...............................................

Θυμάμαι...

… τα μάτια σου , όταν το πρώτο φως σε βρήκε να ατενίζεις τον ορίζοντα…

Θέλω να νοσταλγώ την υγρασία τους και τα όσα ήταν έτοιμα απλόχερα να τάξουν…

… την άμμο να μπλέκεται και να φωλιάζει στοργικά στα πόδια σου και η θάλασσα λίγο πιο δίπλα να προσπαθεί και εκείνη δειλά να σε αγγίξει…

… τον άνεμο να αγγίζει τα μαλλιά σου και να προσπαθεί να μας χωρίσει από την γαλήνια αγκαλιά μας…μάταια όμως…

… να αναζητάς τα αστέρια και εγώ δίπλα σου ,να σε έχω μόλις κλέψει από τον ίδιο ουρανό που θέλει να σε μαγεύει…Αλήθεια θέλεις να ανήκεις εκεί…

…την σελήνη ,να μας βλέπει μαζί και να κρύβεται σιγά σιγά στο απόλυτο φως , αργά το ξημέρωμα , θέλοντας να λυτρωθεί από την αμαρτία που θέλαμε να γευόμαστε μέσα στο βασίλειο της και που ονομάσαμε πόθο…

…το πρόσωπο σου μέσα στην αφή μου , ότι σε χάιδευε , με μαγικά σου το έκανες υπόδουλο και το χάριζες στις αισθήσεις…

…ξημερώσαμε με γέλια και φιλιά και θέλαμε όλοι οι δρόμοι να οδηγούν οπουδήποτε αλλού εκτός από το σημείο εκκίνησης ,το ίδιο σημείο άφιξης…το τέλος των όσων…

Θυμάμαι που έφυγες…Θυμάμαι που δεν ήθελα να φύγεις…

Θυμάμαι τις μυρωδιές των δρόμων που πήρα για επιστροφή ,το ίδιο άρωμα που είχα στα χείλη μου ,το άρωμα σου που θέλει να σβήνει ώρα με την ώρα,ανίκανος να το κρατήσω στην μάχη με το χρόνο και θέλει να με προκαλεί να κλέψω και άλλο…

Θυμάμαι να με χρίζεις άγγελο ,μα στο τώρα, όσοι με είδαν θέλουν να συζητούν για τα φτερά που για μια στιγμή παρέδωσα και η πτώση αυτή ,θέλει να είναι τόσο άτσαλη και τόσο δυνατή …με καλεί κοντά σου….

Θα ήθελα να ήμουν εκεί ,αν μπορούσα …

Μα αν είμαι , μου αρέσει να το ακούω…

Θυμάμαι...

…θα μου λείψεις σου είπα … χαμογέλασες…

Πόσο αλήθεια ήταν…