......................................




Oι ανθρώπινες πράξεις έχουν ως κίνητρο στο βαθύτερο επίπεδο τους, δυο συναισθήματα: το φόβο ή την αγάπη.


Αυτά τα δυο μας καθοδηγούν ως μοναδικές σκέψεις της ψυχής.

Κάθε ανθρώπινη πράξη ή σκέψη βασίζεται σε αυτά τα δυο μόνο.

Όλες οι άλλες- σκέψεις ή πράξεις – είναι παραλλαγές με την ίδια πάντα κυτταρική υλη, είτε παράγωγα αυτών των δυο συναισθημάτων.

Αγαπάμε γιατί φοβόμαστε και φοβόμαστε γιατί αγαπάμε.

Το πρώτο πράγμα που φοβόμαστε όταν λέμε αγαπώ, είναι αν θα μας ανταποδοθεί αυτή η αγάπη.

Κι όταν μας ανταποδίδεται, φοβόμαστε μήπως την χάσουμε.

Μας διδάξαν να ζούμε με τον φόβο. Από τον φόβο της επικράτησης του ισχυρότερου, της νίκης του δυνατότερου, έως τον φόβο του θανάτου. Δρούμε και κινούμαστε και μεγαλώνουμε με αυτόν το φόβο.

Αν διδασκόμασταν όμως, αν δρούσαμε, αν καθοδηγούμασταν από το άλλο συναίσθημα, την αγάπη θα παλεύαμε για κάτι περισσότερο από την κενή επιβίωση μας, να είμαστε πάντα οι νικητές και οι επιτυχημένοι. Τότε ίσως βιώναμε την μεγαλύτερη δόξα του ποιοι πραγματικά είμαστε.

Ο φόβος μάς τυλίγει με ρούχα, ενώ η αγάπη μάς κάνει να στεκόμαστε γυμνοί.

Ο φόβος μάς κάνει να κρατάμε γερά και να προσκολλάμε σε ότι έχουμε. Η αγάπη να χαρίζουμε ότι έχουμε.

Ο φόβος σφίγγει δυνατά, η αγάπη αγκαλιάζει τρυφερά.

Ο φόβος φυλακίζει, η αγάπη ελευθερώνει.

Ο φόβος προκαλεί τον πόνο, η αγάπη την ανακούφιση.

Ο φόβος επιτίθεται η αγάπη συγχωρεί και επανορθώνει.

Ο φόβος είναι το συναίσθημα που συστέλλει, συσσωρεύει, κρύβεται, βλάπτει, το βάζει στα πόδια.

Η αγάπη είναι το συναίσθημα, που διαστέλλει, ανοίγει, μοιράζεται, μένει, γιατρεύει, συγχωρεί, σπρώχνει προς τα έξω.

Χαρά, αλήθεια, αγάπη.

Το πρώτο η ύψιστη σκέψη, το δεύτερο ο καθαρότερος λόγος, το τρίτο το υπέρτατο συναίσθημα.

Το ένα οδηγεί το άλλο, και το καθένα υποκαθιστά αρκετές φορές το άλλο.