...............................................................





Καινούργια μέρα. Οι προτροπές γι’ αυτήν πολλές.
Πηγαίες απ’ τη μαγεία, που του άγνωστου η πρόκληση
μπερδεύει με την ανθρώπινη αύρα
και τις δεισιδαιμονίες του χθες.

Ένα μικρό σημάδι στης ζωής το βιβλίο.

Αμείλικτος καταμετρητής, προσδοκιών κριτής
που σημαδεύει με πέλεκυ ή χάδι τις θύμησες όσων περάσαν.

Σχέδια δεν κάνω για ό,τι σήμερα θα καταφέρω,
μπορεί και τίποτε. Αύριο θα ξέρω.

Η καινούργια μέρα αρχίζει χωρίς διαπιστεύσεις.
Μόνιμη καταδίκη και σε ό,τι μας αφορά
η ελπίδα των προκλήσεων, μόνο για να ξυπνά
τη νοσταλγία του παραμυθιού και τα όνειρα…

Αν στο χέρι μου ήταν θ’ άλλαζα του χρόνου τη φορά.
Στου λυκόφωτος την ώρα, θα γυρνούσα πίσω
της σελίδας τα γραμμένα για να αλλάξω,
το νου να αφυπνίσω οριστικά για τα μελλούμενα,
που όταν αδύναμα παραπαίει,
τα αποδίδει στης μοίρας τα χέρια.
Τάματα δε θα ’κανα ξανά στα αστέρια
φόβος για το αύριο δε θα νοούσε.
Το βιβλίο ό,τι επέλεγα εγώ, σωστά θα ιστορούσε.

Μέχρι σήμερα στις δικές μου σελίδες
με πέλεκυ έχουν γραφεί ρήσεις που λεν
τη μοίρα μου στα χέρια πως κρατάω.
Με χάδι στον αντίποδα, άλλες στιγμές μετράω
για όσα με δυσκολία πίσω αφήνω, όσα μπορώ και ξεπερνάω
που λεν με ευγένεια περίσσια, και ίσως χροιά παρηγοριάς
πως το πεπρωμένο να αποφύγω δε μπορώ.
Μάταια παλεύω, ό,τι είναι γραμμένο…
όσο και αν δεν πιστεύω, να αποφύγω δε μπορώ.

Καινούργια μέρα. Επιλέγω να αδιαφορώ.
Ό,τι προκύψει θα ’τανε γραφτό να γίνει.
Στα χέρια μου ευθύνες δεν κρατώ.
Θα μετρώ των ημερών το χάραμα, στο δείλι
ρόλο κομπάρσου αδιαμαρτύρητα θα δεχθώ;

Και ύστερα; όταν του χρόνου τα σημάδια
μαρτυρούν…πολλές σελίδες
και η σκέψη, πίσω με γυρίζει, προσδίδοντάς μου
ρόλο, νόημα και σκοπό για του βιβλίου το κενό,
πρόχειρο θα ’χω και εύκολα θα μπορώ να πω
το χάδι πως μου έτυχε, δεν έφταιξα εγώ…
Έτσι να ’ναι;

Σήμερα στέκομαι εύκολα κριτής στων άλλων τις σελίδες.

Καινούργια μέρα. Μπροστά μου το ίδιο δίλημμα. Τι να πω;
Πώς για τους δικούς μου θα τελειώσει
ή γραμμένο ό,τι και να ’ναι να δεχθώ;

Της μοίρας τα παιχνίδια δεν εγκρίνω...
Μοιάζει του μέσου όρου να ’ναι ρυθμιστής.
Από τη μία ιππότης, ανεμόμυλους να κυνηγάω
και από την άλλη ολιγωρίας κατηγορίες
που δεν τους βρήκα χθες.

Θεού επικλήσεις και αμφισβήτηση
γέλιο που διαδέχεται το δάκρυ
αναγκαιότητες και καταδίκες
έμφυτα στοιχεία γονιδιακής χημείας
ψυχή και καλλιέργεια…άγνοια και περιέργεια
ηχούν σαν φόβοι τιμωρίας
για την αδυναμία της γνώσης.

Και το ερώτημα με εμμονή διαχρονικό
σε παράλληλους δρόμους με παραπέμπει.
Αν στη δική σου θέση ήμουν εγώ
τα πώς και τα γιατί σου να εξηγώ.

Αν πέσω θα μπορέσω μόνος μου να σηκωθώ;
Θα ψάχνω φίλους; Θα στραφώ σε συγγενείς;
Στου έρωτα αλλότριες υποχρεώσεις;
Ένα θαύμα απ’ της πίστης την ελπίδα θα ζητώ;
Δύναμη απ’ του εγώ μου τις σελίδες θα μπορώ να αντλώ;

Εικασίες δεν κάνω για ό,τι σήμερα θα καταφέρω,
μπορεί και τίποτε. Αύριο θα ξέρω.

Στη μοίρα προσδίδω ρόλο, ρυθμιστή.
Του μέσου όρου ας κρατά ισορροπία.
Όταν με ρίχνει, τον πήχη θ’ ανεβάζω,
θα στοχεύω όσο πιο ψηλά μπορώ.
Την ισορροπία θα επιλέξω μόνο εγώ που θα κρατώ.
Σε ρόλο κομπάρσου το ρυθμιστή θα βάλω.
Έτσι μου είναι πιο εύκολο το παιχνίδι να δεχθώ
και όταν απ’ του χρόνου τα σημάδια
σελίδες πολλές θ’ αναπολώ… τις ρήσεις θα θυμάμαι
και εύχομαι, να νιώθω
πως έφτασα ως εδώ σε ρόλο πρώτο…