...........................






Θα ήθελα τόσο πολύ να ένιωθα τόσο αόρατος όσο πραγματικά είμαι μπροστά στα δικά σου μάτια.

Κάθε λέξη σου θανάσιμο βέλος και συνάμα κάθε λέξη σου για μένα θησαυρός.

Κάθε φορά που σ' ακούω πονάω και κάθε φορά που σ' ακούω ηρεμώ.

Προσπαθώ να φύγω, να τρέξω μακριά σου...να ξεφύγω. 

Και πάλι, εκεί πίσω είμαι.

Αναμένω, περιμένω...

κι αν η αναμονή μου βγεί σε κακό...

κι αν χάσω κάθε όνειρο που κάνω;

Κι αν φύγω; 

Θα σώθω; 

Κι αν φεύγοντας χάσω κάθε ευκαιρία για να ζήσω την κάθε μας στιγμή;

Κάθε ελπίδα;

Θα 'δινα τα πάντα για να χαθώ πίσω από ένα σου φιλί, να νίωσω το άγγιγμά σου...

Πλέον, όλα φαντάζουν τόσο μακρυνά...

Ένα παραμύθι δίχως τέλος ή πλοκή.-

Απορώ μερικές φορές πώς μας τα φέρνει έτσι η ζωή.

Κυλάμε σε κύκλους.

Χωρίς αρχή,

χωρίς τέλος.

Χωρίς διαδρομή.

Όσα φέρνει ο άνεμος, όπως θα 'λεγες κι εσύ.

Στιγματισμένος σαν μόνιμο τατουάζ η ψυχή μου, απ' τις δικές σου στιγμές.

Για σένα......!!!