..............................................................



Μικρες χαμενες μερες...

ποσες ωρες,ποσα λεπτα,ποσα δευτερολεπτα εχω χασει περιμενοντας...

Μια αναμονη που με φιμωνει,με ναρκωνει,με ριχνει σε βαθυ κωμα...

μα παντα συνερχομαι απο αυτη την αβολη θεση,

κι η αγαπημενη μου ασχολια ειναι το χασιμο χρονου...

να σχεδιαζω γραμμες,σχηματιζοντας κυκλους και υστερα να τους κλεινω,

ζωγραφιζοντας ετσι την αφηρημενη τεχνη μιας αρχης κι ενος τελους...

να περιμενω αυτο που ξερω πως δε θα'ρθει ποτε να με βρει...

κι ας ξερει πως εχω αναψει το φως στο σκοτεινο δωματιο της καρδιας...

και το περιμενω με τα ματια ορθανοιχτα...

κι ας ξερει πως ο κλοιος στενευει...

εκεινο θα αντιστεκεται και θα περιμενει τη ξεπνοη φυγη μου.


Ο χρονος...ο μονιμος εχθρος μου...

αντιπαλοι στο τερεν μιας ανικαποιητης μαχης εκατερωθεν...

παντα εχει αντιρρησεις μαζι μου...γι'αυτο και δε τα βρηκαμε ποτε...

τα ποτε και τα παντα οι αγαπημενες του φρασεις...

ετεροχρονισμενα μου φερνει οσα του ζητησα...

και αρνειται πεισματικα να συμβιβαστει με τις τωρινες επιθυμιες μου...

λες και το κανει επιτηδες καθε φορα.

Οι δειχτες του κινουνται προς λαθος κατευθυνση,οπως κι εγω...

οπισθοδρομω συνεχως και στη λαθος στροφη,

νομιζω οτι αναπνεω φωτια που καιει τα σωθικα μου και αφηνει στο διαβα σταχτη.

Δε θελω να περναει ο καιρος,δε θελω να μεγαλωσω αλλο,θελω να μεινω ενα φοβισμενο παιδι διχως εννοιες,διχως υποχρεωσεις,γεματο μοναχα απο ζαχαρενια ονειρα.


Η ευτυχια ειναι αυτο που περιμενουμε να'ρθει...

μαλλον στη δικη μου περιπτωση,εχασε τα ιχνη μου...

Θελω να κλεισω τα ματια και να βρεθω καπου αλλου..

εκει που τελειωνει ο ουρανος,χαμενη,εχοντας ξεχασει τ'ονομα μου...

Να γινω μια αλλη,μια τρελη,

που θα γελαω χωρις να απολογουμαι και θα κλαιω χωρις να κρυβομαι...

Μικρες χαμενες μερες...που εγιναν μεγαλα χαμενα χρονια...

Ποσα τρενα εχασα στους σταθμους που σταθηκα...

περιμενωντας σε να φανεις...

Ποσες νυχτες δε κοιμηθηκα για να τελειωσω τα σεναρια που συνεθετα με το νου,

με πρωταγωνιστες εμενα...εσενα...

τρυπιες σκεψεις που εμπαζαν νερο και πνιγηκαμε μεσα τους.

Η παρασταση δε θ'ανεβει τελικα στο σανιδι,

οι θεατες αντικατασταθηκαν απο φαντασματα που στοιχειωσαν το θιασο μας.

Μα εχω κρατησει κατι...

μια ελπιδα,

ενα αναμμενο κερι που σιγοκαιει και αυτο μεχρι να λιωσει τελειως...
 
 

Αναρτήθηκε από   lockheart