..................................................................

'Ενας ήλιος ανατέλλει .ένα φεγγάρι πέφτει σε λήθαργο...Πόσες φορές οι σκέψεις μας ,εχουν καταφερει να κανουν αυτό το ταξίδι ?

Μια πληρης διαδρομη ανησυχιας απο ανατολη σε δυση και το αντιστροφο...και το μυαλό ? έρμαιο να εκτελεί κύκλους γύρω από τις ώρες και τα λεπτά προσπαθώντας να εξυμνήσει σαν ραψωδός αυτήν την πτήση που αναζητεί ένα κομματάκι πρόσφορης γης διαπερνώντας τα σύννεφα στον ουρανό.

Η Σελήνη μια αυτοκράτειρα που κρατά κρυφή όλη την αμαρτία που βλέπει κάθε βράδυ να παίρνει χώρα στο βασίλειο της, το πρωινό αεράκι την σπρώχνει σε διάβα γνωστό, ενώ εκείνη παραδίδει τα σκήπτρα και παραδίνεται στο μεθυστικό άρωμα του παντοκράτορα Ηλίου...
Αιώνιοι εραστές αυτά τα λίγα λεπτά και η μαγεία ,απόγονος του ερωτισμού τους αρκεί και είναι δυνατό για να ξυπνήσουν την φύση ολόκληρη.

"Που οδηγει το σεληνόφως ? " ρωτησε την Σεληνη ενας αυλικος ονειροβατης..."Οδηγεί στον Ηλιο" απαντησε εκείνη καθώς προσπαθουσε να τυλιξει στα αιθερια χέρια της έναν έκπτωτο άγγελο που προσπαθούσε μάταια να αποτρέψει την πτώση από παραδεισένιους κήπους στα Επίγεια.

"Δεν είσαι αστέρι,μα ούτε και δαίμονας, μπορεί να είσαι άγγελος όμως σίγουρα άνθρωπος" του ψιθύρισε...
"Πολλα χρόνια χωροφτερουγίσματα και τα φτερά σου έχουν αλλοιωθεί αθάνατε άγγελε όμως η ψυχή σου είναι διχασμένη σε ένα παρόν και εκείνο το έντονο παρελθόν που σε γυρνάει πάντα εκεί,πάντα πίσω στην Αιώνια σύγκριση.Ισως ο λόγος της πτώσης σου από τα ουράνια παράξενε άγγελε...Μπορείς να περπατήσεις τώρα." είπε και η αυτοκράτειρα δάκρυσε που θα έχανε για άλλη μια φορά τον υπέροχο τρυφερό εραστή της Ηλιο...

Ο άγγελος ,αν και όμορφος άγγελος,παρόλο που δεν ήταν μόνος βρέθηκε να περπατάει σε μονοπάτια άγνωστα,σε μέρη που έδειχναν να είναι επικίνδυνα και πρωτόγνωρα για εκείνον...
Λιγο πριν την τελετή του επιτιμίου Νανουρίσματος στην χώρα του Ονειρου,ο άγγελος με τα κομμένα φτερά γνωρίστηκε με τον Ονειροβατη , ζήτησε κρασί και γάλα, καπνό για να νιώσει την ζεστή ανάσα τουκαπνου να θηριευει μέσα στα πνευμόνια τους και τέλος τέσσερα κεριά να φωτίζουν την συζήτηση τους...

Ηταν μια συζητηση που κρατησε μεχρι που τα αγόρια-παιδιά του Ηλιου οι Ηλιοπεταλουδες, γνωρισαν τα πρωτα ξυπνηματα των πτηνων και τισ φωνες τους, και τοσο ο αγγελος οσο και ο ονειροβατης νιωσανε μια εντονη συμπαθεια.Συμφωνησαν παρολεσ τις μικρες διαμαχες που ισως να ειχαν να συνεχισουν να υπαρχουν και για τις επομενες αυγες και ηταν ενας ορκος τοσο ισχυρος που ο άγγελος από την πλευρά του προσπάθησε να δώσει στον Ονειροβατη το κλειδί για τον επίγειο παράδεισο, ένα κλειδί που το σκεπάζει η μελωδία ,ένας διαφορετικός τρόπος επικοινωνίας...

Τίποτα άλλο δεν ειπώθηκε μέχρι που τους κάλυψε ο Ηλιος και οι Ηλιαχτίδες οι κόρες του πλημμύρισαν την χώρα με ζεστό πρωινό φως...

Πολύ αργότερα κάποιοι αυλικοί συζητούσαν για το μέλλον τους,η αρχή μιας μεγάλης φιλίας,ποιος αλήθεια με διαύγεια μπορεί να πει πως θα καταλήξουν...

Ομως οι επόμενες αυγές έχουν να εξιστορούν γιαυτό και ίσως η "λίμνη" μια μέρα να καθρεφτίσει το είδωλο τους και να τους αναπαραστήσει μαζί,μαζί τους και ένα ταγμένο τριαντάφυλλο.....