....................................................................



... είναι στιγμές που οι σκέψεις στήνουν χορό.


ένα χορό ξέφρενο... άλλες φορές αργό και αερινο κ άλλες έντονο και παθιασμένο.

κοιτώ βαθειά μέσα στης ψυχής τα σοκάκια, μεσα στις αυλες των σπιτιων στις γειτονιες του μυαλου και μυρίζω παντού την αύρα της θαλασσας... μια αυρα που γαληνεύει τα θεριά και ελευθερώνει της ψυχής το τραγούδι.

Ετσι κ απόψε αυτό το τραγουδι σιγοψιθυρίζει ο ανεμος και φτανει στην αυλη της σκεψης μου. Δινει πνοη στα ονειρα και παιρνει απο το χερι τη φαντασια μου και αρχιζουν να περπατουν χερι χερι στα στενα δρομακια... που όμως ξερουν οτι θα τους βγαλουν στο μεγαλο δρομο, στη δημοσιά, να δουν τα μεγαλα φωτα και να ακουσουν τη βουη της πολης.... αλλά σαν φτάσουν εκεί θα αφουγκραστουν τη φωνη της ψυχης και θα γυρισουν πισω να τυλιχτουν με την αυρα που θα τους σιγοψιθυριζει οτι εδω ειναι πιο καλα... εδω που ολα ειναι ηρεμα και οι σκεψεις ξετυλιγονται ολες μια μια με τη σειρα και στολιζουν την αυλη της ψυχης...!!!!
 
Νικη Νικολετα