιγακι απο ένα δάκρυ απόγνωσης,στο τέλος των όσων διαδραματίστηκαν στο τέλος της θύμησης...

Σκέψεις,ατελείωτες σκέψεις,άλλοτε καλές και άλλοτε κακές,θλιμένες αλλα και χαρούμενες,όλες τους προσπαθούν να παρουν την θέση τουσ στο μυαλό,ένας ιστός και η φωτία να φαντάζει απειλητική αλλά απούσα...

Τα πρώτα βήματα,κάθε βήμα και πιο δύσκολο,ολοένα και πιο μακρία,κάθε βήμα φαντάζει μια νέα αρχή,αλλά σε εκείνο τον ιστό το θύμα είσαι εσύ,ενώ ο θύτης ίσως και να πλέκει τον νέο ιστό αλλου...ισως και όχι...

Τίποτα δεν φαντάζει ίδιο,πράγματα που ήταν απαγορευμένα και τωρα είνα στην λίστα των ελευθερίων φαινονται να μην σε γεμίζουν...φαίνοντα άχαρα και όμως είναι εκεί για σένα,ζείς το παρόν στα βήματα του παρελθόντος και αυτό το ταξιδάκι φαντάζει γνώριμο και όμως τόσο μοναχικό...

Φοβάσαι να αντικρύσεις την επόμενη μέρα ,φοβάσαι να ανοιχτείσ,φοβάσαι να ξαναγίνεις ένα με τον εαυτό σου,ίσως γιάτι το μισό,ίσως τελικα και ολόκληρο το είναι σου να το δώρισες σε κατι που χάθηκε,η καλύτερα σε κάτι που απλά μετακομισε σε νέα προσφορη γή,ανοιξε τα φτερά του και πεταξε μακριά παίρνωντας μαζι του και τα δικά σου...

Κάθε τραγούδι συνδέεται μαζι σου,η ίσως εσύ να το κάνεις...παραξενος ο έρωτας,τα συναισθηματα του,το άρωμα του,το καταστροφικό του τέλος,η επόμενη μέρα...

Τίποτα δεν θυμίζει αυτο που αγαπήσαμε κάποτε,τίποτα παρα μόνο εκείνες οι στιγμες ευτυχίας που κλέψαμε απο εκείνη την ιστορία...
Τίποτα πια δεν θυμίζει αυτο που με έκανε να χαίρομαι,να έχει η επόμενη μέρα μια αξία, ένα στόχο,ένα λόγο να πει μία καλημέρα,την προσμονή για αγκαλία...

Τίποτα δεν ειναι το ίδιο,μάτια που αγαπήθηκαν,προσωπάκι φωτεινό,φανταζει ο δαιμονας της ψυχής μου και η γλύκα των ματιών σου η τρικυμία που με θέλει ναυαγό...

Κυριακή 8 Μαΐου 2011

                                                 ................................................






Ξυπνάς μουδιασμένος,το ελάχιστο φώς ενός φεγγαριού,μάταια προσπαθεί να αποκαλύψει τον ιδρώτα της τρομακρατημένης παραζάλης σου...Για άλλη μια φορά αναρωτιέσαι πιο θα πρέπει να ειναι το επόμενο βήμα,η υπογραφή της αφετηρίας εκκινησης για ένα αγωνα δρόμου χωρίς τέρμα,χωρίς την μικρή ιδέα του πότε η του γιατί.

Τι σε ξύπνησε,τι σε φόβισε,τι φοβάσαι?...μέρες,στιγμές-αιώνες καταδικάζονται σε ισόβια κάτω απο το πέπλο αυτων των σκέψεων...Μοναχικός ταξιδιώτης ονειροπαλεύεις για την δική σου στερία σε ενα ταξίδι που δεν είναι για σένα,σε ένα ταξίδι που η θάλασσα είναι η συντροφιά σου και οι σκέψεις των αγαπημένων,εκείνων που μένουν πάντα πίσω,σειρήνες στα αυτιά σου.Και ο πόθος τους,ο δαίμονας ,άγγελος σου.

Μπορείς απλα να γυρίσεις πλευρό.ή να κλείσεις τα αυτιά σου,όμως οτι ζητάς κάποιος άλλος το εχει προβλέψει για σένα.Την λενε Μοίρα,και η τέχνη αναγνώρισης της χάθηκε στα σύνορα των νέων χρόνων,την εποχή των πολέμων με τους παλαιούς.

Πολλοί ευσεβείς πιστοί της ανακαλούν το βιβλίο της Μοίρας για καθε δεινό,παραπάτημα η καταστροφή ενός ακέραιου της υπέροχης ζωής τους...

Η Μοίρα λένε πως είναι εκεί για κάθε πράξη,σφάλμα,στιγμή που απλά ειναι θέμα χρόνου η διόρθωση του,η αλλαγή πορείας που αργά η γρήγορα θα κάνεις,τότε που το "γνώθι" συναντά το "σε αυτον",τότε που η Ζωή αγοράζει τα σκήπτρα απο την Μοιρα της ψυχής μας,ένα κομβικό σημείο που μας δίνει πνοή για τα βρεφικά βήματα στο αύριο.

Δεν γνωρίζω τι είναι αυτο που με ώθησε ξανά στο 'Ονομα σου.δεν ξέρω πια νύχτα η Μοίρα έπλεξε τον ιστό σου,όμως σίγουρα το "νέο" σου άρωμα ταιριάζει καλύτερα στο νέο εγώ της επόμενης στιγμής...

Αν και μου είπαν πως το 'Ονομα σου σημαίνει και σηματοδοτεί τον Όλεθρο,έναν απο τους Ατέρμονες που χαθηκαν στην δίνη της ύπαρξης τους,το Όνομα σου αυτή τη φορά μου είπαν πως δεν πηγάζει απο το μητρικό του ήχο...

Σε Λένε ....όπως σε φωνάζουν και αν ήρθες να με καταστρέψεις μπορώ απλά να το χρεώσω στην Μοίρα της παραζάλης των τελευταίων βημάτων...

Σε ευχαριστώ,για την καλημέρα που θα ζήσω αύριο,για ένα όνειρο που πηγάζει απο την φωτία και η δύναμη της κατακαιει την σκέψη μου....

Σάββατο 7 Μαΐου 2011

                         ..................................................................




'Ενας ήλιος ανατέλλει .ένα φεγγάρι πέφτει σε λήθαργο...Πόσες φορές οι σκέψεις μας ,εχουν καταφερει να κανουν αυτό το ταξίδι ?

Μια πληρης διαδρομη ανησυχιας απο ανατολη σε δυση και το αντιστροφο...και το μυαλό ? έρμαιο να εκτελεί κύκλους γύρω από τις ώρες και τα λεπτά προσπαθώντας να εξυμνήσει σαν ραψωδός αυτήν την πτήση που αναζητεί ένα κομματάκι πρόσφορης γης διαπερνώντας τα σύννεφα στον ουρανό.

Η Σελήνη μια αυτοκράτειρα που κρατά κρυφή όλη την αμαρτία που βλέπει κάθε βράδυ να παίρνει χώρα στο βασίλειο της, το πρωινό αεράκι την σπρώχνει σε διάβα γνωστό, ενώ εκείνη παραδίδει τα σκήπτρα και παραδίνεται στο μεθυστικό άρωμα του παντοκράτορα Ηλίου...
Αιώνιοι εραστές αυτά τα λίγα λεπτά και η μαγεία ,απόγονος του ερωτισμού τους αρκεί και είναι δυνατό για να ξυπνήσουν την φύση ολόκληρη.

"Που οδηγει το σεληνόφως ? " ρωτησε την Σεληνη ενας αυλικος ονειροβατης..."Οδηγεί στον Ηλιο" απαντησε εκείνη καθώς προσπαθουσε να τυλιξει στα αιθερια χέρια της έναν έκπτωτο άγγελο που προσπαθούσε μάταια να αποτρέψει την πτώση από παραδεισένιους κήπους στα Επίγεια.

"Δεν είσαι αστέρι,μα ούτε και δαίμονας, μπορεί να είσαι άγγελος όμως σίγουρα άνθρωπος" του ψιθύρισε...
"Πολλα χρόνια χωροφτερουγίσματα και τα φτερά σου έχουν αλλοιωθεί αθάνατε άγγελε όμως η ψυχή σου είναι διχασμένη σε ένα παρόν και εκείνο το έντονο παρελθόν που σε γυρνάει πάντα εκεί,πάντα πίσω στην Αιώνια σύγκριση.Ισως ο λόγος της πτώσης σου από τα ουράνια παράξενε άγγελε...Μπορείς να περπατήσεις τώρα." είπε και η αυτοκράτειρα δάκρυσε που θα έχανε για άλλη μια φορά τον υπέροχο τρυφερό εραστή της Ηλιο...

Ο άγγελος ,αν και όμορφος άγγελος,παρόλο που δεν ήταν μόνος βρέθηκε να περπατάει σε μονοπάτια άγνωστα,σε μέρη που έδειχναν να είναι επικίνδυνα και πρωτόγνωρα για εκείνον...
Λιγο πριν την τελετή του επιτιμίου Νανουρίσματος στην χώρα του Ονειρου,ο άγγελος με τα κομμένα φτερά γνωρίστηκε με τον Ονειροβατη , ζήτησε κρασί και γάλα, καπνό για να νιώσει την ζεστή ανάσα τουκαπνου να θηριευει μέσα στα πνευμόνια τους και τέλος τέσσερα κεριά να φωτίζουν την συζήτηση τους...

Ηταν μια συζητηση που κρατησε μεχρι που τα αγόρια-παιδιά του Ηλιου οι Ηλιοπεταλουδες, γνωρισαν τα πρωτα ξυπνηματα των πτηνων και τισ φωνες τους, και τοσο ο αγγελος οσο και ο ονειροβατης νιωσανε μια εντονη συμπαθεια.Συμφωνησαν παρολεσ τις μικρες διαμαχες που ισως να ειχαν να συνεχισουν να υπαρχουν και για τις επομενες αυγες και ηταν ενας ορκος τοσο ισχυρος που ο άγγελος από την πλευρά του προσπάθησε να δώσει στον Ονειροβατη το κλειδί για τον επίγειο παράδεισο, ένα κλειδί που το σκεπάζει η μελωδία ,ένας διαφορετικός τρόπος επικοινωνίας...

Τίποτα άλλο δεν ειπώθηκε μέχρι που τους κάλυψε ο Ηλιος και οι Ηλιαχτίδες οι κόρες του πλημμύρισαν την χώρα με ζεστό πρωινό φως...

Πολύ αργότερα κάποιοι αυλικοί συζητούσαν για το μέλλον τους,η αρχή μιας μεγάλης φιλίας,ποιος αλήθεια με διαύγεια μπορεί να πει πως θα καταλήξουν...

Ομως οι επόμενες αυγές έχουν να εξιστορούν γιαυτό και ίσως η "λίμνη" μια μέρα να καθρεφτίσει το είδωλο τους και να τους αναπαραστήσει μαζί,μαζί τους και ένα ταγμένο τριαντάφυλλο.....

Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

                             ......................................




Υπάρχουν κάποια κομβικά σημεία στην καθημερινότητα ενός ανθρώπου που θέλουν την ψυχή να αναρωτιέται,να χαράζει πορείες σε ένα παράξενο διαφορετικό χάρτη,να υπολογίζει παλίρροιες και τυχόν ταξίδια σε ωκεανούς πολυταξιδεμένοους ,γνωστους και άλλοτε πάλι άγνωστους...

Κάποιες άλλες ανύποπτες στιγμές η ψυχή νιώθει την ανάγκη να κρίνει τον εαυτό της σύμφωνα με τα όσα έζησε και ίσως με εκείνα τα οποία πρόκειται...Σαν γνώμονα κάθε φορά, την ώρα τις κρίσης, έχει όλες εκείνες τι πράξεις ,τις χαλαρές στιγμούλες , τις αναμνήσεις που είτε την καλωσόρισαν με χαμόγελο είτε την πλήγωσαν.

Οταν μια πραγματικότητα κλονίζεται πολλοί από εμάς απλά περιμένουμε να γκρεμιστεί τελείως και το χρονικό αυτό διάστημα προσπαθούμε να βρούμε την δύναμη,τον πόθο,την αντοχή,ίσως την όρεξη να οικοδομήσουμε και πάλι.

Ανίκανοι από την φύση μας να συντηρούμε ερείπια, οικειοθελώς τυφλοί δεν θέλουμε να βγάλουμε πόρισμα ενός πλοίου σε ένα ταξίδι μέσα στο χρόνο που ναυάγησε , προσπαθούμε να βγάλουμε στίγμα αναφοράς,μια αφετηρία για το νέο στοχασμό και ένας ακόμα λόγος να παραληρεί το μυαλό μας...

Υπνοβάτες σε ένα μαθηματικό όνειρο,ο καθένας από εμάς με το δικό του , οι πορείες μας ίσως κάποια στιγμή διασταυρωθούν και η παρεκτροπή συνάμα με την απόκλιση να αυξομειώνεται...

Οπως και να έχει αυτή η ώρα, αυτή η ανάρτηση αφιερώνεται σε αυτό το παραλήρημα,και το άρωμα καπνού και ο καπνός σηματοδοτούν την αρχή της παραζάλης μου...
Αφιερωμένο σε σένα ψύχη μου και στο ταξιδάκι σου από τα αβαθή μέχρι την επιφάνεια του μπλε ωκεανού.
Εύχομαι στο ταξίδι αυτό να καταφέρεις να διαφεντέψεις μια μέρα από τα σύννεφα...


Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

                                            ..............................................
 
 
 
 
Θεατης στην δικη σου παρασταση 

Ότι αισθάνομαι δεν έχουν τίτλο...
Πως θα μπορούσα άλλωστε, ένας ...κοινός θνητός, ένας... κρυφός...θαυμαστής σου , να μπορέσω να χωρέσω ότι θα ήθελα να πω,ότι εσύ δημιουργείς και διαπλέκεις στην ψύχη μου ,ότι εσύ με κανείς να προσμένω το επόμενο ξημέρωμα, σε μια πρόταση που αποτελείται μόλις από 5-6 φράσεις?

Ισως αν ήμουν εκεί,αν εσύ ήσουν εδώ,αν καθόμασταν σε διπλανές κούνιες, τα μάτια μας να μπορούσαν να ψιθυρίσουν ταπεινά,να πουν όλα εκείνα,όλα αυτά,τα όμορφα,τα θαυμαστά,τα πονηρά,τα ήρεμα λογάκια που δεν μπορώ με ακρίβεια να περιγράψω σε αυτόν τον μοναχικό μονόλογο...

Κάθε αυγή και ένα όμορφο ξημέρωμα,κάθε ξημέρωμα και μια όμορφη μέρα για σένα, και εσύ μέσα σε αυτήν να βρίσκεις όρεξη για δουλεία, να αγαπάς,να αισθάνεσαι,να ζεις και να την απολαμβάνεις,θυμάσαι τι μου είπες?

Και σαν πέσει η αυλαία,κάθε μοναδικό απόγευμα σου,που δεν έχω την δύναμη να κρατήσω ανοιχτή για δυο -τρία λεπτά παραπάνω,φοράς το υπέροχο κασκόλ σου και ξεχύνεσαι σαν άνεμος για την δική σου μοναχική βόλτα στην παραλία...

Σε αυτήν την υγρή δίνη στιγμών, ζεις στιγμές μοναδικής ευτυχίας,με ποδαράκια γυμνά να ακουμπούν στην ζεστή άμμο, με μικρά δαχτυλάκια να ατενίζουν και να παίζουν με το βυσσινί του ουρανού και ίσως στην χούφτα σου να αγκαλιάζεις τον Ηλιο φλόγα και να γελάς και να παρατηρείς...να φωτογραφίζεις...να γεύεσαι...να μιλάς...να κλαις....
Και ίσως η υγρασία του κορμιού σου να τυλίγεται από την παρθένα θάλασσα,που είναι το δάκρυ του Θεου,να ξαπλώνεις και να απλώνεις τα χέρια στη άμμο,γοητευμένη από τους υπέροχους διαλόγους στο μοναδικό μυαλό σου ,για να αγκαλιάσεις και να ερωτευτείς το δαίμονα άνεμο που φλερτάρει και εξανεμίζει την σκέψη σου...

Ευτυχισμένη ίσως να σηκώνεσαι,τα χέρια σου ίσως να ασχολούνται με την καθαριότητα των ρούχων σου και η σκέψη σου,η ευτυχία της στιγμής σου,ένα δάκρυ που μόλις έπεσε,ένα στιγμα στα αιώνια βιβλία των πράξεων,που αφήνεται σε αυτό το σημείο που μόλις στέκεσαι ,για να δείχνει οτι πέρασες από εκεί και πέρασες υπέροχα,μαγεύτηκες,ερωτεύτηκες,αγκαλιάστηκες και χάρισες...
Και χάρισες...
Τον χρόνο σου που δεν κατάφερα ποτέ να κερδίσω,δεν είχα την δύναμη να κλέψω,να σε κρατήσω,εδώ,εκεί,σε εμάς...

Ξεκίνησε σαν ένα ταξιδάκι που είχε διάρκεια μόλις μια ώρα , ένα καθυστερημένο μισάωρο , που ίσως να έλειψες σε κάποιους,ίσως να έλειψες στο παλτό σου,στο κασκόλ σου,στην όμορφη βόλτα της παραλίας σου,στις υποχρεώσεις σου,στα πρέπει σου,στην δική σου φύση και στην δική σου μαγεία που σε μεταμορφώνει στο εσύ...

Μα ακόμα και αν έλειψες σε όλους εκείνους,μου χάρισες το ποιο όμορφο μισάωρο της ζωής μου...ένα ταξιδάκι σε μονοπάτια γνώριμα,γεμάτα μυρωδιές από κανέλα και μοσχοκάρυδο ,στρώνοντας εσύ η ίδια αυτό το υπέροχο τραπεζάκι,που γύρω του μιλούσαμε,ονειροβατούσαμε και γνωριστήκαμε...

Με τα μάτια δεμένα,ακουμπήσαμε σε πινάκες με μυρωδιές και πίνοντας μεθυστικές μουσικές βαλς σε ένα ποτήρι ζεστό κρασί , ψηλαφίσαμε τις πνοές μας και καταναλώνοντας τον πολύτιμο χρόνο μας , ταξιδέψαμε στα χρώματά της παλέτας που αποτελείται ο άλλος,εσύ,γι εμένα,εγώ,για εσένα και αν θες εμείς...

Χρώματα , φράσεις , λέξεις , ποιήματα , λόγια , σκέψεις , στιγμές , αγγίγματα , ιαχές , φωνές ,επιθυμίες, πλάνη , παραζάλη, μέθη όλα τους τόσο απαγορευμένα μα τόσο αγνά και ίσως όχι τοσο...αγνά...όσο μπορεί να θέλουν να φαντάζουν,αφήνονται στην αμαρτία της μαγείας να στροβιλίζονται και να απορρέουν από αυτήν...

Οικο...δέσποινα περιμένω το επόμενο γλυκό ξημέρωμα ανήμπορος να συγκρατήσω την ρευστότητα του σήμερα,έχοντάς επιλογές, που όμως η φωνή σου,ίσως να με σκοτώσει...
Φοβάμαι τον Όλεθρο που απλά μπορεί να δημιουργηθεί από τις δικές μας στιγμές....δυο καρδιές που απλά βρήκαν την δύναμη να ξημερώνονται από τις ίδιες σκέψεις από τον ίδιο ασεβή έντονο πόθο και να θέλουν να γευθούν όσα ο χρόνος παρέσυρε μακριά από αυτούς...

Το κρασί σε αυτό το ποτήρι πάντα θα είναι εδώ να σε περιμένει να το γευθείς,να μάθεις να το νοσταλγείς , να ζείς με την φωτιά της σκέψης του ...και ένα τριαντάφυλλο ,αχρωμο,να σε προσκαλεί να γυρνάς να το χρωματίσεις...

Καλημέρα!!!
Εκατομμύρια στιγμές μέχρι να ξημερώσει στην επόμενη όμορφη μέρα σου...στην δική μου πλανεύτρα ζωή,εκείνο το δεκάλεπτο που μου δίνεις αξία...

Πως μπορώ να ονειρεύομαι μέσα στα όνειρα σου,πως το κατάφερες αυτό?
Η κουρτίνα σε έκρυψε από πίσω της και η μοναξιά λυσσομανά στα λεπτά της ανίας μου...
Η φωνή σου,για πάντα ένα αίνιγμα,ένα απαγορευμένο φρούτο και εσύ? έκπτωτος άγγελος από τον δικό σου παράδεισο...Το αφεντικό σου? η δική μου κόλαση που σε θέλει μακριά...

Και αν όλα αυτά σε κούρασαν,σε στέγνωσαν,σε φόβισαν,αν όλα εκείνα τα κόμματα,στίγματα ,τελείες σε παγίδευσαν σε μέρη σκοτεινά,ζητάω ταπεινά συγνώμη.Ηταν ότι δεν πρόλαβα να πω,στα 2 λεπτά που δεν είχα το κουράγιο να σε γειώσω όμορφη Κυρά,εδώ στην γή πριν μετακομίσεις και πάλι στον δικό σου όμορφο πλανήτη!

Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

                                      .........................................
 
 
 
 
 
 
Η ζωή μου θέλει να φωνάζει Σε Αγαπάω...Όμως όχι εκείνη...Είναι Αγάπη για Ζωή,για Όνειρα,για Δημιουργία
...

Πως είναι να αισθάνεσαι Ξένος απέναντι στον εαυτό σου,
να κανεισ τα πάντα για άλλους,
να μην κάνεις τίποτα για εσένα,
να ζεις για τους άλλους,
να ζεις την ζωή τους,
δανεικά όνειρα
οχι της δικής σου ζωής
αλλα της δική τους
και εσυ
εγω
εσυ
να μην ανήκεις πουθενά
ενα παράσιτο
που προσφέρει τα μάλα
σε όλους εκείνους
που δεν θα έπρεπε να χαριστείς
γιατι ποτε
...δεν εκτίμησαν...
νεκρός
ζωντανός
σε ένα άδικα επαναλαμβανόμενο ρητό
"Ζησε το όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει"

Και αν η στάχτη που έμεινε Κυρά ειναι οι αναμνήσεις...
Και αν η βροχούλα που άρχισε είναι τα δάκρυα...
Και αν τα δάκρυα είναι αγκάθια κρυμένα σε ροδοπέταλα ελπίδας...
Κάποιος που αξίζει πραγματικά
Θα τύχει στο διάβα της Ζωής μου
να μου χαρίσει το άνθος
να με ακούσει
να με μάθει
να με αγαπήσει
να αγαπηθεί
και να προσφερθεί
στο τέλος της βροχής
να δούμε μαζί
το Ουράνιο Τόξο
...

...Καλή Τύχη Στην Ζωή Σας ...
...ΝΑ ΖΕΙΤΕ ΝΑ ΕΥΤΥΧΕΙΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΑΠΑΤΕ ...
...Αυτό Είναι Η Ζωή Και Ετσι Πρέπει ΝαΤην Ζουμε...



...Εύχομαι η ζωη σας να ειναι ενα Ουρανιο Τόξο...