VOULIARATINOS

GlitterGraphics
English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified


commentscute


thanks Comments

Σάββατο 30 Απριλίου 2011

                                    ..................................................................







Για χρώματα κλέβεις αυτά του ουρανού πριν να κρυφτεί ο Ήλιος...
Και θέλεις να τρέχεις από φανάρι σε φανάρι σε δρόμους άδειους,γνωστούς και μεγάλους...
Και θέλεις να τραγουδάς,μουσική που δεν έχει στίχο και να βυθίζεσαι στο παραλήρημα που αυτή σε φιλεύει...


Και εκεί που τρέχεις,οδηγείς,παρατηρείς και ακούς...
σταματάς και χάνεσαι...βυθίζεσαι και ονειροβατείς...
και όμως...πιο κοντά στο αληθινό όσο ποτέ...
πήρες να περπατάς στην δική σου Χώρα...

Όλα μυρίζουν όμορφα!!!
Και Εδώ και Εκεί,στο τώρα!!!
Η σκέψη σου σε βυθίζει σε μέρη που η καρδιά σου ανθίζει λουλούδια
άνθη που με κόπο φύτεψες,
και που με υπομονή περίμενες να μεγαλώσουν
μέχρι αυτήν,τούτη τη μέρα...
Και η ψυχή μια θάλασσα σε εκστατική νηνεμία...
περιμένει να γράψεις πάνω της το όνομα σου...

Πήρες τον πόνο του χθες και τον ονόμασες κόπο.
Πήρες την θλίψη του χθες και την ονόμασες υπομονή.
Πήρες το όνειρο του χθες και το ονόμασες ελπίδα.
Τα έκανες χώμα και σκέπασες τα όσα ήθελες στον χρόνο να φυτέψεις...
Και ότι περισσεψε...
Το σκόρπισες σαν άνεμο να παλέψει ενάντια σε εκείνον που προκαλούσε τη φουρτούνα...
Και περίμενες!!!Και περίμενες!!!Και περίμενες!!!
Και τα πότιζες με δάκρυα...και αίμα...και ιδρώτα...


Πόσα πήρες και τίποτα δεν κράτησες?
Γιατί τίποτα δεν ήταν δικό σου!!!
Μα ότι σου άνηκε,καρδιά δική σου,
όνειρα δικά σου,πάλι δικά σου δεν γίναν!?!
Καιρός να γευθείς τα όσα πάσχισες!!!
Εμπρός λοιπόν!!!Έλα!!!

"Περπατάω!!!", σκέφτεσαι!!!
Πόσο παιδί ήμουν τότε που μπουσουλούσα...
"Νιώθω!!!", σκέφτεσαι!!!
Πόσο μουδιασμένος , παράλυτος υπήρξα...
¨Ακούω!!!" , σκέφτεσαι!!!
Τα ερεθίσματα που δεν άφηνα να με ταξιδέψουν...
"Δεν μπορεί,Ονειρέυομαι!!!" , σκέφτεσαι !!!
Όνειρα που δεν ήθελες να πάρεις πινέλο να ζωγραφίζεις...
Όνειρα που δεν ήξερες πως υπάρχουν...
Όνειρα νέα...Πολύχρωμα που θέλουν να ναρκώνουν το μυαλό!!!
"Γελάω!!!" , σκέφτεσαι!!!
Με αυτά που έζησα,τα μεγάλα που ήτανε μικρά και με αυτά
τα πραγματικά μεγάλα και όμορφα που πρόκειται να ζήσεις!!!

Γιατί δεν υπάρχει πόνος που να μπορεί να σε αγγίξει...
Γιατί δεν υπάρχει παγίδα που να μπορεί να σε φυλακίσει...
Γιατί είσαι ελεύθερος και ελεύθερος θα είσαι...
Γιατί δεν υπάρχουν πάθη,παρά μόνο πόθος...
Γιατί δεν υπάρχουν λάθη ...
και αν υπάρχουν ίσως να ήταν η εμμονή σου ,το μόνο λάθος...

Η φιγούρα στο χθές , άνθρωπος στο σήμερα...
Η στάχτη στο χθες , φτερά στο σήμερα...
Ο τραγωδός στο χθες , θεός στο σήμερα...

"Η ηρεμία πριν την καταιγίδα!!!" σκέφτεσαι!!!
Η ηρεμία που είχες τόσο ανάγκη...
Αντέχεις καρδιά?
Στην καταιγίδα που θέλει να έρχεται αν νιώθεις πως πνίγεσαι μην φοβηθείς...
Καμιά καρδιά δεν πέθανε από αγνή,καθάρια ευτυχία!!!

Η ζωή έχει τον τρόπο της και αν τυφλοί,θα μας μιλήσει ...
Και αν παράλυτοι θα μας χορέψει...
Και αν κουφοί , θα μας δείξει...

Όσα δεν έχουμε τον ψυχισμό να δεχτούμε και τα εμποδίζουμε να έρθουν!!!

Υπάρχει χρώμα σε αυτή τη γη!!!
Πιάνεις πινέλο?Έλα να ζωγραφίσουμε!!!
Σε αυτό το καμβά ζωγραφίζουμε λουλούδια και σε αυτόν τον αγρό
η ευτυχία που θέλει να βασιλεύει,είναι ότι και ο μάγιστρος Ήλιος!!!
Πραγματικότητα!


Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

                                        ...................................................







'Ενας ήλιος ανατέλλει .ένα φεγγάρι πέφτει σε λήθαργο...
Πόσες φορές οι σκέψεις μας ,έχουν καταφέρει να κάνουν αυτό το ταξίδι ?

Άκου με...
έχω τόσα να σου πω,τόσα να προσπαθήσω να σου εξηγήσω...
Λέξεις και ώρες θέλουν να μας βυθίζουν σε ένα παιχνιδάκι που δεν έχει τελειωμό
και δεν βρίσκει ποτέ παράδεισο στην κόλαση των όσων θέλουν να γράφονται...


Διάβασε με...
...Στο παραλήρημα αυτό...
Θέλω να ζήσω τα όνειρα που πιάνουν την στιγμή
και όσα υπάρχουν εκεί, τα κάνουν Κάστρα...
Αγέρωχα κτίρια που κοροϊδεύουν την θάλασσα
και παίζουν με τον αντάρτη άνεμο.
Και πάνω εκεί,θεός να θρονιαστώ
στην δική σου πραγματικότητα...

Κοίτα με...
Για άμμο να πάρω την παρέα και για νερό να βάλω τον
κλέφτη έρωτα...
Και να αρχίσω να χορεύω,όσα απλόχερα μπορούν να μου δοθούν...
Να ταξιδεύουμε μαζί,σε ότι θέλουμε να μοιράζουμε...
εικόνες σε παρόν,παρελθόν και πολύχρωμο μέλλον...
Να μπλέκω τις σκέψεις μας και τα θέλω σου,να γίνουν θέλω μου...
Η νέα μου πορεία,το ύστερο λιμάνι,ένας άγνωστος χάρτης και για τους δύο μας
να μας προκαλεί να τον χαράξουμε...

Ακου με...
Να σου ψιθυρίζω λόγια που θέλουν να κοκκινίζουν από έντονο πόθο
να σε χαϊδεύω και να χάνομαι πέρα από τα όσα, τα μάτια θέλουν να βλέπουν
πέρα από όσα το πάθος θέλει να ορίζει στις άκρες των δαχτύλων μου
όταν τα χάδια μου θέλουν να στερεύουν στα αυλάκια του κορμιού σου...

Κοίτα με...
Να προφέρω το όνομα σου από τα χείλη μου...
χείλη που δάγκωνες στον εκστατικό έρωτα μας,στην φαντασία της σκέψης σου
τα ίδια χείλη που θέλουν να σε καλημερίζουν στο όμορφο αύριο , στην φαντασία της σκέψης μου...

Διάβασε με...
Δεν υπάρχει σελίδα στο χθες,μονάχα μελάνη να γράψεις το αύριο...
Χρώματα να ζωγραφίσεις το τώρα...
Νότες να γράψεις μουσική,να μας πάει όπου θέλει
στην χώρα της Αθανασίας...

Ακου με...
Δεν έχω πάψει να μιλάω...
Κοίτα με...
Δεν έχω πάψει λεπτό να ονειρεύομαι...
Διάβασε με...
Και μάθε πως είναι από καρδιά να σου μιλούν,να σε κοιτούν και να σε νοιάζονται...

Μην κοιτάς στον βυθό,λόγια μου που η θάλασσα κράτησε...
Μην σε τρομάζει ο υγρός άνεμος,δάκρυα του χθες...περπάτησε τον...
Κάθομαι εκεί,που κόκκινα τριαντάφυλλα κοιτούν και σκεπάζουν τον Ήλιο
άνθη που κόπηκαν για να χαρίσουν στα χείλη σου ένα αμήχανο χαμόγελο
με στραμμένη την πλάτη στο χθες ακουμπώντας μόνο στο τώρα,θέλω να σε περιμένω...

Είσαι μόλις ένα βήμα μακριά...
άκου με...κοίτα με...Αγκάλιασε με ...
κάνε δικό σου ότι καιρό τώρα
περίμενε για σένα και δεν έπαιρνε υφή...

Είχα τόσα να πω...Είναι τόσα που ξέχασα...

Απλά κράτα με...και βυθιζε με στην αγκαλιά σου...
Και άσε με να στροβιλίζομαι στο μεθυστικό άρωμα σου
εκείνο που θέλει για μια στιγμή,να κλέβει τα φτερά μου...


Μην μου χρεώσεις τίποτα...
Γιατί το δαιμόνιο διάστημα στο φαύλο κύκλο του ρολογιού
είναι τόσο αργό που με κάνει να νοσταλγώ,να θαυμάζω,να ερωτεύομαι
και να πορεύομαι μόνος...

Μόνος ναι...γιατί τα φτερά σου θέλουν να ανήκουν αλλού
και στην πραγματικότητα αυτή,μόνο ονειροπόλοι μπορούμε
να είμαστε...


Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

...............................................




Θυμάμαι...
… τα μάτια σου , όταν το πρώτο φως σε βρήκε να ατενίζεις τον ορίζοντα…
Θέλω να νοσταλγώ την υγρασία τους και τα όσα ήταν έτοιμα απλόχερα να τάξουν…
… την άμμο να μπλέκεται και να φωλιάζει στοργικά στα πόδια σου και η θάλασσα λίγο πιο δίπλα να προσπαθεί και εκείνη δειλά να σε αγγίξει…
… τον άνεμο να αγγίζει τα μαλλιά σου και να προσπαθεί να μας χωρίσει από την γαλήνια αγκαλιά μας…μάταια όμως…
… να αναζητάς τα αστέρια και εγώ δίπλα σου ,να σε έχω μόλις κλέψει από τον ίδιο ουρανό που θέλει να σε μαγεύει…Αλήθεια θέλεις να ανήκεις εκεί…
…την σελήνη ,να μας βλέπει μαζί και να κρύβεται σιγά σιγά στο απόλυτο φως , αργά το ξημέρωμα , θέλοντας να λυτρωθεί από την αμαρτία που θέλαμε να γευόμαστε μέσα στο βασίλειο της και που ονομάσαμε πόθο…
…το πρόσωπο σου μέσα στην αφή μου , ότι σε χάιδευε , με μαγικά σου το έκανες υπόδουλο και το χάριζες στις αισθήσεις…
…ξημερώσαμε με γέλια και φιλιά και θέλαμε όλοι οι δρόμοι να οδηγούν οπουδήποτε αλλού εκτός από το σημείο εκκίνησης ,το ίδιο σημείο άφιξης…το τέλος των όσων…
Θυμάμαι που έφυγες…Θυμάμαι που δεν ήθελα να φύγεις…
Θυμάμαι τις μυρωδιές των δρόμων που πήρα για επιστροφή ,το ίδιο άρωμα που είχα στα χείλη μου ,το άρωμα σου που θέλει να σβήνει ώρα με την ώρα,ανίκανος να το κρατήσω στην μάχη με το χρόνο και θέλει να με προκαλεί να κλέψω και άλλο…
Θυμάμαι να με χρίζεις άγγελο ,μα στο τώρα, όσοι με είδαν θέλουν να συζητούν για τα φτερά που για μια στιγμή παρέδωσα και η πτώση αυτή ,θέλει να είναι τόσο άτσαλη και τόσο δυνατή …με καλεί κοντά σου….
Θα ήθελα να ήμουν εκεί ,αν μπορούσα …
Μα αν είμαι , μου αρέσει να το ακούω…
Θυμάμαι...
…θα μου λείψεις σου είπα … χαμογέλασες…
Πόσο αλήθεια ήταν…

Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

....................................................





Από παιδί έμαθα να κάνω όνειρα...


Τόσα πολλά και τόσο μεγάλα , όσα μπορεί η Καρδιά μου να χωρέσει...

Αναμνήσεις πήρα να ονομάζω τα εκπληρωμένα και Θέλω όσα δεν πρόλαβαν ή δεν βιάζονται να εκπληρωθούν...

  
Η καρδιά μου...ένα πουγκάκι από παιχνιδιάρικα όνειρα...

Πολύχρωμα και όμορφα,γεμάτο αγάπη,φτιαγμένα από την καλύτερη ονειρόσκονη.

Χρόνια και Χρόνια το πουγκάκι παρέμενε ανοιχτό...

Κάτω από τον απέραντο Ήλιο,

στο κέντρο της δίνης του Ανέμου,

στην γλυκιά της νύχτας Αμαρτία,

στο βάθρο της ομορφιάς της Ζωής,....

εκεί είχα τοποθετήσει το πουγκάκι αυτό,

την Καρδιά μου.

  
Λίγα Χρόνια πριν,σταμάτησα να ονειρεύομαι και πιάστηκα να πολεμώ την Κρίση.

Την Κρίση των Σχέσεων...

Μήνες πριν αυτή η Κρίση έπαψε να υφίσταται......

Στο πουγκάκι αυτό που λέγεται Καρδιά,

θέλησα να χωρέσω την θλίψη του ύστερα , με την κατάθλιψη της Μοναξιάς και έβαψα τα όνειρα

Μαύρα,στο χρώμα της απελπισμένης Συνήθειας των σχέσεων.

  
Η Επόμενη Μέρα δεν ήθελε να ξημερώνει...

Γυμνος και Μόνος...

Θλιμμένος και Απελπισμένος.

Με άρωμα περίσσιου Καπνού και Δακρύων..

Μα όλα αυτά αφήνονται και κοιμούνται στο παρελθόν...

Και αν κάποτε ξυπνούν από το λήθαργο

είναι άκακες και πράες

αναμνήσεις.......

Κανείς δεν ήταν δυνατόν να με σταματήσει να γεύομαι την ευτυχία...


Ο θεός δεν μπορόυσε να την αποτρέψει να σχηματίζεται στα Χείλη μου...

Και ο Θάνατος,άνηκε στην Ζωή μου,παρα μόνο σαν λέξη...

Κανείς...

Και Κανένας δεν μπορούσε να με Σταματήσει...

Μα για μια στιγμή...

Γνώρισα και πάλι την Καρδιά μου.....
 
 

Τρίτη 26 Απριλίου 2011

.........................................................












Πίσω απο τις κουρτίνες μια Ανατολή σε περιμένει σε ακίνητο φόντο.


Και να που προβάλεις...Και όλα αρχίζουν...


Ορίζεις τα χρώματα...


Κόκκινο εκείνοι,γαλάζιο εσύ...


Τα βλέφαρα σου σφάλισαν.


Μα ότι τα μάτια συνέλαβαν,συνεχίζει με το ίδιο πάθος να ερεθίζει το μυαλό.


Μια εικόνα...Μια Ανατολή...και εκεί μέσα , χορεύεις , με ντάμα την ζωή σου...


Και οι βάρδοι ?, όνειρα ταξιδιάρικα, κτητικά...


Δάκρυα...


Δάκρυα... , λες , και δάκρυα τρέχουν απο τα μάτια σου.


θες να αναρωτιέσαι τελικά. Μα ότι σκέφτεσαι πρέπει να το φωνάξεις...


Αναρωτηθήκατε ποτε;


Αν αποτελούν τελειωμένα όνειρα που δεν βρήκαν μια θέση ανάμεσα στα αστέρια που τα είχαμε τάξει...


Η μήπως αποτελούν υπέρτατες στιγμές ευτυχίας που σαν παρορμητικός ποταμός χύνονται στην θάλασσα των αισθήσεων;


Κανείς δεν αξίζει τα δάκρυα σου. Έτσι , εκείνοι λένε...


Το ίδιο καλείσαι να του πες και εσύ , όταν εκείνοι κλαίνε...


Στο άβατο της δική μας κλειδωμένης ζωής , υπάρχουν πράξεις λόγια και δάκρυα που άφησαν την σιωπή και εκδηλώθηκαν δημόσια...


Υπάρχουν λόγια πράξεις και δάκρυα που αφέθηκαν ειδικά σε εκείνους που θελήσαμε να λατρέψουμε και να τους χαριστούμε...


Που όμως για κάποιον παράξενο λόγο , τώρα πια , στο ύστερα ενός χωρισμού , τους ευχαριστούμε...


Όμως κάπου εκεί , στο βάθος της καρδιάς , υπάρχουν λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ...


Υπήρξαν πράξεις που δεν έζησαν ποτέ...και αν...αν έζησαν ...τις σκότωσες νωρίς στην ντροπή της σιωπής...


Και δάκρυα που δεν ένιωσες ποτέ την ζεστασιά τους...την υγρασία τους...που όμως...γαμώτο ένιωσες...το βάρος τους στο μάγουλο σου...


Υπήρξαν...και υπάρχουν...για όσο η ψυχή σου θα πρέπει να τα κυοφορεί στην θύμηση .


Στο κήπο της ψυχής μας , όλα αυτά ένας παράξενος παράδεισος , και η Ζωή μας , ένας Αδάμ,μια Ευα που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε ώριμα μήλα...


Πότε άγγελος και άλλοτε έκπτωτος...


Σαν μεθυσμένη παράσταση με νηφάλιους θεατές να σε βλέπουν να περπατάς... ένα βήμα μπροστά και το επόμενο στο πουθενα...


Μεθυσμένος για το κοινό , γελάς , περπατάς , τρικλίζεις και πέφτεις...


Στα σανίδια της δικής σου παράστασης...


...Κάθεσαι...


και θες να αναρωτιέσαι...


Κάθεσαι και ζυγιάζεις την Ζωή σου...


Κάθεσαι και χρεώνεις τα πάθη σου ως λάθη σου...


και τα λάθη σου ως τα σφάλματα σου...


Κάθεσαι και κλαις για ότι σε πλήγωσε...


και τραγουδάς ότι σε διασκεδασε...


Κάθεσαι και αναρωτιέσαι...τα ίδια που θες να φωνάξεις...


Πείτε μου ολοι εσείς...


είναι λάθος να αγαπάς?


είναι λάθος να ερωτεύεσαι?


είναι λάθος να ζητάς μια αγκαλιά...


Είναι λάθος να πιστεύεις στον άνθρωπο?


Είναι σφάλμα να πιστεύεις τον άνθρωπο?


Ότι τόσην ώρα σε θρόνιαζε πάνω του, τώρα φαντάζει μια καφέ άβυσσος...


Δάκρυα...


Σηκώνεσαι μα στο βούρκο των σκέψεων δεν σταματάς να βουλιάζεις...


Δάκρυα...


Δάκρυα...


Τα αφήνεις να κυλήσουν και τα πρώτα χειροκροτήματα μόλις ακούστηκαν...


Δακρυα...


Σε αυτή τη βουβή μεθυσμένη παράσταση που εσύ πρωταγωνίστησες έδωσες πολλά περισσότερα από όσα θέλησες σαν ηθοποιός να εκτελέσεις...


Δάκρυα...


Ενα παιδί πλησιάζει και ανεβαίνει στα σανίδια...


Σε αγκαλίαζει και προσπαθεί να βγάλει την μάσκα σου...την μάσκα του τραγωδού ηθοποιού που έβλεπε πως φορούσες τόση ώρα...


Σταματάει να προσπαθεί όταν καταλαβαίνει πως δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκεί , παρα μόνο το πρόσωπο σου...


Δακρυα...






Μην φοβάσαι για εκείνους που δεν χειροκροτάνε...σου ψυθιρίζει στο αυτί.






Δακρυα...


Απλά δεν γνωρίζουν αν η παράσταση τελειωσε...


Δακρυα...


Απλά δεν γνωρίζουν αν... και γιατί κλαις...


από έκπτωτα όνειρα ...?


ή απο υπέρτατη ευτυχία...

Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

...........................






Θα ήθελα τόσο πολύ να ένιωθα τόσο αόρατος όσο πραγματικά είμαι μπροστά στα δικά σου μάτια.
Κάθε λέξη σου θανάσιμο βέλος και συνάμα κάθε λέξη σου για μένα θησαυρός.
Κάθε φορά που σ' ακούω πονάω και κάθε φορά που σ' ακούω ηρεμώ.
Προσπαθώ να φύγω, να τρέξω μακριά σου...να ξεφύγω. 
Και πάλι, εκεί πίσω είμαι.
Αναμένω, περιμένω...
κι αν η αναμονή μου βγεί σε κακό...
κι αν χάσω κάθε όνειρο που κάνω;
Κι αν φύγω; 
Θα σώθω; 
Κι αν φεύγοντας χάσω κάθε ευκαιρία για να ζήσω την κάθε μας στιγμή;
Κάθε ελπίδα;

Θα 'δινα τα πάντα για να χαθώ πίσω από ένα σου φιλί, να νίωσω το άγγιγμά σου...
Πλέον, όλα φαντάζουν τόσο μακρυνά...
Ένα παραμύθι δίχως τέλος ή πλοκή.-

Απορώ μερικές φορές πώς μας τα φέρνει έτσι η ζωή.
Κυλάμε σε κύκλους.
Χωρίς αρχή,
χωρίς τέλος.
Χωρίς διαδρομή.
Όσα φέρνει ο άνεμος, όπως θα 'λεγες κι εσύ.

Στιγματισμένος σαν μόνιμο τατουάζ η ψυχή μου, απ' τις δικές σου στιγμές.
Για σένα......!!!

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

...................................
 
 
 
 
 
Θαρρώ πως μαζί σου θα μπορούσα να αγγίξω το ουράνιο τόξο, θα μπορούσα να πιάσω το άπιαστο...
Να μετρήσω το άπειρο...
Να σταματήσω το χρόνο να κυλά για να κρατώ τις πιο ωρέες στιγμές...
εκεί...
παγωμένες και να τις βλέπω μιά ζωή...
 Θα μπορούσα να φθάσω τ΄ αστέρια...
- Μ' αγαπάς;
-Κάθε λεπτό που περνά!!
-Θα μ' αγαπάς;
-Κάθε μέρα που περνά!!
Θέλω να μου χαρίσεις την ζωή σου...
την αγάπη σου...
το φιλί σου...
την προδοσία σου...
το ψέμα σου...
το χάδι σου...
Κάθετι να το ζήσω πιο έντονα, μαζί σου, στον υπέρτατο βαθμό!

.

............................









Θέλω να χαθώ μέσα στις σκέψεις μου...
να κρατήσω αγκαλιά τον εαυτό μου. 
Να ταξιδέψω όπου θέλω...
χωρίς να σκέφτομαι κάτι που να με πονέσει ή να με αναστατώσει...
Θέλω απλά να κλείσω τα μάτια μου και να ονειρεύομαι και τα όνειρά μου να μην τελειώνουνε. 
Να μην με ξυπνήσει κανείς, ούτε γλυκά, μα ούτε κι απότομα.

Άσεμε να κλείσω τα μάτια μου,
μην μπείς στον κόπο να με ενοχλήσεις.
Έξω η πόρτα γράφει μην ενοχλείται...
εδώ ονειρεύονται..
όπου τα όνειρα είναι ιερά, κάτι που κανένας δεν μπορεί να στερίσει κανενός.
Άσε με να κάνω αυτό που θέλω....





για την ΕΛΕΝΗ Π.

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

.....................................................
 
 
 
 
 
Είναι εκείνες οι στιγμές που κάθεσε και συλλογίζεσαι...Τι θα έκανες χώρις αυτούς. Αυτούς που σ'αγαπάνε.

Που στο πρώτο σου δάκρυ είναι εκέι για να σου δώσουν μια γλυκιά αγκαλία και τα λόγια είναι περιττά, κι όταν είσαι μακρυά είναι εκεί για ακούσουν τη σιωπή σου, την απογοήτευσή σου, τον πόνο σου.

Όταν ο κόσμος χάνεται κάτω απ' τα πόδια σου είναι εκέι να σε σηκώσουν, να σου καθαρίσουν κάθε πληγή και να την επουλώσουν.

Ακόμα κι οι στιγμές που γίνεσαι εσύ αφόρητα φορτικος και παράλογος, είναι οι πρώτοι που θα ρθουν να σε λογικέψουν ακόμα κι όταν κάνεις πως δεν ακόυς.

Είσαι εσύ!
Για σένα που την ώρα που θα το διαβάσεις θα επικρατήση ρίγος στο σώμα σου, δάκρυ στα μάτια σου, χαμόγελο στο στόμα σου, ζεστασία στην καρδιά σου και μια γλυκιά ανάμνηση απο κάθε απίστευτα μαγική μας στιγμή.

....................................................
 
 
 
 
Φιλα με οπως ποτε... δεν εχεις φιλησει χειλια....
ψιθυρισε μου οτι η αγγαλια σου εχει φτιαχτει ακριβως για να χωραει το σωμα μου μεσα....
Σαν το κλειδι....με την κλειδαρια.... χωραμε ακριβως ο ενας στον αλλο....
τα χερια μου σε περιμεναν το μυαλο μου παραδοθηκε.....
πριν καν ξεκινησει τον πολεμο.....
Τα πλευρα μου διαλυονται απο την επιθυμια για αγγαλια....
Δεν ειναι τα ονειρα που νοστιμιζουν την πραγματικοτητα ειναι η ζωη που γενναει τα ονειρα χρωσταμε
στον ερωτα σε εμας χρωσταμε.....
Μακαρι να μπορουσα....
και ομως μπορεις ειμουν παντα σιγουρος οτι μπορουσες.....
Δικο σου αγαπη μου με ολη μου την δυναμη....
Σε χωρες μακρυα πολυ μακρια εκει που η αγαπη και ο ερωτας ειναι συναισθηματα με απολυτη κυριαρχια
στην κοινωνια....
Συνανηθηκαμε γιατι ετσι επρεπε
γιατι αλιως δεν γινοταν.....Γιατι ηταν γραμμενο να γινει

Γιατι καποιες αγαπες ειναι απαραιτητες για την συνοχη του κοσμου....
δημιουργουν ενεργεια θετικη ομορφη...
και για καποιους ερωτες....
Ενα φιλι και υστερα κι αλλο κι αλλο
και μετα πολλα και ακομα περισσοτερα ποτε δεν μπορει να ειναι μονο ενα......

και τωρα σωπασε μικρο μου....
γιατι ετσι πρεπει.....
γιατι σ'αγαπω......
τωρα δεν υπαρχει χωρος για λογια αγαπη μου ....
σωμασε τωρα ......
γιατι ετσι πρεπει.....

Τρίτη 19 Απριλίου 2011

.................................
 
 
 
 
Ποιος θα αρνιόνταν μια δεύτερη ευκαιρία;
Μια ευκαιρία για να διορθώσει και να διορθωθεί....
να εξιλεωθεί...
Το δίλημμα τεράστιο! Η δεύτερη ευκαιρία μια!
Και αυτά που θέλουμε να αλλάξουμε πολλά!
Στις παρυφές του νου η μάχη μαίνεται σκληρή, αβυσσαλέα!
Η καρδιά άλλα προσδοκεί...
Η λογική άλλα προστάζει...
Μια δεύτερη ευκαιρία αιωρούμενη παρουσιάζεται
και αυτός που θα το αντιληφθεί θα την καρπωθεί!!

Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

......................................................





Kάτι νύχτες σαν κι αυτή..


θα ΄θελα να γυρίσω το χρόνο πίσω..

Και αν είχα την ευκαιρία,

πάλι θα σε γνώριζα,

πάλι θα σ'ερωτευόμουν..


Και αν περνούσε από το χέρι μου..

Και αν ο έρωτας είναι νερό

που κυλά και δεν γυρνά πίσω,

τότε θα έκανα τον έρωτα

χιλιάδες μικρές γουλιές

και θα έσβηνα τη διψα μου για πάντα..
Και αν ένα ''σ'αγαπώ'' ήταν αρκετό..

Αν σ' ένα ''σ'αγαπώ'' μπορούσα να φυλάξω

όσα ένιωσα και έζησα μαζί σου,

τότε θα έκανα το ''σ'αγαπώ''

χιλιάδες σταγόνες βροχής και σαν σύννεφο

θα τις άφηνα να κυλήσουν στο άνυδρο κορμί σου..


Και αν ήμουν μέλισσα,

τότε θα βυθιζόμουν λαίμαργα

στο νέκταρ του ανθού σου..

Και θα φυλάκιζα τις γλυκιές σου στάλες

σε χιλιάδες φιλιά κάπου στο πέρασμα της άνοιξης..
Και αν ήμουν σάπιο σκαρί ξεχασμένο στους αιώνες,

τότε θα ριχνόμουν στο φουρτουνιασμένο σου ωεκανό


Μα το μόνο που είμαι..

Ναι..

Είμαι ενας κλέφτης ψυχών..

Και αν γυρνούσα πίσω το χρόνο

πάλι θα έκλεβα τη ψυχή σου..

και θα την κλείδωνα κάπου μέσα στον Άδη,

να καίγεται από πόνο και πάθος

και να παρακαλάει για λίγη ακόμα αμαρτία....

Σάββατο 16 Απριλίου 2011

..............................................





Ένας λαβύρινθος το μυαλό!! Γεμάτο κρυφούς με μυστικούς δρόμους που σε οδηγουν σε αναμνήσεις.


Σε αναμνήσεις που σε κάνουν να γελάς....

Σε αναμνήσεις που σε προβληματιζουν........

Σε αναμνήσεις που δεν τις αντέχεις ...

Πώς αντιδράς όμως σε καθε μια? ? ?

Στην πρώτη περίπτωση τις κρατας βαθειά μεσα σου, σαν φυλαχτό!!!!

Στην δευτερη περίπτωση πρέπει να σκεφτείς όλες τις εκδοχές και όλες τις απόψεις!!!!

Στην τρίτη περίπτωση κλείνεις τα ματια σου, προσπαθώντας να τις διώξεις...... Μα όοοχι, λες και σε εκδικούνται για αυτή σου την προσπάθεια και σε στοιχιώνουν....

Ποσο δύσκολο όμως να τις βάλεις σε "κατηγορίες"? ? ?

Όλα τα μονοπατια στο μυαλο ενώνονται. Σαν ενα παζλ, κάθε φορα προστίθεται κι αλλο ένα κομμάτι... Μην ξεχάσεις τα παλιά σου κομμάτια! Αυτα θα σου καθορίσουν τα επόμενα!!!

Μα γιατι μπαίνεις σε αυτα τα δρομάκια? ? ?
Ποιος ειναι ο στόχος σου? ? ?
Να πληγωθεις? ?
Να παραδειγματιστεις? ? ?
Ή να μεινει στασιμος σε καλες στιγμες του τότε? ? ?

Προσεχε ψυχή μου μην χαθεις εκει!!! Σε θέλω κοντά μου με όλη σου τη δύναμη!!!

γτ έχω ένα κακο προαίσθημα? ? ? Λες να πέσω έξω? ? ? ? Κι αν βγω σωστος? ? ? ?

Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

.......................................................





Μερικές φορές χάνεσαι στους δρόμους που έχεις να επιλέξεις.....


Άλλωτε υπάρχει φώς που σου δείχνει την κατευθυνση.... Δεν φοβάσαι!

Άλλωτε ένα αμυδρό φως σου δειχνει αυτα που πρέπει να ξέρεις και τιποτα άλλο....

 Μα υπάρχουν πνεύματα στο σκοτάδι που σε προκαλουν να τα ακολουθήσεις!!!!!

Και άλλωτε πηγαίνεις στα τυφλά....

Με μόνο οδηγό την διαίσθησή σου!!!!

Όσο όμως και να φαντάζει παράξενο, το πιο επικίνδυνο ειναι αυτό το αμυδρό φώς!!!

Δεν σου αρκεί ποτέ αυτό που βλέπεις!

Ψάχνεις για να βρεις το παραπάνω....

Σε παρασύρει η περιέργεια σου....

Αυτή η φωνή που σε προκαλει, σε τσιγκλάει.....

Τι επιλέγεις λοιπόν? ? ? ?

Είσαι δυνατός για να διαλέξεις αυτά που θες? ?

Η' μήπως φοβάσαι τις συνέπειες? ?

Μα, απο την στιγμή που θα έχεις κάνει αυτό που εσύ θες....

Γιατι να ανυσυχεις για όλα τα υπόλοιπα? ? ?

Οι απειλές, οι προειδοποιήσεις και οι ενδιασμοί είναι αυτά που σε κρατάνε στάσιμο...

Μην ξεχαστείς όμως!!!

Δεν γίνονται ολα ετσι όπως τα θέλουμε....

Σε ένα παιχνίδι συμμετέχουν όλοι οι παίκτες...

Δεν πρέπει να τους ξεχασεις....

Αλλιώς θα καταλήξεις να παιζεις πασχέτζα μόνος....

Μην ξεχνας τα θέλω τους!!!

Όχι για να τα ικανοποιήσεις....

αλλά για να μην τα αγνοήσεις!!!

Τι επιλέγεις λοιπόν? ? ? ?

Ναι, εσυ πρέπει να επιλέξεις!!!

Εσύ γνωρίζεις καλύτερα απο όλους τι θες

τι χρειάζεσαι,τι πραγματικά έχεις ανάγκη!!!

Κι αν σου φαινεται δύσκολο,τότε ψάξε μέσα σου!

Βρες αυτο που ζητας!

Καπου εκεί βρίσκεται!!

Μεσα στο πιο ισχυρο σημειο της ψυχής σου....

Μην επιλέξεις επιπόλαια μα ούτε και να τρελαθεις!!!

Στο χέρι μας είναι να τα κάνουμε όλα πιο ΑΠΛΑ!!!!!

Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

...............................................





Πόσες φορές έχουμε αναρωτηθει αν όλα ειναι τυχαία στη ζωή μας ή ακολουθούν ενα προκαθορισμένο σχέδιο? ? ?


Πολλοί πιστεύουν πως η Μοίρα μας καθορίζει ότι περνάμε και ό,τι ζουμε... απο τη στιγμή που γεννιόμαστε μεχρι τι στιγμή που θα πεθάνουμε.... Από την αρχαιότητα πιστευαν πως οι 3 Μοιρες καθορίζουν τον τρόπο ζωής των ανθρώπων!!! Κόρες της Ανάγκης, δεν σε άφηναν να ξεφύγεις από αυτα που ήταν μελλούμενα να σου συμβούν.....

Μα ξεχνας πως ακόμη και ο σοφός Πλάτωνας ειχε πει κατι πολυ σημαντικό που πραγματικά σε διχάζει.... Εκεί στα κείμενα της "Πολιτείας" τόνισε μια φράση: "Αιτία ελομένου - θεός αναίτιος" (η ευθύνη ειναι σε αυτόν που κάνει την επιλογή - ο Θεός δεν έχει καμια ευθύνη)... Μήπως λοιπόν ισχύει και τώρα κάτι τέτοιο? ? ? ? ?

Όντως υπάρχει η Μοίρα που μας καθοριζει ΕΝ ΜΕΡΗ τη ζωή μας αλλά όλα τα υπόλοιπα τα καθορίζουμε εμείς με τις επιλογές μας...

κι ας επιμένει μια ψυχή για το αντιθετο....!!!!!

Σίγουρα η μοίρα μας δείχνει τα μονοπάτια που πρέπει να ακολουθήσουμε, και τις περισσότερες φορες (για να μην πω όλες τις φορές) είναι τα μονοπάτια που θα μας κάνουν ευτυχισμένους...Άκομα και ο πόνος που νιώθουμε έχει ως στόχο να εκτιμίσουμε τις χαρούμενές μας στιγμές...


Μα αν κάνεις εσύ την λάθος εκτίμηση της ευκαιρίας και επιλέξεις κάτι άλλο? ? ? ? Τότε η μοίρα δεν θα σε οδηγήσει εκεί που θέλει..... Ισως να σε πάει σε ένα εναλλακτικό δρόμο... Αλλα και πάλι εσύ διαλέγεις.....


Πως λοιπόν μπορείς να κατηγορήσεις την μοίρα για κάτι που εσύ δεν έκανες? ? ?Για κάτι που εσύ δεν διάλεξες? ? ? Για κάτι που παλιά δεν το ήθελες και τώρα το αποζητάς (και μην μου χρησιμοποιήσεις το λάθος timing ως δικαιολογία....)? ? ? ? ?

Ναι, κάποια πράγματα στη ζωή μας είναι μοιραία (π.χ μια αγκαλιά) αλλά μετά στο χέρι σου είναι να δεις την ευκαιρία κατάματα και να την αδράξεις.....

Πρόσεχε μόνο μην το μπερδέψεις με το συναίσθημα..... Εκεί δεν υπάρχει λογική για να αναλύσουμε (πολύ απλά!!!)...Τα συναισθήματα σου έρχονται από εκεί που δεν τα περιμένεις (μοιραία η αγάπη, ο έρωτας, το μισος)... Δεν ελέγχονται...... Δεν τα επιλέγεις.... Απλά τα ακολουθείς (είτε με τη θέληση σου είτε όχι)..... Γιατι κοντα στην μοίρα κάθεται αυτο το φτερωτό πλασματακι που σε κάνει απλά να ζεις στον παραλογισμό των συναισθημάτων (ευτυχώς ή δυστυχώς? ? ? ? ?)
Για αυτό δεν ξέρεις ποτε τι σου επιφυλάσει η αυριανή μερα!!!! Μάτια ορθάνοιχτα και το μυαλο σε λειτουργία......

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

...................................................






Έχεις σκεφτεί ποτε να σταματήσεις τον χρόνο? ? Να είχες την δυνατότητα να τα παγώσεις όλα και να μείνεις για λίγο μόνος.....


Να σκεφτείς τι έχεις κάνει....

Να κλάψεις για τα λάθη σου....

Να βρεις τη δύναμη να συνεχίσεις.....Να μείνεις στη στιγμη που το μυαλό αδιάζει και γεμίζεις απο συναισθήματα.....

Σε όλες τις περιπτώσεις ο χρόνος δεν είναι και πολυ με το μέρος σου!!!!

Γι' αυτό θέλω να τον σταματήσω... "Σταματημένα όλα γύρω μου κι εγω να κανω ό,τι θελω κι ό,τι ποθω" όπως λέει και το τραγούδι!!!!! Γιατί ο καθένας μας χρειάζεται χρόνο με τον εαυτό του... Να συνομιλήσει μαζί του... Να ψάξει να βρει τι θέλει..... Να μάθει αν ειναι ικανοποιημένος..... Αν έχει παράπονα.... Μα μόνο ο εαυτός μας είναι δίπλα μας στα εύκολα και στα δύσκολα..... Ίσως και ο πιο σκληρός και αμίλικτος κριτής τον πράξεών μας...

Άλλες φορές θέλουμε να σταματήσει ο χρόνος σε μια στιγμη
Σε μια αγκαλια...

Σε ενα βλέμμα...

Σε μια λέξη.....

Σε ένα φιλί....

Πόσο δυσκολο είναι να συνειδητοποιείς πως πρέπει να φύγεις...?

Να αφήσεις αυτό που ζητάς γιατί δεν έχεις χρόνο.....

Να έχεις να αντιμετωπίσεις αυτό το άτιμο "πρέπει να φύγω".....

Ίσως σε αυτό να φταίμε κι εμείς που βαζουμε τις προτεραιοτητες...

Και ,ναι, εκεί ακριβώς θες να σταματίσεις τον χρόνο....

Αλλά πόσο χρόνο χρειαζόμαστε? ? ?
Σου φτάνει μόνο μια ώρα? ? ?
 Γιατι εμένα μου φαίνεται καπως απίθανο? ? ? ?
 Ούτε για την πρώτη περίπτωση αλλά ούτε και για την δεύτερη δεν φτάνει......

Όμως υπάρχει και η αντίθετη περίπτωση...

Να θες να περάσει γρήγορα ο χρόνος...
Εκέι όμως αλλάζει ο αντίπαλός σου

και γίνεται χερότερος

Εκεί έχεις να αντιμετωπίσεις τον πόνο...

Λογικό να θες να το ξεπεράσεις όσο πιο γρήγορα μπορείς..

Όμως τελικά αν καταφέρναμε να κάνουμε αυτά που θέλαμε στους χρόνους που θέλαμε ίσως και τότε να μην ειμασταν ικανοποιήμενοι. Για σκεψου: μπορεί τελικα ο χρόνος να μας βοηθάει να εκτιμίσουμε αυτα που απολαμβάνουμε κάθε στιγμή.. Μας βοηθάει να τις κρατίσουμε σαν αναμνήσεις... Να λοιπόν τι ειναι στο χερι μας να κανουμε.....

Ίσως για αυτο το λόγο να μην έχουμε την δυνατότητα να καθορίσουμε εμείς το χρόνο

Όλα θα έχαναν το νόημά τους...

Ένας χρόνος... τόσοι πολλοι άνθρωποι

Ποιός να πρώτοπρολάβει να τον σταματήσει ή να τον επιταχύνει? ? ? ?

Παρασκευή 8 Απριλίου 2011

.............................................................







Λένε πως πρέπει να είσαι δυνατός για να παραδεχτείς τις αδυναμίες σου...


Μια από αυτές είναι και ο φόβος....

Ο φόβος για το σκοτάδι....

Ο φόβος για τα αεροπλάνα....

Ο φόβος για το μελλόν....

Αλλά κυρίως ο φόβος για τις επιλογές σου....

Μπορείς να εισαι σίγουρος για το αν έχεις κρίνει ορθά...?

Μπορείς να είσαι σίγουρος πως αυτή τη φορά έχεις κάνει το σωστό....?

Πως αυτή τη φορά είναι διαφορετικά....?

Σε τρώει αυτή η ερώτηση...

Άλλοτε πολυ και άλλοτε λιγο...

Είναι κάθε μέρα μέσα σου...

Και με την πρώτη στραβή επανερχεται στο προσκήνιο του μυαλού σου...

Ξέρεις πως αυτό μπορεί να σε χαλάσει, να σε τρελάνει, να σε πονέσει και να σε καταστρέψει...

Μα είναι εκεί...

Ναι το παραδεχομαι! Δεν ειμαι τόσο δυνατος!!

Δεν μπορω να ξερω...

Κι αυτό με φοβίζει...
ακομη περισσότερο!!!!

Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

.........................................................





Έχεις σκεφτεί ποτε πως θα αντιδρούσαν οι ανθρωποι γύρω σου αν ξαφνικά αποφάσιζες να εξαφανιστεις για λίγο? ? ? Απλά για να δεις τι θα έκαναν χωρίς εσένα!!!!



Υπάρχουν στιγμές που θες να φύγεις, να ξεφύγεις θα έλεγα καλύτερα από όλους και όλα!!!!


Ξέρεις πως θα σου έλειπαν τα αγαπημενα σου πρόσωπα...

Εκείνοι όμως τι θα έκαναν? ? ? ?


Σίγουρα η οικεγένεια σου θα ανησυχουσε και θα έκαναν τα παντα...

Απο εκεί και πέρα ξέρεις στα σίγουρα τις αντιδράσεις των υπολοίπων..?

Είναι βέβαιο πως σε θεωριτικό επίπεδο θα ακουσες πολλές απαντήσεις...

Πόσοι όμως θα τα πραγματοποιούσαν? ? ?

Και είναι ο πιο εύκολος τρόπος για να καταλάβεις..


τον χαρακτήρα του καθενος....

Θα καταλάβεις ποιοί είναι αυτοί που πραματικα είναι δίπλα σου

Σε θεωρούν ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής τους

Που πολυ απλά δεν μενουν στα λόγια

Περνανε και στις πράξεις....


Γιατί δυστυχώς τα λόγια ειναι πολύ εύκολα...

Με τα λόγια μπορείς να κάνεις και να δείξεις τα πάντα!!!

Αλλά υπάρχει τεραστια διαφορα ανάμεσα στο "δείχνω" και στο "αποδεικνύω"...

Γιατι λοιπόν να περιοριστεις στο "δειχνω"? ? ?

Πως γίνεται να σου αρκούν μονο τα λόγια? ? ?

Οχι, εδω χρειαζόμαστε αποδείξεις...

Δεν μπορείς να εμπιστευτεις αν δεν σιγουρευτεις...

Και το κακό είναι πως στην εποχή που ζούμε ακούμε πολλά λόγια...

Μήπως ήρθε η ώρα να δούμε και πράξεις? ? ?

Έτσι, για να υπάρχει κατι διαφορετικό!

Κάτι ΚΑΛΥΤΕΡΟ!!!!


Μπορεί το διαφορετικό να μην είναι παντα το καλύτερο

Αλλά το χρειαζόμαστε!!!

Όσο τίποτα άλλο!!!

Τώρα όσο ποτέ άλλοτε!!!

...................................................................





Πόσες φορές έχουμε πιάσει τον εαυτό μας να λέει "δεν έπρεπε να είχα δώσει τόσα πολλα"...?


Πως όμως μπορείς να το συγκρατήσεις? ? ?

Ειναι κάτι που βγαίνει από μεσα σου...

Κάτι αυθόρμητο...

Κατι αληθινό....
Δεν μπορείς να το εμποδίσεις...

Πρέπει....? ? ? ?

Ή ίσως αυτή τη φόρα δεν χρειάζεται να ανησυχείς? ? ? ?


Από την μια η καρδιά σου δεν βάζει όρια σε αυτα που νιώθεις και κάνεις...

Αλλά από την άλλη υπάρχει και το μυαλό που είναι πάντα εκεί για να σε μπερδεψει..

Σου τα κάνει ολα πολύπλοκα....

Γιατι στην καρδιά ο μόνος κανονας που ισχύει ειναι το 1+1=2

Αλλά στο μυαλό ισχύουν 1000 παραμετροι....

Τα μαθηματικά εκεί είναι πιο δύσκολα...

Χρειάζεται 24ωρο προβληματισμο.....

Να συγκρατείς καθε λέξη και κίνηση...

Και όλα αυτά γιατί? ? ?

Γιατί εφαγες τα μούτρα σου τις προηγούμενες φορες...
Μα αν αυτή τη φορά έχεις κανει σωστή εκτίμηση? ? ?


Τότε δεν καταστρέφεις το μυαλό σου..

την ψυχολογία σου...

την καρδια σου....

από ΑΣΚΟΠΟΥΣ υπολογισμούς? ? ?

Εκεί πρέπει να αφεθείς...

Να ξεχάσεις και να ξεχαστεις....

Να κάνεις αυτό που πραγματικά θέλεις

χωρις να σκέφτεσαι αν πρέπει ή όχι......

Και ναι να κρατας κάθε λέξη και κάθε κίνηση.....

Άλλα όχι για υπολογισμους

μα σαν αναμνήσεις που θα σε κάνουν να γελάς....


Τέλικά τι να ακολουθήσεις? ? ?

Μέχρι να αποφασίσεις δεν τρελαινεσαι? ? ?

Και αν χάσεις αυτό που ζείς? ? ?

Δεν θα φταίει κανενας άλλος εκτος από σένα.....

Αξίζει λοιπόν να παραλογιστείς? ? ?

Ή να παρεκτραπείς ώστε να σε βάλει στον σωστό δρόμο? ? ?

Χ Α Λ Α Ρ Α!!!

Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

..................................................................





Υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στην αγάπη και στο μίσος...


Πολλές φορές ακροβατούμε πάνω της....

Πρέπει να κρατήσεις τη ισσοροπία σου και να μην πέσεις....

Με το παραμικρό άγγιγμα μπορεις να βρεθεις σε κάποια απο τις 2 πλευρές...


Στην μια περίπτωση πέφτεις στην αγάπη...

...την ανιδιοτελη αγάπη..

...στην αγάπη που το εγώ σου βρισκεται κάτω απο τα συναισθήματα σου...

...στην αγάπη που κάνεις τα πάντα για να είναι ο άλλος ευτυχισμένος...

...στην αγάπη που δεν σε ενδιαφέρει τι θα πουν οι άλλοι....

...στην ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ και ΑΛΗΘΙΝΗ αγάπη.....

...στην αγάπη που μερικοί έχουν ξεχάσει την σημασία τους.

Και θα είσαι πολύ τυχερός αν "πέσεις" εκεί...

...κι ακόμη πιο τυχερός αν έχεις ανταπόκριση!!!

Στη άλλη όμως περίπτωση πέφτεις στο μίσος....

...κι εκεί τα πράγματα είναι πολύ άσχημα...

...στο μίσος που υποψιάζεσαι τα πάντα και τους πάντες....

...στο μίσος που δεν υπολογίζεις τίποτα....

...στο μίσος που πάνω απ' όλα σκέφτεσαι την πάρτη σου...

...στο μίσος που το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι να περνας ΕΣΥ καλά...

χωρίς να ενδιαφερεσαι για τον άλλον....

...για τα συναισθήματα του....

...για την ευτυχία του... για την δυστυχία του...

σου αρκεί να είσαι ΜΟΝΟ εσύ καλά!!!!

Ενώ αν κρατήσεις την ισσοροπία σου...

...μπορεις να τα συνδιάσεις όλα.

Δεν σκέφτεσαι μόνο του άλλους αλλα και εσένα...

...δεν σκεφτεσαι μόνο την πάρτη σου αλλά και τους άλλους.

Δεν κάνεις μόνο τον άλλο ευτυχισμένο αλλά και τον ευατό σου...

...δεν είσαι μόνο έσυ ευτυχισμένος αλλά και ο άλλος.

Υπολογίζεις τα θέλω σου και τα θέλω των άλλων!!!

Χαίρεσαι για τους άλλους χωρίς να χαλάς την δική σου ευτυχία...

...είσαι ευτυχισμένος χωρίς να χαλάς την δική τους ευτυχία!!!
Γιατί δεν μπορείς μόνο να δίνεις... δεν κρατάς τίποτα για σένα!

Γιατι δεν μπορεις μόνο να περνεις... δεν θα σου τα δώσουν οι άλλοι!
Γιατι πολύ απλά η ζωή είναι δίνω και παίρνω!!!

Ο καθένας όσα μπορεί και θέλει να δώσει!!!
Αλλά αξίζει να κάνεις τους άλλους να χαμόγελανε...

...και να χαμογελάς κι εσύ μαζί του!!


Ο κόσμος θα ήταν καλύτερος με περισσότερα χαμόγελα...
... και λιγότερα δάκρυα!!!

..................................................





Μέχρι που θα έφτανες για να κάνεις αυτούς που έχεις γύρω σου ευτυχισμένους?


Υπάρχουν όρια? ? ? Κι αν ναι, ποιός μπορεί να τα θέσει? ? ?

Είναι παράξενο! Δεν σε ενδιαφέρει να θα σου δώσουν τα ανάλογα, ούτε περισσότερα.

Αλλά σου αρκεί να τους κάνεις χαρούμενους.

Να δεις το χαμογελό τους.

Ακόμη κι αν μερικές φορές σε έχουν πικράνει...

(μερικές φορές όμως!!! Όχι κάθε φορά!!!)

Θες να προσπαθήσεις όσο περισσότερο μπορείς...

Ακόμη και τα πιο αδύνατα, τα πιο ακατατόρθωτα πράγματα....

Προσπαθείς να βρείς το καλύτερο συνδιασμό...

Δεν ανέχεσαι το μέτριο... Μόνο το τέλειο....

Γιατί για σένα.... αυτά τα άτομα....αξίζουν

Πολλά!!

Και θες να τους βλέπεις μόνο χαρούμενους.

Σε γεμίζει το χαμόγελό τους...

Σε γεμίζει το βλέμμα τους...

Κι ας μην ακούς το " σ'ευχαριστώ"

Κι ας μην περιμένεις από τον άλλον τίποτα!!!

Από την άλλη πλευρά πρέπει παντα να προσέχεις...

Γιατί οι υπόλοιποι δεν σκεφτονται σαν εσένα...

Γιατί οι υπόλοιποι δεν θα ενδιαφερθουν για την προσπάθεια που έκανες...

Γιατί το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι αυτά που αποκομίζουν από σένα...

Για αυτό το λόγο πρόσεξε σε ποιόν θα δώσεις, τι θα δώσεις και πόσο θα δώσεις...

Γιατί μετά θα χάσεις τον εαυτό σου...
Θα τελειώσουν τα αποθέματα σου και μετά νιώθεις κενος ...
Αν λοιπόν πιστεύεις πως αξίζει τότε θα κάνεις τα πάντα για τους άλλους

Γιατί αυτό θα κάνει κι εσένα ευτυχισμένος...



Τρίτη 5 Απριλίου 2011

..............................






Έρχονται στην ζωή μας κάποιες στιγμές που λες "Κουράστηκα!"


Και δεν εννοώ την σωματική κούραση. Αυτή ξεπερνιέται με πολύ εύκολους και απλούς τρόπους. Με ένα χαλαρωτικό μπανάκι, ένα ποτήρι κρασί, έναν ήρεμο ύπνο.


Εγώ εννοώ την ψυχική κούραση! Που δεν φεύγει τόσο εύκολα...

Αυτή τη κούραση που σε κάνει να πέσεις κάτω και να μη σηκωθείς για κανένα λόγο.

Αυτή η κούραση που σε κάνει να μην θες να σκεφτείς.

Αυτή η κούραση που καταστρέφει τις ελπίδες, τα όνειρα και τις καλές σου στιγμές.

Όλες? Μπα όχι και όλες!!! αυτές που δεν πρέπει να μείνουν πια κοντά σου...


Τι σου προκαλεί αυτή την κούραση? ? ?

Η αδιαφορία...

Το ότι κάποια πράγματα είναι δεδομένα....

Η αδυναμία σου να διεκδικήσεις τα θέλω σου...

Τα ΛΑΘΟΣ άτομα που βρίσκονται κοντά σου....

Οι ψεύτικες ελπίδες που σου έδωσαν....

Οι αυταπάτες που νόμιζες πως ήταν πραγματικά όνειρα....

Τα ψέματα...

Η προδοσία.....

Η παρεξήγηση....
Και αυτή η κούραση είναι έντονη

...όταν δεν κάνεις προσπάθεια να την ξεπεράσεις!!!

.... όταν δεν σου αρκούν οι εξηγήσεις!!!!

....όταν δεν βλέπεις τις αποδείξεις!!!!

....όταν βλέπεις πως ο άλλος δεν είναι διατεθειμένος να σε βοηθήσει!!!

....όταν δεν βλέπεις πως μπορείς να σωθείς!!!!
ΚΟΥΑΣΤΙΚΑ!!! Αλήθεια!!!

Θέλω να τα παρατήσω όλα!!!

Να αφήσω πίσω μου όλους!!!

Ναι, και εσένα που νομίζεις πως κάνεις την διαφορά!!!
Για μένα δεν διαφέρεις από τους άλλους όταν αδιαφορείς...
Για μένα δεν διαφέρεις όταν είμαι κάτι δεδομένο για σένα...
Για μένα δεν διαφέρεις όταν προσπαθείς μόνο στα λόγια...
Για μένα δεν διαφέρεις όταν δεν μπορείς για μένα....
Όχι, για μένα δεν διαφέρεις όταν είμαι απλά ένα όνομα στο κινητό σου....
Για μένα δεν διαφέρεις όταν είσαι απών από τη ζωή μου εκούσια...
Για μένα δεν διαφέρεις όταν δεν με στηρίζεις τη στιγμή που σε χρειάζομαι...
ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ!!!!!
Ξέρω πως είναι ανούσια για σένα όλα αυτά! Αν είχαν έστω και την παραμικρή τότε, ΝΑΙ, θα έκανες την διαφορά...!!!!



Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

.......................................................





Το νιώθω απόψε... Ξέρεις η ψυχή μου δεν μπορεί να μείνει μέσα σε τοίχους. Το σώμα το κρατάς, μα την ψυχή μου όχι. Και σήμερα θέλει να αφήσει την λογική...



Ετοιμάζομαι λοιπόν για το καράβι μου...


Η αποβάθρα είναι μυστική! Μόνο εγώ ξέρω που βρίσκεται και το μονοπάτι που οδηγεί εκεί είναι χαραγμένο με τρόπο που ανθρώπινος νους δεν μπορεί να το καταλάβει. Δεν είναι φωτεινό. Απλά έχω βάλει πυγολαμπίδες στην άκρη του και όταν με νιώθουν το φωτίζουν. Η κάθε μια έχει μια ξεχωριστεί θέση. Στο έχω πει? Είναι μαγεμένες οι άτιμες και το φως τους είναι κάθε φορά διαφορετικό. Μια νεράιδα μου τις μάγεψε, τις έκανε μικρές πυγολαμπιδο-νεραϊδούλες και κάθε φορά αλλάζουν και χρώματα. Σαν ένα κυνήγι θησαυρού έχει γίνει: ο στόχος είναι η αποβάθρα μα η διαδρομή κάθε φορά αλλάζει. Για αυτό σου λέω: μην με ακολουθήσεις, δεν θα σε αναγνωρίσουν και θα μείνεις στο σκοτάδι.


Χμ να η πρώτη!! Απόψε το χρώμα της είναι ΜΩΒ! Παράξενο και τούτο. Ποτέ δεν μου έτυχε αυτή πρώτη. Αναρωτιέμαι πως θα με οδηγήσει. Ας είναι..., ξεκινώ για το μωβ μου μονοπάτι. Ακούω έναν ήχο. Ναι, είναι γνώριμος. Είναι ο ήχος που ακούω όταν τα όνειρα μου γεννιούνται μέσα στα στενά του μυαλού μου. "Καλό σημάδι", λέω από μέσα μου. Ξέρω πως τα όνειρα μου ποτέ δεν με προδίδουν. Όχι, αυτά ΠΟΤΕ δεν με προδίδουν.


Βζζζζζ, κάτι πέταξε. Μια μικρή ΚΟΚΚΚΙΝΗ πυγολαμπίδο-νεράιδα. Χαμογέλασα στον εαυτό μου. Έχουν όρεξη οι ατιμούλες να παίξουμε σήμερα. Το κόκκινο μου. Το πάθος. Ξέρω πως θα πάω. Το πάθος μου με οδηγεί εκεί που ξέρει πως θα είμαι ευτυχισμένος. Δεν κάνει ποτέ λάθος. Τουλάχιστον για τώρα. Αλλά ποιος νοιάζεται για το μετά???? Η ψυχή μου είναι τυφλή και δεν βλέπει το λογικό. Θέλει μόνο αυτό που θα την κάνει να αναστηθεί, να νιώσει ελεύθερη πάλι...


Ωπ, να και η τρίτη, ΠΡΑΣΙΝΗ αυτή τη φορά. Ξέρεις το πράσινο είναι ζωή. Η Γη όταν ζωντανεύει, στολίζεται με το πράσινο συνολάκι της. Αισθάνεται πάλι νέα όταν η άνοιξη της χτυπά την πόρτα! Αχ, η φύση τρελαίνεται και χορεύει στην μαγική μουσική της νιότης. Τώρα που είπα μουσική ακούω ένα τραγούδι να παίζει. Το αναγνωρίζω. Είναι το τραγούδι μου που έγραψα όταν μάζευα τα κομμάτια της τρέλας μου για το αύριο. Ναι, είμαι σίγουρος, αυτό το τραγούδι είναι.


Ξαφνικά το μονοπάτι μου έγινε πιο ζωντανό! Μάλλον σιγά σιγά φτάνω εκεί που θέλω. Ναι, να και η τελευταία πυγολαμπίδα Όπως το περίμενα, ΓΑΛΑΖΙΑ σαν την υπέροχη θάλασσα. Αυτή η κατεργάρα...!!!! Κάθε φορά που της λέω τα μυστικά μου καταφέρνει να τα παίρνει μακριά μου και να μην μου τα επιστρέφει. Άσε που στα λάθη μου, αγριεύει και με κάνει μούσκεμα. Αλλά την αγαπώ όσο τίποτα άλλο!!! Μου έμαθε να είμαι ελεύθερος. Μου έμαθε πώς να ταξιδεύω. Μου έμαθε να αγριεύω όταν με πειράζουν και πως να ηρεμώ όταν ταξιδεύουν μαζί μου.


Να και το καράβι μου. Τα πανιά μου τα έχει κεντίσει μια τρελοκοτσιδού νεράιδα της νύχτας. Ταλαιπωρία μέχρι να βρούμε τα νήματα... Τρέχαμε και οι 2 μας από το ένα αστέρι στο άλλο για να βρούμε αρκετή αστερόσκονι, κύριο συστατικό για τα νήματα της τρελοκοτσιδούς. Τι φταίει κι αυτή? Εγώ της ζήτησα πανιά που δεν χρειάζονται αέρα...απλά αισθήσεις και πόθους από τα όνειρα αυτών που έμαθαν να αγαπούν. Κάτι απαιτήσεις που έχω κι εγω...!!!! Αλλά τι να κάνω??? Η ψυχή μου δεν συμβιβάζεται με κάτι λιγότερο.


Κουπιά δεν υπάρχουν. Το ταξίδι μου δεν θα κουράσει κανέναν! Άλλωστε δεν αναγκάζω κανέναν να έρθει. Ούτε και θέλω άλλωστε. Αυτή τη φορά η ψυχή μου θα παίξει με την καρδιά μου τα παιχνίδια της. Θα τρέξουν στο κατάστρωμα και θα γελάσουν. Θα κουραστούν από ευτυχία και θα κοιμηθούν το ένα αγκαλιά με το άλλο. Όπως τότε που δεν υπήρχαν έγνοιες και άγχη... Δεν χωράνε πια στο ταξίδι μου.


Η θάλασσά μου απόψε είναι ήρεμη. Με νανουρίζει με τα κύματα της. Η μουσική της δεν συγκρίνεται με καμία άλλη...! Το ήξερα!!! Μόνο κοντά της βρίσκω την ισορροπία μου: ανάμεσα στα υδάτινα μονοπάτια της. Μυστικά ντε...!!! Φανερώνονται μόνο για αυτούς που την χρειάζονται ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ!!!!


Κυριακή 3 Απριλίου 2011

..........................................................





Βρέχει απόψε στο μονοπάτι μου... οι στάλες πέφτουν με ορμή πάνω στις πέτρες μου... σαν να θέλουν να ξεσπάσουν όλο τον πόνο που έκρυβαν τόσο καιρό...
Μα απόψε είναι μαγική η βροχή... οι σταγόνες είναι ποτισμένες από όνειρα τον πλασμάτων του ουρανού.. ήθελαν να το χαρίσουν απλόχερα στα μονοπάτια για να μπορέσουν να επουλώσουν της πληγές τους από την ξερή γη...
Υπάρχει τόση ησυχία... Έχουν σωπάσει όλοι... τα πάντα αποκτούν την δική τους μουσική καθώς το νερό ρέει πάνω τους... οι ήχοι τους ανακατεύονται τόσο όμορφα, κανένας μουσικός δεν είχε ξανακούσει αυτή τη σύνθεση...
Τα χρώματα δεν είναι γκρίζα... η σταγόνες έχουν την δική τους λάμψη... μια λάμψη που κρύβει μέσα της τους πόθους των χρωμάτων... τα χρώματα σκορπίζονται στο φύσημα του ανέμου και πέφτουν πάνω στα φύλα, στα δέντρα, στο χώμα, στα λουλούδια και όλα αποκτούν το χρώμα τους... όχι αυτό που πρέπει να έχουν... αλλά αυτό που έχει ονειρευτεί το καθένα το βράδυ όταν κοίταζαν τα αστέρια τους και τα μετρούσαν ένα- ένα....
Η βροχή αυτή τη φορά ξύπνησε όλα τα πνεύματα... νεράιδες και ξωτικά μαζεύτηκαν για να γευτούν την μαγική βροχή... τους έλουζε και τους γέμιζε με την λάμψη που είχαν τόσο πολύ ανάγκη... Να, πίσω από εκείνο τον θάμνο έχουν μαζευτεί και ανταλλάσσουν μυστικά... μικρά μυστικά.. μεγάλες αλήθειες... πόνους και χαρές...

Το μονοπάτι είναι τόσο χαρούμενο... η βροχή το έχει μαλακώσει και από τα βάθη της ψυχής τους αναδύεται ένα άρωμα τόσο γνώριμο... όλα έτρεξαν να κλείσουν το άρωμα της βραγμένης γης σε ένα μικρό μπουκαλάκι... ο καθένας είχε ξεχωριστό...διακοσμημένο με χαμόγελα σαν χρωματιστές πέτρες.... με χρώματα που ανθρώπινο μάτι δεν μπορεί να τα διακρίνει... Το μονοπάτι τους τα είχε δώσει...τα είχε κρύψει σε όλα τα μυστικά σημεία του και το καθένα βρήκε το ιδιοκτήτη του....
Ξάφνου όλα τα σύννεφα αποφάσισαν τα μαζευτούν και ν' αρχίσουν το δικό τους τραγούδι... με ορμή, με δύναμη... Έχετε ακούσει τα σύννεφα να τραγουδούν...???? Ένα κόλπο των αέριδων είναι... γλιστρούν μέσα από τα σύννεφα και τα προκαλούν... τα γαργαλάνε.. παίζουν μέσα τους... και τα σύννεφα γελούν.. γελούν με την καρδιά τους... αλλά οι αέριδες φεύγουν... δεν είναι από αυτούς που μπορούν να μείνουν.. και να σύννεφα κλαίνε... για εκείνες τις στιγμές που οι αέριδες ήταν μέσα τους... που ζωντάνευαν όλο τους το είναι.... το μονοπάτι τα καταλαβαίνει και τους χαρίζει μικρές πολύχρωμες πεταλούδες για παρηγοριά... να στολίζονται για τους επόμενους αέριδες...
Η βροχή δυναμώνει... τα πλάσματα τρέχουν για να κρυφτούν κάτω από τα φύλλα πολύχρωμων δέντρων... άλλα μπορούν να μπουν μέσα στους κορμούς των δέντρων και άλλα πιο θαρραλέα κάθονταν στα κλαδιά και χαζεύουν το νερό που σχηματίζεται πάνω στο μονοπάτι... αγκαλιά όλα τους... χωρίς να σκέφτονται το παρελθόν...ούτε το μέλλον... βλέπουν τα χρώματα... νιώθουν την αύρα... μεθούν από τα αρώματα των λουλουδιών... γεύονται την γεύση της γλυκιάς βροχής...

Το μονοπάτι ξέρει... αυτό το νερό αποζητά τα ποτάμια, τις λίμνες και την θάλασσα.. τα οδηγεί προσεκτικά εκεί ζητώντας του μια και μοναδική χάρη: να παρασύρει μέσα του όλες τις στενοχώριες και να τις οδηγήσει στη θάλασσα... εκεί όπου κάθε πόνος μετατρέπεται σε μαργαριτάρι που η θάλασσα τα συλλέγει και τα κρατά, στολίζοντας έτσι τα μαλλιά της για το φεγγάρι της...

Να ένα αστέρι ξεπετιέται από το βάθος... να και ένα ακόμη... η βροχή θα ηρεμήσει για λίγο μα δεν σταματάνε οι ψυχάλες να πέφτουν...

ΟΜΩΣ....
τώρα οι σταγόνες δεν είναι από νερό... αλλά από αστερόσκονι...να σύννεφα έφυγαν και τα αστέρια αποφάσισαν να χαρίσουν την λάμψη τους και να στολίσουν τον ουρανό μαζί με το ολόγιομο φεγγάρι..!!!
Τέτοια νύχτα μόνο έτσι θα σφραγιζόταν στο μυαλό όλων...
Η αστερόσκονι σκόρπισε σε όλο το μονοπάτι και όλα τα φυτά άρχιζαν να λάμπουν... Τα δέντρα έβγαλαν καρπούς και όλα τα λουλούδια άνθισαν ...τα ξωτικά και οι νεράιδες την μάζεψαν και την φύλαξαν στα έγκατα των σπιτιών τους...
Το φεγγάρι πια χαμογελά και μένει εκεί ψηλά... λούζει το μονοπάτι με φως... όλοι αποφάσισαν να ξεκουραστούν.. πέρασε η ώρα... θα τους προστατεύει το φεγγάρι... η θάλασσα.. τα αστέρια.. τα σύννεφα.. το μονοπάτι....!!!!

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ!!!!



Σάββατο 2 Απριλίου 2011

...............................................................




Ξέρεις... πάντα ζήλευα αυτούς που αψηφούν τους φόβους τους. Ξέρουν τρόπους για να τους αντιμετωπίζουν


Μην φοβάσαι τα άτομα γύρω σου αν θα σε προδώσουν...

Μην φοβάσαι να αποκαλύψεις αυτά που νιώθεις...
Μην φοβάσαι να μείνεις μόνος σου...

Μην φοβάσαι να ψάξεις στο άγνωστο...

Μην φοβάσαι όταν ο άλλος είναι διατεθειμένος να φτάσει στα άκρα...

Μην φοβάσαι τα μονοπάτια που δεν φωτίζονται...

Μην φοβάσαι όταν η ταχύτητά σου σε κάνει να ξεχνάς...

Αλλά να φοβάσαι μόνο ένα και μοναδικό πράγμα... το σκοτάδι στην ψυχή σου... γιατί εκεί βρίκσεται ο κακός σου εαυτός.. εκεί κρύβεται όλη σου η κακία φυλαγμένη... μαύρα τριαντάφυλλα με αγκάθια που τρυπάνε αυτούς που σε αγγίζουν... και όσες φορές και να πουν δεν πειράζει.. τους βγάζεις τον σκοτεινό τους εαυτό... αυτό το πλασματάκι που είναι θωλομένο από θυμό... και η μόνη λέξη που τριγυρνά στο μυαλό τους είναι η εκδίκηση... τους κάνεις να θέλουν να σε πονέσουν...

Για αυτό πρόσεχε... δεν σου ζητώ να αλλάξεις χαρακτήρα... ούτε να σκέφτεσαι κάτι που δεν σε νοιάζει... αλλά πρόσεχε να μην αποκαλυφθεί το σκοτάδι αυτό...

Κανείς δεν θα σε δικαιολογήσει μετά για ό,τι κι αν σου συμβεί... για ό,τι ειπωθούν για σένα... για ό,τι πρόκειται να αποκαλυφθούν..


Και θα σε σημαδέψουν.... σαν μια χαρακιά στο πρόσωπο σου από το γυαλί που εσύ το έσπασες... μόνο και μόνο για να προσέχουν οι άλλοι που θα σε γνωρίσουν.


Λοιπόν, αξίζει????


Τα συμπεράσματα δικά σου!!!!

Παρασκευή 1 Απριλίου 2011

......................................




Σε ένα άγγιγμα του ονείρου μου έρχεσαι.


Με τα θέλω σου δραπετεύω από τα δεσμά μου.
Στα μάτια σου λάμπουν όλες οι αμαρτίες της ψυχής μου.

Το χαμόγελό σου υπόσχεται την τρέλα που θα μας οδηγήσει στο γκρεμό σου.
Στα χέρια σου αφήνω κάθε μου αναστεγμό για να ζεστάνεις την τρικυμία σου.

Πάνω στο λαιμό σου ένα δάκρυ μου που καίει για να λυτρώσει την πληγή μου.
Κάθε χτύπος της καρδίας μου και ένα ναι σε όλα σου τα όχι.

Στο άγγιγμα σου όλες μου οι αισθήσεις σου παραδίνονται
Σε νιώθω παντού σαν τη φωτιά που προσπαθεί να κατακτήσει κάθε πιθανή γη.

Τα μονοπάτια μου ανοιχτά σε κάθε σου αναζήτηση.
Αναζητώ τα ίχνη μου στο κορμί σου.

Ψάχνω... ψάχνεις.. νιώθω τον ρυθμό σου να ξυπνάει κάθε μου κύτταρο.
Δεν αφήνω λεπτό το μυαλό μου να σου ξεφύγει.

Σε πολιορκώ με κάθε τρόπο και με σημαδεύεις για να γνωρίζεις εσύ, μόνο εσύ το είναι μου...

Νιώθω τον άνεμο σου δυνατό να ανακαλύπτει κάθε μυστικό μου.

Και παρασύρομαι... όπου θες εσύ... στη καταιγίδα που με αναζωογονεί

Μόνο για απόψε όμως... αύριο δεν θέλω να έρθεις πια... δεν θα είμαι εδώ.