....................................................

Από παιδί έμαθα να κάνω όνειρα...

Τόσα πολλά και τόσο μεγάλα , όσα μπορεί η Καρδιά μου να χωρέσει...

Αναμνήσεις πήρα να ονομάζω τα εκπληρωμένα και Θέλω όσα δεν πρόλαβαν ή δεν βιάζονται να εκπληρωθούν...

  

Η καρδιά μου...ένα πουγκάκι από παιχνιδιάρικα όνειρα...

Πολύχρωμα και όμορφα,γεμάτο αγάπη,φτιαγμένα από την καλύτερη ονειρόσκονη.

Χρόνια και Χρόνια το πουγκάκι παρέμενε ανοιχτό...

Κάτω από τον απέραντο Ήλιο,

στο κέντρο της δίνης του Ανέμου,

στην γλυκιά της νύχτας Αμαρτία,

στο βάθρο της ομορφιάς της Ζωής,....

εκεί είχα τοποθετήσει το πουγκάκι αυτό,

την Καρδιά μου.

  

Λίγα Χρόνια πριν,σταμάτησα να ονειρεύομαι και πιάστηκα να πολεμώ την Κρίση.

Την Κρίση των Σχέσεων...

Μήνες πριν αυτή η Κρίση έπαψε να υφίσταται......

Στο πουγκάκι αυτό που λέγεται Καρδιά,

θέλησα να χωρέσω την θλίψη του ύστερα , με την κατάθλιψη της Μοναξιάς και έβαψα τα όνειρα

Μαύρα,στο χρώμα της απελπισμένης Συνήθειας των σχέσεων.

  

Η Επόμενη Μέρα δεν ήθελε να ξημερώνει...

Γυμνος και Μόνος...

Θλιμμένος και Απελπισμένος.

Με άρωμα περίσσιου Καπνού και Δακρύων..

Μα όλα αυτά αφήνονται και κοιμούνται στο παρελθόν...

Και αν κάποτε ξυπνούν από το λήθαργο

είναι άκακες και πράες

αναμνήσεις.......

Κανείς δεν ήταν δυνατόν να με σταματήσει να γεύομαι την ευτυχία...


Ο θεός δεν μπορόυσε να την αποτρέψει να σχηματίζεται στα Χείλη μου...

Και ο Θάνατος,άνηκε στην Ζωή μου,παρα μόνο σαν λέξη...

Κανείς...

Και Κανένας δεν μπορούσε να με Σταματήσει...

Μα για μια στιγμή...

Γνώρισα και πάλι την Καρδιά μου.....