VOULIARATINOS

GlitterGraphics
English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified


commentscute


thanks Comments

Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

.........................................

 

 

Μονόλογος από το "Μονόλογοι για Διάλογο"


"Sometimes when we touch the honesty is too much.." Πώς συνεχίζει το τραγούδι;


Θα μπορούσε να λέει πως το συναίσθημα είναι τόσο δυνατό που δεν αντέχεται.

Κάπως έτσι είναι και η ανάμνηση που έχω από λόγια τα οποία με έχουν αγγίξει τόσο βαθιά ώστε δεν μπορώ να τα ξεχάσω. Θα έχουν περάσει και είκοσι χρόνια από τότε που ένα γράμμα σου στοίχειωσε τη σκέψη μου και όταν βρίσκομαι σε φάση απόρριψης της έννοιας "ζωή", γυρίζω σ'αυτό και δέχομαι πως η αγάπη έχει μια ομορφιά μοναδική. Θυμάμαι...ήμουν στην αίθουσα όπου δίδασκα και όπου, νοερά, ήσουν κι εσύ εκεί ανάμεσα στους φοιτητές μου, όταν μου έφεραν ένα γράμμα σου. Βρισκόσουν στις Αζόρες και με μεγάλη προσπάθεια κρατιόσουν να μη σε πάρει ο δυνατός άνεμος. Αν άνοιγες την ομπρέλα σου θα πετούσες, όπως μου έγραφες, και θα μου έφερνες εσύ ο ίδιος το γράμμα. Ως εδώ όλα καλά κια τυπικά, όπως και η σχέση μας. Και ξαφνικά, μου λες "ποιο σονέτο να σου στείλώ;" Τα έχασα με τα συναισθήματα που προκάλεσε μια τ΄σο απλή ερώτηση. Διάβαζα τη φράση ξανά και ξανά και πήγαινα πολύ, μα πολύ πίσω. Βρέθηκα στα χρόνια που παιδάκι ακόμα 2, τριών χρονών, μοιραζόμουν το δωμάτιο με τον αδελφό της μητέρας μου, ο οποίος ήταν φοιτητής στο Πολυτεχνείο. Κάθε βράδυ μου διάβαζε ένα ποίημα, ένα σονέτο, από την Ανθολογία του Αποστολίδη. Η ωραιότερη στιγμή της μέρας μου ήταν αυτή, κι ας ήμουν μικρούλα. Ακόμα θυμάμαι τη φωνή του θείου μου όταν μου απάγγελνε με τόνο χιουμοριστικό το ποιηματάκη του Δροσίνη¨"παπά, αν έρθει μια μελαχρινή να την ξομολογήσεις/κοντούλα, αφράτη, με γλυκιά φωνή/πρόσεξε/μην τυχόν και την αφήσεις να μεταλάβει/η αμαρτωλή/δε νήστεψε μια μέρα το φιλι!"

Από τότε, σκεφτόμουν τη μέρα που θα πήγαινα να μεταλάβω. Να νηστεύω το κρέας και το λάδι, ναι. Αλλά το φιλί; Μεγάλωσα και δε χρειαζόταν να με πάνε στην εκκλησία. Ναι, μου άρεσε αυτή η αφράτη,μελαχρινή κοντούλα. Της έμοιαζα κάπως και σίγουρα είχα γλυκιά φωνή όταν δεν ξεχνιόμουν να μιλώ δυνατά σα να ήμουνα στην αίθουσα διδασκαλίας. Και δεν είχα καμία όρεξη να νηστέψω το φιλί. Στο κάτω κάτω, Μαγδαληνή με βαφτίσανε. Και αμαρτωλή και άγια μαζί. ΄Αγια, γιατί αγάπησα πολύ και ονειρεύτηκα κόμα πιομ πολύ. Και μπορεδί να μου έγραψαν ή να μου είπαν πολλά, μπορεί να βυθίστηκαν στο βλέμμα μου ή να είδαν τον παράδεισο στα μάτια μου, αλλά ήταν όλα λόγια, σονέτα, παραμύθια. Να, το κακό που μου έκανες θείε μου, αγαπημένε. Μου αρέσουν τα σονέτα και τα παραμύθια ακόμα. Με αγγίζουν, μου κάνουν έρωτα, με ταξιδεύουν. Είναι οι εραστές της φαντασίας μου. Μπορώ να σου βγάλω τα σαντάλια και να ανακουφίσω τα κουρασμένα, από τους μονόδρομους της ζωής σου, πόδια, τυλίγοντάς τα με τα μαλλιά μου. Και δε νιώθω καθόλου αμαρτωλή. Κι έτσι όπως είμαι αφράτη και μελαχρινή, θα 'ρθώ να μεταλάβω χωρίς να έχω νηστέψει μια μέρα το φανταστικό φιλί!
Σ'ευσχαριστω Μαγδα....!!!
                                 Μάγδα Ρήγα- κάποτε

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

.........................................




Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι ένα μπερδεμένο κουβάρι


Μπορείς εύκολα να ισχυριστείς πως όλα είναι ξεκάθαρα

Μα δεν είναι

Ο καθένας φαντάζεται αυτό που θα ήθελε

Παρερμηνεύει εθελούσια κινήσεις μήπως νιώσει καλά

Ή και ακούσια παρεξηγεί

Κι έτσι απλά μπλέκονται όλα

Φυτρώνουν σκέψεις σαν τα ζιζάνια

Και μας τραβούν σε δύσβατα μονοπάτια

Εμείς άραγε επιμένουμε να τα κάνουμε όλα δύσκολα?

Ίσως να έχουν και την τάση να γίνονται απο μόνα τους...

Και όλο αυτό κάποτε κουράζει

Ασυνεννοησία

Παρανόηση

Και πολλά όνειρα

Κάστρα που χτίστηκαν σε κινούμενη άμμο

Δίχως θεμέλια

Δίχως σημάδια

Μα όταν αποκάμεις

Όταν σκύψεις το κεφάλι και αποδεχτείς μια μεγάλη ήττα

Όταν συνειδητοποιήσεις τη μεγάλη σου ανοησία

Όταν εν τέλει παραδώσεις τα όπλα

Τότε έρχεται η αλήθεια για να σε διαψεύσει

Να μην την περιμένεις νωρίτερα

Ποτέ πριν το τέλος...

Τότε θα έρθει για να σου αποδείξει το αντίθετο

Για να σε επιβραβεύσει

Μετά απο χίλια ετοιμόρροπα σκαλοπάτια

Θα βρεις εκείνο που με σιγουριά θα σε οδηγήσει στον παράδεισο

Και θα σου αξίζει τότε

Κράτα την ελπίδα σου μέσα στους καιρούς ζωντανή

Και φύλαξε το πιο φωτεινό χαμόγελο για όσα δεν ήρθαν ακόμη....

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Επείγον έκκληση : Ένα μικρό κοριτσάκι στην Καβάλα χρειάζεται ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ αιμοπετάλια 0 αρνητικό για να σωθεί...Οι γονείς του πληρώνουν τα οδοιπορικά σε όποιον μπορεί να βοηθήσει. Παρακαλώ πολύ κοινοποιήστε το ΠΑΝΤΟΥ!!! Το τηλέφωνο της μητέρας είναι 6937495494. Όπως ενημερώνουν το παιδί βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο, ΕΠΕΙΓΕΙ να βρεθούν αιμοπετάλια. Διαδώστε μήπως βρεθεί κάποιος να μπορεί να βοηθήσει.
....................................................




Είναι κάποιες στιγμές που δεν χωρούν σε λέξεις


Είναι απλά υπέροχες...απερίγραπτα υπέροχες

Και σου αφήνουν μια αίσθηση μετά...

Σαν να γύρισες μόλις από ένα ταξίδι στον παράδεισο

Κάπως έτσι είμαι κι εγώ τώρα

Με τα φτερά δυνατά και μεγάλα

Δεν μπορώ να πατήσω στη γη

Ξέρω «δεν έγινε και τίποτα»

Αλλά αυτό το «τίποτα» για μένα ήταν υπέρβαση

Είπα θ’ αναθαρρήσω και τα κατάφερα

Ξεπέρασα τα όρια που είχα θέσει

Έσπασα για μια φορά το τείχος που με περιόριζε

Του χαμογέλασα, Του μίλησα, Του έδειξα

Μπόρεσα επιτέλους να αγνοήσω τις φωνές στο κεφάλι μου

Ή μάλλον τόσο αποφασισμένος ήμουν

Που οι φωνές δεν πρόλαβαν καν να ακουστούν,

ή δεν τις πρόσεξα...δεν ασχολήθηκα

Χρειαζόμουν προφανώς αυτό το ταρακούνημα

Για να καταλάβω πόσο μετρημένες ήταν οι ευκαιρίες μου

Έκανα μια προσπάθεια και είμαι απόλυτα ευτυχισμένος

Κι ας ήταν μόνο για τρεις ώρες...

Κι ας μην κρίθηκε το αποτέλεσμα...

Κι ας έχω ακόμη χέρια αδειανά...

Είμαι καλά...μετά απο καιρό

Πιο καλά απ’ όσο θα τολμούσα να προσδοκώ

λίγες ώρες πριν απλά ήλπιζα

τώρα δε παύω να χαμογελώ στην πρόσφατη ανάμνηση

Πόσο λίγα θέλει τελικά ο άνθρωπος για να φωτίσει το βλέμμα του

και να ζωγραφιστεί με μελάνι ανεξίτηλο το χαμόγελο στα χείλη του!!!

Παύω να αναλύω

Παύω να φιλοσοφώ

Σε λίγες στιγμές μέσα έγινα πλήρης

Μόνο αυτό έχει σημασία τώρα

Κι όσο κρατήσει... :)

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

............................................


Κράτα.κανείς δεν μπορεί να σε πάρει μακριά πια


Σ' ένα δωμάτιο συνυπάρχουμε

μα μόνο για λίγο. μετρημένες ευτυχίας στιγμές

Να βρω ένα τραγούδι να μας χωράει και τους δυο

μήπως κρατηθούμε όρθιοι στο χρόνο

κόντρα στον άνεμο και στην τύχη

-που μας ένωσε για να μας παιδέψει

Ανασαίνω εντός σου

με λαχτάρα ασυγκράτητη να σε φυλάξω ανέπαφο στους αιώνες

Είναι νωρίς να τα παρατήσουμε

ποτέ δεν θα τα παρατήσουμε σου λέω

μ' ακούς όταν σου λέω??

Ποτέ.Κανείς.Τίποτα δεν είναι αρκετό να με πείσει γι'αυτό.

Μένω.δίπλα σου.να περπατάμε παρέα

κι ας μας τραβούν όλα προς αντίθετες κατευθύνσεις

εμείς πάντα θα συναντιόμαστε στη στροφή

σε κάθε στροφή σημείο συνάντησης.ποτέ χωριστά.

Επαφή

Όταν δυο έχουν τη δύναμη θα κρατηθούν.σίγουρα

κι εμείς δυνατοί,δεν θα πέσουμε ποτέ

Σε κάθε ταρακούνημα θα στεριώνουμε πιο γερά

στο έδαφος

Συνέχισε να με κρατάς

Σ' αγαπώ . . . .
.......................................................



Δεν λέω τίποτα, μα νιώθω..


Χίλιες φορές ψιθύρισες πως μ’ αγαπάς

Κι άλλες τόσες πως με νοιάζεσαι. Και ύστερα με λατρεύεις.

Και είμαι όλη σου η ζωή εγώ. Τα πάντα

Κι εγώ σε κοίταζα, σε κοίταζα χωρίς να μπορώ να αρθρώσω κουβέντα

Όλα σου τα πίστευα και μάλιστα νόμιζα για μια στιγμή πως κλαις

γιατί έβλεπα μια σταγόνα στο σημείο εκείνο που βγαίνουν τα δάκρυα

και γέμιζα τύψεις ο ανόητος που οι δικές μου λέξεις στροβιλίζονταν ανύπαρκτες

που οι δικοί μου όρκοι δεν έβγαιναν, όχι γιατί δεν υπάρχουν

μα γιατί αυτά που νιώθω εγώ δεν μπορώ να τα χωρέσω σε λέξεις ακόμα

κι αν σου φαίνεται λίγο αυτό, καταλαβαίνω

μα δεν είναι λίγο κι ούτε μπορείς να ξέρεις πόσο πολύ είναι

δεν σε αφήνω να μάθεις γαμώτο, αυτό είναι το θέμα


Δεν μεσολάβησε πολύς χρόνος και είπες πως καλύτερα να φεύγεις

Ήμουν σίγουρος πως θα το πεις

Είναι το επόμενο βήμα κάθε φορά που σωπαίνεις

Είδες? Αρχίζω σιγά σιγά να σε μαθαίνω κι εγώ

Μόνη σου είπες πως δεν ξέρω τίποτα εγώ απ’ όσα ξέρεις

Κι έτσι χρειάζομαι χάρτες.

Ενώ εγώ σου λέω τα πάντα εσύ μάλλον κρύβεις.

Δεν έχω ιδέα τι και που, μα κρύβεις..

Για άλλη μια φορά με ύψωσες τόσο και μετά με πέταξες κάτω

Ξαφνικά. Απότομα. Πάλι και πάλι τα ίδια. Πόσο πια?

Δεν αντέχω σου λέω ν’ αλλάζουν έτσι όλα.. δεν το αντέχω

Ξέρω, δε θες να με δεις να κλαίω

Γι’ αυτό περιμένω μέχρι να κλείσεις πίσω σου την πόρτα

Βασικά όχι, περιμένω λίγο ακόμα

Μέχρι να σε χάσω εντελώς απο τα μάτια μου

Και μετά κι άλλο λίγο, μήπως αλλάξεις γνώμη και γυρίσεις

Μα δεν το κάνεις και μετά ξεσπάω με λυγμούς και πολύ λίγα δάκρυα

Σου θυμώνω και θέλω να χτυπήσω τους τοίχους να σπάσουν

Δεν πρόλαβα να καταλάβω ποιος φταίει πάλι

Ποτέ δεν προλαβαίνω. Όλα εκ των υστέρων τα σκέφτομαι

Και τώρα σπάω το κεφάλι μου μα δεν βρίσκω τίποτα.. τίποτα

Δεν σε προλαβαίνω, το ξέρεις? Δεν μπορώ να το κάνω. Πάντα πρώτη θα φεύγεις.
«Δεν κατάλαβα» θα σου πω πάλι. Κι ελπίζω να με πιστέψεις. Πότε κατάλαβα?

Λες έχεις σοβαρά προβλήματα τώρα. Πολλά. Κι εγώ δεν έχω καμιά σχέση μ' αυτά.

Μα τότε γιατί έφυγες σαν κυνηγημένη ? Γιατί έτσι?

Και δεν κοίταξες πίσω τελικά. Δεν γύρισες.

Μονάχα όταν σε κυνήγησα αποκρίθηκες στον γνωστό σκοπό σου τον αδιάφορο ........

Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

........................................................




Τέρμα πια η εσωτερική πάλη


Δεν αντέχω άλλο τις φωνές στο κεφάλι μου

Δυο φωνές αντιφατικές...λογομαχούν ερήμην μου

Κι εγώ σε πλήρη απραξία...

Ούτε την απραξία μου αντέχω

Φοβάμαι την μετάνοια που θα την ακολουθήσει

Δεν αργεί το τέλος

Θα σωθούν οι ευκαιρίες

Δε μπορούν άλλωστε να υπάρχουν για πάντα

Κι όταν πια χάσω χιλιάδες στιγμές

τότε ξέρω τι θα συμβεί

Θα γεμίσω πόνο ανεξίτηλο

Και θ’ αναθεματίζω τα «θα» που δεν τόλμησαΠρέπει να σταματήσει τώρα αυτό

Λίγοι κόκκοι άμμου έμειναν στην κλεψύδρα μου

Πρέπει να βιαστώ

Το οφείλω στον εαυτό μου τώρα...

Δεν πάει άλλο

Και ούτε παίρνει αναβολές

Βουτάω στο κενό

Κι εύχομαι να βρεθείς απο κάτω

Πριν γκρεμιστώ...
.............................................................




Αυτός ο καιρός ώρες-ώρες με αρρωσταίνει. Μια κρύο, μια ζέστη. Έτσι μας πήγε όλος ο χειμώνας φέτος. Και σήμερα πάλι τα ίδια.... Προχωρώντας στο στενό δρομάκι που οδηγεί σπίτι μου έπειτα από μια κουραστική μέρα στην δουλειά με φωνές, φασαρίες, πάρε δώσε τουλάχιστον με εκατό άτομα, η ριμάδα η σκέψη μου με πήγε άλλου... αλλά σε ένα θέμα τόσο «άρρωστο» όπως ο καιρός... Μ’ αρέσει να σχετίζομαι αλλά χωρίς να θέλω να έχω σχέση!!! «Ρε φίλε πλάκα μας κάνεις??? Τι είναι αυτά που λες? Δεν υπάρχεις, δεν γίνονται αυτά...» θα σκέφτονται κάποιοι και κάποιες... Συμφωνώ εν μέρει. Στο δεν υπάρχω. Αλλά αυτά γίνονται... Τουλάχιστον με μένα. Πείτε το φόβο, πείτε το κόμπλεξ, αλλά εμένα να με συγχωρέσετε το λέω αυτογνωσία. Ξέρω ποιος είμαι, ξέρω τι θέλω, ξέρω τι μπορώ να δώσω. Και εντάξει στις διαπροσωπικές, επαγγελματικές, φιλικές σχέσεις. Εκεί το παλεύω ένεκα του χαρακτήρα μου που όσο να ’ναι σε αυτού του είδους τις σχέσεις είναι λογικός. Παράλογος γίνομαι στις άλλες. Εκεί που όπως λέω εγώ κάνει τζιζζζζ...


Δεν ξέρω τι παθαίνω. Αφού φανταστείτε και η Μισέλ Φάιφερ να μου καθότανε που λέει ο λόγος (και μόνο αυτός...) σχέση δεν θα έκανα... Την αποφεύγω την σχέση ......Τόσο απόμακροι είμαστε... Και να φανταστείτε πως υπάρχουν φορές που λέω «έλα ρε Κωστη προσπάθησε αγόρι μου, καλό θα σου κάνει...». Κάτι γίνεται στην αρχή αλλά επειδή ήδη έχω δει το τέλος... δίνω ένα τέλος. Δύσκολα πράγματα αυτά για μένα. Κυρίως γιατί την έχω πατήσει αλλά και γιατί ευθύνομαι εγώ. Βάζω τους κανόνες μου, κάποιες φορές τους καταπατώ ελέω κυριαρχίας ανώτερων (κατώτερων μάλλον, πολύ κατώτερων...) δυνάμεων, κάποιες άλλες τους ακολουθώ κατά γράμμα, αλλά στο τέλος μένω πάλι μόνος. Λες και είμαι άσχετος κάνω. Όταν ακούω σχέση τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω ( ε ας με σταματήσει κάποιος ρε παιδιά...).

Δεν το κάνω από κακία πάντως ούτε από συμφέρον (πηδήξαμε και κουνήσαμε μαντήλι...). Όχι. Δεν είμαι ούτε τέτοιος. Είμαι κάτι ενδιάμεσο. Και θέλω και δεν θέλω. Και νιώθω και δεν νιώθω. Και πανάθεμα τον χαρακτήρα μου ξεφουρνίζω και αλήθειες ο μπαγλαμάς... Χάθηκε ο κόσμος να πω ένα ψεματάκι, ένα παραμυθάκι ντε από αυτά που λένε οι ξυρισμένοι νεανίες της εποχής μας? Και όμως χάθηκε. Γιατί για μένα εκεί μπαίνουνε οι Ερινύες. Ναι αυτές... Με κυνηγούν, περιστρέφονται γύρω μου, με πλησιάζουν, τις νιώθω να με ακουμπάνε... Και μετά νιώθω άσχημα για ένα φιλί που έδωσα και ίσως έπρεπε να συγκρατηθώ, για μια αγκαλιά που έκανα και ίσως δεν έπρεπε να κάνω, για μια λέξη που είπα και ίσως δεν έπρεπε να πω. Ε πείτε μου τώρα δεν είναι αυτό θέμα για διατριβή σε πανεπιστήμιο?

Τελικά νομίζω πως μια είναι η λύση. Να συνεχίσω τον δρόμο που διάλεξα γιατί ουσιαστικά αυτός με εκφράζει. Το μόνο που σκέφτομαι είναι τις κοπέλες που γνωρίζοντας με μπαίνουν σε ένα κυκεώνα προβλημάτων και που μόνη διέξοδος είναι η σύγκρουση μαζί μου. Και συνήθως όταν συγκρούεσαι με έναν άσχετο από σχέσεις, με έναν τρομοκρατημένο, από όσα έχει δει, άνθρωπο ο δρόμος είναι δύσβατος και τραχύς...

Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

....................................................................



... είναι στιγμές που οι σκέψεις στήνουν χορό.


ένα χορό ξέφρενο... άλλες φορές αργό και αερινο κ άλλες έντονο και παθιασμένο.

κοιτώ βαθειά μέσα στης ψυχής τα σοκάκια, μεσα στις αυλες των σπιτιων στις γειτονιες του μυαλου και μυρίζω παντού την αύρα της θαλασσας... μια αυρα που γαληνεύει τα θεριά και ελευθερώνει της ψυχής το τραγούδι.

Ετσι κ απόψε αυτό το τραγουδι σιγοψιθυρίζει ο ανεμος και φτανει στην αυλη της σκεψης μου. Δινει πνοη στα ονειρα και παιρνει απο το χερι τη φαντασια μου και αρχιζουν να περπατουν χερι χερι στα στενα δρομακια... που όμως ξερουν οτι θα τους βγαλουν στο μεγαλο δρομο, στη δημοσιά, να δουν τα μεγαλα φωτα και να ακουσουν τη βουη της πολης.... αλλά σαν φτάσουν εκεί θα αφουγκραστουν τη φωνη της ψυχης και θα γυρισουν πισω να τυλιχτουν με την αυρα που θα τους σιγοψιθυριζει οτι εδω ειναι πιο καλα... εδω που ολα ειναι ηρεμα και οι σκεψεις ξετυλιγονται ολες μια μια με τη σειρα και στολιζουν την αυλη της ψυχης...!!!!
 
Νικη Νικολετα

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

..................................





Εγώ Ανήκω σε Σένα...


Με ένα κλειδί κατοχής κλεμμένο από τον Καιόμενο Λύχνο

Κόβω τα νομίσματα της Ζωής μου στο Όνομά σου...

σου ανήκει η Σημαία μου

και ο Εθνικός μου Ύμνος...

Το αίμα που χύθηκε στους Πολέμους μου

και τα λάφυρα που κέρδισα

μαχόμενη τη Μοίρα...



Σε ερωτεύομαι

για να έχω μία Πατρίδα να ανήκω,

να μη γυρνώ Φυγάς

μέσα στα Ποιήματα...

να έχουν νόημα οι μάχες που δίνω...



κι εσύ μου λες

ανήκεις στον Εαυτό σου!..



Όμως, μάτια μου..



Όλοι φτιαγμένοι

απ' το ίδιο Κύτταρο...

Κανείς δεν ανήκει Κανενός...

Όλοι ανήκουν σε Όλους,



μα...



οι Ερωτευμένοι ανήκουν πιο πολύ
...........................................




Δε σ'αγαπάω... Σε ερωτεύομαι...
Κίνητρο Κλεμένο από έναν ρομαντικό Παρατηρητή των Πάντων bd


Αιώνια μάχη...

Ασφάλεια και Κίνδυνος,

Ισορροπία και Ακροβασία.

Η αγάπη,

την ξέρω την φωλιά της..

Αιώνες ακίνητη

αμετακίνητη

κυριεύει

κυριαρχεί

με μία ήσυχη Εξουσία.

Ο Έρωτας, Επαναστάτης

διαρκώς απαιτεί κι άλλο Ουρανό Χαρτογράφησης Σαρκικών Πολέμων,

κι άλλο φως να βαφτίσει το σπινθήρα της Ψυχής,

κι άλλο χώρο να Φυτέψει Απαγορεύσεις,

κι άλλο δρόμο να απλώσει τις Διακλαδώσεις των Διλημμάτων του,

Δεντροφυτέψεις Δασών μυστηρίου περιπετειώδους αναζήτησης

των Λύσεων στα Άλυτα Εμμονικά του Θέλω.


Αν αποδειχτεί πεπερασμένος ο ουρανός

σε μία κυκλική στροφή μιας Στρατόσφαιρας Ψευδαίσθησης,

τι Μοίρα περιμένει τον Ερωτά μας,

που δεν έχει μάθει να συμβιβάζεται στ' Ανθρώπινα?....


Μαγεύεις τη βροχή..

Μάγεψε και την ορμή της καταιγίδας

να διασφαλίσεις την Αιωνιότητα του Έρωτα.

εκεί που το Πάθος ανθίζει με διακλαδώσεις

και κρατά το Κορμί και την Ψυχή μέσα στην Εφηβεία της...

Στην Αγάπη γερνάω όμορφα,

γλυκά

στο προσκέφαλο της συντροφικότητάς μας...



Μέσα στον Έρωτα έφηβη μένω

και κάθε μέρα Αυτοκαταστροφικά μέσα από Αυτοπραγματώσεις

Πεθαίνω κι Ανασταίνομαι,

πριν το ρολόι χτυπήσει Δώδεκα...

Δε σ'αγαπάω, γιατί μισώ το Χρόνο...

Σε ερωτεύομαι,

διαχρονικά μένω στην πρώτη στιγμή της πυρπόλησης των Αισθήσεων...



Η Ιδέα μετουσιώθηκε σε σταγόνα από ~reflection~

Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

.........................................................




Η Ευτυχία είναι αυτό...


Δανείζομαι τα λόγια του τίτλου μου από το τραγούδι που ο Μανώλης Φάμελλος ερμήνευσε εκπληκτικά και έχει τίτλο «Η Ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να ‘ρθει...». Όντως έτσι είναι τα πράγματα. Για ότι συμβαίνει στη ζωή μας και για ότι θα συμβεί.

Από τα προβλήματα, τις δυσκολίες, τα άσχημα γεγονότα στο όνειρο, στην χαρά στην ευτυχία... Έτσι είναι η ζωή μας. Αν το καλοσκεφτούμε η καθημερινότητα, η πλήξη, τα προβλήματα μας έχουν κάνει να νομίζουμε πως η ευτυχία δεν υπάρχει. Ονειροπόλος δεν είμαι (...η είμαι?) αλλά διακρίνω, όπως και εσείς πολλά πράγματα που θα μπορούσαμε να τα χαρακτηρίσουμε ευτυχία. Ένας νέος άνθρωπος στη ζωή μας, μια γέννηση ενός μωρού, όμορφες στιγμές με φίλους, επιτυχίες στην επαγγελματική μας ζωή, στιγμές χαλάρωσης, ενδιαφέρουσας συζήτησης, αποφυγή δύσκολων καταστάσεων, στιγμές οικογενειακές αλλά πάνω απ’ολα διαφορετική οπτική στο πως βλέπουμε τα πάντα...

Όλοι μας μερικές φορές πέφτουμε ψυχολογικά. Κάνουμε πίσω για να μην στεναχωρήσουμε δικούς μας ανθρώπους, είμαστε άτυχοι, τίποτα δεν μας πάει όπως το έχουμε υπολογίσει, αλλά κάποιες στιγμές λες και κάποια αόρατη δύναμη γυρίζει ανάποδα τον τροχό... Ξέρω, τι μπορεί να σκέφτεστε... «Μα πας καλά ρε φίλε, που τα βλέπεις όλα αυτά?» Για να σκεφτώ καλύτερα λιγάκι... Οικονομικά προβλήματα, λιγότερη ανθρωπιά, έλλειψη επικοινωνίας, θέματα υγείας, φτώχεια, ισοπέδωση ηθών και εθίμων, κοινωνική έκρηξη... Αλήθεια που βλέπω εγώ την ευτυχία?

Δείτε καλύτερα... Ένα μωρό γεννιέται σε ένα μαιευτήριο και το κλάμα του ακούγεται σε όλο τον θάλαμο... ένα φιλί δίνεται σε ένα πάρκο από ένα ερωτευμένο ζευγάρι... ένας φίλος παντρεύεται και κοιτάει την σύζυγο του στα μάτια... μια γιαγιά πηγαίνει βόλτα με το εγγόνι της... Τρείς φίλοι συναντιούνται ύστερα από 15 χρόνια και θυμούνται τις σχολικές περιπέτειες τους, ένας ηλικιωμένος βγαίνει από ένα νοσοκομείο έχοντας ξεπεράσει το πρόβλημα υγείας του, ένα ζευγάρι μεσήλικων περιπατάει στην αμμουδιά χαζεύοντας το ηλιοβασίλεμα, ένα μωρό κάνει τα πρώτα του βήματα και στη συνέχεια παραπατάει και πέφτει... ένας νεαρός παίρνει αύξηση στη δουλειά του... σε ένα γυμναστήριο μικρά παιδιά αθλούνται, μια κοπέλα παίρνει επιτέλους το δίπλωμα οδήγησης έπειτα από 2 αποτυχημένες προσπάθειες, μια μητέρα ακούει την λέξη «μαμά» πρώτη φορά από τον μπέμπη της, ένας έρωτας ξαναγεννιέται, ένα αστέρι πέφτει... μια ευχή πραγματοποιείται...
Αν τα παραπάνω δεν είναι ευτυχία τότε τι είναι αγαπημένοι μου φίλοι... Η ευτυχία κρύβεται στα πιο μικρά και, με την πρώτη ανάγνωση, ασήμαντα πράγματα ή ακόμα και σε αυτά που δεν έχουν προμελετήσει. Τ πιο ωραία πράγματα έρχονται εκεί που δε τα περιμένεις. Άλλη οπτική. Αυτό πρέπει να προσπαθήσουμε να κάνουμε. Να δούμε αλλιώς τις καταστάσεις. Οι δυσκολίες είναι εκεί αλλά ο άνθρωπος από την αρχή της ύπαρξης του είναι γεννημένος για τα δύσκολα... Προσπάθεια, πείσμα, θετική σκέψη και προπάντων ΑΝΘΡΩΠΙΑ... Για να μπορέσουμε με σιγουριά να πούμε πως η ευτυχία θα έρθει και σε μας...

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

.............................................



Το άπειρον της αγάπης!


Ο δρόμος δείχνει τον τόπο

εκεί που ο πόνος

δε χωράει

με κανέναν τρόπο!

Στο χάρτη

πινέζες βάζω

τους δρόμους της αγάπης μας

να περιδιαβάζω!

Μια ήπειρος

είσαι κι εσύ

Πόσο θα ήθελα να μοιάζεις

με την Αφρική!

Εκεί στα ανατολικά της

φύτεψα μια καρδιά

φτιαγμένη με άμμο

και όνειρα αστρικά!

Κάνε μια στάση στο φιλί

μόνο για μια στιγμή

κι ύστερα την αγκαλιά σου

άπλωσε σαν το πανί!

Ένα ταξίδι η αγάπη μας

εγώ εδώ κι εσύ εκεί

σε μια ήπειρο

έξω από τη Γη!


Μάγδα Ρήγα

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

.....................................................



Λογική και συναίσθημα. Είναι ίδια? Διαφορετικά? Ποιος μπορεί με σιγουριά να απαντήσει? Θεωρητικά, είναι δύο εκ διαμέτρου αντίθετες ανθρώπινες «διαδικασίες». Στη φιλοσοφία, λογική (από το ελληνικό λόγος) είναι η ικανότητα ή η διαδικασία μέσω της οποίας οι άνθρωποι κάνουν σκέψεις και ιδιαίτερα αφηρημένους συλλογισμούς υψηλού επιπέδου. Αντιθέτως, το συναίσθημα είναι η ευάρεστη ή δυσάρεστη ψυχική κατάσταση που συνοδεύεται από ελαφριές μεταβολές των λειτουργιών του οργανισμού και είναι αποτέλεσμα κάποιου γεγονότος ή εμπειρίας.


Δε βοήθησε και πολύ ανάλυση των λέξεων ε? Ας το πάμε αλλιώς. Σκεφτείτε μια πρόσφατη ιστορία σας που έπρεπε να πάρετε μια απόφαση. Να το κάνω ή να μη το κάνω? Να το πω ή να μη το πω? Είναι έτσι ή δεν είναι? Οι άνθρωποι γνωρίζουμε το σωστό στις περισσότερες των περιπτώσεων, το βλέπουμε, το έχουμε ξαναζήσει, είμαστε έτοιμοι να το εφαρμόσουμε βάσει της λογικής μας, εκτός εάν... Εκτός εάν μπει στη μέση το ρημαδιασμένο το συναίσθημα.. Και λέω ρημαδιασμένο γιατί όταν το συναίσθημα υπερτερεί της λογικής, τότε αρκετές από τις αποφάσεις μας καταλήγουν σε όλεθρο. Φυσικό επόμενο πιστεύω γιατί έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους, άρα συναισθήματα... Όταν δύο άνθρωποι λειτουργούν μεταξύ τους σε μια προσωπική τους κατάσταση με την λογική όλα βαίνουν καλώς. Όταν όμως μπλεχτεί από την μια το συναίσθημα και από την άλλη η λογική τότε οι τσακωμοί, οι λύπες και οι στεναχώριες είναι μονόδρομος...

Προς Θεού μην παρεξηγηθώ δεν είμαι ρομπότ, ούτε άνθρωπος με «ξύλινη» συμπεριφορά και «κρύο αίμα», αλλά μερικές φορές πρέπει συγκεκριμένες καταστάσεις και περιπτώσεις της ζωής μας να τις αντιμετωπίζουμε έτσι. Έχω δει ανθρώπους να καταστρέφονται από το συναίσθημα, επειδή αγάπησαν και δεν αγαπήθηκαν, έχω δει άλλους να καταστρέφονται επειδή εμπιστεύτηκαν και δεν τους δόθηκε η ίδια εμπιστοσύνη. Το συναίσθημα στα χέρια των ανθρώπων είναι «καυτή πατάτα» και αυτός που την δέχεται εκεί που δεν το περιμένει ή επειδή είναι ανίκανος να αντιδράσει... καίγεται!!!’

Μπαίνοντας σε μια διαδικασία σκέψης, συνειδητοποιώ πως μερικές φορές ο χαρακτήρας μου που είναι δύσκολος με έχει σώσει από τέτοιου είδους περιπτώσεις. Όχι πάντα όμως. Αν διαπιστώσετε και από τους γύρω σας, αυτοί που παίρνουν πάντα λογικές αποφάσεις χαρακτηρίζονται τουλάχιστον ... ψυχροί και απάνθρωποι. Άρα υποσυνείδητα κάποιες φορές έχω ωθηθεί προς την κατεύθυνση του συναισθήματος (το ήθελα και γω εννοείται..) και όλες κάτι δεν πήγε καλά. Την πάτησα ρε παιδί μου... Θέμα επιλογών θα μου πείτε. Όντως. Απλά όπως και να το δω, καταλήγω στο ότι η λογική πειράζει, ενοχλεί, πληγώνει, αλλά το συναίσθημα έτσι όπως οι άνθρωποι το χρησιμοποιούν πλέον έχει παραμορφωθεί και τείνει να γίνει εργαλείο δημιουργίας υποχειρίων και όχι εργαλείο για να κρατήσεις κοντά σου έναν άνθρωπο, να του δώσεις και να σου δώσει, να σχετιστείς μαζί του όπως αρμόζει. Ερωτικά, φιλικά, ανθρώπινα...

Ολοκληρώνοντας, πιστεύω πως το σωστό και το υγιές είναι να είσαι κάπου στη μέση. Δε χρειάζεται να είμαστε των άκρων και των ψυχρών αποφάσεων πάντα. Ούτε να λειτουργούμε πάντα όπως νιώθουμε. Η κάθε περίσταση είναι ξεχωριστή. Ας προσπαθήσουμε να ισορροπήσουμε. Όπως ο ακροβάτης στο σχοινί... Όπως ο χορευτής στο τανγκό. Αν χάσουμε ένα βήμα συνεχίζουμε... Έτσι είναι η ζωή...

Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

..............................................................



Μικρες χαμενες μερες...

ποσες ωρες,ποσα λεπτα,ποσα δευτερολεπτα εχω χασει περιμενοντας...

Μια αναμονη που με φιμωνει,με ναρκωνει,με ριχνει σε βαθυ κωμα...

μα παντα συνερχομαι απο αυτη την αβολη θεση,

κι η αγαπημενη μου ασχολια ειναι το χασιμο χρονου...

να σχεδιαζω γραμμες,σχηματιζοντας κυκλους και υστερα να τους κλεινω,

ζωγραφιζοντας ετσι την αφηρημενη τεχνη μιας αρχης κι ενος τελους...

να περιμενω αυτο που ξερω πως δε θα'ρθει ποτε να με βρει...

κι ας ξερει πως εχω αναψει το φως στο σκοτεινο δωματιο της καρδιας...

και το περιμενω με τα ματια ορθανοιχτα...

κι ας ξερει πως ο κλοιος στενευει...

εκεινο θα αντιστεκεται και θα περιμενει τη ξεπνοη φυγη μου.


Ο χρονος...ο μονιμος εχθρος μου...

αντιπαλοι στο τερεν μιας ανικαποιητης μαχης εκατερωθεν...

παντα εχει αντιρρησεις μαζι μου...γι'αυτο και δε τα βρηκαμε ποτε...

τα ποτε και τα παντα οι αγαπημενες του φρασεις...

ετεροχρονισμενα μου φερνει οσα του ζητησα...

και αρνειται πεισματικα να συμβιβαστει με τις τωρινες επιθυμιες μου...

λες και το κανει επιτηδες καθε φορα.

Οι δειχτες του κινουνται προς λαθος κατευθυνση,οπως κι εγω...

οπισθοδρομω συνεχως και στη λαθος στροφη,

νομιζω οτι αναπνεω φωτια που καιει τα σωθικα μου και αφηνει στο διαβα σταχτη.

Δε θελω να περναει ο καιρος,δε θελω να μεγαλωσω αλλο,θελω να μεινω ενα φοβισμενο παιδι διχως εννοιες,διχως υποχρεωσεις,γεματο μοναχα απο ζαχαρενια ονειρα.


Η ευτυχια ειναι αυτο που περιμενουμε να'ρθει...

μαλλον στη δικη μου περιπτωση,εχασε τα ιχνη μου...

Θελω να κλεισω τα ματια και να βρεθω καπου αλλου..

εκει που τελειωνει ο ουρανος,χαμενη,εχοντας ξεχασει τ'ονομα μου...

Να γινω μια αλλη,μια τρελη,

που θα γελαω χωρις να απολογουμαι και θα κλαιω χωρις να κρυβομαι...

Μικρες χαμενες μερες...που εγιναν μεγαλα χαμενα χρονια...

Ποσα τρενα εχασα στους σταθμους που σταθηκα...

περιμενωντας σε να φανεις...

Ποσες νυχτες δε κοιμηθηκα για να τελειωσω τα σεναρια που συνεθετα με το νου,

με πρωταγωνιστες εμενα...εσενα...

τρυπιες σκεψεις που εμπαζαν νερο και πνιγηκαμε μεσα τους.

Η παρασταση δε θ'ανεβει τελικα στο σανιδι,

οι θεατες αντικατασταθηκαν απο φαντασματα που στοιχειωσαν το θιασο μας.

Μα εχω κρατησει κατι...

μια ελπιδα,

ενα αναμμενο κερι που σιγοκαιει και αυτο μεχρι να λιωσει τελειως...
 
 

Αναρτήθηκε από   lockheart

Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

........................................................




Συναισθηματική νοημοσύνη: Η ελπίδα μας...


Με τον όρο συναισθηματική νοημοσύνη περιγράφεται η ικανότητα διαχωρισμού, διάκρισης και εντοπισμού των δικών μας συναισθημάτων αλλά και των συναισθημάτων των άλλων ανθρώπων, με σκοπό τον έλεγχο της σκέψης και των πράξεων μας... Ένας «βοηθός» του μυαλού μας, ένας σύμμαχος ενάντια στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα που λέει και ένας στίχος...

Φανταστείτε να έχετε τη δυνατότητα να αντιλαμβάνεστε με ακρίβεια τι νιώθετε... Τι νιώθει ο άλλος για εσάς... Είναι κάτι παραπάνω από ένστικτο... Κάτι παραπάνω από μια υπόθεση... Ο Γκαίτε είχε πει πως «οι άνθρωποι είμαστε διαμορφωμένοι από αυτά που αγαπάμε...». Δεν είχε και άδικο εδώ που τα λέμε. Πολλοί άνθρωποι είναι εγκλωβισμένοι, μπερδεμένοι με τα συναισθήματα των άλλων για αυτούς αλλά και με τα δικά τους. Αυτό τους δημιουργεί σύγχυση, άγχος, αίσθημα ανασφάλειας, αρνητικές σκέψεις και εν τέλει τους οδηγεί στην ψυχολογική άρα και ουσιαστική τους μοναξιά...

Η δυνατότητα που μας δίνει η συναισθηματική νοημοσύνη είναι η ευκαιρία μας για κατανόηση της εσωτερικής μας δύναμης. Αν μπορέσουμε και λειτουργούμε με βάση τη συναισθηματική νοημοσύνη τότε θα έχουμε κάνει ένα ακόμη βήμα να βγούμε από τον προσωπικό μας λαβύρινθο. Η διαχείριση των συναισθημάτων είναι μια εύθραυστη κατάσταση. Κυρίως για τις γυναίκες καθώς αυτές κινητοποιούν εννέα περιοχές του εγκεφάλου τους για να μετουσιωθεί ότι σκέφτονται, νιώθουν, σε συναίσθημα... Εν αντιθέσει με την αφεντιά μας που κινητοποιούμε δύο περιοχές άρα και δίνουμε λιγότερο από το Εγώ μας...

Οι γυναίκες θυμούνται καλύτερα εκείνες τις στιγμές της ζωής τους που έχουν επηρεαστεί συναισθηματικά, επειδή ο εγκέφαλος τους είναι οργανωμένος να φυλάσσει στη μνήμη του τα έντονα συναισθήματα και αυτό λόγω της ύπαρξης ενός σημαντικού δεσμού μεταξύ της γνωστικής συμπεριφοράς και της δομής του εγκεφάλου…


Αν πάντως σκεφτείτε προσεκτικά, είναι αρκετά εύκολο να εντοπίσουμε ποια είναι τα κύρια χαρακτηριστικά που θα μας οδηγήσουν στην συναισθηματική νοημοσύνη... Θα μπορούσαμε ας πούμε να αναλάβουμε την ευθύνη των όσων νιώθουμε και να μην περιμένουμε από τους άλλους να μας οδηγήσουν εκεί... Θα πρέπει να αποφεύγουμε να προσπαθούμε να ελέγχουμε κάποιον, να τον κριτικάρουμε και να δίνουμε εντολές... Ας αναγνωρίσουμε τους φόβους και τις επιθυμίες μας. Να εκφράζουμε τα συναισθήματα μας... Δεν είναι όλοι μέντιουμ να τα καταλαβαίνουν...

Τέλος οι ειδικοί υποστηρίζουν πως πέντε είναι τα στάδια της συναισθηματικής νοημοσύνης και άρα της Ευτυχίας... 1) Αυτοεπίγνωση. Ας μελετάμε τα συναισθήματα μας από την γέννηση τους... 2) Έλεγχος των συναισθημάτων. Ας σκεφτούμε γιατί νιώθουμε φόβο, οργή, αγάπη, πάθος, ένταση κλπ κλπ. 3) Χειρισμός σχέσεων. Πρέπει να προσπαθούμε να είμαστε κοινωνικοί, διαλλακτικοί και επικοινωνιακοί με τους άλλους. 4) Κινητοποίηση του Εαυτού μας. «Αποθήκευση» των συναισθημάτων μας και χρήση τους όταν πραγματικά νιώθουμε να τα εκφράσουμε όπως πρέπει και την κατάλληλη στιγμή. 5) Εν-συναίσθηση. Ας μάθουμε τους άλλους. Ας τους μελετήσουμε...


H Λίνα Νικολακοπούλου είχε γράψει κάποτε...: «Oι ευαίσθητοι αμύνονται στη ζωή και αργούν... Και η λαχτάρα τους συνήθισε να πατάει το φρένο...» Ας σταματήσουμε να το κάνουμε αυτό... Ας περάσουμε στο επόμενο επίπεδο. Ας είμαστε εμείς οι διαχειριστές της ψυχολογικής μας κατάστασης...

Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

...................................



Θαλασσογραφία
Οι λέξεις σου

χαλίκια στην καρδιά

Στα βότσαλα

ζωγράφισες τα όνειρα

που κάναμε παιδιά.

Μια θάλασσα

η αγκαλιά μας

Φύκια

στολισμένα με κοχύλια

τα μαλλιά μας!

Ο πίνακας "ΠΩΛΕΙΤΑΙ"

Σε συλλογή Μουσείου

Μπορεί και να τον δείτε.

Το βλέμμα σας

αμέσως θα διασχίσει

τον τοίχο

του ανεκπλήρωτου

που αρνήθηκε το κύμα

να στολίσει!


Μάγδα Ρήγα

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

.................................................



Η ζωή μας είναι διαδρομές. Σημασία, λέει ο ποιητής, έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός... Αυτό είναι που σε κάνει να σκέφτεσαι, να αναπολείς, να δημιουργείς, να εξελίσσεσαι,


Από πολύ παλιά οι δρόμοι είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μένα. Στο δικό μου το μυαλό οι γραμμές διαχωρισμού που διευκολύνουν και προφυλάσσουν τους οδηγούς από το να περάσουν στην αντίθετη πλευρά είναι οι ίδιες γραμμές που διαχωρίζουν το σωστό από το λάθος, το καλό από το κακό στη προσωπική μας ζωή. Τα φανάρια που συναντάμε μπροστά μας είναι η υπενθύμιση που μας λέει ξεκάθαρα πότε πρέπει να σταματήσουμε και πότε να συνεχίσουμε αυτό που κάνουμε. Οι οδηγοί που βρίσκονται πίσω μας, μπροστά μας, δίπλα μας είναι οι άνθρωποι που ήρθαν, βρίσκονται, πέρασαν, θα περάσουν από την ζωή μας. Το κυριότερο όμως είναι αυτά που βρίσκονται έξω από τον δρόμο. Περαστικοί, διαβάτες, κτίρια, όμορφα ή άσχημα τοπία. Αυτά σε κρατάνε στον δρόμο στην πραγματικότητα...

Αυτή είναι η μια σκοπιά. Η άλλη έχει να κάνει με ερώτηση. «Και πως γίνεται και παρεκκλίνουμε της πορείας μας κάποιες φορές?» θα σκέφτονται πολλοί. Αυτό έχει να κάνει με τις εξόδους σίγουρα, τα ανοίγματα που υπάρχουν σε κάποια σημεία των δρόμων. Με μια πρώτη ματιά φαίνονται πως είναι για καλό... να ξαποστάσουμε, να χαλαρώσουμε, να σκεφτούμε, αλλά σε πολλές περιπτώσεις κρύβουν παγίδες... Άλλωστε πολλές είναι οι φορές που θέλουμε από μόνοι μας να παρεκκλίνουμε της πορείας μας. Είτε επειδή κουραστήκαμε από την διαδρομή, είτε επειδή βαρεθήκαμε να κινούμαστε πάντα μέσα στις γραμμές σαν στρατιώτες...

Το θέμα είναι πως είτε με την μια οπτική είτε με την άλλη ο κύριος παρονομαστής είναι ο δρόμος. Το ταξίδι, το οποίο αν γίνει όπως πρέπει με τα καλά του και τα άσχημα του είμαι σίγουρος πως και ο προορισμός θα είναι έτσι όπως τον περιμένουμε...
Αυτοί που κατάφεραν να φτάσουν ως το τέλος της διαδρομής έχουν να λένε πως αυτό το ταξίδι ήταν το ομορφότερο απ’ όλα... «Με λόγια να καίνε, οι αλήθειες να κλαίνε, να λες δε σε νοιάζει ο δρόμος που βγάζει...» λένε τα Κίτρινα Ποδήλατα. Αυτός ο στίχος νομίζω πως περικλείει μέσα του όλα όσα σκεφτόμαστε και νιώθουμε όσοι έχουμε κάνει αυτή την διαδρομή έστω και μια φορά, έστω και χωρίς να την ολοκληρώσουμε... Γιατί όλα είναι δρόμος...

Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011

..............................................



Το λαθος....
.....Λες και το Λάθος είναι ο άλλος μου εαυτός...
Λες και περιμένει πίσω από το σωστό, έτοιμο να αρπάξει την ευκαιρία του...
 Να βγει μπροστά...
Να προτάξει αυτό που είναι, που είμαι...
Το Λάθος...
 Αυτό που δεν κοιτάζει ανθρώπους και συναισθήματα... 
Αυτό που όταν γίνεται και το καταλαβαίνεις προσπαθείς να το σταματήσεις....
Μα όταν γίνει το πρώτο Λάθος, τότε έρχεται και ένα δεύτερο και ένα τρίτο...
 Λες και είναι φτιαγμένο για αυτό το σκοπό...
 Πολλαπλασιάζεται... 
Και εκεί μπαίνεις και στο δίλημμα...
Η κάνεις το τελευταίο με όλη σου την δύναμη για να αποφύγεις τα επόμενα Λάθη που πρόκειται να ακολουθήσουν η συνεχίζεις κάνοντας μικρά μα τόσο επώδυνα Λάθη που μπορεί να σε οδηγήσουν σε χειρότερα μονοπάτια...
 Και στις δύο περιπτώσεις το κόστος είναι μεγάλο...
Μα στην πρώτη περίπτωση το Λάθος είναι απλά μια ηρωική απόφαση που θα αποτρέψει την δεύτερη που έχει τίμημα την ψυχή σου...
Το Λάθος και τα τερτίπια του...
Ένα παιχνίδι που έχει τον άνθρωπο κύριο πρωταγωνιστή...
Όπως πάντα άλλωστε...
Το Λάθος...
Αυτό...
Ένα από τα βασικά συστατικά του ανθρώπινου νου...
Γιατί ναι, το Λάθος γίνεται, συμβαίνει όταν η ψυχή αδυνατεί να βρει την άκρη του νήματος στου μυαλού τους δαιδαλώδεις διαδρόμους...
........................................



Δραπέτευσα για πολλοστή φορά από στιγμες μοναξιας , καταφεύγοντας στην φωλιά του Κροκ. Στου Νικόλα του Άσιμου για όσους δεν έτυχε να πέσουν στο βιβλίο του,ή να πέσει εκείνο σ’ αυτούς. Κάποτε είχα διαβάσει στο βιβλίο Αναζητώντας τους Κροκανθρώπους ένα ποίημα,το παραθέτω πιο κάτω, όπου αναφέρεται ο Άσιμος στις «Συμπαντικές Στιγμές»! Λοιπόν σήμερα ένιωσα ότι συνάντησα μια «συμπαντική στιγμή», που διατύπωσαν και ο Άσιμος και ο Ελύτης.


«Είναι η στιγμή της ήττας σου, της πιο πικρής σου ήττας, αλλά και της νίκης σου, της πιο σπουδαίας νίκης» λέει ο Νικόλας. Και ο Ελύτης παλαιότερα είχε πει στο Μονόγραμμα «Νίκη νίκη όπου έχω νικηθεί». Κατ’ αρχάς θεωρώ αυτή τη στιγμή συμπαντική γιατί πιστεύω ότι ο Άσιμος δεν είχε υπ’ όψιν του τον στίχο του Ελύτη που προηγείται το κείμενο του Νικόλα. Τότε ο Άσιμος δεν είχε την πολυτέλεια να φάει πόσο μάλλον να αγοράσει ποιητικές συλλογές. Μα ούτε ιντερνέτ υπήρχε για να κατεβάσει το Μονόγραμμα με διάφορες απαγγελίες. Αυτή η στιγμή που ανακάλυψαν οι δυο ποιητές αποκτά πολύ μεγάλη σημασία γιατί ακριβώς αυτοί οι δυο δεν τους ενώνει φαινομενικά τίποτε. Ο Ελύτης έχει ταξιδέψει σ’ όλο τον κόσμο, γνώρισε την εκτίμηση της ελίτ της εκάστοτε χώρας, βραβεύτηκε με ένα διεθνές βραβείο (Νόμπελ), έφαγε με πλούσιους και έκανε διακοπές. Ο Άσιμος ήταν διωκόμενος από όλους, από την ακροδεξιά ως την ακροαριστερά και όσους κατατάσσονται στο μεταξύ, δεν είχε πολλές φορές πού την κεφαλήν κλείναι, και τα μόνα ταξίδια του ήταν από τα αστυνομικά τμήματα, και τα δικαστήρια μέχρι την ψυχιατρική κλινική και τανάπαλιν.

Αλλά αυτή μόνο η συμπαντική στιγμή αποδεικνύει ότι ένα νήμα συνδέει τα πάντα και τους πάντες μια ουσία διαπερνάει τα πάντα και τους πάντες. Ένα σημείο μηδέν, όπου αναφέρονται όλα και όλοι. Μπορεί να φαίνεται πως ο ένας είναι το αντίθετο του άλλου, αλλά στην πραγματικότητα όταν. και άμα, ακουμπήσει κάποιος αυτό το σημείο μηδέν βρίσκει ότι όλα μπορεί να φαίνονται διαφορετικά αλλά βαθιά μέσα στο είναι απορρίπτονται οι αντιθέσεις. Περιττεύει γι’ αυτό να αναλύσω τις συγκεκριμένες διατυπώσεις των δυο ποιητών. Αρκεί το ρίγος που διαπερνά όποιος τα διαβάζει..

Στο δεύτερο μανιφέστο του σουρρεαλισμού (1929) αναφέρεται ότι «τα πάντα τείνουν να μας πείσουν ότι πραγματικά υπάρχει ένα ορισμένο σημείο του μυαλού στο οποίο ζωή και θάνατος, πραγματικό και φανταστικό, παρελθόν και μέλλον […] παύουν να εκλαμβάνονται ως αντιφατικά. Τώρα όσο και αν ψάξει κανένας ποτέ δεν θα βρει στις δραστηριότητες των σουρρεαλιστών άλλη κινούσα δύναμη εκτός από την ελπίδα να βρουν και να προσδιορίσουν το σημείο τούτο».

Για αυτό το σημείο μιλάνε ο Ελύτης και ο Άσιμος στις παραπάνω συμπαντικές στιγμές που κατάφεραν να αιχμαλωτίσουν για πάντα με χαρτί και μελάνι. Και για αυτό το σημείο υπήρξαν με το βίο τους η απόδειξη. Ίσως γι’ αυτό και οι δυο άφησαν ως σήμερα το στίγμα τους.

Θέλεις να πατάς σταθερά

Σ’ αρέσουν οι ρηχές θάλασσες

Σ’ αρέσει να γυρνάς τον κόσμο

Αλλά πάντα στα ρηχά

Εμένα μ’ αρέσουν οι βαθειές θάλασσες

Κι ας μην γυρνώ τον κόσμο

Κι ας με νομίζεις κολημένο

στο ίδιο αυτό σημείο.

Δεν υπάρχει σύμπαν

Υπάρχουν μόνο στιγμές

Συμπαντικές στιγμές

Αν φτάσεις στην ακινησία

Μπορείς παντού να ταξιδέψεις

Γι’ αυτό το ξέχασες που σούλεγα

μωρό μου κείνο το πρωινό

δίπλα στη σκάλα. Πως η ζωή

κι ο θάνατος δεν είναι θέμα περιβάλλοντος.

Είναι θέμα αντοχής στην ίδια γραμμή πλεύσης.

Εγώ δεν χρειάζομαι τον κόσμο

Κακώς έχεις νομίσει

Για μένα δεν υπάρχει κόσμος

Χρειάζομαι απλά να δημιουργήσω κόσμους.

......................................




Oι ανθρώπινες πράξεις έχουν ως κίνητρο στο βαθύτερο επίπεδο τους, δυο συναισθήματα: το φόβο ή την αγάπη.


Αυτά τα δυο μας καθοδηγούν ως μοναδικές σκέψεις της ψυχής.

Κάθε ανθρώπινη πράξη ή σκέψη βασίζεται σε αυτά τα δυο μόνο.

Όλες οι άλλες- σκέψεις ή πράξεις – είναι παραλλαγές με την ίδια πάντα κυτταρική υλη, είτε παράγωγα αυτών των δυο συναισθημάτων.

Αγαπάμε γιατί φοβόμαστε και φοβόμαστε γιατί αγαπάμε.

Το πρώτο πράγμα που φοβόμαστε όταν λέμε αγαπώ, είναι αν θα μας ανταποδοθεί αυτή η αγάπη.

Κι όταν μας ανταποδίδεται, φοβόμαστε μήπως την χάσουμε.

Μας διδάξαν να ζούμε με τον φόβο. Από τον φόβο της επικράτησης του ισχυρότερου, της νίκης του δυνατότερου, έως τον φόβο του θανάτου. Δρούμε και κινούμαστε και μεγαλώνουμε με αυτόν το φόβο.

Αν διδασκόμασταν όμως, αν δρούσαμε, αν καθοδηγούμασταν από το άλλο συναίσθημα, την αγάπη θα παλεύαμε για κάτι περισσότερο από την κενή επιβίωση μας, να είμαστε πάντα οι νικητές και οι επιτυχημένοι. Τότε ίσως βιώναμε την μεγαλύτερη δόξα του ποιοι πραγματικά είμαστε.

Ο φόβος μάς τυλίγει με ρούχα, ενώ η αγάπη μάς κάνει να στεκόμαστε γυμνοί.

Ο φόβος μάς κάνει να κρατάμε γερά και να προσκολλάμε σε ότι έχουμε. Η αγάπη να χαρίζουμε ότι έχουμε.

Ο φόβος σφίγγει δυνατά, η αγάπη αγκαλιάζει τρυφερά.

Ο φόβος φυλακίζει, η αγάπη ελευθερώνει.

Ο φόβος προκαλεί τον πόνο, η αγάπη την ανακούφιση.

Ο φόβος επιτίθεται η αγάπη συγχωρεί και επανορθώνει.

Ο φόβος είναι το συναίσθημα που συστέλλει, συσσωρεύει, κρύβεται, βλάπτει, το βάζει στα πόδια.

Η αγάπη είναι το συναίσθημα, που διαστέλλει, ανοίγει, μοιράζεται, μένει, γιατρεύει, συγχωρεί, σπρώχνει προς τα έξω.

Χαρά, αλήθεια, αγάπη.

Το πρώτο η ύψιστη σκέψη, το δεύτερο ο καθαρότερος λόγος, το τρίτο το υπέρτατο συναίσθημα.

Το ένα οδηγεί το άλλο, και το καθένα υποκαθιστά αρκετές φορές το άλλο.