VOULIARATINOS

GlitterGraphics
English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified


commentscute


thanks Comments

Σάββατο 27 Απριλίου 2013

..................................................................................................................................................................................................









Είναι ...
αυτές οι στιγμές που λες  για πάντα θέλω να κρατήσουν...
Αδειάζει το μυαλό από καθετί άχρηστο 
και μένεις εσύ...
η ζεστασιά και η χαρά στην καρδιά μου...
Μένει το τώρα στα μάτια  σου που με κοιτούν ...
και το μετά χάνεται στα αμέτρητα φιλιά μας...
Και ξαγρυπνώ ...

χωμένος στην αγκαλιά σου....
να σε κοιτώ και να μεθώ ...
από το άρωμα του κορμιού σου που με τυλίγει...
Και ζαλισμένος ...

ύστερα αφήνομαι...
γλυκά...

υγρά φιλιά στο λαιμό σου...
σταγόνες ...

που σε τρελαίνουν  και βάζουν σε χορό τα χέρια σου...
να χαϊδεύουν το σώμα μου...
Οι ανάσες σου ...

κόβονται και τεντώνεσαι  αναριγώντας στο παραμικρό μου άγγιγμα  στη σπονδυλική σου στήλη...
Νυχάκια και ακροδάχτυλα...
να διαγραφούν νοητές αυλακιές στην πλάτη σου...
ακούραστες...
Με σταματάς ...

κλείνοντας τα χέρια μου στα δικά σου ... 
σφίγγοντας με πάνω σου...
Και έτσι περνάνε οι ώρες...


Χαμηλώνω πια τα βλέφαρά μου και ακούω...
Την καρδιά σου ...

συγχρονισμένα να χτυπά με τη δική μου...
δυνατά...

γρήγορα...
Μιλούν εκείνες για μας...






Πέμπτη 25 Απριλίου 2013

...................................................................................................................................................
 
 
 
 
 
 
 
 
Ιδέες και εμπνεύσεις, 
ατελείωτες, παρατημενες, μισές, 
κρεμασμένες στην άκρη του μυαλού, 
ξεχασμένες. 
Να βασανίζονται σε κλειδωμένα κατάστιχα 
που ποτέ δεν ανοίγουν, 
ποτέ δεν γράφονται, 
ποτέ δεν ολοκληρώνονται. 
Να μαραίνονται και να θολώνουν καθώς ολοένα ξεχνιούνται.
Τις πιάνω απο το χέρι, 
αν και αργά το ξέρω, 
δεν με θυμούνται...
Αλλά γραπώνονται πάνω μου 
για να βγουν στην επιφάνεια, 
να κατασπαράξουν το μυαλό, 
την έμπνευση, 
τους νευρώνες 
που κινούν το χέρι μου και γράφει. 
Και έρχονται, 
με περικυκλώνουν κοιτώντας με βαθιά στα μάτια, 
προσπαθώντας να βρουν την πηγή που τις γέννησε, 
διέξοδο στη μάταιη αρχή τους 
και την ατέρμονη προσμονή της ολοκλήρωσης. 
Ποιος θα με σώσει από τα σάπια σώματά τους; 
εκείνα που δεν έθρεψα και πριν γεννηθούν έθαψα; 
τα μάτια τους δρόμοι για τη μήτρα της δημιουργίας, 
το κλάμα τους λεπίδι άμβλωσης που τα ξεσκίζει από τα σωθικά μου
Πώς θα σωθώ; 
Από εκείνο το φως στην άκρη της σπηλιάς, 
από εκείνον τον ήλιο, 
το τέλος που ο ίδιος θα βάλω σε αυτές που εγκατέλειψα.......

Δευτέρα 8 Απριλίου 2013

.............................................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

MONAΞΙΑ...

Αφορμή για την ανάρτηση αυτή είναι η μοναξιά που νοιώθω καποιες στιγμες...

Μη πει κανείς από εσάς ότι δεν αισθάνεστε μόνοι/ες...

Δε θα σας πιστέψω... 

Η ανάγκη μας για επικοινωνία, μας ανάγκασε να βρούμε εναλλακτικές λύσεις στο πρόβλημά μας... Μια από αυτές, η πιο μοντέρνα, η πιο διαδεδομένη, είναι το ιντερνετ... 

Το κακό είναι ότι ΨΑΧΝΟΥΜΕ να βρούμε ανθρώπους έτσι όπως εμείς ονειρευόμαστε... 

Έτσι όπως εμείς θέλουμε να μας φέρονται...

 Εγωιστικό πολύ...

Ξεχνάμε πως έχουμε να κάνουμε με ψυχές τις οποίες ΠΟΤΕ δεν πρόκειται να μάθουμε αν δεν τις ζήσουμε πρώτα... 

Η οθόνη μας είναι γεμάτη από συναισθήματα ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ... 

Αυτό δεν έχουμε κατανοήσει ως τώρα...

 Πιστεύουμε κάποιες λέξεις ...

(όποιες μας συμφέρουν συναισθηματικά)

ενώ τις υπόλοιπες τις μεταφράζουμε σε όποια γλώσσα εμείς θέλουμε!

ΚΑΜΙΑ ΓΡΑΠΤΗ ΛΕΞΗ ...
δεν δύναται να περιγράψει εμάς  και τον χαρακτήρα μας... 
Μονάχα οι πράξεις είναι ικανές ...
για αυτό και λογικό είναι, να μη μπορούν να αποδοθούν μέσα στα ηλεκτρονικά έγγραφά μας... 
Γιατί όλα αυτά; 
Ίσως επειδή θέλουμε να φτάσουμε το όνειρό μας... 
Ή... 
επειδή δεν έχουμε τίποτα άλλο να κάνουμε για να γεμίσουμε την μονότονη ζωή μας... 
Ή επειδή μπορούμε να φοράμε την μάσκα της υποκρισίας και να κρυβόμαστε, τελικά, από τον ίδιο μας τον εαυτό;;;;;;;;; Υπάρχουν και κάποιες άλλες περιπτώσεις...
τις οποίες δε θα τις αναφέρω γιατί είναι ιδιαίτερες ... 
περίεργες...
εντελώς αληθινές ή... 
κλπ κλπ...
Άρχισα να γράφω αναρτήσεις για να εκφράσω τις σκέψεις μου... 
Να πω όλα όσα μπορούσα να πω σε μια γυναίκα... την οποία αναζητω για να υπάρχει στη ζωή μου... 
Να μαλώσω τον εαυτό μου για τα λάθη του... Ξέροντας πάντα ότι είμαι ένας ανώνυμος σε εσάς... 
Και εσείς... 
επικοινωνήσατε μαζί μου και σας ευχαριστώ πολύ για αυτό...
Εσείς με παροτρύνατε να συνεχίσω να γράφω ...
για τη ζωη...
για εκείνη...
που εχω πλασει στο μυαλλο μου...
Αν είχαν αποτυπωθεί άλλα σχόλια, σίγουρα διαφορετικές αναρτήσεις θα ακολουθούσαν... Άρα...
στη ζωή...
υπάρχει ένας απαράβατος νόμος... 
Ο νόμος του ΔΙΝΩ ΚΑΙ ΠΑΙΡΝΩ
Στην Κοινωνιολογία ονομάζεται επικοινωνία...

Κλείνω με ένα ερώτημα προς όλους/ες:

Γιατί αισθάνεσαι μοναξιά;;;;;;